Quaestiones Quintilianeae [microform]

31쪽

p. 533 prolata, quam recepit Meyerus sequia jam sicut iam scribitur, et vos

ut uos' i. e. usus dua V ales pro consonantibus accepit, i enim consonans

est in vocabulo iam et u consonans est in vocabulo uos Lapidariis enim monumentis codicumque antiquorum Vestigiis satis constat, neque i nequeu ubi in iis consonantis vis inest, propriis fuisse literis expressas, paucis illis annis exceptis, quibus Claudi Caesaris inventum a nonnullis scribebatur, de quo copiosius disputavit Buchelerus de Cl. Caes. grammatico p. 3sq. - Meliore quidem fundamento, ex optimis codicibus petito usus est Gesnerus sequia iam sicut tam scribitur et quos ut cos,' hanc addens interpretationem istam scribitur et pronuntiatur pro monosyllabo non minusquam tam ergo I non est vocalis in ea voce, Sed consonanS; quo ut cos;

itaque a V vim vocalis non habet neque iunguntur in his vocibus I DA, itemque V et O ut vocales.' Sufficit denuo commonefacere, quod pronuntiandi notio in ipsis verbis non inest, deinde quod Quintiliani verba de litora l. m. 10. 30. interpretationi Gesnerianae, ut postea magis elueebit, Obstant. Dura et illa se. q. syllabas facit, quae ad coniungendas demum

subiectas sibi vocales est utilis, alias supervacua, ut equo hac et equum scribunus cum etiam ipsae hae vocales duae efficiant sonum, quasi apud Graecos nullus est ideoque scribi illorum teris non potest. Quamquam igitur Scripturam quos corruptam esse concedendum et ad id interpretationis Spaldingianae fundamentum revertendum est, quod Supra memini, Se Seripturam vos, tamen ab illa ob codicum, quibus nititur, auctoritatem ita me egredi oportet, ut ostendam, quo pacto in libros inrepserit. Itaque Lachm. ad Lucr. p. 220 observatio mihi in auxilium vocanda est, qua formarum quos et cos similiumque tantum ut videtur in codicibus antiquis deprehensarum usus commonStratur. Quare eum coSSemel Scriptum eSSet, OS in quos corruptum esse videtur Verba haec sequia iam sicut tam Scribitur, et vos ut cos,' si explicari possunt, nulla interpretatio in promptu esse videtur, nisi haec, non quidem mea, Sed aliunde Sermocinatione mecum communicata; spero me eam recte relaturum ut tam ita et tam cribitur hoc ideo mirabile est, quod satis constat, quomodo i in vocabulo iam pronuntietur; non enim tamquam Oeasi cum Oeasi sequente in unum Sonum coalescit, attamen cum literis sequentibus, ut i cum a et in monosyllabam efficit quare consonantis vim habet; neque vero propria liter eam indicat idem in vos et cos' valet Haec quidem sententia, quamquam acute excogitata est, ta-

32쪽

men in ea me tuto acquiescere nego nimis enim inusitate eam indicatam potius quam expressam esse censeo Refellendi munere peracto anto omnia non diffitebor, me emendationem, hoc quidem nomine certo dignam, proferre non posse; nam inventum illud meum, quod infra adseram, postquam viri me multo acriores doctioresque repudiaVerunt, usquequaque emendationis verae instar habere, Vereor, ne arrogantiae superbiaeque sit. Quod nihilominus non retinebo, ut quam Fabi de literarum geminae naturae, ubi consonantis officio funguntur, sono sententiam fuisse existimem, et quid inde hoc loco, ubi ob sententiarum conexionem, Vocabulorum iam et Vos pronuntiationis commemorandae occasio data erat, sacile dicere potuerit, exponam. Primum igitur Quintilianum ipsum dem consonante, quae dic, tur, audiamus disserentem Paullo anted. 4. 7 8. Desintne aliquae nobis necessariae literarum ut in his seruus et uulgus Aeolicum digammon desideratur;VQ. 7. 26. Nostri praeceptores seruum ceruumque; et O litoris scripserunt, quia subiecta sibi vocalis in unum sonum coalescere et confundi nequiret; nunc U gemina scribuntur ea ratione, quam reddidi; neutro Sane modo vox, quam sentimus, efficitur. Nec inutiliter Claudius

Aeolicam illam ad hos usus A literam adiecerat.' Consulto literae ipsius figuram recepi, quia H. Erristius in hesauro Meermannia. 1. p. 120 in codice Medice eam reperiri dicit. In codice Ambr. 1 Bamb. in marg. Lagis. in marg. Fateram uric f. literam. B. 10. 29. Aeolicae quoque literae, qua Seinum Cereumque dicimus, etiamsi forma a nobis repudiata est, vi tamen nos ipsa persequitur. G. 4. 11. V quomodo nunc scribitur

se sibi insidit Uulgus et Seruus.' Ex his igitur testimoniis satis manifestum est, qualem scriptor de , quae consonanti Vice fungitur, sententiam habuerit, propriam enim literam ad sonum novum exprimendum desiderat, Claudi Caesaris inventum reiectum esse inprobat. Itaque si hoc loco ulterae ante Os vim descripturus erat, quidni cum paullo ante I. 4. 84ω-ram ipsum CommemoraVerit, vos ut Aos sonat' scribere potuit Genubnam autem figuram a Quintiliano adhibitam fuisse cum per se verisimile sit tum eo conprobatur, quodH. 7. 26. A signum in codice Medice conservatum essem. Ernstius testatur, quod vix coniectura inrepere potuit. Hoc quia a librariis non intellegebatur, facillime in eos' scripturam cod. Turic. commutandi occasionem praebuit. Confusionem eos et cos vocabulorum in eod. quidem Lucr Hugo Purmannus Lucr quaest spec. p. 27 docuit Con-

33쪽

mutatione vero exorta, verbum sonat', quippe quod intellectu careret, deletum esse suspicor. - Dissicilior iam superest deci consonante, quae Voc tur, quaestio. In qua re examinanda duo sunt discernenda et qualem sonum inter duas vocales, et qualem ante vocalem tantum habuerit. emporibus quidem antiquis i literam in pronominibus huius cuius eius' onSO- nantis munere functam non esse Ruscheliustrol. Ρlaut. p. 1b docuit De pronuntiatione Ver horum Vocabulorum Lachmannus in Comm. Lucr. p. 27 egit. Inter antiquissima deri inter vocales posita grammaticorum testimonia illud Ciceronianum apud Vel. Long. p. 2219 reserendum est. In plerisque sc literis Cicero videtur auditu emensus scriptionem, qui et Miacem et Haliam per duo i scribenda existimavit; quoniam unum esse animadvertunt. Siquidem potest et per unum i enuntiari, ut scriptum sit. Unde illud pressius et plenius sonet, per duo i scribi oportere existimat. Sic etaroiiam et si qua talia sunt.' Huc quoque pertinent quae secuntur. Inde crescit ista geminatio et incipit per I tria scribi consiicit, ut prima syllaba sit communis, sequentes duo licit nam si est aliud iacit, pro a i substituitur, ut vocalis obtineat manente priore Pquae consonantis vicem implebat. At qui Troiam et Maiam per unum i scribunt, negant onerandam pluribus literis

scriptionem, cum sonus ipse sufficiat hanc enim naturam esse quarundam literarum, ut morentur et enuntiatione sonum detineant, quod accidit et in eo, quod dicimus, hic est cum ipse vastitas terae in enuntiatione pinguescat atque ipsa natura i literae est, ut interiecta vocalibus latius enuntietur, dum et prior illam adserit et sequens sibi vindicat, et cum appareat per unum i Troiam scribi apud Graecos et Maiam, non est nobis altera i necessaria cum in nomine non Scriptio immutetur, sed sola enuntiatio.' CL Quint. A. 11. Ad eandem rem pertinetirisciani testimonium p. 54b. d. Ρ. se ut maius, peius, eius, in quo loco antiqui solebant geminare eandem lateram et manus, penus, esius scribere, quod non aliter pronuntiari posset, quam si cum Superiore Syllaba prior i cum Sequente altera proserretur, ut ei ius ei ius, at ius; nam quamvis sit consonans, in eadem syllaba geminata iungi non posset ergo non aliter quam tellus, annuS'proferri debuit. Unde seΡompeuir quoque genetivum per tria i scribebant, quorum duo superiora loco consonantium, ut si dicas Pompelli coni. nam tribus i iunctis qualis possit syllaba pronuntiari quod Caesari doctissimo artis grammaticae placitum a Victore quoque in arte grammatica de syllabis

34쪽

conprobatur. Denique ab hac re nominis Latini scriptura apud Strabonem, αελλαιου non aliena est; f. Corss. l. l. p. 131. Ex his igitur testimoniis, maxime quod Vel. Long. l. l. t Vocalibus interiecta et i in pronomine his adhibita inter se conparantur, elucere Videtur, litera i sonum, ubi duplicis

consonantis vice aurea quidem aetate fungebatur, abG vocalia potestate, quemadmodum in hic pronomine adparebat, vix diversum fuisse. - Ιdem

Corssenus l. l. p. 132 docuit sedas j i ta lataut e sacher Worte gwischen Votalen nach langem Vokal hau einen reiteren, melahere undisokal-ahniicheren Laut.' alterum i literae loco consonantis simplicis adhibendae genua ita demum ordine et via diiudicabitur, si tam diu a priore iliterae pronuntiandae ratione, non tempore sed natura abhorruisse negabitur, donec iustae huius commutationis caussae sese obtulerint. Blud mihi nullius momenti esse videtur, quod apud poetas revera consonantis ima bet, nam idem in alterum genus cadit, cuius pronuntiationem Ciceronis temporibus Velique Longi cognovimus. Quod i ante vocales non solum apud poetas, sed omnino in ipso Sermone Latino consonantis loco habebatur, non propterea factum eSSe videtur, quia usquequaque jod Germanicae literae sonum obtinuerit, Sed quia suapte natura, ut , cum vocalibus diversis in unum sonum coalescere nequit. Quae res in alii vocalibus secus sese ha- bot, ut Quintilianus infra dixisse existimatur. Exempla vero, quae Corss. l. l. p. 12 ad illum sonum evincendum adtulit, certam stabilemque caussam exhibere non video Praeterea nomen i consonantis apud grammaticos, quid in sonum valeat, mox Videbimus. - contrario plura sunt, quae me inpediunt, quominus cum Corsseno et, nisi salior, sere Omnibus grammaticis credam, i consonantis Officio fungentem iam Auguste aetate primisque imperatorum Saeculi Sonum iod' Germanicae tamquam legitimum habuisse. Primum, quod per se parum Valet, Quintiliani ipsius, sonorum exactoris acutissimi reliquorumque, nisi fallor, omnium grammaticorum antiquiorum et aequalium silentium de , ubi consonantis loco habebat vocalis sono, pronuntiandi diversitate. Maioris vero momenti Terentiani Mauri us. 660 p. 2394 P. testimonium esse censeo, cuius aetas etiam post Lachmanni disputationem acutam et doctam nondum satis constat. VS. 660. se a vocalibus sc Leti prorSuS Segegranda sic utrasque Ac Petru cons. existimem, nomen i quod consonantis v vicem solam gerat

35쪽

hanc enim sensu per artem tradito dinoscimus: illius conversionem et Vox et aures arguunt.'Cum Lachmanno, qui s. 662 pro scriptura editionis Mediolanensis nomen'' coniecit momen' propterea consentire nequeo quia non solum nihil in illa video offensionis, sed etiam cum versu sequente prorsu eam conSentire existimo. Non enim ossicium literarum, sed soni natura describitur. Ex tribus autem rebus, quas grammatici singulis literis tribuere solent, se senomen, figura, potestas' nomen' tantum aaerentiano i consonanti hoc loco adiudicatur. f. risc. p. 540. Mar Vict. p. 2452. Quaeritur praeterea, ad quam literam s. 663, ad quam us 664. pertineat. Pronominibus haec ille' cum ita utatur Terentianus, ut praeter primarium ordinem hic' quoque ad prius sententiae membrum referat, ut A. 87. ex argumentis extrinsecus adferendis et ex verborum ipsorum interpretatione res diiudicanda est.

Quid igitur hoc seu vicem solam gerat' sibi volt Quod si separtibus, officio,

munere fungitur' explicaretur, non aliquid proprium consonanti tribueretur, nam idem in i consonantem cadit. Itaque nihil superest, quam ut sevicem' vocabulo sequente conversionem' interpretemur, quae quidem ratiocinatio eo confirmatur, quod Terentianus, ubi in capitibus sede literis' sede syllabis' deci consonante disputat, nusquam i soni naturam reVer conversam esse dicit, id quod dem consonante praeter hunc locum ter alias contendit. s. s. 33 sq. 4 sq. 160-16b. - consonans ergo non nisiissensu per artem tradito' abG vocali dinosci' Terentianus dicit quare cum aures per se non suffecerint ad disserentiam illam percipiendam, i consonans ad iod Germanicae literae sonum illo tempore nondum pinguefacta esse ridetur. Sed quo tandem pactori consonans vocari potest a Terentiano ipso et pluribus grammaticis Nihilne interfuit inter i vocalem et i consonantem Sane interfuit aliquid, sed non eiusmodi, ut naturam soni revera conversam et novam idcirco literam necessariam censuerint grammatici antiquiores Nodum expediet Terentianus ipse 146. Hanc se u et modo quam diximus i simul iugatas

verum e8 spatium sumere Vimque OnSOnantum,

ut quaeque tamen constiterint loco priore. Quid vero sit consonantis spatium ex his verbis intellegitur: 85. Elementa, rudes qhae pueros docent magistri,

Vocasia quaedam memorant, consonis quisetam,

36쪽

haec reddere vocem quoniam Valent seorea, nullumque sine illis potis est coire verbum: ut consona quae sunt, nisi Vocalibus aptes, pars dimidium vocis, opus proseret ex se, pars muta soni comprimet ora molientum; illis sonus obscurior impeditiorque ut cunque tamen promitur ore semicluso, vocalibus atque est minor, auctiorque mutis. Hinc triplex literarum spatium fuisse conlegas, maximum Vocalium, dimiadium semivocalium, minimum mutarum. Itaque i consonantis sonus conpressus tantum, non conversus fuisse videtur. accedit aliud, quod in hinquaestione neglegere non licet Corssent enim studiis l. l. 22 30 donuo

stabilitum est, Romanos antiquos ei sequente oculi non nostro more gi, sed consonantium propria Vi conservata pronuntiavisse Legitimum autem consonantis sonum eundem atquea fuisse constat. Deinde Corasenus scripturam ei et ii in nonnullis vocabulis iam saecul secundo post Chr. M. fluctuasse, certo ex inscriptionibus constituit exempli gratia adHhebo haec: Larcius et Lartia Lacia, Latia, Marcius, Martia, Ancius, Antius, Mucius, Μutius, Accius, Attius' etc. f. Corss. l. l. p. 25 praeterea quia in cod. Μediosi et Palatino Vergiliano aliisque libris antiquissimis scripturae solatium

solacium, suspicio, Suspitio, conuicium, convitium, Secius, setius, cocio, eotio' conmutantur, illam Petri formarum confusionem iam Auguste aetato locum habuisse coicit. Ubi vero huius conmutationis caussas investigat, sibilo aliquo ad explicandum utitur, quem inscriptionibus Christianae aet tis cf. . l. l. p. 24. et Pompei in lib. Donati de barbar et metapl. Lindem. p. 424 grammatici aetatis posterioris testimonio conprobatum ad tempora

multo priora attenuatum quidem transfert Nititur haec suspitio etiam caussis ex Umbrici aliorumque sermonum analogia rationibusque etymologicis petitis. Mihi cum nondum persuasum sit, Orasenum, grammatici antiquioris testimonio destitutum opinionem suam coarguisse, nihil superest, quam ut rem viris me doctioribus diiudicandam relinquam. Sin vero Cors- senus hac in re magis suspicando quam demonstrando usus est, videndum

erit, an uintiliani ipsius testimonium L 11 4. In primis vitia, si qua

Sunt, Ori emendet, ut expressa sint Verba, ut suis quaeque iterae sonis

enuntientur Quarundam enim vel exilitate vel pinguitudine nimia labora-

37쪽

mus quasdam velut acriores parum efficimus et aliis non dissimilibus sed quasi hebetioribus permutamus Quippe cum e non Valuerunt, in t molliuntur' scr cod. Aes in eas tantum res cadat, quas

aldingius ad hunc locum et Staneidem Elementarie e de lat. Sprache

T. 1. p. 241 commemorant, scilicet commutationem formarum curam et turam insantium more, quorum nullam mentionem fecit scriptor sarcophagus et sartophagus Orut p. 589. r. 7. Vitri pro vixit aut vicxit rut. p. 1059 nr. 5. Basculi are. R. R. H. 10 4. Bastuli apud Plinium et Pomponium Melam, Vectones, Vettones aliarumque, an in confusionem quoque sormarum ci et i in vocabulis supra adlatis similibusque. Quodsi sibilum illum, quem Corasenus statuit, duobus prioribus post Chr. at saeculis indubitationem vocare licebit, aliam quodammodo indicare iam proderit, qua, ut puto, sibilus facillime exoriri potuit. Dubitari enim nequit, quin Cors-

senus recte iudicari deci consonantis sono, quem postremae aetatis inscriptiones certo commonstrant in Francogallicam et in Italicam pinguesactum, quocum consentire videntur risc. verba p. 544 d. Ρ infra adlata. Quare si iure inter i consonantem Terentiana et inter eandem Francogallica pronuntiatam ratione transitum fuisse existimamus, hunc od Germanicae potestate expletum fuisse, a verisimilitudine non abhorrere adparet. Qua quidem soni commutatione statuta vocis quadam interruptione opus erat, si

postquam isto, in te, ii tu' non antiquo more, a Terentiano indicato, sed Germanico modo, do ja je,cii, jur pronuntiabantur, t velis antecedens non in iterae similitudinem contaminaretur. Hanc vero soni depravationem Quintiliani tempore nondum legitimam fuisse eo fortasse magis probatur, quod apud Plui. um C. 12 φιτιάλιο legitur os Corss. l. l. p. 23 praetere p. 19.21. 22. Denique non inutile erit, riseiani p. 544 d. . testimonium adferre. Videntur tamen i et u cum in conSonante tranSeunt, quantum ad potestatem, quod maxime est in elementis, aliae literae SSe praeter supradictas Multum enim interest, utrum Vocate Sint an conSonantes; sicut

enim, quamvis in varia figura et Vario nomine stata et Met c, tamen quia unam vim habent tam in metro quam in sono, pro una liter accipi debent, sic t et , quamvis unum nomen et unam habeant figuram tam vocales quam consonantes, tamen quia diuersum sonum et diversam vim habent in metris et in pronuntiatione syllabarum, non Sunt in ei8dem, meo iudicio, clementis accipiendae quamvis et Censorino, doctissimo artis grammaticae

38쪽

idem placuit.' Observa enim, quaeso, quanta cum modestia Priscianus suum deri consonantis potestate iudicium proserat, videlicet ubi sonus priscus ad nostram et tum ad Francogallorum denique ad Italorum dicendii

tionem magis magisque condensatus erat, necessario grammaticorum sententiam ab eorum, qui antecesserant, dissidere oportuit. Ex consensu vero Censorini, cuius aetas in priorem saeculi tertii partem post Chronat res renda est, cum risciano, mihi aliqua movetur dubitatio, an recte Lacta mannus a Ru henio discrepanaaerentiani Mauri aetatem in finem saeculi tertii post Chr. at rettulerit. - Ι igitur consonantis, quae dicitur, sonus

ubi ita constitutus erat, ut vi tantum condensata, non Ver natura Vocali sono abhorreret, non mirandum Videtur, quod neque Quintilianus, nequeaerentianus, etsi ter uterque dem consonantis On tamquam Vocate diverso verba facit, nusquam i consonantis Onum revera conVersum

suisse commemorant. Praeterea ita demum Claudius Caesar vituperatione carebit, qui quamquam consonantem aliosque sono propria liter india gere sentiebat, i consonantis officio fungentem prorsus neglexit. Quidni igitur loco supra indicato scribere potuit Fabius sequia iam, sicut scribitur, et vos ut Ao sonat.' Hoc modo nunc sententia facimus sese excipientes: sigrammatici est Videre, an aliquas Vocate usus pro consonantibus acceperit,' ideo non dicit an usus aliquas vocales in consonantes converteriir, quia in vocabulis iam et vos, quae instar omnium exempli gratia adseruntur, non eiusmodi soni audiuntur, qui revera consonantium naturam exhibeant. Neque vero eandem, quam vocales conditionem subeunt, quippe quae cum vocalibus sequentibus in unum sonum coalescant, ut mox videbimus haec res in vocabulis iam et vos secus sese habet Verbum sonat' eadem ratione duobus aliis locis a Quintiliano adhibetur I. 7. 29. Nec Gnaeus eam literam in praenominis nota accipit, quae sonas 1 7 30 Ego nisi quod consuetudo obtinuerit sic scribendum quidque iudico, quomodo sonat.'Particula sitam' a sciolo librario excogitata esse potest, qui postquam e bum finitum sonat', obsos pronomen in eo commutatum, non ampliuS repperit, sententiam mancam ea explicatione supplerit, quae tantum simillima Leta literarum forma niteretur. I. 4. 10. At quae ut vocales iunguntur aut unam longam faciunt, ut veteres scripserunt, qui geminatione earum Velut apice utebantur, aut

39쪽

duas nisi quis putat etiam ex tribus vocalibus syllabam fieri, si non aliquae

ossicio consonantium fungantur. Quaeret hoc etiam, quomodo duabus d mum vocalibus in se ipsas coeundi natura sit, cum consonantium nulla nisi

alteram frangat. Atqui littera I sibi insidit, coniicit enim est ab illo iacit.

Sor cod. Α 1. Verba haec cum consonantium nulla nisi alteram angat man. 2 lineae superscripsit pro littera P reperitur litteram IV in vocabulo seconicit' m 24 superscripsisse videtur. Ad vocabula unam' et duas' non syllabam , sed vocalem' mente supplendam esse, recte contra Gesnerum Spaldingius contendit. Nam quo tandem pacto Gesnerus recte procedentem faciet disputationem nisi

quis putat, etiam ex tribus vocalibus syllabam fieri' deinde verbis ita explicatis diphthongi non commemorantur, quas quidem hoc loco necessario desiderabis, ubi singula vocalium una syllaba coniungendarum genera explanantur. Prima enim enuntiati parte aut unam longam faciunt, ut veterea scripserunt et q. s.' id tantum genus indicari, quod Attius vocalibus A,

E, V geminis scriptis expressit Ruschelius onum epigr. trib. p. 22 sq. viris doctis persuasit. Itaque nis Quintiliano exponendi neglegentia tribuatur,

illis verbis diphthongi non conprehenduntur. - Ιn editionibus veteribus sententiam sequentem ita scriptam reperies: nisi quis putat, etiam ex tribus vocalibus syllabam fieri, quod nequit, si non aliquae officio consonantium fungantur.' Verba autem, quod nequit' in optimis codicibus omissa suo iure tamquam supervacanea atque spuria Meyerus et Zumptius reiece-xunt Hoc quidem additamento nisi quis putat fungantur' UNachelius in monum epigr. trib. p. 22 fieri posse suspicatur, ut illuc spectarit

Quintilianus, quod reapse per aliquod tempus de certa quadam doctrina AEPscriptum est pro M vel M. Fieri sane potuit, sed quia vix quattuor huius triphthongi in lapidariis monumentis reperiuntur exempla, neque ultra modicum saeculi septimi spatium, aliud quiddam ex sermone cottidiano petitum, quod primo aspectu in neutram partem quadraret, scriptoris animo obversatum fuisse suspicor, dico Vocabula quae, quoi, quia . Particula sequia' si non a poetis, qui dactylicis numeris aurea aetate utebantur, tamen a comicis num monosyllaba usurpata esse videatur secundum Rilach. prol. Plaut. p. 133 ambiguum est certeaerentianus nurus in metris trochaicis sequiar tamquam monosyllabum adhibuit. Nam ex loco l. XII. 10 30.

40쪽

-Duras et illa se .litera syllabas facit, quae ad coniungendas demum

subiectas sibi vocales est utilis, alias supervacua, ut equo Mo et Hupum scribimus cum etiam ipsae hae Vocales dum efficiant sonum, qualis apud Graecos nullus est, ideoque scribi illorum literis non potest,' cum quo Meo

verba conserus I. 4. . an rursu alia redundent .... ἡ et K, quae et ipsa

quorundam nominum nota est, et Q cuius similis effectus speciesque, nisi quod paulum a nostris obliquatur, cappa, apud Graeco nunc tantum innumero manet,' haec Verba, quamquam corrupta esse censeo, tamen satis

valere videntur ad vim iterae conprobandam verisimillimum fit Quintilianum uisum Munam quasi literam efficientem habuisse. Eosdem praeterea locos si cum eo quem nunc tractamus conparineris, Fabium post qeam habuisse Vocalem, quae consonantis officio non fungeretur, aut certe

consonantis sonum non haberet, adparebit. Ut igitur manifestum sit, quo iure scriptor rem hoc loco tractatam per particula aut aut bifariam durigerit, nullo aetatis suae vocabulo excepto, denuo ad erentiani Mauri Praecepta confugere iuvabit. 491. syllabam nec invenimus ex tribus vocalibus. 525. Iuno cum dico aut iuvencus, nulla disserentia eat, quippe tu diphthongos esse Graeca nequaquam potest, quod soni tres implicentur e tribus vocalibus;

quando sic Graece notatur, ut sitis et simul; ἰωτα quis si praelocetur, tres videmus Voculas quibus constare supra syllabam negavimus.VPraetereaaerentianum postin Vocalem habuisse, consonantis officio non fungentem, aut certe consonantis sonum non exhibentem ex his verbis agnoscitur:

730. Et vides qui quoque similiter esse vocales duas.V748. Non tamen prior u sc postri videri facta consonans potest, consonans quia de duabus effici prior solet,

nuda sed priorque quando nec subacta est CO Onae, quando et hispidam digammus sumit et sormam et sonum, nunc sonus vocalis illi, qui solet cum libera est, praedita est vel consonanti.VVide nunc, quem admodum erentianus sibi nodum, quem effecisse videtur, expedierit.