Hippocratis et aliorum medicorum veterum reliquiae, volumen tertium

2쪽

ALIORUM MEDICORUM VETERUM

3쪽

T TOTA O in II

4쪽

Accipis, L. B.l tertium idemque postremum volumen editionis nostrae Hippocratis. In cuius praelatione primum continuabo, quae in praelatione ad alterum volumen inchoavi, nempe locos aliquot attingam, de quibus monere operae pretium sore videtur et indicem conficere pergam vocabulorum partim ne Graecorum quidem, partim male explicatorum, quae mihi obviam facta sunt: denique alia nonnulla subiungam, quae tibi usui fore confido. Primum quidem locos duos ex Epid. I. describam ita ut simul uncinis intersepiam, quae eximenda nunc videntur, quum adnotationem lectoris nescio cuius reserant. Aegro 4. vol. I. p. 188.) legimus: οὐρει δε μετα σπασμων αθρόον πουλὼ oMγάκις ἀναριι ρινησκόντων, παχb,

λευκον, θολερον addo) foκοῖον γίγνεται ἐκ τίν καθισταμένων, δταν ἀναταραχθῆ J κείμενον πουλύν χρονον οὐ καθίστατο ' χρωμα καὶ παχος 'Iκελον οἷον γίγνεται υποζυγίοM τοιαυταούρει, οἷα καγὼ εἶδον. Et aegro 11. p. 195. ούμ παχία, λευκά, θολερά fota γίγνεται

ἐκ τῶν καθισταμένων, ουν ἀναταραχθν J κείμενα χρόνον πουλῖὸν. οὐ καθίστατο ' λκτα οὐκ ἐκοιμεθη. - Ne prorsus sine causa verba intersepta pro adnotatione marginali expellere videar,

compara mihi locum ex aegro 6. p. 190.) ουρα δὸ πάχος ἔχοντα, θολερα, υπέρυθρα ' κείμενα οὐ καθίστατο, - et ex Epid. III. aegro 6. post statum pestil. bol. I. p. 228.; οὐρησε πουλυ, θολερον, λευκω κείμενον οὐ καθίστατο. Quibus collatis certum mihi videtur verba, quae uncinis inclusi, esse insiticia et priore loco θολερον periisse. In libro de Aere, aquis, locis, cap. 32. Fol. I. p. VI.) editum est: τι δἐ ανδρεῖον καὶ

τι ταλαίπωρον ἐν τῆξ ii mi φύσι μῖν οὐκ ἀν ἐνείη, νόμος δε προσγενόμενος ἀπεργάσοι τ'αν. In praelatione. ad vol. II. p. XII. acquievi in C est emendatione pro ἀπεργάσοιτ' αν reponentis ἀπεργαζεται. Credo tamen απυγα οιτ' ἄν ab Hippocratis manu esse. Nempe praeterquam quod vitium scripturae inde facilius quam ex ἀπεσκεται nasci potuit, Hippocrates loquitur de re, quami fieri posse credit, non de re, quam certo fieri affirmat; itaque νιμος δε προσγενόμενος ἀπεργάζοιτ' αν scripsisse censendus est. Libro de Capitis vulneribus cap. 24. vol. I. p. 389. vs. 19.) post το τε ελκος neScio quomodo excidit καὶ τὸ ὀστέον, quo locus carere nequit, quare reponatur. id. V. 19. vol. I. p. 725. vs. 17.) legitur: ταυτη ἔδόθη ἀσθενεου ἐλατηριον ἀσθεώς, ποτον, οδαρῆς καὶ ὀλίγον καὶ ἡμεσέ τε απ' αὐτου πουλύ καὶ κατω διηλθε πλέον κ. τ. λ. In quibus καὶ θλίγον vitium scripturae est natum ex κατ' ὀλισον. quod quanto ius repo

5쪽

nendum. Tum vero ibidem versu penultimo post Γδατι periisse videtur. εὶ, ut legatur velim:

οἱ τω μετακλυσθε'. Volumine II. p. 15I. vs. antepenultimo error typographicus est λαβών pro λαβεῖν.

πεταί τε καὶ ἔμπυος γίγνεται καὶ ὰποAAυται. In quibus ἐνσεπεται et ἔμπυος γίγνεται manifesto in duo diversa subiecta, sanguinem in pulmone collectum et ipsum aegrotantem reseruntur, ita ut τε , καί eo loco serri non posse. videatur. Quapropter vellem ξν δἐ μηδιαχυθρ καὶ μεταστρ, ἐνσεπεται καὶ ἔμπυός τε γίγνεται καὶ απόλλυται. Libro de Morbis II. cap. 4. l. II. p. 185.) e contextu expuli adnotationem marginalem, quam in notulis descripsi. Sed postea demum perspexi ipsam illam adnotationem corrupte circumserri. Ecce igitur eam tibi do emendatam: τὸ μὲν οὐνομα ουκ δρθιν νούσφ' οὐ γαρ ἀνυστὸν ί περαμ σαι οὐδὲν τῶν φλεβίων, οὐτε τἄν ἐλασσονων, οἱ τε τίν μειζινω ονομαίνουσι δε καὶ φασὶν - αιμέειν ' εὶ δ' Δς μάλιστα υπεραιμεσειε, νουσος ὐπ' Mτου οὐκ Di κεν ἁν γίγνεσθαι , απ' ἀγαθου γαρ κακον οὐχ οἴόν τε γενέσθαι, οbδ' ἀγαθὸν πλέον

του δέοντος οἴξν τε γενέσθαι. αλλ' ὐπεραιμέειν δοκέει, δον ἐς τας φλίβας χολὴ ἡ φλέγμα ἐσέλθο1 μετεωρίζονταί τε γαρ αἱ φλέβες καὶ σφύζου ι. - Quodsi iam ita scriptam

adnotationem legas, vides certo constare eam ad υπεραιμήση suisse adscriptam; tum vero vides minus ineptum esse adnotatorem quam esse videbatur, quum corruptam scripturam ob oculos

habebam et meam adnotationem adponebam, in qua quid salso statuerim iam sponte intelligis Libro de Locis in homine cap. 6. vol. II. p. 40l. vg. 18.) edidi cum Uureo, aliis: κάτω

δ' ἐν τ* Δγκωνι κάτωJ μἐν περόνη θρθρωνται κατὰ το πεφυκος κοιλανωδες, ἄνω δε σμικρίν τῆς περόνης ἐς τὸν ἀγκώνα G τε ιστέον καὶ ἡ περόνη ἐς το αυτο ξυμβάλλοντα

ἄρθρον ἐν τ* κυβίτον ποιέουσι. Haec verba non intelliguntur, quamcumque codicum lectionem sequi lubeat; sed unum quid observare licet, quod certum est, de his ita scriptis: nimirum κοιλανίδες non est vocabulum Graecum: exstitit ex κοιλ , i. e. κοῖλον, ut opinor, et ex Em δέ eum d initiali adiectivi σμυδ. Hoc, inquam, certum est; nec tamen hoc reperto locum intelligo, quin multum ut eum aliquis expediat vereor. Libro de Natura pueri in partu cap. 26 ves. II. p. 515. vs. 10.) dubito num ἔλκον se vari possit, an vero in ἔλκων sit anulandum, ut ad ὁ ὀφθαλμος reseratur; dubito nempe, quum paulo post τα Dθετα τίν δενδρέων inseratur, ita ut ελκον ideo fortasse ab auctoris manu esse possit. Ipse, quaeso, locum inspicias et mecum consideres L. B. lLibro de Morbis mull. I. 78. ves. II. p. 629.ὶ relictum est versu 25' καὶ πιτύην υπου, ubi e cod. θ. recipi oportuit καὶ πυτίην ἐρίφου. Libro de Sterilibus cap. 12. vol. II. p. 670. M. 23.) sertur υποθυμῆσαι, pro quo ooθυμιησαι lege. Libro de Morbis mulierum II. cap. 5. vol. II. p. 700. vs. 19. editum est καὶ οMνθους ἐαρινους αυρναντα, codices vero habent ἐρίνους, ἐριναίους, Littri ἐρινεους. Et Littreus quidem recte vidit in vulgata et codicum lectione latere καὶ θλίνθους ἐρινεούς αὐθναντα; neque tamen hoc modo si locum scribas, habebis quod auctor dedit. Dioscorides I. 185. οἱ δὲ

ὁλυνθοι υπό τινων ἐρινεοὶ καλούμενοι κ. τ. R., quem locum si teneas, dixeris solum καὶ

6쪽

ὀλύνθους suisse scriptum, ἐριπεούς esse glossema, quod in textum irrepsit. Sed Theophrastus,

alii distinguunt θλίνθους et ἐρινεούς, sive ἔριπα, ita ut καὶ ὀλύνθους ἡ ἐρινεούς seribi potuisse a nostro auctore diiseris; neque facile discernas, utrum horum, quae dixi, dandum sit, sed ολυνθους ἐρινεούς Saltem constare non potest. Certum est me temere ἐαρινούς dedissetnam licet μυνθοι χειμερινοί saepe memorentur, non ideo etiam ἐαρινοί habentur. Sed computatis omnibus maxime inclino in scripturam καὶ θλύνθους αὐεναντα, quia aliis etiam loeis soli ζλυνθοι in his sormulis medicinalibus memorantur. Tandem libro de Mi. mul. cap. 34. Fol. II. p. 863. vs. 14.) occurrit sormula: ρ των Mn ν ἐπὶ σποδὸν ἐπιβάλλων ,οθυμίεν. Adnotavi 'τίνην αυην nusquam memoratam me vidisse et incertum haerere. Scilicet non significare volui me existimare μτίνη αυη dici non posse; nihil obstat; sed incerium me esse dei loci lectione. Nescio'num k τίνην αὐην καὶ

Νotissima est resinarum divisio in ρ τωας ορας et ς τίνας γρας, vide Diosc. I. 92. Sed verum est me in his libris alterum exemplum non novisse, ubi λτο1 αλ s. 4'pii, a ut ρητινη o si memoretur.

Continuabo iam indicem vocabulorum partim reiiciendorum, partim male explicatorum. θέρετρον lectio est a Galeno momorata et in fossario exposita ex Epid. Ι. via. I. p. 178.), ubi vide adnn. Vera lectio est ia τροπιῶ illud θέρετρον non est nisi corruptela, quam explicare non debuerat Galenus , et quae in lexica recipi non debebat. μαδαρὰ υφιστάμενα ex Epid. . VII. vol. I. p. 691. in oeconomiam Hipp. translatum est, licet dubitaret Foesius. Sine dubio vitium est scripturae; vide adnn. ω l. l. ναυσιῶσιες φλσίν receptum est in Oecon. Hipp. o libro de Praelis et Artieulis Fol. III. p. 17.); absurda dictio et salsa sorma est, de qua vide adnotata ad i. l. σιμουται a Foesio in voce σιμότης exponitur καταδαπανασθαι o loco libri de Fractis et articulis vol. III. p. 69.); sed falso illa significatio verbo tribuit m ei. ad.n. ad i. l. Ιἀνα σις in lexi ea receptum vidi ex Hippocrate; ost autem vitiose scriptum Vid. de . Fractis et articulis in adn. p 116. vol. III. Eiusdemque sarinae est αναρίστησις, quod ex libris περὶ, διαΘης cap. 90. p. 496. vs. 2. vol. III. in traici introductum est pro

αγαρι se; cf. adnn. ad i. l. -οὶ θρα Foes. in Oec . exponit is exerti et prominentes articuli. Deceptus est vitio scripturae loci Mochlici a Liureo recto restituti, de quo vide vol. III. p. 181. in adn. Nec tamen nego recte dici ἐξίσχιον σκέλος, recteque homines ἐεισχίους dici, modo videas exempla a Foetio in Oecon. laudata. σπαθην in libro de Glandulis svol. IV. p. I94. vs. 6 obvium exponitur a Foesio voce σπαθαι is scapulae. Si Rusum Ephesium et Pollucem contuleris, videbis parum recte pomtium eristimare σταθι ' esse Masulam, nedum εο ulas. In adn. ad i. lia reticui quod nunc non pro certo scribo, sed ut tu mecum diiudices L. B. Vide . nempe num pro σπα γ apud scriptorem πίων sit legeddum: habebimus: μαραινεται ο ἀνθρωπος καὶ En ουκ ἐκ- ' λει' ταχb γαρ πονέει τὸν παθὸ μ καὶ αμα τΔ ποδε καὶ μηρῶ παρέπονται καὶ αἰεὶ τελέως ολλυνται κ. τ. λ. Intelligis in his ἐθέλειν valere δυνασθαι et me πονέειν τὸν υ ν dictum

existimare, quemadmodum νοσεῖν νισον.

7쪽

ἐνεύν duce Galeno in oecon. is vanum, inefficax, inutile V exposuit Mes. e libro de offmedici sues. III. p. 2ll. 3. : Locum tamen ita se habere videbis, ut propter corruptelam nihil intelligas. Si quid video, probabile est ἔνεον esse participium verbi ἐνεῖναι. Vide num dandum sit: το δε αμμα μῆτε ἐν τρίβ*, μῆτε ἐν εργω, μέ τε ἐκει, οκου ἐνειν . . κεισεται. Quid. perierit non coniicio. Λιβηpsa a Galeno exponitur et a Foesio in Oecon. refertur ad locum libri de ossietna medici sues. III. p. 2ὶ6. vs. est.); quod mihi non faciendum videtur; os adnn. ad phrtem postremam capituli 12. l. l. Quin dubito num λιβαρο sit proba scriptura vocabuli. - χαλκῖτις στυπτηρίη Foerius duce Galeno in Oeeon. intelligit ita ut στυπτηριη sit adiectivum, quo species vrλκίτιδος definiatur. Galeni glossam recte retulit ad lib. de Uleeribus cap. 18. p. 259. vol. III.) additque i, quidam tamen tum chalcitida, tum alumen accipiunt. In sententiam paene similem adductus eram, cum adnotationem ad illum locum deseribebam: sed quum in priore formulae parte duae species aluminis memorentur, probabile est in altera parte chalcitida solam memorari et esse legendum: καὶ ἡ χαλκῖmς δ οπταν δε εις ἀνφλογοειδης γένηται. Certum est Galeni opinionem esse longe salsissimam. ανασ*ν legebatur in libello περὶ εὐσχημοσύνης p. 340. vs. 2. vol. III.); reposui ανα δειαν, nec nunc de re monerem, nisi vidissem monstrum vocabuli ἡ ἀναιτίη in lexi ea hodierna ex Hippocrate scilicet illatum esset ἀνατείνεσθαι is contentis viribus esse V exponit Mes. in Oecon. ex Prorrh. II. 6. svol. III p. 367.): sed lacus insiticius, ubi olim legebatur, ita est comparatus, ut intelligi non possit ideoque nec talis verbi significatus iure ex eo deducatur. Vide adn. ad i. l. ατ υμ ος γαστερ recepit Foes in oecon. , licet suspeetam esse lectionem ipse dicat Recipiendum non esse, quum ne Vocabulum quidessi Graecum sit, dixi in adn. ad Prorrh.

p. 386. , ubi in adii. dixi illum manifesto et ἀμβλυω σμύς confundere. Res non latuit Foesium in oecon.; sed vide quantam fidem Galeno habere lieeati φοινικίη νουσος e Prorrh. II. cap. ult. bol. III. p. 393. Vs. penuit.), ubi vide adn. , exponit Gal. in glossario. Relege utramque glossam φοινικινος et φοινικsi νόσος. Foetius in Oecon. φοινικίνη νόσος coniicit. Equidem a coniectura qualicumque abstineo: Galeni infe pretatio utriusque vocabuli mera est hariolatio. Loci lectio me iudice prorsus incerta est. ἐμινύθει praebent codd. alii et Marc., ubi olim ἐμινύθη libro de Artio. cap. 10I. vol. III. p. I 18. vs. ult.) et rursus ἐριι θει de coniectura Bosquilloni et Lituet libro de offmedici cap. 24. p. 22I. vs. 3. vol. III ), ubi ἐμνύθη codd. - Falsae formae sunt ex ἐμίνυθε natae. Sunt autem, qui in hoc verbo errores admittant, quare de eo moneo. Foes. in Oecon.: θμινύθειν, inquit, et μνυθῆσαι minuere aut imminuere et μινυθῆναι imminui signifieare apud Hipp. contrariumque esse αὐξανειν scribit Gal. lib. 2. περὶ δυσπν. p. 179. 27.)indeque πινύθησιν imminutionem indicare et passim usurpari apud Hipp. eo significatu ut repugnet αὐξῆσει. .- Apud Gal. l. l. in ed. Basil. et in Ksiliniana, quae nunc in promptu sunt mihi, lego: φνίθειν et μνυθῆναι et μνύθη- , non μνυθῆσαι. Sed quod

8쪽

μινυθῆναι habet Pergamenus potius librariorum culpa eum habere existimo quam sua. Puto illum recte μινυθῆσαι dedisse. Certum saltem μινυθ ναι nihili sormam esse; probum est ρει--ειν, μινυθησαι, quemadmodum λέγειν, ἐφῆσαι. Tum sti, rata, tum ἐμνύθη codicum librariorum commenta sunt passivi storisti formam habentium. Est autem apud Hipp. etiam μινύθω tum transitivum, tum intransitivum. Intransitivo sensu frequens est; transitivo legitur v. c. cap. 17. libri 'de os . medici. Occurrunt quoque perfectum μεμινυθηκέναι et suturum μινυθῆσειν in Mochi. p. 184. vs. 8. . 'DMνsθεὶ, unde orsus eram, licet in Marciano legatur, item est salsum, nam μνυθω non datur, nec magis quam Graecum est. Qui vis novit, inquit, ne molestus si si Lego tamen in Lexico: hleiner Wirden, abnelimen, Hippocr. V - Imo vero nego: solum μινύθω in his libris medicorum scribitur, nam ἐμινυθη emendandum est, sicuti dixi. Quodsi haec teneas, intelligis quo sensu C eius nostrasis abiiciantur lexica V dieat. ἐξαπάται salsa forma pro ἐξαπατηταί, in letica irrepsit e loco libri I. do Diaeta p. 414. vol. III.); ubi vide adnn. το αρθρον a Foesio in oecon. exponitur κατ' coxendix; idque e loco libri περὶ χῶν p. 516. ves. III.; vide adnn. ad p. 515. Omnem ego fidem hac in re Foesio denego Huc usque continuavi indicem,'quem ire vol. ΙΙ. describere coeperam. Addo aliquid Nimirum de verbo ἀγνυμ haec noto. Eius compositum ἀπάγνυμ raro, κατάγνυμι frequenter in libris de Fractis et artio. et in Mochlico legitur. Occurrunt autem praesens passivi, quod κατάγνυμαι semper scripsi; persecti forma activa notione passiva κατ-γα, quam semper per ῆ protuli; - tum a0ristus passivus subiunctivi, optativi, infinitivi, participii, quem semper sine augmento καταγε, καταγε', καταγηναι, καταγείς exhibui. Quod Gristum eo modo scripsi, ideo seci, quia larmae sine augmento multis locis in omnibus mss. leguntur. Sed tenendum lections s fluctuationem esse tantam, ut si quis praeserat κατεαγρ, κατεαγείη, κατεαγεναι, κατεαγείς, me vix habiturus sit adversantem. Vitiosae sormae mihi sunt κα τηγνύμενα, κατοπται, quas codd. subinde serunt. Magis etiam vitiosa κατεηγριέ , quae uno loco in margins ms., altero a Bosq. de suo, uti opinor, invecta repetitur; perfectum est κατέηγα non κατέηγμαι. In persecto non vitiosum est κατέαγα, quod codd. nonnumquam praebent, sed si frequentiam locorum, ubi κατέηγα legitur, respicias, non dubitabis quin per ῆ auctor constanter scripserit. Forma, qualis κατηγυιης p. 46. vs. 31.), mihi vitiosa videtur et tamen substantiva κατηγμα, κατ εις certa auctoritate munita in mss. omnibus veniunt. In in isto passivo fluctuatio est inter κατεαγη, κατεηγη, καταγρ, κατηγ i, similiterque in participio. De κατεηγρ in adn. dixi me opinari eam formam ex consutions storisti et persecti esse natam; nempe utrumque in antiquis libris ΚΑΤΕΗΓΗΙ seribi potuit: verum p. 33. Vs. 13. κατεηγότα ἔν est subiunctivi persectum; itaque illud κατεηγρ aoristi quidem sorma est, sed eadem vitiosa pro κατεαγη. Pag. 27. vs. 13. fluetuatio est inter κατεηγμος, κατεαγέντος et κατεηγDτος; legitur κατε Dτος in mss. sex, sed vitiosum est, quia in noristo α apud Iones, licet producatur, non videtur transire in Ui. - Quod dixi formis sto isti subiunctivi, ceti. in his libris frequenter sine augmento scribi, exempli Ioeosint haec : p. 13. Vs. II. καταγν, Omnes, nam Bosq.. de Suo κατεηγη; item p. 22. vs. 21., p. 27. vs. est. καταγηναι omneS; P. 32. Vs. 16. απαγν Omnes; - P. 53. Vs. 21. καταγειρ

9쪽

es, item p. 76. vs. s. 17. καταγν omnes; - ,. καταγεω ς omnes omnes; p. 54. Vs. 6. κατα. si omne

quod attinet ad rem, de qua agimus; et p. III.: . 4. - Haec hactenus lItaque unum debitum persolvi; antequam ad alterum persolvendum pergo, moto me codicis

Marciani collatione usum esse ad librum de Fraotis a libri principio usque ad διεστράφθαι p. 24. vs. 18.; ad librum totum de Articulis, i. e. a capite 49., p. 55: huius voluminis ad extremum usque; item ad Mochliei partem priorem, d. e. ad capitis 18. finem usque, p. 167.; denique ad partem libri W. de Diaeta s. de Insomniis. Ad quaenam scripta Vossimum librumn eius lecti. textui subiecerim , sponte lectori patet. Fuit, qui me admoneret ut de Hippocratis erga rem medicam meritis editioni aliquid adderem; cui quidem invitationi deesse nolo, quamquam procul abest ut hunc locum esse existimem , ubi historiam medicinae Graecae antiquae suribi oporteat. Sed sunt Rano scripta, quae edidimus una cum recentiorum de veteribus narrationibus et fragmentis. horum i apud illos servatis huius. historiae, cuius non exigua pars est Hippocrates, sontes. : Atque V sinam .horum fragmentorum nobis concinnaret aliquis, i editionem criticam, qualem fragmentorum comicorum, tragicorum, historicorum, philosophorum sibi compararunt stillesqgi. i Hippocrates vero quid in medietna praestiterit , quae sata eius: d trinae fuerint; maxime sano ex hac veterum medicorum sylloge discere licet, quae tum ipsius, tum coaevorum, tum ponerorum, qui aetate proxime ab eo distant, reliquias continet. Non desunt tamen, quae rem premant di incultates i ignorantia temporum, quibus unusquisque liber sit compositus ex nominum eorum,

qui illos conscripserunt. Seiliret Hippocrati ipsi quae tribuere liceat .vidimus, vidimus unum de venis fragmentum Polybi essρ, alterum de eodem argumento Syennesis Cyprii , de reliquis eribus, quae longe maximam huius sylloges partem faciunt, i non constat a quibus viris sint scripto mandata. Ad temporum vero rationem quod attinet, novimus aetatem Hippocra- . tis, annum quo natus sit, quo obierit sere novimus: probabile est librum hi demiorum VII. reserendum esse ad tempora Philippi Alexandri magni parentis eiusdemque aetatis esse libros de morbis II. et III., de quorum orationis similitudine cum Epid. VIU in presegomenis vol.

I. V Il. p. c.11. monui; ceterorum auctorum aetatem accurate scire non datur, licet aliquid

ad eius definitionem fieri posse videamus, si libros ii

certas notas continent, quibus constat eos ante vel post alios e patere dixerim haec scripta longo maximam partem nata esse ante eaevum, nisi quod epistolae sortasse ad ipsum hoc tempus referendae si Αt distinguemus saltem, inquis, qui libri a diversis auctoribus, scive non noverimus, qui ab eodem scriptore sint compositi. Ne hoc quidem semper poteris: quominus fiat impediunt ea scripta, quae collectiones continent locorum diversissimae originis .s Alexandrinae

10쪽

ditis antiqui aevi comparatus et quid in arte et doctrina medica praestiterit et qui fructus ex eius laboribus in posteros redundarint.

Ad scripta, quae non sunt nisi syllogae locorum e diversis auctoribus excerptorum adeo ut de illor31m collectore tantum sermo esse possit, quem auctorem dicere non liceat, reserimus Praenotiones Coacas. Prorrheticum primum. Aphorismos.

Et cum Aphorismorum nonnullis cohaeret pars interpolatorum in Epid. II. IV. VI.; cum altera vero istius interpolationis parte maxime conveniunt libri de Humoribus et de Alimento. Alius quidem generis scripta, sed quae item ex aliorum librorum locis conflata sunt, sed post tempora, quibus v. c. Aphorismi collecti sunt, supersunt in libris de Crisibus et de Diebus iudicatoriis Ad libros, qui ita per se constant, ut cum aliis nexus nullus appareat et ut ex iis, quost ad medicarum doctrinarum incremenin aestimanda parum proficias, refero libellos de Dentitione.

do Medico. fragmentum quartum libelli περὶ ιστων φύσιος, partem spuriam libri de metu acularum. Ne putes tamen me omnes, de quibus huc usque dixi libros nihili sacere i sunt quidem inter eos, qui perexigui sunt pretii, licet vix ullius sit, e quo nihil disera, ex aliis plurimum