장음표시 사용
11쪽
Lraeter orationes in codicibus Isocrateis novem y exstant epistulae Quae utrum genuinae sint necne, adhuc non satis constat. Fuerunt enim, qui eas omnes ab Isocrate abiudicarent; fuerunt quoque, qui unam vel alteram genuinum eSSe contenderent.
Accuratius autem de singulis agere, id quod ad hanc litem
diiudicandam necessarium esse nuper Hamowitzius' quoque censuit, Vaterus coepit primam epistulam spuriam esse ostendere studens argumentis solis chronologicis. Deinde Blassius 6 epistulam tertiam, quam suppositam esse Schaelerussi suspicatus erat, detondit pauloquo post de omnibus epistuli disseruit ita, ut eas Isocrati vindicaret.' ost eum Hauptius' epistulam primam contra Vatorum Isocrati ess demonstrare conatus est ac SeXtam quoque et octavam ab illo osse compositas statuit. Sextam autem epistulam ab Isocrate abiudicandam esse argumentis fulcire studuit Muenscherus.' Deinde Wilamowngius' de omnibus praeter seriam epistulis breviter exposuit ita, ut primam, secundam, quintam,
Septimam, octavam Isocratea esse censeret, cuiu cum commentatione conferenda sunt, quae lassius ' respondit et quae Wilamowitzius y denuo de epistulis tertia, quarta, nona disseruiti De epistula quarta pauca exposuerunt enselerus ' et Keilius, y quorum uterque eam Isocratis esse negavit. Hic praeterea in adnotatione pag. 145 dissertationis se occasione data omnes epistulas falsas ac fictas esse demonstraturum SSe promisit, Sed
12쪽
qui tamen argumentatione omissa nil prolessus est nisi hoc eum, qui epistulas illas accurate tractasset, do authentia earum dubitaturum esse. Nuperrime denique de omnibus his epistulis satis copiose disputatum est a viro docto Italo Demetrio do Gratia.' Cuius dissertatio apud nos minus nota videtur SSe, neque id immerito, nam maximam partem ille haud bene munere functus est, id quod apparet vel o summa quaestionis, quae inest in ephemeride' tene e Roma inscripta quodque Dreruptus M quoque nuper monuit abiudicavit autem ille ab Isocrate omnes epistulas superstites. Vide igitur, quomodo res sit comparata in omneSepistulas praeter Gratiam inquisiverunt Blassius et Wilamowitgius ita tamen, ut o nulla fere alia re iudicium peterent nisi e rebus historicis. De Sermone autem epistularum, non omnium, Sedra, IV VI, VIII exposuerunt Hauptius, ellius, uens herus R. .' Itaque Operae pretium esse censemus de epistularum Isocratearum authentia quid iudicandum videatur, denuo accurate quaeri totamque quaeStionem retractari. Neque vero de omnium epistularum sideet auctoritate nunc disseremus, sed de III, IV IX, VI, quia de his certum iudicium ferro licebit. Reliquis quoque in epistulis inesse nonnulla, quibus ides earum infringatur, ex hac dissertatione apparebit. Quae tamen argumenta non adeo nobi perSuRSerunt, ut quaestionem de illis epistulis ad finem perducere ausi SimuS. Atque hae in dissertatione argumenta inprimi e Sermone petenda erunt; neque vero sequemur rationem stuptii, qui dictionem, quae inest in epistulis , VI, VIII, simillimam esse orationum dictioni ostendere et disserentia excusare vel Xplicaro studuit eo consilio, ut epistulas genuinu eSSe Statueret, praesertim cum salsarius tam accurate genus dicendi eius auctoris, quem Stimitaturus, exprimere possit, ut de fide scripti ero nil e similitudine dictionis Iliciatur. Sed multo plus ponderis tribuendum esse censemus ei rationi, qua inprimis disserentiae premuntur, quae inter dictionem in orationibus et in epistulis adhibitam intercedunt.
Priusquam vero ad singulas epistulas tractnnda nccedamus, pauca, quae ad Omnium epiStularum Sermonem attinent, commemorare liceat.
Alexandrinischo Litteraturgeschichio II, 586 Anm. 26. Isocratis qua feruntur epistulis Catinae IS98. . Vol. III, num XVII, a. 1900. Blattor fur Bur. GymnasialschulWesen 1901 Dio Vulgainbortielerunges Isocratesbriele. R Blassius quoque in loqv. Att. ad sermonem in sing. episti adhibitum
13쪽
epistultarum quaedam observemus Synonymorum redundantitae
exempla accurate collegit Hoessius. Qui in pag. 43 et 53 conlecit
tabulaS, e quibuS Su Synonymorum, qui est et in Orationibus et in epistulis, elucet, ita tamen, ut numeri omnium Synonymorum singularum rationum epistularumque comparentur cum omnium singulae orationis vel epistulae paginarum numeris. Magi autem e re nobis esse videtur indicare, quot synonymorum exempla in
singulis paginis legantur. Moc vero facile intelloges ex hac tabula:
42155 22 a13186377619ylka is 5 141 14 1128 122 a1543976 et
plus yl. exempla in 1 pagina editionis eubnerianae legi neque
ea nisi in posterioribus orationibus. In singulis autem paginis earum rationum, quae eiusdem temporis sunt, cui epistulae adscribuntur, minimum kl, et summum yl exempla inveniuntur. Quo ab usu abhorrent epistulae isti, quarum altera in singulis paginis 11, altera 14 exempla praebet. Praeterea, id quod Hoessius l. l. p. 53si iam monuit, aequalior ut ipsius verbis utar, ille Synonymorum abundantiae progressus, qui in orationibus addendum est inprimis posterioribus inde ab oratione 6 patefit, nullo modo eliicitur ex epistulis. Neque casu fieri videtur, ut Oratio Demonicen, quam spuriam esse veri est simillimum, hac quoque in re a reliquis orationibus disserat, etsi aliter atque illae duae epistulae.Ηuic de synonymorum abundanii observationi liceat addero nonnulla, quae de usu inlinitivi cum articulo coniuncti Isocrateo indagavimus.' erscrutati enim orationes hoc invenimus Isocratem nunquam infinitivos et articulo et negatione u ornato inter Se
ubertate et abundantia sermonis Isocratei, Frib. Bris. 1892 ' Ea, qua de genero dicendi Isocrate prolaturi sumus fere omnia iam collegoramus, antequam reussi index in lucem prodiit Indicem componere ipsi coeperamuS.
14쪽
conexuiSSe particula aὶ, ut exemplum legitur p. 6,2 τ μὴ δυνao Haνασθαι κaὶ το μη πρεπειν, sed aut infinitivos positivos inter se ut cum poSitivis negativos coniunxisse velut 3, 14 τιδαυρωθαι καὶ μη . . . Vel ,3 ἐκ του . . . βοηθεῖν καὶ μη . . . Vel , 53 ἐκ του . . οἰκεῖν . . . καὶ του μηδεν . . ut iterum
infinitivum addidisse particula aniδ adhibita velut 6,55, 15, 123
uut SurpnSS particula μητε . . μητε velut 15,262. Ille igitur usus, qui in epistula Minvenitur, non est Isocrateus. Itaque non plane adstipulamur iisloino dicenti: In de Brisse la5 sichein vo de Gebraucho in de uis ech geltende Reden ab-weichende rscheinun nicht konstatieren. μIam asseramus, quae de US particularum H - κῶ Θ τε - ε, quae et in rationibus et in epistulis occurrunt, dicenda sunt. Ac Fuhrus' observavit apud Isocratem re a voculas ita coniunctas non logi nisi prior a vocali incipiente.' Quo cum usu convenit ep. 8, 9 3ών τε καὶ τοις χλοις, horrent ab eo duo loci ep. 5,2 Ουμβαλλων τε κa κοινωνob et ep. 5, 4- ων τε κaὶ κολύζειν. raeterea illo vir doctissimus repperit t. l. p. 347 in orationibus. voculas τε γαρ excipi in particula e velut 4, 135 οι τε ag φεστοτε ....
Accodunt loci 1, 29. 32 12, 157.180.242. Qui usus servatur epistularum locis his 2, 18 τους τε γαρ . . . των τε. 4, 11 κείνους
ἀποδοκιμύζειν. Plane autem ub eo disserunt hi loci epistularum:
loci non re, Sed a particula sequitur.' Neque haec disserentia sola intercedit inter haec tri exempla et reliqua, quae in orationibus leguntur, id quod Fuhrum fugisse videtur. Orationum enim loci illa enuntiata, quae τε γαρ et et praebent, ita Sunt composita, ut ab altera particula Dincipiat novum enuntiatum, quod a priore separatur interpunctionis signo vel maiore vel minore, et oppositio quaedam iere semper inter illa duo enuntiata videatur intercedere; quo cum usu congruunt epistularum doci' In eo libro, qui inscribitur Schang. Boitrago gur histor Synta dergrioch Spracho p. 63. - Omnes locos, quibus inlinitivi cum an coniuncti leguntur exscribere longum est. Nonnullos collegit Wamor, de inf. p. orat. Att. c. ari coniuncto; rogr. Gumn Fridorio Schworin 1885. ' mus Rhen vol. XXXm p. 334.3 Or. 19 42 prius vocabulum est nomen proprium incipiens a cons.; praetore semper legitur Moυς τε καγαθους, ut 8, 35 8, 133. Reliqui sunt 12 loci. ira sequitur 3, 32l3 15,232. st ep. 7, 11 octio non constat. Urbinatis lectio cum usu Isocrate facit.
15쪽
2, 18 4, 11 5,2. Aliter autem res est comparata in epp. 4, 11. 7, 13 9, 12. Demoniceae quoque duobus locis, quibus ὲ γὰρ - ἐparticulae occum1nt 1, 29. 32 3 , desideratur illud interpunctionis
signin et oppositum. Usus particularum H fero idem est in epistulis atque in orationibus. Unus autem locus, ep. 5, 4, singularis est Occurrunt enim hic particulae D- τἐ - δὲ - δἐ sese excipienteS, quae coniunctio in rationibus non invenitur: δι' ῆν νυν τε δοξύζειν
προς δὲ τουτοις τιμαν τε καὶ κολύζειν . . .
His praemissis iam ad singulas epistulas tractandas transeamUS. Ac primo quidem loco liceat nobis verba lacore de
Huius de epistulae id quid iudicandum sit, viri docti adhuc
dissentiunt. Ut Wilamowiigius . l. eam ab Isocrate abiudicavit, ita ero reliqui omnes, qui illam rem attigerunt, quorum e numero hos nominamuS: Niebuhrum,' Vaterum,' richaelerum 1.1.,lenotium,' Christium, uonscherum l. l. Gratiam.β Genuinam autem eam esse lassius R. B., agnorus,' oeppius, Oebbius' censent; Spengelus' rem in medio reliquit. Ut autem ratione ac via progrediamur, priusquam quaeStionem quae est de fido pistulae diiudicemus, de tempore epistulae verba
faciamus oportet. Ost pugnam ad Chaeroneam commissam pacemque factam eam esse compositam fere omnes viri docti consentiunt.
Contra Koeppius ' et Wagnem soli, ' quantum invenimus, epistulamanno a Chr. n. 346 ponunt. Qui illam pacem, quae in par. 1 μετὰ την ειρήνην commemoratur. intellegunt eam. qua bellum
16쪽
- 10 Phocicum consectum est. Huic autem interpretationi repugnant par 2 et par. 6 epistulae In par enim diverba fiunt de certamine, quo omneS Graeci pacem Servare coacti sint. Quae verba minime posse referri ad id bellum, quo Phocii subacti sunt, lassius recte exposuit, quoniam, ut ipsius verbis utamur, dabel bet derVnter eclun der holitori gar hein ampi statuand abgeSehendavon, da dies reignis doch nichi im indeste die anderenGriechen gur Ruhe wang. Neque persuasit nobis agneruS, qui hoc lassi argumentum eo impugnat, quod verba διὰ γὰρ τον
αγον τον γεγενημιενο mirum in modum interpretatus explicat illas
pugna intellegendas esse, quibus ante bellum a Philippo ad linem
perductum conflictum erat'. Fieri enim non potest, quin illis verbis διὰ γὰρ τονἈγειν τον γεγενημiso Singulari nimier usurpatis addito participio cum articulo coniuncto unum certamen omnibus notum significetur. Istam autem interpretationem veri non similem esse ipse SenSisSe videtur, cum adderet melius ibi placere enuntiatum, si articulo non repetito participium praedicative esset positum, ut verba Verti possent: intolge de Beendi gun des amples. Quae cur non Signdicent: insolge de Entscheidungskampses, derstattgelande hat non idemUS. Alterum argumentum, quo Blassius l. l. p. 110 comprobare studuit epistulam anno 346 scriptam non eSSe his continetur verbis: hecis hie einfach unmoglich, an eine anderen Friede gulaenken
er ahnten . Rede voraulaetit. egat igitur orationem quintam et epistulam tertiam eodem anno composita eSSe, Summo iure nostra quidem sententia. X eis enim, quae auctor epistulae inpar 2 et si de tempore, quo orationem illam regi misit, dicit, apparet maius temporis spatium inter orationem et epistulam inter
Ialso iudicat, cum dicit verba νεορ ν neque in annum 346 neque in eum, quoianathenaicus scribendum est Panegyricus compositus est annum 380 dico quadrant. Nam anno 38 Isocrates, senex
nonaginta octo annorum, dicere poterat Se anno 380, i. e. duobus et quadraginta annis ante, iuVenem fuiSSe.
Mus Rhen vol. XX p. 110 adn. 3.
17쪽
- 11 Quod autem attinet ad annum 346, fieri poterat, ut Isocrates, quem anno 38 aetate et morbo conlectum fuisse constat, iuvenis fuisse sibi videretur eo tempore, quo orationem quintam Philippo misit. Ac lugerit fortasse memoriam Isocratis vel potius eius, qui illum epistulam tertiam conscribentem Iecit, quot annis ante oratio quinta sit divulgata. Quae cum ita Sint a sententiarioe ii et Wagneri secedamus
epistulamque post pugnam ad Chaeroneam commissam pacemque
His praemissis nunc de fide epistulae tertia quid iudicandum
sit, videamus. Qua in re proficiscendum est a memoria, quae de Isocratis morte XStat. Omne enim auctores, quorum antiquiSSimus est Dionysius Halicarnasseus, * eum paucis diebus post pugnam voluntaria morte animam efflavisse testantur.* pistulam autem tertiam poSt pacem, quae non paucis diebus post Atheniensium cladem convenit, datam esse supra demonstravimus. Itaque aut
epistula genuina putanda et memoria illa reicienda aut propter auctorum testimonia de epistulae id est dubitandum. Nobis quidem vel a priori ut aiunt probabilius videtur esse biographorum consensui considendum esse, quoniam ab nonymo illo auctore asseruntur antiquissimi testes, aequales Isocratis, phareus, illius privignus, et Demetrius, discipulus Aristotelis, inimici illius. Neque persuasit nobis lassius, cum exponeret Aphareum fortasse consulto Verum non dixisse, ut patrem amantissimum patriae luisse demonstraret. Similiter enim eundem negaSSe patrem unquam
iudicialem orationem conscripsisse. Qua in re niti poterat duobus locis orationum Isocratis 12, 11 15,3Tl8i, quo tamen non ad Verbum esse intellegendos apparet e testimoniis ristotelis' et Cephisodori.' Praeterea iudiciales illae orationes primae Isocratis
Sunt, quarto a Chr. n. Saeculo ineunte Scriptae, ut tum, cum
Aphareus illud dixit, multis fortasse non iam notae fuerinLEpistula autem, Si genuina erat, ut Aphare aliisque multis ignotiuesset, fieri non poterat. Multo autem veri est similius epistulam lictam esse ab aliquo, qui quid Aphareus de Isocratis morte dixisset
Wagnori interpretatio par. 6: ea quae iuvenis animo mecum reputabam, qua ortatione cum media aetato eram o stltera ratione sene exprimebam, hae nunc sp o. q. s.' ero tota ficta St.
' qui qua fido sit, recto monet Wilam in Herm. Ol. XXX p. 495. Testimonia auctorum leguntur apud Vaterum I. I. Et Blassium in us. Rhen voI XX p. 110 111, ut ea iterum exscribere supervacaneum sit.
Mimus Rhen vol. XX p. 113. ' f. Ciceronis Brut 12, 48. ' f. Dionys l. l. c. 18 p. 85l6.
18쪽
epistulam composuit, sirma quaedam traditio de illius morte, cuius antiquissimus testis Dionysius videtur esse, nondum erat. Eam autem fictam esse nonnullis saeculis post Isocrati mortem, quibus temporibus memoria pugnae minime recens erat, vices credibile. Itaquo adstipulamur Wilamowligio, in qui dicit Dionysium, auctorem Scriptorum sermonisque Isocratis peritissimum, illam epistulam aut non novisse aut id quod nobis verisimilius videtur esse, ab illo iudicasse. Ac rectissime idem vir doctissimus monuit Demetrio, si phareus mentitus esset, optimam occasionem datam AS ISO-
crati maledicendi mendaciique illius convincendi eo, quod quando animam litaverit accurate indicavit. Dissentimus igitur a Blassio, qui ita iudicat: Die obertioser g bioto in sic nichi Unglaubliches und Widersprechendes, undiser BrisDhatian de An scho in eius echten eines; in Falschungist et enor denhbar, ei diesem nur Achwer. Quantopere contra epistula ab illius ingenio et arte disserat, infra apparebit.
Ac spuriam eam esse intellegitur inde quoque, quod utrum Isocrates habuerit, cur tantopere victoria ab illo de civibus reportata gauderet, ut dicere posset, quae in par. 6 epistulae leguntur, necne, quaeritur. Qui cum summi erga cive amoris SSet, quin tum, cum eos victos Ioedeque tractatos AS accepit, ' vehementissime commotus sit rerumque veritatem subito cognoverit, dubitari non potest. Illa enim ratione Philippum in cives consulere certe noluerat, quippe qui quasi occaecatus nil nisi pacem clementiamque ab illo exspectavisset. um benignitate et innocentia usum Graecos inter
se conciliatos contra Persas ducturum esse conlisus erat. Quam non re Vera, quae Volebat, perlici OSSent, non intelleXerat, quia minime ipse usu rei publicae administrandae perdoctus erat. Sed ei quoque, quae cives moliri videbat, non leviter commotus est. Qui tantum aberat, ut omnes pacem sacerent, ut Supremum certamΘn Prararent. Neque est silentio praetereundum illum senem morbo iam
confectum fuisse, ut facillime adduci posset, ut mortem sibi ipse
19쪽
conscisceret, praesertim cum cognovisset deceptum Se esse ea spe, quam per totam vitam habere non desiisset.
Praeterea id quoque, quod lassius putat ab Antipatroscriptum illud regi traditum esse, haud sim nititur argumento, quia nil de consuetudine Isocratia illiusque compertum habemuS, nisi torto eam fuisse inter illos Niciat aliquis ex epistula 4. quum tamen fictam esse intra demonstrabitur. Itaque concidit Blassii coniectura, qua ille statuit Isocratem inde ab anno 346, quo Philippo orationem . miserit, acedonibus nobilissimis, inprimis Antipatro, familiariter usum esse, id quod epistula . confirmetur.
Rectissimo autem iam Dionysius rem explicasse nobis Videtur, eum diceret illum animam efflavisse dδήλου ετ οντος, πῖς χρήσεται Quae omnia cum nobiscum reputamus, acer non OSSI US, qui de fide epistulae . vehementer dubitemus. Hanc autem suspicionem veram SS eis quoque, quae iam prolaturi sumus, satis comprobatum iri speramus ac confidimus. Ac primum quidem pauca de compositione epistulae dis
Paragraphora auctor dicitis in animo habere regi scribere, ut quid post pacem factam gerendum esse putet, ei aperiat quod simili modo atque in oratione expositurum se esse. Quae igitur consilia in hac illi dedit Isocrates Graecorum contaiandorumΡersisque belli interendi. Quid autem in epistula suados Nil nisi
ποιήσης τουτ πρύττειν, τι θ συ προπέττης. Sed Philippum iterum, postquam consilium Persas bello persequendi aperuit par. 3 , admonere Supervacaneum neque Isocrate dignum luit, praesertim cum non esset dubitandum, quin re bello suscepto non priuAdestiturus esset, quam barbaros sub potestatem suam redegissetiΝeque veri est simile Isocratem, si modo victoria illius gavisus par. 6 epistulam ad illum dedisset, eiusmodi exordium epistulao compositurum fuisse. a autem, quae in exitu epistulae inveniuntur, multo meliore loco essent, si in initio legerentur eisquo Isocrates illi quasi gratularetur victoriam. In par 2 auctor dicit se in oratione regi missa ei suasisse, ut Atheniensos, Lacedaemonios, hebanos, Argivos conciliaret, et
κτλ. mis in verbis premendum est illud πείσης, qua Voce quο-
20쪽
modo Is pacem fieri voluerit demonstratur: non vi neque armis, sed persuadendo, qua de re conferus etiam r. 8, 21 συμμύχους εωμεν -'aς νθρωπους, ου βεβιaομενους, Γ. πεπεισμενους. Nequo poterat ille scribere statim post pugnam, quae leguntur inde a Verbi ηναγκaσμενοι Sque ad verba ἐξεπεγκεῖν, praeSertim cum condicio civium eius plane alia Sset; nam non erStarum,
sed Philippi bellum parabant, ut supra vidimus. His quae de argumento epistulae dicenda erant, priuSquam addamus ea, quae de sermon prolaturi sumus, liceat assere id, quod uen Acherus l. l. p. 44 de arte, qua auctor in epistula componenda usu est, observavit. Repperit enim ille hac in epistulaeam formam argumentandi, quae ἐπιχειρημa Vocatur, deesSB. Haec autem eo fit, quod propositionem sequitur ratio, rationis confirmatio, Xornatio, complexio et Auct ad Her. II, 18, 28. 29 . Quam formam argumentandi apud Isocratem frequentissimam esse obser-Vaverat Spengelus, i ita tamen, ut eum prioribus in orationibus rarius, Saepius autem inde a Panegyrico adhibitam esse statueret. EX exemplis ab hoc . l. allatis, velut T 3-8, 9-18, 20-2T, 31 5
MuenScher haec opponere hic . . . enne picheirem erat das, o mittetsi ines vorangestellion oder doch nach de Ankiindigungstehende aligemeinen Salges e lesen ird, oder, en nichidies, doc aus mehreren, etrenni gehallenen Salge ... in in- heiulcher Schluct 0rvorgoht, undiso M auch Spenge . . . die Sacho gelasst. Itaque Muenscherus nimis acer fuisse ridetur in investigandis exemplis illius argumentationis, velut in or 6,62-63 et in ep. I, 8, p. 4, 1-4 5-6, p. 9, 15-1T' hanc inesse negamus. Hoc autem Muenscher concedendum est illam formam argumentandi in p. 3 non occurrere atque assentiente nos habet, cum dieityi: Das ehien de Epicheirem boweist ego Isokratischen UrSprung, praesertim cum id non solum Sit argumentum, Sed
Unum e multis. pag. 12 dissert.' Aeta Acad. Bav. 1853.
R Ait Bereds III, 2,2 380.3 cf. uensch. l. l. p. 42 adn. S., id quod lassius i. paulo supra i monet, cum dicit M. dagege nennies ., en im 1 Bries ... nach d. Αnkundigung καὶ μην e. q. s. in inem einetigo Salgo di Begrundun gegeben ird, da frither War es nichi gest- gemas geWoson ars ratio n. Μ. , egenWarti aber durchaus r. c. n. M. .' uensch. l. l. p. 44 adn. 2. p. 44. In ep. 6 indo certum argumBntum deduci posso negamus, quia Muonsch ipso qncedit in par. 12 14 hano formam argumentandi inveniri posse.