장음표시 사용
351쪽
duae sane sat altenuata sic praeeipiunt scholia Dionysii Thr. p. 36, i ἔστι γὰρ ιτῶν τα ἐν πλα , τὰ δὲ συνθετα,
παγκά λω ς ἀπ γαρ συνθέτου ονὰματος γενεμενον -- παρασυνθετον. At augetur vis horum scholiorum aliare praecipuam enim scholiastarum operam cum in e consumi viderimus, ut ex Apollonii praeceptis conrigant doctrianam Dionysii, inde, quod hunc duo modo σχηματα adve Morum statuentem redarguunt L l. probabile si etiam in illis eos secutos esse Apollonium qui haud scio an primus d terito adverbii παρασοὐδε σχηματι loculus sit. Nunc vero in id modo inimius, ut quae exciderint convincam, millo quaestionem de loco, ubi illud de figuris raseeptum conlocatum fuerii. Nec magis ambigua eorum quae praecepta deis
minibus in adverbiorum locum scilis respiciunt p. 561, 2: απο των νομάχων σιμπτωσις εις, ἐπιρρηματα καθ οις λογοις ἐδείζαμεν ἐν ἀρχαῖς, κτλ. p. 575 5 φωναὶ μένουσαι ἐν συντάξει πιρρηματα γίνονται , ς τὰ νοματικὰ παντα κτλ. - τα δε et ποδείγματα πρήκειται , πειρα οντα. p. 93, 28 ἐπε καν τοῖς κατ' ἄρχην δειξαμεν τας δεοριατικας πτώσεις εἰς σιντάξιν ἐπιρῆ μαHκον τεθεμένας κα ἐπιρρηματα καλουμένας. Non desunt qllidem, quaerat Il designari videan-
uir. Nam cum ad libri initium relegemur, in ipso eius limine, cum adverbii definitio explicetur, inde a p. 29, 9 diis ritur de rationet, qua nomen adverbii loco usurpetur. Verum ibi neque quae noloinui formae possint huius indolem induere dicitur neque adponitur exemplorum copia. . Ut non absonum videatur, ex illis locis fidem quaerere coniecturae grammaticum omnia quae hac de re tradenda erant in unum conprehendisse atque eonprehensa ea non longe a libri initio inseruisse. E quibus vero id eum secisse manifesto perspicias, iterum prodeant testes Priscianus et scholia illa. Quorum testandi vis in bac re tam late palel, ut ex eis etiam
352쪽
locum lacunae ceri possiti in definire cum enim Apollonius p. 56, 16 sqq. e quilius orationis partibus deriventur adverbia exponat, eius disputationis non modo vestigia quaedas; sed totum ambilum agitoscinius in eis quae legimus PriSc. XV, 2, 5 p. 00 P. sqq. et schol Dion Thri p. 36, 26 inis quod ab his mittuntur,. quae noster grammaticus pro ubertate sua disputandi de nominum derivatione additi uicum nunc ad adverbii ἐχθές sormam enucleandam progrediatur, apud pedisequos sequitur uin eis quae ani cedunt arie conexa de nominum usu adverbiali monilio: brevis, ut adsolet, in scholiis l. l. v. 30 εστι καιονοματικη κατάλοζις σννται ἐπιρρηματικον ἀναδει-ἐνηκα επιρρημά ἐστιν κτλ. locupletior atque adeo locupletissima
apud Priscianum, qui liis est verbis p. 100 P. orditur: est quod etiam mminum terminatio uersorim Mur- --Mmisonem adnerbialem suscipiens, loco ad eriliorum a ripitur. Et deinde quemque praeter vocativum casum hanc pati translationem cum doceat, tum uberrinus exemplis
conprobat. Ilorum igitur vis necessitate quadam nos cogit, ut p. 56, 29 ante ἐροές adverbium lacunae signim ponamus quippo quem locum praecepta significata olim occupaverint. Atque ibi lacunam esse non minus evinci eorum quae servata sunt indoles. Nam etiam caput deesse s quentis dispulationis, prima eius verba docent εχθες iv. In laeuliis demonstrandis adhuc ex ipsius grammatici verbis prolecti sumus. Sunt vero, quas qu/mvis eius modi testimoniis destitui tamen nihilo minus certa ratiocinationestatuere possimus. Est enim ars grammatica ea in qua solus titulus, quo quis opus eius disciplinam quandam inlustrans
Quas tortasse a supplenda sun ut πρωτον περ τοσ
353쪽
insignivit, plurima quae in illo dispulata suerint definire eminiit Atque eo firmior necesse est talis ratiocinalis evadal, si e servata maior libri parte quod eoiitilivi in Hieria digerenda observatiam sit erili potest. Inde enim si quid, quod e solo tituli ad libri integritatem desideras, olim is elatum sitos eonsequitur, id aut praesemilii id potuisse
ostendendum aut lacuna intercidisse statuendum erit. Quam
ratiocinationem eo considentius opinor nostro libro adhibere licebit, stem non integrum esse in intellexerimus. Apollonitis igitur , ut iam supra moniti, inde a p. 561, 32 adverbia quasi tributim percenset, ita ut quae eiusdem terminationis vinculo coniuncta sunt in unm eonprehendat. Termutationes autem, quibus praedita adverbia iuste absoruvuntur, hae sunt eas ver non subscribam eo ordine,
quo sese excipiunt in ipso libro, sed quo optime legentis remmoditati consuli videatur s ia
Desun igitur adverbia, quae in Det quas exeunt in οπ aere lenis velo consonantia quamvis eorumen Rrralis ne ipse grammaticus respicia loco supra p. 328 ascripto. Desunt, quae tractata fuisse sane nullum. In inlitiestimonium, adverbia quorum suis ri ollae igitur Apollonium praetermisisse nil monuisse de eorum accentu' nil de ratione, qua a quibus orationis partibus deriventur nil denique de omnibus qua eis aecidani cur vero putas eum nihil dixisse consulto si putaveris, cave, ne, γραμματικωτάττ inpules, quod, cum absit probabilis excusatio, summae eum temeritatis convineat. At neglegenua eum praeterisse illa ut hariolantis esse opinari, ita ab ipso redarguitur. De omnibus enim quae significavi generibus iam parem ambigua extant indicia, ut certa adhibita a tiocinatione inde vel quae de eis praeceperit grammaticiis dispici possit. Et enim est Apollonius ea disputandi uber tale, ut idem in uno libro et suo loe plene iusteque e
plane ei, quotienscunque ad alia raeeepia adornanda
354쪽
splum videatur, repetat. Ut exemplum habeas: non a verbium cur aecenium in paenulum habeat, ibi ubi res poscit, i. e. in capite de formis advecti vix in oti desinem-tium p. 588, 2 sqq. exponitur: sed idem, ut conparetur eum simili is, commemoratur p. 84, 2 sqq. 696, 1 607, 9 sqq. inde elui non temerarium videtur conicere, quae
grammaticus de istis adverbiorum generibus, quorram e planationem nunc requirimus, data oceasione signisseai,
ea diligenitus olim suo quidque loeo exposita suisse in
in capite, quod ις sinem Spectabat, praecepta fuerint,liae nunc de eo monentur p. TI, 1 κα δν λεγον εστιν φορον κα τὸ πολλάκις καὶ πολλάκι, σοτακις του- τακι. et p. 72, 31, quae odicis lacunis e p. 78, 1 sqq.
βάλλει διαδεο εἰς ξειαν προάγεσθαι. meo fuerunt opinor praetermissa, quae de χωρις adverbio docentur p. 48,3 sqq. et p. 72, 33 sqq. eis e singularii inmanis imilione p. 48, 25 et Iri , 22 nil redundat in Ostram re in. Eodem modo plures loci extant, ex quibus praesepia cognoscimus, quae accurathis in adverbiorum in ' exeuntium recensione explananda erant. Nam p. 559, 5 sqq. saepe geminas esse praecipitur formas in ' et formas in e desisnentes vehit. αλλη ei αλλως, ῶς et autem 17 Qq. 9, ΜΗ, quod derivetur ab οὐδαμός, docetur acutum
habere neque tota subscriptum asciscere, si nominativus sit adverbii loco usurpalus; sin circumflectatur, etiam ioia su scribendum esse, cum isto accentus proda dativum. Et seculente p. 586, 19 sqq. probatur συχῆ sicut συλῶς accenium in ultima positum habere, non in paenultima quam eius oecasionem non mitii grammaticus παντη, αλλ 7,οvdαμῆ , ιχῆ, τοιχῆ adverbi 0rum aecenium paticis expliaeare. - Semel modo adverbiorum in es desinentium t
355쪽
διὰ το παρ- ωρμῶσι πιει γ' ἁ α καὶ ως και εἰ τάτων χοιραγχῶν. Sed verisimile est etiam ea, quae de origine ei notione nar et I formani in libris n. σοντἀξεως praecepta invenimus ann. Bekk. p. 625 5 sqq. olim in suo libro aradii fuisse. - De generibus vero quibus est ες ei ον terminali disputatum fuisse, haud scio an manifesto
σχεδον ἐπι πάντων ὁ λόγος συμφωνεῖ, ερ ῶν καὶ κατα ὀὶζος ρήσεται. Quibus verbis indicat grammaticus Se Sigm- Maia adverbia, quae proprie sini noniina, quibus par sit locis uacia rum esse. Quare ut κάλλιστα et similia p. 563 sqq. in eis quae τῶ ει α et εὐρυ p. 614, 18 in eis, quae τῶ εἰς inlustrant, sedem habent, ii ex illis cons quilur etiam ἀτρεκές et καλόν commemorata fuisse in advesbiorum των εἰς ς et των εἰς o enarratione, quam nunc desideranius. Sit ictim tangitur praeterea καλόν l0, νέον l. Dei ἀτρεκις p. 569, 3. Quod autem ad adverbia quae
inis exeunt allinei, eliam cer luti cognoscitur praeceptuli ep. 70, 26 sq. 'Amκολον εοντως ἀναβιβάζουσιν, ς καii ἐιήροις ἐπιρρωum χάρι ιν φαοι και ληθες. Unde intellegimus Apolloniuin in deperditis partibus, cum ad εν et ες terminationes venisset, eliam de Allicorum more locutum esse accentum in formis quae illos fines habent retrahendi. Quae autem adhuc leligi eorum in ipso περ ἐπιρρημάτων aibro mentio sit. A desiderantur etiam, quorum nullum in eo vestigium indages. Et quod ad plurima pertinet, suspiationem, ea non ab Apollonio neglecta uisse, etiam ea re piano adiuvari, quod Herodianus eorum in libro περ μονορους λἐζ ως rationem habuit. Maior enim singularium adverbi rum, quae in hoc per congeruntur, pars cum etiam in nostro libro nolata sit, tamen ulla in illo commemorata
356쪽
πέριξ ομφουδις παξ πάρε οφέ, olim in libro de adverbio enucleata fuisse eo ipso duce iam perspexi inus. Sed etiam quae restant, πρίν φο μέταζε quod unum in O exiens adverbium tempori indicando inserviai πάροιθεν νοωρατερ θρουν, non dubito quin ab illo non aliena luerint: nisi forte ea et Apollonium et ceteros omnes, qui ante Herodianum in adverbiorum formas inquisiverant, fugisse
existimas. Verum id facile concedo, horum rationem eam esse,
ut si nulla esset aliunde de huius libri integritale suspitio, temero ageret qui indo mutilam eius conditionem probaturus
esset. At hanc cum semel conpertam a libeamus, probabilius
videtur, quod illa desunt, ex iniquitate teniporis quam egrammatici neglegensia repeiere.
cum vero in eo verser, ut liber qualis nunc est quantopere a primitiva forma abhorreat demonstrein eliam de alio depravationis genere agam, illo, quo nonnullis transp sitis pristinus disputationis ordo turbatus est. Non tamen ita hilne rem profligabo, ut omnia, quae hac de causa in disceptationem vocari possint, depromam, sed ut de duobus tantum locis disseram, quorum verum ordinem certissimani salior argumentatione restituere licet. Docet igitur grammaticus p. 33, 1 sqq. η κυθολικῶς νεῖναι τοῖς ρήμασι τ ἐπ ἐρηματα χερεμως , i. e. alia adverbia cuique verbi formae accedere, alia modo in e larum formarum societalem Scisci; lque lianc usus circumscriptionem vel ad modos vel ad tempora vel ad personas spectare. uorum generum ui qu0dque exemplis inlustret, haec dispulat: γε solum inperativul ad nnuere . l. v. 4-20; ἐχθες αυριον νιν d voce quae Secum habere possini tempora exponit v. 20 4 534 9 de diversitate modorum cum adverbiis coniunctorum praei ipit
357쪽
tempora praeterii demonstra v. 8 - p. 53b, 3 de ιμο iadverbio, cui primae modo personae notio subsit, loquitur v. 4 sqq. Vides igitur ea quae modos respiciunt, cum pSain vitas paries divulsa sint, interpositi altera pari rursus divellere ea, quae tempora attingunt oua re ne dubites rationi obtemperare; iae suadet ea quibus arguit, inti est eommunitas, ouam in enarrasione lini conexa fuisse ui eorum, quae de οὐ et μη adverbiis dispulantur p. 34, --i7, pristinam fuisse sedem adpareat p. 30, 20, priusqua inde adverbiis temporalibus ageretur. Sic enim digesta revioses exempla excipiunt, cum primum omnia quae ad modos,
deinde quae ad ioinpora allinent omnia in unuin conprehendamur. Quem Ordinem et particulae conprobant, quibus alterum ad tempora spectans membriim inducitur p. 4, 18:καὶ ἐν παρφχομένων - - διαφοραις αλιν τα ni παρυπ- μένου χρόνον ἐπιρῆοματα κτλ. Ex eis enim consequitur illud membraim granu licum non disiunxisse ab alter, quo iam de eadem re monuerin uodsi solam rationem verearis
ducem sequi testes praesto sunt Priscianus et scholiastae
Dionysii Thracis. Qui eum ista Apollonii praecepta resingunt, cuiusque generis adverbia se0raim tractan neque emere inierse confundunt. s. Prisc. XV, p. 100 3 et schol Dion Thr. p. 34, 3 sqq. et v. 32 sqq. Sed haud paullo amator es disi basio ortim quae proxime antecedunt. Probaturiis enim desinitionem adverbii quam proposuerat grainmaticus p. 30, i ad eam illius pariem pervenit, qua id esse vocem ara τοσον -- των ἐνδεής ἐῆμασιν ἐγκλισεων dixerM. Ea igitur, quae ad hoc persini
dendum disseruntur, vel qui percurreri tantum ossenda necesse erit in nonnullis verbis, quae quo spectent e codicis ordine in Bekheri editionem recepi prorsus dispici non
possit. Nec mirum ea non posse illellegi. Id enim ipsum,
quod non ante se babent ad quae reserantur, indicio est ea olim non coniuncta suisse eum illis, quae nunc praes sunt A qui iste diligentius pervestiga erit Iasile et
358쪽
diiudicabit et suis sinibus eircumscribet sex fraginenla. Quorum argumenta haec sunt l. Nomen et verbum esse ἀθεμπιικωτερα μέρη του λήγον , i. e. a Prisciani verbis utar, eas orationis partes, sine quibus nulla ratio conpleatur; qua re sicut adiectivum non sui iuris sit, sed nomini adiungatur, ita adverbiuni non posse sine verbo proferri, eum vicissim verbum per so non adiecis adverbio prosera
verbo pronuntiari adverbia quando quidem ei, qui bene recitet, 4eclamantes κάλλιστα dicamus p. 31, 7 sqq. ul. At propter id c κατὰ τον τοιουτον λόγον quae vero est ista ratio 2 forsitan quempiam existimaturum esse, i μοι ei sin via, quae sine verbo usurpari soleam, non esse ad verbia habenda cui quid respondendum sit exponitur l. l. v. a s*i. - V. Pergit deinde L l. v. 22 sqq. gramni ali-eus posse vero etiam exeniplo id probari vide mihi, qua de re nunc agaiur plenani enim sententiam esse
V. Monetur autem p. 32, 7 sqq. etiam , et ναί post εγραφώς interrogationem prolata non desiderare vel buin. - l. Nunc sequitur l. l. v. 9 sqq. etiam dici posse καλῶ ς ὁ ανθρωπος ri sed adverbium si inter articulum e noste conlocetur ο καλιος ἄνθρωπος, id se non recte habere nisi addito participi o καλῶ ζ ἄν- θοωπος ν άφας τιμηθη cui universae disputationi p. b32, 32 sinis inponitur his: και τοσαοτα μῶν vi του Filum autem disputationis si quaeris quod fuerit, du' posissimum sum, ex quibus id perspiciatur alterum, quod grammaticus nunc in eo si ui adverbia, κατηρορεῖν των ρημάiων probet alterum, quod ex frustorum, quae Secrevimus, tria maiora idem illud praeceptuni argumentis et rationibus probant, uia minora id cavent, ne quis paucorum adverbiorum p verbi adpositionem evitantium debilitari illa argumenis existimet. Uno maiora illa consentaneum in et
359쪽
inter se coniuncta suisse ei antecessisse alteri fragmentorum
Non igitur removenda sunt, quae nunc primam Oeeupant sedem 530, 5 43l, 6. Quibus cum ratiocinando severe id quod si aluerat grammaticus recte se habere monstraverit, eius dein rei conprobationem exemplo petii p. 31, 22 - 32 6 duae si percommode incipit his: iαρον δὲ και ἐξ ποδείγμαrος πιστασασθαι τον λογον - :ut rationem convertit verbis , φαι ἐν ουτως καλῶ ς ανθρωπος γράφει ad allerum unde idem adpareat exemplum. De quo discepta p. 32, 9 - 32. Ex alter autem cons Oili ut frustulit, quod legitur p. 3l, M. 22, celeris praeire iubeamus, diserte suadent prima eius verba utpote mibus grammaticus indicet se nunc a sententia probata transire ad refellendas quas sibi quis iure suo Opponere Videatur opinationes: Ἀλλ' ἐκειν τις εἰ ποι ν, ω καr τον τοι--- λόγον περιγεγράφεται του καν τα ἐπιρJρ ματα - ρισμου κτλ. Ab hoc autem fragmento, quod de οἴμοι ei similibus agit, non potes divelli quod legimus p. 32, 6-9: nam expeditur ibi ναι et , adverbiorum usus, quae sto ait οἱ μοι non cum verbo coniungi soleanti u vero magis perspicias non haerendum esse in his adverbiis , paucis mo- ne Apollonius p. 53l, -- 13 etiam alia adverbia, velut καλως 1διστα, in acclamasionibus sine verbo pronuntiari: ita lamen, ut ad inlegrani orationem verbum enis supplendum sit. Hunc autem ordinem ut et frustorum indoles et verba, quibus singula fragmenta incipiunt, commendant ita quod eum confirmet testimonium nobis exoptatum scholiorum in Dionysii Thracis artem benesei paratum est. Ea enim cum Apol donii non modo desnitionem adverbii, sed etiam huius conprobationem receperint, disputationis de qua loquimur eundem millibent ordinem , quem ratiocinando assecuti sumus.
Nil enim reseri, quod ex duobus quas Apollonius proponii exemplis alterum miserunt: praesertim eum id facile praeis
360쪽
iermitti potuit se manifestum sit, quippe quo adverbii eontai
cti cum participio non cum verbo explanetur. Probant
igitur scholia illam desinuionis partem primum eo, quod inier advectivi ei verbum eadem iniercedat necessitudo, quae adiectivo sit cum nomine p. 32, 5 - is deinde exemplo supposito ea plicatoque usque ad p. 933, 2. Neque ossendendum esse monent in pluribus adverbiis , quae non desiderent verbum cuius generis percensentur orno, et φευ l. l. - ναά et o l. l. 6 et d, quod granima- sic bene interpretante sine verbo di iis l. l. --9. Gravissimam aulem dissiculistem ne neglexisse insimuler: sane scio viani, qua orla si illa disturbatio, dispici non posse. Immo vi quanta sit perspicue adpareat, tabulam subscribam, qua ambo frustorum ordines ei quem codex
praebet et quem nos ovocavimus inter , conponantur:
Subneiderum autem, cum huic libro ultimam a tem abiudicans inde proficisceretur, quod pleraque quae ibi pra cipiuntur iam antea explanata vidit, mirum est nihil haesisse in eo, quod eliam nunc, cum liber ab isto panno liberatus sit, non nulla bis sunt exposita. Non dico, quod grammaticus rem semel plene absolutam subinde ad similia inlustranda repetere solet de qu eius more ipse sepius monui.