De particuvla an: Libri IV.

181쪽

' Ἀτρειδης, δειν οἱ ἀγάσσατο Φοῖβος Ἀπόλλων

tuli οδέ κ' Ἀρης λαοσσοος, οδέ κ' Ἀθην - τον γε μυσ' ὀνόσαιτ ουδ' εἰ μάλα μιν χολογικοι. Herodotus VII. 80. καὶ ἔπειτα των ἐπιβατέων αυτῆς τον καλλιστευοντα ἀγαγόντες ἐπὶ τὴν πρώρην τῆς νηος

ἔσφαξαν, διαδεξιον ποιευμενοι τον εἱλον τῶν Ελλήνων πρωτον καὶ κάλλιστον. μει σφαγιασθέντι τουτ Oνο- ρια ῆν Δον ' τάχα δ' αν τι καὶ του ὀνόματος ἐπαυροιτο.

IX. I. ἀλλα ταυτα μὲν καὶ φθονα ἄν μοιεν. Maec ἰφ' omina etiam de re praesente vel futura dici potuissent, si res Postulare Caeterum ammadverte, pro solis illis καινυ κεν ἔνθ' ἀπολοιτο et ἔνθα κε ρεῖα φέροι etiam αστε

λετο ἄν, φερεν ἄν dici potuisse, quia opponi potest ἀλλ' oti ἀπώλετο, ἀλλ' ο ἔφερε Sed dictum sine illius

η oppositionis cogitatione, optativum Postulabat, ut caeter in quibus non Potest opponi contrarium. Contra de re praeterita quae vel distumio sit ves saepius repetita, praesens optativum posvit Herodotus 2 ubi quum Persas narrare ditasset, Europam a Graecis quibusdam, quorum ipsi sedem nesciant, Utam esse, addit: ιησαν δ' ἄν ουτοι Κρῆτες. ueris isti Cret Ges. Sed eadem formula utitur de re praesente II 6. N. Is5. Idem VII 184. σμη, ἄνδρες - Ιεν ἐν αυτοῖσι τέσσερορες μυριάδες και εικοσι. Quae scriptura recte est a Schwe hae ero praelata illi, quam Relatus et Sinaes ms ex Paucis codd. receperunt, ηδν ων ἄν ῆν. on enim potest opponi ἀλλ' oum ἐν Quin potest etiam ut de Pra sente dicta accipi haec sententia. Idem Lost ταχα διῶν καὶ οἱ ἀποδόμενοι λέγοιεν ἀπικόμενοι ἐς Σπάρτην, ως ἀνωρεθείησον πο Σαμίων Intelligitur enim id saepius ab illis esse dictitatum. Et VIII. 136. τάχα δ' ἄν

182쪽

- DE PARTICULA δωπια τἀ χρ στηρια ταυτ οι προλέγοι, συμβουλευοντα

συμμαχον τον -'ναλον οἷ ποώεσθαι. Plura eniin idciserant oracula. IX. Ne optativo eum αν in iubendo. Optativus evin particula ἄν coniunctus quomam quae possinit fieri sigmficat, usus duos accepit alios, qui eum illa eius Potestate sunt coniunctissimi Eorum alter in i hendo emtur, lenior ille imperativo, sed tamen, qu niam permitten speciem habet, ut Pro Vocis consorm tione etiam vel severior vel superbior videri possit, ut in

Soph. H. IMI. χωροῖς ἀν-σω συν τάχει λογων γαρ υνυν ἐστιν αγών, ἀλλἀ τῆς χῆς περι- et in Mug. 444. σου μιν κομίζοις ἄν σεαυτον 3 θέλεις,ἔρω βαρείας αιτιας ἐλευθερον. Quae sormula quia proprie non iubinus est, sed dicentis quid fieri possit, non habet μη, ubi negatio accedit, sed os Iliad. g. 25st τω ux ἀν βασιλῆας ἀνὰ στομ' ἐχων ἀγορευοις.

Notatu dignum est, hanc rationem loquendi, quae sarmitaris sermonis speciem prae se fert, in foedere Eleorum ut solemnem formulam Pro imperatum usurpari V. mea ui Corpus Inscr. Graec fasc. I. P. 26. ut συμμαχία κ μ έκατον ἔτεα, et quae alia ibi plura huiusmodie tanti

De optat in eum ἄν in optando. Alter usus in optando positus est, iis quidem ut de eo, quod viamus, quaeratur quomodo vieri possit. It

183쪽

LIB. HI CAP. Io I ritque hil Dequentius, quam via αν, in hoc genere est.

πως ν λοίμην συν τοῖςδε τέκνοις κοινον ἐς Αιδην καταβασα.

Vide ibi arviandum, et alaenarium ad I pol. 208.

qui tamen quum, ut solet, exquisita Utare, Sophoclem fortasse semel tantum πως ἄν ita posuisse dicit, fallitur. ide Brunaium ad Al. 388. Non solum autem πως αν ita usurpatur, sed qu0dvis aliud interrogativum vocabulum, quod quidem rei aptum sit, eam rationem admittit.

Reliquum est ut de sententiis conditionalibus et M libus videamus. Et in conditionali quidem sententia duplex est par eviae ἄν cum optativo constructio, altera Pro a Veterum vicorum, Parsiculam sic adiectam habens, ut magis ad Voculam conditionalem, quam ad mativum pertineat: quare cultior sermo ut non necessariam omitti mad α. 5s., τρείδη, νυν ἄμμε παλιμπλαγχθέντας λάψ ἀπονοστησειν si κεν θάνατον γε φυγοιμεν.ε. 2I3.

εἰ τουτω κε λάβοιμεν, ἀροίμεθά κεν κλέος ἐσθλον. Quibus in locis ne putes posse significari, plurimi obstant alii loci, ut Iliad. c. s.

των κέν τοι χαρίσαιτο πατὴρ ἀπερείσι' ἄποινα,

184쪽

3 2 DE PARTICULA δυαικεν ἐμε ζωον πεπυθοιτ' ἐπὶ νηυσὶν Axαων. quae Verba etiam at 3 . et λ. 134. leguntur, sed in hoc Postremo loco ouussa Particula D. Adde β. I 23. . Ist.205. . I I. 283 362 445. . 288. . 22s. v. 346.5s2. Hesiod. O. et D. 35s. 32 6so. Praeposita est pa ticula d. i. 223. τοὐκ εἰ μοι δοίης σταθμών ροτῆρα γενέσθαι. iterata apud Hesiod O et D. 23.

ει δέ κεν κταποδην πο καὶ σφυραν η τάμοιο.Iliad. α 54s Wolfius ex coniectura, ut videtur, dedit: ὁ δέ κ' ἐγων ἀπάνευθε θεων ἐθέλωμ νοῆσαι, μητι σν ταυτα καστα διειρεο, ιννει μετάλλα. recte fortasse Verum tamen non ut vitiosus putandus sit qui vulgo legitur optativus. Is enim facit ut sensus sit, ει δέ κ' ἐγων ἐθέλοιμι, quod apodosin Postularet talem, υκ ἄν γνοίης ταυτα, Pr qua sortior infertur ad- momtio. inus euam probem, ut id hac opportunitate addam, Aristarchum, Iliad. . 23. ἐθέλωμι scribentem:

ἀλλ' ora δὴ καὶ θω προφρων ἐθελωπι ἐρυσσαι, αιτῆκεν γαίν ἐρυσαιμ αυτῆτε θαλάσση. Non enim facturum se id Iuppiter indicat, sed dicit, quid,

si vest facere, futurum sit. Rectius, ut in re vere futura, restitutus coniunctivus Iliad. ι. 39T.

τάων ῆν κ' ἐθέλωμι φίλην ποιησομ' ἄκοιτιν. Sic etiam d. . 48s. Ovει τροφου vuης σε ἀφέξομαι, πποτ' ἀν αλλας δμωἀς ἐν μεγάροισιν ἐμοὐκτείνω υ γυναικας. Is quoque vulgo optatio legitur. Diximus hoc genus constructionis epicorum Proprium esse, ut Vel ProPterea suspectum esse debeat, quod apud Euripidem Androm. III. legimus: ει τι ἀειαν πάσχοι τις ἀμηχανον, ἀλκῆς

185쪽

LIB. III. CAP. II. 1 3 At facile codicum quomimdam scriptura πάσχη monstrare potest, scribendum esse υτ γαρ ἀν πάσχp. Altera constructio particulae αν cum optativo in se tensa conditionali ea est, quae Particulam cum ipso iungi optativo postulat, facitque ut vel posse quid fieri, vel quidquid etiam sine particula condisonali optativus cum ἄν notat significetur. Νam differt hoc genus ab illo, de quo supra dictum, in quo ominos Pro rectae orationis contu etivo positus est. In his enim, de quibus nunc dicimus, nihil imi particula conditionalis vel finalis ad optativum rectae orationis cum ἄν coniunctum accedit. Et posse

quidem significatur his in locis Aristophanes si IIS . εἰ μη πέρ γ' ἄμα

ἀυτὴ γένοιτ' ἄν γραυς τε καὶ νέα γυνη. Xenophontis Cyrop. III 55 τους δ' ἀπαιδευτους παντάπασιν ἀρετῆς θαυμάζοιμ' ἄν , ἔφη, ω ρυσάντα, εἰ τι πλέον ἀν όφελησειε λογος καλ- ρηθεις ει ἀνδραγαθίαν si τους ἀπαιδευτους μουσικῆς ἀσμα μάλα καλῶς ἀσθἐν ις μουσικην. Vide Aeschin de falsa leg. p. 265. Reish. g. s4. p. II. Beis. Demosth. p. 44, 2s. Is 20. ubi Beiserus indicativum sine ἄν posuii 582, 24.

Pro futuro autem, ut in Xeno . Frop. IV. 2, 37. ἄγετε νυν, ἔφη, ὁ ἄνδρες, ει τινες μῶν τα μἐν κακἀμισειτε, ἀγαθο δέ τινος παρ' ήμων βουλοισθ' ἄν τυγχάνεικVide Platon Protag. p. 32s B ubi conserendus Heindo fius p. 535. on recte vero olim iudicavi de Pindari ve

his Pyth. IV. 468. 263.

εἰ γάρ τις ορους ὀξυτόμα πελέκει ἐξερείφαι κεν μεγάλας δρυός, αἰσχύνοι τέ οἱ θαητὰν εἶδος. Videtur ibi uis in μεν mutandum esse: nam monstruosum ἐξερείφη κεν habeat sibi qui invenit. Eadem, quam particula εἰ vere conditionalis rationem habet, etiam tum obtinet, quum interrogasVa est, an

186쪽

παῖ, εἰ τις αν ἀπο σου πορος προςγενοιτο Sic etiam VIII 3, 26. et alibi saepissime. Ad hoc genus constructionis pertinent etiam partic lae, et πως, quomodo significantes, quae saepissime cum optativo et ἄν coniuriguntur. Nam etiam sine illis particulis orauo optativum etia habitura esset. Xen

oum ἐκοινωσαντο, πιος ἄν et εἰρήνη νενοιτο, αυτοὶ

δὲ ἐβοολευοντο. Vide III. R I. IV. I, 40. VI. 4, 28. Demosth. p. I95, 27 345, II. 32,22. Platon Phaedrip. 23I A. Conserendus ad eum dialogum Hel ornus P. I98.

Addam his aliud genus optativi in sententia conditi nati cum Particula ἄν consociau, cuius ratio quum lateret viros doctos, tollendum iudicarunt ἄν, ut Herschius apud Pindarum Nem. VII. I 3I. ειυ αυτ καὶ θεος ἄν ἔχοι Potest ita accipi etiam illud Xenophontis in initio Agesilai, ubi Schaeserus removendum censebat ἄν ουναρ ἄν καλῶς ἔχοι, εἰ οτι τελεως ανῆ άγαθος ἐγώετο, διὰ τουτο uti μειονων ἄν τυγχάνοι παίνων. -- quam nihil impedit quin hic locus etiam sic intelligatur: malam esset, si, quod perfectissimae virtutis vir fuit,

ne tenuior m quidem posset ιaudationem nancisci. Tenendum est autem, quod ad collocationem par oulae ἄν in hisce sententiis conditionalibus attinet, nihil interesse, utrum statim Post Particulam conditionalem, an interpositis aliquot Vocibus, an demum Post Verbum Ponatur Demosthenes P. 15 s. οἷς ἄν πω ληφθείην, ταυτα πραττεον. 6T, II. πως ἄν τις νομάσαι. Is 24 ώς ἄν συνταχθείητε. Xenophon Hellen. I. I, s. οἱ- μαι ἄν, αυτων εἰ καλως τις ἐπιμελοιτο, O Dαι θνος, οποίω ἀν ἀξιωσαιεν Demosthenes P. 286, 28. αἰν ευ-

187쪽

se optat in eum αν in sententia D na ιλParticula, in sententia finali cum optativo, qui non sit Pro rectae orationis coniunctivo Positus, ibi tantum usumatur, ubi finis is est, ut possit aliqvid fieri. Et steiam Homerus d. g. 52. οῖ πατρος μἐν ἐς οἶκον απερήθασι νέεσθαι 'Λαρίου, ἔς κ' αυτος ἐεδνώσαιτο θυγατρα,

αἰ χ ρκ' ἐθέλοι καί οἱ κεχαρισμένος ἔλθοι. Sic ibi scribendum, non, ut Vulgo μέν ολ μ 156. ἀλλ' ἐρέω μὲν ἐγών, να εἰδοτες ῆ κε θάνωμεν, ῆ κεν ἀλευάμενοι θάνατον καὶ κῆρα φυγοιμεν. n. 295. νων δ' οι σιν δυο φάσγανα και δυο αυρεκαλλιπέειν καὶ δοιὰ βοάγρια χερσιν ἐλέσθαι,οός ἄν ἐπιθυσαντες ἐλοέμεθα. Sed is 530. ἰσχεσθε πτολέμου, 'Iθακησιοι, ἀργαλέοιο,

si κεν ἀναιμωτί γε διακρινθειτε τάχιστα , non est cur posthabeatur quod libri nonnulli praebent διακρινθῆτε Sophocles Oenomao apud Aristoph. Av. Iaaz. νενοιμαν αἰετος υ νιπέτας, ως ἄν ποταθεώὶν υπὸ ἀτρυγέτου γλαυ--κας επ' οἶδμα λίμνας.

Quem lacum E fletus ad soph. m. IIII quod Atticos

188쪽

HO DE PARTICULA ἀωnon ita loquuios putabat, Simonidis vel allus lyrici esse suspicabatur. Euripides Iph. T. Io24. OP τι δ' ἀμε νων με κρυφειας λάθριν;

Demosthenes p. 66, 2. πειθ υμελ οἱ καθημενοι, ως μιεν αν ελοιτε δικαίους λογους καὶ λέγοντος αλλου συνείητε, ἄμεινον Φιλέππου παρεσκευασθε ' ως δὲ κωλυσαιτ' ἀνέκεινον πράττειν ταυτα ἐφ' ων ἐστὶ νυν, παντελως αργως εxετε. Variat ibi scriptura, aliis libris ιπητε et συνέητε vel συνωιτε exhibentibus. Nimis breviter Sina erus: ,,συνείητε, ut DPortebat, e erus. Ego quidem cur in priore membro orationis optativi positi sint, fateor me non eraPicere. In altero autem membro et res ipsa et collocatio Particulae optativum tuetur. Me vero in Sophoclis se mento apud Stobaeum Sem. XL. 3. legitur rμη μοι κρυφαιον μηδεν ἐξεληλεπος κλεῖθρον γαλουδέν ως δ' ἄν ευπετες λάβοις, γλωσσης κρυφαιον ουειν οὐδιέρχεται.

υ Q e v imperativo. Dubitatum est, an etiam imperativo iungi possit ἄν Acsuerunt, quibus id non esset offensioni, in iisque ipse R. Benueius, cui modeste contradixit Lennepius ad Phalar. p. 3IO. Nisi egregie fallor, accidit criticis hic quoque,

quod saepe, ut viderent Verum, sed eo uti nescirenti amrePugna sane, cum imperativo, qui modus verbi ita d finitus est, in non videatur conditionem Posse adsignificare, Particulam conditionalem ἄν construi Verum temere t

189쪽

LIB. IV CAP. I. me ageret, qui, sicubi addita reperitur, statim eiiceret, nec reputaret, Posse eam fortasse alio reseret. Ac multis id modis fieri potest. In ipso illo Phalaridis loco ep. IsT. quum libri habeant ν άνεπαχθέστατον - προέδεχου, ego quidem non tollendum αν Putem, sed addendum ei ως σώματος μἐν ἀ ἀρρωστίαν θεραπευε τεχνη ' ρυχῆς δε νοσον ἄται θάνατος, ο ιός, ἐπαχθέστατον ἀντὶ πολλιον κα μεγάλων ἀδικημάτων , v άκουσωνῶν ἐμοὶ προςτρέπεις, αλλ' ἐκουσίων ων αυτος ειργασαι, προςδέχου Apertum est, sic iungi quidem ἄν cum imper suo, sed non consuui sensu est enim ιό άν ἐπαχθέστατος ι'. agis dubius videri potest Aristophanis locus Ach. Iaso ubi φιλησατόν με το περιπεταστον κἀπιμανδαλωτον ἄν in edd. Vulgaribus scriPtum est, sed codd. Pa sculam omittunt. Sunt illa antistrophica, in quibus miram in modum grassati sunt Veteres metrici, quum irim uos voluerunt restituere. Quae erae scripturae sint, ambiguum est, quum propter librorum dissensum, tum quod in antistropha versus excidit Quod si recte codd. habent, φιλήσατον με μαλθακώς, χρυσίω, τὰ περιπεταστὰν κἀπιμανδαλωτόν, quod sane ita ridetur, posteriori huic versui respondet is, qui addito in libris quibusdam Ουν quartus simPhae eSt, ἐκειν δ' Ουν αἰακτὀν ἄν γένοιτο. Ita quinius versus antistrophae, qui trimeter iambicus fuit, interiit. Et sic exemptum est hoc exemplum iis, quae ἄν cum imperativo iunctum habent. Non utilior est Rhesi

V. 685 in quo quod scriptum est, παιε, παμπάς τις ἄν, quum propter alia eius Versus Vitia, tum eo suspectum est, quod verba τις ἄν in quibusdam codd. desunt. Omnino illa scena pessime habita est, vitiata etiam choro in hemi- choria distancio, quum singuli potius caniores distinguendi fuerint. Os quidem versus, qui scenam Plane Perturbant, sic scribendos coniicio:

190쪽

τον κτενουντα σε.

φίλιον ανδρα μὴ θενεις; Μulium ab his differt illud Platonis in Alcib. I. p. 122. D.

His αυ τι καὶ πλουτα προςέχεις καὶ κατά τουτο δει τε εἶναι, iniri τουτο ἀν ὴμ ιν αρρητον εστω, ἐάν πως αισθηου I. Quamquam eam scripturam ex editionem mariana Propagatam esse, a But anno monitum est in praefatione ad IV. dialogorum ed quartam P. IV quum neque codices nec priores edd. ἄν habeant. Sed fatendum est tamen, potuisse addi, ut quod non ad imperativum, sed ad ι δἐ τουτο pertinea Plane ita loquutus et 'pus apud Si baeum I. M. P. T. 8. τα δἐ εῖδε αυτάς καὶ τα μέρεα ουτω κά τις ἀθρησάτω. Ita editum a Graissordio Cod. A. και Vulgo ουτως ἄν τις. aximus Tyrius diss. II. c. T. P. II6. d. Reish. κἀν τουτ τις μων το πάθος ζηλωσάτω. ale ibi Reishius coniecit κάν τουτφ. R censores etiam omisso τουτο, ut testes ad Lye 424.

σου εἰ τουτο μ4 α γράφεις, κἀν λέγε μι ἐπεπτάσει 6τικῆ μέγα τουτο γράφεται ' de quo loco monuit L heckius ad Phryn. p. s. Iam iudicari poterit etiam de X nophontis verbis Anab L 4, 8. ἀλλ' οντων ἄν είδοτες

οτι κακιους εἰσὶ περι ήμει νημεῖς περ ἐκείνους In quibus orsonus quantocius tollendum censvit ἄν, quem sequuti sunt alii. Et esse tollendum, si pertineret ad imp rativum sed est ad ἐδοτε referendum, quod divisim si haec enunciasset, dixisse Αντων καὶ ἐδεῖεν ἄν. . Posset

defendi etiam infinitivus cum ἄν pro imperativo positus in II. Stephani editione Herodoti III. 55. ἐχοντων διμητε οι προτεροι μηδεν των ἀμυνουντιον μοτε υτοι,

πλὴν ἐγχειριδιων ' τουτ ει ἀν ἔχειν Sed hodie editur, nulla scripturae diversitate adnotata, τουτο δὲ ἐά ἔχειν.

라틴어 텍스트