장음표시 사용
81쪽
excidisse putas. Eodem ver m0d ad verbi ire analogiam pr0perare cum supino iunetum legimus fragm. III 82, 16 auctum atque adiutum pr0peratis et V, 18 quae8itum gratiae properantem Gerlachius ad Cat. 36 hanc futuri circumscriptionem in antiquo sermone satis solitam fuisse dicit Simplieiter iudicat ad Iug. 68: Infinitivum verbi e cum supinis iunctum apud antiquissimum script0rem requentissimum μ. Quam sententiam rectam esse dem0nstrari potest ex innumeris lauti, Terentii, Cat0nis exemplis, es. Η0ligeri pag. 245 et fragm. Cat0nis. Paulo accuratius Boetiicher in lex Tae pag. 451 dicit, frequentem hunc usum
esse comicis nec deesse ali0rum exempla. Hanc enim strueturam apud Scriptore quoque post Ciceronem saepe inveniri vidimus. Adnotati0nem idoneam Fabri quoque ad rat Lic 16 attulit s. . adiutum properatis. Das Supinum findet steti Waraus se dieser Stelle nil gends ei properare, is aber ei diesem Verbum, mi dem siel de Begris der Bewegun verbindet, nielit diremdlieli. ussallende ei seliein es ei hort0r. 0ehis es telleielit unu0thi eine Ellipse v0n ire angunelimen, denudi altere praeli seliein uberhaupi das Supinum in gr0ssererAusdelinunginis die patere ebra uelit u haben, cf. Ramsh0rniusq170 ire mi dem Supinum in um k0mm ais eraltet ei Cister nicht 0rq, et HerZ0gius ad Cat. 36: Dies Redeweis istmeli de Komilier und alterihuolichen chrisistellern eigenia Cicero, Caesar undondere Mustern des classisehen Stils μ. Ubi enim Cicer h0 supino utitur, plerumque venire aut mittere verbis adiungit. Caesar nunquam nisi apud verba mittere et venire, semel apud progredi et coll0eare adhibuit. Livius tamen et Tacitus saepenumer id usurpant. Omnia igitur testim0nia
Sallustium a vulgari sermone restessisse et antiqui0res seriptores imitatum esse consentiunt.
quam tam. Quam tam pro ita, ut Iug. 31 14;0rat Lep. 24 antiqui0ribus scriptoribus pr0prium 88 exemplis
Ad. III, 4. 56 Varro de r. r. II, 9; at de r. r. 65, 2 et 157 8 et
82쪽
fragm. pag. 85, 9 I0rdan). Quam observati0nem vetus quoque c0nsuetudo loquendi adiuvat, quae in Memmii ipsa ratione invenitur Kriigius quidem modo concedit quam tam pro ita ut poni p0sse, sed aliam fieri comparati0nis rationem eamque minus definitam existimat. Ulut res se habet utique exempla quam tam pro ita, ut positum esse docent, ut facere non p088im, quin Script0rem antiquum usum loquendi secutum esseaeeipiam. Quam0brem l0tgius in lex. II pag. 1015 ad . quam tam cum superlativi reet adiecit. ἡim auerthumlichen Aus-
5, 6 12, 2 23, 2 52, 34 Iug. 41 9 antiquior 8t, quia eam
haud raro a Plaut usurpatam esse cogn0vi. Gerlachius qu0que
id genus genitivos ab antiqui script0ribus et qui idem dicendi genus assectarent fuisse construet0 dicit. Quam formulam l0- quendi imprimis ab antiquis seript0ribus saepe adhibitam esse senti0, qu0 verbi pendere antiquissimis temporibus multo latior usu fuit, quam p08tea, cum illi temp0ribus, quibus R0mani
aere gravi utebantur, omnis pessunt non numeraretur, Sed penderetur. Quod ad huius Drmulae strueturam attinet, in hac n0nesse Genitivum pretii, sed ex nihil, quicquam aliisve vocabulis substantive positi pendere die0. 0nge autem a Ver mihi errare Lawsius videtur, qui naturam Genitivi 0 Satis cognovit. ἡ Nam Genitivus pretii quoque, inquit, e nihil quicquam aliisv substantivis saepe non positis, tamen mente cogitatis aptus est ρ. Qu0d tamen tu orationem Sallustianam n0 cadit, quem non c0gitatam sed veram negationem Semper ad Vocem pensi app0suisse manifestum St. Iam vero no8tra aetate nem sententias eorum pr0babit, qui talia per omissum substantivum explidant,
quemadm0dum Sci0pp. ad Sanet. in IV, 4 pag. 6l ad pensi
supplendum esse negotii censuit, immo vero 00nsentiunt pensum substanti vi naturam induisse. Quae cum vocabuli unetur apud antiquissimos tantum scriptores, Saepissime apud 0rum imitatores Sallustium et Tacitum, nusquam vero aurea aetate apud
83쪽
Caesarem et Ciceronem inveniatur, Sallustius eam ex antiquitate repetiit. simulare Gerlaelitus Π0 iniuria dieit, hoe verbum apud antiquos Seriptores saepius absolute p08itum esse. Quam tamen adnotati0nem falso loco ad Cat. 1, 5 fecit. Hi enim translata signifieatione neque abs0lute Sallustius utitur. ptissima autem ea est ad Cat. 37, 4. Rar hoc verbum a Sallusti eum
Aeeusativo cum Infinitiv iungitur e g. Iug. 76, 1. Aliis l0eis Aeeusativo substantivi adiuuetus est Cat. 1, 5; Iug. 14, 21;36, 2 60, 5 88 6 111, 4. scilicet. Sallustius hanc vostem frequenter cum Accusativo cum Infinitivo construXit, ut Iug. 102, 9 113 3 orat Philipp. 5. Iam C0rtius ad Iug. 4, 6 adnotavit ho Sallustii iudieium estμ, quare sellicet hoc l000 0 adverbii sed verbi vim habet. Idem Fabri dicit: Scilicet das aus dem tamme o scire licet ent- standen, ut sprungliel gleichbedeuten is mi seire licet, urde
v0n alteren Seliri'stellerii Plautus, Terentius, Lucretius v. A. Rersmi dem Aec. q. Ins verbundens . Eodem fere modo Hergogius
ad Iug. 102, 9 iudicat, qui tamen iniuria didit Iug. 4, 6, Accusativum c. Ins a V0stabulo stilicet pendere non po88e, Sed Verbum
aliqu0d ut signifieabant aut indicabant supplendum esse. Quam opini0nem Fabri refutavit: Herg0 supplii Naus denW0rten solitos ita didere hie significabant de indistabant, W0gu aber de negative Thei des Digende Salges: 0 ceram habere nichipassi ρ. ritgius structuram Accusativi cum Infinitivo inveniri, sed
hoc loco Iug. 4, 6 admitti n0n 0sse e0nfitetur. Sed ritgii sententiam iam Fabri ad Iug. 4, 6 refellit.
Itaque quattu0r 00is, quos Supra n0minavi, scilicet ortum esse e scire ieet et Accusativum eum Infinitiv0 0st dilidet prisco more p08itum censeo. De usu bsolet Η0lige II, 318 multa Xempla attulit.
Quod ad huius odis derivati0nem pertinet, Madvigius ad Cic. dein V, 1, 3 sed ΙΙ ab ipsa radice verbi quod nune est scire
deducendum censuit, quam sententiam Dielsellius Secutus est.
84쪽
cf. Iug. 4, 6. Mea quidem sententia derivati0, quam iam supra demonstravi, multo simplici0r est neque tam artisei0se quam Madvigii laeta videtur, quare hanc sequi maluerim. - Utcunque tamen derivati huius v0eis est, n0 plus eo efficitur, qu0 cum sellidet Aeeusativus eum Infinitivo c0niungitur, quoniam Structura significati0ni, quae in voeabul inest, non originationi aptatur.
Itaque advigius ipse in gram lat. 49540t. 8 dieit: Alter-thum lio scilicet seire licet mi dem Accusatis c. sis'. animos tollere. Hae quoque loquii magis ab antiquioribus
quam ex Suorum aequalium usu a Sallusti sumpta est: cf. Ruhnken
ad Ter Hedyr. III, 5 57 Plaut. True. II, 8. 10 Luci l. p. 0n. pag. 286 6 Diesch ad Iug. 101, 7. attinere. Η0e verbum signifieatione festhaiten' Ιug. 168, 3 et orat Philipp. 16 apud Ciceronem et Caesarem aliosque optimae latinitatis script0res n0 invenitur. Frequens autem est in cotidian Veterum c0mi00rum sermone, e quo ii, qui archaica
amabunt ut Sallustius Tacitus, Fronto videntur mutuati esse. benefaciunt. De voeabulo quod apud Sallustium et Catonem saepe invenitur pro benescio ali und poetisci latein 0situm esse recte ait Aligeier. Nam Ennius apud Cic. de T II, 61 18 et saepe lautus eandem huius v0cabuli signiscati0nem habent.
Ciceronem tamen optimaeque aetatem latinitatis tantum significati0ne redi facta aut res gestae uti n0tum est. ea IVi pri80 v0 pro decipere, frustrari, quae in antiquissimis tantum scriptoribus est ut in PacuV. ap. 0n. p. 6 29 du0d. tab. p. Fest. p. 313, 6 Mulier); Lussit. p. 0n. p. 7 3; laut. Cas. II, 2 4 Pacuv. p. Non. p. 7 6 p. 92, 32. cci HS ap. Non. p. 6 33 Post Sallustium vero nemo ea prisca V00 USUS St.
consultor Ad hanc voeem Iug. 64 5 non iniuria Dietschius hae dicit: Quod Sallustius vocabulo e0nsultor de iis usus sit, qui conditiis dandis, auct0ritate, re aliis c0nsulunt semper tamen respondit magis nostro;Berather' quam Rathgeber cf. Iug. 64, 5;85, 47 103 7 0rat Lic. 15, r. hil. 1 ex antiquitate p0tiusquam ex suae aetatis usu videtur repetiisse Itaque sane hac
85쪽
significati0ne vox consult0 modo inVenitur in versu antiquo ap. Varr. 3, 2, 1 et ap. Gell. 4. 5. Multo alia est significatio ap. Cie. c. har. 9. 22 Balb. 20 45 Tusc. 5. 48. 112. cum animo habere. Hae iuncturae cum Vocabulo animus apud Sallustium sunt: cum animo habere Iug. 11, 8; cum animo volvere Cat. 32, 1 cum animo reputare Iug. 13, 2 70, 5;85, 10 trahere cum animo Iug. 93, 1; 0gitare cum animo. Animus autem in his quasi altera persona cogitatur. erZ0gius ad Iug. 6 2 dicit: Omenbar is dies Reden eis der olferen
Denk und Darstellunys reis entnommen, die mehr das Concrete nenni ala in Abstracten sic his alis. ImmegensaigsetZten patere nur volvere μ. Qua cum sententia Delt0urii 0mparetur Xistimantis has constructiones Catonis imitatione a Sallusti receptas esse. Quibus omnibus rebus liquere videtur, utique locutiones eiusmodi e antiquiore Sermone repetita e8Se, forsitan ut orati0 gravior et dignior fieret. curare Boetiicher in leX. Tassit antique m administrare, regere ut ap. Ennium, Plautum, Varr0nem p0situm esse dicit. Idem rectissime iudicavit, eum curare administrare Xceptis antiquis script0ribu8, quo Supra nominavi, nusquam Scriptum
sit, sed demum apud Livium et Tacitum saepe invenitur, apud quos in terminis technicis rei militaris numerandum est ut Tac. ann. I, 31 II, 30. Itaque ritgi ad Cat. 59 3 adsentior dicenti: Curare abs0lute positum et in re militari inprimis frequens esse μ. Apud Sallustium haec verbi signiseatio invenitur
Cat. 59, 3 Ιug. 6, 7 57, 2 60 1 et 5 100, 2 fragm. I, 57.
di IuS. 00 vocabulo est auctore nune tantum in malis utimur, antiqui autem etiam in b0nis rebus utebantur unde adhuc dicimus sine dot malo φ. ritgius hoc loe interpretatus est n0n quo in fraudem induceret, sed ut depelleret fraudem μ. Dolus enim mediae signiseati0nis est v0cabulum etiam pro sollertia p0situm Ulpiano dig. IV, 3 teste, qui cite ita disputat,
veteres d0lum etiam b0num distebant et pr0 80llertia h0 nomen accipiebant, maxime si adversus hostem latr0nemve aliquis ma-
86쪽
chinetur. Quibus testim0niis et odis ipsis Sallustium antiquissimam c0nsuetudinem loquendi, sed sua aetate n0n usitatam secutum esse intelligimus. ductare. Aligeter in Antibarb. s. h. v. hoc Vocabulum apud
Sallustium eiusque imitatorem acitum et in rise lingua latina pro ducere diei adnotat. Mult aecuratius Hergogius: An sicli in sellenes ori, das Sallust melirmat Iug. 38, 1 70, 2 Cat. 17 7 19, 3 ebrauehi, ebens Taditus. Spater aber und auehseh0 bei lautus und Teren im obsconen Sinnelebrauchlichμ.
Quam ossem eum propterea adhibuisse censeo, qu0 0mnino, ut supra dem0nstratum est, usum Verb0rum frequentativorum
valde amaret. Equidem iudicium Quintiliani sine dubio prob0, qui in libro VIII, 3. 44 apud Sallustium exereitus ductare dictum sancte et antique esse distit. inquies. Inquies pro inquietus legitur fragm. Ι 8 51, 11 et 16 II, 45 IV, 60. ritgius v0cem inquies antiquiorem Sselarmam pro inquietus c0mpr0bat. 0etticher in lex Tacit eadem dicit: Inquietus, prisca Boae apud Plautum, Sallu8tium, Tacitum etc. et sequioris aevi scriptores ρ. Ex his v. d. testimoniis priscam obsoletamque vocem Sallustium adhibuisse satisintdiligitur. obsidium Antiqua forma pro obsidio' in fragm. I, 84, IV, 9. 4 legitur, praeterea apud laut Baesth. IV, 19, 24;Varr c. l. V, 16, 90 sed saepissime apud Tacitum, imitat0rem Sallustii es. advig. Cic. de in eXeui s. pag. 799: Postrem illud etiam in mentem veniet, discidium a diseindend0, ut excidium ab Xeindendo, ductum esse, dissidium abhorrere a sessione et consessu et obsidione, id autem, cui simile videatur 88e, 0bsidium non p0ni aut ab aliis optimae aetatis script0ribus, qui sui temp0ris sermonem ei Vent, aut a Cicer0ne, cuius auetoritate dissidium tueri conantur, sed, cum post Vetu8t08 poeta8 et annalium seript0res ut C. Laelium dictum esset a veterum Nerborum amatore SalluStio, reductum eSSe, ut
alia Sallustiana a Vacito id speciem gravitatis orationi
87쪽
ex antiquitate verborum conciliandam' of Neue L pag. 474
occipere. Hoc verbum est antique letum pro incipere. Saepissime apud comistos veteresque poetas ut Lucretium invenitur. Sisenna qu0que, cuius genus dicendi Sallustius interdum fortasse imitatus est, ita loeutus St. patrare. Frequens est hoc verbum apud Sallustium, frequentius apud eius imitatorem Tacitum Doederiinus in syn lat. v0l. IV, p. 367 patrare recte censet 0nnisi antiquitatis quodam colore a perscere differre et plerumque in gravioribus rebus diei. Quamobrem Sallustium h00 verbum tam frequenteru8urpasse existimo. Quintilianus quoque testis est in lib. VIII,
3. 4. Itaque apud Ciceronem modo bis legitur in epist ad Att. I, 14, quibus liberior l0quendi consuetudo usitata fuit ἡ epist0las, ut te ad lam. IX, 2 ait, cotidianis verbis texere solemus et in libro de legg. II, 8, ubi e lege antiqua sumptum
est. Apud Caesarem vero elegantissime facillimeque seribentem haec Sancta et antiqua vox nusquam invenitur. Quintiliano auct0re Sallustium archaismum verissimum et Saepe quidem
adhibuisse patet es Cat. 18 8 33 4 56, 4 Iug. 22, 2 88, 4;
43 4 92, t. 0ntra vero verbum perseere quod usitatum fuit tantum bis legitur Iug. 11 9 et 16, 3. Drager qu0que Sum huius verbi in audis ab eo allatis arehaismis aditeis iure ac
pene Gerlaelitus dite adn0tat: Nota simplicitatem risei sermonis φ. Reete Nam Cic. Epp. ad div. 9 22 5: Caudam antiqui penem ossabant, e quo est propter similitudinem penicillus. At hodie penis est in obscoenis. At vero is ille frugi in annalibus suis queritur adolescentes peni deditos esse. Qu0d tu in epist0la appellas suo nomine ille rectius penem μ. Veteres enim optima aetate in rebus obse0enis circuml0euti0nes adhibere solebant ei Iug. 85, 4l; 0lige p. I, pag. 0. 6; Bernhard hist liti rom sed IV pag. 30. 0t. 17. prosapia. Cicero in Tim. 1l: Et eorum, ut utamur etere
88쪽
verb0, pr08apiam μ. Iam Quintilianus Ι, 6, 40: Sed hoc opus
est m0d ut neque crebra sint haec neque manifesta, quia nihil est odiosius assectatione ne utique ab ultimis et iam oblitteratis repetita temporibus qualia sunt prosapia f. i. ibid. VIII, 3. 26. Itaque prosapia priseum obsoletumque V00abulum St. Ν0nius autem I pag. 343 Catonem in rig. hac Voce usum esse tradit. Id qu0que oeumento est, h0 vocabulum antiquissimum esse. Quam ob causam commode in re antiqua et a Mario plebei et incult h0mine usurpari Cortius iam recte bservavit.
supplicia. Aliqu0ties Sallustius supplicia r supplicati0nibus et aerificiis solemnibus p0suit ei Cat. 9, 2 52, 28;Ιug. 55, 2. Sellen, ut Fabri recte didit, ebrauelit e es v0n Bitten, die a Menset, en gericlitet in Wi Iug. 66, 2μ. Reetissime omnes interprete in huius oei usu Sallustium rise0sseript0res imitatum esse distunt. Velut Afran. p. 0n pag. 398, 22 pag. 398, 9. ta ei Z0gius ad Cat. 9: Alterthumii elistat supplicationibus, denti nur Varro de r. r. II, 5 sagi ad supplicia servant de0rum nil der in antithes Gewand liebende Taditus φ. Cf. ippei de ad ad ann. III, 64 et 0ettich. lex. Tacit. Sallustius ergo significationem huius vocabuli antiquissimam Surpa Vit, quam Scriptores aureae aetatis formulis solemnibus exceptis nihil adhibent. Nam apud eos haec vox tantum significat Τ0desstrase, Marter ut exica indicant.
tempestas. Hanc v0cem antiquiorum auctorum 8um Secutus Sallustius frequenter adhibuit ut temporis m0numentum
wurde in de Bedeutian Zei und Zeitpunkt fur tempus guCideros ei fur auerthumlio gehallens . Sed tamen Cic. de 0r. III, 38. 153 inquit, raro habet etiam in rati0ne p0eticum aliqu0d verbum dignitatem et orat. 49μ nisi forte si l0quip0enitet: qua tempestate Paris Helenam te. Neque enim aliud fugerim didere ut Caelius: Qua tempestate Poenus in Italiam
89쪽
venit; cf. Cie de div. I, 34. 5. Quibus Ciceronis dietis iam
aetate eius de numeri singularis usu magnam dissensionem fuisse Verb0que adversatores quoque exstitisse satis discimus. Liviusqu0que hac Voce pro tempore saepe Sus est. Ex antiquissimis linguae Romanae monumentis exempla c0llegit Varro de l. l. VI, 6 cf. Boetii cher quoque in lex Tacit. 8. h. V. , antique pro tempus μ. Quibus testimoniis allatis utique antiquiorem usum Sallustium secutum esse liquet, quae sententia de quoque Verisimillima videatur esse, quod Sallustius hoc v0cabulum tam saepe adhibuit. Sed plurali qu0que eiusdem voeabuli auctor noster usus
est significatione Zeitpunkte, Zeitubselinitte ci Cat. 53, 5 Iug. 73 7 96 l; 08, 2. Qui tamen pluralis usus raro modo apud Livium et Sallustium invenitur L0reng. ad Plaut. 08t. V. 18)et propterea innin ins0len destiarandus et in multis rarisque pluralibus eorum v0cabulorum habendus est, quae Sallustius praeterea usurpavit, ut Cat. 15 4 quietes, 42 2 portati0nes 41, 7 0riae, Iug. 46, 7 equitatus etc. Atque haud dio an numerus substantiV0rum abstractorum pluralis Summ am0re in
serm0ne vulgari adhibitus sit. Denu Plautus ebrauchi, Loren ad ost. v. 336 inquit, mi Vortiebe de Plura abstracter Substantive nielit bl isse en si mi einem audere regeli ech-tenilural verbunde sind 80 dern aucti enn si allei Stehen. Auel der constante Gebrauch on modus und exemplum in der Bedeutun vo Art und eis geh0r hierher Ad pluralem ἡ potestates Gerlachius adnotat, inesse in his l0euti0nibus quendam antiquitatis col0rem. Quam sententiam minime accipio, quod equidem nullum antiquitatis colorem senti0, cum Omnibus temporibus pluralis abstractorum usitatus fuerit. Abstracta Vocabula plurali, Delt0urius pag. 16 inquit, saepius numero adhibet Sallustius, in hoc veteres secutus, quorum lege his dicendi formis refertae sunt. At potissimum Cicero et veteres et Graecos ac praesertim 180eratem imitatus plurima in latinam linguam induxit aut rev0eavit Paulo accuratius iudicavit Lawsius
90쪽
pr0pterea abstracta pro concretis eum adhibuisse existimans, qu0 magna cum diligentia in litteras Graecorum incubuit praecipueque dicendi genus hucydidis imitatus est, quem viri doctissimi ampla vi mentem a singulis ad universa revocandi praeditum fuisse iudicarunt. Utcunque res se habet, numeri plurali usum nullum archaismum esse sed tantum aliquid insoliti Sallustium scripsisse manifeStum St. Venena mala. Fadere non possum quin adnotati0nem Diet- sellii ad Cat. X repetam qua nulla mihi melior videtur. Neque Ver quemquam iam antea ad haec verba ullam animadversi0nem scripsisse miror, cum Sallustium antiqui0rum usum scriptorum Secutum 8Se appareat. De verbi venenum significatione Gaius homo iuris omnisque antiquitatis peritissimus in Dig. l. 16, 256 haec monuit: Qui venenum dicit adlidere debet, utrum malum an bonum, nam et medicamenta venena Sunt, quia eo nomine continetur omne, quod adhibitum naturam eius, cui adhibitum est, mutat. Cum id qu0d 0s venenum appellamus, Graeci φαρμακον dicant, apud illos quoque tam medicamenta, quam quae nocent, hoc nomine c0ntinentur Eodem modo Geli. XII, 9 venenum in iis verbis numerat, quae cum Su temp0rede malis tantum dicerentur, apud antiqu0s media et communis essent, ut ignificare et capere p0ssent, duas inter se contrarias res Apud Ciceronem venenum malum nisi in antiquae legis formula ut pro Cluenti Di 48 non legitur, aliis logis semper impliciter de vitae noxi medicamento letum est. Sallustius igitur antiquitatis quam suae aetatis morem sequi maluit. Iam ero alia voce media Sallustius utitur, quae a Gelli XII,
Verbum. Dieses ori, Aligeter inquit, istaei Sallust Iug. 11, 7 in de Bedeuiung Spruch, usspruch, Rede salso V0Πmelireren orten ait lateinisokμ. Sallustio cum veteribus comicis hic obsoletus usus communis videtur esse: Lllaut Aul. ΙΙΙ, 6, 11 Cas. ΙΙ, 5, 39, 08t. I, 3, 5 Ter Enn. Ι, 9, 5, Ad 5, 8, 29.