De Graecorum veterum re musica quaestionum capita duo

4쪽

quaestionum capita duo

scripsit

Corinnentatio ad veniam Iegona in academia Marpurgens impetranuam scripta.

Marpurgi Caltorum.

8쪽

In artis vocabula quae ad rem musicam veteres adhibuerunt, accuratissime inquirore et notionem eorum caute circumscribere e magis necesse est, quod plerumque in his rebus vocabula sola exstant, cum exemplis ad vim eorum definiendam careamus. errores eo facilius nascuntur, quod permulta harum vocum ad haec tempora manserunt, sed prorsus alia nunc significant atque

olim itaque eorum temeritas improbanda est, qui antiquae musicae tribuunt, quae nostrae propria sunt solis vocibus nostrarum similibus nisi non perquisitis eis locis, quibus earum apud veteres vis illustrari possit in his est Rudolphus est-phat, qui, cum πολυφωιαν musicae apud veteres tribui vidisset, non dubitavit pam illi quam nos nunc polyph0niam appella limS,

imputare cum διωλεκτον instrumentorum commemoratam invenisset statim illa v0cum colloquia polyphoniae propria, quorum praecipuae in modis faciendis inde a Batavorum demum saeculi decimi quinti artificiis partes fuerunt, iam in antiquissima Graecorum musica exstitisse pro certo habuit. Cum ad recte aestimandam veteris musicae indolem maximi momenti sit, quid de πολogoni veterum sentias, non inutile puto has duas voces denuo percutere, praesertim cum S qui nuperrime de his rebus sanissima contra est phalium protulit, Gultrauer in commentationibus Martino Heri dedicatis Berol. 1888 p. Is,9sq. leviter rem perstrinxerit neque eos locus attulerit, quibus certissime confirmari possent, quae ipse recte suspicatur. Quod olim crediderunt Graecos unisonam tantum musicam habuisse orientali uin nostrae aetatis populorum more, falsam hanc opinionem essu cum alii contenderunt, tum certissimis argumentis estpha demonstravit. canentis enim vox cum instru-

9쪽

menti sono neque holnophona semper equo antiphona i. e. octavae quae dicitur intervallo diversa erat sed iam Terpandri temporibus holerophoniae ratio inter vocem et instrumentum intercedebat es Rossb. estph. et r. II 31 sq.). estphali argumentis, quibus hanc heterophoniam probat, nemo hodie non assentitur; unum addi potest philos0phos non tam argute in naturam concentu duorum sonorum variis intervallis distantium inquisituros fuisse, nisi musicorum Sus hos concentus hominum auribus praebuisset. Sed ne hanc quidem heterophoniam duabus eiusdem quasi ponderis vocibus effectam esse, sed ad unum μελο aliserius vocis sonis ad arbitrium ae 'edentibus v. Gultrauerp. 178 vel ipso Platonis loco leg. VII 812ὶ qui gravissimum de heterophonia testimonium continet, docemur qui quamvis obscurus sit ini, ex illis tamen verbis: αλλα ἐν et μαν τῶν χορδῶν ἱεισιον, αλλα δἐ του τὴν μελ ρδων ξυνθέντος ποι'του 'elucet non nisi alterutram vocem a poeta inventam fingi, quod fieri non poterat in vero coll0qui duarum vocum, quale est-

phal II 43 statuit.

Iam videamus de polyphonia in Plutarchi qui sertur de musica libello c. 29 hic locus exstat: ασος τῆ τῶν αυλῶν

πολυφωνία κατακολου H; τας πλείοσί τε φθογγοις καὶ διερριμ- μενοι χρησαιιενο ει μεταθεσιν την προυπαρχουσαν γ γαγε

gWo Κlange und Uarisuseinaniterilegendo languisur AuWenduli braclite'. quam perverse κατακολουθεῖν explicaverit, per se patet et a Gultrauero recte monetur. ἀκολουθεῖν in Plutarchi libello bis audiendo sequi significat 34, 2 35, 4. f. 35,2 πορεμ

1 obscurum esse recte iudicat Ambros ac mirin est, quod es, phul II 109 cum Sahellarii interprotatione ib. . 03-I09 plano dilucidum factum esse dicit nam neque ille, cum οἰνγωνον in μίτνευνον mutaret, quid significare crederet πυκνό τα μανο ηυ vel ταχος βραδυτῆτι δμα ονον, indicavit, neque qua ration in ψιλῆ πιθαρἰoti chordarum

et poetae μέλη inter se opponi possent, explicavit. Dissilias by Ooste

10쪽

eodem sensu), semel rationem habere' 14,1); hoc loco mi laudi notionem habet ut . c. apud Lucianum iud voc. 12). itaque πολυφωaία non inveniunt Lasi est quem errorem ne Christium quidem Metr. 672 vitasse iure mireris , sed iam sui Lasi temporibus ac suit in tibiis LaSus autem eam imitatus est scilicet in chordis, nam hoc animo supplere cogimur de cithara cum Volt manno et ultrauero hic c0gitandum esse inde quoque elucet, quod infra particulis ἀλλά γὰρ καὶ transitus fit ad αυλν τικήν sive hoc ennutiatum illis de Las verbis continuo adiungendum est, ut Uyti et estph censent, sive c0dicum ordo retinendus, in quibus aliorum citharoedorum mentio interiecta est). nam υλ ικνὶν hic non esse apian αυλησιν sequentia

d0cent τεον αυλητων πηρετουντων τοῖς διδασκάλοις); itaque

non poterat nisi cithariSticae aut citharoedicae arti opponi. Quae vero ista tibiarum πολυ pinu est v. an die griecti. Salleninstr. Progr. Saargemund 18824 14 dicit: Lasos liber tru die Veistimmigkei de Flutenbegleitun aus dio Salieninstrumente et accurate explicare conatur, quomodo quis in cithara tibiam duplicem imitari possit sed etiamsi Janio concedere possentia πολυφωνίαν id Significare posse, quod nos polyphoniam vocamus si e Mohrstimmighei ci. Jahrb. 1881, 5 5)

duarum tamen vocum concentum hoc vocabulo unquam significatum esse minime veri Sintile est immo eam, quam Gultrauer huic voci notionem Plutarchi luco tribuendam censet t. l. et Jahrb. 1880, 698ὶ ubertatis sonorum, unice rectam esSe et temere fecisse, qui usquam πολυφωιαν polyphoniam esse crediderint, certissime demonstrari poteSt. Primum Graeci, sive proprie sive translatis verbis loquuntur, πολυσωον semper id appellant, quod plurimos sono edere valol. nunquam id, quod pluribus sonis simul emissis constat, quod nos polyphonum vocanniS. ratus v. 1002 cornicem dicit πολυ- φω κρυψειν, Arist0tele hist. an. Ι . minora avium genera πολυφωια καὶ λαλίστερα vocat ci de part an I l7 τῶν ρνίθων ἔνιοι πολυφ-ο0, neuter profecto de concentu cogitavit. Ηyporidos in libello de sublimitate . 34 πολυφωος appellatur, utpote qui varietate affectuum, quos ciere possit, et vario loquendi gener Demosthenem superet Homerum Dionysius