De Graecorum veterum re musica quaestionum capita duo

21쪽

transiit in Platonis Alcib. I 121 tamquam in confinio prsamur; ubi quamquam, qui colloquuntur, διαλεγεσθαι invicem

ambo dicuntur, tamen d διαλεγομενος et o κονων inter Se Opponuntur Socrate ipse διαλεγεσθαι a definiendi noti ine μου- λεγειν κατὰ hi res ductum censebat en mem. IV 5, 23, ita in substantivo διάλεκτος nihil inest, quod non usit in simplici verbo λέγειν itaque Vel universam loquendi notion0m habet vel ut Dionysius Hal. de . . . R διαλεκτον ιελος appellat minorein illum vocis ambitum, quo sermo a cantu differat es Aristox harm. διαλεγομεroii' ἄρ ιῶν οντως ν uari κινεῖται - et a Plutarcho adv. Ol. 22 5 διώλεκτος - λογος de universo hominum Sermone usurpatur vel singularent unius honi in is aut populi loquendi consuetudinem significat. Plato rep. V 454 Α), cum altercationem utili disputati inlipponit, verbis εριγιν et διαλεγεσθαι aequalitatis gratia omparat substantiva ἔριν et διάλεκτον προς Πῆλονς, ubi διάλεκτος non nisi additis. προς ἀλλι λους verbi διαλεγεσθαι vicibus iungi potuit. Stailbaum ad h. l. conserre iubet Synipos 203 A. sed qua ibi de Amore, qui interpretis inter deos hominesque munere langatur dicuntur: διὰ τουτου πῶσά εστιν γῆ μιλια καὶ 1 διώλεκτος θεοῖς πρὼς ἀνθρωπους vertenda sunt: por hunc dei ad homines verba faciunt colloquii in ipsis verbis mentio nulla inest. f. Leg. X 887 D ubi puero dicitur eo persuaderi dotis esse, quod parentes videret θεοῖς ευχαῖς προςδιαλεγομ υτ καὶ ἱκετειαις, ib. IV 716 D: θυειν καὶ προςοφλεῖν τοῖς θεοῖ ε1lχαῖς καὶ ἀναδῆιμασιν καὶ νιιπάση θεραπείρ θεων quibus l0cis διαλεγεσθαι et μιλεῖν alterius tantum partis sunt, non utriusque neque aliter de his vocibus sensit Maximus yrius, qui

Symposii 0cum imitatus diss. 11 c. 8 preces philosophi dicit

non SSe Awιν των Or παροντων, Sed μιλιαν καὶ διάλεκτον προς τους θεους περὶ των παροντων καὶ επιδειξιν τῆς αρετῆς:scilicet διαλεγεται philosophus coram eis de virtute sua, sicuti sophistae apud auditores διαλεγονται, cum orationem habent, non colloquuntur cum eis apud Platonem Theaset. 46 Theodorus non vult Socratio more Se interrogari, quia sit ἀήθης τῆς τοιοντης διαλέκτου ubi quamquam de colloquio agitur, ipsis tamen his verbis nihil dicit Theodorus nisi insuetum se esse

22쪽

15 eius loquendi generis, quo in tali colloquio opus sit es elimidi Synonymili I 023.

Λιάλεκτος igitur si instrumentis tribuitur, loquendi subest comparatio non colloquendi quod primum videmus factum ab Aristotele qui de anima II 8 9 haec dicit: η νων ν φονος τις ἐστίν ἐρι υχον των γαρ ἀφυχ- ουδὸν νοεῖ, ἀλλἀ κασομοιμυτα λέγεται νωνειν, οιον αυλος καὶ voci καὶ σα ἀλλατων ἀφυχυον ποτασιν ἔχει και μέλος καὶ διάλεκτον δεικε γάρ οτι καὶ Ἀωνν των θει. eundem locum paraphrasi interiecta Porphyrius in commentario ad Ptolem harin. p. 192 sic exhibet: Των ἀο ἀφυχω , ghrix χριστοτέλης, ονδιν ωνεῖ ον γάρ φωνὴν προδεται, ἀλλὰ κατά τινα μοιοτυτα καὶ urctgοράναυλος τε καὶ λυρα λέγεται ναὶνεῖν, ου κυριως μάντοιγε, καὶ σαῶλλα τῶν φυχων τασιν ἔχει τουτο δέ ἐστιν ξυιν α καὶ βαρυτητα τὴν ἐν μουσικῆ ταυτην do τάσιν λέγουσιν. σα

λέγεται καὶ φωνλὶν ἔχειν mori τε γὰρ, φησὶν, οικε τὴν τασιν ἔχοντα κατὰ lege καὶ τὼ μέλος. ἐπεὶ καὶ τὴν φωνδὶν ταυτα ρῶμεν ἔχουσαν τα ἰδιωματα κατά τα ιάλη. apparet Porphyrium in suo Aristotelis exemplo locum sic conformatum reperisse: καὶ σα αλλα των ἀφυχων τασιν καὶ μέλος διαλέκτο γαρ ἔοικεν τι καὶ η φωνὴ ταντ' ἔχει. l. e.

lyrae et tibiae sonitus potest cum loquela διαλέκτο, in comparari, quia perinde atque vox humana τάσιν et μέλος habet a deterioris notae codicem Porphyri praesto fuisse vel inde cognoscitur, quod μάσιν ter exhibet pro ἀποτασιν, quae difficilior et sine dubio verior lectio est v infra, sequentia autem verba, qualia Porphyrium legisse conclusimus, inconcinnitate Aristotele non digna laborant; neque enim istinc illa instrumenta in- λάκτω similia sunt, sed eorum soni altera vero lectio sana esto perspicua, dummodo ἔοικε ne interpretemur videtur', Sed, id quod saepissime significat, notum est . nec Simplicius, qui solet varias lectiones afferre, discrepantiae mentionem facit; quom eadem legisse, quae in codicibus exstant, ex commentario eius elucet. διάλεκτον igitur lyrae et tibiae pr0priam esse Aristoteles dicit. Quid sit διάλεκτος Aristoteli, aliis librorum eius odis abunde edocemur hist. an. IVS distinguuntur φυαο νων διώ-

23쪽

λεκτος atque φωνὴ eis omnibus tribuitur animalibus, quae guttur et pulmonem habeant, διάλεκτος eis, quae praeterhac lingua mobili praedita sint illis enim procreari vocales, hac consonantes quibus constare διάλεκτον, quae Fit τῆς φωνῆς τῆγλωττη διάρθρωσις ea autem non homines soli utuntur, sed etiam complura avium genera, quibus tenue lataeque linguae sunt 63. neve quis miretur, quod vocales consonantesque ab avibus quoque Aristoteles emitti Statuat, γράμμ τα φθεγγεσθαι

eae dicuntur hist. n. II 2, 4 μάλιστα των ζώω μετὰ τονανθρωπον γραιιματα νήνεπεται ἔνια των ορνιθων γενη cs de pari. n. c. l in.ὶ ipsum verbum διαλεχεσθαι eodem sensu

adhibuit, qui scripsit problema in editum II 86 Aristot e l. Didot.

vol l V): η των ἀνθρωπων φωνα in πλείστας εχει διανορας καὶειδη, τά δ αλλα ζωα γῆ οὐδὸν ρα ιμα ι ολιγα διαλεγεται. nec diversa stoc aninialium χρώμ/ιατα osse a dialecto oliam X hiSt. an. Il, i apparet, ubi inter animalia φωνήεντα opponuntur ρύμματα is, quae διάλεκτον habeant unde Pquitur non eas hic aves respici, quae possint hominum sermonem imitari, Sed ipso cantu earum haec γράμματα contineri ita luscinia hist. an. IV dicitur pullos διάλεκτον suam docere, quippe qua fingit possit, cum vox immutabilis eis natura insita sit. non igitur necesse est ratione praedita esse, quae διάλεκτον edant, sed ab hominum sermone et rotis stατα et διάλεκτος ad omnes voces ab Aristotele translata sunt, quae membratim et distincte proferantur, sive quid significant sive inanis soni sunt. Prorsus diversa est Sex. Empirici ratio, qui Pyrrh. hypot. l4, 74 animalia quoque quodammodo διαλεγεσθαι dicit, utpote quae unitus suos, sicut omines, a ceteris eiusdem oneris animalibus intelligi velint idem dicit Aristoteles, cum de pari. an. ,17 avibus ερμηνειαν tribuit, quia, qua Sentiant vocibus inter se communicare possint in hominum sermone eadem ratione διάλεκτον Plutarchus Platon quaest. 10. 2, 2 ab eo singula verba componendi modo, quo sensus nullus exsiStat distinguit hanc quoque διάλεκτοὶ seri non posse nisi ubi varietas sonorum sit, Sextus ipse indicat, cum contrariam ei vocem nihil significantem νωνι, ν μονοειδι appellat.

24쪽

Iam lacile perspicitur, quomodo διάλεκτος, qualem Aristoteles intelligit, instrumentis quoque musicis inesse possit tria

sunt, quae Aristoteles l. l. ei tribuit, ποτασιν μελος διάλεκτον.άποτασιν habere per se innia dici possunt, quae per aliquod temporis spatium pertinent; ἀποτείνειν verbo Plato Protag. 329 A. de sono vasurum aeneorum non statim deficiente utitur τὰ χαλκεια λ γεντα μακρον λ χεῖ καὶ ἀποτείνει, ἀνοιν επιλάβνῖταί τις at Vero omni tonus qua voce sonum musicum strepitu distinguu) quia periodico aeris motu nascitur, necosse

est aliquod temp0ris spatium impleat, ut percipi possit idem

dicit Porphyrius ad Ptol. p. 259), cum tonum negat esse nisi δε παρατάσει, et Arabes, quorum doctrina e Graecis lantibus fluxit, docent: Elia Tun is ei init iner evissen auererscheinender lang. Ambr0s histia mu8 p. 88 . itaque ἀποτασις, utpote Sine qua tonus consistere nequeat, ad ipsam tonos edendi facultatem Significandam usurpatur hinc explicanda quae Arist0teles hist. an. V Id, dicit: διανερε η

nempe acutiores et graviores Soni in eis tantum animalium vocibus distingui possunt, quae tonis constant, n0 mero trepitu. ιελος explicat, quod iam im si in ap0tasi scilicet music0s sonos instrumentis gigni μελος non de nieludia, sed de soni ipsius indole Plato quoque Phileb. 5 D. usurpat, ubi των φωνων αἱ λεῖαι καὶ λαιμπραὶ αἱ ἔ, τι καθαρον ἱεῖσαι μελος commemoranturi; διάλεκτος autem variorum t0norum Seriem bene ordinatam et distinctam edundi facultato in significat itaque, ut exempla asseram, lapis ut gutta cadens neque ποτασιν neque διάλεκτον habet una h0rda vel tintinnabulum vel unus fistulae calamus άπ τασιν et Ino habent non σιάλεκτον dialecto foramina tibiae vel chordarum numerus uno instrumento iunctus l0cumdant eum hac explicatione consentit Simplicius, qui in commentari ad hunc locum p. l48 ed. Ηayduck eadem rati0ne ιελος et ποτασιν a dialecto distinguit. σανε δε inquit, καὶ οι εν μονοι τοῖς εμφυχοις φωνη καὶ τι αυλος ν λυρα κασ

25쪽

στηματικὴν vox humana in canendo habet, cum intervalla transsiliens in singulis tonis aliquamdiu moratur, Loristox harm. et I 8 quae moratio ἀποτασις est, qua cantus a prosa orati0ne disserti. τῆ μὲν ουν ἀποτάσει τὰ ν τῆ φωνὴ μιμεῖτωμύλος, τῆ δὲ τῶν rum διωστώσει γῆν διάλεκτον ταῖς σολ- λαβαῖς διωρισμένην i. e. diversis sonis deinceps iungendis in-Strumenta musica humani sermonis διαλεκτον similitudinem efficiunt. Aliis veterum locis, ubi comparatio vocis humanae cum instrumentis instituitur, confirmatur quod contendimus propter hanc potissimum acultatem διάλεκτον eis tribui velut orphyrius p. 22 dicit: το φυσικον πνευμα διά τῆς ἀρτν ριας ώς die αυλον εισιν, σχηματί ται δε υπο χῆς γλωττει ιδ τοῖς δακτυλοι το ἐμφυσηι rex, digitorum igitur motum, quo Sonorum in tibia varietas efficitur, cum linguae motu e0mparat, quam potissimam διωλεκτον effectricem Aristoteles statuit quod Lucius Tarrhaeus aneed Oxon. IV 308 et Choeroboscus Belik. necd. II 703 προς 'δίαν apud musicos esse dicunt τὼ στομα καὶ γῆν ἐκ νώνηων τῶν αυλῶν, apparet hic qu0que singularem tibiae cuiusque soni indolem et quasi διάλεκτον nominibus ab hominum sermone translatis notari h). nec non fidibus vox comparatur, veluti Pollux II I 05. II linguam, cum vocem distinguat, plectri vicibus fungi dicit uberius vocis humanae cum utroque instrumento similitudinem exsequitur Meletias Cramur necd. X.

III 85 sq.). Neque vero praetereundus Diomedis grammatici locus vol. IIp. 42 Keilin, qui, postquam de vocis articulatae et confusae

l πρκωδία notio non expletur grammaticorum usu, qui accentus spiritus mensurae notas hac voce significant. - ῆς προπωνηοευκοῦ usur

pari Aeschyli rg. 339 docemur, de cantu προ κιθαραν a Polluce I 64. χειρονομίαν addit Zonaras 1583 v. Staph. lex. fortasse quia saltatio gestibus similiter articulatur ac sermo accentus et mensurae obserVatione. Plato autem rep. III 399a φθόγγους et και προeωδω eius, qui in pugnis et periculis versetur, imitari dicit harmoniam doricam quo loco reo διαε idem significant atque voees; το α vero et ἐκφωνησις peculiaris cuiusque voce edendi consuetudo est nec differt a --τω quatenus illa singulis hominibus tribuitur cum his facit, quod Zonaras l. l. προρωδίαν inter

pretatur σανον φωνήν.

26쪽

differentia disputavit, haec adiungit: quidam etiam modulatam vocem addiderunt tibiae vel organi, quae quamquam scribi non potest, habet tamen modulatam aliquam distinctionem'. quae cum ristotelis de dialecto instrumentorum testimonio egregie conVuniunt nam Vox iodulata sive articulata a dialecto non disseit illa a Graecis vocatur νω λ δεαρθρος SiVe Πραμιιστος, hanc Aristoteles νωῆς διαρθρωσιν definit et γράμματα φθο- γεσθαι dicit ea an inialia, qua dialectu utantur nec minus ἔναρθρος, sicut διαλέγεσθαι apud Sex. Empiricum notionem significantes voces edundi, quae per se non inest huic vocabulo, accipere potuit velut in Stobae ecl. c. 7 p. 497 achsin. Plut Plac. 4 193 λέγεται καὶ καταχρν στικῶς ἐπὶ των ἀλογων

perinde Pollux II 114 πνευμα prius ναρθρον lingua ευσημαντον fieri dicit. Unde duplex ratio voces nanes in genera distribuendi nata est, quarum utriusque exemplum in scholiis Dionysii Thracis arti subiectis exstat Belik. necd. II 676 77 l). priore enim loco distinguuntur:

cum singulae partes in I et II accuratissime congruant ordinusolo immutato, licet exeinpia quae altero loco asseruntur, in alterum transferre qui prioren ordinem composuit, Ili assert.σκίνδαφος quod verbum quamqua in ab hominibus pronuntietur, nihil tanton significet', si sibi constare voluit, articulatas

il κἰνδε oc a Sex. quoque inpirico advologicos VIII 133 cum

βλίτνιγι Xerii Plui φωνη ριὴ νη/ ωνoi:οης nisertur et Diuitis aliis praeter a locis, quos in Fabri ii doctissima ad hunc Sexti locum adnotations p. 482)2.

27쪽

ceterorum animalium v0ces hic afferre debuit, id quod loco congruo I 2 a fieri videmus, ubi inter σημαντα Πρώμιιατα asseruntur κοῖ et βρεκκεκεκα quippe quae litteris scribi possint. itaque Ira cum dialecto Aristotelis conlparari potest modo ne ἐπράμματα cum latinis grammaticis ea sola appellenius quae

scribi possunt, Sed omne sonos quorum certae partes possunt

distingui, ipsius Aristotelis exemplum sequentes, qui avium cantu γράμματα tribuit contra II 1 cum eo, quod erat apud Sex. Empiricum διαλεγεσθαι, conferri potest. nam quod II 1 συριωμος tantum hominis commem0ratur, qui significet aliquid, sed litteris scribi nequeat, licet huic exemplo addere canis latratum, qui et Ista inter ἀγρώιιιιατα σημαντικά assertur et apud Sextum inter ea exempla est, quibus animalia διαλεγεσθαι probare conatur posterior vocum distributio II sertasse Apollonio vel erodiano debetur, nam apud Priscianum quoque p. K. exstat. Max Victorinus p. 89 utram equi voluerit,

non satis dilucide cognoscitur, cum sana rati0n neglecta vocem dividat in articulatam, quae sit hominum tantummod0, et confusam, quae scribi non possit. in scholiorum Dionysii utroque loco simili inconstantia contra rationem dividendi per se consentaneam sub 1 humanae tantum vocis exempla afferuntur). apud Marium Victorinum p qui angustioribus torminis vocis articulatae notionem circumscribit, cum eam esse dicit, quae audita intelligatur et scribatur i. e. Ila QI 1 a), mero casu vel potius mera stultitia Marii, quem prorsus latebat speciem musicam vocis articulata eum, quem exscripsit, de Voce διαστηματικὴ intelligi voluisse, instrumentorum soni in v0cis articulatae fines inciderunt ad hanc enim instrumentorum musica

collectos invenios nitrum sane est, quod hoc potissimum grammatici inanis vocis exemplo utuntur, non ινλατ εοθρατ vel similibus; etenim σκινδαο instrumenti musici nomen antiquitus fuit quod iam Galenus loe a Fabricio laudato contra hunc grammaticorum usum monuit, et Athenaeus IV c. 81 Anaxilae comici aliorumque locis, quibus huius instrumenti mentio fit, confirmat gemino usu τραγέλαφος, cum in proverbiis quasi vox inanis soni cum scindapso iungatur, a Plinio tamen ut bestia, quae vere sit, describitur.

28쪽

sine dubio quidam illi voluerunt, quorum Diomedes mentionem inicit in Dionysii Thracis scholiorum duobus locis, quos tractavimus, instrumenta mSic non commemorantur, Sed tertio quodam p. 754 Sq. ibi ἐναρμυνιος explicatur Παρθρος bestiarum autem vox Pgatur ἐναρμονιος Sse, quia non ἀπο διανοιας ἐκπεμπεται ἐναρμονιος igitur, ἔναρθρος II l. p. 755 autem Melampodi ἐναρμονιο dicitur ,Ἀνθρωπινη νωνί καὶ πεισα η3υμονιμνη νει ν οιον κιθαρα οργανον συριγξ, ubi ἐναρμονιον apparet esse ἔναρθρον Ll, instrumentorum igitur sonos I Lb. Iam vero in hominum Sermone διάλεκτος cum universam loquendi facultatem tum Singularem dicendi modum significat: instrumentorum διάλεκτον eam adhuc solain tractavimus, quae

priori eius vocis Significationi respondet; neque vero deeStexemplum, quo certum aliquem tibiis vel fidibus canendi modum hac voce denotari poSSe doceamur Photius lex. p. 300, 1 haec

τερετισμιατα καὶ περιεργα κρουματα quo loco κρουμαχικὴν

διάλεκτον idem esse contundit Meinelie atque apud Polybium 3, 36 κρουσματικῆν λέξιν Polybius autem eos, qui in terrarum

descriptionibus40mina eo fine coacervent, ut inanibuS40nis, non rerum imaginibus, animo legentium commoveant, cruSmatice loqui dicit verba igitur nihil significantia hic cum instrumentorum 80nis quae sunt proprie κρουματα comparantur; unde appatet, quam recte h0 Supra cum σκίνδαφος et βρεκκεκεκεξ S. D. Ili ut σή ιαντα ἐγγραμματα i. e. articulata et dialecto praedita contulerimus. Meinelii sententiam oc amplectitur, qui ad Pherecratis lag. 14 - Ρlut de mus. c. 30 v. 27 adnotat.νιγλαρον mera eSSe Voces, quibus certa aliqua significatio non subiecta Sit, quale φλαττοθρατ, γρεττανελυ et r. ch. 554

atque Eupolidis locum laudat. At vero si hanc verbi θλαρος vim Photius indicare voluisset, ineptissime ad hunc potissimum Eupolidis locum de ea disseruisset Eupolidem ipsum non de verbis inanibus cogitare, sed

de veris instrumentorum Sonis manifestum est; etenim verba quamquam cum crumaSin comparari, nunquam tamen poterant

29쪽

κρουματα appellari neque autem cogi nos Photio salsani loci Eupolide interpretationem imputare sequentia docebunt. Addito τερετίζων Photius explicat νιγλαρενων ac re Vera Aristoteles persunatus probi. 9 l τερετ γιν significare dicit φων ῆν ἄνευ λογον αδοντοc, quod confirmatur a Philodemo qui col. XXIX dicit musicos ἀσήμαντα, ναδιδονα καθάπερ α διώ τῶν ργάνω καὶ τὰ τερ ..., ubi τερετιζόμενα Sic R0sini Vocem redintegrat vel τερετισματα ei soni dicuntur, qui non instrumentis, sed voce sunt, rationis tamen X perte Sunt ad κρου- σ3ιατικω autem λεειν, qualem intelligit Polybius, proxime accedit Piniarchus Platon quaest. 2, 23, cum eos, qui velint Sola coniunctiones pra 'positiones articulos missis nominibus et verbis coniungere, τερετίζειν potius dicit quam διαλέγεσθαι; item ristoteles, cum analyt post I 22 ideas Platonis τερετί- σμ- esse dicit i. e. interpreto Philopono v Steph. lex. λυγους

Quae omnia prorsus videntur cum einelii et Ochii deni glaris sententia facere attamen τερετίζειν n0 hominum proprium esse, sed cum ad avium cicadarumque cantum, tum ad ipsos instrumentorum sonos adhiberi multis veterum locis docetitur vel tibiis vel fidibus τερετισματα tribuuntur ac partim τερετίζειν universe significat iastrumento musico canere' - velut in Phrynichi comici Comastarum hoc versu Myco δἐ νῶν δὲ τερετιε το πτιστικόν qui illustratur Nicophontis versu o Chirogast tribus eodem loco a Polluce IV 55 allato: ἀλλ' ιθι προγ

θύρας κρουματα - partim singulare m0dorum genu τερετίζειν indicat; itaque nonynius Bullerna. gQ - 2 et Bryennius p. 48 ed. Wallis τερετισ1ιον peculiarem quandam artificiose vel canendi vel psallendi figuram v0cant, cuius quae fuerit indoles non potest a nobis accurate cognosci, videtur tamen unius soni crebra repetitione maxime essecta esse praeterea a Suida

ἔκλυτα quibus urbis non credo solum illud artificium respici id quod Bellei manno, qui hunc locum attulit t. l. p. 25 , videtur;

Sed τερετισ1tατα hic omnino effeminatum ut artificiosum ni usicae genus Significant technici autem, ut saepe, Vocem ex communi Dj9jlias by Corale

30쪽

usu sumptam angustioribus finibus circumscripserunt quod confirmat Philodemus, qui de mus col. IV negat suae aetatis musicam rebus divinis aptam esse, quia iam non a divino furore incitatis, sed a mercede conductis exerceatur, qui solum sciant τερε . cetera evanuerunti his non singularem illum Bryennii et Anonymi τερετισμον respici manifestum est complura igitur Verbo τερετιζειν significari videmus primum sonos ore editos Sensus expertes deinde tibiae fidiumve cantum tum musicam ab antiqua simplicitate nimis remotam quae huius verbi notio fortasse cum prima cohaeret; nam qui ornamentis additis canendi artem ostentare vult, eum necesse est in singulis syllabis diutius morari, quam sententiae ratio postulat unde iacile fit, ut inanes sonos inter verba poetae interponere videatur. tale ornamenti genus videtur Aristophanes Euripidi exprobrasse, cum Aeschylum ειειειειλίσσετε κατὰ μίμησιν τῆς μελοποιδας schol. cantilantem saceret quid quod melismatis nomine quod utiam ap. Anon et Bryenia rem teretismatis simillimam indicat)hoc artificium apertissime significatur a Demetrio de locvt. p. 74W.ὶ κα εν δαῖς τὸ et μελισματα ἀπο του ἐνὼς ινεται

ωστε η τῶν ὁμοιων συγκρουσι ιιικρον στω τι ερδῆς ιιερος καὶ μελισμα cf. p. 70 de sorma ηελιος θει γαρ τινα η λυσις καὶη συγκρουσι οἷον 'δην επιγινομενην. a cantu autem τερετιζειν latiore illo sensu, quo modos molles et artificiis abundantes significat ad instrumenta quoque translatum videtur; unde Ρhotius l. l. et Hesychius in νιγλαρων interpretatione τερετισματα καὶ περίεργα κρουματα coniungunt haec verbi notio a musicis rursus coartata est ad certum aliquod artificium significandum, in quo sine dubio corrupta veteris musicae simplicitas ac Severitas imprimis cernebatur. Qu0dsi quaerimus, quaenam vocabuli τερετίζειν notio Photii auctori obversata sit, cum Hyλαρευων interpretaretur τερετιων, iam in ipsam vocem νθ ρος inquirendum est. νιγλαρος tibia

quaedam Aegyptia teste Polluce I 82 appellabatur; quae parvula erat μικρος αυλίσκος ob eamque causam acuta in maioribus quoque tibiis acutissimam sonorum regionem hac voce

indicatam esse inde suspicari licet, quod scholiast Ar Ach bbb