장음표시 사용
41쪽
nonnullas, parvas quidem neque tamen neglegendas, Statui poSSelacile nobis concedes. Atque in oratione quivis facile Isocratem cognoScat. In par enim flim adhibita est illa argumentandi ratio, de qua iam supra p. 14 egimus. ropositio autem inest
autem res ita est comparata Propositi inest in p. 11 ου μηνδλλὰ κώεῖνος ενος τρύγι-τος διη/-στεν. Sequitur nune XωSatio, qua illa argumentandi forma turbatur. Verbis quae sequuntur ἐκεῶνος δ' εν απασι τοῖς Ποις διενεγκῶν διττὰς σχεν ἐπιλyma eX- ponitur ratio, quam sequitur confirmatiο βουλετο γαρ . . . DeindΘeXOrnati legitur a Uaινεν ου . . . quam Xcipit compleri ωστ'
ἐκ - . . . Itaque in oratione socrates rectissima via ad id progreditur, quod demonstrare vult, gesilaum falso egisse; διὰ
quae lassius l. l. III, 2, 480 protulit de illa excusatione: DemPhilippos egentibor a es nicht notig de Agesilaus o ge-sissentlicho entschuldigen, Wi os hier eschiehi undisi esdem Sohne egenuber alterdiga angebrachi War. Immo ero illa excusatio, quae inest in verbis o διὰ κaκὶν, Πὰ διὰ φιλοτι- ρua multo melius, si lassi sententiam amplectimur, in epistula ad filium data ad patris errorem excusandum locum haberet quam in oratione Philippo inscripta, neque quemquam potest fugere eam magis Isocratem Sapere quam multu illa verba, quibus nil ef citur. ccedit, quod hic totus locus ab Isocrat abiudicandus est argumento haud levi nuper a Fuhro e collocatione verborum par. 12 ποιεῖσθa τους λογους deducto, de quo intra p. 3Tl8 accuratius agetur. Neque omittenda esse videtur disserentia, quam inter orationis et epistulae locum intercedere docuit Gratia, cum dicit t. l. p. 61 Is deinde Agesilaum prudentissimum appellat et ita virtutem respicit, qua in Graecorum rebus administrandis marime opus erat imitator vero eum regem temperantia, iustitia, peritia omnibus antecessore dicit; sed hae virtutes nec oratoris in neces-
Sariae nec Vera erant eiqs. Nam ea virtutes, quae adiectivis εγκρατε-aτος καὶ δικαιότατος καὶ πολιτικωτaτο Signiticantur, hoc
loco, quo de ducis, non regis virtutibus agitur, minu requiruntur.
42쪽
Multo autem simplicius ac verius in oratione leguntur Ἀγησίλαος ὁ δύω εἶνa Aaκεωιμονίων φρονιμυτατος δελιγωρησεν. Quorum vorborum illud Mξaς, quod suo iure suoque loco in oratione logitur, in opistula omittitur pauloque infra inseritur: ἐποθυμὶς χωρις - aTεραν κaλην Da δοκουσαν, neque Vero videbantur pulchrae illae virtutes, sed erant, ut in oratione dicitur moυμὶς κaλὰς μὲν αμφοτερας. Atque habet nos assentientes Gratia statuens Isocratis Vocem stiγῶρησεν mitiorem esse quam imitatoris διη ρτεν. Quod Isocrateum Sse negaverim, non quod cum illo vocabulum a principi aptius esse credam, sed quia est in aperto Isocratem, si epitulam ad ilium dedisset, in ea usurum fuisse mitiore Voce, praesertim cum in Oratione non haberet, cur illi tantopere parceret. Itaque haec do Agesilao dicta in epistula suum habere locum et ab Isocrate esse conscripta negamus, sed auctorem epistulae illas . Orationis paragraphos imitatum SSe contendimuS. Deinde, ut redeamus ad argumenta, quibus epistulam non esse Isocrati demonstratur Gratia l. l. p. 62 recte dixit: anno 356 0llum sociale ardebat, et fieri non potuit, ut Isocrates nil de eo diceret. am profecto mirum esset Isocratem eo ipso tempore, cum anno ante Socii defecerant et Athenienses strenue summaque opera bellum gerebant, bellum Persarum intendisse sociorumque negleXiSSe praeSertim cum quanti momenti hoc civibus esset, non ignoraret, id quod elucet ex or. 8, quam anno 356 conscriptam esse veri est simillimum. Praeterea antio 356 Isocratem non potuisse ita de senectuls
tionem ipsam, Sed magis etiam totam eius indolem argumenti loco esse habendam nobis persuasimus. Nam in perlegendis orationibus hos invenimus locos, quibus ille de senectute ut quodammodo Se excuset, verba iacit 8,145. 15,9. 11. 26.51.59. 176.5,10.28.110. 149. 12, 3.55.88. alis autem Xcusatio, qualis in epistula legitur, nullo alio loco invenitur nisi p. 3. 4 εἰ μεν υν
ειοηκῶς. Itaque plus momenti tribuimus formae excusationis quam Xcusationi pSi praesertim cum in . et 15. orationibus, quae eodem sere tempore atque epistula ponenda sunt, illa dosenectute dicta Saepius legantur. Iam ad ea argumenta, quae e sermone in epistula adhibito peti possunt, tranSeamu atque, ut in epistula 4, a gravioribus
43쪽
Praepositionem 1τερὶ . dat coniunctam non occurrere apud
oratores atticos nisi hoc loco observavit Lutgius. y Verbum περισπῶ apud posteriores, ut apud Dionysium, lutarchum, Charitonem, alios adhibitum legitur. Neque contruacit loeus Euripideus, qui in codicibus his verbis exaratus est: ph. T. 296 σιγῆ καθήμεθ', ὁ δὲ περι-cloa ξιφος, sed a tersone ita
Scriptus S ... χερι πύσaς ξίφος. Medium genus illius verbi Occurrit in Xonophontis CyTopaedia 3,1, 13 περιεσπύσατο την τι49αν. Verba D ήκεσι περανθειρομma colore nimi poetico ab ISO-erati sermon differro iam lassius monuit, sed quod excusat eam, cum Isocratem studio suo atque ardore abreptum esse dicit, haud scio an non recte fecerit. Nam clκος Substantivum X-
stare vidi apud Homerum, erodotum, Aeschylum, Sophoclem,
Euripidem, Aristophanem, Plutarchum, Lucianum, alios. Abhorret autem a Sermone prosiacorum atticorum. In tituli atticis clκoealia vi atque apud reliquos auctores et in epistula est adhibitum: cum enim hic signi licet FetZen, Lumpen ibi, ut omm seni' verbis utar, est ei Stua Zeug, da menStrua Rufgenommenμ. Atque ut hoc statim addamus, De περανθείρεσθa quidem Sermonis Isocrate est. Quod verbum in tota graecitate rarissimum
neque a poeti neque a prosiacis ante Lucianum usurpatum videtur esse uno ortasse loco excepto. Nam in Leocrateae par. 40 περι- φηθειρομενου Occurrit, Sed Si Vera est lectio, alia tamen quadam
vi atque in epistula adhibitum. Ρur. 12 auctor dicit: ειθισμί τε γα μετὰ πaρρησίας δε ποι-ειο ι τους λογους. Dictionem ποιεω ι τους λογου abhorrere ab ISocratis sermone nuper copiose exposuit Fuhrus.' Hic enim demonstrat illum dirisse . λ. ποιεῖσθa Vocabulo Sequenti a consonante incipiente aut forma verbiis in consonantem desinente, ut 12,22 πολλου λ. ποιουμενος περι ν θρωπων. 12, 86 T. I. ποιου- μενος, πως. 12,22 πολλου λ. ποιουντaι περι υτον. Quo ab usu dissorunt pistularum loci , 12 et , 16 προς σε ποιουμενον του λ., καὶ . . . congruunt cum eo , T του λ. ὼν ποιουμην. 8,T: περὶ
' Ρhilolog. 58 343lT p. 346 haec habet diose Darbringcides si musseu,
44쪽
His praemissis singulas paragraphos recenSeamus. Par. 2: υκ γνοον τον λόγων το ευμεταχειριστώτερον. Oeadiectivum neque in orationibus Isocrateis occurrit et, quantum vidi, a reliquorum quoque Oratorum Sermone alienum Videtur esse. Invenitur tamen p. 2,20: νδρaσιν υ ευμετaχειρίστοις. une Si
Spuria est, eo magis sides p. 9 infirmatur; sin autem genuina, paulo tamen disserunt loci inter se, quia hic positivus de hominibus, ibi comparativus de re aliqua usurpatus exstat. Neque ullo loco comparativum huius adiectivi usurpatum invenimus semel apud
singulari numero legitur 7, 76 5, 134. Plurali numerus in Graecis litteris non occurrere videtur nisi in Xiocho, apud indarum, Philon0m, in ovo estamento. Par. 4 ποσοις δ'ὼν λογοιις ξεγλο χρη--aι Verbum tar. cum inlinitivo coniunctum apud Isocratem dativum personae habet, Velut 16, 36 ἐκγενομενον ἐπί μη μονον μετ'Oλίγων τον Πων
adhibuit, velut 4, 109 2, 31 8,19. 13, 15 5,84.132. 12, 167, adverbium nunquam. Neque ἐπιδρaput apud Isocratem legitur. δν μὴ κελευοθεντες πagaινῶσιν : tarticipium κελευσθεὶς cum /ιρὶ coniunctum non invenitur nisi in epistulis, velut ep. II, 1. Qui locitam accurate inter Se congruunt, ut ulter ex altero suxisse vel uterque ab eodem compoSitus esse videatur. P . T τον λογων . . τους ἐργωδερούτους. Adiectivum . horret ab oratorum Atticorum sermone cf. Schmidi Atticism H, 111 .Par. 8 ἐνθυμηθῆνaι περι το κοινων πρaγμήτων. HaeceonStructio verbi . ab Isocrate aliena est; nam quod Papius assertiri leXico, r. 4,9 hoc loco res aliter ea comparata, quia in verbis τὰ π2οςηκοντα περι κύστης ἐνθυμηθῆνa coniungitur Uo cum Rccusativ τὰ ρ. neque cum Sola praepositione περί. Unus autem locus alieni posse videtur, or 15,199 πραπον 'ἐνθυμη τε περι
λζοουσιν; Sed hic quoque locus paulo ab epistulae dissert, cum pro obiecto addita sint verba G ληρουσιν. Reliquis locis, quibus Isocrates hoc Verbum adhibuit, inter se comparatis apparet id usurpatum esse aut absolute ut ita dicam aut cum genetivo aut cum accusativo coniunctum. Atquis cum hoc verbum apud Socratem
45쪽
usitatissimum sit et locutionem illius non eandem omnibus temporibus fuisse, sed paulatim variatam esse et per se veri sit similo et a Schwabio de gen dic Isocrat. 1883 alis Sax. nonnullis Xemplis demonstratum, orationum eo locOS, quibus Loecurrit, ordine temporis servato enumerabo, ut, quomodo ille hoc verbo variis temporibus usus sit intellegatur.
181 27 42 68. 207. 15.1643.12.
9 109. 52.8121. T158.17. 60 159 179. 122 173. 309.257. 199. 5140. 134. 144.78 118.12223.239. 253.
Qua ex tabula de usu verbi Do haec intelleguntur. Saepissime, tricies, Isocrates id adhibuit in orationibus prioribus usque ad annum fere 370 saepius quoque usus est illo verbo in orationibus postfrioribus inde ab anno ere 354, undevicies perraro, quinquieS, Occurrit verbum iso in reliquis rationibus. Usus autem fere legitimus est absolutus qui dicitur, triginta uno locis rarior est constructio cum genetivo, quae ter decies eXStat minor est numerus eorum locorum, quibus iso cum accuSativo coniunctum legitur. Singularis autem quodammodo rusus est qui reperitur 15, 199
46쪽
et 4,9. rorsus autem aliena ab Isocratis Sermone putanda est conStructio, quali in p. 9 Occurrit. Usus verbi Do qui est in reliquis epistulis, ab Isocrate sero non recedit. Nam ut omittamus verbum illud praeter ep. 9, non nisi in tribus epistulis 8 7 2 adhuc a nullo in dubium vocatis occurrere, bis absolute et tercum genetivo coniunctum legitur.
δεινῆ, in orationibus illius non invenitur.
quo Isocrates laborabat, dicitur, hic de feminarum forma usurpatum exstat. Qui usus rarissimus est apud oratores apud Solum Demosthenem uno loco 19, 196 invenitur id adiectivum. Priorum temporum auctorum Xenophon bis Mem 2, 1, 22. Anub. 4, 1, 14 simillimo atque in epistula os adhibitum, id usurpavit Saepius autem occurrit apud Aristophanem et semel in oration Demostheni falso attributa 40,2T . Apud reliquos prosaicos atticos de rebus dici hoc adiectivum testantur Stephanus et apiuS.
reliquis locis do rebus dicatur, velut 4,97.152 6, 93.110. 7, 76.83.
perSonis Surpatum apud Isocratem non legitur comparatis locis 9,76. I, 66 15,234. 5,2T.
τ προσῆκον dictio ab Isocratis sermone aliena est. Saepissime autem apud eum legitur naρ τι δίκαιον, ut 6,28.65. 20. 88. 94 etc. Par. 13 τ μεν ουν ἐμον ουτως εχον ἐστίν . . . haec tota dictio non Isocratea St. Nam singularem numerum pronominis habς substantive usurpati in orationibus frustra quaesiveris pluralis numerus occurrit 19, 34. 3, 49. 51. 15,74. 88 5.83. 94 12, 13T. 155. 206. Idem usu reperitur in par. 18 huius epistulae: τι μεν - ἐμδ ελαττον ἐστιν, . . . σοὶ δε προσηκει. Quo loco b μo fere idem valet ac τι μιν εὐγον. In orationibus autem hoc substantivum additur, ut 9,8 ἐμιν υν . . ., σοὶ δε προ ὶκει. 4,98. 8, 39. Praeterea εχον ἐστὶν apud Isocratem non invenimus; sed sempor adhibet ille verbum implex χειν. ut 4, 119. 163 6, 25.86.8 28 15,52. 130.218.283. 313 5,96 12, 134 ἱ μεν οὐ φυσεις . . . nisi oλως χουσιν. 219. RERS. Par. 17 dictio τὰς πρύξεις ἐπιτελεῖ praeter hunc locum non nisi p. I, 6 XStat.
47쪽
Ut in sermone, ita in tota componendi ratione ostensiones insunt, quarum multa iam a Blassio l. l. IV 295 adn. 5 castigatae
sunt. Quo loco commemorandae sunt anaeoluthiae quae vocantur
par. 6l et 17, quamquam haec amobraeo, qui prο προκρι νωpropOSuit roοκρῖναι, est sublata Anacoluthias autem ab illo periodorum artifice evitatas esse constat c1. Blassium l. l. Ι 174 . Praeterea, id quod Blassius monuit t. l. non satis artificiosus dignusque Isocrate est coneXus singularum partium paragraphorum 8 et , in quibus non minus 6 enuntiata a pronomine relativo sero omnibus casibus adhibito incipiunt, ut falsarium polyptoton figuram imitari voluisse suspiceris. Hac autem figura Isocratem inprimis
exemplis a lassio l. l. p. 182 et Gohlertio l. l. p. 43 allatis cum
his paragraphis comparatis haec ratio enuntiata coniungendi non ferenda nobis videtur SSO.
Denique id argumentum, quod e ratione, quae inter ep. 9, 11l14 et or. 5,86-88 intercedit, duci potest, iam supra p. 34 6 est absolutum. Ex his autem omnibus, quae de epistulara allata sunt, eam
non ab Isocrate esse compositam apparere nobi Videtur. Iam transeamu ad
tractandam, cuius de mutila sorma tum supra disseruimus inde a p. 25 .λις ώσονος -ισὶν inscribitur haec epistula, i. e. filiis Iasonis, tyranni hessalorum, quem anno a Chr. n. 359 interlectum esse supra p. 27 commemoravimus. Ac primum quidem de tempore, quo haec epistula est composita, Variae Sententiae prolatae Sunt.
Qua de re copiosius egerunt Hauptius l. l. p. 20 26 et do Gratia si h p. 23 4 , paucissimis verbis lassius l. l. p. 297 et Meyerus l. l. p. 48 , Muenscherus' de tempore nil habet. Atque Comes, Plundius, Sauppius eam anno 369, requign anno 368, Hauptius anno T3, de Gratia inter annos 359 et 352, lassius et Meyerus
brovi post annum 359 ponunt. Iam videamus, qui eorum recte iudicaverit. Qua in quaestione diiudicanda proliciscendum S e eis, quae ex epistula ipsa intelleguntur. asonis illis consilium datur, ut vitam privatorum anteponant tyrannorum par. 1li. His igitur eo tempore vitae suo arbitrio instituendae facultas fuit. Quae eis erat, postquam AleXander, tyrannus hessalorum, ab eis interfectus est.' Hos postquam aliquamdiu populares sese prRestitiSSent, tyrannorum crudelium more sese gerere coepisse Diodorus testatur 16,14 .
l. l. quo epist. Spuriam esse demonstrare studuit solus Gratia cum eo fecit. 3 cf. Meyer Gesch. d. Aliori. 1002 V, 479. 480.
48쪽
excitantibus par. 12 πολλους ξω τους ἐναντι μενους, καὶ μύλαπα
rraροξυνειν μῆς , epiStula ipS sese poni Itaque nostra quidom sententia Blassius et Meyerus esepus epistulae recte constituerunt. Hauptius autem, qui solus sententiam argumentis satis multis fulcire studuit errat, quod Iasone vivo epistulam compositam esseeXistimat; nam, ut ipsius verbis utar, si Iaso et Polyalco mortui iam essent, vix dubium mihi est, qui Isocrate paullo accuratius hoc descripturus fuerit. Praeterea verba hua ya δν τὴν μλων την γενομενην πασιν ημν συνενεγκεῖν par. 1 permire dicta esse, si aso et Polyalco non una eis comprehenderentur, opinatur. Quae argumenta quam levia sint, est in aperto. Ex illis enim ipsi Verbi par. 1 εγω δ' ενεκ μεν τῆς Σύσονος καὶ Πολυaheους ξενὶς ηδεως ν φικοίμην ὁ υμῶ nostra quidem sententia effici posSe videtur illos mortuos esse, ita, ut auctor dicat e propter hospitium, quod sibi cum parentibus fuerit, libenter venturum esse. Εos non mortuos esse Verbis illis minime demonstratur. Neque argumentum St, quod ille p. 24 affert, cum dicit: quomodo tum Isocrati licuit epistulam inscribere ola 'Uσονος πaιsis quoniam tyrannide occupata Sine dubio erant adulti, cum Vocem aetaι non Solum puerum, sed etiam adulescentem Significare inter omnes
constet. Itaque lassius l. l. p. 29 adn. 8 recte statuit: irrigis dis Zoilbostimmung on . Haup au 373. Ad id autem
tempus, quod AleXandrum interiectum subsecutum est, optime quadrant, quae par. 3 leguntur: ogi ag τὰς συμμαχίας τὰς προς aυτην γιγνομενα ταχεως διaλυομενaς. um enim rei publicae Atheniensium condicio pessima erat. Socii permulti illis eorumque opibus dissis ab illis delicero coeperunt, qua de re conferendus est Meyerua l. l. p. 4TT. 479. M. Τempore epistulae constituto nunc liceat breviter disserorod tota eius indole.
Atque oportet commemoremus epistulam sextam similiter atque p. quartam obscuritate quadam obrutam esse. De legatione enim, quae ab Atheniensibus ad hessalos missa esse dicitur par. 1
famῆγγειλε τις μοι των πρεσβευούντων δ υμῶς , apud nullum auctorem
testimonium exstat. Neque quicquam certi est, quo Hauptii sententianitatur. Qui illos in Thessaliam legatos misisse censet, ut honoremit Iasoni haberent, praesertim cum permagni sine dubio aestimarent, quod hic viribus praepollens ad ipsos accessisset. Haec autem omnia, quae ille pug 26 l. l. de legatione exposuit, ipse excogitavit.
De societate Iasonis et Atheniensium egerunt Meyerus l. l. p. 395 et Fabricius inmus Rhen. 46,589 sqq. Hic demonstravit Iasono inde ab autumno
49쪽
Quibus absolutis nunc proferamu ea, quae de Sermone, quo auctor epistulae usus est, obsereavimus. Atque ut incipiamus ab eis verbis, in quibus graviores offensiones inesse cenSemUS, uen- Scherus I. l. egit de Verbo ριγνηθῆνaι, quod in par legitur Invenitur autem apud Hesiodum, Euripidem, Theocritum, apud prosaicoSposterioris aetatis in Miocho apud Dionysium Hal. Dion CaSSium. Isocrates adhibuit pluries verbum ρεγεσθα, ut 2, 2. 6, 105 RERS. Neque diluitur hoc argumentum eo, quod lassius L LIII 2, 381 monet Verbum δριγνη θηνa ab Harpocratione e Antiphonte sophista afferri, praeSertim cum Verbum poeticum esse videatur Isocratem autem vocabula poetica evitavisse constetila par. 6 occurrit adverbium inπεπονημενως εἰπεῖν δε αρὶ Των προτεθεντων πιχasλυς κa μυσικος κa 3. Hoc adverbium in Isocratis orationibus non legi uenscherusci. l. docuit. Neque poSSevidetur assere aliud exemplum huius adverbii usuS.
periodi constructi ab Isocratis consuetudine generis dicendi aliena est, quod attinet ad usum particularum di id sequentium negationes
Ooε - ουτε. SaepiSSime enim occurrunt in orationibus particulas Oυ . . . dii ut 2,1 Ουδε . . . dii ut 2, 40 ουδεὶ . . . dii ut 2 4 inveniuntur praeterea Oυκοι . . . dii ut 4, 8l9 ΟυκΟυ . . . γε . . . dia ut 15, 313 ουπω . . . dia 10, 40 Ουδετερον . . . diadu 3, 50; iis . . . set . . . dii ut 12, 150. 3, 19 uno loco 2, 45 diu sequitur negationem oυτ quater repetitam. Nusquam autem nisi duobus epistularum locis haec constructio in . . Ἀλλὰ - ουτε. . . dia adhibita exstat praeter hunc locum ep. 6.5 est ep. 2, 22:
vel hiems anni 375 socium Atheniensium fuisse et anto pacem anno 371 factam de foedero decessisse. D ratione qua intercessit inter Iasonis filios ot Athonienses nil certi constat E paragrapho autem 3 epistula 6 φοβουμαι καὶ -
πολιν . . . ρύ γαρ τας συμμαχίας τας προς αυτην γιγνομένας ταχέως διαMομένας. ει δη τι συμβαίη καὶ πρὀς υμα τοιουτον . . . lassius iuro collegiss videtur tum
y de oυτε προτερον . . . οντε νυν Vide paulo intra ad par. 5.
50쪽
ita tamen, ut epistulis non respectis initia periodorum trium orationum Paneg. Philippi, uag. , clausulas novem Ortationum Xaminaret, obserutavit in orationibus, duobus locis, e breves Syllabas in clausula esse S, 12. 12 29 . A quo usu, quem Vere ISocrateum QSS Omnes orationes perscrutati invenimus, plane distori hic epistulae locuS, quo non minus novem syllaba breves in exitu leguntur. Νoquo tollitur haec difficulta loco, qui est 12, 150, quo novem syllabae breves recurrunt, quoniam non in clausula Sunt . . . ωεν
Iam quae ad Singulas paragraphos adnotanda Sunt enumeremuS. Pur. 1 . . . νεκα μεν τῆς 'L σονος κa Πολυaλκους ξενὶ . . . Substantivum sνί raro legitur apud Isocratem Plurali numero Occurrit 4 43 τύς τε πaiaιὰς ξενιaς νaνεωσaina . . . In pistulis invenitur praeter hunc locum p. I. 4 et VII, 13. Par. 2: λλὰ γὰρ ἐμποδίζει με πολλὰ, μέδεστ μεν τι μη δυνa-aιπλaνctoon κaὶ ὁ μὴ πρεπειν ἐπιξενουσoa Tοις τηλικουτοις. Verbum sinοδίζειν semel in orationibus legitur 15,5 νυνδε με τὼ ijsa εμποδίζει. In epistulis occurrit IV, 11. τ μη δυνasoa naaν oa κa τι εἰ πρεπειν πιξενουIoa . . . hanc constructionem duorum infinitivorum articulo ornatorum ab ISocratis Sermone alienum esse supra sp Tl8 demonstraVimus. πύντες οἱ πυροριενοι τὴν ποδημaν δικaέως ν μου κazaφρονη- σειαν . . . SubStantivum dποδημεί in orationibus non legitur Occurrit praeter hunc locum p. VII, 11. Verbum dποδημειν usurpuium BX-
stat in rationibus 17, 4. 19, 20. 10, 18 et in p. VI, 2.
διaτρίβειν ab Isocrate quodammodo dissert Verbum . enim apud illum fere semper cum praepositionibus coniunctum legitur aut cum Wτινι ut 3 3T. 7, 48 50 9 50 15, 175. 271 28T. 9,41. 12, 150 aut cum nί τινι 4, 143 11 18. 23. 3, 19 15, 18 aut cum μετὰ . g. 5, 12 aut Saepissimo cum περ τι ut 2,6 et permultis locis v. indicem p. 46 . Uno loco , 141 legitur: Iδη ιεν ξ εον διaταρανεν. ΝuSquam verbum . cum adverbio loci ut hac in epistula ab Isocrate adhibitum St.
. . . νυν ἴκaδε -ευδειν . . . proprio Sensu properandi in locum
aliquem hoc verbum apud Isocratem non invenitur, id quod apparete locis his 4, 164 σπευδειν καὶ ιηδεμίαν ποιεισθa διaτριβηνὶ, 11, 28su σπευδειν ῶρμημενος πολλὰ . . . διελθειν. In 3 50 15, 290 orbum oπευδ. cum infinitivo, b, 23 cum ccusativo c. ins coniungitur. υπογυίου μοι τῆς τελευτῆς Ουσης . . . maereamus oportet in De orator. Numerus eicis und Demosth. aurich 18ST.