장음표시 사용
201쪽
LIB. IV CAP. o. Immodo affirmatio maior, ut in ed. R. Ias. οςτις γαρ ἐν ἐκεινον ὀ κτανών , τάχ' ἀν κἄμ' ἄν τοιαυτη χειρὶ τιμωρειν θελοι;
modo negatio, ut in Lysistrata v. 361. φωνην ἄν - ἄν εἶχοWet in formulamis ἄν φθάνοις ἄν, de qua vide Elmcleium admerari. 21. Alia exempla attulit Reisios in o ieci. P. IST. Tum quae par est uegationi in interrogatione, ut in ed. R. I 2.
τι γαρ ἄν καὶ μείζονι λέξαιμ' ἄν et σοί;
Harum rationum ubi nulli locus est, non potest iterari ἄν. Itaque absurde legebatur in Phaedro Platonis p. 2z6. B.
ἐφ οι δὲ ἐσπουδακε, τῆ γεωργικῆ ἄν χρώμενος ἄν τέχνη, σπείρας ει το προς μον, ἀγαπωπιῶν ἐν ὀγδόφυι νιοσα ῶσπειρε τέλος λαλόντα. Recte multorum fide libro rum delevit prius ἀν Be erus. Neque enim duae hic sunt notiones, sed una, χρῆσθαι γωργικῆ. Inde οιαι ad Soph. Philoct. IIR
202쪽
Caeterum haec Missio parueriai in primis usitata est Atticis. Rarius invenitur apud Herodotum, raro apud epicos, ut Odyss. δ. 33.
et κε μάλ' ἡ κεν ἔμεινε.Sed epici aliud sibi proprium habent, ut eoniungant ν
Scriptor Lithicorum . 2 Τουδέ κεν ἄν γνοίης πέρας ἀτρεκὲς φλιθος στω.
Et πῶς κεν ἀν aerimus v. IT. et καὶ δ' ἄν κε v. 303. Quin etiam cum c nunciis ita coniungunt ἄν κεν vi hae Particulae pro una sint, quod eo factum Puto, quia x ex καὶ natum es Homerus quidem in formula φρ' ἀν μέν κεν Iliad. λ I8T.οφρ' ἄν μέν κεν ορῶ Ἀγαμέμνονα, ποιμένα λαῶν. Vide Od. a. 36I. c. 25s. Sic se κε μην κε construXerunt Apollonius Rhodius, Theocritus, anetho. V. Scha fer ad Munsis XXV. 35. Uud ἐπην κεν resutumidum Soloni apud Plutarchum in Vita eius c. a. ΜHυ- ab his differt geminatum ἄν, quod must ius ad Aeschra Prom. 68 iure negavi non1-ασο -- sociari. Cur Mo Quia in libro II ostendinius, hic modus verbi non Petrae adsciscit ἄν sod αν Pentinet ad
vocem ex qua Pendet coniunctivus. Huius vocis ea Parii-cula sigruncatum quum mutet, nihil est in aliis tentia
203쪽
LIB. Iv. CAP. L IsI quod repeti possit. eque enim ad Praedicata pertinet ἄν sed ad ipsam conditionem ex qua pendet sententia, ut o αν, ἐάν, ὀ ἄν. Quare etiam quum haec Per optativum in obliquam orationem vertuntur, non Potest iterari ἄν. Sed est tamen, nisi fallor, quaedam singularis ratio, qua videri potest etiam cum coniunctis repetitum esse ἄν, eis re Vera non est repetitum. Apud Ari phanem in Eq. IIO . scriptum est, ἀνυ πιτε νυν, ὁ τι περ ποιήσεθ' ἁ θεώ, -οτερος ἄν σφῶν ευ με μἄλλον ἀν ποιῆ, τουτον παρα σω τῆς πυκνος τῶ νέας.
mittit Suidas duobus in locis prius ἄν, quod omitti non
Potest. Corrigere studuerunt versum insteius inmus.
Crii. III. P. 362. Reisiatus Conieci I P. I 88. erutrius coniectura mihi satis probabilis videtur. Sed Mibe dum Puιο οποτερος ἄν σφῶν ευ με μαλον ἀν ποιῆ. i. e. οποτερος ἄν, ά άν ποιῆ μἄλλον - ποι με. E dem prorsus modo Thucydides VII. I. πρέσβεις τε ἄλλοι τῶν Συρακοσιων καὶ Κορινθίων ἐς Λακεδαίμονα παιμοινθον ἀπεσταλ'σαν, πως στρατιὰ τι περαιωθῆτροπα ω ἄν ἐνάλκασιν η πλοίοις φάλλιος οπως ν πρ
χωρη. am hic quoque nihil nisi verbum repetendum est. Audacius hunc locum tentatum arbitror a Sohaesero ad Demosth. I. p. 8I5. Sed vitium repetitae cum coniunctim particula eximendum est aximo v. 598 ubi legitur: ως δὲ καὶ εἰαρινοισιν ἐνώχθυσιν αἰθροπολουσης ευπε-- μηνης μολις οἷσεαι οττι καὶ κῶρος
204쪽
M. . De misso αν propter αἰ iud αν. Quemadmodum iteraturis in una sententia, ita in oratione membris quibusdam distincta non raro in uno tantum membro Ponitur, in alter autem omittitur. Quod si quaeris qua lege fiat, res ipsa monstrat, sic demum Posse, si utrumque membrum ad commune quiddam rese licet, ita ut, si Praemittas αν, ad utrumque Verbum Peret
tineat. Sit nobis pro fundamento huius disputationis illud Xenophoniis in Hierones, II. πως γαρών τις ποτε ἐξαρκέσειε τυραννος ἡ χρηι ιατα ἐκτένων σου ἀφείλετο δεσμους ἀντιπάσχοι σου δὴ ἐδέσμευσεν , ἐφίσους κατώκτανε πῶς ἄν ἱκανὰς ψυχὰς ἀντιπαράσχοιτο ἀποθανου- μώας Prius πως ἄν ad duo refertur Verba, ideoque recte et ordine lactum, ut sequente deinde divisione, neutri de duobus quae Proxima sunt Verbis, αρκέσειεν et ἀντιπάσχοι, additum sit, etsi potuit addi utrique. Sed quod
deinde sequitur πῶς, inversa orationis forma novam inc Pit sententiam, neque est Pars praegressae itaque etiam suum sibi ἄν adiici postulat. Nunc videamus alia. In eodem libro II, II. scriptum est: λυ- μονον φιλοιο
ἄν, ἀλλἀ καὶ ἐρω υπ' ἀνθρώπων καὶ τους καλους υπειραν, ἀλλἀ πειρωμενον π αυτων ἀνεχεσθαι ἄν σεδεοι Scilicet id est, ς τ' ἀν ου μονον φιλοῖο ἀχλἀ καὶ
ἐρρο. Altera nova sententia est, novum sibi a vindi eam, καὶ δεοι ἄν σε. Sequuntur Prorsus similia: φόβον
δὲ Οὐάν χοις, ἀλλ' ἄλλοις παρέχοι μη τι πάθης
ἐκοντας δέ του πειθομένους χοις ἄν, καὶ ἐθελουσιως σου προνοουντα ρεεν ἄν. I. e. φοβον δ' ἄν ου εχοις ἀλλὰ παρεχοις. Sequitur iterum nova sententia cum suo ἄν, quae in duas partes divisa, etiam in altera parte habet ἄν quo Poterat carere. Paullo difficilius iudicium est de Proximis verbis εἰ δε τις κίνδυνος ινγ, ου συμμάχους
μονον ἀλλ καὶ προμάχους καὶ προθυμρυς ορφης ἄν, πολλῶν μιν δωρεῶν ἀξιουμενος, ου ἀπορῶν δέ τιντουτων ευμενεῖ μεταδώσεις, πάντας μεν συγχαίροντας
205쪽
LIB. IV CΑΡ. . . Isa ἔχων - τοῖς σοῖς ἀγαθοις, πάντας δὲ προ των σων εο περ τῶν ἰδίων μαχομμους 'σαυρους γε μὴν χοις πάντας του παρ τοῖς φίλοις πλουτους Addendum post
εχοις censuerunt ἄν chaeferus, remius, Reifigius, alia, nec sine probabilitate. Non videtur tamen necessarium esse, quia hoc in mente habebat scriptor, κινδυνο δ' ἄν οντος μάλιστα μιν αυτους προθυμους Oρωης, ' σαυρον γε μὴν ἔχοις τους αυτῶν πλουτους mnus explicate de hoc genere disseruitiatiniae ad Eurip. Uppol. 468 P. 44. qui quum negasset, illam rationem quadrare
α ουκουν ἀποστεἱχοιμ ἄν, εἰ τάδ' ευ κυρει. K. ηκιστ' επείπερ υτ ἐμου κατανως πράξειας, υτ του πορευσαντος ξένου,
vide quae ad eum locum adnotavi. adde Oed Col ras .
τίνοι' ἄν, uti τουνδικον περιβλέποις. Sed haec quamvis ingente possim exemplorum multitudine eonfirmare, satis sit quomodo iudicanda sint indicasse. U. De οι Iocatione particu ια ἄν. Reliquum est ut dicatur de collocatione Particulae αν, quae nonnullis in generibus loquendi ve insolentior esse vel aliquid videtur perversitatis habere. Quum particula illa sit in iis, quae non possunt in ipso Poni orationis Pri
eiPio, quumque natura sua ad aliud verbum reseratur cum eoque sit coniuncta, consequens est Proprium ei locum esse sinum post eam vocem, ad cuius notionem constitue
dam aliquid confert. Itaque primo, quod ad consociationem eius cum comunctivo at et, quoniam ad huius potestatem mutandam nihil confert, non potest Post coniuncti-Vum Pom, sed ei est voci adiicienda, a qua regitur co iuncuos. Itaque εα, ὁ ἄν, et quaecumque sunt huius generis alia coniunctim ponuntur, si quod quum non in unam illa vocem coalescunt, coniunctio interponi Potest,
206쪽
- ος δ' αν, να γαλαν, de qua re est libro Primo dictvixi. Cum caeteris autem Verbi modis coniunctum ἄν, sequitur eamdem regulam, ut Verbo ad quod pertinet subiiciatur, ut εἶχον ἄν, χοιμ' ἄν, χειν ἄν, ἔχων ἄν. Sed horum verborum quoniam ea conditio est, ut plerumque non sola per se sententiam compleant, sed coniuncta demum cum aliis vocibus integram notionem conficiant, Perinde est quo loco ponatur ἄν, dummodo locetur Post unam earum vocum, ex quibus constat illa quae efficienda est notio.
Vt quod est εἶχον ἀν πρόφασιν, licet etiam sic dici προ- φασιν ἄν ειχον, Vel προφασιν εἶχον ἄν , Vel εἶχον προ- φασιν ἄν, ut Uud Demosth. P. II 05, 2. εἰ μὲν τοίνυν μὴ προςεμαρτνρουν τῆ προκλήσει την διαθηκην Ῥυτοι, λογον εἱχέ τιν' ἄν το φευγειν θι. ἀνοίγειν το γραμματειον Consentaneum est autem, fere post unam ex iis vocibus poni, in quibus maius aliquod momentum est. Vt
apud Lycurgum p. 165. 242. g. 39. Beis. καλοι κατ'
ἐκεινους τους χρονους, ὁ ἄνδρες, τις ου ἄν τῆν πολινηλέησεν intuit sic, quam τις ἄν ου λέ σε, quia non iis misericors nonfuit, sed quis immisericors dicere Volebat Thucyd. II. II. -ουν χρη, εἰ τε καὶ δοκουμεν πληθε ἐπιεναι καὶ ἀσφάλεια πολλη εἶναι μ' ἄν ἐλθεῖν του ἐναντίους issis διὐμάχης, τουτου κενα ἀμελέστερον τι παρεσκευασμένους χωρεῖν Demosth. P. 2s5, 8. τὰ Ουχὶ κατέπτυσεν ἄν σου. Pertinet autem ad hoc genus etiam αἱ quum quidem haec Vocula non est simpliciter copula, sed paullo fortiorem habet vim, ut quasi pro affirmatione quadam sit Herodotus IV. IIS. καὶ ἀνἐ λου. Et fortasse Thucyd. VIII. 68. de quo loco V.
supra lib. III. c. 4. Sed non cadit hoc in ἀλλἀ apud S phoclem Antig. 465.
ουτως ἔμοιγε τουδε του πονου τυχεῖν
παρ' υδεν ἄλγος, ἀλλ' ἄν ε τον ἐξ ἐμῆς
μητρος θανόντ' ἄθαπτον ἐπομην νεκυν,
κείνοις ἄν μγουν. Id erum propterea sic dici debuit quia ἀλλ' ἄν elliptice
207쪽
LIB. v. CAP. Isodit pro ἀλλ' εἰ ἄν ἄλγος, sed eam ellipsin deinde ex plet additis κεινοις ἀνήλγουν. Sed sunt aliae quaedam loquendi formae, in quibus
ἄν videri Potest extra eam sententiam esse, in qua media potu debebat. Quae formae acile expedientur, si cogitaveris, duas sententias per attractionis Muram quam Vocant in unam coniungi. Earum formarum una est, quum ingruat aliquis dicere volumus, verba illius asserentes.
Plato Hipp. mai. . M. A. μανθάνω ν ἰσως φαίη.Phaedones. 8T. A. τί ουν ἄν φαινὶ ὀ λογος ἔτι ἀπιστεις; quod est, ουν ἀπιστεις, φαδε ἀνά λυγος. Qualia non sunt interpunctionibus disiungenda, quibus pervertitur constructio. Exempla de alia apud Heladornum ad Phaedonis locum P. I 35. qui non debebat Sophoclis Oed. R. sa .
ῆδοιο μεν, πῶς δ' ου ἄν ἀσχάλλοις δ ισως
huc referre, interpungique iubere πως δ' ουκ άν ἀπάλ- λοι δ'Ἀσως. Hoc enim barbarum foret. Adde vero D mosth. I3, 6. ubi Be erus ordinem verborum cum libris quibusdam, sed secus quam usus postulabat, mutavit; IR
Eiusdem generis est hoc apud Xenoph. Hist. r. I. I, s. ων ἐγώ καὶ τὰ σωματα και την μεγαλοψυχίαν ορων, οιμαι ἄν, αυτῶν εἰ καλ- τις ἐπιμελοιτο, υκ εἶναιεθνος ὀποίεν ἄν ἀξιωσαιεν προκοοι εἶναι Θετταλοί Huic simile aliud exemplum vide apud Heindoinum. Vix ulla vero Dequentior forma est, quam illa, quod mireris, ignota Porsono, ου OP ἀν εἰ πείσαιμι, quod esto πιιδα εἰ πείσαιμ' ἄν. Exemplis quae Elmcleius admed.sII. attulit, adde Demosth. p. 4 I, 2I. I 23, 15. Alia ratio est, quum inseritur sententiae aliquid, quod proprie non ad eam pertinet, ut apud Aristoph. Pac I3T.
appellatio, ἀλλ' ὁ φιέλ' ἄν μοι σιτίων διπλων δει.
208쪽
Ac nesmo an eodem reserendum sit, quod in Eccles 2 8.et libri et Suidas . χρηστῶς sic scriptum erilibent: , δ' 'Aθηναιων πολις ε τουτο χρηστῶς εἶχεν, ου αν σωζετο, εὐμη τι καινον αλλο περιειργάζετο; Elmcleius in addendis ad Acham. 2T. coniiciebat ova ἐσώζετ' ἄν. Id quidem minus metri, quam sensus caussa
Praestat non enim num perdita esset, sed num non
esset saIna dicit Sed id vide an sic dixerit, εἰ τουτο χρηστως is ἄν ova ἐσώζετο. quod est, τουτο ἄν χρηστεος εχουσα - ἐσωζετο Eoque modo defendi posset, quod legebatur apud Andocidem p. I. I50. g. 6. Beis. ων ἔνεκα, λυμηναιοι, εἰ
ἀνθρωπινως περὶ ἐμου γιγνωσκοντες ἄν 'τε ἄνδρες ευ- γνωμονέστεροι, nisi ibi nunc ex tribus codd. quorum uno ad eum finem iam Sc eidem usus erat ad Xenoph de Vectigal. 6, 2 editum esset ει τε ἄν. Quae de simplice ἄν diximus, cadunt etiam in iter tum. Itaque Vehementer errarit,erferus Act. Μonac. I. p. 252 quum illud Doemiis p. 5. D. quo supra usi sumus ά τοι ἄλλοι ἀν πραττουσιν πιτιμωρὶς sic scribi voluit: si τοι ἄλλοις, ἄν πραττουσιν ἀν ἐπιτιμBης. Paullo melius, certe non ab linguae ratione alienum esset,
τοι ἄλλοις ἄν, πρά=τουσιν ἄν, ἐπιτιμή Sed id
sigmficaret quae caeteris, si facturi sint, e robres. Nunc autem si duplex ἄν ponendum est, cohaerenti τοις ἄλλοις ἄν πραττουσιν itaque quod reliquum est, ἐπιτι-
μνης, non Potes diei ἄν ἐπιτιμώης, quia ἄν in principio positum esset, sed dicendum est ἐπιτιμών; ἄν. Paucade millenis id exempla docebunt. Demosth. p. 49, 2. δει δὲ τ πραγμ' ἄ- ξελέγξαι ζητῶν ἐξήτησεν ἄν με τον παιδα. II32, 28. πως ἄν ουν μὴ είδω ὀ πατὴρ αυτονυμ ναιον ἐσομενον εδωκεν ἄν τῆν ἐαυτου γυναῖκα hi 368, 18 ους ἄν τις δεομενος ἐκ πονηρων πραγματων λειεν ἄν Lucian Hermotim. 55 ὀ Φειδίας ἄν ποτε ίδων ονυχα λεοντος εγνω ἄν τι λέοντος ἐστιν, εἰ μὴ έωράκει ποτε
209쪽
LIB. IV. CARAE λέοντα ολον sed alio addiis vocabulo quod ad illud ve
hum Pertineat, praeponere poteris Verbo Paruculam, ut, τοι αλλοις α πράττουσι μεγάλως αν ἐπιτυ ινης Demosth. p. II5s I4. καίτοι πῶς αν εἰ μὴ πεπορισμένον τε η και ἐπηγγέλκειν αυτοις, εο ς αν ἀπέλαβον In eumdem errorem, in quem Merserus, etiam Porsonus, adolescens quidem, inciderat, quum Advers. P. 43. Amtiphanis versus apud Athenaeum P. 3. F. sic Putabat scri-hendos esse: του δ' αν τις αλίλου προς θεῶν, πάτερ, υνεκ' ἀνευξαιτο πλουτειν ευπορειν τε χρημάτων n
' Vulgo του γάρ τις αλλου πρὸς θεων περ υνεκα Sed codd. non habent me. Vide indorsi addenda ad Athenaeum, ubi quae proposita est coniectura, posthabenda mihi videtur ei, quae in adnotationibus est allata: του o τις αλλου προς θεῶν δν υνεκα
210쪽
197110. 69 Antiphon p. 619. Beia. 104 153. 6463 68
69196. 32688.68244. 72712.185326. 72 716. 69383. 66718.68430. 121 et22. 148447. 108725. 69506. 67768. 27542. 35778. 51611. 156 M. 56628. 109
Antisthenes rhetor D. 52.66 Aeschylus Agam. 1057.16458.
Septi ad Theb. Aristophanes Ain. 294.106