Quaestiones Quintilianeae [microform]

41쪽

71s. quipperi non constat aliter quam duabus cisti; velut vela, quod esseri vides muti soni;

velutri et, e quoque et u plenius quod post modum sic in unam aeredactae congruerunt litteram, portio ut nunc consonantisi videri rectius, litterae vocalis habitum quam tenere debeat. nanqueri praemissa semper u simul iungit sibi, syllabam non editura, ni comes sit tertia,

quaelibet vocalis illis.

745. caeterum vocalis illis si iugetur tertia, necesse est prima detur, et sit una syllaba.'Ex his versibus facile probatur Terentianum postri non literam per Se sed cum consonante antecedente ita conglutinatam habuisse, ut ambas quasi unam literam effecisse existimaret Quare vocabula quae, quoi quis' exceptionis tantum speciem, non veram exceptionem exhibere censebimus. Venimus nunc ad locum perquam difficilem. Quaeret hoc etiam, quomodo duabus demum vocalibus in se ipsas coeundi natura sit, cum consonantium nulla nisi alteram Dangat.' rima huius enuntiati parte interpretes sere omnes i et u indicatas esse censent, ubi in una eademque Syllaba geminatae scribuntur. Quod si ita esset, certe secundam vocalem non integram remanere, sed a prima adfici oporteret, quae quidem Gesneri est opinio enarrantis: Vocasibus est natura in se ipsas coeundi, h. e. ita iunguntur nonnumquam Vocales eaedem, ut quasi colliquescant, et altera alteri serviat, cedat, frangi se ab ea et comminui patiatur, ut duae vocales non amplius duarum vocalium vim habeant, sed altera transeat in consonantem.VRepugnare vero huic opinioniaerentiani praeceptum videtur: 152. Nam si iuga quis nominet i consona fiet, qualis erat permanet in loco sequenti; et cum iaculum aut dico iecur, Iovem, iuvencum, ni ordo secundis tribuit, prior iuvatur, versa vice si sit priori, sequatur illa, cum dico vide, contulit i sonum priori, ast ipsa manet tempore quo Sonabat ante.

42쪽

vocalibus hoc si reliquis praedita aereat; . t ut Vade, Veni, vota reser teneto vultinxti' 1330. I et u non hoc valebunt, sive praesint alteri vel sibi cum copulantur, quia prior fit oonsonans, illa quae remansit inde tempus uniua tenet sive duplum, quale et omnis, quando producta est, habet.'Quae vero Spaldingius ad Volgarem opinionem stabiliendam adfari Quintiliani ipsius verba I. 7. 26. supra scripta, his Vereor, ne se ipse inpugnaverit; etenim ubi duae Vocales in unum sonum coales re et confundi negantur, ibi quidem sibi insidere, sed non in se ipsa coire Quintilianum existimavisse censeo. Notionem vero numeri cardinalia hoc loco non urgendam esse ex vocabulis antecedentibus aut duas' etiam ex tribus vocalibus' ε-- ratione pro nominibus distributivis adhibitis tuost Donique M.

mum' particulam non solum cum duabus , sed etiam cum vocalibus tam ctissim coniungendam esse mox videbimus Iustam vero explicationem Godoseedus Hermannus protulisse Videtur, quam cum Meyero communicavit: De Sin dieser Stelle schetat mi so genomme merde Eumlissen;

er,ird auch Dagen, Wiemur gange okale die E enschas haben mi e ander selbs in in Silbo de einen Laut Veretnim merden Eu honnen.VItaque scriptor ea respicit, quae paullo ante de duarum vocalium in unam syllabam coniungendarum ratione exposuit: At quae ut vocales tinguntur aut unam longam iaciunt aut duas. Quas quidem aut in unian longam vocalem, aut in diphthongum conprehensas ita adfici, ut non amplius integrae remaneant, sed altera alterius Vi naturam primariam quodammodo deponat, itaque suo iure dua illae vocales in s ipsa coire dicantur, partim certe ex hisce Terentiani auri versibus manifestum est: 378. porro Vocalem secuta sc u vim tenet vocalium, et sonos utrosque iungit unde diphthongos e

Graeciae dicunt magistri, quod duae iuncta simul

syllabam sonant in unam, vique gemina praeditae semper offectum duorum temporum custodiunt, sive producto esserantur sis correpto sono.

1326. Vel gemellis cum iugamus syllabam vocalibus, misceant sonum necesse est, iure distent temporum.

43쪽

Hormanni autem interpretationem Verbis quae secuntur eum OnSOn-tium nulla nisi alteram Bangat' examinatis fulcire licebit. Videamus primum, quid interpretes hoc laco enarraverint. Ante omnia Gesnerua laudandus est, qui verbum coeat', utpote si non in omnibus, attamen in optimi codicibus omissum, reiecerit. Regius autem et Pseudoaumebus ea utuntur interpretatione, ut duas easdemque consonantes ex his verbis eliciant mea quidem sententia salso, quia, ubi de literarum in unam syllabam conexione agitur, nullo indicio ante iacto ad coniunctionem generis prorsus

diversi transire nimiae neglegentiae est. Gesnero Vereor ne scitationem Vituperandam tribuerem, si quod in eius editione invenitur, non calami errore ortum esse iudicarem etsi enim rectissime contendit, unam conSonantem

alteram a se diversam Bangere,' cui opinioni Spaldingius et G. Hermannus astipulantur, tamen iis, quae attulit ex I XU. 10. 29. verbis, arma ad sese inpugnandum praebet, dicentem: mutas a liquidis Dangi . lothouveri coniectura in Mi Soc Gai. III. p. 126 secundum Meyerum in editione si revera haec est secum consonantium nulla in se alteram Dangat', nimis O torta est. Verba igitur corrupta esse lothouverus recte animadvertit., Nisi' enim coniunctio tam inusitate adhibita est, ut non solum a Latini sermonis, sed ab sanae mentia legibus abhorreat. Cum vero emendatio probabilis in promptu non sit, in explication interpretum nonnullorum, quae maximam habet verisimilitudinem ita versandum erit, ut quaedam argumenta quae ad tabiliendam eam valeant insuper adiciantur. Ad verbiisseangendi' notionem explanandam iam Burmannus, Gesnerus, Spaldingius aptissime l. l. XII. 10. 29. contulerunt. Nam et illa, quae est sexta M.

Mera nostrarum, paene non humana Voce, vel omnino non voce potius, inter discrimina dentium standa est; quae, etiam cum vocalem proximis

accipit quassa quodammodo, utique quotiens aliquam consonantem Dangit, ut in hoc ipso frangit' multo fit horridior.' ut annus frangere' ad imminutam cuiusvis consonantis potestatem post aliam in una syllaba positae pertinere contendit, quod quidem ex grammaticorum lectione patere dicit. Sed nulla grammaticorum praecepta nominatim adtulit, neque adhuc repperi, quibus huic praecepto satisfacerem. Immo reis Muririsc. p. 547.48. Omnis enim liter sive vox plus sonat ipsa sese, cum Oreponitur, quam cum anteponitur, quod vocalibus accidens esse videtur' etc. Itaque cautius erit quaerere, quae quidem consonantes in eadem syllaba finieram

44쪽

subsequantur Nullas, nisi liquidas Letis ab Disano posso constat. Quodsi

his Verbis eum consonantium nulla nisi alteram frangat' Quintilianus Potis liquidas Dangi itaque vim primariam deperdere indicat, eademque verbR P ponendi vim exhibeant, quaeritur, enuntiation antecedente quoque notio verbi frangendi conprehendatur j Hoc negandum non videtur, si notionem si rangendi' a grammatico latino eiusdem rei gratia adhibitam demonstraverimus Agroetius p. 227 haec dicit: Vocales omnis principes vocis, et dominae literarum, quae sicut universa fortiora naturaliter faciunt, subiecta et adiecta sibi protegunt, aequalia autem et resistentia elidunt Nam quomodo nonnunquam inter se commissae franguntur et synaloepham faciunt, ita consonantes sibi creditas conservant.' Quamquam Quintilianus I. b. 17. V1111 4 36. σι Ῥαλοιφήν' conplexionem literarum Vocat, tamen dubitari nequit, quin hoc loco Vocales fractae et synaloepham iacientes' eas, quae tamquam aequales et resistentes elidiuntur' conprehendant. Namque elisio non vocalis excludendae vim habet ut Charis. p. 249. Diom. p. 437 ducunt, si quidem Ox excludendi' vim amittendi' habet. Videamus potius, qualem explicationem M. Val. Probus exhibeat p. 1439. Synoloepho est, cum inter duo verba in concursu duarum vocalium, nulla intercedente consonante, unius fit vocalis elisio, ut: Atque ea diversa penitus. Fiunt autem Synaloephae his modis: Interdum enim brevis in brevem cadit ut

etc. Hoc loco elisio vocalis cum vocali conplexionem significat Deinde animadverte, quid de ecthlipsi Probus p. 1440 et Quint. VIII1. 4. 40 proferant. Val. Ρr. l. l. Ecthlipsi est, cum inter se aspere concurrentium syllabarum, intercedente sola matera consonante, et Vocalem et consonantem, quam diximus, elidi necesse est, ut: Multum ille et terris etc. Quint. l. l. Atqui eadem illa litera se m quotiens ultima est, et vocalem Verbi sequentis ita contingit, ut in eam transire possit, etiamsi scribitur, tamen parum exprimitur, ut: Multum ille etV Quantum erat.' adeo ut paene cuiusdam novae literae sonum reddat dieque enim eximitur, sed obscuratur, et tantum aliqua inter duas vocales Velut nota est, ne ipsae coeant. Haec

quidem testimonia, etiamsi ex diversae aetatis scriptoribus petita sunt, idcirco ordine indicato bene sese excipiunt quod notiones synaloephe et elisio'

illo modo explicatae eandem sonorum rationem grammaticorumque Ormam

commonstrant. Itaque duae vocales in se ipsas coeuntes fractae dici possunt Sed quo pacto utrum utravis sese ipsam angit an vero altera

45쪽

alteram me alterum tantum in Fabi verba quadrare posse, quibus non solum de duabus eisdemque vocalibus in unam syllabam conprehendendis, sed etiam de diphthongis agitur, quivis videt Enuntiato autem sequente secum consonantium nulla nisi alteram rangat' hoc indicatum esse videtur: duarum consonantium non nisi alteram, si quidem liquida sit, a consonante antecedent sc muta tangi Explicationemaerentianus Maurus praebet 832. Quattuor post hanc sc E locatas sc L, Μ, Ν, M Graecus udas nominati; lubrica est natura in illis nanque et alternus rigor,

nune enim Vocali usum, nunc ministrant consonae,

et pedum vel hinc vel inde sublevant discrimina. Olim putavi verba illa facili emendatione sanari posse, si scriberetur: eum consonantium nulla nisi altera Dangatur,' sed non dissicile est, quid huic coniecturae obstet, reperire. ertium binarum literarum in unam Syllabam coniungendarum genus et inde nova sonorum conditio tum exoritur, sici et u litora sibi quasque insidunt. Deci sibi insidente in vocabulo coniicit' Lachm egit ad Gaium III. 119 et in comm. Lucr p. 136. Sed vide, anne hoc modo verba in iustum ordinem redigantur, si scribitur: Atqui litora I sibi insidit coniicit, est enim ab illo iacit.'