De particuvla an: Libri IV.

171쪽

LIB. m. CAP. 1. Ilis existisnaturos quis putet Et apud Andocidem p. 13I. 184. g. 36. καἱτοι οὐδ που, ω 'Aθοναιος, στρακισθῆναι ais ἐπιτηδειος εἰμι, τεθνάναι δὲ Ου αξιος, ουδὲ κρινομενος μἐν ἀποφυγειν, κριτος δὲ φευγειν 'δ ει τοσαυτάκις ἀγωνιζομενος δικαιως καὶ νι ησας πάλιν δοξαιμι δι' ἐκεινα ἐκπεσειν; on mutassent viri docti oti in oυδέ, ne quid de Stulteri conatu dicam, si vidissent, Postrema Verba Per interrogationem proferri. Sed in Er se Demostheni tributo . I O , II. quod legitur, τεογα εἰκάσειέ τις θνητων , ο ἀθάνατον τοῖς δουσιν ἐργάζεται ποθον etsi recte dictum est hoc sensu, cui comparaturum quis putet tamen non contenderim non aut scriptum esse cum Particula αν, aut potuisse scribi.

Μulio difficilius iudicium est de iis locis, in quibus

sine interrogatione nudus positus est optativus, quod fere tam tenue ac subtile discrimen est, ut non multum intersit, utrum addatur ἄν an omittatur. Reifigium quidem in huius rationis explicatione ita a vero aberrasse puto, ut quod de addita particula dici debebat, ad missam transtuleriti Quam enim conditionem intelligendam existimat, quum omissa est particula, ea non nisi quum additum est ἄν, intelligi potest: si quidem omnino hanc vidimus illius Pa

sculae naturam esse, ut ad conditionem aliquam referatur.

Ita quum illud oscia I. 6.εστι δ' ὁ παῖς περίσαμος ἐν Αοσι πάσι μάθοις νιν, sic interpretatur inter quosvis viginti noscas, si modo

noscas: non animadvertit, id dicendum fuisse μάθοις αν. Nam si in nudo plativo ea quam vult sententia inesset, plane aliud dixisset oschus quam volebat ΝΟ enim certissime, sed si fors fert noscitur, qui noscitur, si modo noscitur. Atqui oschus nonDrtasse noscas Amorem,

sed noscas visor dicere voluit. Sed quos in laqueos sese implicuerit Reifigius illa quam proposuit ratione, apertissime cognosci potest ex iis, quae p. Ias dicit, Ηο-mericum illud Iliad. ε 3sa. μεγα εργον - οὐδυο Κ ἄνδρε φέροιεν,

172쪽

sic esse intelligenduin ει τινες φέροιεν, δυο γε v φε-

ροιεν, illud autem Iliad. α 2II.

κεινοισι δ' αν ουτις των , οῖ νυν βροτοι εἰσὶν ἐπιχθονιοι, μαχεοιτο, non potuisse missa particula dici, quia sic aut hoc cogitaretur, ει τις μάχοιτο, υτι μάχοιτο ἐκείνοις, aut hic sensus Prodiret, εἰ τις μάχοιτο ἐκείνοις, ουτις μάχοιτο ἐκείνοις, nemo non videt ita disputatum esse, ut, muti quis velit, aut ex Priore loco demonstrare possit, in altero delendam esse particulam, aut ex secundo loco ostendere addendam fuisse in priore Νamsi eodem modo, quo de hoc posteriore loco statuit, priorem interpretari volemus, duas habebimus Perversas sententias, ut ει τινες φεροιεν ουτινες φέροιεν, aut εἰ δυο γε φεροιεν, οὐδυο γε φεροιεν ' sin Post riorem locum eo modo, quo de priore sentit, explicabimus, recte ille se habebit, evanescetque quam omissione particulae nasci putat perversitatem: si τις μάχοιτο ἐκείνοις, ου τις τῶν νυν μάχοιτο Cur enim quum in altero loco urgeat

additum praedicatum δυο γε, hic, ubi additum est etiam significantius, των οι νυν βροτοι εἰσὶν ἐπιχθονιοι, pro

non addito habet Denique quid talibus fiet, quale hoc est, Iliad. 3. 2 4. επειτα δὲ και τι πάθοιμις Quod ex ipsius praecepto quum sic interpretandum sit, εἰ τι πάθοιμι, πάθοιμι τι, quid id aliud est, quam quod

in minus Verborum modis locum habet. Nam etiam

πάσχω quid aliud est quam πάσχω εἰ πάσχω Daque sic

potius existimandum est, nudo optativo Pinionem sine conditione, optativo cum particula ἄν autem suspensam oconditione aliqua opinionem significari. Idque vidit etiam mimiae ad Eurip. Hippol. 468. Atque illa quidem forma epici potissimum sunt usi. Homerus Od. r. 23I. ρεῖα θεός γ' ἐθέλων καὶ τηλόθεν ανδρα σαώσαι. Vide ibidem Is L 122 π. 386. Iliad. . 246. 556. O. 45. IsT. . 32I. p. 2M. O. 2I3. Duo huius generis

173쪽

LIB. III. CAP. 1. 6I exempla, quod de iis aliter sentire video Reis tum ipsis verbis adscribam Iliad. g. 340. ἐν πτρὶ δὴ βουλαί τε γενοίατο μηδεά τ' ἀνδρῶν. quod ille . I34. per interrogationis figuram explicandum

censet ea non opus esse, satis docent caetera quae memo

ravimus exempla. Et Iliad. u. 426.

ἀλλήλους πτώσσοιμεν ἀνὰ πτολέμοιο γε pvρας. quod p. 13s nescio quo lapsu soloece dictum ratus, fecit ut eo nomine reprehendendum si πτώσσωμεν scribendo. Sed Od. i. 314 scribendum: olio δέκ' ἐγω καὶ κτήματα δοίην, αικ' ἐθέλων γε μένοις. Vulgo δὲ ἐγώ codd. nonnulli δέ τ' ἐγώ. Sic etiam d. a. Ioa recte Hare et unus Vindobonensium: ἀλλ' ἔτι μέν κε καὶ ως, κακά περ πάσχοντες, οισθε. ubi vulgo μέν γε και ως Particulae κε καὶ iunctae reperiuntur etiam alibi, ut R . 235. . lat. 3 ο ρ 546. Od. g. 332. . 303. 334. et κεν καὶ a. 33s Ue ex his parere Puto, quod contendit eis ius p. I23. omitti ἄν, ubi quid ho possiescum ita ponatur, ut ab ipso qui

loquitur non certa ratione, sed quodam cogitandi arbitrio sit sumptum, ut est obscurius dictum, ita ne satis quidem Verum esse. Exemplarum autem, quibus utitur, alia recte se habent, in quibus Opinionem indicat optativus, alia vel optativum Optantis habent, vel alias ob caussas ab hac disputatione remοyenda sunt. Et illa quidem, quae pi-

monem significant, haec sunt Aristoph. Eq. 105T. ἀλλ' ou ἀν μαχέσαιτο χέσαιτο γάρ,- μαχέσαιτο.Pind. l. In 8I. κεινὰς ει ν. - κεινος διην, quod prohabat Reisitus, id ut optantis esset, hodie ipsum iam Probare credo. I. XL M.

174쪽

ουτως ἐπὶ ματέρα νεβρος ἄχοιτο et sI.ουτο καὶ νυμφα γαμεθελ' ἀκάχοιτο. et hoc postremum quidem mirum est ab Reifigi non magis quam a Poppone in diss de particula ἄν intellectui esse. Quod si ad γαμεθεισα, quod non est idem atque γαμηθεισα, attendissent, Vidissent sensum esse ita puriis nuptum expetita doleat. Idem IV. II. πείσαι τοι ηἱλων καὶ τως λυκος αυτικα λυσσῆν. Ad idem genus etiam illi sunt loci reserendi, in quibus quae indicatur opinio cum voluntatis quadam significatione e n- iuncta est Theocr. VIII IRσυριγγ' αν ἐποίησα καλὰν ἐγὼ ἐννεάφωνον -

ταυταν κατθείην.hanc oppignerem Doer Paneg. P. 253. C. Wγὼ ἀποκρυψαιμι τἀληθες. Be erus optimi codicis auctoritate ἀποκρυφομαι, quod tamen non Vacat susRicione manus

correctricis Eurip. Iph. Aul. IIIo. οὐδεὶς προς τάδ' ἀντείποι βροτῶν. nemo contradicet L . velit contradicere Pind. Pyth. V. IIS. σονος γαρ παχ ἐπιχωριος οὐρει-

ναν ικοίμαν γαῖαν ἄλλων nolim venisse, quem locum audacis a coniectura te

175쪽

LIB. m. CAP. 6. Isata ut Reisitus in omni. r. ad ed. OL Iss msch. III. II τῶ δ' ἐγω ου φθονέοιμι.mae ille scripsit ουδε κ' ἐγω φθονέοιμι Theocr. XXII. 34. ου αλλφ γε μαχεσσαίμεσθ' ἐπ' ἀέθλεν.

φης μοι πάντα δομεν ' τάχα δ' υστερον ουδ' ἄλα δοίη Qui autem loci non debebant afferri, hi sunt: primo ubi optativus optantis est Soph. Ai. - . meae ed Aesch. Ag. 225. Deinde in quibus ἄν idonea codicum auctoritate firmatur, ut in max Theaet p. 166. A. ubi cod. Bodl. et quattuor ex tredecim eiseri libris, et Cra LasT. A. ubi idem Bossi et ex duodeviginti Beiseri libris sex tuentur ἄν Tum Soph. Oed COLM2 ubi vide quae notavimus. Porro Aristoph. M. I80. ubi scribendum videtur eo περ ιπη τις Apud Aeschylum Suppl. z35. facilior est furcii coniectura,

quamquam non contenderim non potuisse omitti ἄν. In

Eurip. eracL 52 . particulae δὲ καὶ μάλλον faciunt, ut

non valde laudandum putem Scaligerum, qui πρέποι Pro πρέπει scribendum iudicaverit. De Soph. Antig. II. Vide quae adnotavi ad eum locum V. 903. meae ed. Denique illud valde miror, quod P. I 34. a Schaefero in re rem abduci se passus est Reisitus. Nam quod ille ad Posidippi versum in Poesi gnom. p. Isb. dicit, in verbis ποίην τις βιοτοιο τψιν τρίβον, ut o cod. edidi Branckius, optativum defendi introdori parodia, παντοίην βιοτοιο τάμοις τρψον, nequaquam Verum est. Posidippum enim, ut qui deliberaret, coniunctio uti necesse erat; etrodorus autem,

176쪽

IM DE PARTICULA δυqm iuberet, non Potuit non optativum ponere. Quod ibidem affert Scha erus ex Iliad. δ sa. i. 48. η ἡά νυ μοι τι πίθοιο snon est, ut ipse existimare Videtur, dictum missa, quae addenda fuisset, particula, sed quia conditio abest v lisne mini Obedire Nam ubi inest conditio, αν est a iiciendum, ut in eo versu, qui in Priore loco statim se quitur, τλαέης κεν Μενελάω ἐπιπροέμεν ταχυν ἰον; Nempe si quis te roget. Apud Platonem Euthyd. p. 2sa. E. libri consensu καὶ ὐπερ ἔλεγον , του σου ῆμιν ἐνδεῖ si ἔτι πλεονος προς το εἰδεναι τίς ποτ' ἐστὸν γ ἐπιστημ' ἐκείνη ἡ ημῶς ευδαἱμονας ποιησειεν Sentiebat visum Heindoinus, qui ποιησε scriPtum malebat suppleri tamen ad optativum ἄν posse ratus in quo fallitur. Opt tivus quidem recte se habet, sed ut sit orationis obliquae, quam sic resutue καὶ περ ελεγον του λου μῖν ἐνδεῖν, constructione illa, de qua dictum ad Viger. p. 45.

H. De optativo rectae rationis cum ἄν. Iam denique dicendum est de optativi usu eo, qui adiungi postulat particulam ἄν Atque ex iis, quae hactenus dici sunt, satis Planum esse Putamus, propriam huius constructionis Vim esse eam, ut Opim cunν conditione cor iuncta significetur. Vix ullum huic rationi declarandae

ἐντος δ' ἀπιουσα μορσίμων ἀγρευμάτων, πείθοι' ἄν, εἰ πείθοι' ἀπειθοίης δ' Αως. Dubitanter enim dictum θοι' ἄν, quia ex eo Pendet, ut placeat Cassandrae obedire sine conditione tem ἀπεμθoisio quod id putat futurum esse chorus. mihi quaedam

177쪽

LIB. Iu CAP. o. Illi exempla, in quibus diserte addita est conditio, vide apud istinum P. I24.

Apparet ex his, optativo cum particula, coniuncto opinionem significari de eo, quod ex aliqua conditione pendeat Atqui quod sic demum esse utamus, ut non sit nisi conditione aliqua impleta, id apertum est non ut quod vere sit, sed ut quod possit esse cogitari. Eo factum est, ut grammatici particulam illam συνδεσμον δυ- νητικον areellarent. Quod tamen non sic est intelligendum ac si ποιοῖμ' αν idem sit quod δυναμαι ποιεD. Nam illud posterius rei verae enunciationem continet, esse mihi potestatem faciendi. Hoc autem ποιοιμ αν Pinionem indicat, facturum me esse, si forte impleta sit conditio aliqua, cur faciam. Vt quod est in Prometheo, ἀλλ' ουτ σιγαν ουτε μὴ σιγῶν τυχας οἷον τέ μοι τάςδ' ἐστί, quis ita dicat, υτ σιγήμ' ἄν, ουτ ου σιγήμ' ἄν M-que enim quid fortasse facturus sit, dicere vult Prometheus,

sed re vera nec tacere se nec non tacere iniuriam qua affectus sit posse. Contra quod posuit Herodotus IV I95. M' δ' ἀν πῶν, κου και ἐν Ζακυνθφ ἐκ λίμνης και δα- τος πίσσην ἀναφερομένην αυτος ἐγὼ ρεον , nemo non videt, si dixisset δυνατον ἐστι multo eum confidensus dixisse et detracta opinionis modestia, quam quum, ut fecit, opinari se indicavit, nihil certis quidem conditionibus, incredibile esse. Et hoc quidem genus ita tritum est ut exemplis non indigeat. U. De optativo cum ἄν pro futuro. Cum hoc sigruncatu coniunctissimus est alius, isquenm minus stequens. am quae Opinamur impleta aliqua conditione fieri, sive quae possunt fieri, per se ipsa nulli sunt tempori adstricta sola enim in cogitatione nostra versantur. Itaque nisi diserie ad praesentia vel praeterita

referuntur, consentaneum est, ut, quoniam rei vere M

178쪽

stae notatione carent, ad illud praecipue tempus traha tur, quod natura sua res non factas complectitur, i . adfuturum. Ita factum est, ut optativus cum Particula αν consociatus futuri significationem habere existimetur. Sed hoc quoque ita est comparatum, ut ipsum siturum tem-Pus rem ut certam enunciet optativus et ἄν autem ut talem, quae videain futura esse, si impleatur illa ex qua pendet conditio. Ita disserunt haec: δεῖ γενεσθαι , ταυτα καὶ γενοσεται. τι τοι μορσιμον ἐστιν, το γένοιτ' αν. Ainci quidem, qui amant oninia dubitantius dicere, Praecaeteris hoc optativi usu delectantur. Qui Ai nonnumquam etiam quum quid extissime futurum dicere volunt, Pt Mum Praeferunt, non est ea negligentia existimanda, sed figura etiam aliis in dicendi generibus usitatissima, PRVerba dubitationis plena, pronunciata significantius, sortius

Hic vero Optauri cum particula αν coniuncti usus vel Per se ipse prodit, cur haud facile quis, ut futura indicet, futuri sit optativo usurus Quum enim iam γιγνοιτ' αν et γένοιτ' αν ad res futuras referantur, quid opus est dicere γενησοιτ αν Quin si quis ita loqueretur, videretur ille Praesentia ac praeterita excludere. Id vero, nisi quaedam plane singularis ratio fieri iubeat, ne recte --dem facia Nam quae futuro aliquo tempore fieri Possunt, etiam nunc possunt fieri, et ante facta esse. Quare vix puto exempla illius constructionis, quae non mendosa sint, inventum M. Apud Aristophanem quidem Vel. I 4. recte iam legitur:

συκοφαντησε ιν τινὰ

φροντις, ἀλλ' Oςτις ἐρέτης -

σοιτ αριστος,

179쪽

eduorum ad haec verba ostendisse ευ ἀλιστε, ὁ ' σθηναῖοι, τι ι πλεῖστον διαφέρετε τῶν ἄλλων ἀνθρώπιον τε προ τε τον θεους ευσσειν α προς τους γονεῖς οσίως καὶ προς τῆν πατριδα φιλοτίμως ἔχειν, τουτουπλειστον ἀμελειν δοξοιτ' ἄν , ει τῆν παρ'Ἀμων Ουτος διαφυγοι τιμωριαν. ad scribendum puto δοξαιτ' ἄν.

De optativo eum, Pr praeterito. Alia vero in temporum ratione dubitatio sese osteri, si de praesentibus et praeteritis quaeritur. Νam etsi πεποιηκοι ἄν aperte praeteriti temporis nota nem continet, tamen hoc quoque non minus ad futurum trahi potest, ut factum quid fore significetur, quam ποιοῖ ἄν et ποιησειεν ἄν. Et tamen ista omnia etiam non modo Praesensis, sed adeo praeteris significationem habent. Huius rei ratio sic est animo informanda. anet sua cuique tempori vis. Etaoristus quidem praeteris quum proprie id quod aliquando factum sit significet, transfertur ad ea omnia, quae ut iam perfecta cogitari volumus, sive ea ante Perfecta sint, sive nutio, sive Postero tempore, ita tamen, ut quum de repraesente vel futura dicitur', cogitationem tantum perse-e m contineat, ideoque vel ipse, ut in imperativo vel in optativo cum ἄν, cogitationem indicet, es ex Verbo Pe dea quo quid cogitari significetur. Quoniam autem quae iam persecta esse cogitantur, vacua sunt notione durans facti, consequens est non posse usurpari aoristum, ubi quid ut nondum ad finem perductum, ideoque e durans a huc, vel ex eiusdem ac rus nondum absoluta repetitione constans cogitari volumus, sed ad ea Pertinere, quae vel brevi momento temporis vel semel facta intelli us. Ita patet, manere Propriam oris vim in omm eius usu, cet prima specie diversissimo. in illae observationes grammaticorum verissimae Apollonii de Syria III. 24.

p. 25I. 253. Be . - να ἀποφαινόμενος οὐτιο, ραρο

180쪽

προ αξ ν ποιεHαι, - χει καὶ το , βάλλ' υτως, αἴ κέν τι γοως ΘαναOM γένηαι 'τεκτὶ γάρ, ἐν si πολέμον καταγίνου ει το βάλλειν O γε μην λέγων κατὰ την του παρφχημένου προφορα γρα- ρον , O μονον ταμ i γενομενον προπάσσει, ἀλλὰ καὶ το γινομενον ἐν παρατάσει ἀπαγορευει, εἰ γε και τοῖς γράφουσιν ἐν πλειον χρονι προςφωνουμεν το γράφον, τοιουτον τι φάσκοντες, μὴ ἐμμένειν τῆ παρατάσει, ἀνυ-

σαι δέ, γράφειν. Et Elym Gud. p. 72, 26. ζήσαιρο, ζινσειας δε ου λέγουσι, διου ἡ ευκτικῆ ευχῆ δηλουσι πράγματος ὀφείλοντος πλyρωθῆναι ὀ γἀ λέγων γρά-

ρειας ευχεται πως εἰς τέλος ελθη του γράψαι ὀμοίως και τὰ λοιπὰ πληρωθῆναι, περ υ λέγειν δεῖ λσειας 4 γαρ τουτο λέγων εοιεται is ελθη εἰς τέλος τῆς γῆς, καὶ λοιπον ευρίσκεται καταρώμενος ἐαυτῆ δεῖ δε λέγειν

Contraria praesentis rati est, quod quum natura sua rem sentem nec dum obsolutam sigmficet, Ptativus eius temporis cogitationem notat et, quam, quocumque eam tempore fieri sumamus, Vel durare eo tempore, vel in lacu nondum absoluta repesitione positam intelligimus. His Praenusus exempla afferamus et Minti et pra

sentis optauri de re praeterita dicti Homerus Iliad. . 53s.ενθα κεν ουκέτι εργον ἀνῆρ ὀνόσαιτο μετελθών, ε 3II. καί νυ κεν ενθ' ἀπόλοιτο ἄναξ ἀνδρων σινείας, εἰ μὴ ἄρ' ὀξο νόησε ιος θυγάτηρ Ἀφροδίτη. et 388. καί νυ κεν ενθ' ἀπόλοιτο 'AMN αατος πολέμοιο, εἰ μὴ μητρυώ περικαλλῆς Ῥερέβοια ' μει ξηγγειλε - μ. 58.ενθ' ου εὐρέα ππος ἐυτροχον αρμα τιταίνων ἐσαι , πεζοὶ δὲ μενοίνεον εἰ τελέοιεν.

라틴어 텍스트