De elocutionis Pindaricae colore epico

41쪽

ΡINDARUS QUOMODO LOCUTIONES ET VOCES SECUNDUM EXEMPLUM EPICUM NOVAVERIT.

Ad nsem orducta quaestiuncula de eis, quae indarus X pie sermone ut immutat aut leniter varias Sumpserit, novam aggredimur se diffiditiorem fgrRViorem, quae est de eis quae indarus secundum exemplum epicum novaverit. Spocinio talis quaestionis

proposui in eis quae supra in capit do scripto dixi de equorum equitum curruum epithotis indaricis et Bacchylid0is. Qua in se hoc amo imprimis nobis

cavendum esse Videtur, ne putemus quaestionem ad

finem perduci posse adscriptis ad singulas fere voces Pindaricas oxemplis picis, secretis fortasse nonnullis, quae indari ingeniose novantis esse videantur, atque ea ratione, quomodo elocutio indarica orta sit, potius dixerim elaborata a seriptore, non a poein, pertum fieri et mani stum. Nam adeo non dicemus indarum dedita opera diu quaesivisse, quomodo VOeem liquam traditam aut mutaret aut novam inde fingoret, ut putemus ultro poetae in mente aliam facioni ut ita di eam induisse Voces, quas accipiebat, et imprimis duas voces, puta dei epitheta, in unam eamque novam Confluxisses') lauca indari secundum exemplum rupicum

42쪽

no Vanti eXempla proferam et praeelint Eustathio incipiemus ab epithetis deorum, quae a Bruchmanno )diligontissime collecta praesto sunt et in quibus quanta arte epitheta pica secutus novaverit indarus, bene int0llogitur. Primo od epitheta Iovis numerabimus. Inveniuntur apud indarum Iovis epithes' sic praeter ea quae nominum propriorum instar sunt Αἰγίοχος et quae indaro cum Bacchylide communia sunt Κρονιδας et υλυμπιος, qui

αθανάτων βασιλευς, μεγιστος πατηρ, ξεινιος et μιος,

fidem ab semus ερισφαραγος ). Iovis epitheta, quae exemplum epicum sequuntur : φθιτος GV 291 sequitur locutionsem spicam S S δευς αφθιτα μηδε εἰδως eadem translation qua Homerus B 447 aegida ἀγηραον ἀθανάτ)ην τε dixit et Iupitor siquidem invocatur O VII ST Zευ πάτερ, νωτοισιν Ἀταβυρίου με - δεων, nemo non sentit exemplum epicum Γ ET Zευπάτερ υγηθεν μεδεων. Duo epitheta pie in unum confluxisse dico in is quae sequuntur Iovis opithetis indaricis: βαρυγδουπ0ς et βαρυσφάραγος, quibH praeter Similia Ἀρωφάραγος et ριγδουπ0 exemplo fuit βαρυ-

p. X contulit ex aliorum n0minum partibus ita comitatis, ut novac0niunctio intello non possit orta; quae rati quamvis non aleat in Oetam elocutionem suam novantem, quant0pere in ipsius linguae legibus et consuetudine positum fuerit tali modo vocum novandarum occasi0nem faciliorem reddere, aperte demonstrat.1 Supplement gu R0schors Aussithri Mytholog. Lexicon. ubil0cos Pindaricos invenies, qu0s equidem non laudabo. 2 Bacchylides colorem picum in Iovis epithetis ἀργικεραυνος, ἐρισφάραγος, υ φίζυγος, Φιμεδων prae e sert.

43쪽

κτυπος et ευρυ υγος et ευρυτιμος, in quibus novandis pra0toi id quod recto asser Eustathius . l. ψιζυγος et μιτιμος me iudie multum valuit vox epica ευρυοπα ). Iovis epitheta Dora: raeter ea quae fortasse ad exemplum epicum quod interii revocanda sunt pitheta τέλειος, quod Pindar cum Aeschylo et Bacchylide commune est, et γενεθλιος, cui Simili est γενν)ητωρ Suppl. 196), 0 ελευθεριος restant duo epithetorum genera, quorum alterum ad Iovem primum locum intor deostensentem, liserum ad fulminatorem et tonantem pertin0t. Prioris genoris sunt indariea ὁ γεμων υλυμ

χος, 9χαγις θεων, μεγιστοπάτωρ alterius, quod poetis occasionem praebuit pulchra epitheta novandi sunt Pin

κοστεροπας ' atque agmen claudit vox Bacchylidea

κεραυνεγχης

Olympiorum Nemeorumque patronum Xcipiat Py-I Quae v0 praeterea exemplo fuit vocibus Bacchylideis his: ευρυάναξ epice αναξὶ, ευρυβιας epice ερισθενής, quod Sequuntur quae Baechylidi eum Pindaro communia sunt μεγαλοσθενής , μεγασθενης), επιρυνεφής epice υψινεφής .2 Subest aliquo m0do ψιβρεμετης, sed artifici08 reconditum. 3 Similes sunt v0ces acchylideae ορσιαλος Neptuni epitheton, qu0 sequitur hym. 0m. XXII 2 κινητῆρα θαλασσγὶς et ε 291, unde praeterea orta sunt epitheta indarica γλαοτριαινα, υτριαινα, ὁρσοτριαινα ὀρσιβάκχας, ὀρσιμαχος Minervae epitheton, quod Sequitur 1 439, εγρεμάχη, γρε κυδοιμος).4 Recedit ab epic αργικεραυνος, cf. Bacchylideum φοινισσαν

φλόγα XVII 56.

44쪽

oiorum praeses Apollo. Atque invoniuntur apud indarum Apollinis epit tu epica: ακερσεκ0μας ἐκάεργος, κα-ταβύλος, τ0ξ0φύρος, Λατοίδας, Φοιβος nominum propriorum instar sunt χρυσάωρ, denique χρχυσοκύμας, quod Di0nyso tribuitur a poetis opicis, eas non SerVRtum

est epicum Apollinis epitheton.

Apollinis epitheta, quae Xemplum epicum Sequuntur: θάλλων χρυσε κύρια et χρυσοχαῖτα redeunt ad picum χρυσοκομηὶς quod rneter edi aliquo modo equitur χαι-ταεις nihil praeterea inveni. Apollinis epitheta nova: raeter nomina propria AOξιας, Μουσαγετας, IIυθιος, σκοπος Βάλου se id quod Homeri eam vocem ἀργυρύτοξος ut ita dicam supplet

Fratrem et nepotem sequatur Isthmiorum patronus Npptunus, cuius epitheta eodem modo digestu propono.

Sunt in indaro

sicut ea qua anteeedunt Eustathius . . quamVis fortasse in Voce novanda valuit otiam locutio qualis invenitur J 50 ηλασε . . . πετρην ευρυβίας ευρυμ εδων Sequuntur υρυκρείων, μεγασθεν λὶς id quod supra legitur ευρυσθενγὶς denique πόσις 'Asμφιτριτας locutionem epicam πόσις ἔφης. Epitheta nova: praeter nomina propria δεσπότας Jσθμου, Iσθμιος, Κρόνιος, LIετραιος et ea quae p. 39 adn. 3 enumeravi ἀγλαος, δεσπότας ποντομεδων i secundum

I CL Aeschyl. Septem 122 ποντομεδων ναι

45쪽

Singulorum ei faminum patronos Xcipiat Musa, quae carmina regit, et αρις, quae gratiam victori donat et poetae Inveniuntur apud indarum

cum N III 10 ουρανου κρεοντι θυγατὴρ redeat ad illud θυγατ λὶ υιύς, Reeedente praefero singulari dativi usu, qui aliquo modo sequitur usum pieum 3 96 κουροι ἐμοι μν/ηστὶ ρες ), qui tamen non plane similis est.

Grativo vel Gnatiarum in Pindaro dosunt opitheta δ)aut pie aut Xemplum epicum quae Sequuntur itaque enumero fitheta tota praeter id quod nominis proprii instar si βάσιλειαι 'Ερχομιενου):αιδ0ια. ἀοιδιμοι. βαθυζωνοι, ἈρασψιOλ πος,1 Vocem hiae est sto ackernagellus in scholis etiam secundi non solum tertii casus munere functam isse docuit tollato ipleo

2 Sicut chr00deriis de hoc epitheto fr. 287 dubito, cum nullum aliud epithoton mihi notum sit, quod Secundum epicum αργυροπεζα, quod Pindarus de calcei colore interpretatus est, qua de re infra disputabo, cum voce argenti compositum ad pulchritudinem describendam usurpetur; E. Schwarigius de Musis venalibus cogitat sicut carmina venalia distuntur J I 8 αοιδα αργυρωθεισαι προσωπα. 3 Quo in numero esse non re te dicit Bruchmannus . . et i theton quod est κοιναί HI 0 simili errore in Apollinis epithetis enumerat σοφος Q 50 et ευεργέτας l. l. p. 24 et 30.

46쪽

Utrumque igitur dearum genus pithoiis picis foro carebat Gratiarum epitheta pica παροκμγὶδεμνος, καλλιπάρrio n0 recepit indarus) itaque p0eta postquam epica Musarum epitheta artificios variavit adf0 minarum pulchrarum epitheta pie confugit quorum largam copiam excoluerunt poeta opiciis indaro ipso Vix nuciam, quem talium rerum incuriosum fuiss0 demonstrat Bacchylides comparatus, uius ingenium Voces quales Sunt μερογυιος, τανίσφυρος, χλωραν χλὶν, παsα,υψαυχa ν, imprimi descriptio pulch0rrima XVI 101 108 ostendunt contra quanto iuvenum pulchrorum amore

chritudinem praedicantibus, prodit, qua in re tenemus poetam Thebanum a Ceo toto caelo distantem').Ρaud addo Musarum epitheto OVO ελίφθογγος, quia his in vocibus cum moli compositis luxuriat i durus ac solus ille quidem, nam Bacchylides, quamvisso ipso I 10 νασιωτιν λιγυφθογγον μελισσαν ppellet, nihil habet pra0ter picum με ii φρων set id quod cum Aeschylo commune habet μελίγλωσσος. indarus autem habet non solum epitheton picum μελιαδής, quod Sequitur si ελιγαθὴς δ), cum audacius formata sit 00utio με tit0εσσα ευδία o P VI 54, ubi uides ivvonisi Explicat Eustathius . l. καθ' si ζῶν τις θάλλει, falso ille quidem, luod doco vox pie βιοθαλμιος liym. 0m. IV I90 quae Significat: Q καὶ θάλλων, ut explieatione utar schol O VI 19 Drach. veram pilli et Pindarie interl retationem alter scholiasta Ism Drach. profert τὶ θάλλειν του νικωντας ποιουσα. 2 Qua de re conforas ita m0Wiigium Oresti II p. 30.3 Intell0gitur collata voce pica πολυγληθλης.

47쪽

Thrasybuli animi aequar dicuntur μελισσαν τρ)ὶτbν πόνον, . . mellis dulcedinem, quamvis de favis l0quatur poeta, sed imprimis Pindaro exemplo fuit Hom0ricum

illud Α 249 δ do sistoris voc melle dulciore et Sirenum epitheton μελιγγηρος, quod non Dium recepit,sse etiam variavit in μεia φθογγος, unde hae quaestiuncula orta est, et audacior ill μελικοειπος μελίγδουπος. Sin autem fragmonto 246 a sessime habito carmina με-H900θα dicuntur, hoc ad mellis vocem pertinet a indaro de armine usurpretam, qui usus Originem cepisse videtur ab imagine potionis ex melle et lacte mixtae, cui carmen suum comparat N IIII sidus cum nectaro

comparat O VII , et minus durus si in loquitono

V 53 εν μελιτι καὶ τιμα, qua est de carmine et honorem afferente et dulcissimo, quam nudo positum illud X 98 μελιτι καταβρεχων πολιν pro urbem nrmino honoranS, quod lenius fit eo quod vox qua ant000dit v. 94 αναπάσσει collato γ 445 ad res sacra nos reVO- care videtur. Praetereundo monuerim Oetam r. adesp. 81 cum mira ratione carmina Musarum μελιπτερωτα dicat, fortasso indarum male intellectum imitari. Extremo loco, qui indaro quam maxime cordi est, Herculos br0vi mentione dignus esse videtur, qua in re tamen moneo periisso carmina opica quibus Hercules praedicatu est, atque in eis quae nobis servata sunt Herculem advenam esse et nisi in eis aut carminibus aut carminum partibus, quae redentioris origini Sunt, repparere. Itaque perpauca omnino extant Herculis epitheta pica Ἀλκμηνης λκιμος υιος Theog. 526ὶ θεῖος

1 Locum Iliadis laudator. 152 μελισσοτευκτων κτηριων μαγὶWκερωτερος ὀμφά, ubi pari artifici a P IV 4 favi in oeum mellis succedunt.

48쪽

εργων φ 26), quo e numero nullum apud indarum, qui abuti reulis epithesa id eaeemplum epicum formata: θρασυμγηχανος, quod ilamowitzius ' recte ad πολυμηχανος re Vocnt, et o θενος Πρακλεος, cui subest 2 117 βιη ρακλη0ς'). Contra apud Pindarum inveniuntur Herculis epitheta nova αριστόμαχος δείμαντος ε πάντολμον σθενος Ηρακλεος fr. 29 υπερβιος ). Quibus deorum epithetis perlustratis quanta arte tradita orationis ornamenta suum in usum Verteritiindarus mihi videor demonstravisse; ceterum Bacchylides multa id genus praebet, sicut Dianam X 39 τοξόκλυτον dicit secundum epicum τοξοφορος ut, euiu rei Xempla nonnulla in indar quoque Supr AdnotaVimus, Dianam epitheto ornat, quod Minerva epitheton epicuml Utram lue vocem epicam non Solum receptam Sse a Bacchylide, sed multis odibus Pindaridis et Bacchylideis exemplo fuisse mentione dignum Bacchylides cum Pindaro commune habet θρα - μγηδης, Solu novavit θρασυχειρ, cum Pindari in θρασυγυιος, θρα-

2 Ιsylli p. 166 adn. 18.3 Quam locuti0nem, antiquam iudice Meylan-Faure p. 70 quod probare videtur coniuncti Hesiodea Theog. 332 ῖς βι1ὶς Ηρακληειης, de h0minibus liabet 0morus d0flectit ab usu 2 60 σθενος 'Ωκεα-νοιο , cum Pindarus hanc locutionem non solum amplificari novatis coniunctionibus σθενος τὶμι0νων O VI 22 et θενος απιον P II 12, Sed audacissime novarit praeeunte usu qualem praebet Aeschylus Suppl. 56 ηρείας μητιδος loco Triρως P VI 36 γερόντος φρ)ηνδονηθεισα Οασε et N VII 02 b sib κέαρ pro ἐγω diceret secundum II 5544 Cf. epithet0n Bacchylideum V 55 δεισιβοας. 5 Sicut Iupiter Homero περμενης St.

49쪽

0βριμοπάτρη equitur αριστοπάτρα. Deniquo quod Iuno

Ρindaro N XI 2 ὁμοθρονος Iovis audit, subauditur epitheton epicum χρυσοθρονος, quo quidem deorum regina non sola gaudet immo cum saepissime urora tribuantur epitheta cum θρονος Composita, VOX quae Stχρυσοθρονος et ea, de qua vix dubita Veri κροκοπεπλος, a poetis inventae esse videntur ut Aurorae, feminae

puleherrima in Orioni sedentis aspectum depingorent quae explicatio male quadrat in a qua Ruicholius y doliis v0cibus protulit a sedibus deorum signis carentibus

ortis, cum Auroram constet ' nec templis nec signis, sed solis sacris ei quae ρηφάλια appellantur Cultam esse. Ut se universa re dicam, quae rati intercedat inter voces indaricas et exempla pion, cum illa deorum pitheta demonstrant tum alia specimina nonnulla fere paraphrasim praebent Oei epione, Q. gr. laudo OH 66 ταχυποτμος G ωκυμορος, Ρ XII 16 ευ- παρα0ς o 123 καλλιπαρειος, Bacch. XV 6 ἀμφικυ- μων cis 3 293 αμφιαλος Baech. XV 6 δολιχαυχην , B460 δουλιχ0 δειρος - , eum alia tam longe rededant ab eXemplo epico, ut ratio qua iniser edat non statim intellegatur, e gr. S κελαινεγχγὶς quod equitur et M ais α κελαιν0ν. Quod summum est, duplici ratione indarus rem gisse vid0tur, ut aut locutionem epleam in unam voc0m ut ita dicam comprimeret, nute unn Voce plen, cuius membra solveret, locutionem

eliceret cuius rei luculentum exemplum Euripideum assero hoon 2, ubi loeutio χρυσοκολλήτοισι εμβεβως διφροις Sequitum vocem opicam ' χρυσάρματος; similia

50쪽

in Hesiodo inveniuntur, Theog. 12 χρυσέοισι πεδίλοις εμβεβαυιαν , χρυσοπεδιλος Theog. 31 χαλκεοφωνος σώοπα χάλκεον. Utriusque generis Xempla Sequantur,

χαλκομιτρας A 18 μιτρνη, τὴν χαλκηες κάμον ἄνδρες. Alterius generis, quod X0mpli pie membra quasi explicat, specimina in elocutione pica quam recentiorem esse putat observavit Meylan-Faures' τλν μονα

ἀλκην secundum λκιμος 0rmata et similia; apud indarum invoni: O IV ἐλατὴρ περτατε βροντῆς .

κομα θάλλων - χρυσοκόμ)ὶς Theog. 47 1 r. 9 θοι νιππων λάτειραν Si ιππηλάτα Simili artifidio VOee pedestri sermonis elocutioni suae apta r0ddit Pindarus, cum e. r. dicat 50 ποσσὶν ἄπεπλος pro ἀνυποδ γητος aut XI 23 κεφαλὰν πολλὰν νομος pro νύμος πολυκεφαλος cf. praeterea quae supra de N 35 6 disputavi. Ceterum exempla huius alteriu gene