De Graecorum veterum re musica quaestionum capita duo

11쪽

Bal. de . . . TR πολτς- ότατον πάττω - ων πon των appellat, cuius iudicii quasi commentarium continet Philostrati locus Heroic. p. 161 3 τὰν notat O . . . καθάπερ ἐν ριιονία πάντας δεγμαι τους ποι ικοὐ τῶν τροπων cf. Max Tyr. 24. 8: πιμηρος . . . πολυς ωνοτατος καὶ δεινὰς διιου τοι καλοῖς τααἰσχρ ἱστορεῖν quod si quis plures locos ungerat, nullum confido inventum iri, quo vox πολυ ονος sive propriam sive translatam concentus notionem habeat.

In tibiis vero praecipue facultatem permultos sonos edendi eos imitatos esse, qui artem chordas pulsandi ad tibiarum exemplar excolere studerent, o Platonis loco rep. III, 399 D)elucet, qui tam accurate cum Plutarcho concinit, ut ad eum illustrandum non mediocriter valeat ibi Socrates, postquam duo tantum de septem diapason generibus probanda statuit, quia polychordia in re musica opus non sit trigotia quoque et pectides

et Omnia instrumenta, quae πολυχορδα et πολυαρμοτι Sint, tollenda censet. In δε inquit, αυλοποιους xi αυλητὰς παρα- εἰς την πολιm, ν ου τουτο πολυχορδότατον καὶ αυτ τὰ παναρμονια υλου τυγχάνει όντα μίμηιια totius loci conexus docet de plurium vocum concentu non agi; παναρμονιοι enim

sunt tibiae et instrumenta multifida ad harum exemplum con-i0rmata, quia quo plura vel foramina vel chordae canenti praesto Sunt in eo plures αρμονίας transire potest Geuaeri hist et th. de latus de rant. II 245 . eiusmodi μεταβολήν Plato: hic repudiat, non plurium vocum concentum. τὰ νιιετάβολον τῆς αυλήσεως a Philostrato vit Apoll. p. 8l laudatur contra in citharodia ante Phrynidis tempora ιεχα φερειν τάς αρμονίας non licebat teste Plutarcho de mus ij)Τ) polychordiae autem hoc maxime proprium esse, quod proclives reddat musicos ad nimis crebros in alias harmonias transitus aciendos, Plutarchust Aristoxenus, qui σε μικτα nu τοτικα maximo ad deflendam vateria musicae iacturam eonscripsit v. Plut de mus. d. estpha p. 20 , hoc libro περὶ μεταβολῶν verba secisse traditur a Plutarcho contra picur. c. 33. quod propter ea, quae praecedunt ἐν D ronia Θεοφράστου πεDὲ συμμυνιῶν διαλεγομενου καὶ ' .aτοξένου περὶ μεταβολων non licet cum est-phalio l. l. de artis mutationibus in torpretari neque Plutarchus nudam Vocem μεταβολῶν posuisset, si noluiAset artis vocabulum intelligi.

12쪽

confirmat, cum Sympos IV 1, 24 dicit: πιστατικον, μεταβολὴ καὶ το 1 60Mαλον οθεν που καὶ τὰς πολυχορδ ίας μετά πολλγης οἱ μυσικοὶ κινο σιν ευλαβείας neque aliter Proclus ad Plat Alcib. cf. Leut scit Metri p. 358 polychordiam

intelligit qua in ex tibiarum imitatione ortam esse hisce comprobat: 'κασιον τρνπημα τεον αυλων τρεῖς φθόγγον ευ νασι

τοὐλάχιστον ἀφίησι, εἰ δι καὶ τὰ παρατρυπήματα ἀνοιχθεινὶ, πλείους i. Quod autem nunc de polychordia diSSero, cum πολυφωίαν explicare velim. πολυχορδος et πολυφωος plane Synonyma Sunt. cum avibus πολυφώνοις Aristoteli comparari potest luscinia quam πολυχορδοτάτα ri ρνι μνουσαν lacit Rhesi auctor v. 483. Plutarcho agoni Pythico, quia nimis multis certaminibus locum dederit καθάπερ υργάνιν πολυχορδία καὶ πολυνωνία xprobratur Sympos V 2,l,4 noStrae aetatis polyphonia concentum dico, nullo modo ipsi instrumento tribui poterat . rectu is quoque qui decretum Laconicum conScripsit, quod exstat apud Boethium de mus. I 1), de voce πολυφωία sentiebat; qui cum didicisset Timotheum propter maiorem chordarum numeruinpunitum esse, ephoro eum vituperantes fecit, quod τἀν διἁ τῶν ἐπι χορδῶν scit μολπάν κιθαριζειν ἀποστρεφόμενο πολυφωνιαν induxiSset Simonide autem lag. Uigh. tibiam appellat καλλιβοαν πολυχορδον αυλον, quo loco vel numerus Singularis nos velut de polyphonia hodierno sensu accipienda cogitare inani autem acumine Ber hist liti. gr. II 365 Simonidem hac voce totius poeseo Suae varietatem et copiam significare credidit. πολυχορδος ut πολυν- ος nihil nisi epitheton ornans tibiae est, quippe quae ab antiquissimis temporibus plures sonos ediderit quam instrumenta fidibus intenta. Idem sibi vult Pindarus, cum tibias . T l et J. 4, 27 παμ- φωνον appellat item P l2,l modi, quos Minerva Gorgonibus a Perseo devictis tibia cecinit, πάμφωνον μελος vocantur quo loco Hai tun cs Muggeri commentar. p. 97 eiusmodi cantum

1 quomodo paucorum foraminum ad vario modo vel inflandi vel foramina claudendi plurimos sonos edere possit, evaei tes 290 sq. explicat unde iacile intelligitur iam untiquissimo tempore lyrum septem chordarum a tibiis sonorum ubertate superatam esse.

13쪽

intellegit, quo plures sempor soni simul mittantur a vero Minerva, cum sola canerot non potuit plus duos Sonos uno tempore tibiae elicere, quale canendi genus ut supra negavi πολυς ωιας verbo indicari , ita epitheto πύμνωος significari potuisse nunquam credam. Sonorum abundantiam indicat Pindarus, quam cum primo omnium tribuit tibiarum cantui, dein valet ac si πολvτωίαν tibiis natura insitam laudaverit nam quod Lu0p. Schmidi, Hariun g, MuZger non tibiae inventionem sed solius uini Olycephali hic referri contundunt, non video, qu0modo quae . 6 Sq. narrantur: Midam ea arte τεχrs vicisse, quam invenerit ενευρε Minorva cum Gorgonum lamentationem imitaretur, aliter possint intelligi nisi de tibiae inventione an potest artem invenire is dici, qui artis iam inventae singulare specimen edit 8 Leop. Schin id propterea negat de tibiae inventione hic cogitandum osse, quia nota illa fabula detrectationem quandam artis contineat neque V 22, ubi Minerva dicitur invenisse, ut 0minibus traderet, ad hanc fabulam quadrot sed minime omnibus hanc de Minorva tibias respuente fabulam acceptam fuisse cum P ipso Pindari carmine concludas, tum inde, quod fuit quidamnumus auteticus, qui Minervae ornus appellabatur cf. Bergi. PLGr. III p. 3. Pindarus autem, ut minime solet artis vinculis se eis astringere, quae de pis alii tradiderint, ita eos, qui propter deformitatem oris tibiam a Minerva abiectam fingebant, neque ut Boeotus sequi maluisse putandus est neque commisiSse, id quod prorsus reprehensione dignum esset, ut eam prioris repudii immemorem iterum tibicinem induceret. de inventione tibiae veteres quoque Pindari verba intellexerunt, s. Schol. v. 12. 15 et schol. Anth. Pal. 9, 266 . primus igitur tibiarum cantus est n0mus polycephalus neque casu adductus hunc potissimum Pindarus in totius artis principi ponere videtur,

sed ipso nomine e immotus.

Πολνκ ψαλος quid significet, nugantur scholiaStae nam vel de choro quinquaginta hominum cogitant, cum hic in φιλῆαυχήσει versemur, vel de compluribus prooemiis, quae Olympus huic nomo praemiserit cui explicationi non debuit v. Jan Jahrb. 1879 585 astipulari. etenim vocem προοιμιιον adeo

14쪽

Scholiastae adamaverunt, ut alienissimo quoque loco afferre

Hesych. προοι Mακυα ἀπο προοια ον explicatur, nec minus inepte ad Aristoph. hesin. v. 52 Ῥελλε . . . γάθων . . . δρυοχους τιθεναι δραματος αρχάς scholiasta αρχάς προοίμια exhibet.

perinde de n0m polycephali multis prooemiis homo doctus aliquis hariolatus est, qui sciret ἀκέφαλα ea scripta appellari, quae exordio carerent velut dialogi ap. Diog. Laert. III 6 vel historiae

ap. Lucian de hist conscr. c. 233. neque magis in Boech hii sententia acquiescere licet, qui ob multa capita partesque cantici hoc nomen ei inditum esse credit. etenim apud rhetores demum κενάλαια δ), cum cardines orationis et singularum partium quasi cacuinina significent, ad ipsas quoque parte denotanda usurpantur ex horum autem loquendi usu non potest vestustissimum illud nomen explicari nec video qua praeterea ratione Voci πολυκεφαλος multarum partium notio tribui possit. sonorum multitudinem hac voce designari cum Hariungi credo. iam Bartholinus qui a. 1679 de tibiis veterum disseruit p. l25 ideo quia multiplex et quasi diversorum corporum sonus esS ttibiis hoc epitheton illi num tributum esse cenSet neque autem id quod artungi placet, plures sonos simul emiss0S signiscare potest, ut supra probavi sed varietatem Sonorum deinceps prodeuntium indicat qua cum omnis tibiarum inusica excellat, Pindarus artem tibiis canendi modo inventam statim πολυκεφάλων et παιιφωνον modo genuisse commode fingit. Haec est αυλων πολυφωνία quam in fidibus non poterant nisi aucto chordarum numero imitari quod verbis Arλείοσί τε φθογγοις καὶ διερριμμενοι vox σατο indicatur nam διερριμ- μνοις ut μιάρριψεν in proximis verbis, de maioribus intervallis, quibus auctis chordis uti licet, recte Gultrauer cum Volkmanno intelligit optime autem illud πλείοσι et διερριμμενοις e illustratur, quod initio c. 8 in antiquissima musica στενοχωρία καὶ ὀλιγοχορδία vituppratur in nostra quoque muSica simplicissima quaeque melodia angustissimo intervallorum orbe circumscribitur.

15쪽

Ne quis autent siretur, quod ista ui polychordialia, quam Plato detestatur, quam ephori puniisse feruntur, iam Laso tribui statuimus, qui ante indari et Aeschyli tempora suit Lasum iusicae molliti et artificiis depravatae, quae multis p0St eum annis ingravescebat prima semina iecisse aliis quoque rationibus ex ipso hoc Plutarchi loco sumptis probare licet.

etenim artiore vinculo asum ibi cum famosis musicae corruptoribus coniunctum esse quam cum veteribus illis, quos Aristoxenus colit, si tutius loci conexum mundis quibusdam obscuratum excusSurimuS, elucebit. c. 28-30 artissime inter se cohaerent initio c. 28 Plutarchus profitetur se de eis verba facturum, quae uno τῶν ρχαίων

προςεξευρλβω καὶ κεκαινοτόμιοῦται quo utSi multa novasse conccdit nunquam tamen non μετά του σεμνου καὶ πρεποφος

novasse contendit. Sud disputationem non intra hos fines mansere ex . 3 colligitur, ubi acerbissima comicorum in Melanippides Philoxenus Timotheos Phrynides cavillatio assertur et in fine det oret huic musicorum generi tribuitur quaerenduin igitur est, qu0nam loco a probis Vetorum mutationibus ad vituperanda recentium inventa tranSeatur. c. 28 verba fiunt de surpandro et Archilocho, c. 29, 1. 2. de Polymnasio et Olympo. sequuntur verba c. 29, 3) Ληλοῖ ir ἔκαστον τῶν αρχαίων μελων, ὁτι ταυτα υτως χει Scit re vera inveniSSe ill0S, quae invΡnissu traduntur in quibus verbis Videtur ἀρχαί- commemoratiunt finis

imponi Sequitur locus de Laso, tum c. 30 in. de Melanippide Philoxeno Timotho verba fiunt, deinde de tibicinum mutatac indicione, denique de comicis tres illos poetas deridentibus. rectissime Wytten bach, cui eSiphal astipulatur, secundi et

tertii enuntiati locum mutavit, nam verba: ως καὶ Βερεκρὰτὸ et c. non possunt nisi ad lucum de imotheo ceteriSque continuo annecti. Itaque commemorata Lasi polyphonia Statim haec sequuntur: άλλἀ γα και Di τεκν ἀπ έπλουσιερας εἰς ποικιλωτεραν ροταβεβηκε μουσικVr. το γαρ παλαιον, ως εἰς Μελανιππίδ ντον των διθυραμβοπ ποιλιτ ν, συμβεβ κει τους vix τὼς παρα

16쪽

ἔως εἰς Μελ ποιν την Volkmani delenda censuit nescio, qua de causa id fecerit, Sed complura me commovent, ut ei assentiar primum qui verbis et παλαιον et στερον utitur,

noluisSe videtur accuratius tempus significare alioqui ambigue l0queretur, nam i Mohinippides ipse primus mercedum stuletis n0n dabat, quid sibi vult υσιερον deinde, id quod gravisSimum eSt, eo loco, qui continuo sequitur secundum ytionbachii ordinem in Melanippides Ἀχελοποιος cuiaunemoratur. est phal in interpretatione p. 53 duos Melanippida distinguit M. d. i ithyrambencomponi St - . dor Liudorc0mponist). duos Suidasn0vit, quorum minorum nutum illum dithyramborum poetam fuisse o confusa Suidae doctrina viri docti effecerunt sed utut durauidae orbis iudicas, M. do ελοποιος, quia una cum Philoxenu et i molliso in eorum, qui rem musicam novarint, numero affertur, non potest diversus esse a M. dithyra inbi eo itaque de eodein Melanippide utroque Plutarchi loco verba fiunt ut vor maxi in mirum sest, uniani hominein bis paucis orbis interiecti coinnioni oratum duiabus diversis epithetis insigniri qua re confii niatur suspici interpolatori priorem eius lentionen du-buri' i. accedit, quod ipsa annoctondi ratio: Aἄσος . .. ἀλλἀ

γαρ καὶ vir τικη .... μολγ Μελαν ἐπιγενόμενος suadit, ut ii, quae de mutata auleticae condicione reseruntur tunipure

Lasi quam Melanippida propiore ponamus qu0dsi qua eriniuS, quonani iure etiam auteticae vetusto illo uiupore ποικιλιας affectatio tribuatur, Statili in monteiu venit clari illius Pratinae hypurcheniatis si g. 1), ubi tibicinum insolentia v. 5 sq. iis repellitur: ἀν ἀοιδάν κατεστασε Πιερις βασιλειαν δ δ αυλος υστερον χορευε τω καὶ ci εσω πν ρετας quibus Plutarchi verba tam Sintilia sunt, ut non dubitem, quin riStoxeni vulcius, qui haec conscripsit v. est pha l. l. p. 18ὶ an inio Pratinae locus obversatus sit certe illo docemur ποικιλια ain Pratinae i. e. Lasi temporibus tibicine quoque studuisse. Apud Plutarchu in unique conime in oratis Melanippida Philoxeno Timotheo de hoc additur: ουεος γαρ επταφθογγον τῆς

1 etiam sic altero loco μελοποιός epitheton tune inutile est quia

toto hoc loco nonnisi de μελοποιοῖς ii uitur cuin lirati elat unoc ὁ ' υι- ονει ς, Persuasissimum mihi et, scribendum esse Μελανι ἰδος ὁ Μήλιος.

17쪽

λυρας παρχουσης ως εἰς Γρπανδρον τον Ἀντισσαῖον διερριφεν εἰς πλείονας φθογγους estpha scribit: οντο .... διέρριφαγ'.' sed neque tribus illis neque soli Timotheo tribui potest, quod eisdem verbis πλείονας - πλείοσι, διερριφα - διερριμιμνοις supra Las adscribitur itaque ollimann quia unus tantum septem chordarum numerum primus augere potuit haec qu0que ad Lasum referenda putavit et Verba: ουτος γὰρ .... φθόπονς omissis verbis: μως εἰς .... Ἀντισσαῖον in fine c. 29 posuit; VOlkmanni rationem Gultrauer l. l. 1888 p. 82 probat in verbis μως εἰς Ποπανδρον τον Ἀντισσαιον iure offendit olymaian;

neque quidquam proficimus eis, quae estpha proponit μως

εἰς Ἀριστοκλείδην Τερπάνδρειον τον AaYισσαῖον' nam si ristoclides primus plus septem chordas adhibuit, quidni ipse potiusquam tres illi διαροῖφα εἰς πλειονας φθόγγον dicitur sed quae olli mann ipse proposuit: μῶσος πλειοσί τε φθόγγοις

καὶ διερριμμενοι πρ)ησατο, οντος γαρ .... δμρριφεν εἰς πλει-

ονας φθόγγους minime serenda sunt equidem in toto hoc enuntiato: οντος γαρ i. e. imotheus - φθόγγους' interpolatoris manum agnosco, qui vulgatam opinionem, qua omnia in musica usque ad Pindari et Aeschyli aetatis finem pura et sancta fuisse credebantur, lutarchi loco inculcavit quamvis contrariam eis, quae de Las traduntur iste autem vir doctus non usque ad sed inde a Terpandro septichordem lyram usque ad Timotheum intactam fuisse opinabatur Terpandrum enim primum septem chordis usum esse item pervulgata opinio fuit, es. erp. rg. b. μως εἰς IV haud scio an corrigendum non sit, cf. Luciani diss cum Hesiodo c. l, ubi Hesiodus dicitur

νεων γενεσεις διηγουμενος χρι καὶ των πρωτων κείνων χάους

καὶ xij etc. Longe a vulgari ista ratione uno temporis limite bonam et corruptam musicam distinguendi ea discrepant, quae Aristoxenus, si modo illi haec debentur, de musicae mutationibus tradit absoluta enim vetustissimorum incrementorum enumeratione 28 - 29, 2 Lasus quasi primus musicae depravator inducitur etenim una cum Lasi mentione de tibicinum superbia, quae eodem tempore v. supra primum exstitit, verba fiunt; Melanippida autem inventa, quorum acerba irrisio infra non

18쪽

sine assensu c. 30, 6 commemoratur, Voce ὁμοιως annectuntur,

quasi peius nihil ille commiserit, quam quae Lasi temporibus fiebant; unde recte concludere mihi videor illa quoque de Laso

verba: εἰς μετάθεσιν τὴν προμαρχουσαν γ γαγε μουσικλῆν 0rrumphndi et depravandi quandam notionem c0ntinere. Hinc iudicandum quod Lasus dicitur εἰς νῆν διθνραμβικην ἀγωγην ιεταστῆσαι τον ἐνθ/ιους non possum facere cum Gultrauero, qui l. l. 888 p. 82 Lasum credit Θωrror, quae iam esset illo tempore in dithyrambis, ad alia poesuo genera adhibuisse SchneideWini verba oculus de Las Herm. ind. ecl.

Gotting. 842 33: quidquid praeter dithyrambos pangebat lyrici

carminis, dithyrambico colore infucit'. nam ν διθυρ. Ioari non potest intelligi nisi de ea rythmorum licentia, quam in recentioribus quoque poetae comici non desinunt castigare haec autem maxime repudiata forma antistrophica officii batur sic iam trici recte διθ. r. interpretatus est, cuius sententiam impugnat SelineideWin p. 6 neque unquain credam illo tempore ἀναβολάς istas in aliis uuinatis usurpatas esse ipsi igitur Las dithyrambi intelligendi sunt et τους νομον inde X-plicandum, qu0d dithyrambi notissimum asi poematum genus erant; quorum etiam inventor ferebatur. Dionysius quidem alicarnasensis de c. v. 19 de dithyrambi rythmis haec refert: τοῖς Dθμοῖς κατὰ πολλὴν ἄδειανενεξουσιάζοντες διετελουν οι γε δὴ κατὰ Φιλόεενον καὶ ιμυ- θόον καὶ πιλεστ ην επεὶ παρα γε τοῖς αρχαιοις τεταγμενος γ ν

καὶ ὐ διθυραμβος at Dionysius, utpote in rebus musicis non nimium oritus id quod e libro de comp. verb quamvis ol0gantissimo satis apparet), de rythmis perinde iudicat ac de fidibus is qui verba de Timotheo chordas primo addente interpolavit,

scilicet ante Philoxeni huiusque similium poetarum et atom non nisi ἀρχαιον fuisse, qui egregia et veneranda omnia procrearint; Aristoxenus hanc quoque licentiam docet a Laso repeipiadam esso altius autem ἀγωγήν rythmicam dithyrambi propriam cum Gultra uero repetere non audeo itaque Plutarchi verba sic interpretor Lasus dithyrambi rythmos, qui antea a cetera poeseos simplicitato non differebant, in inmutavit, ut peculiaris illa

19쪽

ἀγωγή exsisteret, quae ex eo tempore dithyrambi propria habebatur.

SchneideWin l. l. p. b), quamquam ὁμοίως illud ei scrupulum iniecit, tamen Lasum eximium Stato iem artis, non depravatorem fuisse contendit allatis Pherecratis, qui Melanippidem primum corruptae muSicae auctorem inducit, et Dionysii testimoniis de Dionysio iam vidimus neque comici poetae erat accuratam artis musicae historiam tradere vivos ille insectatur, de Las theatra non curabant neque de his depravationis incunabulis nisi eruditissimi videntur civisse; nam λασι - α Hesych. S. v. Mein com inc frg. 158 non ad modos musicus

ut Berialiard hist liti. gr. I 1, 46 ut alii credunt), sed ad ludicra responsa Athen. VIII 338 B sq. pertinere neque causam

esSe, cur ex HeSSchii loco cum einelii versum comicum edu-lemus, recte monet SchneideWin p. 18. Plutarchi autem totus locus ob id ipsum maximi momenti est, quod contra vulgarem opinionem nos docet eorum, de quibus semporis acti laudatores queri solebant, primam originem ab aetate repetendam esse vetustiore ei ViriS, quo ut praecipuus musicae purae et incerae auctores illi maxime colunt. idem cadit in polychordiam, qua LaSu tibiarum πολυφωίαν aequare Studebat. Verae polyphoniae i. e. plus quam duarum vocum concentus commemorationem in solo Aeliani Platonici loco - συμφωια ἐμὶ δνοι - πλειονων φθοπων ... κρασις cf. estph. II 383- exstare faturemur, nisi Gultraue l. l. nos doceret verba ηπλειυν- auctoritate omnino destituta esse. nam in Porphyrii ad tutum commentario, ubi hic locus assertur, desunt neque

Uesiphal unde hauserit, indicat. Quod denique indarus O. 3 8 se vocem humanam cum cithara et tibiis miscere testatur, iniuria hinc est phalium p. 39 officere Pindari musicam non minus quattuor vocum

fuisse recte Govaert 37l et Gultrauer monuerunt quamquam quos illi modo Statuerunt cantum cum instrumentis ita iungendi, ut helerophona tantum musica exsiSteret, eo laborant, quod tibiarum naturae ration diu non habuerunt; binas nim tibias, quas iunctas inflabant tibicines, veri simile non est aut uniSonaS

20쪽

suisse aut δι πασων semper concinuisse quod difficilius suit in tibiis pari sere magnitudine qualia in monumentis plerumque comparent, s. riebergi lexicon veteris musicae Berol. 835 p. 91), sed vel sola heterophoniam praebebant canentium auidni vox videtur cum graviore tibia consonuisse, fidium sonus vel huic vel acutiori tibiae poterat addi.

Iam transeundum est ad διαλεκτον κρουματικάς, quarum in vetere musica varietas in Plutarchi de musica libro . t 4 laudatur. estphal II 39 sq. colloquia earum vocum, quae instrumentis efficiantur, interpretatur, qualia in nostra aetatis fugis inv0niuntur in eodem libro c. 36, 4 uleta διάλεκτος commemoratur quo loco Vollimania et Gubrauer l. l. t Jalirb.l880, 696 αὐλητον et αυλητικῆς in ανλιρδου et αυχωδικῆς mutanda censent et διάλεκτον de pronuntiandi modo eius, qui ad tibias voce canat , intelligendum. v. Jan Jahrb. 879 5843 hanc mutationem improbat et διάλεκτον ad ipsum tibiarum cantum refert adhibita estphali interpretati0ne, qua quamvis

audaci meliorem tamen adhuc inventam non esse iudicat item Rei mann Progr. Ratibor 882 v. Burs ann. 885 διάλεκτον hoc loco duarum vocum concentum, qualis tibiarum proprius sit, interpretatur a vero estphali ratio non modo graeci sermonis consuetudini prorsus contraria est, sed etiam cum aliis locis, ubi διάλεκτος in instrumentis musicis commemoratur, conciliari nequit quos locos neque eit cuius iudicium ost phalipse p. 45 exscripsit neque ultrauer, qui contra est phalium

dixerunt, attulerunt.

Illud primum mireris quod uterque concedendum putat Uestphalio vocem διάλεκτον nude positam posse colloquium significare ut verbum διαλεγεσθαι per se idem fere significat atque γειν in), unde non nisi paulatim in colloquendi notionem

1 ita sophistae eoontiores, cum in publicum prodeunt, αλθεσθαι dicuntur Philostr. vit soph. passim) es. δια μιλλειν quod non est totam citharam nullo nervo misso perpulsare', ut ornsdorfio ad imer. II placet, sed simpliciter do psallendo usurpatur so καλως μαψαλλε ... τριγωνοι Eupolis Bapt. I vel διαπιλιον de solius tibiae cantu, δια νηλάφημα do citharae modis ythmo liberis Anon. Beli. ), διαδειν de cantore Aristot poet. 26 δι- praepositio, si quam vim in his verbis hnbet, totam ac continuam vel bene ordinatam ac distinctam esse verbi actionem indicat.