De Isocratis quae feruntur epistulis quaestiones selectae [microform]

31쪽

Praeterea hoc loco asserenda sunt, quae Supra p. 8 9 de usu

particularum τε γὰρ - τε Θ τε - τε StatUimUS. Ut autem transeamus ad ea argumenita, quae e tatione, qua auctor in componenda epistulta usus eSt, petuntur, Synonyma φίλων και προςφιλεστύτων, Uno par. 13 leguntur, non esse X OBSuetudine

sermonis Isocratei Blassius exposuit, cum dixit t. l. ΙΟ138 : Rein

sep V, 1 gehoren denirielen an e. q. s. eilius l. l. p. 72 adn. 1 similem locum ex Euripidis Hecuba attulit. Cuius fabulas . 982

ita legitur: φιλη μεν εἶ - προςφώες δε μοι τοδε στρήτευμ Ἀχαι-ν. Iam nimirum studium comparandi ab Isocrate alienum, quod e par. 8. 10. 1 l. 12 apparet quodque a Blassio et Keilio iam notatum est, hic commemoretur portet. Illarum autem similitudinum ea, quae par. 8 legitur, apud Isocratem non exstat ad comparationem, quae inest in p. 11 illius orationum exempla asserenda sunt , 79. 10, 10. 1b, 301. Similitudine autem permultas et egregias Sse apud Isocratem, nulla tamen in oratione ita coacervata ut in Demonicea Gehlertius docuit. Itaque hac quoque re epistulae auctoris Aemo prope accedit ad dubiae orationis et ab Isocrateo dissert.Ρar T compositionem ab Socratis arte alienissimum esse Keilius recte observavit, cum diceret: omnis componendi artis eXper esse Videtur, qui ad enuntiatum D ak- ἐ-ίδων adglutinavit Verba a μειζον πυoa quique hoc ita inepte fecit, ut vix abs te impetreS, Θ μεῖζον a ScribaS. offendimus deniquo in excusatione, quae in par. 13 ita legitur:

indignam esse suo iure ilamowitgius dicit, cum explicet Arist. et Ath. ΙΙ,39M: Da wurde Isokrate nur gelan haben, en ersiche war, dia ei Anstofle darin aren. Qui quomodo se excusaverit, intellegere licet ex 4, 14. 15, 9.' Sed iam finem faciamus huius epistulae tractandae. Xomnibus autem, quae prolata sunt, eam ab Isocrate Scriptam non esse Satis apparer cenSemUS. Disseramus autem nunc do

epistularax.

Quae cum prima et Sexta epistulis singularem locum obtinet;

olocutione Isocratea Diss Lips. 1874, p. 35. ' a quoquis excusationes quae p. 7 12. p. 8, 10 leguntur, disserunt ab ep. 4 13, quoniam ibi auctor do nimia amplitudino epistula nimioquo studio

so purgat.

32쪽

neque enim quicquam nisi prooemia hae tres epistulae praebent. Quarum prima data est ad Dionysium maiorem SyracuSanum, Sexta ad Iasonis filios, non ad Archidamum, Lacedaemoniorum regem. ΗΔ genuinas esse Blassius ostendere studuit cum aliis rebus tum testimonio quodam, quod inesse putabat in par. 13 p. 30 Socraticae,

quae Speusippo tribuitur. Ibi autem haec loguntur:

Quo testimonio Blassius ut illas epistulas significari demonstret pro Agesilao ilium, Archidamum, et pro Alexandro eos, qui illi interiecto Successerunt, ponere cogitur. Hac autem in coniectura facere non possumus, quin illi adversemur. yi Quae quam non probabilis esset, lassius ipse sensisse videtur, quia addidit verba:-wen Dichi in veriorens Luschriit an Jason solbs gemein ist. Ac primum quidem agitur illa puragrapho non de epistulis, sed de orationibus. Neque tollitur haec dissicultas, si cum lassio yi

totas iuris publici lacta illasque tres epistula eSSe XOrdia earum. Quod Isocratem iecisse, quia, ut ipsius verbis utar, die Ermalinungenschon rolitentetis im Panegyristus tunden, sokrates aber Seine Scheu, sicli vor allem Publilium in rossem aBstabe u Meder-holen, icht societ hi liber a d. SeXtum autem et primum exordia esse epistulas certe colligiture ei ipsis I, 1. 2. VI, 4 do prooemio IX. nil certi dici potest nisi in eo nihil de epistula exponi Neque possumus inde cum Blassio esticere prooemia quaedam sola divulgata eSSe, quippe quae prorSUS BOVn Ssent; num, etsi Xordi ita composita speciem quandam novitatis prae Se ferebant, tamen ea omnia ab e edita eSSe mirum eSSet endem de causa qua nisus lassius orationes totus iuris publici esse iactas negat. Nam ex illi inter se comparatis' haec facillime perspici possunt 1 et . epistularum prooemia tripertita Sunt, cum . huc re paulo disserat. Praeterea singulae partes inter se simile Sunt, in primis 1 et 2 exordiorum. Ut 1. epistulae initio exponitur, cur auctor non ipse venerit, Sed epiStulam composuerit, deinde ille se non artis specimen praebere in animo habere, sed consilium totius Graeciae servandae explicat, tertio

33쪽

similia inveniuntur: primum non laudationem pro qua in illa artis specimen dictum est), sed consilium datum iri, deinde, quam necessarium sit concordia facta ollum Persarum suscipere, tertium quam bene auctor consilia dare possit, demonstratur. Similiteri. quoque epistula composita est. Cuius cum initio confera ep. I, 1 et re 1-3, praeterea inter se respondent ep. VI, 4- et I, 5-8. Eo autem hoc prooemium a reliquis duobus dissert, quod Graecorum concordia bellique Persici nulla fit montio Ad has enim duus res etiam in p. I spectari facile intellegi censemus e verbis, quae in T. et . par leguntur. Sine dubio in eis, quae Sequebantur, Si modo aliquid sequebatur, concordia Graecorum bellumque Persarum

tractata erunt.

Deinde autem non intellegitur, quomodo Speusippus ille putare potuerit epistulam . ad Iasonem datam esse, in qua Semper plurali numero ad eos, quibus mittitur, significandos auctor usus sit. Minime autem veri est simile illum tantopere erraViSSe, ut opistulam . Agesilao inscribi diceret, praesertim cum Statim initi legantur verba: εἰδως, ὰ Ἀρχίδαμε et in par inde abes de illo ipso orba stant, quibus pater eius, ad quem epistula datur, appellatur 3 um silentio praeterire non licet auctorem illius epistulae Socraticae has epistulas falso ordine enumeravisse. Prima enim Scripta esse non potest post annum a Chr. n. 36T, quo Dio

quam Alexander, hessalorum tyrannus, interfectus erat, id quod anno fere 35 laetum osse veri est simile; hi nonam denique anno 356 compositam esse apparet ex eius par. 16. Itaque, si ille epistulas, qua nos habemus, legit, ieri non poterat, ut eam primo loco poneret, quam novissimam esse ei facile ad cognoscendum erat. Atque alienus est hic vitiosus ordo inscriptionesque a tota illius epistula Socratica indole, quam multitudine Xquisitorum testimoniorum excellere Susemihius dicit Alex L. II, 58T . His omnibus argumentis adducimur, ut x illo loco epistulae Socraticae quicquam de fide epistularum Isocratearum, inprimis et , ellici poSSe negemuS. Quibus praemissis nunc nobis liceat accuratius Xponere de ep. 9. Haec singularem obtinet locum inter epistulas Isocruteas eo, quod ad eius authentiam diiudicandam magnum argumentum aliunde atque e sermone et compositione deduci potest. Est autem ratio, quae intercedit inter hanc epistulam et orationem 6 quae Archidamus inscribitur. Atque cum e par. 16 epistulae, in

34쪽

qua auctor de so ipso dicit: ἐγω δ' οὐτως ἐπ' ἐμαυτο μεγα φρονῶ, καπτερ εχη γεγονως ηδον κοπι e. q. .. eam anno b compositameSSe colligatur, nunc, quo anno oratio G divulgata Sit, quaeramus oportet. Quae oratio, mi anno 365, ante p. 9 est conScripta, ab Isocrate si epistulam composuit, silentio praeteriri non poterat; epistulae 9 exordium ιδ ς πολλους ἁ λαχὶμ ενους ἐγκωμύζειν σε καὶ τον πατερ Θtq. tum plane careret sensu. Itaque ut diiudicetur, utrum epiStula genuina sit necne, quo tempore oratio Illa sit composita statuamus oportet. Quacum quaestione arte coniungitur ea, quae est de consilio orationis, ut de eius tempore et consilio e ponere nunc nostrum Sit De quibus quid iudicandum sit, sicut adhuc viri docti dissontiunt, ita iam antiquis temporibus variae sententiae prolatae sunt Anonymus enim illo uctor, qui bypotheSin composuit, duas esse sententia exponit, cum dicit p. LVIed Blass. rua οἱ μεν λεγουσιν τι πεμWaς Ἀρχίδaριος ἐν Αθήναις

Aaκεδaιμονίοις. Alii igitur irationem rub dsocrate conliciendam curasSe Archidamum, alii eam nil esse nisi exercitationem vel declamationem contendebant. In iis . qui Isocratem orationem Archidamo composuisses dicebant, numerandus est Dionysius,' auctor illius orationum peritissimus Cuius auctoritatem secuti

adn. 101 1880' , qui censent illam orationem ab Isocrate compositam esse eo consilio, ut ab Archidamo in contione haberetur, i. e. anno 365. Altera est sententia eorunt, qui illam orationem ab Isocrate Scriptam editamque esse arbitrantur, ut Atheniensibus odium Thebanorum iniceret eosque adhortaretur, ut Lacedaemonios

ab illis oppressos adiuvarent, id quod statuerunt enselerus in edition a. 1854 iacta p. 69. Keilius in Anal Isocrateis p. 6l a. 1885, Wilamowitgius in rist. et Ain. II, 394 a. 1893 iterumque in mermae vol. XXXI p. 494 Moyorus in Mosch. d. Αlt V, 450 a. 1902: Drerupiui in id Isocr. 1906 vol L praefatione. inde a. p. LI.' Qui viri docti orationem eodem anno, quo illi, Xortam

esse sibi persuaserunt. Iertiam denique sententiam Sequuntur ei, qui Isocratem ea oratione omnino nil efficere voluisse in rebus

gerendis publicis Sed eam esse declamationem dicunt, id quod docuerunt Weisse bornus in Encycl. Seri II vol. 254 4T, Spengelus in sυνaγωγὴ τεχνων . XXIV a 1828. Niebulirui in o libro, qui inscribitur Vortrage liber alte Gesch. II p. 229 a. 1848 V lenus

3 cons cap. 9 libelli de Isocrato conscripti, p. 67, 12 d. s. Raderm.- Drorupit editionis vol. I editum est, cum haec omnia iam conscripsissemus.

35쪽

orationis nemo accuratius egit quam lassius, qui eam decem fere annis post illum annum conscriptam Ss argumentis evincere studuit, qua in sententia cum aliis rebus tum epistula , quam genuinam esse affirmat, nititur. Has igitur sententiae examinandae ac perpendendae erunt,

ut quid sit do sis iudicandum, apstaretat. Ac primum quidem quid ex oratione ipsa ad tempus accuratius definiendum lucrari possimus, quaeretur. ConStat autem post pugnam Leuctricam civitates Peloponnesiacas diutumis bellis Vehementissime cruciatas et oppressas esse, ut Corinthii, pidaurii, Phliasii, socii Lacedaemoniorum pacem facere cum hebaniSStuderent, praesertim cum Athenienses Corintho potiri in animo haberent. Itaqus civitate illae primum Lacedaemonios adierunt, ut hi quoque pacem tacerent. Sed ei pristinae virtutis memores in bello perseverare constituerunt, quia Messenia cedere nolebant. Ita factum est, ut a. a. Chr. n. 366l illi socii Lacedaemoniorum

soli cum Thebanis pacem inirent Diod 15,76 . In eis autem deliberationibus, quae tum Lacedaemon habebantur de pace facienda, Archidamum loqu0ntem ab Isocrato induci ex locis haud paucis Orationis ipsius intellegitur. Ac primum quidem liceat afferre eos,

e quibu anni, ante quo Orati compOSita Sse putanda St, expediri poSSunt. In par. 8 haec leguntur: ἰσχυνοιμην as aν ει γεγονῶς μἐν

τερους εχοντας. geSilaus autem, illius pater, anno 360lb mortuus est. Itaquo illo non potuit ita loqui nisi ante hunc annum. Accuratius autem terminus ante quem qui dicitur, e par. 56 intellegitur, ubi ille dicit: isae a ισμεν, ν a ποιησασθαι μνειaν

verbis eum ad cladem Leuctricam inprimis et ad invasionem Τhebanorum paulo post factam Spectare apparet. Itaque ante pugnam apud Mantineam a. a. Chr. n. 362 commissam haec verba dicta sunt. Quo paulo priorem annum reperimus e par 27 καὶ

36쪽

Quo loco non commemoratur Orchomenum solo aequatam esse, id

quod accidit anno 1er 364l teste Diodoro 15,79.k Quare ante

hunc quoque annum ille contionans inducitur, neque enim ei erat, cur Orchomenum omitteret, si post illum annum a verba fecit. Praeterea echa paragrapho colliguntur duo anni, post quos oratio orta est. Nam cum hespiae anno 3T5l et Plataeae anno 374l a hebanis elotae sint, oratio post eos anno Scripta eSt.' Sed etiam post annum T eam compositam SSe apparet e par. 9 Verbis: δεδυστυχηκένaι δοκουρον εν ῆ μύχη τῆ 0ος ε ὶβαίους. Praeterea e par 28 intellegitur Messenam conditam esse, id quod lactum est anno 370 69.' Agmen autem claudat par. 45 in qua de Dionysio maiore haec dicuntur: τυραννων δε ιν βίον δισελεσε,

ην, κaτελπιεν. Ille igitur vita decesserat, id quod accidisse constat anno 36T.Mi X omnibus autem, quae attulimus, apparet Orationem poni ab auctore eo tempore, quod erat inter Dionysii maioris mortem et ante Orchomenum deletam, annis 366 et 365. Quo tempore teste Diodoro illa a supra commemorata a sociis Lacedaemoniorum cum Thebanis est facta. Iam quam accurate oratio ad eas deliberationes, une antepaeem consectam Lacedaemone habebantur, spectet, facile quivis intelloget ex his paragraphis 2 νυν δ'ορων οὐ μεν--aγορευονTaς

oc a amους. 33. 34. 39. 43. 1 52 55. T. 58. 0. 4. 86 88 90. 94. 101 106. 10T. Illis igitur deliberationibus anno 366 Lacedaemone habitis commotus Isocrates rationem 6 conscripsit. Quae Sententia eo quoque firmatur, quod omnino nullum aetati posterioris vestigium invenitur, quod, Si oratio nonnulliSannis post illud tempus composita esset, facillime irrepere potuit. Accedit, quod intellegi non potest, cur Isocrates aliquanto post eum annum, cuius rebuS Oratio Originem debet, eam conscripserit

tum, eum earum rerum memori non iam recen aliisque rebus

animi civium occupati erant.' Haec autem Sententia non potest

37쪽

probari nisi statuitur orationem doclamationis loco esse habendam i, id quod sibi persuasorunt ei, qui orationem nonnullis annis post 366 ortam ess existimant velut inebuhms, silenus, Rein-h dtius, iesius P. Wiss. Π, 469 , lassius. Quorum Sententiam Veram non esse intra demonstrabitur. Quod autem attinet ad tempus, quo illi orationem ponunt, iosius nil dicit nisi haec: ἡDie Rede schoin aber ersi inige Jahro pater abgelasstri sein.'Neque argumenta protulerunt praeter lassium reliqui, qui hypο- thesi auctorem secuti oratione res, quae statim poSt pugnam apud Mantineam commissam gestae sint, tractari censent. Solus BlasSius, qui eam esse ortam intra annos 3b et 353 censet, urgumenta attulit, de quibus infra p. 33 verba fient. His autem annis, quibus illi viri docti eam ponunt, orationem conlectam non

esse nunc nobis liceat demonstrare.

Ac primum quidem ex tota indole et compositione orationis facile intellegi potest eam non illis annis origino debere. Hi eatim genus dicendi Isocratoum plane aliud est a prioribus temporibus. Cuius posterioris dictionis exempla sunt orationes, quae inscribuntur

κύς. Quarum duae primae eis ipsis annis, quibus Blassius Archidamum Ss conscriptum docet, editae sunt. Atque cum hunc comparamus cum illis orationibus, Archidam dictionem et compositionem multo adstrictiorem et persectiorem esse quam illarum facile cognoscimus. Ubertas enim illa et abundantia, quibus Isocrates in posterioribus illi orationibus usus est, in or 6 nondum inveniivitur. Quam propter totam indolem prioribus annis

poni portere, vidit iam requig , cum dicit ' : le seu qui

regne, ne permet uere de croire qu'elle ait et compose plus tard. Qui etsi orationem non plane recte annis fere 3T natam esse existimat, tamen eam in scriptis posterioris aetatis propter indolem numerari non posse sensit. Similiter eisSenbornua l. I.

Drer . haud scio an non recte exponat ne hoc quidem Veri esse simile, eum dicit I. I. cur quaeso rhetor id temporis modo praeteriti spatium uoratione resperit . . .

38쪽

volt Stellen. Iam vero ipse Blassius, cum de renificiosa compositione orationum Isocratearum verba facit, Panegyricum et Archidamum laudat addons l. l. ΙΗ, 190 : Da Gegentei Meserkunsigerechtenoniage elo sic alterdings in anchen paterenRedon. Itaque lassius ipse Archidamum a posterioris aetatis orationibus differre concedit. Quem ad locum eisius l. l. p. 7 adn. 2 recte adscripsit .,mihi hoc novum testimonium S Ortationem ab oratore aetate minus provecto quam laSSius Vult,

conscriptam SSB.

Ut orationis dictions ot compositione ita locis quoque nonnullis eam isdem fere annis ac Symmachicum conlectam esse existimare Vetamur In Symmachico enim socrates Atheniensibus suasit, ut imperium maritimum deponerent sociosque qui delecissent, liberos esse paterentur. Quod consilivi si illi secuti essent, omnem auctoritatem, quippe quae classe niteretur, amisissent. Otum autem consilium repugnat eis, quae in Archidami par. 89 leguntur:

μενους. Quae Verba etsi Archidam Lacedaemonio adhortanti tribuuntur, tamen e Isocratis sententia dicta sunt, ita ut in universum valeant. Accedit, quod Isocrates Athenienses quoque in numero eorum habuit, qui Vocabuli etους γa . . . βεβιωκύτας significantur. Neque credibile est Isocratem eodem fere tempore

talia a se discrepantia dixisse qualia leguntur in Arch. par. 50, 104 si in Symmachico inde a par. 20. Ibi enim princeps plane in univerSum Xponens inducitur: χρη ἡ οὐ μὲν Ἀρ-οντας

ὼν μεταβολῆς τυχοιεν 50 . Idem in par. 104 haec statuit a rao

quae leguntur in Symmachici par 20 sqq. quibus puce Sola Salutem gigni demonstratur quarumque summa inest in par 24: χρη δὲ

ἐπιθυμουντε ημεῖς τυγχύνομεν. Itaque hac quoque re adducimur, ut nonnullos annos inter'. et . orationes intercedere cenSeamuS. Ium Vero cum quantopere orator omnibus assectibus ad animos audientium excitando usus Sit OnSideramus, e quoque

nobis sit veri simillimum orationem conscriptam Sse eo ipS unno, cuius rei tractentur Nam, ut elli verba huc transieramus:

39쪽

hunde ille color, illa omnium assectuum commotio, illa tumescentis animi loquontia Quas in declamation careret explicatione, eXcitan ista et excitata magniloquentia, unde originem riserit, non iam quaeri potest. Inprimis qui par. 64 sqq. non praeoccupato animo perlegerit, talem descriptionem ex ipsa rerum condicione

natam esse neque quindecim fere anni post quam res eveniSsent,

facile sibi persuadebit. Itaquo facimus cum Wilamowitgio et Meyero, quorum ille haec statuit t. l. IV, 394 : De A. an nurdio volikommonsto Verkehrun alis Geschichio aus de Zei los-reison, in die e sic selbat Eolgi, 366 undosi di dioso gutgeschriebene politische roschure bestimm ist, hic autem exposuit t. l. p. 451 adn. : Die Schris is deutlic im Jahro 36640-Echrieben, mitte aus de politischen Situation des omentes heraus undisichis enisse ais ei Produlit de Stubengeletasumheit. Restat, ut pauca verba fiant de Blassii argumentis, quorum unum hoc loco in censum venit id, quod petit X exordiis oration a Demosthenis imocrateae et hilippicas primae. Quibus illum

Archidamum ess imitatum lassius dicit ob eamque rem rationem Isocrateam paulo ante imocrateam 353 esse conlectam. Suo autem iure ellius monuit hunc imitationem minime esse premendam, cum dieit t. l. p. 6 Ti: ,quid impedit, quominus Isocratem et Demosthenem prooemiorum volumine USOS SSe StatuamuS, qualΘΑndocidem et Lysiam tenuisse scimus et ab Antiphonte et aliis compositum esse accepimus P raeterea si omnino Demosthenes imitatus est illud prooemium, Archidamum pauciSSimis annis ante compositum editumque esse existimemus minime portet, et de

prooemio primae Philippicae Blassius ipse haec statuit l. I. UI3,301ὶ:

Quae cum ita sint, Archidamum annis 366 5 paulo post illam

pacem conscriptam editamque Sse StatuamuS.

Iam restat, ut breviter disseramus de consilio orationis. Ac primum quidem ei, qui eam declamationi loco esse habendam censent, qua fortasse discipulis Xemplum praebere Voluerit, errare nobis videntur, praesertim cum constet id, quod ille in animo habuerit, re vera accidisse LacedaemonioSque pacem a condicione, ut Messenii liberi essent, non fecisse. Multo autem veri similius esset declamationem statuendam esse, si illi condicionem propositum accepissent. Tum Isocrates quomodo Lacedaemoniis, ut in bello gerendo perseverarent, persuaderi oportuisset, demonstrare potuit. Ρraeterea si oratio esset declamatio, hoc prorsus abhorreret ab

usu Isocratis, qui reliquis scriptis suasoriis aliquid in rebus publicis

40쪽

l. l. monuit, Xcitans ista et excitata magniloquentia, illa vis, qua orator audientium animos ira, odio, metu pertigit, mollitia clementia, spe periundit, in declamatione bene explicari possent. Ut haec sententia, ita eorum quoque, quidSocratem orationem Archidamo misisse, ut ab eo in contione haberetur, opinantur, reicienda esse nobis videtur. Quae per se minime probabilis eo

quoque relatatur, quod in contione loqui Archidamus legibus Lycurgi vetitus erat fel Arist. Pol V, 11, p. 1273a Plutarch vit. Lyc. c. 6 Busolt, D. r. Staala u. Rechisalteri 92 p. 10 . It que, quae in primi paragraphis Archidami leguntur, ad res

Lacedaemonias non quadrant.

Isocrates igitur, ut finem faciamus quaestioni, oratione illa cives in Thebanos, iniustissimos homines, insammare Lacedaemoniisque benevolentissimos reddere in animo habuit eo consilio, no hi omni auxilio destituti paulatim illis succumberent neve

illorum potentia nimi augeretur. Neque irrita fuerunt, quae civibus commendavit. Nam constat eo annis Sequentibus magis magisque ab illis se avertiSSO Lacedaemoniisque favisse et anno 363 societatem inter thenienses, Lacedaemonios, Mantinenses contra hebanos eorumque socio factam SSe.' Sod ut rodsat dissertatio ad epistulam , hanc genuinumeSSOmeg e cogimur eiS, quae Supra p. 27 sqq. de ratione, quae inter eam illamque orationem intercedit, statuimus quaeque nunc de oratione ipsa exploravimus. Iam videamus, num alii quoque argumenti adducamur, ut de epistulae authentia dubit0mus. Ac primum quidem in censum venit locus, qui legitur in

ep. 9, 1ll14. Quae hic de Agesilao dicuntur, eisdem fere verbis

in or 5, 86 88 iterum leguntur. Haec autem Isocratem in oratione de Agesilao Xposuisse non addentem se eadem iam ad Archrudamum Scripsisse vix est credibile, praesertim cum paulo ante par. 81 legatur excusatio cinερ μεστειλa a προς ιονυσι- et paulo post par. 93, ubi similia atque in Panegyrico proleri: καὶ

Blassio, qui dicit t. l. ΙΙI 2, 380 illa, qua de Agesilao exposita

sint, hoc epistulae loco, non orationis exspectari suumque obtinere locum. Nam si illos duos loco inter se comparaveris, differentias

j Idom monuit Droruptus l. l. qui iure asser verba, quae 4, 17 leguntur:

αλλα δεῖ τον μὴ μονον ἐπιδειξιν ποιοι κενον αλλα καὶ διαπραξασθαί τι συλπιιπove. q. . maec ad Is ipsum spectare in aperto sest.