장음표시 사용
111쪽
merus, subere coctum, omnia existimat esse verba
adversarii, quae autem deinceps sequuntur, poetae. In hac versuum descriptione id praecipue offendit, quod versus 96, Arma virum et ita parum cum praecedentibus cohaeret, ut ad nexum intelligendum aliquid mente Suppleamus necesse sit. Eodem vitio laborat etiam uenigeri distributio, solummodo s. 96, 97: Arma rrum, subere coctum, monitori tribuentis. Teussetius in contra tribuit solummodo hos duos Ver-SUs cum sequente ipsi poetae, sed quod ad sensum attinet, eius distributio multo melior est quam reliquorum. At vero si scholiastae vestigia sequentes cum Iodoco Badio scensio, Belgio, Oenigio, Meistero , rellio, Hauthalio Domnia haec verba poetae tribuamus, nihilque monitori adsignemus, totius loci lectionem multo expeditiorem exsistere non est quod dubites ): et simplicissima interpretandi ratio sane sequenda est. Ostrorum itaque Versuum sensum talem mihi informo: D Sed nostri homines, si non possunt negare vera Sse vitia quae poetis imputo, tamen eo gaudent quod
carmina saltem pangant, quae numerorum decore et
3 Horum duorum interpretandi noscitur solum ex illorum ver
' Quem vide in edit. Sat. I, pag. 32 sq. - De rellio eo loco mentionem fecit, ita etiam einr. equidem in si illius edit. versum s ita excusum inveni, ut quasi ab editore adversario tri
112쪽
iunctura anteriorum poetarum carminibus p aestent. quales sunt qui laudantur clausulae et Versus:
Berec3ntius Attis, Et qui caeruleum dirimebat Nerea delphin, Sic costam longo subduximus Apennino.
At, per dixinum Maronis carmen in nonne talia poemata tumida sunt et instat et sine vigore impolita, ut vetus suberis ramale cui vegrandi cortice omne robur ademtum est. Quid enim 3 suntne ea tenera suntne laxa cervice legenda, ut mos est nostrorum hominum rei l. V Sic, ni salior, omnia rite procedunt, neque nos morabitur Heinrichii in dubitatio obiicientis nullo exemplo probari posse, poema dici pro seriptore et scriptorem pro ipsius mortui manibus. Id verone probatu quidem pus est. Poeta enim, increpans aequalium suorum vitia , invocat et testatur Maronis carmen Arma virum, tanquam ingenii et artis exempla , in quod merito omnes intueri decebat , ut eo Ostendat, quantum seriorum ampullae ab huius praestantia distarent. Similiter antiquam virtutem, fidem religionem testari et invocare solemus. Ceterum arma virum saepe pro Aeneide poni solitum : valet ergo idem ac si eneida vel Aeneidos poetam invocasset. In versu sequenti omnes sere lique optimi codices habent praegransiis G sed lac in re potius
cui iam mature non defuisse obtrectatores, ostendit Dial de Orat. c. XXIII, et verba Senecae apud Geli. . A XII, 2. y l. 101. δ In nostro soss. 1 legitur prae grandis supraScriptum
113쪽
cuin ermanno , et Ialinio a veterum grammaticorum 3 obtemperandum est auctoritati, qui egrandi e
Ρersi asserunt. Puamquam Hermannus postea Dpme- grandis non amplius tanto optimarum auctoritatum optimos intelligit codices et scholiastam consensu negandum esse censuit. os igitur s. seq. ithoe
us ih et mauthalius signum interrogandi ponunt suidnam igitur Z quae distinctio, etiam commendata nostris codd. Leid et Voss. 1, neutiquam displicet. 110 Per me equidemI Sic ad unam omnes sere editiones h et codices Solus autem uextus einrii L. I. II, 2 sq. ibique nota 34. Vegrandi etiam commemdavit Muncker ad Myth. ait II, 301 optime defendit Meister.
l. l. pag. 40 sq. cf. praeterea Ritter. l. L pag. 36. In textum tantum, quod sciam, receperunt assov. quem praesertim vide pag.
319 sq), . . eberus, pag. 33, lum. cf. PinZg. in cens. pag. 298, ubi hanc Icctionem probat et nuperrime Iulin. pag. 105 sq. . Contra einr. pag. 35 sq. acriter alteram lectionem defendit. In Prolegg. pag. CCXIV cf. pag. XCI. R De Servii tamen testimonio ad Virg. en XI, 553 dubitatur.
Heinr ex eo praefrandi tuetur; latin contra suam ectionem,
quam teste Herm. l. l. etiam ion in Servii edit praetulit; equidem in Servii edit. Colon Allobr. 16io qua utor, egrandi inveni. Sed, ut merito animadvertit Hermannus, gravissima est Horatii scholiastae auctoritas. Sic etiam apud Comment Crug. edit. 1597 ad Hor Sat. I, 2, 29 egr. legitur. In Disput Gotting. 1846, pag. 4.ε Vid. assov. pag. 322. ' Passov. pag. 34a quidem asser ex editione Veneta, sed annum et locum indicare misit. Videtur ea esse Veneta . impressa anno M. CCCC. LXXXII. est Decebris Die: XXII lL Perme Magistru Re-nald De Novi magio heutonicu non heutonico, ut habet Ηnuth. l. l. pag. XXV), cuius exemplari gaudet bibl. Mad. Ultraieci. , in quo hanc lectionem inveni. Eandem etiam ex hac edit assertnauth. l. l. pag. 36.
114쪽
chianus exhibet quidem, qua tamen mutatione non opus est, quum etiam alibi equidem apud Persium legatur secundae personae iunctum, at V, 45 λὶ Beliarum particularum usu et confusione conserri merentur: assov. ad . . pag. 340 Buddim Insit. r. I , 322 Ernest in Cl. Cic. in v. Interprr.
ad Curi. V, 13, 3 Cori ad lin Episti. II, 20 11
et Boettich. in Lex. ucit in v. - Versum autem 115:
Meuit Lucilitas urbem, Te Lupe, te Muci, et genuinum regit in illis,
quem intactum reliquerunt omnes qui data opera Persium explicuerunt, sollicitarunt Bousa in Commentariolo ad orat. c. IX. 3, ubi pro in illis legit ulis, et Scri verius 3 , qui mavult inuuus. Nuperrime ver doct. Estreius in improbata Bousae coniectura, alteram proposuit Asellis, et intelligitosellum Tribunum plebis in quem Cic. de Drat. II, 64. dictum a cetum memorat Scipionis. Asellum istum revera perstrinxit Lucilius IX, D. 5 edit. Gerlach.); quod fragmentum, servatum a Gellio ), ita se habet:
Scipiadae magno obiiciebat Asellus Lustrum, illo Censore, malum infelixque suisse.
Sed riuum AEL Lupus et Mucius numero singularii vid. Heinr. pag. 101. y In edit cum Comment. Crnq. L. B. 1597, pag. 665. R Vid. vir doctus in Obsero. Miscc. V, 3 pag. 27. cf einr. pag. 110. In Horat Prosopogr. 9 sq. Quod pus paucis tantum mensibus ante mortem eruditissimi viri praematuro , eheu satocaris cognatis litterisque erepti l absolutum prodiit. y N. A. IV, 17.
115쪽
ponantur , nulla erat caussa cur Persius pro Asello
Asellos poneret. Huius enim mores et nomen non tam
famosa suere ex Lucilio, prae Lupo et Mucio, ut eo,
tanquam thetic nomine , plur uteretur Persius Praeterea vulgata lecti bene se habet est enallage personae scriptoribus Latinis non prorsus insuetari os Passov. ad h. l. p. 348 et Herm. Lecti Perss. I, 19, Sq. n. 30. - Neque alteram probare possum eiusdem Εstreii I Persianam interpretationem in versum nostrae Sat. 124 , ubi verba praegrandi cum sene non
cum omnibus fere interpretibus intelligit de ristophane, sed de ipso Cratino in versu praecedenti iam nominato Iam antea assovius a dubium moverat de vulgata interpretatione et cogitaverat de Lucilio, quam opinionem amplexus est einrichius in . Sed merito eum refutavit Ialinius 4ὶ Quum ero vulgatae interpretationi nihil obstet, non pus est ut streii explicationem sequamur, atque ita Persio tautologiam obtrudamus Senex enim, ut a pluribus animadversum Stviris doctis in honorifice dicitur de hominibus praeclaris iam dudum vita desunctis, quod, ut contra streium si,
contend m, etiam de Lucilio usurpari potuisse ab Horati , U Us quidem praeceptores Lucilium vivum vi-
116쪽
dere potuerant, facit ipsius Horatii locus Episti. II,
1, 5 sqq.), ubi inter eos qui veteres eo tempore habebantur poetae reseruntur acuvius, Attius, ha-nius, qui circa Lucilii tempora vixerunt et ultra. Recte tamen idem streius animadvertit , hoc loco ubi Aristophanes coniunctim nominatur cum Cratino atque Eupolide , nomen senex non κατ' ἐξοχήν idem posse signiscare quod priscus. Quam ob reni hoc potius honoris caussa ei tribuisse ersium puto, quae significati sere semper alteri adiuncta esse mihi videtur, ubi de scriptoribus et sapientibus sermo est; css. X- empla quae attulit einr ad n l. ). Sed etiam senex per se non semper dici de aetate valde provecta auctor
est Gerlachius si citans Livii locum XXX, 30ὶ ubi
Hannibal se ipsum senem vocat, quadragesimum qUartummodo aetatis annum agens. Versu denique seq. solus
I eusselius 3 in res ragrantibus omnibus libris, pro Adspice et haec legit ad haec, ad similitudinem s. 9 nostrae Satirae. Sensus autem hic est Quicunque delectentur poetarum veteris comoediae lectione, hi etiam mea carmina legant. Itaque nihil mutandum.
Pag. 15. Ibi tamen uoianitis et Cato, in locis citatis ΙΙoratii et Ciceronis, etiam selies de aetate dicti esse possunt. Ita est in c. IX, Cic. Brut ut recte contra Pluinium animadvertit streius, pag. 4, . . s. etiam Bitterus, . . ubi pag. 21 sqq. etiam de hoc loco agit, qui tamen cum censore lenensi versionis On-nerianae locum laudatum Cic. in Brut intelligit de aetate remotiore.
117쪽
non sunt Neronis habendi. 1V. Argumenta quibus Ialinius probare studet, auctorem Commenti, quod Cornuto adscribitur, circiter X μ' demum seculum vixisse, omni sere fundamento carent.
118쪽
Vii Persi merito Suetonio abiudicatur. VI. Verba Horatii Sat. I, 4, 10 de Lucilio: erat quod tollere velles V in malam partem interpretor. VII.
Non assentior doct. Mommsen locum Aristot Poet. IV, 14, sic constituenti: τρεις δε α σκηνογραφίαν Σοφοκλῆς, ετ δε μεγεθος εκ ὀικρων ὀυθούν. Καὶ λεξεως γελοίας , - ψε α πεσεμνυνθη . . .
VIII. Eiusdem libri caput XV interpolatoris manum
resert.1X. Non facio cum iis qui Cyropaediam a Xenophonte ad fidem historicam compositam esse contendunt.
Λ cute et vere Plato de B ep. IV, p. 435 e tres praecipuas antiquitatis nationes ita distinguit . ut Scythis
119쪽
Νon immerito Polybius apud Ciceron de ep. IV, c. 3, in puerili disciplina institutorum Romanorum negligentiam accuSaVit. XIV. Ordalium, quae medio aevo in Europa valuerunt vestigia iam in legibus Mosaicis IV Mos V, 11 31ὶ