장음표시 사용
241쪽
0os catholicos philosophos Operari contra atque Oporteret, qui auctoritate Thomae Aquinatis phi Sicam praemotionem oppugnare adnituntur, eoSque Optimo uti consilio, qui vel Hus festimoniis eamdem tuentur, Vel ne nomen quidem Angulidi Dositoris sibi hac do roproferre tribuunt.
243쪽
Bo libertatis natura generatim considerata. 1. Liberum arbitrium atque voluntatem re vera eamdem e880 potentiam, objectoque Solummodo discrepare, imprimis ostenditur. - 2. Corollaria praeeedentis doetrinae, et libertatis d05-nitio. - 3. Libertas multifarie dividitur: 0xponitur quid sit libertas indifferentiae et spontaneitatis, libertas exercitii et specificationis. - 4. Prima libertatis radiX, ut cauSa, ratio eSt. 5. Radix altera, ut Sulaeetum, est voluntas ipsa 21
Nonnullas difficultates de libertatis natura exsolvuntur. 6. Demonstratur imprimis pedeandi saeuitatem libertatis naturam non ingredi; sed eidem s0lum per accidens, ob statum quem ea in viatoribus habet, conVenire. - 7. Eadem Veritas alia ratione stabilitur. - 8. Verae tamqn libertatis notioni immunitatem a vi extrinsecus illata satis non eSSe, ostenditur. - 9. Confirmatur Veritas eadem, atque eontraria sententia ut falsa et haeretica eum Thoma rejicitur. - 10. Diffleuitas de praededenti d0etrina in medium addueitur, pr0stigaturque. - 11. Hujus capitis concluSio, in qua veritas stabilita magis firmatur . . 30
244쪽
12. Praenotanda de appetitu generatim. - 13. Objectum Voluntatis imprimis demonstratur. - 14. Animadversiones de eodem objecto. - 15. Objeetum liberi arbitrii ostenditur. - 16. Corollaria praenodentis doetrinae. - 17. Difficultas de postremo corollario in medium affertur. - 18. Ead0m dissiduitas profligatur, quae Vera Sunt a falsis sesternendo 38
Ds diverso motionis genere intellectus et voluntatis. 19. Notiones de voluntatis indiffersintia - 20. Praeeodentis doctrinae corollarium. - 21. Voluntatem quantum ad exercitium ex se moveri eOmprobatur; eXplicaturque modus, quo internum suum motum ea libere eXereui. - 22. Intellestium quoque a Voluntate quantum ad eXerstitium moveri, Thomae auetoritate stabilitur. - Quod ad spodifieationsem attinet, ab intolleetu, Seu ab objecto mente apprehenso, Voluntas movetur. - 24. Intellectus tamen Voluntatem nece88ario non movet. - 25. Voluntatis motioeSt in genere causae effieientis, sed motio intellectus diei nequit generis HuSdem. - 26. Intellectum in genero eausae finalis ut
10rmalis voluntatem movere deelaratur , ... 45
De necessario nexu electionem inter et ultimum rationis judicium. 27. Quaestionis status imprimis aperitur. - 28. Deinde Thomae auctoritate Statuitur, ita voluntatem ultimum Sequi ra-.tioni8 judicium, ut ea nequeat aliud eligere, nisi id quod ipso eligendum eidem proponitur. - 29. Prima difficultas profligatur. - 30. In medium addueitur, exsolviturque seeunda difficultas. - 31. Tertia diffissultas evolvitur. - 32. Veritas jam stabilita Bellarmini ausitoritato confirmatur. - 33. Eadem VeritaSipsa eo comprobatur, quod e duobus bonis Sibi propositis, minus vel auquale eligere nequit voluntas, eodem ultimo judistio permanente. - 34. Quam quidem doctrinam ab Aquinate traditam fuisse demonStratur 55
245쪽
35. Multiplex signifieatio sexponitur, quae his verbis judicii
lib0ri subjeeta est; et quaestionis status praefinitur. - 36. Thomae doctrina ovincitur, ultimum rationis judietum liberum e880, 8 euin poteState voluntatis. - 37. Sedunda Husdem rei probatio in medium addueitur. - 38. Di ieultas ex praeeedentibus probationibus ducta, proponitur ot profligatur. - 39. Proponitur tertia probatio, qua Thomam ostenditur eamdem Veritatem aperte tradidisse. - 40. Quod quidem aliis sejusdem testimoniis confirmatur. - 41. Hujus capitis c0nclusio 65
Nonnullas ditacultates solvuntur. 42. Proponitur exs0lviturqu0 prima difficultas, ex eo dueta quod ultimum judicium non sit eleetionis objectum. - 43. Instantia evolvitur, quae rationis d0liberatione opus esse dieit, ut voluntas intellectum imp0llat, ad aliud de eodem obj0eto considerandum. - 44. Secunda dissiduitas, dedueta ex eo quod liburtas oriatur ex deliberatione. - 45. Tertia difficultas ex Bellarmino, qui voluntatem non poSSe non eligere peduliare bonum, quod ultimo judicio ei intellectus proponit, palam enunciat. - 46. In medium profertur, atque ad exitum deducitur postrema diffiduitas, qua ex iis quae dicta sunt, colligendum dieit, voluntatem praeticum rationis judicium non sequi neee88ario 75
De causa eXterna libertatis creatae.
47. Externam causam libertatis, tum actualis tum potentialis, Deum esse, Thomae doetrina statuitur. - 48. Prima diffistultas ox lib0rtatis laesiono dedueta, proponitur et enueleatur. - 49. Inmodium addueitur, profligaturque diffissultas altera. - 50. Evincitur Thomae rationibus, contradietionem inVolvere, eX ne008Sitate moveri voluntatem, judicii indisserentia permanente. - 51. Prima difficultas evolvitur. - 52. Proponitur et enodatur diffiduitas altera 85
246쪽
Notiones de divina motione seu praemotione.
53. Quod in disceptationem venit generatim exponitur; et motio moralis explicatur. - 54. Demonstratur quid sit simultaneus Dei influxus, seu concurSUS. - 55. Praemotionis natura eXplanatur; eamqu0 invincibiliter comprobatur, phisicam motionem Solummodo e8Se appellandam. - 56. Plura digerimina inter triplicom Dei influxum regensentur; moralemque motionem, atque e Oncursum ab omnibus probari demonstratur. - 57. Coneursus tamen eodem sensu a Thomistis non admittitur, quo ab adversariis phisicae praemotionis. - 58. Quaestionis Status praefinitur, quid ovincendum sit constituendo 95
Mens B. Thomae aperitur. 59. Thomam tradidisse, Deum rebus creatis dedisse et conservare potentias activas, imprimis demonstatur. - 60. Proponitur primum Aquinatis testimonium de phisida praemotione. 61. Prima difficultas adversus allatum testimonium eX8Olvitur. 62. Profligatur diffistultas altera. - 63. Testimonium produetumphisidae praemotionis doctrinam aperte enuneiare, ipse Suaregius fatetur. - 64. Reeens difficultas contra phisicam praemotionem in medium profertur. - 65. Eidem diffissultati respondetur . . 104
Aperitur mons Thomas aliis testimoniis. 66. Secundum Aquinatis testimonium pro phisicae motionis doetrina producitur. - 67. Relata Thomae Verba phiSi eae praemotioni testimonium dicere, Vol Molina fassus sest. - 68. Tertium Thomae testim0nium prop0nitur. - 69. Qua0 Thomas testimonia hactenus pro dueta Sunt, ea praemoti0Πi S dOetrinam RSSerere, palam enuneiat B0llarminus. - 70. Affertur quartum teStimonium, quod homas phisicam motionem et moralem statuit; atque condursum rejicit, quo modo ab adversariis admittitur. - 71. Conelusio hujus
247쪽
Alia Thomas' tostimonia in medium proferuntur.
72. Proponitur quartum Aquinatis testimonium, quo phisida praemotio egregis stabilitur. - 73. Sextum Thomae testimonium, quo praecipue quantum ad Voluntatem, phisica Dei motio statuitur. - 74. Septimum produeitur S. Doctoris testimonium, quod duplieem Dui motionem, sellicet phisigam ot moralem, reeenset; ac istam soli Deo, hanc Vero rebus quoquo ereatis dieit convenire. - 75. Alia Thomae praeelara testimonia in medium adducuntur, et caput concluditur 123
Mons B. Thomas magis declaratur. 76. Ut mens Thomae hae de re undequaque eomporta habeatur, ejusdem testimoniis primum evingitur, D0um voluntatem movero phisice. - 77. Deinde phisistam motion0m istam, 0880 influXum Vere praeVium, Seu Veram praemotionem. - 78. Postea ad dissiduitates vitandas, pra0motionum a Thoma determinationem nuncupari. - 79. Tandem Statuitur, hane determinationem ipsam prasedeterminationem appellare, contra Thomae mentem non e88e, quippe quia praedeterminationis nomen Thoma8 adhibuit. . . 132
Doclaratur mons Thomas rationibus eX eodem depromptis. 80. Prima ratio proponitur, ex eo dueta, quod Deus omniumentium est eausa. - 81. Ex eo derivatur secunda ratio, quod Deus est primus motor. - 82. Proponitur tertia ratio, quae eX universali Dei providontia deducitur. - 83. Quarta ratio derivatur ex statu potentiae eviusvis causae creatae. - 84. Quinta ratio est, quod creaturae Dei instrumenta sunt. - 85. SeXin rati0, Praecipue quatenus de voluntato Sermo est, in medium ad dueitur, eX statu indifferentias causarum liberarum dedueta. - 86. Septima tandem ratio dueitur ex suprema poteState, quae senes Deum eSt, Voluntatum nostrarum 142
248쪽
Nonnullas difficultates o Thoma derivatae solvuntur. 87. Praecipuum producitur Thomae t0stimonium, quod phisidae pra0motionis adversarii Thomistis opponunt. - 88. Imprimis quaedam praenotantur. - 89. Deinde testimonium productum enucleatur, et diffistultas 0X80lvitur. - 90. Aquinatis testimonium alterum proponitur, atque id quod 0X 00 eolligendum adversarii arbitrantur. -- 91. Testimonium in medium adduetum explanatur, et objeeta diluuntur. - 92. Adversariorum in8tantia eX praecedente testimonio derivata. - 93. Respondetur primum, fundamentum adverSariorum evertend0. - 94. Deind0 difficultas ipsa diroete profligatur . .
Alias difficultates ex eodem s. Doctore frustigantur. 95. Nonnulla Aquinatis testimonia, a praemotionis ad VerSariis nuperrime Thomistis opposita, pro duountur. - 96. Adversariis reSpondetur, eadem t08timonia explanando. - 97. Aliud Thomasi testimonium in medium adducitur, atque exp0nitur id quod ex eo ab adversariis colligitur. - 98. Profligatur diffiduitas, adversariorum aequivocationem aperiendo, Thomaeque teStimonium eX-plicando. - 99. Alia adversariorum difficultas, o Thoma d0rivata, proponitur. - 100. Eidem diffiduitati respond0tur. - 101. Antiqua diffleuitas, nuper repetita, in medium ad dueitur, profligaturque; et praesens eaput concluditur
Solvuntur alias difficultates. 102. Difficultatibus ex libertatis laesione derivatis generatim reSpondetur. - 103. Proponitur solviturquo prima peculiaris dissiduitas, ex eo dedueta, quod phisida praemotio se voluntate indifferentiam tollit. - 101. Evolvitur instantia, quae didit, praemotione posita Voluntatem non posse non agere. - 105. Sedundae inStantiae respondetur, qua0 distinetionem SonSus compositi et divisi r ieiondam dieit. - 106. Dissiduitas ex 00 dueta, quod ad peccati actum praemoVere Deus nequeat, proponitur, enodaturquo Thomae doetrina
249쪽
De praemotione quantum ad eXercitium et quantum ad speciscationem.
107. Quaestionis status exponitur, ostenditurque generatim, tum quantum ad 0Xerstitium tum qnantum ad specifigationem, praemotionem phisidam esse admittendam. - 108. Prima difficultas exsolvitur. - 109. Fit satis difficultati alteri. - 110. Secundo eadem Veritas eomprobatur ratione eX statu potentiae voluntatis eruatas deducta. - 111. Evinditur tertio eadem veritas voluntatis indiffersentia, seu indeterminatione. - 112. Proponitur, solviturque prima diffissultas. - 113. Diffiduitas altera profligatur. - 114. Respondetur instantiae. - 115. Quarto eo veritas eadem stabilitur, quod totius entis Deus est cauSa. 116. Postrema ratio proponitur, eX 00 derivata, quod Deus eStSupremuS Omnium rerum DominuS, et univerSalis provisor . . 181
Ρraemotio quantum ad exercitium et quantum ad specificationem ovincitur incommodis adversae sententiae.117. Ex adversariorum doctrina, quae praemotionem Sol Ummodo quantum ad eXercitium Statuit, Sequitur, voluntatem creatam primum eSSe eligens, atque proinde primum liberum. - 118. Sequitur praeterea, id voluntati creatae tribui, quod perlaetius est, Deo Vero quod e8t minus perlaetum. - 119. Tertium incommodum eSt, eorumdem prineipia arbitrii libertatem convollore. - 120. Quartum ineommodum, Deum dici posse pedeati auctorem. - 121. Capiti S conclusio, qua praemotio quantum ad specificationem magis Suadetur 196
Bitacultatos de praecedenti doctrina solvuntur. 122. Proponitur, exsolviturque prima diffiduitas, d0 t0rtio incommodo in sup0ri oro capite proposito, sellicet adversariorum prindipia arbitrii libertatem labefaetare. -- 123. Secunda dissi cultas de eadem re profligatur. - 124. Evolvitur tertia dissiduitas de eodem ineommodo. - 125. In medium adducitur diffiduitas alia de quarto ineommodo, scitisset eX adversariorum Sententia Sequi,
250쪽
Deum e8880 peccati auctorem. - 126. Imprimis propositas difficultatis fundamqntum evertitur, catholicam doctrinam do libertate tradendo. - 127. Eadem doctrina magis firmatur. - 128. Denique difficultas ipsa profligatur, et caput concluditur 206
Ratio componendi divinam motionem et humanam libertatem. 129. Adversarii D si motionem hominisquo libertatem ad concordiam nequeunt addueere, quod falso prindipio innituntur. - 130. Imprimis discrimen notatur, quod est primum interos secundum liberum. - 131. Ex eo deducitur primus modus divinam motionem humanamque libertatem conciliandi, quod unam-uamque rem DeUS movet secundum naturam illius. - 132. Proponitur SecunduS modus, qui ex eo derivatur, quod Deus est causa totius entis. - 133. Adversariorum dissiduitas in medium profertur, et multifarie dissolvitur. - 131. Hujus capitis conelusio. 216 opusculi conclusio 229