장음표시 사용
21쪽
At enim nonne ex illat omnis gratia eli essicax sequitur haec e Gratiae misteriori in stam naturae lusae non resistitur quae est secunda inter quinque n. molas ab innoc. X. oc Alex. V il proscriptas ξ Minime sane ; cum gratia
ad unum actum essicax esse possit inessicax & excitans tantum rei pectu actus ulterioris, acl quem ex natura sua tendit & ex voluntate Dei antecedente ordinatur. Itaque licet tali gratiae eis caci non resistatur quoad a etiam proximum , rei pectu cujus est efiicax, resillitur tamen quoad actum ulteriorem rei pectu cujus est tantum excitans.
Auguror neminem Thomistarum fore qui non Religioni sibi ducat hine propositionem , aliisque Thomistis adeo probatam impugnire. Erit fortasse, com in conclusionibus nostris dupliuem veram CHRisTi Gratiam admittamus, qui nos contradictionis arguat. Siquidem probamus istud Omnis gratias cicax , & dicimus plane Dppositum , videlicet: alia est per se Goax; alia quam Thomissae seu lentem vocot; igitur non omnis cicax. Gratulor certe mihi , cui jam objici nihil potest, quin idem Disis objici debeat. An credis seeum pugnare Sylvium , qui eodem ipso luco ubi testatur solere dici omnem gratiam esse essicacem, stabilit divisonem gratiae in essic cem de lassicientem Thomisticam λ Disce ergo Sylvio de nobis vocem gratia Geax dupliciter accipi, uno modo generaliter, altero stricte. Strict Esumpta ut distinguitur contra Thomstice suffcientem, significat gratiam quae movet & applicat ad actus per se hos, ut supra audivimus dicentem Gonetum Generaliter sumpta signfcat omnem gratiam , quae habet aliquem effectum, si v quae movet de applicat ad actus vel persectos, vel imperfectos; & juxta eam significationem ly gratia cicax complectitur gratiamessicacem stricth, 6c gratiam Thomistice tussicientem. Non sunt igitur haedum contradictoriae t omnis gratia est Ocax , & non omnis gratia en cicax, si e eo in assirmativa sumatur generaliter, in negativa tiricte, cum non sint assirmatio & negatio ejusdem, sive cum non constent eodem praedicato quoad lignificationem, licet constent eodem quoad vocem. Ne tamen adhue cuiquam lubido incessat obstrependi, nostramque istius propositionis Approbationem sugillandi, tot illius Approbatores profero, quot habet TR iυMPHus Tito MisTARUM PER PHiLALETHEM Hul quam multos tum ex Academia Lovaniensi tum ex hac Duacena i Quos inter Ex. Dom. D. Paeobus Randour , De la Herdure, de Belbeneour, alii ex Familiis SS. Dominici, Augustini, Benedicti, Norberti. Etenim PHILALETEs opust. I. cap. 2. art. I. post num. Iet . reprobat quod junior Moli
nista probare intendebat, nimirum dari gratiam sv ffcientem , quae non sit essicax: praecipua, inquit, intentio s radicti junioris fuit probare dari gratiam
sustentem quae non sit GPax. Herum paucis ostendo longὸ eum aberrare ἀ --ritate Angelica. Igitur PMi LALETEs censet non dari gratiam sussicientem, quae non lit essicax, adeoque omnem gratiam etiam illam, quae lassiciens vocatur, esse eruacem, & longὶ aberrare a veritate Angelica , qui contrarium tueatur. Pro
22쪽
Pro Auctario sit Messenius non ita pridem Seminarii Mechliniensis Praeses in quo haec Thesis propugnata dicebatur , qui in tomo de A diibus humanistra'. i8. qui est de Gratia dub. 8. eandem propolitionem ut veram admittit. Ita enim scr bit, Petes: quomodo omnis gratia interior sit e ax cum inde sequatur propositionem ab Innoe. x damnatam , nempe hane, gratiae Interiora nu
quam reu tur es mali damnatam st Resp. utique concesso antecedente) negando seruelam, iolvitque illum nodum eo modo quo nos supra.
Altera pars copulati vae isti aequivalentis: Augustinus naturae lapse tantum attribuit gratiam eseacem est haec: secundum Augustinum in liatu natura
lapsae nulla eii gratia tussiciens, nempe distincta ab emcaci, quo modo intelligi debere liquet ex oppositione gratiae sussicientis contra essi cacem , tum ex eo quod & ipsa secunda conclusio Theseos in initio illud diserte exprimit,
dum ut adhuc superius relatum est sic habet: qui gratiam aliquam Iusteniem ab eseaci distinctam in hune amisse innocentiae satam invehunt, mirum . quantum ab Augustini minie deficiunt. Si hane gratiam lassicientem ab essi caci distinctam, non restringendo, sed explicando potuimus intelligere , ut intelleximus, sum cientem Molinianam, nostri sunt Thomistae omnes, cum eorum nemo illam respuat. Potuisse autem ac debuisse ita nos intelligere sic probavimus in judicio huic conclusioni subjuncto , ubi dicimus: doctrina est verὸ Augustiniana reseciens pro statu naturae lapsae gratiam se cientem Molinianam , de qua intelligi Eane secundam Thesim patet ex tertia. Quia scilicet in tertia demum te imo est de
gratia Thomisticἡ lassiciente, ubi quaeritur: At quid de gratia sustentehensu Nompita lVerum ut id pateat magis, duabus aliis rationibus, duplicique adeo syllogismo demonstro. Primus sit: Omnis gratia tussiciens disincta a gratia essicaci generaliter sumis . pta est gratia lassiciens Moliniana. Atqui Gratia iussiciens, de qua in Thesi, est gratia sussciens distincta a
gratia essi caci generaliter sumpta. Igitur Gratia furficiens, de qua in Theli, est gratia sussiciens Moliniana. Major probatur: gratia efficax generaliter sumpta sub se comprch. ndit gratiam stricthemacem , & gratiam excitantem,quam Thomistae iussicientem vocant, a qua sane distincta esse non potest gratia sussiciens, nisi sit M
Probatur minor: Gratia sussic ens, de qua in Thesi, opponitur Gratiae illi edicaci, de qua dicit Thelis : omnis gratia in hoc statu est essicax: atqui gratia eo sensu essicax , quo cum Sylvio,aliis Thomistis ac Triumpho Tho-mistarum dici potest omnem gratiam esse essicacem est gratia essicax gener liter sumpta. Igitur gratia sum ciens . de qua in Thesii, intelligi debuit gratia sussciens distincta a gratia effoci generaliter sumpta. Cum perfectuast
23쪽
st syllogismus, nemo iam negare possit, gratiam lassicientem de qua in Theu, intelligi debuisse gratiam suificientem Molinianam.
Altero nunc syllogismo conficio Thesim, quae gratiam sussicientem astatu nature lapsae removet, non potuisse intelligi de gratia sussiciente sensu Thomistico. Quisquis negat gratiam Thomistico sensu sufficientem esse veresuificientem, is non potest censeri de illa agere , dum loquit de gratia sussicienti absque addito. Atqui e M Author Theseos negat gratiam Thomistico sensu sufficientem esie vere susscientem. Ergo Author Theseos non potest censeri de illa agere , dum loquitur de gratia sufficienti absque addito. M/jor est evidens : ita quisquis loquitur simpliciter de hominibus, canibus, lapidibus, non censetur loqui nisi de iis quos Veros existimat homines , canes, lapide Minor item evidens est: nam in tertia concl. dicit Author Theseos Particulam siensiu Thomi fies esse particulam alienantem respectu vocisgrais m ciens. adeoque negat gratiam Thomistice sussicientem esse vere sufficientem.
Quod quo sensu veriὶ dici potuerit, vide concl. c. inter nostras undecim ad calcem hujus scripti editas: ubi quaerimus, an particula sensa Thomistico sit alienans respectu voci stratia susteni : undό perspicies hoc in sentu non solum vulgari, sed & doctissimorum Virorum vere dici potuisse q iam vis ibi alium etiam afferamus sensum quo id dici non potest
& ulterius inferes: si vulgus omne. si Centura Duacensis & Lovaniensis utraque ad assert. a. id solum auxilium sussciens vocat, praeter quod ex parte Dei non est aliud ii cessarium, si hodieque testantur Lovaniensesai aere re sibilam mager H antiruis in appellatione gratiae sustentis, quo nomine baee ub ue protestatur si illam solum intelliore gratiam, quin si eit ut his- mo a at converta urcte. An non potuit Professor Seminarii Mech liniensi; Lovanio vicinus , Lovanti Theologiae Lauream adeptus in eadem significatione ibi illitata accipere vocem Aufileni R Quod si potuisse fateris , die rursum. an in illa significatione accipiens istam vocem per gratiam suis- eientem ab efficaci distinctam aliam intelligere potuerit, nisi Molinianam
' f. III. De Conclusione tertia Theseos.
'Ur aliquantum displicere potuerit gratia Thomistice sussiciens, ac curate id expresum in iudicio huic conclusioni subjuncto, nempe
. quod gratia excitans eo numine vocetur, cum proprie suis ciens non sit.
24쪽
Unde Viri sapientissimi profitentur se, si nunc primum ageretur de ea
voce instituenda ad significandam gratiam excitantem, manibus pedibusque obstituros. Et Cardinalis Laurea opusc. 3. cap. 3. cum aliis, inquit, iris diatis miratus sium, cur Theologi moderni gratiam illam Divinam, qua bomst voeatur, exerratur, illuminatur, inspiratur ad bonum faciendum, , e-ctum non obtinet , vocare coeperunx susscientem ad distinctionem e caris, quae siemper habet annexum esse tum , camsatis non sit ad eum ponendum sicut e ax , quae in rigore dici deberet seu ciens.
Caeterum cum dicit Thesis gratiam Thomistico sensia susscientem minus displicere, satis ostendit sibi non usquequaque disiplicere. Conforme est judicium nostrum conclusioni subjunctum, ubi testati sumus eam veritati nihil olficere , dummodo Moliniana significatione omnino exuatur; quod quidem fit apud peritos, quando exprimitur addita particula sensu Thomi Hira. Quo sensu autem dici potuerit particula alienatas respectu vocis paria siuctiensi quorsum hic repetam 3 habes loco supra citato ad concl. 6. inter nostras Undecim, ubi & habes quo sensu non sit. Illud praeterire non pollum, quod denuntiator, ubi retulit me illibenter uti termino gratia I ciens. Sc dum utor, addere particulam alienantem sensu nomiIBeo in rebus Theologicis:agere me histrionem clamitat. Est profecto, lugende sannio, ubi hos sales melius colloces. Cur non potius histriones vocas illos, qui servientes tempori & scenae ita omnem personam induunt, ut ab uno interrogati, an aliquid secundum se liceat, respondeant non licere, idem rogati ab altero licere respondeant, etiam juxta eam sententiam, quam speculative falsam esse certo sibi persuadent λ An non in eos potius quadrat, quod in nos perperam jecisti: domestici eius vestiti su i duplicibus 'Verum hi sunt forte histriones, qui tibi minime damnandi videantur,
uti nec damnandum censebat Caramuel eum, qui ut ipse Caramuel loquitur relatus a Sinniebis in Vindiciis Decalog. cap. 23. f. 3. num. 6. adhaesit commune Gallorum siententiae quae Reges in temporalibus negat subjectos Pontifici in Et rogatu : quidsi essetis Romae ' Respondit: mutare ur eum
aura animus; sentiremus ut Romae.
Fateor tamen ejusmodi histrioniam , licet tibi probaretur, me plurimum aversari, & quam falso pro histrione quocumque habueris . ostendo. Cur illibenter utar termino gratia 'OPiens, jam luperius rationes, ni fallor, non plane spernendas ingenue aperui. Adjicio, quod de se Ex. D. Si Pert alias testatus est, me nunquam uti simpliciter, sed additis tantum iis particulis, quae istam vocem ad sensum Thomistarum determinent. Quid hinc concludis p non igitur. inquies, ex propria sententia loqueris.
Quidni cum sentiam gratiam Thomistico sensu susscientem vere suis.cere ad id, ad quod susscere dicunt Thom istae, nimirum ad posse, sive adactum primum. Instabis, entu Thomistico est particula alienans: igitur gra- G tia
25쪽
Inferes tussicientem me vocare,quam sussicientem esse non censeo. Recte
inferres, si sussicientem simpliciter appellarem; at si appellem addita particula Thomsarum sensu , hoccine est loqui aliter ac sentio 3 hoccine est agere histrionem in rebus Theologicis pNon possum, quin candide tibi aliud exemplum proseram, ubi fateor
me non dissimiliter loqui. Sentio peccatum veniale proprie esse contra legem Dei, cum alicui Dei praecepto seu legi vere adversetur, itaque dum dicitur peccatum veniale non est contra legem Dei sensu Thomistico lysiensu nomistico esse particulam alienantem respectu vocis contra legem Dei. Idem tamen existimo citra culpam hoc a me dici posse: peccatum veniale non est contra legem Dei sensu NomiLIsto, sed praeter, quia peccatum veniale finem M plenitudinem legis, quae charitas est, non evertit, quam vis libentius aliam phrasim usurpem, qua dicitur absolute peccatum veniale esse contra legem Dei. Nisi me mea vehementer fallit opinio, nemo Theologiae vel mediocriter peritus dixerit hoc esse agere histrionem in re bus Theologicis, adeoque non in casu priori, cum non tam ovum ovo sit' simile, qu1m hoc exemplum alteri.
iam igitur inepte hic profudisti tot amarulentos jocos, quibus etiam fratrem involuere visum est , ut aliquid invidiae mihi conflatae in eum derivares. Egregiam vero laudem & spolia ampla parasti, si jocis Se calum- .niis tuis illud etiam consequare ut ipsi omnem ad potiundum Canonicatu Ariensi sibi collato aditum intercludas. Reliquum est ut monstremus, quemadmodum a nobis benigne explicari potuerit, quod in hac conclusione Theseos dicitur, rem voce gratia fuctaeus expressam Augustino & purioribus saeculis ignotam fuisse. An ergo ignota fuit Augustino Gratia excitans, quae est realiter eadem cum gratia su Geienti λ R. Ex his, quae habemus in Exst. ad quim amna calauehum ita Thesim nos fuit Te interpretatos, non quasi ignota fuerit Augustino gratia excitans, sed quia ignota fuisse videtur sub conceptusuili tentis. Sic dum dicit Aug. l. 8. coni. cap. s. volumias nova qu.e mihi ess, ea erat, ut te gratis calerem, fruique te v siem. Deus, nondum erat idonea ad superandum priorem vetustate roboratam, gratia banae istius voluntatis
gratia erat excitans, nec tamen agnita iub conaeptu sufficientis, sed sub conceptu in sussicientis. Atque ut huja; dis ultatis enodationem distinctione usitata clariorem reddam, dum dicit Thesis rem fuisse ignotam
Augustino, id intelligo formaliter , id est , ignotum fuit materiale si Pnificatum vocis gratia Thomistice sufficiens sub ratione formas sufficientis. Fateor autem rem voce expressam , secundum materiale saltem, nul
latenus ignotam fuisse Augustino. Non est igitur par ratio hujus vocissi e est, A quarumdam aliarum , quas non usurparunt antiqui, e X. g
26쪽
vocis transis stantiatio: nam res hac voce expressa antiquis tam secundum formale, quam secundum materiale nota fuit. Non est autem mirum, quod formale significatum vocis DODiens sive sui scientiam non attribuerint Patres gratiae solum excitanti. quia suificientiam gratiae nunquam compararunt ad actum primum, sed semper ad actum lectandum.
Sic interim expressionem alterius explica v imus, ut nos ipsi ea non ut mur. Unde ita dicimus concl. c. inter nostras undecim: admittenda estgυtia Nom iee subsiciens saltem quoad rem ea voce significatam. addimus,nram materiale significatum i ius meis : μὰ admittenda est gratia actualis interior ex citans. qtiae idem est reabter ut dicit Alvare: i, communiter alii Thomistae, quod
tratia Thomissice ousiciens. Quae si perpendis, comperies nullam esse contradictionem in his quae ibi, de qu u dicimus explicando Thcsm. Ita autem Thelim a nobis futile intellectam probat explicatio, quam non post approbationem Theseos quaesivimus, sed quam ipsi conclusioni
approbantes subjunximus. Licet hoc satis sit ut pareat sensum nostrum esse ac suisse orthodoxum, lubet quaedam addere ut appareat illum saltem absque graviori imprudentiae culpa potuisse Theti per explicationem aptari. Hujus difficultatis in qu .i non agitur jam de fide nostra , sed de verborum significatione, cardo in hoc vertitur; utrum per rem voce gratia su ficiens expre stam intelligere potuerimus gratiam sufficientem sub ra: ione formali suisicienti . Ut potuisse videamur, tria quaero. Primum, an ista vox eratia nomistice se ficiens accepta pro pratia , quae
Thomistico seqὶ suis cir, accipiatur pro se ipsa, seu pro ipsos nop Haud
dubie negabis. Igitur accipitur pro re ligni ficata : nam acceptio vocis
est usurpatio vocis pro se ipsa , vel pro re significata. Igitur gratia quae Thomistico sensu sussicit, Se quatenus sciscit vocari potest res per vocem
Q aaero deinde, an voces gratia Tlam ce suci ions , & rratia excituniaeque sint voces synonymae ac illae, ensis Jc gladius ' Negabis iterum, uti- ue quia voce se sit & gladius prorsus idem tignificant: gi alia autem sui
ciens Nomiaice de cratia evellans significant eandem rem materialiter,
sed non eandem rem formaliter..Concludo quod prius: . . Quaero 3. si herba a saeculis semper notissima hoc tempore comperi tur a Medicis praesens esse alicui morbo remedium , an non possit dici remedium illud priscis fuisse incognitum p Fatebere , utique quia quamvis herba nota fuerit, atque adeo materiale illud quod est in remedio, non tamen Drmale, sive nota non fuit herba ut medica δc sub ratione remedii Igitur a nobis ita exponi potuit illud res voce ex ressauit crederemus auth rem Theseos intelligere rem voce expressam formaliter, sive gratiam e citantem quatenus sufficientem fuisse Augustino incognitam.
Centendet quis doctrinae Thomisticae fieri injuriam, eo quod sussicientia
27쪽
esentia , quam tribuit gratiae excitanti, dicatur suisse Augustino ignota. Recte id contenderet, si acciperemus positive pro reprobata: Verum accipimus negative ut sit idem quod non nota. Fuit itaque ignota quidem sed non reprobata aut impugnata, eo quod Augustinus contra Pelagianos disputans & agens de sufficientia ac de posse supernaturali, ageret defuit cientia perfecta ad actum et . ac de posse omnino completo. Instabis: aliquid ergo reperere Thou istae Augustino ignotum, adeo. que etiam Thomistae debent sibi videri nani giganteis Ausustini humeris insistentes, qui plus Augustino videant: quid enim aliud significat istud de herba allatum exemplum R. Insulsa prorsus haec sequela: absit ut iis qui discipulatu illuminatissimi Doctoris Augustini adeo gloriantur, illum attribuam Thrasonis. mum. Exemplum illud non alium ob finem protuli, quam ut ductu a
significatione vocis remi uim vel heria medica argumento ostenderem non
omnino absone illud iei vo. e gratia bufeiens evrdia accipi potuisse proiignificato utroque materiali & formali vocis gratia sufficiens, sive pro gratia sufficienti sub ratione formali susscientis. Ignota autem fuerit Augustino gratia excitans sub ratione susscientis , quia in disputatione contra Pelagianos de illa susscientia ad actum primum 1 secundo separabilem non agebatur; quis inde inferre possit Th in istas sibi nimium arrogare, quasi quidpiam repererint quod Augustinum fugerit , & ipse velut sub caligine constitutus videre non potuerit pNonne plura sunt citam in materia de Cratia quae ab omnibus scholasticis tractanturi & ab Augustino in neutram partem sunt disputata p Quis idcirco dixerit omnes supra Augustinum sapere velle Itaque, quod praecipue in causa fuit se videbatur, cur Authori Theseos displiceret Gratia sufficiens Thom istarum , hoc est , quod licet Augustinus eam susscientiam , quam tribuunt Thom istae gratiae excitanti, considerasset. non videatur tamen unquam gratiam ad actum primum dumtaxat sussicientem
vocaturus simpliciter susscientem. Ex eo id ominari licet, quod gratiam ad aliquid in eis cacem simpliciter ad illud in idoneam seu insufficientem
Haec hactenus de ex p icatione istius propositionis, qua dicitur res voce expressa fuisse Augustino incopnita. Profatemur tamen illam expressionem nostram non este, nosque inhaerere expressioni conclus. nostrae 6. inter Undecim, quia pronius est ut per rem voce gratia siriciens expressam intelligatur significatum materiale istius vocis. Unde & dici potest dicimusque inter eos qui admittunt & vocant gratiam susscientem Thomisticam, Sc eos qui excitantem Vocare malunt, esse quaestionem de solo nomine accipiendo iv siolo ut tantum excludat rem quae est materiale signifi. catum, quam rem admitti oportere inter Omnes Catholicos convenit. Ceterum qu In nihil iste sensus quo Thesim explicavimus adversetur
28쪽
eondemnationi quinque famosarum propositionum satis nune mani seis stum arbitror, quamque haec Theseos explicatio prorsus consonet d et tinae conclusionis nostrae 6. inter undecim ubi concludimus: nullius eris raris arguiposse eum qui professus t uti profitemur se admittere gratiam interiorem actuatim quae dat posse, e cui in hoc tu naturin lapsae re stitur, eam excitantem vocare mavult, quom fuctientem.
Fortassis non deerit, qui urgeat vocari oportere lassicientem simplici- aer , non addita particula sinsu7Momissic) , ad hoc ut dici possit: gratiae interiori in statu naturae lapsae resisti. Verum quis non videt, quam nullo fundamento p An non illud dictum fuit, prius quam ipsa sic vocaretur An credidit Augustinus vocandam gratiam sussicientem illam , cui diceret resisti Imo vero quia resistebat illi, quae eum ad conversionem inessicaciter excitabat, in idoneam hoc est insuffcientem dicebat ad superandam priorem voluntatem vetustate roboratam.
Nusquam certe Augustinus gratiam imperfecti ad bonum conatus v eat gratiam sussicientem: idem tamen admittit ejusmodi gratiae resisti. Vide sis lib. 8. cons. cap. 9. ubi quaerit: Unde hoc mon Irum, dr quare istud' Imperat cuimus corpori, in paretur statim: imperat animus sibi, ct νe stitur. Agit August. de hac resistentia ex occasione illius, qua sibi ad resipiscendum excitato resistebat: quod cum non posset, nisi una resisteret gratiae ad resipiscendum excitanti, liquet Augustinum admisisse resisti gratiae imperfecti ad bonum conatus. Ita enim hanc quaestionem de antismo sibi imperante ut velit& resistente , solvit: sed non ex toto vult: non
ergo ex toto imperat: Nam in tantum imperat in quantum vult, ct in tantum non fit, quod imperat, in ruantum non vult. . . . non uaque flena Imperat: His
g. IV. De quarta Conclusione Theseos. DE quarta idem quod ante ferimus iudicium, neminem esse opinam. tes, qui illi refragaripossit. f. U. De quinta Conclusione Theseos. IN judicio, quod de quinta tulimus, consulto abstinuimus ab approbanda consequentia, quam per litteras significavimus nobis infirmam videri, satis habentes approbare doctrinam in ea Thesi contentam de ignorantia juris naturae ut sanam nec obscure traditam a SS. Augustino, Bernardo, Thoma, & plurimis antiquis ac melioris notae Theologis,quamettiamnum ut talem approbamus
29쪽
De sexta Conclusione Theseog. ITa dilucide ostensum est orthodoxe hane Thesim a nobis fili se expi ca
tam , ut pluribus id ostendere supervacaneum videatur. An forte objicietur Thesim a nobis non tam explicatam suisse, quam restrictam λ In quo λ Libertatem, inquies, bicornem interpretaminiae quilibrem & expeditam. lmnad verb ipsa Thesis aperi h loquitur de aequilibri ecum utique, inquit, non possit tam vitari quam non vitari id quod ignoraturia in asi diceret ut notamus in Epist. ad quem iam Baccal. non haberi potentiam aeque expeditam & instructam ad vitandum peccatum, quam est expedita ad non vitandum: talis enim aeque instructa potellas non habetur in peccante eo peccato, quod dicebatur Philosophicum. Ad haec pla Thetis diserte loquitur de Indifferentia expedita, dum dicit et Satius igitur nobis videtur ect S. Augustini principiis conformius ejusmodi libertatem inflexibili ad libitum voluntatis induerentia cr in EXPEDITΛ ad utrum libet potentia consistentem possit peccatum Adae prorsus rejicere. Fallum hoc quidem & damnandum, ii voccm expedita accipias prout illam eκplicamus Conclus. io. inter Undecim nostras; debet enim admittis ut ibi admittimus in in disterentia voluntatis ad utrumlibet hoc sensu expedita etiam in hoc statu naturae lapsae, quia vere in utrumlibet ferri potest
voluntas, adeoque expedita est ab impedimento auferente potestatem ad utrumlibet. Si tamen vocem expedita accipis, ut explicamus conclus. II.
hoc sensu quod potentia aeque feratur facilὸ in bonum ac in malum; haud
dubium, quin negare oporteat cum Augustino remanere post peccatum Adae indisterentiam sic expeditam. Isto autem sensu intelligere nos potuisse in disterentiam expeditam , claret ex loco Augustini in Concl. i l. allato ubi dicit: qnorantia ct infirmitas vitia sunt, quae impediunt volvotatemine moveatur ad faetendum opus bonum. Nonne qui voluntatem impeditam asserit, expeditam negat λ Sic autem a nobis fuisse intellectam convincitur ex judicio illi a nobis subjuncto ; Ita enim habet: Nerat e Thesis ad libertatem in hae statu rerutri biremem reum ad utrumlibet indisserentiam nempe , ut loquitur expeditam, qua animus incru de in bonum ac in malum se ectere possis, quasi semper babea: receptam ct suo nutui obsecundantem gratiam, ac merito id negat, tum in ignorante Deum aperte illa desit. Enimverd ille ipse sensus est, quo bifrontem indifferentiam s ut resert Goner. Vide Concl. H. ) Augustinus acerrime impugnauit. Quod ut cluces cat magis, nota lecundum Augustinum in Italu naturae integrae semper adfuisse gratiam , & ita nuiui voluntatis obsecundasse , ut Adamus non indiguerit oratione ad observandum ullum praeceptum. Ita sentit HENRICus
Nonis in vindici is Augultinianis cap. 3. 6. & probat ex illo loco Au
30쪽
gustini lib. g. contra Iul. ubi postquam retulerat illud Apostoli : Oramus autem Dom:num, nὸ quid ficia is mi addit: quod si ita esse: in potestate , quomodo fuit ante peccatum, priustitam esset humana Natura vittata, non utique pasceretur orando, sed agendo potius teneretur. in statu autem naturae laptae , ut pro equitur No Ris, illud adiutorium pro omninibus es singulis momentis
proximὸ suferens non semper praesto est hominibus; ideo scribit ibi . A u mus:
in Me agone magis nos Deus voluit orationibus certare quam viribus. Hinc quia
in hoc statu debilitatae vires, quia 3ratia magnis precibus imploranda , quia illam bene agendi facilitatem amisimus & legentem ad peccandum pronitatem contraAimus, quia denique certabat Augustinus adversus Pelrgianos, qui vitiatam esse naturam negabant, & libertatem pror us i laesam tuebantur, ita bifrontem illam , nempe a Pelagianis assertam , indisserentiam
impugnat, ut prima specie videri posse libero arbitrio iniquior. Sed absit ut vel tantillum iniquus credatur; cum dicat S. Hormi ldas Papa in Epist. ad Possessiorem , de arbitrio tamen hi ero se Gratia Dei quid Romana, Me ess rholicastruatur 9 se et Ecclesia, licet in variis libris Beati Augustini, O maximὸ ad Prosperam ct Hilarium abunde post cognosci cte. Quae igitur Augustini mens, dum eam definitionem peccati , qua illud
definierat in I b. de χ animabus elli voluntatem retinendi vel amittendι quod fultitia vetat, se unde liberum e I abstinere,dicit illam objicienti Juliano lib. r. op. imp. cap. q8. esse definitionem peccati illius quod tantummodo peccatum est, non quod etiam poena peccati λ quae illa libertas, quam admittit in primo peccato, & non in reliquis Z Est utique libertas integra, illaesa, vegeta, quam magnam vocat & amissam dicit lib. de Corrept. & Grati cap. I 2. Posteaquam , inquit, est ilia magna peccati merito amissis tibertas , etiam majoribus donis adiuvanda remansit insemitas. Nec alio sensu Augullini distipulus S. Pro per in Carmine de ingratis ita canii: Arbitrium per devia lapsium Haudeat. Quia nimirum , quod ic voluisse credidimus Authorem Theseos inscrtaptae ad mentem S. Augustini, licet remanserit in statu naturae lapsae indisserentia voluntatis aliquo sensu expedita ad utrumlibet, non tamen illo qui est Augustinianus de satis obvius, atque in judicio nostro eriplicatus, quasi iam voluntas semper habeat nutui suo obsecunditatem gratiam , quemadmodum sui sentire Augustinus videtur) habuit in statu naturae integrae. Sed an potuit Author Theseos rejicere definitionem libertatis: potentia quae positis omnibus adagendum praerarui sitis potest agere ct non agere ' Ac nolle ut illam quis tueretur confugiendo ad tensum compositum & divisum, item ad indisserentiam judicii Z Quidni 3 Cum teste Li Mos illam non ex Augustiano aut sancBs Patribus, non ex Ad stro Sentent. S. Thoma aut Doctore aliquo extrau: oribus , bed ex Almaino in suis Moralibus didicerint Recentiores. Deinde indifferentiae Molinianae favere videtur. Denique quia indisserentiam aequilibrem , de qua Thetim loqui ostendimus, salvare non possis, neque si confugia r