Rheinisches Museum für Philologie

421쪽

In ipso sero introivi dis plationis riparitiae, qua modo diximus, quum primum hoc quaerendunt videtur, recte h. e. cui arii dicere quid sit Socrates interrogat, nonas mihi, qui recte diei urus sit, earum rerunt, de quibus verba faciat, veram intelligentiam assem e oporisai Phaedriis se alia omnia accepisse narrat; neque oratori scientia eius quod vere iustum, bonum, bonesiqui sit opus esse, si modo illa sciat, quae vulgo talia esse videantur 26 M. Iam Socrates rididulo usus exemplo quam male Grais Ie populo Onsulerent isto modo agentes sciensianum quovis pactis poesis sariam ess obtines mox tamen sese quas revocans: Setine quid rustiee, inquit, irtem Maioriρm vituperemus. Quas facile ita ipsa sibi patrocinatiir: uid tandrinode itinere in me inutilis baud ego vi quemquam adigam, ut veri ignariis orare discat; sed, si me audiet, parata scientia iumme susceperit. Quae quum Pliaedro salis illa quidem merito disputare visa sit, Socruina AE E quoniam ista aliqM salii minui liberalii in in veritatis itarum auam vim iuiis si, quasi etiani tum dubius hae subiicit: μαρτυρομι - λίγων τι φενδεται at οὐκ ἔστι τέχνη, αλλ' ἄτεχνος τρ/β - ον λήγειν, φησi o Q κωδ , ευμ μος τι χν ἄνε το ἀληθείας ἐφθαι οὐτ' στινοι τε μ πον στερον γένη τμε. Do postremis verbis controversia sui multiplex, quae nunc sive obliterata fio omposita videlint, alis compoaniam nun esse uio apparubii rilleindorsus mulos Sehleio

tua ubeii auctu re verba Sta externi inanda censuit, ipse le

422쪽

larchea sertur ed. Tubing. Vili. 237. Tauch n. li 163 . Dan mini deinceps alii, patronus exsuiu discluor in editione

utraque unus lati bauinius. Qui et de loci ipsius congruentiae de interpolatione eclyseudo-Plularebo repetitari, inluit verissime, de Lacone isto si quid recie auguror . non item Viduenim itidem interpres specialissinius an altera maxime diatione illa logi et hoc enuntia lui exturbari ex Iali uni colI- sinuatione haud quaquaui licere, ei alterinai, rem contra sius evenisse ex Platone enim laeuia in istam diciorum Laconicorum sarraginem ac deinceps in pro viri bi Apostolii cent. 1, 10, 3 Leuisuli adsuitum perperam ac leme oss. Iam vero quod idem interpres inseriam Laconis vocem ait sanam ei commodam tuetur, hoc quidem demonstrabimus minus recte fieri. Tvetur autem ita, ut istum non unum

liendam sed populum La em lepido adeo a Platone adlisebii a dicat, qui sensus communis ac naturalis orator deo lum philosophia suo testimonio confirmel. Non ita, inquam; neque enim no sensu communi locus, neque forma dicitialis eat, ut vel omnino sermonem popularem vel aliquam Laconismi similitudinem reserat. Imo eadem ratio, quae enuntiatum rationi continenti plane eongruere vindicat, etiam evineit, quoniam unius philosophiso nun essus agatiar, non alium queinquam loquentem induci nisi quos Socrates eius testes secerit. Ac priin uni ipsa voeabulorram eongruentia arguit niuiuis nisi philosophi audiri sermonem. Nam quod indicio quasi Laconis requiritur ἀληθείας φθαι, id, sicuti

Platonis usus locis plurimis praesialur, plane idem est atque Duνως φιλοσοφοσα Debide quae promine subsequuntur, primum Phaedri liis sermonibus argumentantibus λολος una voce Oratio et alio opus est rel. deinde Socratis: Accedite igitur ei Phaedro persuadile, nisi si quis probe philosophalus fuerit rel. -- ea omnia prorsus tenent philosophi studium operamque. Hic igitur actionis progressus atque ipsa orationis Onsormali omnis docet, eum qui sententiam illam

gravissimam eis quaim ex Min i , quos numero fur

423쪽

Scholas in Platonis Phaedrum. Socrates accedentes et argymentantes faciat, ipsis unum a platone informaium fuisse. uno igitur videndum si lim

modo recuperemus, et, Si critices genius adspiret, ex ipsis lituris exsculptum in Laconis importuni et imparis locum restituamus. Ac si semel intelleximus, orationis progressum unum de grege accedente orantem requirere, continuo alterum

etiam succurrit, insiDeni aliquo modo hunc lare, sive ipso eventu, ut cuius vox vel una vel prae reliquis exaudiri n-gatur, sive lis; iii late et parsibus, quas inter ceteros in causa communi praecipuus vel sumserit vel acceperii. Et mirum sane quam in hoc exemplo expedita vitii inveterati medicina. Quis enim huc deductus non ultro repererit Labeone In in te .pretalionis ac lorices vi in participii sormam redigi Et sub- oritur Orma duplex lenissima mutatione utraque aui enim sola accentus iranslatione ὁ λακῶν, aut machina simillima λαχων evadit. Proposita in hunc modum optione, mox lamen apparebit, τον λαχοντα quum ab usu loquendi, tum a perspicuitatis ratione, im a condicione locum inierpretandi universa praestare alteri. Verbum λάσκειν, si potestatem quaerimus, Si Sonare, sonum edere, qui ad aures accidat aut aliquid vocis sono prodere, ita ut contraria e silentii vel premendi aliquid notio. lam quod verbum tragicorum sere proprium esse constat, ac deinceps itidem a comicis salis crebro usurpatum, sed a solutae scriptoribus nunquam, ea insolentiae ratio sola si obstaret, haud uident continuo absterreremur, qu sininus a Platones, ei in hoc sermone, admissum crederentus. Sed primum quum φθέγγεσθαι verbum sere idem declaret neque disserat nisi quod λάnstra plerunt lite soni importunioris crudioris vim insuper referat, cur hoc uno loco hoc potiusquam illud posuerit, idonea causa sngi nulla potest. Neque enim voci rudi ori nunc locus est. Atqui omnino siculi contraria silendi noli in celeris illis quibus o λακων opponeretur,

amenda ei esserenda non erat, ita ne ipso ludem inius ille

424쪽

Seholae in Platonis Phaedrum. 405 vocem efferens satis eleganter ac scite uno vocis usu insignis disius lares. Si vero Plato hoc voluisset, sine dubio non simpliciter ὐχακων, sed ὁ μέγιστα λακων vel ὁ λακων μάλιστα Ιων ωλλων dicturus suit.

Longe digniore nota λαχών insignitur. Scilicet se mones personali , qui artis saliae arrogantiis obviam nuri

eamque Omen ementiri Suum argumentis proba luta ccellunt, quoniam quamvis consentientes eorte tamen non omnes simul

loqui possunt ex suo numero num ui mos erat, legisse singulitur, qui commune omnium quasi decretum graviter eloqueretur. Si structuram quaeris, praeterquam a d. Subiectum tuli enuntiato subesse hq ultro sequitur , ne ad λαχων quidem aliud quidquam atque λέγειν apud animum addideris. Locum ita adornatum et hanc potissimum oratoris causae communis significalionem .raecis lecto 'ii' ad inieruligendum fuisse promisissimam, vim est quod pluribus dei non- sirem. In vulgus enim nolum est, λαγχάνειν verbum praeter usum iudicialei et alterum, quo nunera sortili esse dicebantur, eo dilatari solitum esse, ut 6 λαχών sive addito rivo intellecto vel accusativo vel infinitivo omnino is diceretur, qui quasi sorte iuris aliquid vel niuneris nactus esset. Exempla totius usus disertiora haec sunt: ὁ λαχών Plat leo V 765 Boi λαχων Aesch. Eum. 707 Herm. 685 eli Arist. Plut 972ῶσπερ lal Civit. Vill. 56 B. Praeterea V. 3SSU v. LeX. d. V. s. V. λαγχάνειν.

Defunctus hunc in modum vili veleris emendatione de

Pseudo-Plutarcho et Apostoli tantum addo, utrumque ipsum videri aliquatenus sensisse, dictum illud, quo Laconis esse agnosceretur, peculiari nota egere praefixit enim uterque formulam obtestandi Laconicam GT 4 2ιώ. Plato autem cuius liber eam nullus refert, ipse aiiae sane non aliter neque plus Laeoni tributurus fuit quam id genus formulam; D. Menon. 9 α Theaei. 70 E. Phaedon 62 A exis civit lx 57 D. Ego vero, quamvis de doctorum hominum assensu

vix habeam, quod dubitem, amen magnopere gaude aq

425쪽

406 Siholas in Platonis Phaedrunt laetor, quod ex proximo commercis ludiorum legentibus narrare licet, sialiuamnium eundem, mi cetera iam egregie, minu eum do loco, quem exegi, pro is suffragari.

et deinceps Hom. Od. x 163. l. , 26. Est Πd Theog. 35. rive interprelatio proverbii, quod de quercu et rupe fertur. Pergo ad alterum locum dialogi eiusdem et eum , qui non ut prior emendatione sed meras enarrationis ope egeat, ui rect vereque intelligaturi uani enim habet oraculi Dodonaei mentionem finitimam proverbio, quod apud testes antiquissimos Oinerui et Hesiodum de quercu et rupe legitur,

ea quosdam interpretes Hesiodi simul, simul laionis induxit ad sesellii mirum in modum. Agenda igitur sunt quaedam

vindiciae ei do prove ibi vera se I lentia enucleatius exponendum. Quod ut rite ingrediar, quoniam quaesti potissima de proverbi interpretatione proponitur, aliinere videtur, ut Iegis hermen culices admoneatur, quae generalis quaedam ad phires locos antiquitatis eosque amplissimos perlinet, suum te usum etiam habet proverbioriim in genus. Subnascitur ex quam volumus ex ampliore illa, quae insita et innata studiis antiqui tulis philologoruna operae omni praesidit. Haec enim studia quod certe historiae sunt nihil antiquius habent, quam ut aetates diligenter discriminaias

observeni. alio autem, quae ex alii pliore norma ducitur

interpretibus inprimis Observanda, ea est, ui intelligant aliud esse rerum rigines rimari, aliud res progrediente aetate incertam speciein adultas usuque vigentes explicare. Sunt autem tres fere loci, in quibus tractandis cognoscendi et vere i ierpretandi via diversa et duplex sequenda praecipitur, Oe bulorum singulorum interpretatio, quoruni usus ab imi viatque indole adeo saepe variat; interpretati deorum maximeque heroum, qui ut primum carminibus celebrati sunt ac

deinceps artis lassiuae peribus . ait, allegoriuam si

426쪽

mae inberat naturam dudum mereant deniquo proverbio rum interpretatio. Et eo quidem a duobus illis eo diser ipant, Nod nequaquain herolea elais eiusque lationibu ρεμ initio sum, o sistaque quidem, sed uini

revaleseere potuerint atque ex antiquissinis. De inde alterum

luesse ee M in quo hi Mis, quasnumis usum plus etiam

vertitur, bene tenendum hoc origine pii verbiorum tot seratam varius Psse, quo utimur nos Oiriines experientiae et

Animad-ssionis Di univerni nisi digeramus, nascuntur ei nati sunt i in Veseres alia visis, alia ex lactis, alia ex observasione rerum naturalium sive vitae una inum, alia ex historia. Ex historia quae nascuntur, maxime admonent otiis indesis proVerbiorum ut metaphoram quandam habean Hoc autem, nisi eum tilissimo quoque dicto confundas, pro verbiorum generi proprium est ut quae naseantur ita, ut sis nomen ei res pro sua uora, sive eventum uliquod uer. iusti, si, aetiis sive ratio peculatris aliqua ex proprio in usum intellectumque generalain et multis communem Verian.--. Quodsi eius quod quaerimus exempli origo ipsa per se amburi debet videsi virens ex roram vetustioriini memoria historia an ex visis naturalibus, quae sim tum Bel Rium cum . munia sunt, natum fuerit; intriam nobis res es cum literis Gradela testib γε etiam inii miissis iis, qui quidem exstant, Homero et Hesiodo, horum ratio sane recie existimanda. Neque nini a principi institerunt antiquissimi, sed ad priam is p sis satis semio progressu emporum pereuntibus operibus vis quum propior eti lutem prae aliis servati ossent facti sunt demum fortasse inde a primis Olympiadibus antlqMisimi Et ipsa vero eorum ratis rursus ambiguam haber isterii sonem duod si aera, antiquiorem sabula rum copia largissinu usus esse et uti potuisse cognoscitur, si quod usurpavit proret init , sim ex antiquiora memoria usus es, Ulam potest, sim inusillain proverbia invitii aveoliam ex obtutu ternae naturalium Paris aetulo nata surη,

427쪽

M Sebolae in Platonis Phaedrum.

anceps et aliis rationibus obnoxium est iudicium. Haec qui reputaveri et bene meminerit illius legis, quae interpretem

iubet interpretum volunt ales discernere, utrum originem investigent an pridem natorum usum considerent, illud primum eavebii, ne eupidius ei suo arbitris intellectum continuo petat originis simul simul sententiae ex uno et si sorte altero exemplo. Exempla enim per sinitima peculiari modo temperata reperiuntur ludicio in hunc modum suspens ut quid ei quale commune videri possit simile exemplis cunctis inesse circumspicias, cuncta quae suppetunt ita in unum conspeeium sunt vocanda, ut speciem generalem a temperamen is p ullaribus distinguere studeas. Nam originem ante omnia primum

investillare Vetti in non est, ne ex Ilo ineri quidem exemplis,

suius si quae persona metaphoram a proverbium usurpavii, nequaquam considerate eam Originis memorem loqui putabimus, sed utitur fortasse irii iam pridem similitudine etiam ipsa, sed flarma graininsito proverbii, ex quibus orationis partibus a principio composita uerti, ex antiquissimis exesa piis probabilius forsitan conieceris quam ex posterioribus. 0uum materiali cluaerendi suppediterit potissimam Ηο-m erus, Hesiodus et lo, hi quod tribus exemplis proverbium suae actioni inseruii, uno auctorem suum Homerum ipse citat Apol. 34 D, in omnibus satis ili serius videtur, denique qualis denique suerit simjlitudo a graece sentientibus loquentibusquo potissimum discendunt est Platonem idoneum salis interpretem habebimus, quem primum audiamus. Accedamus igitur ad Phaedri locum, quem in exordio quum ipsum perperam intellectum lum ompino errorum sertilem fuisse diximus. Pag. igitur 75 B primum Phaedrus narrationen So-eralis, qua saniam de lueris a Theuii Mopli invenlis retulerat, hac excipii Oiatione: Facile in Aegyptias vel undelibe prout volueris narrationes singis. Et notationi respondet Socrates ea, ita ut quid habeant salis intelligatur, ipsa

sinum ei exhibemus ei furibus nam iniis sunt enim haeo:

428쪽

Seholas in Platonis Phaedrum. 409

De oraculi Dodonaei quercu s. sago vocali tantum annotamus: Nolitia eius antiquissima aeque od a G28δειγac posterioruni vocem ex quercu collectam perhibet, etsi postea tum cymbala tum nescio quae columbae accesserunt. Verum enim illud profecto salis manifestum est orationis progressit in animadvertenti, proverbi ulla ipsu in cuius forma huic loco propria verbo ἀκούειν temperata est in hunc polissimum usum, in δρυος κα πέτρας κούειν in explicatum inluti clumque subiungi demum eorum , quae priore enuntiato de Dodonaeis hominibus dicta sunt, antinadvertentibus illis arboris

sive sireptium sive opem ut apud ira eos legimus, in Pr metheo 833 αἱ ρορηγοροι δριες , in Trachin iii παλαιαν

deindo inquit, propter simplicitalent ulliciebat sive arborem sive rupini audire, si modo vera dicerent, ubi ver dissert, quis et nil ortus sit, qui loquitur, ut qui D illud unu ni spectas, trym si an aliter res habeat. Ergo simplicitas illorum hominum proverbi illustratur nihil ultra quaeritantium praeter hoc, quid dicatur. Adde quod hoc eo sit modo atque uinon δρνῆς, ut oraculi s. vocis divinae ratio nulla habeatur, neque iam Dodonaea arbor quaeratur quam genus arborum silvestrium quemadmodum idem abusus voeabuli in aliis eiusdem stirpis deprehenditur plurimis: in δρυμός, sal ius, Αὐτάς vel Ἀμαdρνάdες, δρατομος, lignal0r, μελαν- θοον, medulla arborum, γεράνδριον, arbor decrepila, aliis,

adde proverbium δενὸς πεσουσης si Ἀνηρ ξυλε τεναι. V. Doederi Gloss. Ηοna. I. 46. in si prolielmus ad πέτραν, rupem, nemo non sentiet, huius eandem esse naturam, ut

videamus par agreste, instrumenta vilia nulla re insignia,

429쪽

4is se holae in Platonis phaedroni.

minime ceris incra ipsa. Nam iii nisi δρυν proverbi non, ut orationis complexio adigit, omni divinitatis communione uissemus, ulmen rupes oris em induere imiiquam posset. igitur verum vidi is qui p. seliol. . ad i. - 127 χρησμου διηγειοθαι - δών γαρ ρυς, έrρα δε Πυθων. Qua in vis enim compertum et in vulgus nouim oraculini Pythium in locis famisi, situm fuisse , et nomini esus varia rupem adiunctum liabeant mullis exemplis, Πυθῶ trρηεσσα Floria. ελ mi nitρα Soph. O. T. 764. Eur. Αndr. 999. Πυθία n. M. O 550. Παρναοί n. r. Nub. 603. -υrie Aeseli. Gn. 2 quisivis plures mentiones soli saxosi uti res ipsa serebat, simul sint de valleinante ibi de vel vaticiniis ibi edius tamen neque ex rupe edita iis*iatii dixit unquain neque polati cuiquam in mentem venire, a natura tol locis communi signifieare ora enhim Apollinis nota disertiore non addita. Quid quod ne quercus quidem ullo loco sine nota Diutiore sive Iovis sive Dodonae vivo propriae saevitatis oeulum refert Od. I, 328. D δρυος - δεῖ βοουλὴν . Itaque rupes iis ex adiecto quidem ultra naturam simplicem et cominummi decoratur. videntur rationes exporitae salis praestare, explieati nem scholiastae, quam ipse pluribus mixtam non refert nisi per saturam, siare non posse. Quod si tu es , o silentii

quiden illi sacri opinio si messe proverbio polastior exsinu

vir virtutibus meritusque ornatissimus, oeli lingius, qui ad locum Hsiodi Theog. 35 eandem proverbi originem die ian sententiani vindicatum iret. ει si intelligimus lacinii

Hesiodi , ut poeta isto proverbi se a narratione revocat, quae sui de sonuersalione cum ipsis Musis, hunc sane praeceleris exemplis potuisse ad illam sententiam inplectendam inducere, lamen no de hoc quidem assentiendum pulo, ne linii ut Ialonis et Homeri exempla uti petilingius fecit, ad eandem interpretalla nem revocanda censeam.

si iij qua in exordio illus disputationis rorata est, recte babet, distinguimus a suspicionibus nae de origine vel

430쪽

Scholae in Platonis Phaed nim

primis visis, tentari possunt unde proverbium natum sit, quaestionem de insilo simili, quod formas generalis instar ad visa perceptaque multa translatum est. Hoc eo inmune quale sit, optime, inquam, Videmur cognos gere B Scriptum', qui pluribus exeinplis eo usus est, et vero Platone, inprimis diserto singulas quum exigimus locos ammadvertenda ei iuntia lorum est conformali sγn lactica eius enim varia comparent teniperamenta, ita ut commune cunctorum exempl0rum

non plus si quam par illud quercus ei rupis. vidimus in Phaedri loco, ubi socrates proverbium ad

veterum hominu in siniplicitatem ευ θειαν illustrandam adhibet, duo voeabula micum regi a verbo ἀκούειν iunctis eniti neque una quercu ut uteretur, formula postulabat, tiae non erat nisi iunctorum. Iam simplicitatem nun eandet quidem, quam in veterum illorum animis vidimus sed illain,

mi redi a subactis, naim alia ei ulla nata a factis et g ratis, indiscreta et carentia signis dignoscendi ab inssemus et moralis differim t. Talis rati oppositi subest primum l0eo civit. Vill. 44 DE OLF ἐν zri καὶ ἀνυώαω, εῖ - θαλα ἀνάγκη τροπων ε ι, ὁσααν καὶ ηολιτειῶν ε δειδε δρυός ποθεν ο ἐκ πέτρας τὰς πολιτειὰς γιγνεσθυι dia οὐχ ἐκ-ων ων των ἐν α -οiεσιν, Γλαν σπερ ἐφαντα dii μιirio αι cisitates igitur ali, non ex materiis

indiseretis quae ei ubivis et perpetuo eaedem sunt, sed ex horninum moribus variis fiunt, ut quoi horum sunt species,

totidem reperiuntur eivitatum, si quidelia in unaquaque moreseelera institula trahitiis. Non dissimilis ratio est tertii, quod apud Platonem exstat, exempli Apol. 34 D 'Etio i&ι-έν πού αμες και οἰκεῖοι κα γαρ τοιi αο ου μῆ- ρου, νυδ' ἐν ἀπουροος οὐδ' ἀπὸ hsae ἐφυκα, id

Ne ego quidem, inquit, Ortus sum ex quercu vel rupe, h. e. naiuris inanimalis, ab omni affectu motuque abhorrensibus sed ex hominibus ulla abeam cognatos quia alios iam liberos;

possum igitur cide enim haec omnia disputat imii