De Isocratis quae feruntur epistulis quaestiones selectae [microform]

51쪽

- Μ, substantivo τῆς τελευτῆς. Quod hoc loco significat vitae exitum. Sed hac vi Isocrates illud substantivum nunquam adhibuit, sed Semper addidit o βίου, ut 4, 28 στερι τῆς του βίου τελευτῆς; 1, 43

15, 322 του βίου την τελευτήν 15, 4 Iδη δ' υπογυίου - τῆς του βίου τελευτῆς Ουσης, qui locus auctori epistulae sine dubio ante oculos versatus St. Reliqui loci, quibus . occurrit, sunt 4 122. 1, 47.

8, 101 15.65 88. 72 321. 12.24 200.

εἰ δῆ cum optativo coniunctas apud Isocratem non invenimus hic adhibuit cum optativo coniunctas particula ει , Ut 2,28.14. 44, alias; εἰ κa ut i, 48 9, 24. 33. 12, S ibis ; εἰ μὴ καὶ 16, 40 πλὴν εἰ 5.5. 9. 15 7 17 39.

non habet nos plano assentiontes. Exstat nim locus 1 9 λμῶσαι περὶ πιπαντὴν ποθεσιν, καίπερ υ σπουδαίαν ἴσαν δε σεμνους λογον ἔχουσαν, quo doco

52쪽

νυν Α primum quidem Isocrates duobus locis ori πρότερον με- adhibuit 15, 35 λλὰ γὰρ πιε ποστερον υτ νυν ουδείς μοι

particulae illae uno continentur nuntiato nullis vocabuli a sese disiunctae Deinde in epistula additur oυδε πῶπ ε. Qua negatio, etsi nonnullis locis ut 18, 27 19,6 4, 122 14, 25. 6, 15 30 8, 112. 15,2 adhibetur, tamen nunquam cum res ego Vel - πρόμεθον coniungitur. Uno, sed dubio loco, p. VIII, 1 legitur constructio

Muenscherus l. l. recte haesit, cum dixit dictionem dκμην χειν c. infinitivo non esse ex usu socratis. Dicti ipsa dκμὴν χειν legitur apud eum, ut 5, 10 dνδρος νθουσαν τὴν κριην χοντος. Neque vero unquam inlinitivus ab illo substanti opendet Loco autem, qui S 1, σοὶ μεν κμὴ φιλοσοφεῖν, nil probatur apud Isocratem inlinitivum illi substantivo addi, praesertim cum Or. 1 Spuriam esse veri sit simillimum.

μενω udVerbium, ab Isocrati sermone alienum est et posterioris graecitatis videtur esse legitur enim apud lutarchum.

structio verbi θαυμ4ζειν ab Socratis usu dissert. Si a verbo o. enuntiatum pendet, incipit aut a particula Dut 8, 33, alias, aut εἴτε - εἰτε 12, 235 aut Oτa 13, 12 aut ri 6,1 au διότι ut 5,1 autonos 3, 3; USquam incipit a particula ciν. Attora quoque dissicultas inest in dictione 3μὴ θαυμύζετε δ αν. jungdahlius enim l. l. Observavit negationem in cum imperativo vel coniunctivo coniunctam nunquam excipi particula e quae observatio vera est collatis locis in indicis p. 2 s. v. μὴ Ι,3 et s. v. μηδεις 3u enumeratiS.λoro eodem sensu ac λογος in epistula dicuntur. Noquo merito Gratia ii l. p. 52 adnotat cum adverbium haud nomen, sed verbum temperet, dictio sinuo 1 4. castigata non est. Qui, Si recte verba eius intellegimus, pro μαλ- scribi velle videtur 3κείζονα saetata autem non ad 1oγων, sed ad 1. εχε additur.

53쪽

enim Vel res, quam aliquid decet, ab Isocrate semper dativo additur, ut 18 26 10, 23. 66 4.71.189 2, 34. 1, 15. 44. 6.90 15 T4.7T. 321. 3, 10 5, 24.79.110. 12, 27.117.183. 266. Epp. 2, 1. 6, 2.5, 3. 8, 9.

τι δε a προειδως . . . προςλύβοιμ. Verbum Moci Uύνειν rarum est apud Socratem in orationibus genuinis recurrit 4 94 proprio Sensu: εἰ τὼ τῆς πολεως προσλύβοι aυτικον. r State, ut ita dicam, praeter hunc locum usurpatum eXStat in Demoniceae par 18:

επι p. hoc loco vi ab Isocrati sermone quodammodo aliena adhibitum legi uonschorus l. l. recte statuit, cum dixi ἐπι p. esse authVor erien ut 5,76 12, 99, ad quos locos accedunt 8, 101.15, 23T. 245. 12, 138 aut hermbringen proprio SenS ut 9, 1.14, 61 aut medium genua significare folgenμ 15, 11. Hoc autem loco Iere idem valet atque id, quod primum occurrit Preu5 . Formae generis passivi verbi hutiis in orationibus Isocratis non leguntur activum genus exstat , 89 12, 23T.

Verbi διαπρ. passivo genere Isocrates raro utitur 17.21 διεπεπρaκτο et , 63 διαπεπρaκ--. Neque coniungitur in Orationibus verbum 3 cum dativo instrumentali qui dicitur, ut hoc loco et p. II, 15 διωρύGO'aι τοῖς λογοις, τι δν βουληοῖσιν. Iniuria autem cum his locis reussius in indice S. v. διaπρ. comparat 4 59 βη ταλ υθρωνα ανθ' σων δενὶ θη διαπροωμενος -ῆλθεν. Duobus locis Isocrates dixitGιaπρ διὰ c. g. 9 3T 15,116. Praepositio 3H c. acc adiungitur

illi verbo 15, 250.

54쪽

σοφεῖν apud Socratem coniuncta non leguntur nisi hoc loco et ep. 7,3. Ble habet σκοπεῖν κaὶ φιλοo 4, 6 μελσαν . p. 8, 5 φ. καὶ πρύττει 15, 121; p. a σκοντεσθa 8, 116 πονεῖν . φ. 4, 186.' Substantivum σκοπo in Orationibus non occurrit.κa saaλλον ἐπιτευξεσθε του συφνεροντος Verbum Dατυγχύνειν in rationibus genuinis uno loco 15 271 . . . Drπυγχύνειν . .. του βελτίστου δυναμενου invenitur praeterea exstat in Demoniceae par. 14 τουτου 'δ επιτυχοι et p. 4, 8 καλου πλου πολλήκις ἐπι

Isocratem non Sapit Apud hunc enim aut neutrum plurali substantiva vi legitur, ut , 43 15, 131 aut participium attributiva

Isocrates duobus locis absolute adhibuit 15,281 12, 243. His

ρουντες. Adiectivum' aρύνομος hoc loco de re usurpatur, cum incisocratis orationibus de personis dicatur 11, 42. 12, 135.

Ossondimus in hiatu, qui est inter o et hiaυτω. De quo egerunt Benselerus' , auplius Mi Blassius si , uenescherus l. l. . Neque potest tolli difficultas. In libro de hiatu conscripto enseserus pro b ἐμaυτo scribi vult o iaυτου, Sed hanc lectionem ἐμαυτο non SSe in codicibus manuscriptis testatur Blassius odit. p. LIII vol. ΙΙ a. 1882. In editione enselerus omisit illud maυτο, sed desideratur oppositum verbis quae pracedunt ἐκείνων φαλησας.

f. Schneide ad 4 6 Ιs avsgow. Red. 18M, Vol. II; - Roschati, Diosynonym. Verbdgn. b. de altis h. Redn., rogr. Fressing 1898, p. 26. - ΗOess,l. l. P. 55. ' Keilius . l. p. 34 adn. 3 do adisotivis in epistulis solis adhibitis pauca adnotat. Ad ii diectiva ibi allata: ἀλόγιμος p. II, 9 αλπίστως 2,29 8, 30. 52. 12, 15ὶ στρατιωvino ep. II, 9 στρατι- ως , 7. 5 105 12, 79 accedit adi. φθονερο ep. IV, 4 de quo V. supra p. 2 l. p. IV. occurrit citθυμότερος, cuius adiectivi in orationibus l0gitur adverbium θυμω 3, 58.4 44. 93. 18,60 ἀμμο- τέρευ invenitur 4 118 diectivum παράνομος autom non est in numero illorum adiectivorum. Atque addit ollius permulta adu in sermone Attico obvia sunt, quorum adiectivi optimis scriptores uti sunt veriti.

55쪽

Νeque scripserimus cumina tio oυμυτα , quia, ut UMSiu il. l. IV, 2, 3Π recto monuit, articulus o cum hinino non tam Baete cohaeret ut aliis locis, velut 6,63 τοὐναντι- 10, 61 τοὐκείνης, 12, 232

Verba D θεὶς ἐμαυτo non Isocratem sapere uenfinem recte monuit. De usu adverbii rico accuratius egit utrius. Apud Isocratem coniungitur cum illo adverbio aut φερεσθa aut Da aut γίγνεσθa locis huius epistulae loco similibus, ut 10, 23 ἰσωνη- δ'h--ον ἔξω φερόμενον τῖν καιρῶ

Haec igitur sunt argumenta e semone epiStulae petita, quibus fidem eius vehementer intimari persuasum habemus. Ut autem transeamus ad ea, quae epistula continentur, auctor par. T se Xcusat prolaturum non prorsu nova, sed quae Iasonis filii iam antea audiverint. Huius autem paragraphi una sententialogitur 15. 74 et 5, 94. Quos duos locos, ut in epistulae loco comparentur, MIerre liceat.15.74 ἐπεὶ μκρου γε

Ac primum quidem in orationibus res multo aliter est comparata atque in epistula ni suo iure Isocrates Se XωSat, totae enim parte orationum vel multae res ab eo antea, inprimi in Panegyrico, quem ipso commemorat, ut 5, 84 tractatae iterantur,

56쪽

hic autem auctor expressis verbis dicit se hac excusatione usum esse, quia primo loco allaturu esset D τῶν τεθρυλημένων. εἴ θαη-ιγὰ λέγειν προς τους κτλ. aec autem doctrina de orationis eiusque partium consilio nullo loco Isocrate legitur, ne illa quidem in Oratione contra sophistas inscripta, cuius in paragraphia inde aes de doloctu et disposition idoarum verba fiunt. Itaque verus Isocrates hoc epistulae loco non posuit uti illa excusatione. Multo autem melius haec excusatio passio intra par. 11 legeretur. Praeterea tota indole valde suspiciosa est. nuntiatum enim,

eXciperent verba ῶν προτερον κηκοaτε. Atque hoc ipSum enuntiatum, quod in epistula excusationem pSam praecedit, nonnulla non Socrate prae se fert. Ac primum quidem post pluralem G πρ. κηκοara XSpectamu pluralem pro Singulari μὲν . . .e τι δε a προειδως. Praeterea adiectiva tam e προειδῶς non bene inter Sese opponuntur. Pro κω voce XSpectamus fortasSedγνοῖ Vel υκ Mici praesertim cum in Orationibus taco vox nunquam unabsichilich significet velut 10, 36 . . . κύντων τι

μονιων τῆ πολε περιβaies . . . Quae vis unabsichthch hoc loco illa Voce προειδω Opposita requiritur. Verus autem Isocrates

multo molius discrimen secit , 9 inter τὰ οἰκεῖ ρ τὰ χλοτρια.

Atque ex hoc loco auctor epistulae illam vocem adsciscendi hausit, neque ero ScripSi προςδεμίμην, Sed ut furtum Occiutaret, προς- λύβοιμ. Quamquam illud verbum saepius apud Isocratem occurrit, hoc autem loco quantopere ab illius usu disserat, iam supra expositum est . 4T. Deinde usus particularum aν, qualis hoc in enuntiatoeXStat, non St ex consuetudine Sermonis Isocratei. Habemus enim duo enuntiata condicionalia forma potentiali . . . Aων ν

posteriore deest particula δν, quae locis Eunilibus ab Is repetitur velut illo ipso loco 15,74 οὐκ αν ποσχοίμην,Ἀλλ' εἴποιμ, δν, εἰ... δοξειε ... 15, 192. 8, 49. 80 12, 3 alias. Denique hoc loco illa constructi πρεπον εἰς τοὐλoro iam supra p. 4 castigata incenSum Venit. Itaque, ut comprehendamus, is, qui hanc eXcuSationem conscripsit, eam ex orationibus 5 et 15 sumpsit et, ut Speciem quandam novitatis praeberet, illo nuntiato amplificavit. Neque, ut trunSeamus ad ea, qua par. 8 continentur, facimus cum lassio, qui cum aliis rebus tum hac ipsa doctrina rhetorica commotu epistulam genuinum AESse iudicat cum dicit t. l. III

57쪽

2, 38 sim veriore mi dissem Heso in der icht sten Stellen uber Isokrates Lehmethode. Quod non licet ei concedere: nam, si minus Verba ipsa sunt Isocratea, attamen doctrina illa potest esse Isocraten. Quid enim impedit, qui cum menschemii l. p. 47 epistulam ab aliquo, qui illius scholis interfuerit, iusque dictionis et doctrinae haud mediocriter peritus fuerit, compositam esse cenSeamus Hoc autem loco epistulae auctori ante oculos versatam esse par. 1 orationis 13,uenschorus recte vidi Atque cum hos duo locos inter sos comparabis, in oratione facile verum rhetorem cognosces, num illa verba προελεσθa et wω et 4ωικατα τρύπo sine dubio ad ea, quae a rhetoribu ευρεσις κρισις θ οἰκ- Ma dicuntur, spectant cl. lassium l. l. H , 110 . Verba autem epistulae eco usquo ad nisuis o nimis in universum dicta eas nobis videntur. Praeterea displicet pronomen ama post singularem Oυτ pluries repetitum. Ac Verbum προελεσμι, quod 13, 16 legitur, paulo infra par. 9 occurrit: τίνα βίον προελ- ι.Ρaragraphos autem - 12 ex orationibus, inprimis 2 et 10, nisisse persuasum hubemus. Atque quo melius inter es comparari possint, locos, qui in censum veniunt, exscribere nobis liceat.

. a. τὰς μεν γὰρ

58쪽

- 52 In or 2,4 Isocrates de tyrannis eorumque potentia verba facit. Cum alia tum hoc exponit multos homines, quia haud pauci tyranni potentia male usi sint, dubitare, utrum praeterenda sit Vita tyrannorum an privatorum addit autem aliquid, quod in

epistula deest summique momenti est: των δι-τευοντων μὲν μεικως δὲ πρωτοντων. Bla autem Verba ἐπιεικος δε πραττοντos hoc loco

eo magis requiri nobis videntur, quia initio huius paragraphi dicitur do eis, qui temere Vivunt τις τον ε&ῆ ζην προηρημπων .

oculos versati sunt loci 2, 30 et 10, 35l6. Quibus in rationibus

verba multo magis perspicua et magis rhetore illo digna sunt quam in epistula, cuius auctor nimis in universum et sine colore, ut ita dicam, verba facit. Denique liceat assene ad p. 6,12 duos locos, quos una cum 2, bauctor epistulae imitatus esse videtur. Sunt autem 2, 35 θεωρει

locis artifex ille facile cognoscitur. Qui commoda et incommoda tyrannidis non solum enumerat, ut epistulae auctor, sed amplificat et exornat has enumerationes enuntiatis urtificioso compositis. Praeterea eis quoque vocibus, quibus utroque loco commodne incommoda tyrannidi significantur, auctoros quodammodo intersos disserunt. In epistula legitur Vox ἐξουσίαι, pro qua 2, 5 et 2,8 adhibetur vox aστεῖαι. pr τους πλουτου 2,5 vel pro τὰς ὐφελεὶς 10, 36 auctor epistulae usurpavit vocem τὰ κερδη. Cui vocabuli pluralis praetor 14, 24 in orationibus genuinis non occurrit; legitur autem 1, 21. Plurales vocum πλουτος et scpέλεὐ SaepiuS

12, 196. et Q p. ut 11, 3. 22. 10, 36. T. , 55 4, 15. 29. 1Tx oppo-

πολεμουσι, τα δε ροναρχίας συγκαθιστασιν.

59쪽

vo BelangμSed haec hactenus Satis multa argumenta, quibus epiStulam V non ab Isocrate esse compositam demonstratur, attulisse nobis videmur. Haec habebamus, quae de epistulis Isocrateis proterremuS. Qua dissertatione nos aliquid contulisse ad diiudicandam quaestionem, quae est de authentia spistularum Isocratearum, inprimis in N, VI IX, speramus atque confidimuS.

Isokratos und dio Soriatis, Wione Studien 1906 S. 198 11. Errat automhio vir doctissimus eo, quod hane epistulam genuinam esse cenSet.

60쪽

Tabula argumenti.

Exordium Observationes ad sermonsm omnium epistularum spectantes D abundantia o ubortato sermonis D usu infinitivi cum articulo coniuncti

Do in particularum H - καὶ ε - - ἡ

D epistula HI Do tomporo epistulas D ratione, qua intercessit intor memoriam, qua est o Isocratis morte et pistulam III 11 De sermone epistulae 13 D rations qua intorcodit intor epistulam et orationes Isocrateas 18 De epistula IV TDe argumento epistulae TD sermon epistulao SDe epistula IX 25 D mutila lam opistularum I m IX 26 D ratione, quae intercedit inter or. R. et p. in ID oratione VI SD tempore orationis VI 29 D consilio orationis VI MD ratione, qua intercedit intre p. IX, 11l1 et r. 5,8 8S ... MD Rrgumentis o tempore pistula potitis MD sermon epistula in MD epistula VI 1 De tempore epistula VI 1 D argumento pistula H GD sermone opistula VI UD ratione, qua intercessit intor p. I. et r. 15,74 5,s GDe p. I, 8 50 D ratione, quae intercedit inter ep. VI, si1 et oratione .... 1 Conclusio 3

lapis Uressit Robertus Noaks ornensia.