장음표시 사용
11쪽
SOlii necessitas paruules Onarii liue in re et poena, et culpa solvit 23. X v. Ati haec cavea ut patrini, ne existimoni sponsioni suae se satis sacero, si aliquod post baptismum munus baptigato, vel baptigati parentibus os- sera ni sed potius intelligant se Christo filios spiritualiter generare , .unerique eae vi susceρι ionis eos in catholica fide, et Probis moribus iu-3trvere , si modo Paren Ies hoc facere negleaeerini tuaeta sacros canones sa). Qua de re ab patrini munere exercendo repellendi sunt ex com-nai inicati, interdicii, in fauios, ac notorie flagitio gi, ei qui christianae fido irudimenta ignoraverit ). Neque admittendi sunt monachi, vel cuiusvis Orditiis regulares, aut monialos per mandalum procurationis l5 .. XV l. Demum plura hac in rct saluberrima praecipit ΙΙ. sInodus provincialis Deapoli lana I. P. ures paιrini in Γ'tismo non adhibeanιur, seu
unus, vel una, vel ad summum unus, eι una. g. Sanctorum Ianium uOmina braptizalis imponantur. 3. Baptismus collatus statim a Pars eho , anteqtiam ινιι zatus ab Ecclesia visee ι, in libro consueto, quem γα-raium ρ Fe binlisIerium retineat, adscribatur .... huiusmodi baptismo rum liber clane Uud solum Parochum seruanda custodiatur. Postremo parochi non omittant patri uos monere da spirituali coulracla cognatione, sciti cel luter susceptores, ει baptizatum apsum, ac illitis Patrem, et ma Irem, nec nou inter bVt zautem, et ινιι zalum, et illius patrem, et ma Irem Eadem praescribit S. Carolus Borro viaeus in suis fruod is provincialibus, ac praesertim in I. I). De Sacramento confirmationis
XVlI. Quoniam Baptisma prioribus Eeclesiae saeculis, uti modo observavimus, ut plurimum per Episcopum administrabalur, hi lic ea ubique generatim viguit consuetudo , ut hominibus statim post lavacrum regenerationis, confirmalionis quoquo Sacramentum conferretur et). Ii lautummodo casus excepti erant, scilicet ubi Episcopus abesset, vel si qui in villulis, castellis, aliisque ab Ecclesia matrice dissilis locis , aut aegritudino urgen-le in lectulos per presb3teros, vel diaco uos Baptismum reciperent 8). Λd- haec generalis illa praxis non modo in adultis , verum et insantibus adcurate observabalur 9): et in Ecclesia graeca hodie dum furvatur, uti colligitur ex Graecorum rituali, et probat lae obus Goar io). XVIII. Verum secutis te tripombos Ecclesiae salius visum ost, Confirmalionem in eam ne talem differre , in qua baptigati ratio no ulentes maioricum fructu illam reciperent , praesertim quum insantibus cum hoste pugnandum non sit, cuius rei caussa huiusmodi Sacrame ulum a Christo Do- i) Syn. mogunt. can. LV. 23 Can. VII. caus. Io. q. I. - 3ὶ I. Syn. prov. neap. cap. XIV..- M Sya.
12쪽
mino iii stilutiun est. Synodug I. provincialis neapoli lana si) volat, ne illi,
gui Nondum quinque sit natuν annos, Confrmalionis Sacramentum conferatur: verum aliae SI nodi septennium requirunt. XIX. Tum II. synodus provincialis ne apoli laua plura hae in re praescribit. I. Caveant mulieres, ne saeculi liaetu, et Procaci corporis cultu , De satanae pompis adsuentes, quibus in butismo renunciarunt, ad Con-frm rationem accedanι: easque , Sixe confirmandae sint, sine malainae, Pollendas esse decernit a). 2. Nomina conis mali, eiusque Aarentum , et Patrini aut matrinae. et Patriae a magistro caeremoniarum in Pecu. Iiari quodam libro digesta conscribantur. 3. Mares a solis maribus , foeminae a solis foeminis in Consi malione suscιρiantur, neque ulli liceat pluret, quam duos eadem die in Consa matione tenere sine ordinarii licentia. . Qui non sunt notu maiores con mandis , aut nondum ipsi eoormati sunt, pro patrisua in hoc Sacramento non admittantur. 5. Studeant paroelii fideles admonere , ut ea cum prelale , et religionisnrdore ad hoc Sacramentum accedant, ut dum caro inunctitur , anima consecretur. Adhaee 6. de eiusdem Sacramenti natura. vi, salutaribusque offectis s delem populum edocere satagant, ut omnes inle Agant, illud non modo nou nvisendum, aut nimium disserendum , verum eι ardenti ani. Uo expetendum 3ὶ . Neque demum 7. omitiaul fideles admonero, tum docharactere , quod per illud in anima imprimitur , tum cliam do spirituali cognatione, quae inter confirmatum, ipsiusque parculus atque patri numeon trahitur. XX. Manuum impositionem, Eiusque comitem orationem osscntialem esse huius Sacramenti materiam, et forma in communis poene est theologorum, Et canoni starum sententia. Profecto I. Sacrae Littera o manuum impositio
xii , eiusque eo mili orationi virtutem Spiritus S. adscripso re ). a. Sem p pr, et ubique in confirmandis neopb Ilis adhibita est. S. Non alia n*lio iurpolosi evinci contra haereticos ex sacris Litteris confirmationis verilas. X XL Plerique thoologi contendunt etiam unctionem aeque ne in anuum impositionem ad essentiam pertinere huius Sacramenti. id quod probant x, quod veteres Patres utrique gratiae spiritualis esse lum ex aequo videantur tribuero et, quod Patres omnium antiquissimi Tertullianus Cypria nus e te. Hiramque semper adhibitam memorent. 3, quia utraque eum immemorabili institutione expressius Sacramenti Confirmationis essecta signis caro videatur. XXII. Vorum non desunt ea non ista , et theologi , et quidem non imisubsellii, uti Haberi, Aurelius, Sirmondus Sambo vius, i 'versi inter, etc. , qui censent solam manuum impositionem essentialem esse huius Sacra me uti materiam. Proiecto I, Apostoli non nisi manuum impositione ad conserendum neo. phylis Spiritum S. usi videntur: tunc imponebant manus se er illos, et
aecipiebant biritum S. 5ὶ: et quum imposuisset illis manus, revil trisus S. super illos si). Dehinc manus i onitur, Per in ositionem aduocans, et inviIans Spiritum S Iune ille sanctissimus Spiritus i) cap. XIV - et in Tit. IlI. cap. 3 - 33 Syn. dioeces . an. 169. p. II. cap. III. 4ὶ Acl. Apust. VII l. XIX. - 5ὶ Act. VII l: - 6ὶ Aei. XIX.
13쪽
super eman ata, et benedicta es mora idens a Patre descenda si . Par.
licula sano illae tunc, quum cle. manuum impositionum, ct quidem praeci se iudicant. 2. Non potestatem ungendi, sed potestatem manus imponendi ab Apostolis Siluon magus emere adlendavit. Porro homo praestigiis adsuetus , Si
vidisset oleum ab Apostolis adhibitum , potius illud , magicum ratus, ab
ipsis emero studuisset 3. Sacra o Litterae locis indicatis mamium imposition in memoraul , taeent unctionem: alqui taeont et Patres. Fae Apostoli unxerint: Patros sacras litteras Explicantes unctionem supplessem , vel iud se ratiocinando duxisscnt: nullus omnino vel oxplica udo supplevit, vel ratiocinando eduxit, plures otiam aperte nogarunt: uti Patres concilii morainlini 2ὶ.: hoc Sacramentum , inquiunt , ab initio sola mantium i ositione adhibitum , moae sub ipsis Apostolorum te oribus eae eorundem traditione adhibuaehrismalis tinctιone comiι conferri. 4. Si utraque Sacramenio ουσι toὁ ς essentiolis habita suisset, profecto una ab altora in divulsa suissol, immo unum morale constituisaent. At eoulen post lavacrum rogenerationis, et D ne ii Oue in , ante vero manuum impositionem vostium candidarum indumentum reconset Ambrosius 3ὶ. Mellis,ot laetis societatem qua Christus suos insaniat 4 . Vestis albae adsuinplionem 5 . Tum presb3lero, inuno et aliquando diacono permissum baptisma, permissa ei unctio : at manuum impositio semper vetita , nisi vel Super energumenos ex innocentio l. 63 , et ex coucilio carthaginensi IV., vel super ealli uinenos ox synodis hispaniensibus. Hi ne profecto emicat Unctionem antiquitus habitam fuisse tanqua in Baptismi ritum , vel potius mediam inior Baptismum , di Cousirinalionem; illius quidem persecti vam ,
5. Postremo non idem specie chrisma Ialinu in , et graecum. Latinum est oleum simplex cum modica balsami quanti talo commixtum : graecum vero ex auctore ecclesiasticae hierarchιae collectio est bene spirantium materiarum , et ex euchologiis Goarii , et Hamberti oleo balsamum , et tres , ac triginta aromatum suaveolontium species admiscentur librarum pondero sero nonaginta; quae non modico vino commixta, et igne diu concocta unguentiam componunt iit, oleo specie diversum: et quidem I., entilato 2, virtute S, es Delu, entitate: olea enim , praesertim aromatum igne concreta, non sensibilibus modo, verum et insensibilibus in v ieem partibus resoluta formam priorem immulant, ne novam compositi totius adsumunt:
et quidem eo tonacius, quo ramosae partes invicem intextas firmius adita rescunt , ac dissicilius in pristina resolvuntur; adeo in tertiam quandam , quae chimicis, et physicis balsamum proprie dicitur, enti talem eoalescunt. Vir uter polentissuna enim haec sunt, et causti ea prae oleo simplici, quod blandissimum est, ac vilao delicium. Domum esseetur illa enim incendunt, exurunt, penetrant, nil stringunt, Oleum contra molliendis, relaxandis , Ω- vendis partibus adeo tinnodaluiu. Iam vero si haec in aqua mutatio fieret, i in Tortui. do Baptismo VII. et) Cap. XVlli. - 3ὶ Lit,. ll. do saer. cap. VII - 4ὶ Tortuli. lib. I. contra lylar cionem. - 5ὶ Cyril iis calech. IV. in1 sing. - s) EPist. ad Dece ullum. Dissiliam by Gorale
14쪽
nullus aquam hane arte laetam, specio diversam a simplici , adsiemare do. tror inrpi Baptismo prorsus ineptam. Quum igitur essentiales Saera monio rum materiae immutabiles smi, et eaedem in Ecclesia suerim , ac nunes urit, uti crudite demonstrat Morinus ij, et sanioris doctrinae theologi do- Ccnt ; quisnam , quaeso , unctionem apud latinos , et apud grapcos specie divorsam essentialem Confirmationis materiam iuro adfirmare quiverit Sunt et alia argumenta, quae ab Sirmondo, Sambo vio, aliisque huius sententiae patronis producuntur; praecipua indicasse satis esto ad dignoscondum quam gravi culpae se reddat obnoxium , qui manuum impositionem
re ei pore negligeret: Sacramentum enim poriculo nulli talis exponeret. Vcrum tibi ex ignorantia omissa sit, Sacramentum iterandum non sest, sed
Caute supplendum , quod in ea ule suo rat omissum 2 . Porro de hoc capi is sustori calamo agemus in nos itis antiquitatibus christianis. XXIII. Illud hic adnotare lubui: scilicet antiquissimam esse Ecclesiae praxim, ut chrisma non nisi ab Episcopo consciatur, a quo dioecusani archipresbyteri, vel paroebi illud singulis annis accipiant 3). Qua de rosynodus tole lana I an. 4 3o. decernit 4ὶ: quamvis poene tibique eust aiatur, ut absque Episcopo chrisma nemo conficiat: tamen grata in aliquibus locis, vel provinciis presbyteri dicuntur chrisma conferre , placuit ea hae die nullum alium nisi Episeopum, et ri3ma facere , et Perdioecesim destinare. Porro praxis chrisma eonficiendi in coena Domini non nisi saeculo VI. inducta videtur: ipsius enim prima occurrit monito in sacramentario S. Gregorii , quod per illud lemporis conscriptum est.
I. Sacramentum Corporis, et Sanguinis Christi a s. Paulo, ol ab antiquis Patribus aliquando dictum eo ena Domini, communio, eulogia, viaticum etc., ut plurimum Eveharistia adpellari consuevit, quod in eius usu Deo gratiae agantur 53: id quod et ipso Christus praestitit in eius institutione. Non nisi a sacerdotibus , dum Missae Sacrificium peragunt, consecranda
est: atque adeo ipsa met non Sacramenti modo rationem hahet , verum et
divinum novae Legis Saerificium constituit, cuius ministri soli presbyteri a Christo Domino instituti sunt. Diaconi tantummodo ex Episcopi, vel presbyteri delegatione illam administrandi potestatem hahent, quo munere antiquitus quam saepissime langebantur. Eucharistiam enim ah Episcopo Beceptam ad absentes diaeoni deserebani 63. Tum etiam in quibusdam Fcelestis illam in Missa sollemni fideli populo distribuobant. Verum praecipuo diaconis dominici Sanguinis dispensatio concredita erat. Κxcipe pro-sbyteros,qui illam αμεσως immediate ab Episcopo, vel presbItoro loco Episcopi celebrante aecipiebant 7 . Verum ex quo desiit communio laicorum
De administr. Saeram. Poenitent. VIII. I 8. a) Cap. I. de Sacr. non iterandis. - 34 Cone. chartag. IV. can. XXXVI.
15쪽
Is sub specie vini, diaconi ca praerogativa privati sunt; id quod saeeulo XII.
vorgon te, et XIlI. ineunte contigisse videtur. 41. Iuro novo solis parochis Eucharistiae administratio roservata est hine religiosi sub poena exeommunicatiouis I) ipso iacto incurre uda v iantur absque Apeciali presbIleri parochialis lieentia Eueharistiam euieuisive clorieo, sive laico administrBre. Verum seculis temporibus non modo presbyteri quicunque , verum et religiosi dum Missae Sacriscium peragunt cuique illam petenti porrigunt: id quod hodiedum obtinet. Qita de ro ius parophialo ad solam com in unionem paschalem , et Viatici administrationem
III. Olim statim post collatum Baptismum recens in Christo gonilis noua dullis modo , verum et insatilibus Eueharistia impertiri consuevit: quam quidem consuetudinum ad saeculum usque XI. in aliquibus saltem latinis Eeelesiis viguisse haud obscure indicat II iugo a S. Victore, qui ca tempos lato seripsit. Apud graecos otiamnum eadem disciplina servatur , uti ex eorundem ritualibus, atque Eucliologiis colligitur , testaturque Graecorum rituum peritissi inus Areudius do Sacramento Eucharisitae 23. IV. Verum seculis temporibus contraria in Keclesiam consuetudo indu .ela est, se ilicet ut Eucharistia pueri non reficiantur , nisi ubi ratione ae- satis, et discretionis eiusdem coelestis doni capaces fuerint: synodus ti ea. poli lana 33. Quae tum velat, ne quis ad ρrimum divini corporis convivium accumba ι, qui facultatem non obtinuerit a paroeho : lum et ipsim et parocho mandat, ut ipse puerulos instruat, declaretque omnia, quas de hoe Sacramento F des tradit, me edoceat animi praeparationem , et modum, quo oad recipiendum ipsum Deum sub specie panis latuantem accedere debeant. Celerum pueros iu extremis agentes, qui Poeniten- .li ac Sacramento capaces fuerint , sacro Viali eo munire parochi non dubi
V. Insideles, catechumeni, hae reliei, ecclesiasticis censuris obstricli, ne generati ita notorii quique peccatores, uti publici usurarii, homicidae, blasphemi, concubinarii etc. a sacro convivio arcendi sunt: neque enim fas est sanetum dare canibu3, aut ρroiicere margarisas ante poreos 5). Quod vero ad publicos peccatores spectat salis non est, ut sint sacramentaliter eonfessi, vstrum et requritur, ut publico scandalo satisfecerint. Quod si occulto potant, haud ipsis Eucharistia deneganda est, dummodo qui adsunt eos ad frugem bonam se recepisse noverint 6 . VI. MorIis sumticio perituris Lucharissiae Saeramentum non est subtrahendum t). Porro Gute diem , quo mortis sumticium subiturus eat reus , Eucharistia ei conseratur , vel satiem mane eluadem diei, quo ad mortem trahendus est, nullique dubium sit ad id de iure parochos reneri. Idem habet v. synodus provincialis mediolanensis constitutione X. Ea deni praxis viget quoque in universa Italia , et Germania : at contra iusi in clementina I. de prἰvilegiis.
16쪽
Galliis, olin II ispaniis reis ultimo supplicio damnatis, ollam poenitentibus,
eontritis, ac consessis Eucharistia non conceditur si in . VII. Λevo apostolico , primisquo Ecclesiae sape illis fideles vel quotidio , vel pluries per hebdomadam Christi Corpus accipiebant: neque enim quis divinis mysteriis interesse permillo hatur , nisi qui et offerro et de obialis participare posset: id quod diu viguit, uti erudito demonstrat Cardinali
Bona et . Verum deinde leposcente charitale sensim res eo delata est, ut plures s3 nodi saeculo ix. celobratae decreverint laicos ter saltem per singulos annos communicare debere. Τandem remisso pPr universum orbem pietatis studio Ecclesia veluti coacta ost praeceptum suum ad annuam cominmunionem restringero 3ὶ: id quod spinavit s7 nodus tridentina 43. Porronianuae communionis praeceptum iuro communi non nisi in Ecelesia parochiali, at ex disciplina Ecclesiae neapolitanae vel in Ecclesia cathedrali , vel in propria parochia, et quidem tempore Paschae, h. e. a Dominica Palmarum usque ad Dominicam in Albis inelii si vo adimplendum est, nisi iustam ob caussam, eι ex consilio Aroprii Sacerdotis in aliud te u disse re oportuerit. 5ὶ Pro civitale et dioecosis non poli lanae venia Conis
gregationis Concilii tempus. quo nianiano communionis praec plum est adiminplendum, primum via. 1694. ad diem usque Adscensionis, dein an . ad sos tum usque Trinitalis prorogatum fuit. Vil I. Aegroti quoque, et in carceribus dolenti annuae eommunionis praeco plo obstringuntur. Quinimo diutino morbo laborantes salutaribus monitis hortetur parochus, ut- semel salio in singulis mensibus Eucharistiam
percipiant 6). Porro in deserenda infirmis Eueharistia plura parochis ob
servanda sunt. Ac I , distinguant inter communionem per modum viatici, et eae denotione: illam enim tanquam iamiam morituris, quamvis non ieiunis, dabunt, et quidem peculiari forma, quae praescribitur in Riluali Romano accipe frater Ele. Haec vero ceteris infirmis pietalis studio communicantibus non nisi ante omnem cibum, Et potum conserenda osi, ita hi l ne per modum quidem medicinae antpa quidquam illis sumero liceat. 9, Parochus diu noctiique praesto sit ad Eucharistiam infirmis deserendam , noeius negligentia quis sine hoc tulissimo , polo ulissimoque viatico decedat. Iam inde eluin ni, antiquissimis lemporibus Ecclesiae quam maxi ino Semper id curae fuit, adeo ut furentibus lFrannorum persecutionibus si delibus ramoliam domi retinere permiscrit , ut mortis urgente discrimine lanio muniit viatico alacriori animo ad mar irrita in properarent 3, Eucharistia non nisi publice, ae pio siletium, ac praecipue clericorum comitatu ea, quae lAnulum Sacramentum decet venoratione ad infirmos deserenda os l. Parochi
igitur partes erunt populum saepissime hortari, ut frequens, assiduusgiue illam comitetur. Ea de re societates Corporis Christi in paro hiis instituantur, ut Gudito campanae sono omnes adcurrant. Si enim erga umbram tam celebrem cultum pius, ae sanctus ille reae David legitur eaehi. t in Iuveninus do Saeram. diss. Iv. cap. F.- 2ὶ Rer. liturg lib. II. rop. I.
17쪽
Iriisse, quid foetendum erga purissim om illam aream, ubi omnia inha- ιι iai ι pleniιudo divinitatis corporaliter 13.
IX. Quamvis antiquitus ss. Eucharistia Sacramentum nonnisi in Missa Iideli populo adorandum exhiberi consueverit, deinde tamen mos in Ecclesiam inductus est, 'primum ut publice per plateas solemni pompa circumferretur, dein etiam ut in altari publicae fidelium venerationi proponere-iur. Illud saeculo XIV. primum oblinuisse videtur: neque enim apud Urbanum IV. sollemnitalis Corporis Christi institutorem, neque tipud s. ΤhOmani, aliosque eiusdem aetatis scriptores quidquam de eiusmodi processionibus, sive supplicationibus occurrit, sed primum earundem meminit concilium se non ense an. I 32o. Hoc vero ex ipsius Sacramenti publica, ac visibili circumgestatione verosi militer originem sumpsisse demonstrat Ioaunes
X. Publicas venerabilis Sacramenti aequΘ ei reum gestationes, sive pro cessiones, se expositiones praescribere, ac ordinaro propria Episcoporum Buctoritas est. Hinc regulares ex pluribus s. Congregationis concilii decretis velantur in suis Ecclesiis etiam ex eaussa publiea ss. Eucharistiam publice exponere, vel extra claustra circumferre, nisi venia ab Episeopo petila, et oblenta.
I. Ordinis vocabulum apud veteres Ecclesiae Patres haud raro eo sensu necipitur, quo hierarchiam denotat sive sacrorum ministrorum ταhis divositionem, vi principatum, quo inferiores superiori parent, eidemque sub reeii Sunt, atque hinc, qui ecclesiastica pollent auctoritate, in ordine constituti diculatur. Porro hie strictiori noli ono sacram denotat Ecclesiae cao remoniam, qua Episcopi manuum impositione, aliove sensibili signo ad saera ministeria aliquos deligunt, et initiant. II. Iam vero eius inodi sacra eas remonia Sacramenti quoque ration diu habet, quo intuitu reele definitur: Sacramentiam noxae legis a Christo Domino institulum, quo traditur potestas consecrandi, Osterendi, ac mini Strandi eius corytis, et sanctuinem, peccata remittendi, vel retinendi , necnon sticerdolio eae essicio deaerviendi 3ὶ . Eiusmodi Sacramentum suis De a Christo Domino institulum , omnesque veri novae Legis Sacra monticharaeteres preseserre late demonstratum habebis in iraelatu theologico da Sacramentis in specie. III. Non omnibus, et singulis aequo superioribus, atque inferioribus ordinibus Sacramenti rationem convenire, sed tantummodo Episcopatui, Presbrtera tui , et Diacon alui, qui divinas sunt institutionis, concors poene ebicanonis larum sententia. Et sano, uti libro averiori iam salis demonstra-Vemus , Η podiaconatus, aliique in seriotes ordines nonnisi eeclesiasticae
18쪽
institutioni tribuendi sunt, ne tantummodo eo sensu, quo in D laeon alit., tamquam, in suo sonte, et origine, unde tanquam surculi emanarunt. quodam sensu institutionis osso divinae dixeris. Porro hanc quaestionem des uiro noluit synodus tridentina , quum definiens in Ecclesia catholica es.se Λierarchism divina ordinatione statulam, quae constat eae Epigeopis, presbyteris es ministris ii, dedita opera ab adponenda voco diaconis ab .stinuerit, ne illorum theologorum , et canonis larum sententiam reprobarovideretur, qui inferiores ordines a Christo Domino institutos fuisse auis
IV. Iam vero in singulis ordinibus, ac potissimum in superioribus plures gradus disiiugui possunt, uti in hia eo natu archidiaconi, Presbyteratua reli i presbyteri, chorepiscopi, parochi etc., ac demum, et praecipue in Episeopatu, scilicet Metropolitani, Primatis, sive Exare hi Patriarchao, Et supra reliquos Romani Ponliseis, cuius in universa Ecclesia primatum non humani, at divini iuris, non honoris modo, et dignitatis, verum et potesta- iis, auctori latisque libro superiori tu . IX. satis vindicavimus. Plura desa era ordinatione eodem superiori libro dedimus, ac praecipue tu. XXIV., tibi do moribus, scientia, aetate aliisque ordinandorum requisitis conditionibus, d inlorstiliis, de litulo, ac de proprio ordinalionis Episcopo, do litteris dimissorialibus, ac tandem de temporibus ordinationum non pavea disseruimus. Illud igitur hic superest, ut quae ad Ordinem, prout est Sa-eramentum, spectant, δια βραχεων breviter explicentur. V. Ae primo do materia. Nullus unquam dubitavit, manuum impositionem a Graecis χειροτονιαν, et χειρ Θεςιαν dictam, ουσι δην essentialem csse Saeramenti Ordinis maleriam, formam vero eiusdem comitem orationem. Illud autem addunt Morinus, alii quo non imi subsellii theologi , ct
canonis tae, nimirum in sola manuum impositione ουσιαν essentiam Saerω
menti Ordinis ema constitutam, id quod pluribus demonstrant. I. Apostolus in duplici ad Timotheum epistola, ubi de eiusdem 's se in Episcopum, sive in presbIlerum ordinatione agit, nonnisi manuum ripo. sitionis meminit: atque adeo soli manuum impositioni gnaliae collationem adscribit a). Idem prorsus dicas de S. Luca, qui aetorim VI. diacono.
rum reserens ordinationem haec habet: hos staluerunt ante conspectum Apostolorum, eι orantes imposuerunt eis manus. a. Ad decimum usque gasculum per solam manuum impositionem Episeopi, presisteri, et diaconi ordinati sunt: nulla enim vel sacrae unctionis, vel instrumentorum porrectionis mentio occurrit in omnibus ritualibus , et saeramentariis saeculo X. antiquioribus.
3. In plerisque orientalibus Ecclesiis non modo antiquitus, sed et hodie. dum in Episcoporum , presbIterorum, et diaconorum ordinationibus sola adhibetur χειροτονια neque unquam latinis improbatae sunt citis modi Ordinationes.
4. Cone ilium carthaginense lV. δὶ Episcoporum , Presbyterorum , ei
diaconorum describens ordination m , nonnisi manuum impositionem memorat, uulla adieela porrectionis instrumentorum mentione, quam lamen Cain
19쪽
ov. 2ononibus seque ut bus expresse exhibet, quum de ordinatione interiorum oleorico eum loquitur. IEadem habet de diaconis s3 nodus ancyrana can. IX. Et s3 nodus ni caena can. XIX. dia eo uissas tu ceusu laicorum habet , quod nullam recipiant χειροτονιαν. 5. Cone ilium tridentinum ij constituit eiusdem Sacramenti ministrum esse aut Episeopum , aut sacerdotes ab Episcopo per manuuin impositionem rite ordinatos.
VI. Neque dieas Eugenium IV. in instructione pro Armenis edita porrectionis duntaxat Instrumentorum mentionem iniecisse. Lug nil enim σκοπος sinis ille tantummodo fuit, Armsenos nimirum id docere, in quo ab Ecclesia Romana disside hant, minime reiecta, quam sane tacite intelligebat , manuum impositione , utpote quae apud ipsos iam usurpabatur , ei in qua cum Ecclesia Romana consentiebant a . VII. De sorma sat constat, eam scilicet osse orationem , quae manuum impositionem comitatur. Et sane I, in actibus apostolorum oratio manuum impositi uni coniungitur g, ex antiquissimo Ecelpsiae institulo manuum imposilio nunquam ab orations disiuncta fuit ae 3. Concilium carthaginensa 1 v. , Sacramentarium gregorianum , aliique veteres qua latini, qua graeei rituales libri non alia reserunt verba ab Episcopo ordinante pronuntianda, quam orationem, quae impositis manibus recitaretur. Vt II. Ha et pilus explicata eo fine protulimus , ut inde colligamus , primam manuum impositionem, quam nulla comitatur forma, tum tertiam , quae adiuncta habet verba ab Episcopo pronuntianda : accipe Spiritum Banctum etc., tum Et sacrum elirisma, quo ordinatam inunguntur ab Episcopo dicente : consecrare , eι sancti care dis neris Domine , ele. , tum demum et instrumentorum porrectionem, quae adnexam habet formam accipe potestatem etc. non esso , nisi ritus accidentales , ae caeremonias ah Ecclesia institutas, quo expressus varii Sacramenti Ordinis esseelus signi. sic aeontur Huiusmodi autem ritus omni iso omittendi non sunt , tum quia ab Ecclesia sanciti, et pluribus abhinc saeculis religiosissime adhibili, ium ero praecipue, quod non desunt, qui aeque in manuum imposition o ae in instrumentorum porrections adaequatam , ut theologi loqui amant , Sacramenti Ordinis maioriam constituunt. IX. Quod tandem ad IIypodiaconatum, aliosque inferiores ordinos allἰ-Del, in explorato est, traditionem instrumentorum, ac verba, quae lune reis citari solent, materiam , et formam, eorundem constituere. Id liquet lumex eo ne illo carthaginensi IV. 3ὶ, tum ex pontificalibus aeque antiquis, aerecentioribus Ecclesiae occidentalis. Porro in EccleSia graeca etiam per manuum impositionem eonseruntur, uti ex eiusdem euebologiis perquam
X. Solum Episcopum iure divino legitimum esse sacras ordinationis ministrum suge demonstrant theologi : et nonnulla nos etiam delibavimus libro suPeriori, ubi et lato explicatum invenies , quisnam , quod ad ordinationem attinet, proprius cuiusque Episcopus die eudus sit. Illud hie dun- si Sess. X V. do Extrema Uncliono cap. III. Ha) Morinus de sacris ordinat.
P. Ill. exercit. XI. cap. I. et exercit. XIV. cap. I.
20쪽
laxat innuere iuvat, nimirum Hypodiacon aliis , aliorumque inferiorum oridinum ministerium posse a R. Pontifice simplici presbytero de logori. Chuellium iridentinum in hune modum decernit I): abbaιibus, ae aliis qui. buscumque, quantumvis eaesmptis, non liceaι in γοειertim , etiamsi nullius dioecesis , et eaee ti esse dicantur , cuiquam qui reyularia alba subditus non sit, tonsuram , vel minores orianes conferre. Proseelo ah hales cistercienses bullas pontificias producunt quibus ipsis imperii tursae ullas Hypodia eo natum, aliosque inferiores Ordines conferendi: quapro. pler III podia conatus , inferiorumque Ordiuum veluti ministri extraordiis
XI. Eadem fruodus tridentina sa) anathema quidem in eos insigit, qui
negaverint esse in Ecelesia praelon Sacerdotium alios Ordines, et maiores, se ilieet Dia donatum, et B 3podi ac sanatum, et mi uores, scilicet, acolythos , exorcistas, lectores , et ostiarios. Verum in hac desinitione de indugistia abstinuit ab adhibenda voce tantum , aliave simili, quemadmodum 3ὶ da. fitii erat de Sacramentis, ea nimirum non esse neque plura, neque paucio. ra, quam septem. Nonnulli enim aeque theologi , ad canonistae , quorum sententiam amplectimur , eo utendunt Episcopatum Sacramentum esse , et Ordinem a Presb3leratu distinetum: tum nonnulli Canon istae priaeam tonsuram in eensu habent Ordinum inferiorum; Bc demum in Ecelesta grae ea plures olim fuerunt Ordines inferiores, quam modo habeat Ecclesia latina: verum de hoc captin satis egimus libro superiori tu. XXIII. XII. Illud deniquo hic ως εν παροδω advertere prae Stat, vetereis Cecis.siam iuxta Apostoli monitum ): manu3 cιιο nemιni ιmposueris, clericorum potius paucitatem, quam multitudinem studui SSs, quum in magna ele.
ricorum copia vix esse nequeant, qui otio nou torpescant, vol saeculari.
bus curis so nou immisceant. Porro eius ioodi fuisse velerem Ecclesiae di. sciplinavi pluribus evincitur. Ae a. uti libro superiori ιit, XXIV. iam ostendimus , quum antiqui. lus Dena fuerit clericos ordinare Ecclesiae alleuius ministerio non adscriptos , illud sane in more erat, ut in singulis Leelesiis nonnisi singuli, vel ad summum bini constituerentur presbIteri, elerici vero inferiores vix nnus, aut alter 53. Tum s. ex pontificali romano Damaso tribulo constat veteros R. Pontias eos adeo parce presbIteros, vel diaconos ordi asSe, ut centum, et quinquaginta annorum intervallo ab tredecim R. Pontificibus vix eonium otunum , ne quinquRginia presbIteros, diaconos vero nonaginta ordinatos invenias. Qui quidem licet omnino rari videantur; tamen irenaeus in Ro mana Ecclesia sua aetate frequentes suisse elericos seribit 6). Ad posit6Bal. larminus r): haec certe paucitas tantorum Pontiscum deberet omnes acopos serio admonore, ut nonniSi viro doctos, yrob93, ει eo gradu di
gnos eligerent, quod omuιno facerent, εi docorem domus Dei eae animo diligerent.
Il. - 6ὶ Lib. III. contra liaereses apud Cotelerium in vindiciis epist. Ignalii cap. λδ. - isti ad suum Nepotem Episc. teanensem. Dissi tred by Coral