장음표시 사용
11쪽
hico Soram Titana, et de Scholiis, quae Codicibus parisi risiti s N. 2 et 4 adscripta sunt p. 115 157.
13쪽
15쪽
Inseriptio vaticinii, quod Habacum attribuitur, solum auctoris nomen Prodit. Parentes igitur, patria atque aetas prophetae aut iocognita fuerunt, aut saltem incerta visa sunt illi, qui primus hanc epigraphen libello praefixit, et Alexandrina Certe versione, quae ista verba expressit, antiquior fuit. Neque enim quemquam puto esse suturum, qui haec ab ipso Habacum profecta esse contendat. Nam, ut omi tam Ionge maximam partem hujusmodi inscriptionum non auctoribus deberi, sed collectoribus atque editoribus; nonne verosimile est Prophetam, si haec ipse scripsisset, parentes, tribum et Iocum natalem suisse commemoraturum, ut se ab aliis eod in nomine viris distingueret, neque assumturum fuisse titvitam ri, quem sine arrogantiae guspicione ipse sibi attribuere 'ix poterat. Praeterea videntur isti duodecim vatum minorum libelli tamquam unum opus habiti et inutium corpus Collecti fuisse, ut probabile sit, inscriptionum, quae variis Partibus Dii δωδεκαπροφήτων praefixae sunt, unam II. 1 Dissiligod by Cooste
16쪽
eandemque rationem esse. Iam vero in his complures sunt, quae ab ipsis prophetis scribi non potuere; ut Hoseae, Amosi, Michae, Zephariae, quibus reges enumerantur, quorum Sub
imperio illi floruerunt. Quodsi similia de Habacum dia-scevastis illis innotuissent, ea procul dubio in fronte libelli
commemorassent. Fatendum est, horum silentium multum
detrahere de fide illius auctoris anonymi atque aetatis incertae , qui in libello de vitis prophetarum Habacuci etiam genus et fata paucis exsequitur. Sed tametsi hujusmodi commentis non multum tribuimus, potuit hic sane, in i veniendis colligendisque traditionibus, decessoribus suis esse felicior; tum plerumque talibus fabellis etiam fundamentum aliquod veritatis subjectum est. Neque vero in illis, quae ibi de Habacuci rebus feruntur, multum est, quod probabilitati repugnet, si prandium illud Danieli allatum exceperis, quod adeo breviter et obscure memorat auctor, ut nisi a esset uberior illa in apocr7pho Daniele narratio, intelligi
omnino non posset. Hoc vero ipsum, quod diximus, luculenter ostendit, haec non recentiora esse patrum Graecorum commenta, sed apud Iudaeos Alexandrinos, jam ante aerae nostrae initium, in vulgus emanasse quasdam traditiones, quae Habacucum per captivitatem Babylonicam in Iudaea remansisse et in agello suo vitam tolerasse ferebant. Quin apud recentiores quoque Iudaeos Hebraice scribentes ejusdem rei memoria conservata est, ut in Berrachita Rabba,
cujus locum huc pertinentem laudat Raymundus Martini in ipso fine operis Puris sidet inscripti, verbis Danielis
apocryphi accurate respondentem, Habacucum sexto die, postquam in cavernam detrusus fuerat Daniel, ipsi ei-hum attulisse affirmantibus, non per septem dies, ut in
17쪽
nendum est Aliter Iosephus ben Godon, qui historiam, sicuti in Chaldaico Daniele C. VI. narratur, cum illa de Habacuci adventu fabella conjunxit, L. I. c. 9, 10 et II edit. Bretth. , eaque in re non Graecas illas libri apocryphi, sed
alias, ut videtur, gentis suae traditiones secutus est. Nec mirum, cum a me Peculiari commentatione, in actis nostri
Instituti Regii edita, demonstratum sit, maximam Partem illius libelli tae Pisis Prophetarum ex Hebraicis sontibus derivatam esse. Videtur autem Iudaeos illos, quibus illae traditiones cletientur, non advertisse dissicultas, quod in vilis illis ex Simeonis tribu oriundus esse dicitur noster, dum inscriptio historiae Beli et Draconis, ubi de Habacuco illa fabula narratur, profitetur, illud caput desumtum esse ἐκ προσππείας Ἀμβακουμ υχυ ποσου ἐκ τῆς φυλῆς Αρα At titulus iste Ionitur in uno Codice, qui superest, Danielis Alexandrinorom , item in versione Syr Hexaptari, non in The
dotione vorsionibusque Veterum, quae ex eo fluxerunt. Hanc vero recensionem ante oculos habuisse auctorem libri Bero
inhitti Ratitia, ex ipsis ejus verbis manifestum est, et hanc etiam, quiPPe vulgo tritam, scriptori de vitis prophetarum innotuisse, ver imile est. At demus, istam inscriptionem illis notam fuisse; neque enim, quod nonnullis Viris doctis placuit, Coratinuo admittendum est, eum Habacucum, de quo in isto capite aliquid narratur, haud diversum esse ab eo, ex CUJUS Prophetia illud desumtum esse dicitur. Sed, ut verom fatear, illum titulum plane non intelligo, qui pariem libri Danielis Habacum tribuit. Quodsi revera sic censentum est, ab illis, qui Habacucum Levitam, et qui Si-
18쪽
meonitam faciunt, eundem hominem significari, tantum abest, ut haec inter se pugnent et e diversis traditionibus fluxerint, ut potius optime in concordiam redigi posse videantur. Simeonita dici potuit, utpote natus et educatus in istius tribus solo, licet Levitico genere esset editus. Sic v. g. Samuelis pater, licet secundum I. Chron. C. VI. vs. 18 sqq. ad Levitas pertineret, Ephratita vocatur I. Sam. C. I. vs. i, sive hoe Bethlehemitam significet, sive Ephraimitam, quod verosi milius est, quia habitabat in urbe Ramathaim Lofim in montanis Ephraim. Erat igitur m nre 'ri m 'n 'a, ut verbis utar
scriptoris libri Iudicum C. XIX. vs. 1 de alio Levita, cujus violata pollex internecino bello inter Benjaminitas et reliquos Israelitas gesto Opportunitatem dedit. Tertium illius rei exemplum est in eodem libro C. XVII. vs. 7 sqq , ubi de juvene Levita sermo est, qui primum inquilinus fuerat Bethlehemi, at deinde pariter se contulit in montes Ephraim illeos et in Michae cujusdam domo sacerdotis munere functus est. An regionis eυδωμονία istos homines impulerit,
ut eo cum maxime rerum suarum sedem transferrent, nescimus, hoc vero manifestum est, vel urbes illas, quas Iosua Levitis assignaverat Ios. c. XXI), non omnes illis fuisse traditas, et Levitas plerosque certis sedibus caruisse et promiscue inter reliquos Israelitas habitasse, sive in urbibus, quae ad suae tribus sortem non pertinebant, ut Samuelis familia in Ramathaim-Zofim, sive rure, ut Habacucus, natus, ut ferunt, in agro Beth-Zocher, vel Beth-Zechar, vel Beth-car
de quibus nominibus in Commentatione superius laudata actum est , item, ut arbitror, Levita ille, de quo C. XIX. Iudicum agitur. Sic ergo diversae traditiones de prophetae genere in concordiam redigi poterunt; etsi latendum est,
19쪽
si rexera duo fuerunt Habacuci, fabellae illius de Habacum Danieli cibum asserente originem quodammodo explicari posse. Cum enim aliquis hoc nomine Levita, inter captivos Iudaeos Babylone habitans, Danieli in laveam detruso et esurienti subvenisset, posteri nominis similitudine decepti hoc ad
prophetam retulerunt; quem cum eodem tempore vitam non in exsilio, sed in agello Palaestinensi exegisse fama esset, miraculo hoc adseriptum est, et fabula excogitata, quae, tamquam Deus ex machina, dissicultatem solveret et caussam panderet, Cur non obstante tanto locorum intervallo Danielem opportuno tempore convenire potuerit. Porro in eadem Babam i vita narratur, eum, qua tempestate Nebucadnezarus
in Judaeam venerat, fugisse Ostracinen, quod oppidum est in Aegypti Arabiaeque confinio, at nihilo minus Iudaeis post deletas Hierosolymas in Aegyptum migrantibus se non adjunxisse, sed in patriam rediisse, ubi, inquit narrator,
ἐ- υργει θεριςαῖς του αγρου αυτου. Quae verba indicare videntur, eum per absentiam et temporum calamitatem agri sui possessione exulum fuisse et necessitate coactum messoribus operam suam obtulisse. Aliter tamen visum est Iosephoben Godon I. I., qui aliis auctoribus usus ait, Habacucum vespere cibum dare voluisse messoribus, postquam ira, a mesae sua redierat. Quod autem traditionis auctor, Postquam memorasset Habacucum Babelem translatum et Pari celeritate suis redditum Risse, statim subjunxit συνῆκεν δι οτε τάλαν ἐπι πρέψει ὀ λαῖς ἄπο Βαβυλωνος, id imprimis memorabile est. Neque enim, ut puto, his verbis significat, eum hoc intellexisse ex futuri scientia et prophetica facultate, sed eum sic existimasse, Deum suo celeri Babylonem abituet in Iudaeam reditu brevitatem captivitatis Babylonicae
20쪽
adumbrare voluisse: qua ratione saepissime actiones aut fala
prophetarum conditioni gentis Israeliticae praesenti vel futurae συμβοLκως exprimendae inserviisse, ex multis V. T. locis constat. Postremo in ista narratione legimus, Habacu- eum biennio ante populi reditum obiisse et in agro suo sepultum fuisse: qui sepulturae locus optime in concordiam redigi potest cum testimoniis Sozomeni L. VII. c. 29 et Eusebii in libro de nominibus locorum Hebr. , quorum ille prophetae utipam Theodosio M. imperante reperta tradit apud Mλἀ, vel Maa, hic sepulcrum Habacuci collocat apud Tatita, vel Κηλἀ, item apud Iαβαθα et Ἐχελἀ, quod non accipiendum est, ut ab Hieronymi editore Martianaro factum video, de monumento Habacuci variis locis monstrato, quamvis hoe a pia Baude Iudaeorum exspectandum erat, Habacuco non magis hac in re parcentium, quam aliis prophetis sanctisque viris, ejusque sepulcrum neseio qua de caussa
Parasangis, ut Lex. Geogr. MS. testatur, a Tiberiade distantem, et de cujus situ nos dubitare non sinit celeberrima pugna inter Sala dinum et Christianos ibi commissa, quae regnum Bierosolymitanum evertit. Hoc fabulis Iudaicis recentioribus annumerandum censemus; alterum illud et vetus adeo ab Eusebio memoratum non continuo rejicimus. Ponit ille Mao in ), quae secundum Ios. XV. vs. 44 ad Sehephelam, si e campestria Iudae, pertinet, in 17 lapide ab Eleutheropoliversus Hebronem. Hieronymus habet in 8: at legendum videtur in septimo s7 pro IT , cum 'Eoia Muod Relandus,