장음표시 사용
41쪽
LIB. I. CAP. S. 2sVide vers. s. et g. 488. Od. δ. 240 1. 3215I6. mn minus saepe ος cum suturo has Particulas adscisci Iliad. a. I 4. παρ' εμοιγε καὶ ἄλλοι, or κέ με τιμησουσι. Vide ι'. 22s. ι. 155 293 μ. 226. ρ. 24I. Od. . 36. n. 288. 432 π. 438. Et με atque οστο- Iliad. v. 335. αλλ αναχωρῆσαι, τε κεν συμβλησεα αυτῆQuod nos dicimus, en etwa Od. στ 282. Oπποτε κεν πολυβοτλος ἐνὶ φρεσι θήσει Ἀθην , νευσωμεν τοι ἐγε κεφαλῆ.Quo loco in vertendo nutiendum D. Sic etiam Iliad. p. 340. μη δὲ πρὶν ἀποπαυε τεον μένος ἀλλ' υποτ' αὐδηφbέγξομ' ἐγὼ ἰάχουσα, τοτε σχειν ἀκάματον πυρ. Hic quidem φθέγξομαι dubium, siturunine sit an contu
clivus. Cum εἰ coniunctum κεν Tursum Per enn - ,
siforte, exprimi potes Iliad. g. 258.
ει ευ ο ἀφραίνοντα κιχ σοριαι - νυ περ δε- Vide o. 2I3 ρ. 553. Od. I . nisi hoc loco coniuncti Vus est. Saepissime vero, ubi, significat an, ut Od. o. 523. n. 238. i. 3s. s. 264. Tum etiam εἰς Odyss. θ. 3IT
ἀλλά σφωε δολος καὶ δεσμος ἐρυξει,
ε οπε μοι μάλα πάντα πατὴρ ἀποδώσει εδνα. Itaque fortasse etiam ποιησομαι Iliad. . os non contu clivus, sed futurum est. Talia non reperias apud illos scriptores, qui sermone iam magis stabilito usi sunt diserteque συνησω ἄν in s Ioecismis numeratum ab Luciano in Pseudologista . . T. m. v. 555. Coniungere quidem hos quoque ἄν cum futuro quidam existimarunt, quorum aliquos, qui tamen satis leviter hanc rem attigerunt, citavit Schaeserus ad
42쪽
Greg. Cor. p. 66. ominavit tamen eosdem Assus ad Platonem de Lem. p. 358. Addi possunt Comes ad Locrip I55. et Lobeckius ad Phryn. P. 333. seq. Sed rectius commemorabunt Meindoinus ad Platonis Phaedon p. 22.et,erferus in Actis Onac. I. p. Is3 248. 252. Quibus qui nuper accessit Reifigius in commentatione de particula αν P. ss. seq. quum in animum induxisset, particula illaveritatem rei extolli Posus, quam deprimi fieri non potuit,
quin proferret, quae Vereor ut multis persuadeat Indicabo
primum aliquot locos adiectione Particulae vel ab librariis vela criticis depravatos Arist. Ach. 392. M. 832. Lysistri 5 2 de quo loco vide misitum p. IOI et in Conieci P. I T. I 88. ac nos ad Oed Col. 1454. Platon Phaedri p. 23I. D. Antiphont. p. 34. 634. Reia. Apud Isocratem quae
exempla exstant, quum in eod. Urbis onmia sublata sint, dubitari potest an id grammaticis acceptum feramus, Pra serum quum codex ille ipsas exhibeat subscriptiones eorum, qui rationes istas recognoverint vide Baheri editionem
p. IS. 3I. 233. 29T. 3I2 401. Sed utcumque illi grammatici pro suo arbitrio refinxerint Isocratem, tamen quibusdam saltem in Iocis librorum fide expulisse istam consis
ctionem videntur, ut in Areop. 35. g. 8s. p. 2II. 24 Lang. et in Trapez. II. g. 5I. p. 528. 63M ubi in ve
his γνώσεσθε, cod. VAE omittit particulam, quae unde orta sierit si quaeris, verisimillimum est, quum consueto errore exaratum esset γνώσεσθαι, supra autem adscriptum' inde conflatum esse γνώσεσθαι,ν. Omnino autem vix ullus est scriptor, in quo non aliquando, librariorum e rore vel inscitia cum futuro constructum reperiatur. Quibusdam vero in locis non tantum tribuerim auctoritati grammaticorum, ut iis sicubi αν cum futuro consoci tum correrisse videantur, continuo assentiendum putem. Est autem duplex ratio, qua αν eum futuro coniungi possit, una, quum Vere consimitur cum illa verbi forma a tera, quum consociatur quidem particula futuro, sed non
ut constructa cum eo censenda sit.
Dicatur primo de ea, quae vere construes habenda Ac nihil obstare, quin Parsicula, in narrasione es
43쪽
LIB. I. AE A P. R I fortuito factae non solius praeteris temporis propria, sed
comminus temporum omnium esse existimetur, supra oste
dimus. Quod si is usus in praesente et futuro tam rarus, quam frequens in Praeteritis est, non est id mirum nam rationes enim sere in Praeteritis versantur. Sed quum etiam praesensa futuraque narrari possint, non temere damnem, sicubi etiam cum his temporibus, ea quidem lege qua in praeteritis, αν coniunctum reperiatur. Νunc quidem non si unum in promptu habeo exemplum, idque valde dubium, apud Isocratenti Sublatum est erum in cod. Vrbin sive librorum fide, sive quod II scorvus eiusque socii illam constructionem non putabant
ferendam esse. In Panegyrico ille . 48. g. 2I4 P. IOR p. III. Lang. ad bellum Persis inferendum adhortans, his verbis utitur: μονος γαρ υτος ὁ πολεμος ρ.όττων
εἰρήνης ἐστι θεωρίι μιν μαλλονή στρατείον προςεο ως, ἀμφοτέροις ει συμφέρων, καὶ τοῖς ησυχίαν ἄγειν βου-
λομενοι καὶ τοις πολεμειν ἐπι μουσιν ἔξεσται γαραντοι μὲν ἀδε- τἀ σφέτερ αυτῶν καρπουσθαι, τοις δ' εὐτῶν ἀλλοτρίων μεγάλους πλουτους κατακτησασθαι. Codex Vrbinas ει Ἀαρών. Ac sane ἔξεσται videri potest ex interpretatione in textum Venisse, Praesertim quum sa pius vulgata lectio, si ad libri Urbinatis scripturam. com- Paretur, interpretationis speciem Prae se serati Patet vero, si recte se habet vεσται ἄν, prorsus eodem modo dicium esse, ut ἐξῆν ἄν diceretur, si res ista esset temporis praeteriti. ac sola ratione, si scriptura Tecte se habet, defendi possit Iocus Herodoti III. I- οἱ δι δῆ δεδοιτροπω τοιουτ 3 καὶ ζευξει χρεωμενοι ἐλαυνουσι ἐπὶ τον χρυσον λελογισμενως, κως ἄν καυμάτιον των θερμοτάτων ἐοντων ἔσονται ἐν τῆ ἀρπαγῆ. Quasi dicas, ut, quoties infaciunt, Deiant maximi eaιοris te ore. Alterius generis, in quo ἄν iunctum quidem futuro,
sed constructum eum aliis verbis est, multo Plura exempla Inveniuntur quorum etsi nonnulla su ecta sunt, tamen Tesipsa maxime videtur dubia esse Apud Pindarum Nem. VIL
44쪽
eans usum Undari ἐρεει eqvirere, αν delendum Putat. At hoc vix addiderint librarii, quos credibilius est τις inservisse. Patet ero, αν non ad Verbum, sed ad participium referendum esse. Sed quod apud eumdem poetam
Isthm. V. 54. Boec ius scribi vult, ψησεταί πά κ' ἐν βραχίστοις, uix ἐν sit pro κε ἐν id vel propter colloc
tionem istarum articularum Graeci sermonis ratio π diati huc dides II 80 του δ' αὐτου θερους, ου πολ- λω στερον τουτων, 'Aμπρακιῶται καὶ Σάονες, βουλο- μενοι Ἀκαρνανίαν ἄσαν καταστρε νασθαι καὶ 'A -- ναίων ἀποστῆσαι, πείθουσι Λακεδαιμονiam ναυτιμον τε
παρασκευάσασθαι ἐκ τῆς ξυμμαχίδος, καὶ πλίτας χιλίους πεμψαι ἐς Ἀκαρνανίαν, λεγοντες τι, ὴν ναυσὶ καὶ πεω ἄμα μετἀ- ἔν λθωσι, ἀδυνάτων οντων ξυ/ι-
ηοηθεis τῶν ἀπο θαλάσσης Ἀκαρνάνων ρι δίως ἄν
Ἀκαρνανίαν σχοντες καὶ τῆς Ζακυνθου καὶ Κεφαλληνίας κρατησουσι, καὶ ὀ περίπλους Ουκετι σοιτο Αθηναίοις μοιος περ Πελοποννησον. Νοnnulli codd. νο ttunt alii habent κρατησωσι. Nihil vero vitii in vulgata. empe si separatim singula posuisset Thucydides, ita scripsisset: τι ραδίως ἄν Ἀκαρνανίαν σχοῖεν, καὶ τῆς Ζακυνθου καὶ Κεφαλληνίας κρατησουσιν. Eo differt huius loci sententia ab simili I. 33. ηγουμενοι, ει ταυτην σχοιεν, ραδέως καὶ ταλλα ξειν Isocrates ad Demonio. g. 25. p. 8 Lang. Vulgo: υτε δ' ἄν αριστα χρησε τοῖς φιλοις, ἀπιμη περιμενῖ7ς τῶ παρ' ἐκείνων δεησεις, ἀλλ' αυτάγγελος αυτοῖς ἐν τοῖς καιροῖς βοηθῆς. Iure, ut mihi videtur, hanc scripturam probat Merserus Codd. quidam omittunt αν alii, in iisque rhinas, etiam copulam, ουτως αριστα exhibentes. Quid sit illud osten δ' ἄν, intelligas, ubi plene dixeris, οτε δ' ἄν χρώμενος, ciριστα χρησει Aeschines de falsa leg. g. II. p. I96. Reish. υτι γαρυν μάλιστα μεμνήσομαι καὶ δυνησομαιείπειν, καὶ μεῖς μαθησεσθε. Quod quid aliud est quam Ουτο γαρ ἄν ποιῶν 'Sed hic quoque codd. nonnulli omisetunt ἄν Contra apud Lucian Dial mori. XIII. 6. T. LP. 394. et de calumn non temere cred. o. T. III. . I33. in hac locutione pro futuro optauvum praebuerunt codices.
45쪽
LIB. I. CAP. S. MSic apud Merdidem I. 33. Be erus edidit: γενησεται δε υμιῖν πειθομένοις παλη et ξοντυχία κατὰ πολλὰ τεμ
νμετέρας χρείας, πρῶτον sui οτι υ ἀδικουμενοι καὶ ἐτερους βλάπτουσι τὴν ἐπικουρέαν ποιοσεσθε, ἔπειτα, περὶ των μεγίστων κινδυνευοντας δεξάμενοι, ώς ἄν μάλιστα μετ' ἀειμνηστο μαρτυρα τῆν χαψιν κατα,εῖσθε. Libri κατάθησθε vel καταθῆσθε In uno eod. v a correctore in spatio duarum litterarem capace exaratum. Ac recte quidem Behherus sed non tamen absurdum est, quod M. Volcmar Fritrachius, iuvenis bene in his litteris Versatus, coniiciebat, καταθησεσθε. Omnino autem, nisi fallor, in qualibet accessoria parte sententiae ἄν locum
habet, si illi ipsi parti aliquid fortuiti adscribendum est.
Quare non soloecum esse puto, quod unus altem codex
in Aristoph. - 465 Praebet, αρά γε τουτ' ἄν ἐγώ ποτ' ὀψομαι; Νο enim ad laturum, sed ad τουτ reserendum est ἄν. Quod explicatius ita dicas: ἄρά γε τουτ' ἄν ειη, ο θωποτ' ο*ομαι Caeteri libri et Suidas ἄρά γε τουτ αρ'; Venetus, ἀρά γε τουτ' ἄρ ut Reifigius edidi Sed ut αρα post ἄρα defendi possit, αρα non potest. Similiter in Platonis Phaedone p. I. C. σχεδον ουν, ἐξ οἶν θεορσθημαι, Ουδ' πωςτιουν ἄν σοι ἔκιον εἶναι πείσεται. Hic quoque nescio an a grammaticis expulsum sit ἄν quod abest in membranis Bodleianis et aliis quibusdam codd. Xenophon Camop. VII. 5, 2I. νυν δ' ἐπ αυτους μεν ἐν ε πολλοι μέν αυτῶν καθευδουσι, πολλοὶ δ' αυτῶν μεθυουσι, πάντες δὲ συντακτοί εἰσιν ταν δὲ καὶ σωθωνται ba ἄγενδον οντας, πολλάν τι μάλλον ν νυν ἀχρειοι σονται πο ου ἐκπεπλῆχθαι. Huic loco simillimus est hic Dinarchi in Demosth. g. III. p. 33. Reish. μῆ ουν ἄχθεσθε αυτου κλαίοντος και δυρομένου ' πολυγ- ῶν δικαιοτερον ἐλεησετε τὴν χώραν, ῆν ουτος κατεστησεν εἰς κινδυνους, τοιαυτα πράττων Behherus ibi ἐλεήσαιτε ex coniectura edidit, valde illa quidem probabili, sed tamen non e identer necessaria. Non Potest repre-
46쪽
M DE PARTICULA δυhendi, quod legitur apud Lucianum Fugitis. 24. T. III.
P. a T. κατιωμεν, ω καν λίγους αυτων ἐπιτρίψωμεν si μερον. Sed alia ibi exstat scriptura εός Otin αν, quam apertum est aut Optativum aut futurum requirere ιός nam significante Eadem ratione τάχ' ιν ituro iunxit Anti
sthenes rhetor, p. s. g. s. p. 58. Reisk. ὁ πρῶτον suis υκ οἶσθα ουδ οπιος ἔδει μάχεσθαι, ἀλλ', περυς ἄγριος οργῆ φερομενος, τά ἄν ποτε ἀποκτενεις
σεαυτον , κακω περιπεσων τεο. De quo non magis u
bitandum quin recte dictum sit, quam de κάν. Euripides El. 485.
ἐτων κἀν ὀ πάππος διηγησεταί σοι, θε si τι Sed in Aristoph. Av. 1314. ταχυ δ' ἄν πολυάνορα τάνδε πολιν καλεῖ τις ἀνθρώπων, ubi euigius . IOI. καλεῖ tuetur, quia ei ἄν probabili
tatem rei augere Potius quam minuere visum est, nihil Prorsus ego invenire queo quo niturum defendam, Pra feramque quamvis paucorum librorum scripturae καλοῖ, Plerisque doctorum probatae, Caeterum recte in hoc Versu nuper G. Dindoinum τὰν πολιν dedisse puto, Velimque etiam ταχυ τῶν scribi. Adiungit Reifigius Euripissis locum Heracl. Tos quem ita scribit: υποτε θνατῶν ὴ σονες ποτ' ἄν ἔκ γ' ἐμου φανουνται. Libri ειτ' ἐμου Vel ουτ' ἐμου. Quae hic Elmsteius duo foedissima latere
menda putat, repetitum ποτὲ et ἄν iunctum futuro, non inenda sunt, sed recte composita oratio. Illa potius duo itiosa sunt, is ἐμου, et quod nomen substantivum deest Utrumque removeris, si scripseris: πιυς μοι συμιμαχος, ο φοβου- μαι ' πιυς μοι χάριν ενδίκως ἔχει Ovποτε θνατῶν
ῆσσοους θεοί ποτ' ἄν ἔν γ' ἐμοὶ φανουνται.
47쪽
LIB. I. CAP. R Mindio minus afferre debebat Reis ius Soph. Trach. 6 2. τοιουτον ἐκβεβηκεν, οἷον αν φράσω, γυναῖκες, μιν θαυμ' ἀνέλπιστον μαθειν. Quo modo quis umquam loquutus est In Andromacha Euripidis autem v 465.ουδεποτ' ἀν δίδυμα λέκτρ' ἐπαινέσω ροτῶν,
metricis deberi arguunt codices, non habentes eam a sculam.
Sed dicendum de τις ἄν cum situm. In Eurip. Iph. T. 894 haec leguntur:
τι τῶν ἀδοκητων, ἄπορον πορον ἐξανυσ- ,δυοιν τοιν μονοιν Ἀτρειδαιν φανει κακων ἔκλυσιν; Reisitus pro ea, quam sibi fecit notione Paraculae P. I M. τίς ἄν φανῶ absurdam interrogationem esse dicit, eid-lemque accedit ἄν ad participium ἐξανυσας referenti. Nimirum factum est id eodem modo, quo supra Vidimus usum Thucydidem, quia in mente habebat poeta, τις ἄνουν ταδ' ἄν ἐξανοσειεν Bla in opinione defixus Reuigius apud Theocritum XXVII 38. Pro, τινα κεν τινα μυθον ἐνι ριο, Scribi iubet τινα αἱ At non magis absurda est talis interrogatio, quam quum nos er-οM vel er etwa diciamus. In Eurip. Bacch. 639. Branckius e cod. E. . no ' ἄν ἐκ τουτων ερειόQuem non dixerim, ut Et fletus, non magis potuisse in tantula re errare. Nam potest id sic explicari, τί ποτ'
ἀν ει', ο ἐκ τουτων ἐρεῖ Alii libri ἄρ' haben Aeschines in Ctesiph. g. 55. p. 542. Reuk τοτε μιν ταυτ' ἐκηρυττεν, ἀλλ' ο νον, ἀλλὰ παραστησάμενος το τῆς
48쪽
ξεπαι; in id in Berieri codd. ruis tantum, isque conectione, ἀνερεῖ, quod non receptum Velim. Dina eruis in Demosth. g. 6s. p. s. Relah. τί δ' αν, τιθωμεν γαρ ταντα, αν κατα το νιν σμα το δημοσθένους ἀπαιτη πέμψας ήμας Ἀλέξανδρος το χρυσίον το κομισθὲν εἰς τὴν χωραν πο 'Αρπαλον, καὶ προς τω γεγενμσθαι τὴν τῆς βουλῆς ἀποφασιν του παῖδας καταπεμ ηπρος ήμει τους - ως ἐαυτον ἀνακεκομισμενους, καὶ τουτων ἀξιοῖ πυνθάνεσθαι τῆν ἀληθειαν μας, προς δέων, ων ἄνδρες, τί ἐρουμεν Isocrates Euag. e. 25. I. M. p. 328. Lang. τίνα γαρ ἄν ευρησομεν των ποτε γενομένων, ω που μυθους ἀφέντες ἐν άληθειαν σκο- ποιμεν, τοιαυτα διαπεπραγμένον τίνα τοσουτων μεταβολων ἐν τοῖς πραγμασιν αλιον γεγενη ιένον;
Codd. VAE et Vat. omittunt ἄν, ex sententia granunaMΟ-rum. Iam spero, nolet Struvius, quod suaserat in Pr
grammate V. in fragmentis Dionysii Halic ab Angelomio editis lib. XIV. c. I5. τι γαρυν δυνησονται δεινον ἐργάζεσθαι τους μοσε χωρουντας αἱ βαθειαι κόμαμ
ita mutari, ut aut deleatur ἄν aut δυναιντο ποnatur.
Sophoclis vero locus in Philoc I08s ubi Branckius ex uno codice dedit, τι ποτ' ἄν μοι το κατ' ἐμαρἔσται; non est huc trahendus, quum ibi aptissime an in caeteris libris scriptum sit. Quod si τί ἄν licuit cum futuro coniungere, comicias
fortasse eamdem etiam negationis rationem esse, ut quae per interrogationem in τί convertatur. Vereor tamen ut
id idoneis exemplis comprobari possit. Nam in Aristoph. l. 942. ubi vulgo,
49쪽
LIB. I. CAP. S. a fendendum iudicavit, quod in ub. II5 . fibri quidam, in iisque Ravennas habent, oum γὰρ αν με φλαυρον ἐργάσεσθ' ετι. tibi alii libri ἐργάσαισθ' exhibent, non erat cur in pari
Caussa eamdem constructionem damnaret. Sed neque lusquidquam tribuendum, neque Eurip. Androm. 23s.ουκών σιωπῆ κυπριδος ἀλγησεις περι; ubi pariter codd. quidam o iv, Viri docti autem sumuν.In Hesmoph. 814. non recte legitur, ἀλλ' ηιι ει ἀν πολλον τουτων
ἀποδείξομεν ταυτα ποιουντας. bi quum alii ἀποδειξωμιεν corrigant, mihi potius servato ἀποδείξομεν ridetur a Pro ἄν et αυτὰ Pro ταυτα scribendum esse, ut hi duo versus in unum tetrametrum coniungantur. Quod scriptum est apud Xenoph. Ephes. I. S. P. 66 s. v γἀ ἐντευθέν μέ τις ἐώλοιτο, ouδ' ἀνἐπίδοιμι τον ἡμιον ουδ' ἄν ἐς κῶς ἐλευσομαι, in eo facilius seras ἀν futuro additum, quam non additum Pt suo. Sed hoc genus scriptorum non est in exemplis Puraedictionis habendum. Vt etiam ὁ ἄν eum suturo commemoremus, inVeniatur id apud Polybium XXXVm 5, τ καὶ προςεμέτρησενετερον ψηφισμα παράνομον, ἔς τε κυρέους εἶναι τους ἀνθρωπους, ους ἄν ἐπὶ στρατηγία αἱρησονται. Vbi Ndendum, utrum αν deleri, an, quod Schwe hae erus fecit, αἱρησωνται scribi debeat, de qua orisu forma disputavit obeckius ad Phryn. p. 16. seqq. Apud Platonem de Lem. XII p. 9 T. . recte Astius ex Stephani
emendatione, ους ἄν οἱ προςηκοντες του τελευτἈσαντος ἐποφωνται, confirmata ab uno duobusve codd. Vide
50쪽
m BD PARTICULA δυχικῆς. miliuni Prius αν membr. Bodl ei tres e tredecim codd. Beiseri Apud Herodotum L 3. vulgo ἐς λανσυνοικησουσι. Sed quidam codd. ut Merserus scribendum monuit, συνοικήσωσι. Quod si summam horam, quae dilutarimus, Pau- eis volumus comprehendere, sic erit statuendum Primo videri αν construi posse cum futuro in narratione rei sortuitae deinde coniungi cum eo, sed non ut sit constructum, posse, ubi pertineat ad aliam notionem, quam quae in verbi futuro inest, dummodo ea talis sit, ut ipsa per se rei fortuitae ac dubiae notationem apte recipiatiIX. De αν cum indicativo praesentis. Μagis quam futuri, praesensis indicativi constructio
eum Particula αν controversa est. Eam tuebatur Brunckius, quem vide ad Aristoph. Iul. 885. Eq. II3I Ach. 8 3. Negant grammatici de quibus supra dictum. Si qua est ratio, qua a cum praesentis indicativo coniungi Possit, non potest alia esse, quam duplex illa, de qua modo in futuri explicatione dictum es Sed in hoc quo
que genere magna Pars exemplorum corrupta est, et
saepe quidem metricorum industria, aliquando etiam criticorum imperitia grammaticae. Qui errores hodie vel sublati sunt, vel removeri a quoris possunt. Vide Aristoph.
ricensis: υρας αν αυ σου ζωπυρεις αλγη νεα i. e. ἀναζωπυρεις. Quae Mihiae in gr. Gr. g. 598. . attulit, aliena sunt, praeter Platonis locum in Alcib. II. P. I 2. E. ubi nunc γουν pro γ' ἄν restitutum. Apud eum