De Iliadis et Odysseae partibus recentioribus sive de arte inducendi et ...

3쪽

DE GADIS ET ODYSSEAE

RTIBUS RECENTIORIBUS

SIVE DE ARTE INDUCENDI ET CONCLUDENDI SERΜONIS HOΜERICA.

DISSERTATIO INAUGURALIS

QUA AUCTORITATE ET CONSENSU ΜΡLISSIΜΙΡHILOSOΡHORU IN ACADEΜIA HILIΡΡINA MR. PURGENS ORDINIS AD SU OS IN HILOSOΡHIA HONORES RITE CAΡESSENDOS

IOHANNESsBERGER

4쪽

Referente Theodoro Bis dissertatio ab amplissimo philosophorum ordine die XIX Een- Febinarii A. Μ VIII adprobata.

5쪽

THEODORO BIRT

7쪽

Ρraefatio.

Viri docti antiqui tria genera poesis discemebant prismum ενος μιμητικον siV δραματικον, deinde ενος διηγηματικον vel ἀπαγγελτικον, quibus duobus inserebant tertium genus e primo et altero mixtum, quod nuncupabant ενος μικτον vel κοινον. Et isti generi mixto adnumerabant Homeri carmina, quod in iis heroes non minus saepe verba faciunt quam auctor ipse. Atque profecto Homeri genus dicendi non raro scaenicae dictioni proximum est. Sed quoniam poeta picus non ut fabularum scriptor in scaena personas loquentes facit, sententiis quibusdam coniungere debet orationes personarum partes agentium inter se et cum narrationis contextu nobisque indicare, quis verba facturus sit vel fecerit. Nam orationibus directis narrationis aequum cursum turbari et interrumpi iam antiquissimus ille poetarum sensit. Sic ortae sunt illae formulae τοὶ δ' ἐμείβετ' ἔπειτα, ως ἔφατ

ο δ αρα πάντες . . . et sim. quae Homero et arti epicae, quae eum sequitur, tam peculiares sunt, ut sine his malimentis Homerum nostrum vix cogitare possimus. Sane

poeta valde id affectat, ut formulis inducentibus et conii cludentibus quasi rotundet orationes et circumplicet, nam etiam orationes obliquas, quas prae directis semper re. Vissimas esse et quas saepe in orationem directam transire nuper demonstravit Rehme cf. insea g. 10 , eadem fere ratione circimiplectitur. Denique observamus etiam personas ipsas, quas auctor fingit dicentes, in suis orationibus 1

8쪽

eodem modo atque poeta ipse manifestissime separare aliorum verba a suis, quo studio poeta adducitur, ut inter. dum etiam duas conclusiones deinceps sequente Ponat. Quod nobis, quorum oratio fertur quasi torrens, ni

habile quid et rigidum habere videri potest, praesertim cum ad illam copiosam et uberam dictionem Homeri accedat aliud omnis fere variationis defectus vel, ut aliter dicam, eximia iteratio quarundam formularum. Apud nostrates aequabilitas et immutationis defectus taeterrimum habetur,

sed plane contrarium usum apud Homerum valere tibi satis notum erit. Nempe hic ut pro aliis rebus, quas Saepius narrationis cursus postulabat, uti solet fixis et stabilitibus sententiis; sic praecipue ad orationum exordium etf1nem notandum adhibet formulas quasdam, quae sane ut imagines ex aere ductae sibi constabant. Nolo in universum disputare de iteratis apud Homerum, de quibus iam alii ante me egerundi conferas praeter omnes

Godosredi Hermanni opusculum, quod confecit De iteratis apud Homerumα, Lipsiae 1840 addo Rothe, Die e. deutun de Wiederhol unge fur die om. Frage, Festi schri des franet Gymnasiums, Berlin 1890 Christ, Sitziingsberichi dera bayr. kad hist phil. lasse 1880, pag. 221-272 Sitti, Die lederholungen in de Odyssee, Μύnchen 1882. Sed ut certis numeris tibi persuadere possis, adscribo id, quod duardus Schmidi in indice

omnium iteratorum Homericorum, Goettingiae, anno 188 ,

pag. VIII praefationis collegit: rumi unendlic o Homer sich wiederhoit, etsi eder

9쪽

findet sic Simal, da taber naturlic nur 50mal in M.

etu aebrachi erde libri bleibi, so at man etwal 2000 Verse abeturechnen, as ungenh dem Umfanider Odysse gleichkommi. Ex his iteratis mihi imprimis illae formulae, quas iam supra tetigi, inductiones scilicet et conclusiones orationum directarum, diligenti et plena perquisitione et recensione carere et indigere videbantur: qua de causa mihi eas in

Initio mea studia restrinxeram ad orationum complexio, nes, at tamen brevi intellexi, quam arte cum his formulis cohaereant eae, quibus poetae epici inducunt orationes directas nempe quasi curvaturae, ut cum Vitruvio dicam sibi respondent, inter se tendunt et rotundant. Accedit, quod haud paucae istarum sententiarum quasi Iani facies et respiciunt ad orationem habitam vocibus sicut ιδ πιετο, si sim et prospiciunt ad verba sequentia. Adsumas freti quentes illas formulas, quae statim post finem orationis recta via contendunt ad sequentia verba. Deinde magno cum gaudio observavi eos locos, in quibus conclusionum structura et compositio ab usu recedit Homerico, eosdem simul serae originis signa prae se ferre. Quo modo AEa quae Huc conclusionum observatione

10쪽

statui, multo maiorem veri similitudinem adipisci mihi non negabis. Si recolligis frequentiam immensam istarum quas tracstaturi sumus formularum, non mirum tibi videbitur, quod iam ab antiquis Homerus irrisus est propter illas formulas, quibus copiose initium et finem orationum exornat. Orophyrius apud Eusebium, praep. Vang. . , memoriae tradit a Cratino, poeta comico Homerum ludibrio habitum

esse propter frequentiam illarum formularum G γαρ τον δ' ἀπαμειβόμενος προσεφη κρείων Λιομήδης σιγω, υμήρου

ἀπαμειβόμ=ενος Sic ille, neque hodie desunt, qui idem

irrideant et increpent. Sed nostrum non est Vituperare, immo vero omnia funditus intellegere et explicare. Sic oritur prima quaestio, quae nobis solvenda erit: qua de causa et quo consilio posuerit Homerusillas inductiones et conclusiones. Non pauca ad hunc usum explicandum iam God Hermannus contulit in praestantissimo opere supra g. 2 citato. Ex quo noni nulla repetenda erunt, alia supplere conabor. At unum praemonendum est. Cave ne antiquae dictionis mensuram facias ad amussim hodiemae cultioris. Dico cultioris, nam nos abundanter utimur oratione obliqua,

quam Homero vix notam fuisse in propatulo est. Sed si Homeri dictionem cum hodiernis comparare vis, descendere debes ad pueros et ad plebem rudem artium; qui non aliter atque Homerus de oratione habita vel audita iisdem Verbis, i. e. oratione directa, referre solent. Et si animum induxeris, reperies easdem sive similes formulas ad orationis exordium et finem distinguendum iis familiares esse Rerum

natura datur eos spemere verborum copiam et gravitatem et matum Homericum. At nunquam, ubi nuntius ea, quae ei mandata sunt, pronuntiat, intermittit antea et postea Monere: haec mihi mandavit . . . . Festive