De Graecorum veterum re musica quaestionum capita duo

31쪽

νθλαρον dicit τρῆιι esse. Sonunt ipsum tibiarii in eo nomine significari Pollux testatur I 833, cum γλαρυν inter μεληαυληματων enumerat hunc usum confirmat Aristophanes, qui Ach. 554 in bello parando urbem plenam esse dicit αυλων κελευστων νιγλαρων συρι Πιατων quem versum male oc in Sua ν λαρων interpretatione laudat; nam cantilantes profecto homines in illo strepitu nemo audivisset. At νιγλαροι etiam in fidibus fuerunt hoc elucet e Pherecratis fragmento 4b Κ. - Plut de mus. c. 3M ubi θλαροι in Timothei inventis numerantur de tibiis non licet cogitare, nam toto illo loco de citharoedorum insolentia agitur; neque autem ad cantum haec vox referri potest, nam neque φλαττοθρατ aut θρεειανελο aut eiuSmodi voces, quas oc hic intelligit, neque omnino hominum cantus qualiscunque cum tibiae parvae acuto stridore comparari poterat. Si re vera V. 20 Sq. continuo p0St v. 23 ponenda sunt, qua in re estpha Valgulio a SSentitur, αδων v. 26 non de voce humana interpretandum est, sed de citharae cantu cf. ἰδον φαλλον tym G teste Steph.

ἔνεκεν τῆς πν χήσεως των χορδων do Philop. ad Ar anal post. p. l36 laudatus a Schmidii Synon. III 359). fidibus vero ut νιγλάρον tribuamuS, coniplura uadent primum enim ad tibiarum exemplum psallendi artem excoli solitam Sse Supra vidimus aditu Platonis leg. III 00 D. ubi in recentiore musica vituperatur, quod αυλωδίας κιθαρωδίαις imitari c0netur). neque in eo ore, quem vetere testantur, citharistica esse potuit, nisi tibiarum non m0do πολυς ωνων, Sed etiam cetera virtutes ut aequiperarent, peram dediSSent ac re vera Si eam si lo- citharistica historiam, quam Athenaeus IV c. 42 e Philochori Atthide enarrat, accuratius intuentur, quantopere auteticae vestigia pruSSerit, ubique apparet, quamvis Athenaeus ipse de tibiarum imitatione nullum verbum faciat velut Lysander Sicyonius non Solum μακρους τους τονον ἐντεῖναι in καὶ νην

1 τυνοι non sunt chordae, ut SchWeigh explicat sed eiusmodi sonos Lys. adhibuisse dicitur, qui non statiui evanescerent recte Christ Metr. 91 slange sinec); ἐντείνειν enim non solam chordas in instrumento figendi

32쪽

φωὴν νονο ποιῆσαι dicitur, Sed etiam primus χορον περιστε σασθαι, et Dion Chius prinius fertur et του Λιονυσον σπονδεῖον κιθαDισαι quae nini ad aequandam tibiarum vim facta esse manifestum est. Atqui acutiorum sonorum imbecillitate omne fidium genus maxime a tibiis differt hos ut magis sonoros redderent, νιγλάρων artificio certe effectuin est age vero inter Lysandi merita haec quoque enumerantur, quod χρώματα πρωτος κιθαρισε καὶ ἰάμβους καὶ μάγαδιν τον καλονμενον συριγμον. σνριγρος, qui apud Pollucem inter Dλῶν vix est, tibiarum imitationem, magadidis nomen octavae superioris ut huius aetatis sermone utar adiunctionem indicat unde ingenioso evaeri II 673νιγλώων non differre ab hoc artificio coniecit et cum flageoletion0Stro coinparat, quod et tibiae parvula nomen est et in fidibus modum quendam significat media chorda leviter tacta sonum διὰ πασων intervallo acutiorem proferendi nec συρμα quod Ptolemaeus conmiemoret, ad aliam rem referendum esse putat. Non tamen Gevaertii explicatio dubitatione caret ac primum σώ/ρμα illud omnino removendum est Ptolemaeus enim . IIc. 12 canonem i. e. monochordon ad exercendam musicam minus aptum esse demonstrat, quia hoc instrumento nequeant effici ἐπιφαλμος συγκρουσις ναπλοκή καταπλοκν συριια καὶολως ν διὰ των περβατων φθοπων συμπλοκὴ διὰ το vκρονουσαν χειρα μων ουσαν sit με τας μείζους διαστάσεις πεD- βαινειν δυνασθαι αδιως ix τε δυο διαφεροντων μα απτεσθ&ιτοπων. at vero flageoluit artificium quominus in canone exerceatur nihil obstat neque in hoc cadunt duae illae causae, quas Ptolemaeus affert. ἐπιφαλιιος et συγκρουσι Sine dubio ad 0Steriorem earum pertinent, cetera tria ad priorem pertinere nec multum inter se differre vel ex verbis καὶ oλως concludas;

praeterea πλοκῆς definitio apud Aristidem Quint. p. 93, cui

33쪽

diens cum his optime concinit syrmatis igitur pr0prium erat, quod intervalla transsilire cogebat. Neque vero de magadide magis stare poterit Gevaertii sententia de qua Boechi in libro de metris Pindari p. 261 - 26 , disputavit nec tamen ad liquidum rem perduxit tria significat haec vox fidium genus, tibiam modum multarum chordarum instrumentum Anacreon frg. 18 magad idem appellavit eam ceteris instrumentis o praestitisse, quod binas simul chordas διὰ πασῶν distantes pulsare liceret Phillis et Aristoxenus testantur locis ab Athenae XIV c. 36, 38 allatis Boeckli 262 .

Aristoxenus virorum et puerorum in ea inesse dicit συνωδίαν, quos διὰ πασων oncinuisse docemur Ar probi. 9,l8. eiustissimum autem de hoc sallendi m0do testi ilionium Pindari est lag. 125 Bgk.), quod recte interpretari non nihil refert ibi Terpandiet arbiton invenisse dicitur in Lydorum cenis φαλμὼν άντίφθογγον φληλῶς ἀκονιον π)ηκτίδος, pectis autem et magadis eiusdum instrumenti nomina sunt quaniquam erant, qui aliter Sentirent). quem locum cum laudat, male Athenaeus XIV c. 373 haec praemittit: Πίνδαρο λεγει τον Τόρπανδρον ἁντίφθογγον εὐρεῖν τῆ παρ Λυδοῖς πηκτίδι τον βαρβιτον v. Boeckli explic. p. 6173. immo in solo pectidis sono ἀντινγωνίαν fuissu et Pindari verbis elucet alioqui πείρων pro ἀκονων XSpectaremus et dativum pro genetivo et ab Aristoxeno intellectum est. compara simillimum locum Sophoclis Mysorum: πολυ δε Φρυξ τρίγωνο ἀντίσπαστα τε l Audita φυμνει πηκτίδος συγχορδία, ubi ἀντίσπαστα non ad trigonon, sed ad ipsius pectidis chordas inter e ἀοινωνους recte refert v. an de fidibus r. iss. inaug. Berol. 859 p. 23. barbiton igitur non ἀντί υνον magadidi, sed simillimum ei erat quod cum barbiton graves chordas habuisse veterum testimonio, qui βαρυμιτον interpretantur, constet, efficiendum est magadidem quoque gravibus chordis intentam fuisse hoc ipse Pindarus confirmat, cum eam ὐφηλάν appellat. Statica enim instrumenta eo differebant a Graecis, quod diversae longitudinis chordas habebant; quo longiores autem chordae erant, eo altius totum instrumentum esse oportebat. V. Jan l. l. p. 6 dicit: inde quod Pindarus illam nominat φηλάν acute eam sonuisse non audeo concludere';

34쪽

quin etiam contrarium debuit concludere etenim huius aetatis Graeci nisi fallor, acutum dicunt φηλον, Vetere nunquam. nec facit contra haec elestes Selinuntius Athen. XIV c. 21, V. Ja l. l. , cum ξυνωον πηκτιδων φαλμους cum gravioribus tibiis oniunctos commemorat immo et graves et acutae chordae ut in instrumento πολυχορδοτci τω praesto erant et simul pul- Sabantur, quae erat propria huius instrumenti indolos; nam πληκτις etiamsi diversa fuerit a magadide, simillima tamen eius nisi suisset, non potuerunt plane confundi itaque non est cur

cum Boeckhio p. 261 magad idem acutum instrumentum dicamus; v. Jan autem die griecti Sattentiastr. Progr. Saargemund 1882adu. 5l cum dicit barbiton graviore diapason cum acuta pectide

c0nsonuissu laudato Pindari loco, in thenaei errorem denuo incidit quomodo quis eius instrumenti, quod inventurus Sit, iam audire possit concentum cum alio instrumento, neque Athenaeus neque . an no docent. nam μυρεν ἀκοDων - nvenit et tum audiit nolim Pindaro imputare neque intelligo cur non pulsare potius quam audire Terpander instrumentum a se inventum dicatur.

Iam videamus de magadide tibia. v. an . . adn. 34pectidem quoque tibiae nomen esse suspicatur, sed sine iusta causa. nam pectis inter ἐμπνευστ fistulam significat, quippe quam ἐπίαντο pastores cs. Theocr. 4, 28). ad pectidem ἐν- τατόν eandem etymologiam Sophocles adhibet in Thamyra lag. 227 Di.); nam quod ibi πηκται τε λυρα καὶ μαγάδιδες τά τ' ἐν Ἐλλησι ξοαν' 1 δυμελὰ coniunguntur, videntur Asiana instrumenta ut affabre acta Graecorum priscae simplicitati opponi. eadem de causa credo apud Lucianum dial mar l,4 Polyphemi lyram rudissime factam a Doride pectidem appellari, instrumenti

eleganter compositi nomine iocose usurpato nam re vera hoc

loco lyrae manifestissima imago depingitur et ipsa Doris brevi post eam lyram vocat haec Luciano dignior explicatio est, quam . Janii Sententia de id. r. p. 30 vituperanti Lucianum, quod, cum de pectide disputet, eam prorsus confundat cum lyra.

ad fistulam relarenda, quae v. Jan ib. p. 30 de fidibus intelligit, lenientis verba in paedag0go non protreptico, ut V. Jandicit II, 4 42 χρῶνται παρὰ τον πολέμους Τυρρηνοὶ μεν τῆ

35쪽

2Sσάλπιπι, συριπι δε Ἀρκάδες, Σικελοὶ δε πνηκτίσιν καὶ Mi τες λυρα καὶ Αακεδ ανλῶ etc. nam Siciliae propter poesin buc0licam fistula propria est quam si non Clemens ipse, qui male pecti des syringe distinguit, at auctor harum ineptiarum in animo habuit. Ut ad magadidem tibiam veniamus, solus Ion eam commemoravit hoc versu: Λυδός τε μάγαδις αυλὼς οεωθι βο9. singularuin hanc mentionem fuisse vel inde elucet, quod fuerunt, qui contra metrum τε post αυλος insererent; quos refutat Didymus Bocchii p. 2653 Aristarchus γενος αυλου interpretatur; quod ex ipsis verbis efficere poterat Didymus ιπιαδιν αυλον dictum esse putat ut προςανλουμενον τῆ μαχώδιδι, quod mirum loquendi genus esset maxime autem mira sunt, quae Tryphon teste Athenaeo IV c. 80 dicit is enim μάγαδιν αυλον eum interpretatur, qui ἐν et αυτω ξυν καὶ βαρυν θοπον ἐπιδείκνυ-Gra, et confirmat hoc versu Anaxandridae ex Hoplomacho:.ριάγαδιν λαλήσω μικρὰν ἄμα σοι καὶ μεγα unde hoc unum concludere licet certi nihil veteres de hac tibia scivisse. nam neque Anaxa uitridae versum est cur ad tibiam potissimum referamus, neque quam describit Trypho tibiae indolem, quid sibi Velit, intelligi potest a Govaert quidem II 27b credit tibicinem celerrimo a graviore ad sonum diaposon acutiorem tranSi tu concentus Similitudinem essecisse; sed Guvaert in eo errore versatur, quod tibias iunctas a veteribus adhiberi solitas esse omnino negat, cum re vera S0lae fere in usu fuerint gravem et acutum sonum nulla tibia non una edebat. nam neque fieri potuit, ut aliquis duos calamos in ore tenens invicem eos inflaret, neque in autela observatum esset, uti tibiae conSunarent

Plut. d. mus 3 v. infrai, nisi ambas simul inflasset ad eundem autem sonum edendum binas tibias usurpari solitas esse cogitare absonum omnium igitur tibiarum est, quod Tryphon soli magadidi tribuisse dicitur in Anaxandridae autem verSuμάγαδιν non tam instrumentum quam modum Significat neque ullum fere est instrumenti nomen, quod non etiam modi nomen

sit ci Poll. IV 83ὶ de magadide insuper Philochorus l. l. hunc usum testatur item Diogenes tragicus in Semela Athen. XIV 383:

36쪽

ψαλμοῖς τριγωων πηκτίδων ἀντιγγοις υλκοῖς κρεκουσας ιιάγαδιν etc. ad exemplum Sophoclis Mysorum loci V. Supra restituo πηκτιδων τ' ἀντιγγοις ολκοῖς non explico, ολκαῖς Suspiceris scribondum, modo ἔλκειν ut σπῶν v. infra possit ad chordas trahendas adhibori φαλμον certe Synonymum exSpectamus. μάγαδις autem hic id dicitur, quod fallendo gignitur itaque non est eur in Anaxandridae versu μαγάδι cum einelii aut μάγαδις i. e. ωσπερ ιιάγαδις cum Casa labono Scribamus. μικρυν αμα καὶ μεγα recte Athenaeus ξὼ καὶ βαρυ interpretatur; neque hic vulgaris loquendi usus aliunde ignotus cst, ut Boeekhi p. 266ὶ videtur, sed μεγεθος pro asi dentidem usurpat Nicomachus; idem ιερον vocat acutiorem sonum es Vetter spec lexici inmus gr. Progr. MeiSSen 1861 S. V. ιιθας et μεγεθος), contra με ν, βαρυ dicitur in probi. Aristot 19 8. Artissime cum voce μάγαδις coniunctam fuisse concentus duorum sonorum notionem vel ipse ryphonis error ostendit.

idem verbi μαγαδίζειν Ar probi. 9,l8 usus docet quod significat seriem binorum sonorum eodem intervallo distantium edere cL evaert 368. II. 24t eodem reserendus iocosus verbi usus apud heophilum comicum Athen. XIV 36, uectili 2623 de tormentis compluribus personis Simul admotis quamobrem Ionis magadi equidem suspicor epitheton ornans omnis tibiacesso a fidibus translatum sicut πολυχορδος αυλος apud Simonidem nec mirum puto in tanta nominum turba, quam ne doctissimi quidem expedire poterant hoc veterem scriptorem dicere memini), etiam Aristarchis et Didymis accidere potuisse, ut speciem ducerent, quod generis epitheton esset sed ut revera suerit tibiae species, quae ryphon de ea dixisse fertur, sensu carent suspicor ipsius Athenaei negligentia ad certam istam tibiam referri, quae Tryphon de universa magadidis notione

dixerat.

Ad Philochori locum redeo, ubi μάγαδις in φιλοκιθαριστικλῆς artificiis enumeratur iam apparet hoc artificium maxime in binorum sonorum concentu constitisse potest mirum videri, quod intor inventa Lysandri eum psallendi modum reperimu8, qui iam ante Terpandri aetatem notus erat; at psilocitharistica

37쪽

diutissime non solum Asianorum instruinentorum similitudinem, sed eas quoque artes, quibus in fidibus voci iunctis iampridem utebantur, respuisse videtur cf. Phaniam Peripateticum ap. Athon. VII c. 46 de Stratonico, qui sui Alexandri temporibus, haec reforentem δοκεῖ τὴν πολυχορδιαν ι τὴν 'λγην κιθάρισιν πρωτος εἰςενεγκεῖν, in symposit enim et omni profana musica polychordiam iam plus quadringentis annis aut usitatam fuisse constat neScimus praeterea, quibus fortasse argutiis Lysandri magadis vetustissimo illi psallondi generi praestiterit illud autem octe concludere mihi videor, eum peculiari tibiae sonitu nihil ei coinmune fuisse; nam siqua sui magadis tibia, fidibus ipsa nomen accepit quamobrem quod inter Lysandri

inventa legimus: καὶ μάγαδιν, τον καλουμενον συριγ ιον, Veroorno scribendum sit καὶ μάγαδιν καὶ τον καλουιμνον συριγμον.

Iam apparet Gevaertium non recte magad idem cum flageo- letto comparare, cum non acuti soni edendi, sed acutum cum gravi simul proferendi ars magadidis vocabulo indicetur. νιγλώ- ρον ut eodem modo interpretaretur, magadidis cum syrigmo apud Philochorum copulati0ne adductus est quam dissolverulam esse probare conatus sum neque ullo sestimonio confirmari potest, cum discesseris a monochordo, quod raro usus scholastici

terminos egrediebatur Ptol. II 23 et pandura recentissima Gevaer II 423, Graecos unquam divisis chordis plures singulis sonos elicuisse iam . an de fid Gr. p. 39 contra Drie- bergium monuit huius artificii non exstare vestigia. xstarent sane, si vera esset palilingit sententia ad Quintil. II 2,3). etenim Quintilianus de citharoedis psallentibus dicit: alios nervos dextra percurrunt, alios laeva trahunt continent praebent', quo loco Spalding praeber nervos interpretatur: laxare, toto dare, exhibere quales et quanti sunt, nulla digitorum compressione mutare sonum eorum at continere potest dici, qui tangenda ch0rda soni tenorem praecidit, praebere, qui digitum rursus amovet utrumque laeva faciebant, qua praeterea psallebant hoc sibi vult trahere', sisnecd. Studemundes 229 χροι σπῶν οἷ ἐυθμικοὶ το τα χορως κρουειν νασί), cum dextra plectrontenerent, quo chordas percutiebant Optime patilingit editio exhibet percutiunt . incertum an ex ipsius coniectura; percurrunt '

38쪽

nulla lectionis varietate indicata apud Halmium legitur, quod minus apte trahendo opponitur); itaque de diversis eiusdem chordae sunt ne hic quidem licet 0gitare. Quod si quaerimus, quonam alio modo tibias psallcndo

aequare potuerint, fortasse eiusdem soni celerrima repetitione unius et continui soni, quales tibiae edunt, similitudo efficiebatur, neque ita diversa erat haec psallendi rati a teretismo, quem Bryennius et Anonymus describunt quod si statuamus Photii explicatio νιγλαρεν- τερετίζων optime cum artis vocabulis consentiat. Sed utut νιγλαρον interpretandos censes, artificium fidicinum indicant, cui teretismatis nomen illo certe latior sensu supra indicato, quo omnem esseminatam musicam significat indipoterat nam tibiarum artifici08am imitationem artissime coniunctam suisse cum augescente modorum m0llitie consentaneum est; de qua eum quererentur veteris severitatis amantes, ipsaSi ibias detestabantur. Optime igitur inter se concinunt, quae Photius attulit. qu0d si νιγλαροι ab eo dicuntur κρονιεατικγῆς διαλεκτον ὀνομα, illud ostendimus hominum voces hic non respici, nec minus

apparet de ea dialecto crumatica, quam estpha sibi finxit, cogitari omnino non posse; sed singularis sonos instrumento eliciendi modus vel ea quasi vocis indoles, quam artificio quodam fides accipiunt, hoc nomine significatur. Iam redeundum est ad Plutarchi de musica libellum in cuius capite 3 dialectus auletae commemoratur hic locus

mendo laborat, quo quantopere sententiarum conexus perturbetur, vel ex est phali interpretationis nimia obscuritate cognoscitur itaque hoc primum Plutarchi locus purgandus est. ri-St0xenus c. 32, dixerat, cum tres essent partes musicae scit. harmonica rythmica metrica, i Plut de mus. d. WeSiph. p. l), musicum debere peritum esse καὶ χῆς τουτοις χρωμενλὶς πορο σεως καὶ τῆς ρμηνειας τις τὰ πεποιημόνα παραδιδουσης 'in c. 36 negat Aristoxenus partium quae erantur artis musicae peritiam suificere ad iudicandam musicam. Aera cy' αἰτίας οὐχ οἷον τ'

I cf. musicae practicae χ ομον et αγγελτικον ii ἐρος Ar. Quint. II, vel ειν πρακτικὴν καὶ ποιητικήν non Beli.

39쪽

ἐξ αντων τουτων γενεσθαι κριτικον, πειρατεον καταμαθεῖν' notibi ον ἐκ του 1 μῖν ποκεῖσθαι τἀ ἐὸν των κρινομενων τελεα

τὰ δ' τελῆ haec obscurius dicta sunt, sed quid sibi velint sequentia docent dicendum erat: primum quia, cum et άλεια et τελι iudicanda Sint istarum rerum peritus τελῆ tantuin potest iudicare, non τελεια' iam τελεια in duas partes dividuntur αντο τε των Ποιγηματων ἔκαστον Io το βδόμενον αυλουμενον γῆ κιθαριζόμενον V κάστου αντων ρμηνείαοὶον II τ αυλησις καὶ η οδι καὶ τα λοιπά των τοι ovitior haec est eadem divisio, quam ex . 32 Supra exhibuimus pergitur:

ατελῆ δὲ τα προς αὐτα συντεινοντα καὶ τέ τουτων ἔνεκα γινομενα τοιαυτα δε α με ρη τῆς ριιγὶνεια - iam exspectamus

ut chiasmus perficiatur et quarto loco τὰ μέρη γῆς ποιήσεως asserantur. Sed quae Sequuntur: Λευτερον ἐκ τῆς ποιήσεως ωςαντως γαρ καὶ αυτ , non solum mutila, sed etiam pervorsa sunt nam qui Scripsit: Λευτερον ἐκ haec respondere voluit antecodenti: πρωτον ἐκ sed πρωτον ad totam illam in τελεια et τελι distributionem pertinet, cui rursus subiecta est ποιήσεως et ερμηνείας distinctio itaque ποιν σεως mentio non potest voce μεντερον annecti quae estphal p. 57 exhibet: Wi ersehendas erstens araus, das do enige, as urasset in musikalischen Urtolle orgelatir vird, totis Selbstet ech, telis Mittet gum ZWeckist. SelbstgKec ist inerseit jed Compositio . . . . and rerSeiis die . . . uias de Virtu08en vir prsehen es Weitens ausde Compositionshunsi den mi diese verbal es sicli obens0'haec sensu carent sequuntur apud Plutarchum: υποκρινειε γὰρ ἄν τις ἀκονων ανλητον, ποτερον ποτε ut φωνουσιν οἱ αυλοὶ - ου καὶ ποτερον η διάλεκτος σαφὴς vi τουναντιον τουτων δ' ἔκασεον ἐστι μερος τὸ ς αυλιτικῆς ερμηνειας te , quae cum antecedentibus: μοιαυτα δὲ τ μερη τῆς ρμηνειας artissime cohaerere ultima verba docent doc0mur deinde non satis esse

de his partibus singulis iudicium fieri, sed totum ερμηνείας Πος iudicandum esse desideramus adhuc quartam partem de ποιν σεως partibus quarum mentio in extremis capitis verbis

inest: ' αντος ὁ λογος καὶ ἐπὶ των παθων των πο τῆς ποιητικῆς σημαινομενων ἐν τοῖς ποιήμασιν. i. e. etiam πάθη,

quae poeta ipse modis ποιήμασιν cI. Nesiphal p. 67 suis inesse

40쪽

Voluit i. e. σιηραγινει, nam poeta πάθη quasi designat, n0 ipse exprimit, id quod canentis est), satis n0 est singula iudicari, sed totum ποιμεως Ῥος rospiciendum est mira Sunt, quae apud estphalium p. b7 legimus: Dasselbe gil aucti vo denFeliteria, etche on der Comp0sitioiaskuns boim Niederschreibenin dei Musilistucken egangen ordon equidem confiteor me neque quid haec sibi velint neque quomodo cum ceteris cohaereant, intellegere. qus tradita sunt his se interpretari voluisse Uest phal in libro, quem de Aristoxeno a. l883 scripsit p. 72 indicat eodem loco dubitare se profitetur de interpretatione

Sua meliorem tamen nondum invenisse. 8ana omnia sunt, dummodo Λευτερον ἐκ τῆς ποιέ σεως ωςαντως γα καὶ αυτ interpolatori reddamus qui quidum ποήσεως mentionem p08 μερηερμηνεια deSideravit neque sensit extremo capite eam praestari; iure idem mirabatur, quod Πρῶτον sui Λεντερον nullum habet, qu0d ei resp0ndeat quod ver invento suo utrique mal0 mederi sibi visus est stulte lacit. nam Πρωτον illud non modo per totum caput 36, sed usque ad finem capitis 3 quod estphalprobabili ratione post c. 36 ponit pertinet neque Λευτερον quidquam fingi potest, quod argumentationi desit omnino quae c. 36, 3 dicuntur: artis musicae peritum non esse criticum inde cognosci, quod in musica et de perfectis et de imperfectis iudicetur tam inscite dicta sunt, ut non dubitem quin res sola Aristoxeno, annectendi formula tuta eius, qui libellum conscripsit, pinguior ingenio debeatur. Commemoratis igitur partibus ερμηνειας Statim, quae Sint,

συμφωνουσιν οἱ αυλοὶ v καὶ ποτερον ἡ διάλεκτος σανχ or Toah αντιον. olliman αυλωδot et in sequentibus υD'δικῆς Scripsit. νμύωεῖν enim de tibiis cum canentis voce consonantibus interpretandum censet et διάλεκτον canenti pr0nuntiationem intelligit. Gultrauer Jahrb. 1880 696 eum s0quitur et in novissim quoque libello p. 88. 86 prursus negat fieri posse, ut aliter de hoc loco iudicemus sed praeter duplam traditorum verborum mutationem obscurum dicundi senus illa interprotatione huic loco obtruditur. nam et ad Diagωνεῖν dativus , γ ἴδοντι addi debebat, quia νιες-εῖν absoluto