De elocutionis Pindaricae colore epico

51쪽

ris quod multo rariora sunt ViX ensu factum St, eum Pindarus quam brevissime et rem et locutionem Soleat comprimere et a loquacitate quam maxime abhorreat, id

quod ipse profitetur H l.

Sub noui huius capitis propono nonnulla Vocum gen0ra in quibus indari et aequalium secundum exemplum epicum novantium ars bene Sentitur, quorum agmen iure dueere videntur voce eum νέος compo Sitne .uu in sensere utile Videtur esse primum ea Coce epica componere, qua non receperunt Pindarus uectylides Aeschylus sunt νεχὶγενης, νεηκχὶς νε ηλυς, νε ηφατος, νεοαρδής, νεογιλος, 'εύδαρτος, νεοδμὴς νεολουτος, νεο

Alitor res se habet in eo quod sequitur Oem genere, die Voce a χαλκο-incipientes; nam sicut antea demonstravimus indarum modo comprimere, modo X-plicare voces epiens, ita in hoc genere modo voeibus Speciem significantibus, modo ad uniVersum pertinentibus opus erat Longum est ea voce enumerare, quaSPOeta ex Sermone pie aut non recepit aut transtulit

52쪽

quam Homerus bene galeae tribuit 'in Pindarum WI 44 N VII 1 quod mirer hasta tribuere et ea quae leguntur J VJI 4 χαλκοπεθος εδρα θεῖν redir ad A 26υιις χαλκοβατε δω, quod indarus iniserpretatur de solo et pavimunt aeno contradicentibu et is 2 χ ρυ- σεω ἐν δαπεδιο se schol. ad A 26 o Hosyohio

sit Apollonii luxio Homerico, cuius Veri,n SeΠSU Brentia στυρον καὶ βεβηκος collato Hesychi in ἰσχυρος βεβ=ηκ0 mutanda sunt. Novavit autem Pindarus vocos speciem Significant se , h. e. partes Viri armati, has: χαλκαρματος, χάλκασπις χαλκομιτρας, χαλκύτοξος, Baechylides cum praebent χαλκεοκρανος ab alter parte virum armatum significant indari voces OVae χαλκεντνὶς et χαλκοχαρμας, quarum Simile Sunt Euripideae χαλκεοτευχλὶς et χαλκεοπλος et pugna epithotonia odhylidoum χαλκεοκτοπος Cui subest locutio pie χάλκεος Αρxὶς. Maiorium vilem ut 0xeipiat pr0tiosissima, de voci-bUS cum auro Ompositis extremo huius capitis loco pauca proferre in animo St. Nimirum non is Sum, qui

Omnia epitheta nova set indari et Baechyllidis talibus

in vocibus luxuriantium hic proponam partem Solum ex magno illo numero cognoscere hic nostra interest, die en voces, quae principium petunt ab pie Veneris epitheto χρυσεαὶ quod interpretatur . r. Apollonii lex Hom. ν καλλὶ i, qui usus latiu propagatus est.

53쪽

49 VIII 5 Musa, r. 90 Pytho si ut acolivlidi V 74

Venu Seeundum usum picum X l Diana XVIII10 Io in bovum mutata Transitum ab animantibus ad res parant praeter Victoriam ne quae inter personam Ut rem variant HII 3 γίεια se Bacch. IX 40 ἐλπις, quae aureae hoc est fere pretiosae dicuntur, qua signification vox tribuitur O XI 3 oliva0, ubi si colore cogitare vetamur vel colint O III 3 γλαυκοχροας οσμον λαιας et lauroth Quo ab usu Dei quae est χρυσεος profecti poetae

recentiores Voces eum hae Oee Compositas OVRVerunt,

qua ad pulchritudinem, non sicut innumsera illa quae epicorum sunt optarum ad mat0riam aut ad colorum pertinent. Remo Vendae sunt Voces quale Eurip. Η0raclis 375 χρυσοκαρανος, quae ad aurea Ornua redit eserva illius qua se indaro O III 29 χρυσοκερως si sit piscis cuiusdam nomina χρυσοκεφαλος, χρυσος 9υς, χρυσωπίς, χρυσωπος, qui piSei re Vera maculam auream in capit habet. Quae ratio neque in intonam Valet, quam Aristophanes Thosmophoriag. 32 χρυσωπιδα dicit, neque in Baeclium, qui Euripidi Baculi. 553 χρυσωπος ' ost utraque vox igitur ad faciem pulchram pertinet, sicut vox Aristophanea quae amasi blandienti est χρυσιον. Quibus vocibus tollatis explientur VOX Satis mirali Monuit Boeekhius explie. D. 197. 2 Siquidem recte χρυσωπ ανα emendavit Seneru8, χρυσοπα codd. quod falso ad Oλυμπον referre Elmsteium collocatio verborum, O rectius Hermannum cum voce quae St θυρσός coniungere rerum natura docent, cum thyrsus frondibus ornatus sit cf. nth. Pal. VI 169 θυρσου χλοερον καμακα neque cum Hermann de aureo fructuum hedera eorum colore cogitare liceat; Sed E. Schwarigius codicum Scripturam tuetur atque de aure thyr80, quippe qui dei est, c0gitat.

54쪽

qu0d non ad colorem describendum pertinet sicut ea quae triuetavimu8 9υσοθρονος et κροκοπεπλος, sed ad pulchritudinem bracchiorum atque epic eiusdem deae epitheta ροδοδάκτυλος et 00d0π χυς hym hom. XXXI 6ὶ pari audacia Sequitur atque Onniana vox αργυροπηχυς Thotid0s notum illud αργυροπεγι, quod Onnus ad cutis splendorem revocavit, non cum indaro ad calcei

πεζα observavit Wilamowitgius y - quae res dubitationes quas supra p. 41 adn. 2 proposui esse Pind. 287

αργυμεια ουσα Rugere videtur. Sed vereor ne iam dudum cum uallo uetaneo

mihi increpe illud παυε, 3 βελτιστε, χρυσολογων, atque tandem finem huic apiti impono.

CAPUT VI. DE INDABO IN VOCIBUS ET LOCUTIONIBUS FORMANDIS AB EXEMPLO EPICO RECEDENTE.

Quamquam disputavimus de eis quae indarus ex Sermone epico ut non mutato aut lenissim variato in suum usum verterit et quae poetarum epicorum exemplum Secutus ipse novaverit tamen quaesti de elocutionis indaricae colore epico nondum ad finem perducta est; nam me iudice exemplum epicum valuit etiam in eo genere Oeum, quae relicta prorsu forma vocis picae sententiam ulla ratione Xprimunt e. r. dico voces indaricas δειμαντος, ευαγκης et ευρυλειμών, βαθυφρων, πολυφθύρος et ἀνδροθάμας in locum

55쪽

iarum recentiorum non recepi ατρομος, λεχεπο ὶς ἐχέφρων, φθισa νω et φθισιμβροτος, atque nisi collata voco epica ἀμογγητι eam quae sensu c0ntrario utatur indaricam εγκονγητι intellegi non posse. Vides quam late propagata sit el0cutio pica neque dubito quin Servatis carminibus picis multo plura nobis praesto fuerint exempla colori epici. Tamen elocutione quoque Pindarum propria uti nonnullis et vocibus et Ocum generibuS, quae exe loepico carere videntur, quamvis in lubrico nos Versari

minime nesciam, prolatis demonstrare in hoc capite mihi propOSui. Quam libero interdum vocem epicam ab usitata defl0utat indarus significatione, in uno exemplo et luculentissim demonstrabo. Discordia indaro O XII

16 αντιανειρα est, epitheto igitur ornata est Homerico, quod adnotat Eustathius I. I. Ομιηρου , μαζόνας αντια- νειρα ειποντος. Cuius Oeis duplicem interpretationsem praebet Apollonius ex Hom. τας δε αντιανείρας Λιμα- ζονας ὁ με 'Αρισταρχος σανδρους, ενιοι δε α ανυα-

mili modo utraqu0 explicati in scholl. B ad QS in-Venitur Secundam explicationem tueri videtur Aeschylus Prom. 22, ubi 'Aμαζόνων στρατον στυγάνορα praebet

epithselon Amagonum quod habet Suppl. 27 ἀνάνδρους

Aristarchea explicatio, qua nos uti SolemuS, UamriS loco Homerico aliquo modo apta sit, tamen neque in locum Coluthi QT quadrat, nam Minervam ἴσανδρον dicere ineptientis est, neque in Iocum indaricum, Rm discordia in dubio sest mi εναντίους ποιουσα τους ἄνδρας, quam Significationem n0vavit indarus secundam enm qua locis et Homeri et Coluthi subest, dico secundam, 4m

56쪽

qua non Aristarchi est, et quam originem cepisse ab seis locis, ubi αντιθεος explicatur ὁ ἐναντιουμενος θεοῖς ), dixerim. Pari audacia qua hanc voc0m epicam ab usitata defli xit, etiam lius voces significatione usurpavit ab usitata prorsus recedente, sicut G AT osio ad νέμεσύαι non ad νομον redire iussit ). quae ratio etiam valo in P XII ἐπιν0μος alia huius generis observavit Eustathius . . qui cum falso affernt ευωνυμος Ἀνδοξος, quod indaro cum Hesiodo commune est, recte enumerat Oees, qua nito quidem ordine transscribo,

hasci indarus tibiam dicit 'MI 24 μναστὶ ρ' ἀγωνιον,

autem pubertatem diei μνάστειραν Ἀφροδίτας, quod aperte ad epicas locutiones x στωρε φύβοιο et similes redit et At ea qua inuitus ad Venerem, sicut is quae Eustathius praeterea asser certaminis epithetis

μινασιστέφανος et ναστνὶ στεφάνων eandem significationsem inesse patet, quae si id quod incitat ad 0

Iam propono nonnullas voces, quae indari solius propriae esse identur imprimis sunt voces cum verbis compositae quale ἄγγησιχορος ) ἀεξιγυιος in μελησιμβυO- τος '), πεισιχάλινος q), πολεμαδοκος Sed praeter hoc O-I Apollonius lex Hom. S. v. αντι Schol. ad QT0.2 Monuit Schwarigius in scholis de Pindaro habitis. 3 Cf. γησιλαος Aeschyl.4 Voces similes recentioris originis praeter Aeschyleam Ἀεξί- φυλλος. 5 Cf. θελξίμβροτος Bacchyl. 6 Cf. πεισίμβροτος Aeschyl.

57쪽

cum genus fiam aliae Oee Sicut ανδροδικας, ναυσιστονος, περαλλος et voce Bacchylidene δεισιβυας, ταρβομάχας ερειψιπυλας ), ut in his serculis pithotis

1 Vocem aliquo modo ad Xemplum epicum τειχεσιπιλητα Iedire adn0tat SchWartZiuS. 2 Qua de re f. schol Eur Orest. 21 Lobeckii Paralipom. p. 50 et adn. Wilamowiigium ad Eur. Here. HI p. 30 adn. I et p. 15 ad . 689, albet El0etram p. 3, Od. Hermannum ad Upplices 347. 3 ΛT53, Eae hyl. V li4, unde κρατειν saepe e. r. O VIII 20)bpud Pindarum de vincendo.

58쪽

qua collatis et ea quae praecedit . 12 φιλησιμολπος se voce Xenophonte ἐρασιχρηματος facile explieatur. Quo maiorum pra0b0 difficultatem epitheton, quod Ρin narus IV 136 puellae tribuit ερασιπλοκαμος nnm

eandem rationem euutis ea VOX nobis Xplicanda sesset η των πλοκάμων ρῖσα, quam interpretationem neque loco indarico eonvenir nequo byci fragm0nt 9 2AE , ubi eadem ratione puella ερασιπλοκαμος, nimirum ευ- πλύκαμος, dicitur, nemo negaverit. Ea lom difficultas occurrit in versu Nonniano X 256, ubi Jupisse in aquilam mutatus ερασιπτερος, hoc Si pulehris alis praeditus dicitur neque casu factum est, quod hic usus invenitur apud Ibyeum et in eo carmine indarico quod colorem picum apertissime prae se ferre Supra demonstravimus nostro iure igitur de exemplo epico quod nobis quidem servatum non est cogitamus ). Igitur VOX quae est ερασιπλόκαμος idem Valet atque VOX recentior ἐρατοπλόκα ιος, cui usui fortasse iure dicemus exemplo fuisse, quod pari signifieatione utebantur voc0sa φιλο- et φιλησι - incipientes, Sicut e gr. φιλο- μολπος et φιλλὶσιμολπος. Ceterum vox indarica quae adhuc singularis erat αναξιφόρμιγξ 08 Bacchylidem inventum tres voces habo simillimas αναξιαλος, αναξιβροντας, αναξιμολπος, quod non solum a de causa moneo, quod hoc genus

vocum indari et Bacchylidis proprium esse videtur, Sed etiam, quia nos cautiores reddere potest in iudiciis de poetis novantibus ferendis. Denique duo genera epithetorum profero, quae Pindari et Bacchylidis solorum propria esse identur

59쪽

pri0ris exsempla sunt Pindarica καμαντολογχας, καμαντομάχας, ἀκα ιαντοπους, ἀκαμαντοχάρμας Bacchylideum

sit inis epitheto ἀκάμας coniungitur ceterum utrum eod0m ex fonte fluxerint maris epithset Pindaricum ἀκάμας Bacchylideum ἀκάματος an interpretentur vostem epicam τρυγετος ), nescio nisi forte hoc maris pithoton recentiorum temporum est atque ab epicorum poetarum simplici cogitatione abhorret siqui Mimnermi illud P in υελιος μὲν γὰρ πονον ελλαχεν μιατα πάντα. Alterum genus epithetorum, qu0d ab exemplo

opico liberum esse videtur, est eorum, Une eum SupeΓ-lativo composita sunt, cui praeter togulare illud δυσαριστοτόκεια et nomina propria exemplo fuisse videntur deorum invocationes, sicut locutio pie Zευ κυδιστε μεγιστε traxit pithselon Bacchyli deum μεγιστοπάτωρ. Cuius generis Xempla Sunt quantum scio haec: Pindarica ἀριστογονος, ἀριστόμαχος, αριστοπονος, ἀ9ιστοτεχνας μεγιστοπολις, πλειστομβροτος. Bae hylidea ἀρισταλκλὶς αρίστα9χος ἀμιστόκαρπος φ),

CAPUT VII. EPILOGUS.

Disputavimus do locutione Pindarica atque quam multa in ea nossent aut pie aut exemplum epicum quae Sequerentur demonstravimus, quamquam in forma-fi0ne pithet0rum quoque indarum non pauca habere.

1 Quam salso voce quae est καρπος interpretato eSSe grammaticos antiquos doluit Bodenhelmerus l. l. p. 35l6. 2 Eandem rem pluribus lindarus I a 4 αριστευοισα ευ-

60쪽

qua ipsius propria essent, in capit quod pra000dit Ostendere conatus sum. Atque in univorsum de indari arte et ingenio ex sola loeutione iudicare numquam licebit neque se epiniciis Solis, in une quadrant, qua Croissitus in de Pindari animo a perturbationibus libero veramque indolem tegente magis quam declarant aut Schwarigius ) 0 indari ingonio quod nitatur vero nobilitatis sensu optime dixerunt. Sed malo nobiscum actum est, quod epinicia sola Saecula tulerunt, in quibus poetae indoles nisi rar - . r. cum de

Horoulo disserat N I aut d Aiae ab Ulixe superato VII et VIII non tu et, quamvis dicat O XIII13 αμαχον δὲ κρυψαι τι συγγενες ii θος. Num tuu in elocuti0ne grammatidis antiquis indarus austera elocutionis xemplum fuit, de qua bono Dionysius Halicarnassensis ' dicit τι αρχαισμιιν καὶ τι πίνον εχουσα κάλλος, sed exceptis nonnullis carminum generibus, qu0 addit Dionysius . l. χωρις τι μὴ τα Παρθενεια καὶ εἶ τινα τουτοις ὁμοίας παιτεῖ παρασκευάς, ita etiam

quod ad sententias se universi carminis colorem attinet ab opiniciis toto Caelo distant carmina qualia sunt r. 105, qu0d ad Hieronis nom0 festivo alludit aut fragmenta pulcherrima 23l4. quae poetam Ostendunt, qualis eis qui indarum ex epiniciis paucis cognitum hab0ant sine dubio novus erit et veri non similis. arthenia autem, quae expressis verbis iudat Dionysius, quamvis ad illa carmina multo propius aecedan quam ad epinidia, a quibus abhorr0nt r. 104 b, sestivum illudo 0pidum, it parthenii fragmentum nuper repertum,

l L. l. p. 379 et 445.2 Hermes 3 p. 465. 3 De compositione verboruni ed. Senseru p. 98, 4.