De particuvla an: Libri IV.

191쪽

LIB. IV CAP. 2. 1 φit. De ἄν cum infinitivo. In bios omna eas orationis obliquae, ut qui sem- Per pendeat ex aliquo alio verbo, sive illud additum est,

sive mente Usectur. Ex quo consequitur, ubi in recta oratione ἄν cum verbi modis, qvi rectae orationis sunt, Le cum indicativo et optativo mustrui an , e or tione Perinfinitivum in obliquam versa, etiam infiniuV adiici αν; ubi auiem indicativius et optativus non admittunt ἄν ibi ne in livo quidem addi posse. Haec res ita lana ei

aPerta est, ut ne opus quidem si omnia exemplis scrip-rum firmare, Praesertim quum attulerit iam grammaticus

in miseri Anecd. p. 123. Sed res declarandae caussa hoc Ponemus. Quod ἐποέησα ἄν simpliciter affirmansi ceres, per infinitivum est φημὶ ἀν ποιῆσαι. Sic quod -οιο- ἀν φημι ἀν ποσειν quod ἐπεποιήκειν ἄν, φημι

ἀν πεποιηκμαι. Item quod optativo dicere ποι σαιμ' ἄν, est ποιῆσαι ἀν ἱριαι quod ποιοῖμι ἄν, ποιεινάνοIμαι quod πεποιηκοιμ' ἄν, πεποιηκεναι ἄν οἱ χι. Ex his apparet, ubi Verbum mutum cariturum essessa Mida, debere eam etiam in infinitivi sussectione abesse. Xenophontem. S. I. 3, 3. υτε γάρ τοι θεοις ἔφη πιλῶς νιν ει ταις μεγάλαις θυσἱαις μάλλον ἐταῖς πικραις ἔχαιρον ' πολλάκις γαρ ἄν αυτοις τἀ παρῖτιμ πρνηρῶν μἄλλον η τἀ παρ τῶν χρηστων δι- κεχαρισμένα ' οὐτ' ἄν τοις ἀνθρώποις ἄξιον εἶναι ζῆν, εἰ τὰ παρὰ

τῶν πονηρων μάλλον η κεχαρισμένα τοι θεοῖς τἀπαρ τῶν χρηστῶν Bis hic recte iunctum est ἀν infinitivo recte vero etiam omissum in principio huius loci, in quo errarunt qui addi voluerunt. Neque enim ἀλλ' ἔχει καλως ΡΡοuitur, sed ἀλλ o a αἱρουσι μἄλλον ταις με - γάλαις θυσίαις De Elmiaei dubitatione, an Verbis putare significantibus iungi nequeat infinitivus a isti sine άν ad futura Pertinens, dixi ad Al. I I. ostendique non minus recte id fieri, quam quovis alio cum Verbo, quia e c. πεσειν est cudere, πεσεῖν ἄν eiadere posse, ut apud He-

192쪽

rodo VII. 203. ὀφείλειν ων καὶ τον ἐπελαυνοντα, ως ἐοντα θνητον ἀπο τῆς δοξης πεσέειν αν. Difficilior est quaestio de infimum futuri cum αν. De eo sic grammaticus P. Beis P. IIT. μελλοντι ὀ μἐν τῶν γραμματικῶν κανών νη ἐπιτρέπει, παρὰ τοι ἀρχαίοις δὲ Ου ολίγα παραδειγματα ευρέσκεται Λημοσθένης πέριπτεν Φιλιππικῶν locum sensu quaeras ' ouειν ἄν τουτων η ιιν ιομαι πολεμησειν καὶ ἐν β προς --πτένην p. 467, 28., ουκουν προς πολλοῖς οἷς βλάψεινάν μἄ ὀ νόμος φαινεται. καὶ ἐν πρωτετων Φιλιππικῶν ώς μηδ' πιουν ἀν δεινον πεισεσθαι 'Iσοκρατης

ἐν β περὶ τῆς ἀντιδόσεως p. 342. D. 436. eis. ρηγουμενος ἐκ του παραινεῖν την τε διάνοιαν την ἐκείνου μάλιστα ἄν ούφελησειν καὶ τον τρόπον τον ἐμαυτου δηλώσειν Quem hic ex Leptinea Demosthenis locum affert, in eo hodie legitur οἷς ἀνά νόμος βλά ρειν μει φαίνεται. Vnus autem liber apud Be erum omittit ἄν. In Isocratis loco μάλιστ' όφελ σειν iane adnotatione dedit Be herus omitti αν in cod. Ur ex litteris eius scio. Ac liberisse Urbinas etiam aliis in locis ea Particula caret: ut P. I62. C. γνα διὰ τέλους ἀκουσητε μου προςέχοντες τον νουν, οἶμαι πάντας ἀνυμῶς καταγνώσεσθαι πολλην ἄνοιαν καὶ μανιαν τῶν την ἀδικέαν πλεονεξίαν εἶναι νομιζόντων ' et in iis quos atthiae citavit in Gr. p. p. 880 qui addit Thucydidem Η. o. exu νομίζοντες, εἰ ταυτην πρώτην λάβοιεν, ε δέω ἄν σφίσι τἄλλα προςχωρησειν omittunt ἄν duo codd. Sophocles Oed Col. Imb.ώς προμνεια τέ μοι γνώμα, τάχ' ἄν δώσειν τῶν δειν τλάσαν. Hic ElmsIeius siem intendit Particulae Comparari cum his potest, nullius tamen auctoritatis scriptor, scholiastes Pindari ad . IV. 8I. υ φάναι ἄν δώσειν, εἰ μὴ προςο

193쪽

ἀλλἀ δοκῶ μοι εὐδε αν μἄλλον πεισθησεσθαί σοι. viii codd. πείθεσθαι. In Xenoph. de rep. Lac VIII 3. Aiadina: σιν ἀρμειοι μναμιν ἔχει ri ἀρχή, τοσουτ μἄλλον ἄν ἡγησαντο αυτήν καταπληξειν του πολίτας. At

Iuntina omisit ἄν. Demosthenes P. zz6, 3. τί γαρ ἄν

caeteris libris ποι σειν tuentibus P. II 5, 2I ῆν ἐγώ os πολλὰς ἐλπέδας εἶχον ζωσαν ἀν καταλήψεσθαι. misit

ἄν cum aliis libris Be erus. In primis autem commemorari debet hoc p. 860, 8. ταυτ' ἐμο προκαλεσαμένου πολλῶν παροντιον ου ἀνεφη ποιησειν, ut ScriPium est in cod. Lessing. Caeterilibri ποιῆσαι, quod apparet a quibusdam in ποι σειν ---inium esse, quia aperte futuri significationem habet. Et tamen quin ποιῆσοι genuina scriptura sit eo minus dubitari potest, quod etiam participium orisu cum ἄν coniunctum defuturo dicitur, in quo deberet aliquanto maior esse offen-clo. Ex his colligi potest, non magis cum infinitivo futuri construi ἄν quam cum eius temporis indicativo aut optativo. Quod si quid veri si in illa grammatici apud Bekkerum adnotatione, neque is mendosis si libris usus, sic erit erustimandum, sicubi ἄν in illa constructione positum inveniatur, similiter, ut supra in aliis locutionibus vidimus cum alio Potius aliquo verbo esse brevitate quadam dicendi coniunctum. Sic illa ταχ' ἄν δωσειν, Ουειν ἄν πεισθη- σεσθαι, αδ- ῶν προπωρησειν, si sunt ab auctoribus illis scripta, studio illo multa paucis complectendi defendi Possunt, quod in mente haberent δώσειν, καὶ ταχ' Wου πεισθήσεφθαι, ουδ ενυμ προπωρησειν, καὶ Ιαδ- in tubus omnibus verborum eorumdem optativi λών, πεισθεέην, στροςχωροι' intelliguntur. Caeterum tantum abest ut, quod erserus fecit in Act. Μonac. Vol. I. P. 252. hac constructione uti liceat ad ἄν cum indicativo futuri defendendum, ut potius infiniti vus huius temporis non Possit cum a Particula construi, si idem tempus non patiatur indicativum suum vel optas vum ei consociari. De utraque re alibi dictum.

194쪽

Νon dubito qtun etiam comunctivus eum, contun-etus in obliqua oratione in infinitivum conmerti possit, ut οταν δὲ γενέσθαι ταῶτα, τοτο ποιησειν, in non habeo exemplum in promptu. Sed illud patet, eam constructionem non posse ferri, si Verbum quod in t uni regii, ipsum ex illa voce conditionali Pendet, qualis est hic inplerisque codd. Demosthenis locus p. 5 24. ει α εδ τοσαυτ' ἐξουσίαν τοῖς αλιασθαι αι διαβάλλειν βουλομένοις δέδοτε, ςτε καὶ περνῶν αν φασι μελλειν αυ- τον ποιειν, καὶ περι τουτων προκατηγορουντων ἀκροα- σθε, τί αν τις χέγοι recteque Puto Schaeserum et probare, quod Be erus omisit αν, et dicere emtato scribendum esse φῶσιν.

Ve is c um participio. Eadem ornrua, quae de infimum dicta sunt, quadrantinam in Participium, cui iisdem prorsus conditionibus tu gitur ἄν. Nam ποιῶν αν est Vel οὐ-oia ἄν, vel ος ποιοι ἄν, nisi quod, ut multiplex est participii usus, non ubique ς, sed οτε, ει, τι aliasque Particulas adhibere, vel etiam participium ampliciter in vertim finitum cum ἄν solvere potes. Ut apud Aeschylum, Meph. 346. λιπων ἄν εκλειαν ἐν δόμοισιν,

τέκνων τε κελευθοις

ἐπίστρεπτον αἰών κτίσας πολυχωστον ἄν εἶχες ταφον διαποντίου νάς. I. e Ἀλιπες ἄν. Demosth Phil. I. princ et inprooem. P. I IS. εἰ μιν γἀρ περὶ καινον τινος πράγματος προυτίθετο, οἄνδρες Αθηναιοι, λεγειν, ἐπισχὼν ἄνεως οἷ πλειστοι τῶν

εἰωθοτων γνωμην ἀπεφήναντο, εἰ μἐν ῆρεσκέ τί μοιτων πο τουτων ροθέντων, etiσυχίαν ἀνήγον. Sophocles Oed. R. 523.

195쪽

LIB. v. CAP. a. Oed Col. 964. θεοις γαλῆν ουτω φιλοντα ἄν τι μηνιουσιν si γενος πάλαι. Ad utrumque locum vide quae adnotari. Ita est autem a participii et in uri constructio cum ἄν, ut etiam ituri participium et dubitationes iaciat easdem quas eius temporis infinitivus, et, si est usumatum, non potuerit aliis quam infinitivus conditionibus usurpari. De eo grammaticus Be in P. IIS. μετὰ μέλλοντος 'Dοκράτης ἐν τῶ περὶ ἀντιδοσως' ουνως ουνήδεως ἄν τινων ριου καταψευσομένων. At huius quoque generis exempla fere codicum auxilio remota sunt, ut apud Isocratem P. I a B apud Demosthenem P. 2ο4, 23. ecdubium est, quin etiam de futuro te ore sumetur a

risu particulum cum ἄν Thucydides III 3 . οἷ μὲν Ἀρτων τε νόμων - Bτεροι βουλονται φαίνεσθαι, των τε

ἀει λεγομώων ἐς τὰ κοινόν περιγίγνεσθαι, - ἐν ἄλλοις μείζοσιν οὐάν δηλώσαντες τὴν γνωμην. VII. I. καὶοων - παρατειχισμια των Συρακουσίων , ψ ἐκωλυσαν περιτειχισαι σφάλτους Ἀθηναιους, πλουν τεον, καὶε. ἐπικρατησειέ τις τῶν τε ' πολῶν τῆς ἀναβάσεως καιαυθις του ἐν αυται στρατοπεδου, ραδίως ἄν αυ- ληφθέν. Xenophon V 2 8. αυτὰς δὲ διαβὰς συν τοῖς λοχαγοις ἐσκοπειν ποτερον ni κρειττον ἀπάγειν καὶ τους διαβεβηκοτα ἡ καλτους οπλίτας διαβιβάζειν ως ἀλοντος ἄν του χωρίου. Vide, ne Plura asseram, Schaeserum in Μele o P. I 25 seq. aithiae gr. Gr. g. 5s8. b. Sed apud Xenoph. Cyrop. I. RI. quod legitur τουτωνδε φανεντων, ουειν ἄλλο ετι οἰωνιζομενοι ἐπορευοντο, ώς ουδένα ἀν λησαντα τα του μεγίστου θεου σημεια quod non est ex Atticorum usu dictum, ad Viger P. SI4 in λησοντα mutandum censui. Idque, nisi placet αν deleri, sic erit intelligendum, ω οὐλήσοντα, καὶ ουδένα ἀν λάθοι Sed aomini pariacipium non minus de re Praeterita dieitur, ut apud Isocratem p. 265. E. εὰ τουτ' ἐλθον Ouκ ἀνοίας, ἀλλὰ μανίας εο ε πρὰς μεν τὰ ἐπιστρατευσαντα καὶ βουληθεντα τωρ ἐν πολε τουτω πανταπασιν ἀνελειν, τους δ' ἄλλους

196쪽

IM DE PARTICULA δωχλληνας καταδουλώσασθαι, προς με, δε τοι-τον, κρατήσασαι ραδίακὴν αυτου καὶ κατἀ γῆν καὶ κατὰ θάλατταν, Φηνην εἰς ἄπαντα συνεγράφαντο τον χρονον. quod est, ου ἐκράτησαν ἄν. Wriun ero est apud eum dem Isocratem P. Ias A. sic leo εἰ δὲ δει καὶ περὶ των ἔξωθεν βοηθειῶν είπειν, iro ιαι πολλους ἔσεσθαι τους βουλομενους ἐπαριυνειν ῆμιν ἐπέσταμαι ναρ πρωτον μὲν Αθηναίους, εἰ καὶ si πάντα μεθ ήμων λιν, ἀλxvπέρ γε τῆς σωτηρίας τῆς ῆμετέρας Ουουν ἄν ποιησοντας ἔπειτα των ἄλλων πολεων ἔστινῶς ὀμοίως ἄν πἐρτων ῆμιν συμφεροντων ως περὶ των ἐαυταὰ συμβουλευσομένας ἔπι δἐ ιονυσιον τον τυραννον καὶ τον --πτίων βασιλέα καὶ τους ἄλλους κατὐτὴν Ἀσίαν δυνάστας, καθ οσον ἔκαστοι δυνανται, προθυμως ἄν ήμιν ἐπικουρησοντας In his Ουουν ἀν Pro vigato πάντα hahe cod. Vrbinas. Idem ἄν post προθυμως imuit, ut quidem in litteris ad me datis Be erus scripsit: nam in editione sua nihil de ea omissione adnotavi Et οπιουν ἄν quidem recte se habet, quod hic ἄν non ad participium Per et Duo ἄν autem quae sequuntur, nisi deseri Placet, requirere a sti participium videntur, quod quidem etiam isti οτιοον ἀν addi potui meis scriptum est apud Demosthenem p. 128 2s. πάλαι τις ἡδέως ἄν ισως ἐρωτήσων κάθηται. Quae ibi Bremius ex eodem scriptore

commemora it exempla eorum duo codicum ope liberata sunt illa constructione de tertio statim dicam. Schaes rus non liquere sibi ait, sed ἄλλως iuncta ex Parallelo Putat. Id quomodo fieri possit, non video. Sed plana est res, quod simulatque interpungas VParet πάλαι τις, ηδέως ἄν πως, ἐρωτησων κάθηται. πPlendum est enim ἐριοπιον sive τουτο ποιεόν. Ille autem quem modo dicebam alter locus ita vulgo legitur p. 284 Iz ώς ουδ' ἄν εἰ τι γένοιτο ἔτι συρονευσοντων ἄν ῆμῶν και τῶν θη-βαων. Alterum ἄν a Behkero est codd. quorumdam Ructoritate deletum. Ita recte se habet oratio: eo ου συμπνευσοντων, ουδ' ἄν εἰ τι γένοιτο, repetito Verbi aomsto συμπνευσάντων. Recte etiam Lucian. Contempl. I

197쪽

v νηλεπέρου Quamquam nescio an comparativum illud εός αν quadam negligentia in vitae communis usu etiam de re certa aletum in in qua omittendum erat ἄν. Vt apud eumdem Contempl. L P. 488 ξεναγησεις γαρ visis Oτιμ ξ επερινοστων, ώς ἄν εἰδως ἄπαντα Pausamas 2I, 8 ιππους πολλάς ἔκαστος τρέφει, ς ἀνουτε ἐς ἰδιωτῶν πληρους τῆς γῆς μεμερισμενης, vτε τι φερουσης πλὴν τλης ἀγρίας, ἄτε οντων νομάδων Demosthenes P. G1s, 30. καὶ θορυβον καὶ κροτον τοιουτον- άν ἐnαινουντές τε καὶ συνησθέντες ποιήσατε. . I352, T. καὶ ovνεπινε καὶ συνεδείπνει ναντίον πολλῶν μαιρα αυτη . ἀν ταψα ουσα. Rectius omisit, in iisdem

Caeterum non inutile saerit monuisse, errare qui Pa ticipium cum αν iunctum saepe nihil aliud esse Putant quam εἰ cum verbo finito compositum. Nam haec non est a ticulae vis, sed ipsius participii etiam carentis particula.

Ut quod est in ed. R. 446.

θεές τ' ἄν, oua ἀνάλγυναις πλεον, dici quidem potuit, χυθείης, sed non Propter ἄν ' Posset enim etiam si abesset ἄν quod est propter alterum ἄν positum. Itaque fere ubi participio iunctum est ἄν, a duum est etiam verbo quod cum illo participio e aereti Quod si dicas, συθείς ἄν, ου ἀλγυνεις πλέον, erit id

inconcinne dictum quia non satis commode solvi potest

retur, ελὼν δ' ἀνώξιωσεις με ἀποκτειναι, mallem B herus ἀξιώσαις dedisset, quo ducit eodicis unius scriptura ἀξιώσης, quam contra omnes libros mutasset ἀν in αδ Quo clarius res pateat, utar illo Isocratis P. 5. . quod ius a aliam ob caussam afferendum erit: ά τοῖς ἄλλοις ἀνπραττουσιν πιτιμώης. Id si sic mutaveris, α τοῖς αλ-λοις πραττουσιν επιτιμῶς, est id, si τοῖς ἄλλοις, εἰ πραττουσιν, Ἀπιτιμῶς. rine autem, τοῖς ἄλλοις ἀν

198쪽

πράττουσιν ἐστιτιμας Id vino non illud, quod modo dicebam, significabit, sed facturis , vel facere οι tibus, i. e. α πραττοιεν ἄν. imimini sana quaedam ratio istam opinionem peperit, ἄν participio iunctum significare idem quod εἰ cum verbo finito. Nam ubi verbum

participio adiunctum cum ἄν consociatum est, sane Participium cum ἄν ita verti potest, sed non tamen quia ἀνῶ est additum, sed quia, si principale Verbum Per ἄν conditionalem sententiam praebet, etiam Partes eius sententiae tales sunt in Lysistrata v. aIO. καὶ πολλάκις δονέν ουσαιήκουσαμεν ἄν τι κακως φιδε βουλευσαμένους ιιθα πράγμα. Et istud ipsum Isocratis, si sic dicas, τοῖς ἄλλοις ἀνπραττουσιν ἐπιτιμνης ἄν. Contra recte eum ἄν, Pri ripali verbo sine conditione posito Soph. Trach. IIοδ. ἀλλ' os γέ τοι τοδ ιστε, κἄν το μηδὲν ἄν, κἀν μηδι--πων, την γε δράσασαν τάδε

χειρώσομαι κἀκ τωνδε. Nam sensus est, χειρωσομαι, καὶ ἄν- μηδέν ιην καὶ μηδἐν ἔρητοιριι, χειρωσαίμην Non Puto autem ἄν par ticipio additum vel nomini, ad quod intelligendum est, sic explicari posse ut comunctivus substituatur, qui modus,

ut supra dictum, non solus Per se consimitur eum e Pa

scula. Itaque e. c. συθεὶς ἄν non poterit dies pro ἐὰν suθῆς, aut ὀ συθώς ἄν, Pro ος ἄν συθῆ, quia non Potest diei ει σοθῆς ἄν ος συθῆ ἄν. Aliud est τιουν ἄν, quod quum Schaeferas apud Demosth. p. Is2, 22. in his

verbis, εἰ δ' υπέρ γε τῶν δικαιων καὶ πολεμῶν ἀν του του δέη, καὶ πάσχειν οτιουν ἄν ἐεσθε χρῆναι, nisi deleatur, c explicandum putat orioυνέν ῆ, potest id quidem fieri, si verbum illud vere omissum iudicandum est, at Veri tamen sinultus esse arbitror, optativum potius in illa formula intelligi, τιοι ἀν χρειη. Sic P. 23I imi.

πρωτον μὲν μεις ουτω διέκεισθε, εοςτε Φωκέας μἐν βου- λεσθαι σωθῆναι, καίπερ οὐδέκαια ποιουντας ρῶντες,

199쪽

ω βαίοις δ οτιουν ἄν ἐφησθῆναι πάθουσιν Quod est

παθουσιν τ-υνών πάθοιεν. 1F. De ἀν misso verbo. Quicuinque verbi modus cum ἄν construi Potest, o est Eisua omitti, ii qmdem conclitionibus, quae Propriae sunt ver rim omissionis, ut vel ex Praecedentibus sequentibusve cogita ne repetatur, vel, quia alio modo Patet quid sumundum sit, non indicetur iis opus esse. Dem

sinenes p. 552, 23. χρώπινος ἔπιε ἀν ἄλλος τις αττρτἀ προ τωτου , scilicet ἐχρησατο. M 28 ουδεk οπις οὐκ ἄν. Repete ex praecedens s παρέσχεν. 586 Io. δει τοιον τουτοις βοηθεῖν μο- ωςπερ ἄν αυτ τις ἀδικουμένω sol et βοηθησειεν. - 24. καὶ μῆν καὶ χρvσοις στεφάνοις ἐστεφανουτε , ου ἄν, εἰ γ' ἐχθρον θεῖσθε. Repete ἐστεφανουτε. s 2. φέρε γαρ προφλος, ἔστιν οπι ἀν ἐν προεδρος ποτ' ετ φιστο ' πρυτανις τουτων τι των ἐν τενομ γεγραμμένων, θω μινουαν ἄν-Iμαι, scilicet ἐτηφέσθαι. Is quidem mi

tunt libri quidam. Euripidis me. I8I. σὲ δ' ἄλλη τις υνῆ πεπτησεται, σωφρων μιν υκ ἄν μάλλον, υτυχῆς δ' ισως. Vide quae ibi notavit atthiae Adde Soph. Philoct. 5 1.

νυν δ' ἡ δομιον μέν, ε τ' ἀν ενδημος χθονος ω σευς, ἄπειμι, σιγα δ' ομεν στομα.

200쪽

Im DE PARTICULAM.

B e ἄν repotito. Permulgatum est, αν indicativo et optativo iunctum iterari, ut his terve in eadem sententia positum inveniatur. Eadem ratio cadit etiam in infinitivum et Participium, quia hae verbi partes nihil nisi conversam ex indicativo vel optatis orationem continent. Sed id non temere fieri posse, sponte Pate Sunt autem duo modi, vibus repeti ἄν Potest, unus, quum pluribus verbis interpositis ab eo verbo quieum coniungi debeat loninus avulsum est, quam ut non videatur contamitas orationis repetitionem requirere, alter qui est lange frequentissimus, quum in Parie aliqua sententiae iteratur. Plane enim eadem huius partieulae ratio est, quae est negationum. Etenim quemadmodum quum ad totam sententiam pertinet negatio, iterari in Panibus quia busdam solet, ut O- ἔστιν Ovδείς, sic etiam, quum tota sententia conditionalis est, refertur ea conditio etiam ad

Partes eius primarias. De ea re dixi ad Viger P. I . seqq. Sunt autem partes illae tales, ut addant aliquid, quod illa principalis sententiae ratione afficiatur. Id modo est Participium, ut in ed. R. 828. αρ' nai ἀπ' μου ταυτα δαίμονος τις ἀν

modo conditio aliter expressa, ut in Electra v. 333.ώπ άν ε σθένος λάβοιμι, δηλώσαιμ' ἄν or αυτοις φρονῶ 'et in Antig. 466. ἀλλ' ἀν ει τον si ἐμῆς μητρος θανοντ' ἄθαπτον ἐπομην νέκυν, κείνοις ἄν λγουν et in ed. R. I 38. ἔδρασ' ἄν, ε τουτ' σθ' αν, εἰ μή του θεουπρώτιστ' ἔχρηρον ἐκμαθεῖν τι πρακτεον.

라틴어 텍스트