장음표시 사용
3쪽
ACADEMIAE OE0RGIAE AUGUSTAE AD SUMMOS IN PHILOSOPHIA HONORES CAΡESSENDOS
5쪽
Prooemium. Proximis temporibus in Taciti scriptis investigandis
sive quod ad meliorem textum ossiciendum sive quod addictionem et sermonem accuratius definiendum attinet, multum viros doctos esse versatos non solum probant
multi libelli, qui usque ad hoc tempus in publicum prodierunt, Sed etiam maxime ex eis apparet, quae W0elininus, vir de Tacito optime meritus, in Philologesi summo studio congessit hujus viri diligentia doctrinaque factum eSt, ut prorsus nova Tacitinos libros tractandi ratio aperta inductaque sit. Is enim eam viam primu monstravit, qua distincte, quomodo per Singulas Scriptoris aetates dicendi rati per ipsum mutata fuerit, intellegi p08Set, et multis exemplis ipse luculentissime probavit certas in aciti libris inde a Dialogo usque ad extremum Annalium librum dicendi leges deprehendi et con-Stitui posse ad quas conficiendas qui in posterum Tacitinis studiis sese dedituri essent, jure adhortatus St, ut
accurate Singula quasque res tractarent omnesque lo-c0S, quibus Su comprobaretur, afferrent hoc tandem modo verum justumque exico Tacdeum emitti posse.
Mihi am iura prasipositionum disquisitione anquirenti
primo quae in unaquaque maxime commemoratu digna viderentur, exponere in animo erat, Sed hanc rationemih XXV, 92-131. XXVI, 92-166. XXVII, 113-149.
6쪽
rejeci, cum ad illud consilium respiciens ' tum quia qua Bootticher in exic Tacit et prologomeni protulit, mihi satis probarunt non multum prosci, si certae tantum praepositionum significationes eligerentur; ac nuperrime quoque Draeger nonnulla summa industria in libro, qui inscriptus est Ueber Syntaxon Sti des Τacitus Leipgig 1868 magna ex parte quae apud di- toros huc illuc in notis obvia erant, jam congessit. Quibus causis commotus optimum fore putabam de ratione, quam Tacitus in uniuscujusque praepositionis Si Secutus sit, agere, ita ut nihil quod mentione dignum esset silentio praetermitteretur, non solum omnia, quae apud hunc Scriptorem inveniuntur, exempla praepositionum afferens a et in ordines classesque redigens, sed etiam rationem, qua praepositione collocaverit, quas inter se commutaverit, qua praeter alios Scriptores maxime adamaverit, quibus significationibus in minoribus tantum scriptis, quibus non nisi in Historiis aut Annalibus usus sit et qua sunt similia expliean et demonstrans. Delarmis praepositionum, Si re pOSent, neceSSari Commemorabuntur. Sed rem ita institui, ut ad Tacitum fere Solum respectum haberem, non quia melius mihi videbatur unumquemque Scriptorem Seorsim tractare, ut di- Versitas Singulorum clarius eluceret, sed quia exica hodie quoque Sic comparata Sunt, ut a Xempla exhibeant,
quae Summo studio et labore in Handii ursellino collata sunt: hoc ad praepositi0ne quidem pertinere, qui
δὶ quam ob causam occasione oblata nonnullas praepositiones accurate adseribam.
2 Socundum Halmi oditions Lips II 1858 et 7 versuum
numeros quoque addidi non solum quo celerius Oeos revolvas. quia saepissime eos non exscripsi, Sed etiam ut errores auferantur, quum S epius in uno capite eadem Praepositi insit.
7쪽
in a re versatus est, non nescit. Quam ob causam in
singulis ad hunc librum maxime lectores ejicio. Est autem dignus Tacitus, cujus in praepositionibus
USurpandis usus accuratius quam usque ad hoc tempus factum est, pertractetur, quippe qui quam maxime ingularis et exquisitus it. Cum multa apud ceteros Omnes scriptores trita acitus ejecit, tum quae Sua aetat0 oblitterata erant, revocavit et novas quasdam dictiones
induxit in sermonem latinum. Sed rem ipsam videamu80 pauca mihi afferre liceat. Prorsus desunt apud Tacitum praepositiones: ubter ablativo junctum, quum non nisi apud poetas et raro quidem inveniatur cum accusatiVo conjunctum Semellegitur,onn. XII. 3. ): absquo Quintiliano aliisque, sed raro, usitata cf. Hand urs. I. 8.), clam adverb. Hist. II 8. 14.) versus f. Ruperti et rit ad Germ.1, 7. Orma, quae est ab non usu eS Tacitus. s.
Diat. 25, 1 et 33, 1, ubi in ejus scriptis a te legitur. Omisit autem aditus qua in ali0rum libris tanti
voluminis frequentissime Occurrunt maXime . . pud alios scriptores in usu 8Se formula ἡpraeter modum, pr. morem, pr. Opinionem. et quae Sunt similia, nemo
nescit apud Tacitum non inveniuntur uno loco in Hist. II. 29. 14 praeter spem excepto. Atque etiam huic praepositioni vim illam comparativam praeter ceteros etc. non tribuit aditus. - omnibus scriptoribus praepoSitio propter sensu causali se egen Saepissime usurpatur: si ad Tacitum respicis, casu fortuitoque lactum Sse putemus, ut haec praepositio ab eo bis tantum admissa sit, in Dial. l, 21 et Hist. I. 65. 3, ubi proxime accedit ad vim praepositionis de ' quum Sensus sit multae in vicem clades, crebrius infestiusque quam ut tantum de Nerone Galbaque ageretur', Sicut locali Sens eben, mah bei in Annalibus inest
8쪽
I. 50, 4. II 41, 1 et postposita IV. 48, 1. XIV. 9,
6. XV. 47 6. - tiam prope semel invenitur in Hist.
nem ventum', id quod eodem modo exprimitur per pra positionem Iumta in A. VI. 13, 1 juxta seditionem ventum. - Quo saepius autem Tacitus ut in aliis rebus sic in praepositionibus verba apud alios trita vitare studuit, eo magis id egit, ut quae in horum loco usurparet, ita eligeret, quo Suo Sermoni novum magisque sibi proprium colorem ac dignitatem adderet: neque dubitamus quin consilio factum sit, ut e C. praeter unum locum in H. III. 32, 5 ubi ἡ praeter L in Silami es Woelmi in Philol. XXV p. 116, qui anastrophes Nempla pleraque collegit. haec praepositio praeter locos allatos a Bootticher in leX. Tac. s. h. v. et a Woelmi l. a. ut postposita omisit XV. 47, 9ὶ otiam invenitur locali sensu Germ. 17 2. 33, 1. 2, 1. Hist. I. 41, 5. 44, 8. II. 49, 17. 55, 6. III. 71, 12 74 4. 82, 2 et . Ann. II. 49, 3. VI. 1, 5. of Draeger l. a. g. 100.ῖ Locali sensu an vortiber inest in Hist. IV. 30, 7 et Ann. II. 78 6 translaticio α - ausgenomme Agr. 12, 15. H. V. 8, 4. 10, 6. Ann. I. 13, 11. XIII. 19, 3. 45, 6. abge- Sehen O Agr. 4, 10 45, 17. G. 44, 6. H. I. 3, . . , 5. m. II. 30 1. 3, 15 additum quoque IV. 58, 3. XIII 8, 5. 2, 9. XV. 12, 5. XVI. 21, 13. Quantum autem Tacitus paullatim
pro magis Vulgari .praeter praepos. super , qui usu primum invenitur apud Livium, adamaverit, cognoscitur, si conspectui subjiciam praeter locos supra allatos Agr. 17 10. G. 30,12 32 3. 43 18. Η Ι 8, 4. 14 5 51, 19. H. 8 6 24, 17 30 12 44, 13. III. 26, 11. 39 6 80 9. V. 38, 3. 58, 15. V 26, 2. m. m. 3, 5. 22, 1. 3, 5. 67, 5. IV. 11, 1. 44, 2 46, 4. 56, 15. 60 14. 5, 3. In libr. V. VI. XI prorsus non inest super praeter XI. 16, 19); in libr. XII. 9 6 25, 6 33, 1. XIII. 8, 18 18 7. 37, 1. 7, 3 praeter 57 83. XV. 35 3 50 10. 58 9. 72, 7. XVI. 10 11 praeter 35, 6 omnibus locis. Quo simul intellegatur, scriptorem nostrum huic praepositioni
9쪽
praedandi cupidinem legitur, semper sormulae instar dicat super insitam ferociam Hist. II. 94, 11. III. 45, 2 levitatem ΙΙ. 101, 4, pervicaciam III. 77, 21, vanitatem IV. 55, 8. V. 23 8 in Annalibus autem, ut est brovior dictio, tantum L 59, 3 et similiter XII. 33, 1. XIII. 18 7. - Ut aliud unum Xemplum proferam: Draeger in ditione in m0nuit ad IV. 69 pone nisi apud
p0etas et apud veterrimo recentioreSque Scriptores n0n usurpari, sed et apud Ciceronem et Livium a invenituro quod ad Tacitum attinet, erat c0mmemorandum, eum hac praepositione nondum in minoribus scriptis usum
fuisse, in Historiarum autem libri II 83 9. III. 60 4. 84, 26. IV. 82, 3 et Ann. II. 6, 4 non nisi pone tergum', pr qu numquam BOSt tergum ' Scripsit, saepius, a tergo', atque extremo Oc IV. 69, 3 demum pone foros dicere. Adverbium pone apud Tacitum non legitur. Haec ut in prooemio sussiciant. Nonnullas tamen
alias praepositiones hoc l0c statim adjiciam, quum Draeger in libro, cujus Supra menti0nem feci, et duas
paullatim magis magisque sere solam praepositionis praeter vim tribuisse, reliquos praepositionis super accusativo unctae locos adscribam ex librorum ordine in minoribus enim scriptis inferior est haec significatio, in Historiarum libro primo jam sola valet, in ceteris autem et Historiarum et Annalium libris multo praevalet exempla tamen ipsa videas, quae hoc loco attulisse sufficiat quamquam nonnulla maxime insignia sunt, de quibus fusius disputetur in Dial omnino super non invenitur in Agr. 29, 12.
in Germ. 10, 3. 25, 10 et 11. 28, 21. 31, 5. 33, 6 in Hist. II. 22, 7. 5, 17. III. 19, 2. 27, 10 28 6 48, 11. 7, 4. 4, 13. IV. 53 12 69, 3. V. 1, 4. 17, 2 in ΑΠΠ. I. 56, 4. H. 6 8. 3, 3. III. 12, 27. 14, 6 74 22. V. 40, 26. 59 8. XIV. 4, 15 5 5.
10쪽
Sane commemoratu dignas silenti transmiserit: nfra μos Boettich. in lex Tac. omisit Ann. XI 20 14), Hand III, 374 et Secundum', non quidem propter locos, ubi vulgari sensu se gemass positum est G. 10, 7. 26, 4. H. III. 70, 2 l. IV. 8, 2. 45, 2. Ann. IV. 20, 7 VL 16, 17, sed potius respectu habito ad H. III. 7, 1 et Ann. IV. 43, 4 - Gunsten), quo de S Boettich. lex. Tac., leX. Orceli et Freund. s. praeterea sellium , 10, 0 si contra te lis data erit, mihi ex sententia debebitur; sin vero secundum te judicatum erit, merces mihi ex pacto debebitur et in duarum praepositionum, quae rarius apud Tacitum reperiuntur, usu illustrando plures praeter alia Saepissime Surpatas locos addiderit, ita ut qui Taciti Scripta non accuratius cognoverint, lacile in opinionem vocari possint, Saeptu ei Scriptorem usum esse Sed citra Draeger . . . I), quod sensu
locali λ inest in gr. 25, 7 et 1in XII. 22, 14. invenitur tantum in line Agr. 0, II. 35, 6 cf. Philol. XXVI, 08. Hand II, 3. II, 76, sicut cis dies- seit Ania. I. 56, 2 et XI. 9, lx, quum corrupta Sit codicum lectio XI. 30, 6 et XII. 56, 4 atque praep0Sitio circa ' Draeger l. a. g. 6), quae vi locali H. I. 70, 3. III. 3, 4. 69, t. V. 7, 0 dicitur, etiam in in Botrosi Dial. 22, 2. 28, 12. Ann. I. 65, 9 cf. Verg.
Aen. IV, 400), ut circum locali tantum SenS USurpatur . II. 55, 6. V. 22, t. An n. II 64, 3. Rarius quoque quam forta8Se exspectaveris, praepoSitionem
rae' apud Tacitum invenies, Dial. 5 5 ex Halmiti saepius oppositum tra=ι3 cujus locos attulisse, quum nihil mentione dignum habeat, sufficit: α Agr. 25, 2. G. 29, 15. 44, 1. 45, 1. H. H. 39, 12 44, 20. III. 34 4. IV. 12 6. Aran. II. 11, 1. XII. 56, 4 eod. cis in. y H. II 6 6. . . . 23. 13. Ann. H. 19, 3. V. 8, 3 17, 12 cf. oelfflin Philol. XXV. 103.