De particuvla an: Libri IV.

31쪽

LIB. I. CAP. st Isimpletam fore. Esset id omiuno iis, si in hoc genere, ut

in altero, certum factum respiceretur. Atqui id nec fit, nec fieri potest alioquin in omni certo facto addendum esset αν, quia nihil usquam fit, nisi caussa sit cur fiati Quamobrem in iis tantum factis illa loquendi ratio usurpatur, quae non unum certum factum, sed plura incerta, ut qui que forte factum, forte etiam non factum est, continent. In his igitur conditio nec tempori certo nec rei adstricta

est: nam in solo casu Versatur, tuus natura in eo est P

sita ut caussa facti lateat, nictum autem ipsum impletae ignotae conditionis documentum sit, factumque esse, si sit factum, intelligatur. Itaque quod supra Posuimus, λεγοναν, ποτε τις ἐρωτφη, nitul est aliud, quam, ποτε τις ερωτι ' λεγον, ia ἔλεγον, Vel ἔλεγον, σακις ἔλεγον. Quod si conditio ita est cum ipso facto comuncta, ut impletam esse non nisi ex facto ipso cognoscatur, consequens est, quocumque in tempora factum illud colloces, etiam conditionem cum eo coniunctam fore. Quare in hoc quidem genere nihil est, quod prohibeat, quin et λεγω αν, et λεξε αν recte dici existimentur. Ut quod apud Aristophanem est, καὶ ταις αδελφαις αγορασα χιτωνιον ἐκέλευσεν αν quid tandem caussae esse dicamus, eur, si eadem res ut quae nunc fiat, vel olim situra sit, narretur, non possit dici κελεύει αν, vel κελευσε αν Immo vel ex eo id colligas, quod in hoc genere Praeteritum tempus non potest, ut in altero, quod est conditionis non impletae, atque in re non facta Versatur, ad praesentia et filium adhiberi, sed unice continetur in praeteritis. His nihil aliud nunc quidem

efficere Volo, quam ut non TasOm Tepugnare ostendam Particulae αν in impleta conditione consociationem cum praesentis Biturique indicativo ex quo consequitur, ne Persectum quidem excludendum esse. Alia res est, si usum Uectamus. vita enim, quamvis recte dicantur, non sunt tamen usitata contra sunt etiam, quae usus Prma

receperiti Et poterit, si quis negat usu comprobari illas

32쪽

I DE PARTICULA δυ

eonstructiones, eo uti argvinento, quod Herodotus I. Is6. ubi saepius cum praeterito αν in re facta comunxit, omnem illam narrationem non ut caetera, quae de Babyloniorum institutis refert, praesenti tempore complexus sit, sed qu si de industria transtulerit in praeteritum, sic exorsus: νομοι δε αυτοισι δε κατεστέαται ὀ μἐν O Bτατος οδε, κατἀ γνώμην τὴν ἡμετερην, ω καὶ ἐλλυριῶν 'Eνε- τους πυνθάνομαι χρῆσθαι κατῶ κωμα ἔκαστα ἁπαξτου τεος ἐκαστον ἐπομετο τάδε. Sed de ius nunc quidem satis.

De αν et κεν eum indicativo praeteritorum in redacta. Igitur quum duplex sit usus Particularum ἄν et κεν cum Indicativo constructarum, alter in re facta Propter impletam conditionem, alter in re non facta Propter co ditionem non impletam iam de utroque explicabimus, inutio facio a priore. Quod a quibusdam traditum est, patruculas ἄν et κἐν eum praeieritis in re facta constructas ita usurpari, ut quid non semel, sed iterum iterumque factum indicent, in eo est sane aliquid veri, sed multo tamen latius patet harum usus particularum Quum enim per eas articulas, ut supra ostendimus conditio aliqua significetur, quam ipsum facium impletam esse monstret consequens est, huiusmodi locutionem, ἔλεγεν αν, ubique ita exprimi posse, increat, si dicebat. am verbo ελεγεν affirmamus dixisse aliquem, particulae autem adiectione indicamus, illud dicere ex alia qua re fortuita pependisse, totumque factum siisse fortuitum. Illa fortuita autem varia sunt, ut dicebat, si dic bat hic si hoc si hinc si hoc tempore si hoc loco; si hoc modo. Ac frequentissimus est huius locutioius usus, quum de pluribus factis aliquod ita commemoratur, ut quodlibet possit intelligi. In quo quod fortuitum est, fere Vel in te ore, Vel in Persona, vel in re quapiam accessoria Ver-

33쪽

de hoc usu particulae ἄν disserentem. De re saepius facta sermonem esse, Verbum frequentativum indicat. Sed additum ἐν non quotidie telam texuisse Penelopam significat, sed plerumque, ut forte ei libebati Dubiae auctoritatis hoc est Iliad. . z32. ἄλλωδ' ἐν στηθεσσι τιθεῖ νοον ευρυοπα Ζευς ἐσθλον του δετε πολλοὶ επαυρίσκοντ' ἄνθρωπος καί τε πολεας ἐσάωσε, μάλιστα δε κ' αέντος ἀνεγνω. Vetus haec et agnita a grammaticis scriptura est, quorum fuerunt, qui αυτὰς pro καὶ αυτος dicium putarent, alii autem κε abundare dixerunt utrique male. Sed mori Poetae convenientius est δέ τε Non diversum est, quod

legitur Od. s. 260. καὶ ἀρ ρώας φασὶ μαχητας εμμεναι ἄνδρας, ῆ μιν ἀκοντιστας, ἐγχι ρυτῆρας ιστων,

ιππων τ' ωκυποδων ἐπιβητορας, or κε τάχισταεκριναν μεγα νεῖκος-μοιχυ πολέμοιο.

erba sunt Myssis ad Troiam profecturi, qui etsi fortes perhiberi Troianos est, tamen non videtur bella novisse, quae ab iis feliciter gesta esse diceret, sed hoc tantum Velle, viros sortes facile posse quamvis magnum bellum profligare. Itaque hoc quoque in loco poetam oris dedisse non dubium esse puto. pertiora haec sunt Sophoclis in Philocteta v. 28s.

νευροσπαδὴς ἄτρακτος, αυτος ἄν τάλας εἰλυοιμην δυστηνος ἐξέλκων ποδαπρος τουτ' ἄν ει τ εδει τι καὶ ποτον λαβειν,

34쪽

22 DE PARTICULA δωκαί που πάγου χυθεντος, Γα χείματι, ξυλον τι θραυσαι, ταυτ' ἄν ἐξερπων τάλας ἐμηχανώμην ' ιτα πυρήν ου παρῆν.

εὰ ἱμάτιον κτω δ' ἄν εις ποδήματα καὶ ταῖς ἀδελφαῖς ἀγορασα χιτώνιον

Philopsevd. 35. . m. p. 61 seqq. Encom. Demosin. 3s. T. ΗΙ. p. 520. ubi nemo non videat interpungendum esse, μάτην, εἶπεν ἄν, πρεσβευσαμεν. erodotus I. I96. o σοι δε του δημου εσκον ἐπίγαμοι, υτο δ ειδεος μενουειν δεοντο χρηστού, ι δ' ἄν χρήματα τε καὶ αἰσχίστας παρθενους λάμβανον - γἀ δ' ἐξέλθοι ὀ κηροξ

πωλέων τας ευειδεστάτας τῶν παρθενων, ἀνέστη ἄν τῆν ἀμορφεστάτην ii εἰ τις αυτειον εμπηρος ηε καὶ ταυτην ἀνεκηιγυσσε, Oςτις θελε ἐλάχιστον χρυσίον λαβών, σονοι--κεειν αυτῆ ἐς O τῶ το ἐλάχιστον πισταμεν Η προςε--κεετο ' τ δεών χρυσίον ἐγενετο πο τῶν υειδέων παρθένων. Solum hic ultimum ἄν potest alicui dubitationi obnoxium esse, quum prim adspectu nihil in illa sententia fortuiti insit. Ac vellem liber aliquis, praeberet. Defendi tamen potest ἄν. am quum illud certissimum sit, aurum ex Preti Pro Venustioribus accepto datum esse, aperium est, ἄν non ad Verbum ἐγενετο, sed ad nomen χρυσίον esse referendum, idque etiam collocationi particulae convenit quantumcidforte auri erat, e venustio

rum preti erat confeetum. Nempe accipere illum ali-

35쪽

LI B. IV CAP. . a quid auri certum erat; quantum autem acciperet, fortuitum. Eadem ratio in multa alia exempla quadrat, ut in illud, quod ex Sophocle apposui, τα πυλαν ου παρῆν, et in Ariastophanis quem adseripsi locum. am ea saepissime est nonunis et Verbi comunctio, ut quod fortuitum in sententia inest, ab nomine demum ad verbum transeat. Demosth nes in Conon P. 1253, II. ed. Reuk ῆν ουν δειπνοποιεῖσθαι τοι αλλοις ραν συμβαινοι, ταυτην αν ήδη μα- ρήνουν ουτοι Lucian Encom. Demosth. 24. T. Iu P. 5 . de Proteo: το γενομενον- φασιν αὐτον γενέσθαι,

δρασμον ἐξ ορίσκοντα τῆς ἀνθρωπίνης ο ρεως, ἐητε κατηναλώκει πάσας ἰδέας ἄν θηρίων και φυτῶν κοι στοιχείων, αυθις α πενία μορφῆς ἐπειώκτου Πρωτεα γενέσθαι. nituno autem nihil illo particulae ἄν usu frequentius. Herodotus III IIs ῆ δὲ γονῆτου Ἀνταφέρνεος φοιτέουσα ἐπὶ τας θυρας του βασιλέως, κλαίεσκε ἄν καὶ ὀδυρετο. Siem Iss. III II. I S. IV. 200. VII. 2II. et cum Ver-

his frequentativis n. IT . IV. 42. 8. 130. Plato MOLSocr. T. p. 22. B. ἀναλαμβάνων ουν αυτῶν τἀ ποιήματα, α μοι ἐδοκει μάλιστα πεπραγματευσθαι αυτοις διηρώτων ἄν αυτους τι λέγοιεν. Vide Xenoph. inst. Gr. I.

2, 28 4 IT. Aliquid dubitationis admittit Aristophanis

locus in Pace V. 6s. ἔπειτα λεπτὰ κλιμάκια ποιουμενος προς ταυτ' ἀνηριχει ἄν εἰς τον ουρανον,

δεος ξυνετρίβη τῆς κεφαλῆς καταρρυεις. Nam etsi ἄν non solum in Aristophanis libris, sed etiam apud Eum. . p.ras, as et Suidam . ἀναρριχῶσθαι invenitur, tamen Eumologicum Gud. p. 52, 54 et Orion p. 62I, 38 τον omittunt, Suidas autem in V. ἀνερριχῶντο et Philemon in Lexico P. I s. atque ex eo Favorinus habent ἀνερριχάτ' ἀν προς τον ουρανον. Quare Vel ἀνηρι--χἄτ' ἄνω προς ουρανον, vel, quod malim ἀνηριχἄτ' ἄνω ,ον ουρανον scribendum videtur.

Saepe fortuitum illud, quod per particulas ἄν et ἐν

36쪽

significatur, non in tempore, sed in iis, qui secerunt alia

quid positum es Legitur hodie Iliad. rasis. αλλοι δε περίδραμον τὼς πιαιώνοῖ καὶ θηήσαντο φυην καὶ εἶδος ἀγχὶτον

Ἀκτορος- Αι quis vel mediocriter in Homero versatus haec ferat pNam primo καὶ et languississime, et contra morem Poetae adiectum est. Quod ubi sic poni vide. .r, ut paullo ante v. 364 et Iliad. α 249 ibi τον αἱ του καὶ non sunt Pr nomina relativa, sed demonstrativa, neque καὶ sic adn Ctendae sententiae caussa, sed alio fine adiectum est. Deinde

nusquam Homerus εἶδος ἀγητον dixit, nisi forte quis' ita accipiat d. e. ITT. quo tamen loco non minus, quam in caeteris, Iliad. . 83. θ. 228. O. 336. h. Apoll. Is8 homo potius ipse εἶδος ἀγητος dicitur. Vera scriptura praefixa est scholio ed. Villois ubi non, uim mus refert, οἷ καιέ, sed or κέ ἔ scriptum est. Hinc locum illum sic esse cο

rigendum Patet: ο κ ἐχηησαντο, φυην καὶ εἶδος ἀγητον

Particula illa hic ita rem saepius faciam significat, ut non tam ad ea, quae deinceps, quam ad id, quod a pluribus

simul, aliis atque aliis factum sit, referatur. Eadem ratio est Verborum frequentativorum ειπεσκεν et ουτήσασκεν illis In loco. Caeterum nemo non ridet, particulam κε non ad Pronomen, sed ad Verbum pertinere. Nam si pronomen demonstrativum substituas, recte dices, ουτοι δε ἐχηη-

σαντο κε. Simillimus est Platonis locus in pol Socr. P. IS. C. επειτα εἰσὶν ουτοι οἱ κατ γοροι πολλοὶ καὶ πολυν ήδη χρονον κατηγορηκοτες, ετ δε καὶ ε ταυτη tiήλικία λεγοντες προς υμάς, ἐν ῆ ἄν μάλιστα επιστευσατε, παῖδες οντες, ἔνιοι δ' υμῶν καὶ μειρακια, ἀτεχνῶς ρ μην κατηγορουντες ἀπολογουμένου ουδενος Demosthe ne de corona p. 30I, Is ἀλλ' ὐμως Ουδεὶς πώποτε του των διαπαντος εδωκεν ἐαυτον ἐς ουδεν τῆ πολει, ἀλλ'

37쪽

LIB. I. CAP. z. 25αν γραφεν Andocides de myster P. 3. Reia ubi Beh-kem p. I 6. Particulam uncis inclusit: v γαρ εστιν οπις πώποτε υμῶν παρων τὴν ο&ίαν τὴν 'μετέραν ἀνεμνήσθην ἰδία τι, δημοσία κακον παθων υπ' ἐκείνων, οῖ πλείστας μἐν στρατηγησαντες στρατηγέας πολλὰ τροπα-των πολεμίων καὶ κατα γῆν καὶ κατα θάλατταν μῖν ἀπέδειξαν, πλειστα ει ἄλλας ἀρχὰς αρξαντες καὶ χρηματα διαχειρίσαντες τα μέτερα uti ἀν πώποτε eo φλον. Id nos diceremus, die nichiis a schiad Murcle Rariora sunt exempla, in quibus neque in tempore, neque inpersonis, sed in ipso facto aliquid fortuiti est. Homerus Od. λ' 6.

η γάρ μιν ζῶόν γε κιχήσεαι, I κεν Ορέστης

κτεῖνεν ,ποφθάμενος , - δέ κεν τάφου ἀντιβολησαις. s diceremus, de esinat inmema restes etοatet. Nemo reprehenderet, si ibi si καὶ legeretur. Sed agnitum is etiam ab antiquis interpretibus. Quae hactenus attulimus, ita erant comparata, ut ἄν

Particula Per se sola vel esset constructa cum indicativo Praeteris, Vel posset cum eo constructa existimari. Sed est aliud genus loquendi, in quo ea particula non est Per Se constructa cum Verbo, sed pertinet ad Vocem conditionis agnificantem, quales sunt εἰ o aliaeque. Od. ζ. 282. βέλτερον, In αυτη περ εποιχομένη ποσιν ευρεν ἄλλοθεν.

melius est, si forte ipsa sibἱ maritum quaesisae os

hic quoque etwa. Nam sententia conditionalis, ubi incerii quid est in conditione, facile adnuuit istam particulam. Itaque videntur id etiam Dorienses esse imitas. Incertus Pythagoreus apud Galium p. 22. αυτίκα, κατηγορεις ἱεροσυλίαν τευ αῖκ' ἐγένετο τωργον ἀλαθῆ ὀ λογος Et αἱ an sigruficante P. 20. ἐπεὶ αἱ τις ἐρωτήσαι τεος λέγον- τας, το αυτ ἐστιν ἄδικον καὶ δίκαιον αἰκα δ' τι δέ-καιον περι τιος γονέας πραξαν, μολογουντι καὶ ἄδικον

38쪽

M DE PARTICULA δωαρα. Deberet ad hoc genus reserri hoc Aristopham in Lys. I ROI Πολυχαρὶμ δεινά, αὐ πεπονθαμες,αῖκ' εἶδον ἀφιλτωνδρες ἀναπεφλασμένως.

Et pertinet sane huc, Insi quod de re non facta accipie dum est. Nam recte Elmsteius, δεινά τῶν ἐπεπονθεμες, visi quod fortasse satius erat δεινά τῶν πεπονθεμες scribi. Sed est hoc epicorum atque Doriensium proprium. ADticos vero non reperias in huiusmodi sententiis ἄν indicativo iunxisse Leint 'inde in .husdam libris apud Amstophanem Ν . II52. Σ12. ωπ' ἀποφυγοις ἄν ῆντιν ' ἄν βουλη δίκην. . κεἰ μάρτυρες παρῆσαν, τ' ἐδανειζομην,2 12. πολλεν γε μελλον, κἀν παρῆσαν χίλιοι.

sed non dubitandum quin vera sit plerorumque et melio rum librorum scriptura, ἄν παρωσι, quae tamen est simplicius interpretanda, quam visum est Reifigi p. 104. Nam κἄν παρῶσι dicit Socrates, quia euam illa, τ' ἀπο- φονοι ἀν ῆντιν' ἄν βουλη δἰκην, de praesente Vel futuro dixi In lasistr. 1025. . scribendum censuerunt. κἄν με μη λυπεις, ἐγώ σου κἀν τοδ το δηρων

decepu sunt eo, quod aoristus sequitur. Recte vero libri κἄν με μὴ λυπῆς. Non minus temere ἄν, i. e. ἐάν, ill tum in Demosth. prooem P. I 5I, IS ubi non dubium est quin scribi debeat: ἐντ' ἄν εἰ μοι τὼ δέοντα ἐδοκειτε προαιρεισθαι, παρῆλθον, περίεργον ήγουμενος τοις ἀφ'

αυτῶν χρῆ ποιουσι λέγειν, οὐτ' ἄν εἰ τουναντίον. Alia quaedam huius generis non abhorrent a communium Herodotus III 15ο τὰς μητέρα uελοντες, γυναῖκα ἔκαστος μιαν προςεξαιρεετο τῆν ἄν βουλετο ἐκ τῶν ἐαυ- του ικηῖων. Ita aliquot codd. iique recte: nam in aliis per grammaticos deleta videtur particula. Differentia manifesta est: nam se εβουλετο esset eam, quin votebat; τῆν ἀν ἐβουλετο si quam forte volabat, sive mavis, amet que volebat. Haec in praesens tempus translata,

39쪽

LIB. I. CAP. z. malterum sic est dicendum, προοεξαιρέεται ἐν βουλεται, alierum προςεξαιρειται ἐν αν βουληται Lucianus Disi

mori. IX. 2. T. I. p. 36I. καὶ μακαριος ήν αυτων, νυνααν καὶ μονον προςέβλεψα. Idem in Demon. Is T. II. 3 R I8. πλέον δὲ ἡ ἔλαττον ἔχαιρε συνων ἐνίοις αυ- τῶν, μονοις ἐξιστάμενος ποσοι ἄν ἐδοκουν αυτ οπερτην τῆς θεραπείας ἐλπίδα διαμαρτάνειν. is quidem in

duobus exemplis potuerat etiam optativus, sed omisso ἄν,

poni. Sic etiam in hoo Antiphontis loco p. 768, M.

g. II. ἐπειτα τον χορον συνελεξα ώς ἐδυνάμην αριστα, ουτε 'μιώσας ουδένα, υτε ἐνεχυρα βίοι φερων, υτ άπεχθανομενος ουδενί, ἀλλ ςπερ ἄν ῆδιστα καὶ ἐπιτηδειοτατα ἀμφοτεροι ἐγίγνετο, ἐγω μιν ἐκέλευον καιήγουμην, οι δ' εκοντες και βουλομενοι πεμπον Pe sne ad hoc constructiom genus etiam Demosthenis locus

p. IIos ulti id δε ii παρακλησε χρησάμενοι περι πετάσματι, διαθηκας ἐμαρτυρησαν, ως ἄν μάλισθ' ιδικασταὶ ταυτην την διαθηκην ἐπίστευσαν του πατρος εἶναι, ἐγὼ δὲ ἀπεκλείσθην του λογου τυχειν περ ἔν ἀδικουμαι, ουτοι δέ, φωραθεῖεν τἀ ψευδῆ μεμαρτυρη- κοτες καίτοι το ' ἐναντίον φοντο τουτου. ti ver pro vocationis praetextu uia, de testament testati sunte modo, quo fauillime iudices hoc patris testa---

tum esse credere, ego autem ab oranda caussa mea

excrudi debebam, ipsi vero DIsa testati esse, prehenderentur atqui contrarium sperabant. Illa enim ομοι δέ, hic voce Paullum subsistit orator νορα- θειεν τὸ φευδῆ μεμαρτυρηκοτες, ironice dicta esse pateti Apud Herodotum vero quod I. 108 in quibusdam libris scriptum est, λάβε τον ἄν Μανδάνη τεκε παῖδα, ita demum a soloecismi reprehensione quis liberet, si contendat Veritum esse Astyagen ne forte andane gemellos esset aut tergeminos enixa. At id vix erit cui probetur recteque codd. plerique omittunt ἄν offendat fortasse ali quem αν etiam apud Lucianum Halc. 5. T. Li. ISI. ταυταγἀ τοῖς νέοις ώς ἄν ελον παιδίοις Ουδ' εἰς νουν ἐλθειν δυνατὰ φαίνεται. am commemoraverat paullo ante τὰ

τοπια παντελως βρέφη τἀ πεμπταῖα ἐκ γενετῆς ἡ δεκα

40쪽

ταῖα. Sed non est cur discipliceat ista locutio, cuius hic sensus est, τοῖς Ουτως ν - εἱπον νέοις - παιδίοις.

Pergimus ad αν cum futuro coniunctum, qua eo structione, quamvis improbata grammaticis, epici veteres usi sunt saepissime, quum quidem aliquid fortuiti inesse rei futurae indicandum putarunt. Sed neque Latinis, neque Germanis particula est, quae in hoc genere ubique Graecae Particulae vim eri rimati Nihilo nus percipi eius Potestas ubique potest. Ha difficilioribus incipiam, quod Odrss. r. 80 legitur, ειρεα οπποθεν εἰμεν θω δέ κέ τοι καταλέξω, id Germanice dicas ich wiu vir es oh sagen. Quod quid sit si accuratius quaeras, apparet, sensum S8e, Si

bipIacet, dicam. Sic etiam Iliad. e. 263. Ha is Ἀγω δέ κέ τοι παρίτων μίαν πλοτεράων

δωσα οπυιεμέναι καὶ σην κεκλῆσθαι ἄκοιτιν. Νon est enim haec oratio simpliciter ei sine conditione p-- mittentis, sed aliquam adiicientis dubitationem, si scilicet alteri placeati Cuiusmodi in locis apertum est, non Potuisse τι poni, quod est quodammodo affirmantis id, quod fieri consentaneum es Apertio est rei fortuitae sigmficatio in his verbis, Iliad. a. Ias. ο δέ κεν κεχολωσεται, ν κεν κωμαι. Alia exempla vide vers. 523. y Iz6. ζ. 260. θ. 404. . 61.386. ubi tamen quibusdam optativus placuit, eumque in Postrema editione posuit Wolfius. e. 239. o. III. ρ. 515. x. 2. Od. δ. 80. 53 π. 293 ρ. 540. . 558. h. ven. I Et αν, Iliad. I. 66. αυτον δ' ἄν πυματον με κυνες πρώτyσι θυρησιν ωμησται Μυουσιν. .