장음표시 사용
13쪽
Liber LCap. 1. de origine Particulariam αν et κέν P. 12 de collocatione G8. de significatu 84 de constractione 135. grammaticorum de constructione sententi 146. de ἄν et κὲν cum indicatiVo summatim i57. de αν et κω cum indicativo praeteritorum in re facta 208. de ἄν cum indicativo suturi 28s da, cum indicativo praesentis 3810. de ἄν cum indicativo in re non facis 4811. de omissa particula, universe 57 12. de indicativo particula αν vel κὲν necessario
13. de indicativo particula αν rhetorice omissa 7014 de indicativo particula ἄν ironice omissa N
cap. 1. da modis verbi obliquis 762 da coniunctivo pro suturo 798 de particuli αν et κh cum coniunctivo apud epicos 8l4 de coniunctivi usu deliberativo apud recentiores M6 deas eum coniunctivo deliberativo ... 36 de sententiis conditionalibus et finali, s47 de usu particulae αν cum coniunctivo in sententiis conditionalibus, et primum quiadem deis et cum coniunctium ... 5
15쪽
De Origine particu Iarum αν et κέν. De usu particulariun αν et ἐν etsi a multis est atque doctissimis viris vel separatim vel ubi occasio serret disputatum, tamen haec tam inexhausta materia est, ut neque illi non aut praetermiserint multa, alia autem minus recte explicuerint, nec, si quis denuo id negotii suscipiat, non idem sibi quoque eventurum videat, praesertim quum dis cultas rei immensum quantum augeatur codicum discre- Pantia et corruptione. Quod si ego E. H. Baineri, viri mihi amicissimi, rogatu adduci me passus sum, ut de his Particulis scriberem, ea id mente feci, ut magis fundamenta iacere doctrinae, qua harum ratio particularum continer tur, quam Omnia, quae explananda esse intelligerem, accurate pertractare mihi Proponerem Quamquam enim ' Editi sunt primo in Diarii Classici ascie LXVIII LXXll. a. 1826 1827. deinde in editione Londinensi Thesauri
Stephaniani opusculis hisce inserere volueram multis in partibus auctos atque ex materia quam satis amplam Paratam habeo locupletatos sed ubi comperi certatim typis repetitum iri illam editionem Thesauri, abieci hoc consilium, ne quis mea pera in ista aemulatione abuteretur.
16쪽
optandum est, ut quis usum harum particularum secu dum tempora et gentes et genera scribendi deinceps o dine Persequatur, tamen haec res tam infiniti operis est, ut ego quidem mihi ab ea abstinendum putaverim, satisque duxerim, Veteris tantum sermonis et eius qui cultissimus habetur consuetudinem respicere, ex iis autem, quae Iab
scens Graecitas sibi indulsit, nonnisi hic illic aliquid delibare. Est autem de particulis ἄν et κέν dictur ante Omnia unde ortae sint quaerendum. Quarum quum Georgius Dunbar, qui de iis dissertationem edidit, alteram particia pium esse Verbi cuiusdam ἀμέ, quod idem sit atque ἐάω, alteram ex imperativo verbi κεω, quasi pone dicas, sectam putat, adeo hae raesunt et incredibiles derivationes,
ut eas refutare non rideatur operae pretium esse. onomnium particularum inveniri origo potest, sed multas ex aliis Particulis natas esse apparet. Quod factum est non solum pluribus in unam coniungendis, quales sunt γουν et γάρ, vel ἀμφί, i. e. ἄναφι sed etiam nunc mutilando, ut ex στερι περ factum nunc correptius pronunciando, ut ex μην, δην, οἱ exstiterunt μεν δέ, τε nunc etiam utraque ratione coniuncta, ut ex νυν dictum est νυ. Huiusmodi multa exempla etiam in Germanica lingua exstanti Ita doch ex cla auch, noch ex nach auch exstitere Asiae ex nominibus adiectivis factae sunt, ut ἀλλά vel ex Pro nominibus, ut οτι Vel ex adverbiis, ut που πως aliae ex verbis sunt derivatae, ut ἄρα quin etiam integra verba aut enunciationes in particulas Versae sunt, ut ἀμελει, et apud nos gwar, quod est ex es istisahr contractum. Haec qui consideraverit, non dubitabit, opinor, qui ἄν ex ἄνα, κεν autem ex καὶ sit ortum. Et, quidem nemo non videt quam sit etiam sig-eatu cum Particula καὶ cognata. Habet enim καὶ natura
sua Vim quamdam dilatandi, ut, de quo dicitur, id de pluribus unum intelligi indicet. Atqui eo illud, de quo
dicitur, quodammodo incertum fit, ut quod non necessitate quadam, sed magis pro exemplo, qualia Plura sint, commemoretur. Pertum est enim, quam Parum intersit, utrum ος κε θεοις ἐπιπείθηται, - ος καὶ θεοῖς ἐπιπείθηται
17쪽
LIB. I. CAP. I. uirum εἴ κεν θάνατον γε φυγοιμεν, - εἰ καὶ θάνατον γε φυγοιμεν dicas. Dissicilius explicatu est, quomodo ἄν ex ἄνα deduetum illam significationem acceperit. Videtur tamen huius quoque rei probabilis ratio afferri posse Particula ἄνα, quae recisa ultima littera mansit in Germanica lingua, primum ac Proprium usum habet in iis, quae in alicuius rei
superficie ab imo ad summum eundo conspiciuntur motus enim significationem ei adhaerere quum ex eo intelligitur, quod non est apta visa quae cum Verbo ειναι comPoner tur, tum docet usus eius adverbialis, ut ἀλλ' ἄνα ἐξ ἐδρά- νων Caeteri significatus ex eo, quem Primum Posuimus, facile explicari possunt, quales sunt secundum, et Periet sursum, atque inde retro, quoniam natura omnia deo sum feruntur. Ex illo autem significatu, qui est secundum, qui patet latissime, nec tantum ad locum, sed etiam ad
alia resertur, ut ἀνὰ κράτος, ἀνἀ μερος, ἀνὰ λογον, is
usus natus est, quo distributiones certa numerorum Pr portione factae indicantur, in quo genere nos similiter particulam utimur. Eius usus antiqvissimum exemplum e
stat in Odyss. ι 208. τον δ' τε πἰνοιεν ιυλιηδέα οἶνον ἐρυθρον, ε δέπας ἐμπλησας, δατος ἀνῶ εἰκοσι μέτρα
In quo exemplo quoniam, ut in plerisque aliis, etiam e hum sibi accusativum postulat, ambiguum videri Potest, Particula utrum praepositio sit an adverbium. Sed prae-Positionem esse alia exempla docent, ex quibus satis habeo unum commemorare obbi II. 24, 13. ἔτι δἐ μῆν καὶ ἐν Σικελία καὶ Tάραντι στρατοπεδα δυο παρεφηδρευεν 'ῶν κάτερον η ἀν τετρακιπιλέους καὶ διακοσιους τε- ζους, ἐππεῖς δι διακοσίους. ullo usu tamen factum est, ut particula ista in hoc genere etiam sine casu pro adverbio Poneretur. Neque enim perperam dictum putandum est
illud in Apocalyps e. I, 21. ἀν εἶς καστος, out καθ' εις, quod notavit Lucianus in Pseudologista c. s. T. III. p. 57 .mam euam alii sic loquuti sunt ut Plutarchus in
18쪽
ἐπορευοντο τριςχίλιοι, νομισμα φεροντες ἀργυρουν ἐν ἀγγείοις ἐπτακοδίοις πεντηκοντα τριταλάντοις, ων κα
στον ἀν τDσαρες ἐκομιζον. Ex hac igitur adverbiali
Potestate praepositionis ανα, significantis secundum, Ortum videtur ἄν. am praepositio priusquam in coniunctionem Vertatur, in adverbium abierit necesse est, quia sic demum sine nomine inseri orationi potest. Ita ex περι adverbio, quod est vaIde, facta est coniunctio περ quam Nis. Igitur quum particulae ἄν ea ubique vis sit, ut ad aliquam conditionem reseratur, quae conditio saepe adiungi tur, ubi autem non est addita, tamen cogitari debet, patet idipsum per praepositionem ἀνά disertius indicari ut quumiscinins ἐβουλομην ἄν, εἰ ἐδυνάμην, quid id aliud est quam ἐβοτλομηνάνἀ τουτο, εἰ ἐδυνάμην aut quum non diserte adiecta conditione ἐῶν λεγη, Vel Oταν λεγη, vel ος ἄν λέγη, quid aliud quam εἰ λεγη ἀνὰ τουτο , λεγειν αυ- τον, et Oτε λεγη ἀνἀ τουτο, λέγειν ποτε, νος λεγη ἀνὰ τουτω, λέγειν τινά Iia apparet, particulam ἄν conditione addenda id quod aliter certum definitumque esset, incertum et in itum reddere ut quum, λεγγ dicimus, est id is qui dicat, quod est finitum; o ἄν λεγν autem, quicumque dicat quod est in lium, quoniam ad eam
notionem, quae Pronomine continetur, conditio accedit veritatem rei e casu fortuito suspendens. Vnde particula
ista dicta est a granimaticis t. υσμος ἀναιρετικος του
II. Nee οιιο catione. Ad collocationem quod attinet, neutra particula in principio orationis poni potest, non Praegressa alia Voce. Utrique enim inest quaedam sententiae debilitatio, quum quod aliter de una re corta diceretur, ad aliquam e pluribus incertis rebus transferat unde ei non potest nisi secundarius aliquis in oratione locus concedi. Itaque lias particulas aut post illud verbum, ad quod pertinent, aut post eorum
19쪽
LIB. I. CAP. 2. et mixti aliquod Verborum, quae eum illo verbo unam enu ciationem emciunt, collocari necesse es Sed differunt ea in re aliquid. 'υν enim quum non sit encstica, et tamen initio poni nequeat, apertum est poni eam debera Post eorum aliquod vocabulorum, ad quomim sententiam constituendam Pertinet. ἐν autem, quae quod encliti est, ab incipienda oratione arcetur, etiam ante ea Verbae, ad quorum sententiam Pertinet, Pom potest, dummodo aliqua vox in eadem constructione verborum Praecesseriti
Hinc Homerus Iliad. r. 20. dixit, - αν τισαίμην AN tera particula si uti voluisset, dixisset, iis σε τισαίμην.
Et quod idem posuit Iliad. i. 125. ηκε μέγ' οἰμωξειε γέρων ἱππηλάτα Πηλευς, Syagrus apud Herodotum VII. Ilis nisi in alium voluisset
ἐγυιε ιιθ οιμωξειεν ὁ Πελοπίδρῖς Ἀγαμέμνων, prosa oratione dicere debuisset, μιθα αν ἐμώξειεν.At οντως α σε τισαίμην licebat dici. Neque enim οντως loquentis affectionem animi, utri, sed rei, de qua sermo est, quamdam conditionem indicat. Quae vis quum inest in particulis, quae a Plerumque carent, tum ipsae quoque statim a particula αν excipi possunt: ut καί ubi cum vi quadam dictum sorsus pronunciatur, e vera significans, ut apud Herodotum IV. IIS. καὶ αν ἐδηλου Praeterea quaedam inVeniuntur locutiones, quae duobus membris in
unum contractis etiam Particulam αν a propria eius sede revellunt, ut usitatissima formula ουιοιδ αν εἰ πεισαιμι. Sed de his infra suo loco. Caeterae coniunctiones, quae incipem orationem nequeunt, quum statim Post Primam vocem collocari soleant, naturaque sua ad initium orationis pertineant, iura
hoc habent praecipuum, ut et αν et sto, ut quae ad ipsam sententiam spectent, Post eas poni debeant. Tales dico, ut μέν, δέ, τέ γαρ ἄρα, μἐν αρ, ριέντοι Sed hae P. ticulae quum longius a principio remotae aliis verbis ulniaciuntur, recte praecedit ἄν vel κέν Alia ratio est paru-cularum ratiocinativarum, ut ἄρα δῆτα, uri quae nunc
20쪽
- γα αν --tur, Pro Dusam dira remam voemn, es ad totam sententiam spectan umn illae M que coniunctiones, quas ante die anins μέν, δέ, γάρ, et quae sinu aliae hin modi, certa conchilone etiam si tim post ἄν collocantur. Fit hoc, In ἄν vel κέν cum Particulis conditionalibus vel Pronominibus relativis vel aliis .vocibus ita comunctum est, ut aut coinierit eum iis in unam tionem, aut Pro una tamin habeatur. Itaque ἐὰν μέν, ἐπών δέ, ταν γάρ, ποταν τε dicitur et sic etiam εὐτ'
ἀν δέ, γνια ἄν δέ, νος ἄν δέ, ut apud Herodotum I. IM VII 8, 4. ος ἄν μέν νυν apud eumdem I Sed
quum clivisim ista dicuntur, ut εἰών, non Potest sequi co iunctio, sed media pomtur inter eas, ut εἰ δ' ἄν, ἐπει δ' ἄν, τε δ' G. Vnde etiam ιτε δ' ἀν- ῆνικα δ' ἄν recte dici appare Et ος δ' ἀν qaudem plerumque disia sim dicitur, sed fere eum quodam Potestatis discrimine. Pertinet huc etiam ταχιστ' ἄν τε apud Thucyd. II. M. M vero quum hac forma numquam coalescat cum alia voce, semper eoniunctioni Postponitur: εἰ δέ κε μη δώ-- σιν Sed Doriennum lingua in κα mutatum coia est unde Praecedit coniunctionem: αῖκα δ' ἄρνα λάβη τῆνος γέρας. Atque haec quidem de ollocatione uniserae. Nam Phua ex hoc genere iusta suis locis Promenda erunti
Nunc de sim at harum articularum e licemus. Est autem nihil in linguarum ratione dissicilias, quam Pa ticularum vim ac Potestatem perspicere, distincteque clarare. Quae quum Plerumque sensu quodam Percipiatur, ex obscuris et latentibus notionibus prodeunte, di rissime revocari ad aras et distinctas notiones Potest, T vocataque a e evanescit magis, quam comprehenditur ac retinetur, ut quae hoc ipsum, sentiri potius, quam i telligi vesi Aecedit quod Plerarumque particularum tam varia est ratio, tamque multiplex usus, ut quamvis diligenter explices, tamen aegre invenias, quod ubique aptum