De antiquis Italiae incolis. Scripsit dr. Gust. Guil. Henr. Curtius ... Pars prior

111쪽

est, qnam Dolemaeua Emathias adnumerat. - Neo adversatur

ThueFdides L. II. M., qui a Temenidis eam Macedoniae, quae

postea vocata est, Partem, quae ad mare sita est, Decupatam esse tradit, et postquam Heres et Bottiaeos eos expulisse retulit, sie pergit: δὲ Παιονίας παρα τ- ἔξιον ποταμον πτενην τινα να- θηκουσαν αναειν--λλης καὶ θαλάσσης ἐκτησαντο etc., qua

terra Emashiam s. Emathias partem significari veI maxime probabile est. -- Cc quae supra de hac re dicta sunt. - His adde Plin. Hist. n. Iv. 10. Macedonia Aemathia ante dicta. - A. Gellii N. A. XIV. c. VI.: quod Macedonia legendum est Macedonis V. Gron. noti ad h. I. 'φαοία - ante dicta siti

4M Herodot. V. 13. - V. insta s. s. ibique n. 5. et 19. 45 oll. I. s. I. III. 8. 1. - Quod idem Μακεδνος s.

loco Μακεδονως Iegendum esse certissimum est. V. I laten. ad h. l. inter Aeoli filios refertur, ea re perturbari noli. Utrumque xcete. Altero enim innuitur, antiquissimos terrae incolas fuisse Pe&MO3, altero eosdem postero tempore, ut ipsius Graeciae incolas, conversos esse in nollenes, id quo veris,imum est.

112쪽

cedonicum landatum est, incolas sedibus Pulsos esse tradit, hoc non ita intelligendum esse persuasum nobis est, ae si Omnes omnino ejecti essent, sed, quod in simili causa sere factum esse in antiquitate videmus, pars, patria relicta, nova domicilia sibi quaesiverunt, alii cum advenis in unius populi corpus coaluerunt. Argumento sunt Pristina regionum nomina etiamtum servata, quum pars novi regni facta erant. Verum etiam qui novas in aliis regionibus, vicinis iis quidem, sedes collocaverant, progredieute lempore et ipsi sub Macedonum potestatem redacti sunt.

ινιι νημενος γε του 2ὶ σῶν ἰωνους Ορύκαν, παροικουσος τον δετρον. καὶ ριῆν καὶ τὴν I ῆς παραλίαν πασαν οιδε, Ορvκίαν Οὐσαν, tιεχρο II .ra ιΟυ' Παίονας τε oroltur υν καὶ χθω καὶ 'χξιὰν καὶεας προκειμενας TDUrων νήσους κ. T. λ. N. ib. p. 28. Loquitur de Zephrro, quem mmeru3 ex Thracia spirare dixerat, et positam eontra EratoSthenem, imperitiae eum propter hanc ipsam rem arguentem, defendit. Verba eius haec sunt: πουρον δειν τον Ζέφυρον ειγνοεῖ απο ἔσπέρας πνέοντα, - etην θρακην ουκ οἶδε μὴ προ πιπτουσαν πέραν τῶν Παιονικῶν καὶ θετταλικων Ορωνι 'Aλλα καὶ

ταυ et τυ suῖς κατὰ τοῖς Ορῆκας εἰδως καὶ κατονομαζων et τε παραλίαν καὶ τὴν μεσογαιαν, Murr ας μέν τινας καὶ IIαλιεῖς καὶ τους 'Lλληγας καταλεγει μεχρι Οεσπρωτῶν' Dμοίως δὲ καὶ τοῖς Παίοσι τους D/ιορους Λολοπας καὶ Σελλοῖς περὶ Λωδωιην μέχρις 'Aχελώου' Ορqκων σου ιρον Παι περαιτέρω. Quo loco non

est quod quicquam mulandum esse eum GSaubono censeas. Nam utrumque, et τὰ Παιονικα ορη et τα Οετταλικά recte habet. Ex iis enim, quae a Scriptore Ip3o subjecta sunt, pate Thessalicia

113쪽

montibus nomen eum ponere iis, qui MacedoΠiam, quae postea vocata est, a The53αι ia, Paeoniis, qui eatulem ab Epiro dividunt, nec est, quod neges, utruInque nomen rei, ad spiam signi scandam adhibitum est, aptum esse et accommodatum. - CL praeterea, quae ad illustrati dum hunc locum a Casau bono tum ex Scholiast is, tum ex Ammiano Marcellino allata sunt. - Ipse Strabo antiquos terrae, cui post Macedoniae nomen inditum est, incolas Thracessuisse diserte testatur L. VIII. p. 32l, ubi haec leguntur: οἱ δε ορὴ ες καὶ 'm υριοὶ καὶ II mρωτο καὶ tiέχοι νυν ἐν πλευρε ῖς εἰσιν De υεν τοι μειλλον προιερον ἡ νυι', orroυ γε καὶ etῖς ἐν et a παροροι 'Lλλειδος ἀνανrιλέκτου ον οῦς τῆν πολλὴ οἱ βαρβαοοι ἔχουσι - quo in loco noli conturbari interpretatione ed. Casiatib., cuius auctor veram loci vim mini ine assequutus est. Verte: AMulto etiam magis prioribus temporibus, quam nunc, quandoquidem ejus, quae hodie citra controversiaIn est, Graecia Inagnam partem harbari tenent, sc. tunc, priscis illis temporibus i. c. tenebant. Nullo enim alio modo ,,uOUM si retineas, nec cum praetcrito tempore Commutandum esse statuas, explicari Potest - μακεδονίαν tin Ορ, κες καί

τινα μέρη οειταλίας, Ἀκιιρνανίας δὲ καὶ Αἰτωλίας reicia Dεοπρouia καὶ Kttσσωπαῖοι καὶ 'λ ιι φύλοχοι καὶ Moλor τοὶ καὶ 'Aoui ανες, πιπειρωτικα misi. - Quodsi dictum est non omnino desiderari locos, quibus nomen ac genus Thracium vomerus Paeonibus diserte attribuat, - cs in eius rei testimonium II. L. XXIII.

quae de Larissis urbibus supra disputata sunt S. 6. 49 Cf. Strab. l. memorabilcm L. X. p. 471.

Ad s. 9.

114쪽

Stephan. 'dant. p. 76.; - vel rectius sertasse: Bρεγοι καὶ

rες καὶ Γρθες - nisi mavis D siίγεις, ut exstat l. modo l. - καὶ Βρυγες η. T. λ. Id. L. X. p 471., ubi de Curetibus IVagnaeque Matris cultu non solius Graeciae proprio agit, allatis Aeaebia versibus, quibus cibos Deae apua Edonos cultus describitur, haec addit: Tαντα - DMα τοῖς Φρυγίοιν καὶ ota απεικος γρο ῶσπερ ubi oὶ οἱ-θρακιον αποικοί εἰσιν, obreu καὶ - ἱερα ἐκεῖθεν ιετει iram re Nec tamen omnes ex veterum Uriptorum sevientia in Asiam traiecerunt, sed pars in Europa remansit. Nam dubium esse vix potest, quin qui ab IIerod. L. VII. e. 185. et VI. e. 45.

commemorautur Βρυγοι iidcm sint. Illam autem in Asiam

migrationem autiquissimis temporibus - ante Trojana te ora iactam esse, tum Strabo testatur L. XII. p. 472r περι τῶν Φρνγῶν καὶ μυσῶν - i. e. de eorum migrationibus -- λεγομενα ποεοβοτερα etων Teωκων 1στιν. cll. XIV p. 680. L, tum ex Homero iutellisiinr; cs v. e. Il. XVI, v. 719. -

23 Praeter Strabon. L. X., Praesertim p. 471., cuius loci prima verba Inodo u. 1. tianscripsimus, et Diodor. L. III. c. 58. 9 ell. V. 49., adeundus est de his rebus Creuaerin, qui copiose de iis disseruit in libro notissimo, qui inscribitur: Θmbiath undRIFIhologie der alten VGIker, Maondere deo Grieehen - Vol. I. 29. sqq. et III. 362. Ti. Hq π Etiam hoe dignum est, quod commemoretur, Midam illum, qui Brigea ex Europa in Asiam traduxisse sertur, Cononem Nati/a . NoI. e. 1861 Orphei discipulum. sacere.

115쪽

qnsmquam ex modo, quo apud mmerum M sorum mentionem factam videmus, non sine ratione colligἱ posse videtur, ex hu jus sententia helia Troiani tempore M sos nondum in AEM

116쪽

D Lydos ei Maeones - Μαιορος; Μνονες ap. mmeri, indit νες sp. mrod. - eosdem fuisse tum ex Homero, qui, nulla omnino Lydorum mentione sacra, Maeonibus circa morum montem sedea adsignat, cs. II. U. 866. , tum aperto Herodoti testimonio - L. VIL 74: οἱ Λυδοὶ Μ μονες ἐκαλευκτο ποπυλαι' ἐπὶ δὲ --δοῖ το9 -υος ἔσχον την ἐπωνυμί , μεταβαλοντες To Oin μα' probari potest. 8 NIud intelligitur ex iis, quae n. 4. ex Herodoto transcripta sunt, et . Herod. N. 74., hoc colligἰ potest ex eo, quod SIrabo v. n. 6. MMorum linguam μιξολυδιον καὶ μιξοφρυνιον a

M Altera in campo Caystris super Sardes, altera prope Ephraum sita. V. SIrab. IX. p. 440; cII. XIII. p. 620. 1. 10ὶ mrod. I. 171. Nομίζουσι αντοὶ, ἔωvrove ειναι αὐτόχθω

Πρὸς D ιλλος καρες καὶ Παίονες ἀγκυλμοξ καὶ Αελεγες καὶ Καυκωνες δῖοί τε Πελασγοί.

117쪽

p. 661. quaestionem super ea re instituit, quare mmeruS, qui nusquam barbarorum mentionem habeat, Ciares eosque soIos βαρ- ροφώνους appellet. Eam, quae a quibusdam allata sit, Causam noti esse, quod Carum lingua -- MI d. coniecIt: redirearn - sit, quod hoc a vero alienum sit; Pergit, καιπLῖστα χλυγικα oνouurae 1χει καταl μιγμενα, ῶς φ pu MLππος ὁ τὰ πιρικυ γραφας; itaque ex ejus sententia et O g et Deo Ioarειν καὶ τους Doβειρ upώους δεκrεον τοῖς κακως ἔλλ ί οm ας. Quare antem hoc Caribus inprimis tribui potuerit, ad hanc rem expedi- cudam aliam, quam nos, ingreditur viam. V. las. l. l.

118쪽

11 I

DI B6,ρυκες - λων προεποιμήσαντες - i. e. ante MFsos, quibus aBiIbnis ei Tlanis, postquam curn iis in unum populum coaluerunt, Bilbriis nomen sactum est - τὴν μυοίαν ωρακες ησαν, οἶς εἰκι ω θοι. N. ib. p. 542. Μαριανδυνῶ τἰνες καὶ πομεν nυδε aer cra, o Di δε in re poeta ἐθπικὴ περὶ τους ανθρώπους - i. e. Mariandyno , Thynos et Bitho nos -- τα otis' παραπλ1iomo σεἰσὶ τοις Βιο- ῶς δοικεν ουν καὶ τουτο θρακιον υπάοζαι et o sytaciis; id quod etiam nominis similitudine constrinatur. Mariandumos, Plin. m. n. V. 31. teste, Sangarius silvius divisit a Bithoenis. - C terum de Thy nis et Bitho nis hoc videtur statuendum, ambos Populos, intimo cognationis 1 inculo iunctos, postquam in Europam traiecti in unum coierunt, commune sibi Bithoenis, terrae, quam occupaverant, Bithy niae nomen posuisse, ita tamen, ut Blterum nomen, non omnino antiquatum, partis conjunctorum populorum proprium maneret. Nam et Plin. L. V. c. 32 et Eustath. ad Dionys. Perleg.

v. 795. Thy nos a Litho nis distinguuut. CL praecipue Plin.

l. I.

18 Strabo I. I. de iis haec habet: Toῖς Καυκωνας, Ους ἱ-o-

ρονοι τῆν fg ε γῆς παραλίαν τοῖς IlIGDMινδυνῶς τοῖ Πυρθε. νίου ποπαμου, πολιν εχοπιας το TUnν, οἱ /ιεν - κυοας γσὶν, οἱ δὲ τῶν Μακεδόνων τινόὶς, οἱ των IIελασγων. Quirin vix dubium esse possit, quin hi Caucones non diversi fuerint ab iis, qui Graeciae partes quasdam tenuisse seruntur, habes iam apertum testimoDium, quo recte a nobis Pelamicum genus huic populo supra attrihutum esse declaratur. Qui Macedones eos essi: perhibent ab iis, qui pro Peliasgis habent, minime dissentire, ex iis, quae supra tradita sunt, intelligitur.

119쪽

nominatim non Commemorantur; attamen neminem, qui locis qui L. XII. p. 572. exstat, diligenter eonsideraverit, praeteribit, Grabonem sub Communi sorum nomine compIeXum esse, quos Nerodotus seiunctos appellat, Teucros et MMOS.

2l Nicine haec mea sententia Ioeo Tioiano L. XLV. e. 30, ubi in nova Macedoniae descriptione a Romanis facta Dardani repetiisse Paeoniam dicuntur, isquod et sua fuiεset et continens esset finibus auis 22 Strab. Exce. L. VII. p. 331.: δτι τρο Σαιιοθρακην ' - οἱών καὶ Λάρδανος ἀδελφοὶ τκουν κεραυνωθέντος δὲ 'Ιασίονος διατηρο εἰς Λημπτρα ἀ/ιαρτίαν ὁ Λαρδανος απειρας D Σαμοθράκης ἐλθων ρκησεν i. Hi i υρuα τῆς Ἱδνης την πόλιν Λαρδανίαν καλέσας' καὶ ἐδίδαειν τοὐς Tρωας τα D Σαμoo ρύκη μυστηρία κ. T. λ. Diod. Sicut L. V. e. res p. 370. Ed. LVesset, ubi de incolis

120쪽

23) Res notissima. Praeter alios Iocos cc etiam Eustath. Comment. ad Dionys. Perleg. v. 517.24ὶ Diovs. Halic. I. e. 61. - 25. Diovatum Pelasgos ad Hellenicam gentem referre notum est. Ce L. I. e. 17: ιν γρο ρ δῆν ιδ τὐ των Πελαπέν γένος 'Eλλ ικον ἐκ Πελοπον σου Toαρ-

27) CL MAEuhr. B. G. I. p. 35 et p. 196. 28 II κατὰ 'Aμιμον τῆς Tρωαδος. Strabo. L. IX. p. 440. et L. XIII. p. 620. 1.293 Hom. Il. II. 824 - 27. cll. V. 105: II. 876. 7. 30ὶ Hom. II. L. II. 825. Tρωας Lycios illos Poeta appellat. 3i in Iurod. I. 173; οι Αυκιοι ἐκ Κρήτης πωρχαῖον γεγοναος

32 oII. III. 12. 1.; Virg. Aen. III. 104. 333 SIrabo L. XIII. p. 605. sqq. 34 V. s. 6. ibique noti. 43-45. 35) Strab. L. SUL p. 627. Esse dicit, qui tradant, τοὐς κα

라틴어 텍스트