De adiectivis compositis Homericis. Dissertatio ..

11쪽

quae sequente v0cabul significatur in malam partem vertit et infausti mali, pericul08i 0ti0nem attribuit. Λυσπαρις, δυσκλεής, δυσηχὴς, δυσμενής, δυσθαλπης. μι-0mm ex parte latino emi c0mparandum est. μιδαής. q. . Secund0 000 0mp0sita ab adv0rbi incipientia respiciuntur. uti Apud H0merum serinae αἰεὶ et αἰὲν inveni tur. Drma αἰεὶ in un0 0mp08it αἰειγενότης Π0bi offertur, quam Benseius I p. 7. J00ativum pr0 ιFo dictum 88 00ntendit. Beniali nimis sententia, cliter eum media sit inter u 0ea semet 0n80nantem αυ, in mutata Si cuius rei exemplum v0cem ἐλδιον pr0 Fgda os dictam affert a dubitari licet, num in n0mine ε εδνον digamma pr01laetum sit; nam ut in aliis πόπλος)sic in h00 0mine prima syllaba ε reduplicati0ne geminari p0tuit. Quare Th. 0rghii explicati0nem praetulerim, qui αἰες di a P0x 00ativo uiam neutrius αἰὲν aevum genita esse censuit. Erax selir), si alii v0cabulis praefigitur, a literam abiicit praeter in un0 γύννιφος. ingularem Armam c0mp08itum Wὰ-θεος praebet; nequ0 Ver e8t, cur de f0rma r ex rapi 0laeta dubitemu8, quum aepi88ime prima v0cabul0rum syllabae, ut metr adaptentur, pr0duci 80leant. s. p. y ωρ denique exitum adverbii rus abi00it, ii eadem syllaba bis p0sita sit; eiusm0di syllaba inter se aequales h0mini Graec tam male 80nabant, ut anxie ea fugeret. Infra eandem Graecae linguae legem in c0mp08iti κελαινεφὴς μῶνυ deprehendemus. os quae de hac re p. 16. dicta sunt. ἄγχι idem J0cativus est pr ἄγχοι dictus, quem iam saepius in particulis deprehendimus ab eadem stirpe arxo-etiam sermaedrae νυ drχήσε, dyχύθεν, dyχύθι descenderunt. 0mp08ita cum sirχ Drmata haec sunt: ἀγχί-αλος, ἀγχι - βαθης, dyχί- μολος, ἀγχι-μαχηρῆς, dyχμνοος praeterea Ver etiam serma ἀγχε in un000mp08it αγχίμαχος reperitur quam Armam pr0 ἄγχι 0sitam

0880 enset null0 pacto assentiar, cum neque in pS 00mp0- sit ulla causa p0sita sit, cur in mutari debeat, neque X numer ceter0rum J0dativ0rum eius mutati0nis exempla c0nferri

12쪽

pretati mihi videtur quam illa ense qua pr0 eo dictum

ad adieetivum Noo matutinus), reV0eandum Sit ἴφθιμ0 Singularis est sermati0, cuius pars p0Steri0 ad Π0men τιμὴ Spectat, prima ver syllaba ad 0men is rev0eanda est . 10 enim in e0mp0sit instrumentalis is litera extrema abiecta ad empinendum adhibitus est Iusti timentalis integer exstat in nominibus pr0priis γνιάνασσα, 'Pφιδάμας et . πήλιν, E Tot πί- ui Aristarchus usum huius adverbii circumSeripsit eam 80lam mutati0nem subit, ut sequentibus li-

13쪽

quidis a lit0ram assimulet atque aut labiales in παλιμ mutetur.

παλινάγρετος, παλίντονος, παλίλλογος, παλιρρύγιος, παλιμπεTής.

gitur huc spectant 1 rmae παλαι et μεσαι et κλυται, quae primum l0cum 00mp08it0rum παλαιγενής, παλαίφατος, μεσαι- πήλιος, Κλυταιμνήστρα btinent. Infra Saepius adem Orma J0dativi n0bis deurret, cum p0ti 88imum n0mina pr0pria c0mposita iune ea sum seminini generis sibi ervare amaverint. f. de

singularis, τῆλε pluralis pro τηλία dictum, τηλεδ denique seruia ablativi eiusdem stirpis τηλυ 880 vi8a est. Sane 11011 sufficiunt vires meae, ut in re tam difficili cum vir d0ctissim disceptare p088im; attamon Ohi liceat n0nnulla adu0taro, qua illi

interpretati0ni repugnare videntur. Ac primum quidem 1110ne dum St, neutra pluralia in εα terminata qua adverbia saeta sunt n0u extremam literam ct abieci 88 Sed o00alem misisse. cf. adverbia κα κύρτα, λίγα, σύνα ad adiecti Va κυς, λιγυς κρατυς, σαφὴς pectantia quare e hac qu0que Dymati0n0 0g-110sci det, declinati0uis v00ale in antiqui0re serm0ne exstingui 80lere. Deind0 0ttius cum τηλεδαπύς ex ablativo et λε et praep08iti0ue απὼ 0mp08itum 880 magna dum animi agacitate investigavit, in h0 un errasse mihi videtur qu0 τηλε ablativum ad 110minativum, rev0cavit mult040tius hic casus νηλυτ aut τηλευ 80nare debebat. Denique Dymae τηλου, τηλύθεν, τηλύσε respiciendae unt, ex quibu apparet, priscum adiectivum T O exstitisse. Quare c0gnita Benseius II, 36. τηλεδ et τῆλε ablativum stirpis τηλο esse, qu0rum alterum i literam abiecerit,d0cuit. Hae interpretati sane mul offensi0ne caret; etenim et 00alium permutati usitatissima si per t0tam flexi0nem ἔγχος, ἔγχε πιος, ανθρωπος, ἄνθρωπε, τρήπω, ἐτροφα, λόγω, λύγος. Haec τῆλε adverbii interpretati 110stra explieati0nidyχε adverbii quam m0d diximus felicissime succurrit. In iis

14쪽

153 Il β 365 veram e0mp0siti n0ti0num e definivit, utdsilieatum vel dilectum vel parentum indulgentia esseminatum significet. 0rr quum in tym0J0gie su dian scriptum sit

ἔκὰς pr0cul priseus genitivus ubstantivi ta est, cuius a

16쪽

numeranda 8Se recte suspicatus est; ipse Ver veram interpretati0nem invenire n0n 0tuit. Quid praestantius e0gitari p0te8t. quam ut iam ipsa n0minis sernia, quid parentes de futuro Vir0

17쪽

Cuius Drmati0nis splendidissimum exemplum exstat in n0mine. Πρωτεσιλao pr πρωτος σι λαου, primus es p0puli), dict0Griminius igitur sermus verbale in σι et σι exeunte pr0 imperativis futuri temp0ris accepit. Sane quidem litera 80la imperativi singularis signum esse p0test; etenim suffixum Secunda per80na tua vel tha vel hi, ct in lingua anseritan0nnumquam etiam in hi obilitatur; hi ver si in linguam graecam transit, piritum amitter 80let. Quam rem Curtius in libr0 qui sti sermati0nibus temp0rum et m0d0rum in capite Ι. clare exp0Suit. Tamen rimmii interpretati0nem pr0bari n0np088e, in ii quae Subsequuntur dem0118trare e0nati umUS. Iam SupereSt, ut ali0rum sententias de ill0rum adiectiv0rum sermaii0n breviter illustremus. Prae ceteris viris d0cii P0ttius et Curtius hie 110bis respiciendi sunt, qui alter alteram interpretati0nem 11011 malis causis inmixam pr0tulerunt. P0ttius enim, quia intellexit, adiectiva illa cum imperativo c0mposita

apud Grae00s 0 m0d0 0mina pr0pria esse, Verum etiam adiectiv0rum l0e rebus inanimis c0uiungi, eo ductus St, ut Verb0rum tirpes Suffix G a nata pro substantivis verbalibus acciperet, et adiectiva illa saetitiv0rum in numerum referret. ἔλκεσί πεπλος Ἀλκεσιν πίπλου efficiens. C0ncedendum est, hanc

interpretati0nem in n0nnulla ingenus adiectiva bene quadrare. At primum quidem v 0ngum c0mp0siti φυσίζοος hui Sententiae repugnat, qu0d Si φυσίζοος α φύσις substantiu descendisset breve 880 debebat. Deinde in ceteris c0mp0sitis s0la litera sermati τερπικἔραυνος, χαλίφρων, Hθικηδὴς ad eandem c0m-p08iti0ni V0calem m0bis refugiendum est, quam Ρ0uius evitare studuit. Denique n0m0 qu0d 0d diximus Πρωτεσίλαος, quamvis ceter0m Drmati0ni simillimum sit, hanc interpreta-ii0nem mnin deludit. Facillime ver fieri p0tuit, ut v0cabula quae primum quidem tantum h0minibus addi debebant, temp0repr0cedente, cum Armati0uis sensus iam 110n perspiceretur, ad re inanimas transferrentur; atque in univ0rsum n0tandum est

in carminibus H0meridis pavea tantum c0mp0sita ic Surpata legi. f. infra p. 66. Curtiu in gr. gr. p. 175 0nge Secu840rum

18쪽

p08itis κερσεκόμες et Περσεψύνη m Φερσεφύν 80lis inveniatur. In e0mp08iti ἀκερσεκύμης et Περσεφον Suffixum G pr0pter radices in σε mutatum esse mihi videtur. Talis v0ealium assimuliti n0 rar in verbis graedis et latinis deprehenditur. Curti igitur scribendum erat 0mnes tirpes s liter aucta8

Iure eum Grimmi ι liter pr imperativi suffix habenda est. Etenim cum in lingua anserita suffixum imperativi hi α ιsa0pius tu hi debilitar 80leat, hi ver in raedam linguam

translatum spirans amitter debuerit dem0nstrativum re8p0ndet sanserit chi vel hi), 0 abesse a veritat' videtur, c0mp0Sit0rum τερπικόραυνος λαθικηδὴς εἰλίπους te parte pri0res imperativ0s esse. Sed num etiam in sermis per σι Vel G 0rmatis de imperativ futuri e0gitandum sit, id qu0 Grimmius

v0luit, equidem valde dubitaverim cum neque in raeda neque in latina lingua ullum vestigium ius Armae c0gn080i 088it. Quare Arma TAMEM, E RE I, 'E pr0 per80B Sedunda m- dicativi accip0re malim, quae antiqu0 temp0re suffix σι sermari 80lebat, deinde literarum m0hathesi in τἄμεις, ελκεις et σἘX8Undt0m εἶ transiit Tum bene intelligitur, cur ante, aepi8Sime ε

19쪽

α ό - - νυ - μι, cuius prima I0calis metri causa pr0ducta

est). Ex hac qu0que sermati0n0 0gn0sei licet in e0mp0nendisv0cabulis rhythmi dactylici summam rati0nem habitam esse etenim pr0ut versus her0icus p0stulat aut inter stirpem et suffixum interp0situm, aut σι tirpi purae subiunctum St. Minime n0s fugit si verb0rum st0xi0num respicimus, qualis h0die d0ceri 80let, quam 1110d pr0tulimus explicati0nem n011 inmmnia huius sermati0nis c0mp0sita quadrare, qu0d iudicativus per80nae secundae saepius l0nge aliter Armari debebat, quam hie laetum est. Et0nim ad grammati eam qua li0di traditurimnes Stirpe8,

8ive in c0n80nantem, Sive in V0calem exeunt, terminati0ne σι 0rnari debebant 110nnulla etiam V00alis gradati0110 aut cert0s exi0nis sigii augendae erant. νεσι, τεμνεσι, φθινεσι, Πηγνυσι, Τειρεσι. Sed nem fortasse c0ntenderit, flexi 0nem semper ad easdem lege laetam esse, qua nunc videmus; quin etiam pr0cert habendum est, peramitis radicibus suffixa in v0calis vincl0 subiuncta fuisse. 08t0ri 0re ver temp0re eum lingua graecae inclinaret, ut milia verba flexi 0ni in m astringeret, Stirpes

20쪽

que pin0 etiam axi 0 ταλα Dymas in imperati rum numerum reserendas 880 0bis 88entietur; neque iam cur pr0 radice quam in ceteris ubique c0mp0sitis deprehendimus haec Drma ampli0 0sseratur, mirabimur. Etsi explicati e0mp0sit0rum τερπικόραυνος, λαθικηδής, χαλίφρων, εἰλίπους quam supra dedimus per se haud ineptae8t, tamen aliquae causae ei repugnare videntur. Ac primum quidem serma verbalis c0mp08it0rum n0 tam etiV0 quam mediali sensu instrueta st hue accedit alterum, U0 τερπιdictum sit, ubi τερφι exspectaveris denique Hesyelitus singularis dialecti adieetivum χύλις servavit, qu0d 08tr 00mp08it0χαλίφρων circumscrip8it. Haec Hesychii 0rma d0dument n0bis esse debet, in dialeet aliqua graeca adiectiva ex radicibus Verbalibus suffixo is subnex Drmata esse. Ae 0Vera H0meruS