장음표시 사용
61쪽
16. Mese ibidem verba mea, de Eloquentia corporis interpretatur, quasi ob id minus aestimanda, quod corpor fit aut corporis dotes non aeque a Deo essent , quantanimi. Ego contra argumento , Si tam rarae sint corporis dotes , quanto rariores animi sunt virtutes aut, ut planius tecum agam , mi Valeri, ciceronis potius verbis utar , Quam mei. Ergo ille corporis motu an tum amorem sibi conciliarat a nobis omnibus4 nos animorum incredibiles motus , celeritatemque ingeniorum negligemusci Patet e iis, quae dicit, quantopere hanc artem intelligat bonus Valerius. Dum in. ea versatur materia , unde se extricare non potest , assirmare non dubitat Heros noster, Vetercs, ut per Librarios amanuenses sua curasse describi, ita& per Praecones apud populum , per Lectorem in audiatoriis per Quaestorem in Senatu, sua recitasseri quod uti verum, ita ab hac re plane cst alienum. Quid enim isti Praecones, Lectores, Quaestores, commune habent cum antiquis Oratoribus illis an desilli sua per alios recitari jubebant 2 id autem erat probandum. Vides , fu- cum facere Lectori laterium , tempora confundere ,
diu enim post antiquos haec Oratores invaluerunt)plane aliud agere, quam quod debebat Lepida deinde comparatione utitur , de puella S proco , ut suo more facetus esse videatur inficetus noster quasi vero nulla puella, animi simul dotibus ornata esse posset,
Omnem fidem autem excedit, impudcntiam, quod
totam hanc corporis eloquentiam, quam tanti fecerunt Veteres, confidentiae cuidam&arrogantiae tribuat comfidentissimus arrogantissimu , id est, istimus Orator,
62쪽
s7. disertissimus , Caius hic noster Valerius. Miseret me hominis, pudet, ac poenitet, tanta cum inscitia dc: nta nihilominus cum confidentia loqui eum, qui nul-iRm hujus Eloquentiae partem intelligi , qui impuden
xiaed memoriae rem istam omnem putat qui idem ses ςςre posse, si velit, existimat, in cujus ego una oration , etiamsi eam memoriae mandet, commode, hoc ost suo more, pronuntiet, nisi centum ostenderim vitia,
putida lianifesta, in aurium ipse convertar, id est in Rs num manifestarium. Sed ignoscendum cst homini ζςque enim intelligit eorum quicquam, quae dicit nec hujus ipsius rei, vel in somniis, imaginem concepit ul' Rin Addit deinde rationem plane se dignam, id est ridiculam, ineptam, nullos se unquam Oratores vidisse,
qui memoria dicerent tanquam si id facere non liceret, quoniam nostri homines id non facerent. At faciebant antiqui & facere debent Recentiores: At fecerunt etiam plurimi inter alios Collega hujus ipsius cam cus, Notius, cui dissiculter, ut puto, contrarium persuadebit. Nomina porro homines, tum vivOS,tum mortuos,quin
rumi exemplo probatum cupit. De mortuis nihil di-ςR , quoniam nihil dicere posui audivi tamen ex Abraham Heidano,magna cum vehementia dixisse Heinitum, ab hac quoque parte eum laudatum fuisse. De vivis, quos adducit, id dicam, viros istos uti agnosco esse doctissimos, ita in Oratorum numero habitos, aut ab hac xporis loquentia commendatos es e , nunquam me δndo audivisse Provoco ad eos ipsos, quos iste hic ci- neque quicquam dicam praeterea. -- lumniatur idem, me nulli rei, nisi Actioni inten-ς ς nunquam stylum commendare, S c falsiim hoc ic H tum
63쪽
38. tum esses meai discipulorum meorum probant monu menta. Non magis verum est, me unicam ad Eloquentiam viam assirmare hanc ipsam Actionem,aut Pronuntiationem. Dixi plus uno in loco vi iterum dico, hac via, Sehac via sola, nullam enim aliam noverant, incedebant Veteres ad Eloquentiam ivisse, per Declamationes, tono sensibi exercitia ista oratoria publica quae cum ipsi facerent non poterant non alteram eloquentiae
Mala porro fide, ut solet, istum Ciceronis e tertio de Oratore adducit locum , cap. 3s, ubi , docto Oratori palmam tribuere Ciceronem affirmat. Dicit ibi Cicero sapientia. cum eloquentia esse conjungendam , ita institutos es praeclaros in Repubi viroi nniam eorum Omnium fuisse doctrinam quam qui acce)ssent, si idem ingenio adpronuntiandum valuissent , si se ad dicendum
quoque , non re ignante natura , dedissent , eloquentia praesitisse. Fons itaquees principium omnis eloquentiae est, ut recte Horatius, sapere. Et si accedat eloquentia,
praestantes oriuntur in Rep. viri. Ad eam autem angensim requirit Cicero, naturam, non repugnantem. Idem
ergo dicit Tullius, quod dixeram ego Me autem culpat Tullium male citat. Non meliore fide alterum illum Ciceronis eodem e libro locum producit, ubi tanquam rem certam assseverat, Genus hoc totum lactionem sic. Oratores, qui sunt veritatis ipsius Actores , reliquisse, Imitatores autem Ter itatis fisriones occupavis . Quis ex verbis istis non crederet, omnem Actionem Oratores deseruisis, Actoribus concessis , Atqui plane contrarium dicit Cicero Achionem propriam esse rem Oratorum, qui actores sunt
64쪽
umentiantiae vitas viam dem Patieli-erata
s is9. Veritatis, id est qui res veras, non fictas repraesentant a Histriones , .apud quos tanto plus fidei invenit Actrio, quoniana verum plus movet, quam falsum; tiamobrem hi dicat Tullius , Actioni imprimis attendere Oratores debere ab Histrionibus, qui non Actores sunt veritatis, sed Imitatores, res suaS repetere Portere. Locus autem iste non est dicto loco . ut ait Valerius, id ςst capite istocis , quod modo citavit, sed capite 6, quod consulto fecit homo astutus, ut quaerendo Rinvestigando fatigaret lactorem, neque fraus ista fieret manifesta Verba sunt Crassii ut&agnoscitialerius cujus V loquitur, c suam ipse sententiam declarare consuevit Tullius, ad finem dicti capitis, hunc inquam in modum: Iaec eo dico pluribus, quod genus hoc totum Oratore , qui sunt veritatis i ius ad Iores, reliquerunt imitatores
autem veritatis Histrione ' occupaverunt. Dolet Crassus, cum eo Cicero , Oratores stam eloquentiae Partem
reliquisse, Histriones occupasse: iem istam repeti jubet. Declarat suam ipse sententiam in verbis subsequentibus Tullius Acme dubio in omni te vincit imitationeis veritas quae isto loco plura in hanc rem dicuntur
longe praestantissima, hanc nostram sententiam confirmantia. Ut autem uno verbo rem omnem Xpediam,
consideret lector, quid sub principium istius ipsius cap xis 6 dicat, quantum movi tribuat, Tullius. Ita autem ille: Haec omnia perindesunt , ut aguntur Amo in vicendo una dominatur, ne hac jummus Orator esse in umero nullopotest, mediocris hae instrue Ius summossae'IUuperare. Et quasi haec non sussicerent, auctoritate De- ' i' ni suam confirmat sententiam Huic rimas deis. Memosthenes dicitur , cum rogaretur, quid in dicen-
65쪽
do esset primum, huic fecundas, huic tertias. Ex hoc
uno loco luce meridiana clarius est, quanta sit in laitia hominis hujus, quanta impudentia, quam mala, sublesta fides manifestum itidem est, quae Veterum fuerit de Actione sententiis eam unam indicendo dominari, huic primas secunda , tertias a Cicerone Demosthene attributas.
Id autem ut eludat totum veterator, ait, aliam Veterum rationem fuisse , aliam nostram. Verum id est: sed verum itidem illud , Latina illos ad populum lingua locutos, aut Graeca qui ut sua lingua populares suos movebant , ita nos nostra Concedit itaque aliquem usum in communi sermone habere Elc-quentiam , etiam Exteriorem. Unde autem eam haurient juvenes Z a caussarum Patronis ξ a Concionatoribus Ecclesiasticis' a Profectbribus P a quibus milis , qui Eloquentiam docent ρ ita oportebat , credo. Sed illi rem istam ignorant, & ignorare id eOS aeternum jubet clerius. Illi doctis loquuntur, inquit quod aeque falsum. Studiosis enim loquuntur in rem eorum aliquid proponunt ac persuadent cui sermoni etsi doctiores interlint aliquando ad Studiosos tamen praecipue dirigitur sermo , qui si docti essent , eo aut me Doctore non indigerent. Non magis est verum , quod ad indoctos loqui ait Concionales nostros Oratores , ut cum Valerio loquar: quasi docti non interestentri aut omnes Magistratus Profestares , Doctores , rudes omninoi indocti essent. Valde extollit ordinem istum Valerius, dum tam doctos ei tribuit auditores. Et haec fortasse est ratio , cur sacris istis Concionibus tam raro intersint docti. Sed ad rem. Si sermo
66쪽
po Oratorius sermo est popularis , ut passim inculcat Cicero si in eo populari sermone locum habuit per u sio in nostrorum Oratorum sermone, qui ad populum verba faciunt, nullum eadem habitura est locum e ut Pluris erunt res terrenae, quam Coelestes salus Rei Publicae, quam sua cuique privata tVide autem, Lector, quantopere haec intelligat omnia Hero iste, quam praeclare non minus sentiat de Ordine Pro stario nostro, quam modo de Ecclesiastico senierat, cum insequentibus deinde assirmat, de vulgaribus robus nos loqui , non magnopere nostris nos Orationibus ilici credo hoc verum esse neque nostra multum in 'teresse, ut alios moveamus. Profecto parum sanae men iis hunc hominem putes , tam absona , plane inepta effutire non erubescentem. Quid ρ ubi Historias , linguas, Oratoriam, Poeticam, Criticen, aut aliam aliquam litterarum palcem auditoribus suis commendat Professor,
non curabit, an persuasurus sit ista quae dicit, nec ne λminore labore silere posset: minore sane famae dis oendio siluisset haec ipse Valerius, quae risu omnium&ὰX-plossione dignissilia sunt. Quod ad observationes porro Grammaticas attinet, in quibus gloriatur tantopere Heros noster eas nos omnes unim aestimamus assis Magnam autem earum partem ipse correXeram aliquam sponte posueram ridiculi causa nullam ignoraveram;
quod ex hac ipsa, in qua id carpit epistola scriptis meis aliis possem ostendere, si tanti putarem. Sed epouli , 'rogn/r Valerium jubeo, Gii 'm. ςni m. Otax minaticam Heros iste, non solum Leidae, sedes Del
67쪽
phis, ubi tanquam e Tripode oracula fundat Grammaticalia Paedagogicus doctor, , ut vero ipsum appellem nomine, purus putus Crammaticaster ego hanc ei laudem non invidebo, istam lubentissime gloriam cessiserim universam Amoin aestimo bonos Grammaticos, R vere doctos, quales Varro, ossius, alii: Scio ios vero ac Valerios, istiusmodi sordes ac quisquilias h minum, socci non facio. Finirem, vel abrumperem potius . nisi mihi una res moram faceret, e qua integra sincera hominis fides liquido apparebit. Nam cum malae eum fidei accusassem , quod se uliimos primi illius Iambi versus , ubi Diabosim vocat Collegam suum , detruncas et nihil ad haec respondet Heros, ioc totum silentio transilit unde re ipsa patet, vel suo ipsum judicio malae fidei hominem esse Metuit videlicet Diabotam istum m ab eo sibi cavere, qua valet, studet.
Patet ex iis, quae dixi, quid de hoc a o Valerio sit
sentiendum qui praeterquam quod continuis me proscindat convitiis,m maledictis , perpetuos mihi adversarios concitat , nunc Fred Spanhemium , nunc Ioh. Georg. Graevium ue nunc Jac Cronovium ue nunc vero alios immo omnes, pos et Studiosos , Profesores, a Curatores , hostes mihi quaerit in inimicos : nunc Veteres rursum amicos , longo amicitiae usu cognitos avertere a me nititur atque distrahere Patet,inquam, invidum esse hominem ac malignum , Sophistam , Sycophantam mendacem . aliorum verba mala fide citantem, ac detorquentem uelim istum Valerium, cog nomento Acciuectum qui tantopere illi placuit titu'lus, ut ne nunc quidem, postquam suo eum jam nomi
68쪽
63 bis appellatim, in latebris vulpem protraxerim, vom erit illud ipsum deponere. Adeo pacem amat Heros&nomina ista pacifica. Sed finis sit aliquando hujus Epistolae terminos suos supergresis valeat tandem bona fide Cisseus iste serius. Ostendi enim, ni fallor, tribus hisce, quas melcripturum promiseram, litteris, me respondere posme; quod ille me non posse crediderat: nunc ostendam, silere me pota, quod ille non potest nec verbum illi reposi-xurus sum amplius. Valeat itaque in perpetuum , , si velit, taceat si nolit, scribat , vel decem, quod fasturum se pollicetur, mihi epistolas mittat , ego ad nullam urcspondebo Valeas denique&tu quoque, amice LC' tor, sed alio sensu, hujus , quaeso, Epistolae prOMXitati ignosce. Nimis in longum excrevit non credide-x in non putaram. Sed habeo huic malo solatium.1 ullis te amplius litteris fatigabo.