장음표시 사용
2쪽
4쪽
PRAEPOSITI ECCLESIAE CLARENSIs
6쪽
AB ANNO CCCCI. AD ANNUM DCLXX.
A ERTaus jam annus proeedit laboris hujus nostri atque operae, cujus molestiam aequo animo toleramus ci : minimo delaturos rati, quibus denique, parte hac operis tertia absoluta. utile aliquid ac jucundum
attulisse videamur. exposuimus autem volumine superiore, quae prima Ecclesias Africanae aetas, quae florens veluti adolescentia suerit: quam ad viriditatem etiam quamdam maturitatemque perductam ostendi Iuus. hinc eadem, quum firmamentum stabilitatis suae habere aliquamdiu visa esset, canescere eluidem paullatim, atque ad senectutem deflectere coepit: sic tamen, vitam ut esset multo prodaetura longius, nisi eam vis ademisset. neque enim senio ipsa suo consecta periit, sed hostium armis
oppressa succubuit. quamobrem haec quoque Annalium pars vel ultima perpetuam prope magnorum exemplorum seriem exhibitura est . in quibus vix ulla senescentis virtutis indicia recognoscas: ut Ecclesia illa, quae tanta eum laude adoleverat, cum dignitate etiam cecidisse videatur. do quo quidem nec mirari sapiens magnopere debet, qui sequentis aetatis vices et immensos illos maximarum tempestatum suctus meminerit, quibus deindo Astica paene obruta est: quum barbarorum exercitibus per omnes provincias infusis. indigenae omnes, vexati fugatique, urbes passim direptioni atque incendiis reliquerunt. plurimum nempe, ut solent, adversae res ad longum tempus Ecclesiae huic profuerunt, ut philos phari cum Apostolis edoeta, eaelestia jam periculis Contemptis spectaret, et iis, quae eripiebantur, bonis aeterna praemia anteponeret. hinc rursus Mart Trum seges, hinc Consessorum ingens numerus, hine sortium Episcoporum egregii manipuli exstitere: quorum utique constantiam flagrans illa Mati aevi et immortalium honorum spes ac fiducia roboravit. quae
ii Seribebam haec Romae an. M- - .
7쪽
quum ita sint, omnes jam . qui Christianam virtutem suspiciunt, et insignium sectorum cognitiono delectantur. hanc item historiae nostrae partem neque inutilem sibi neque ingratam esse intelligent; nos vero. qui eam incohatam perficere conati sumus . operae pretium fecisse nobis videbimur, quod res maximas et memoria dignissimas, neque dispersas vagari, neque abditas latere diutius passi simus. ANNUS CHRISTIANUS CCCCI.
Aurelio Discoseo Carthaginiensi
I. CONAULEs fuero Fl. Fravitta. Ragonius Vineentius Celsus. hic ita Occidente, illo in Oriente. cujus et nomen vario effertur: nam et μα- vitus et Flabitus in Fastis audit, atque in veteri epitaphio Finevitta si . Africam Proconsul, idem, qui anno superiore. Pompejanus regebat: exorcitibus praeerat Bathanari iis Comes, ad quem lex missa contra eos. qui Marcharidi proscripti bona apud so reeepta condiderant . nec fisco Teddebant. unus illo ex antesignanis fuisso putatur iactionis Gildonianae,
quae tota proscripta est: nec jam cetera notus. enim vero et aliis II
Norius Aug. praeclaris legibus latis. ut Asricanis provinciis opem tulit, sic Africanae etiam Ecclesiae prospexit. nam hoc anno Clericos Monachosque a lustrali collatione immunes esse jussit. Quicumque, inquit , Catholicae religionis Clerici intra eum modum, uiuia Nictus emendi τendendique usum lege praefinitum exercent, ab auraria Pensions
hiabeantur immunes ab L . quoque, quos a publici laboris actu et
gradas Clericatus, et quod non minus est, sanctior vita defendi ι, Praecis'imus temperari. atquo haec pientissimi Principis erga Catholicos indulgentia eo maxime spectabat, ut schisma Donatistis ipsis gravius in dies atque odiosius esset, societas vero Catholicorum multo optabilior
videretur. hoc idem urgebant clarissimi Episcoporum Aurelius , Alypius. Augustinus, Possidius, alii, qni eos ad Catholi eam Ecclesiam litteris
invitabant, et beneficiis etiam demereri conabantur unus tamen hoc anno, isqtio externus, in Donatistis permovendis superandisquo felix fuit, vir omnem laudem virtute supergressus. magnao virginis Eustochii frater Pammachius. erat hic e semili A Consulari. et inter urhis Senatores Clarissimus: quumque opulentissimus esset. in Africa etiam atque in ipsa Numidia . ubi Donatistae potissimum tamquam in regno suo dominabantur, praedia et colonos multos habebat, qui sectao illi misero adhaese Tant. enimvero Pammachius, qui Catholica religiono nihil antiquius haberet. colonorum suorum vicem dolens, graves ad eos litteras misit. quibus dolorem suum significabat, nee so ferro posse ajebat, ut a quibus dominus appellaretur, iident a se essent religione alienissimi: optare so ehementer, ut errorem dediscerent, et seeum id est eum catholica
8쪽
Εeelesia sentirent, quacum erraro non possent. tantum autem apud eos nota domini pietas atque auctoritas valuit, ut mutato repente consilio, manus darent, et in sinum gremiuntque Catholicae Ecclesiae omnes confugerent. quamobrem Augustinus exsultans, quamquam Pammaclitum minimo do iacio norat, litteras tamen ad cum gratulandi caussa misit is , tamquam ad veterem amicum, quandoquidem eodem religionis et caritatis
vinculo jamdiu constricti, Deo uni ambo serviebant. Inm, inquit, simul eramus, et conjuncti sub uno capite viseebamus. in cujus caritate nisi radicatus esses, non tibi tam dilecta Catholica unitas foret . nec colonos tuos Afros eo terrarum , unde Donaιistarum furor exortus est, hoc est in media Consulari Numidia constitutos, tali admoneres adloquio, tanto feroore spiritus animares, ut deootione promtissima ad sequendum eligerent, quod te talem ac tantum virum non nisi agnita teritate sequi cogitarent: et tam longe a te locorum intervallis remoti, irent sub idem caput, atque in ejus membris in aeternum tecum deputarentur, cujus PraecePlo tibi temporaliter semiunt. quia porro alii erant Romae Semtores, qui landos in Africa habebant, et colonos iis praese-etos . qui Donati schisma sequerentur , se praeterea maxime Ct per ostendit, ut factum ejus ceteri imitati, rusticanos illos cohortatione sua ab errore revoearent. O quam multorum, inquit 4 , tecum pariter Senatorum , pariterque sanctae Ecclesiae stiorum tale opus desideramus in Afriea, de quali tuo laetam urs sed illos periculosum est exhortari,
tibi securum est congratulari. tum auctor eidem est, ut illis epistolam
suam legat: sic enim, inquit, ex tuo facto seri posse in Africa credent, quod forte dum puta ni seri non Posse , Pigrescunt.
II. At vero Carthagino Aurelius Episcopus ingenti animo Africa o universae utilitatem salutemque complexus, quae mox in Concilio magno pertractanda viderentur, in tabulas diligenter relata mature adornabat. opportuna autem responsum quoque ab Anastasio Pontifico maximo acceperat, ad quem anno superiore de Concilii sententia legatum miserat is , ut Cleri supplendi caussa, eum de Donatistarum admissione consuleret. qui quidem, etsi epistolam ejus non habemus, quantum ex ipsis proximi Concilii sanctionibus apparet. non tam se admissioni eorum adversari, quam fidei eorum voluntatique diffidere significaverat, ac magnopere hortatus erat, ut insidias Donatistarum caverent, et quae contra Ecclesiam Catholicam moliebantur. summo studio propulsanda curarent. Ubi
demum advenisse Episcopi visi sunt, quos Oxspectari par erat, Concilium idibus Septembribus in Secretarium Basilicae Restitutae vocatum est 6ὶ: in quo Episcopi ex Africanis omnibus provinciis consedisse dicuntur. primum vero epistola Anastasii recitata est, qua eos paternae et fratemnae caritalis sollicitudine ac sinceritate adhortabatur: post quam Gratias
9쪽
agimus, dixerunt. Domino nostro, quod illi Optimo ac saneto antistiti suo tam piam curam pro membris Christi , quampis in dioer
si late terrarum, sed in una cO age corrris constitutis, inspirare dignatus eSt. III. Exinde . qua ratione Donatistae, quo serio resipiscerent, traeiandi essent, diu multumque disputatum traditur s7 . ac tandem, quae Augustini jamdiu sententia erat, inquiunt Patres . Adnuente atque admonente spiritu Dei, elegimus cum memoratis hominibus, quam, is de Dominici cor ris unitate inquieta dissensione praecisis, leniter et pacifice agere 2 ut quantum in nobis est, omnibus, qui eorum communione et societate irretiti sunt, Per uniMersas pr incias Africanas penitus innotescat, quam miserabili errore depincti sunt. tum. quia constaret intererat . quemadmodum Donatistae adversus Maximia ianistas se gessissent, qui ab eis non aliter, quam ipsi olim a Catholicis, secesserant; litteras ad Iudices Africanos Concilii nomino seribendas censuerunt, ab iisque petendum, ut quo erant amoro erga Ecclesiam Catholicam, praestarent ipsi, quod non ubique Episcopi sacere possent.
nempe Iri judiciaria Potestate atque diligentia ex me Christiana quid gestum esset in omnibus locis, in quibus Maximianistae Basillam ob tinuissent , inquirerent , et Ceatis Publicis propter smam notitiam
Omnibus necessariam facerent inhaerem. tertio loco plaeuit, ut litterae ad Episcopos transmarinos atque ad Anastasium in primis mitterentur, quibus ostenderent, omnino ad Ecclesiae pacem atque utilitatem noees sarium esse, ut Donatistis, qni jam Clerici essent . ubi ad Catholi eos transire correcto consilio vellent . aditus in Clerum pateret, Episcopi tamen arbitrio, qui eos recopturus esse . qu madmodum apud majores diu obtinuerat: nec vero eo animo in hanc delitae rationem venisse se, ut sanctionem Italici Concilii dissolverent, Capuani. opinor, aut Romani, quod haerestica labo insectos. vel si errorem deponerent, a Ciero in perpetuum removebat; sed ut Ecclesiae tranquillitati consulerent, et unitatem omnium consensumque tuerentur: quin et paratos se esse, iis tantum veteres honores relinquere, quos ita recipi oportere ratio ipsa et Ioci temporisque conditio evinceret. denique decretum est, ut Legati praedicandae pacis et unitatis e Concilio ad Donatistarum Episcopos plebesve mitterentur, qui caussam eorum desperatissimam, defensionemque miseram atque inanem, Maximianistarum exemplo, quos a se damnatos
IIII. Post haee patrum reliqua cura suit, ut Cleri totius moribus atque Ecclesiae adminis traiiovi dignitatique prospicerent. praescriptum primo est, quinam e Ciero ab uxoribus abstinere deherent te , et ex veteri lego sancitum. eos esse Episcopos, Presbyteros, Diaconos: at de cetoris satis esse, ut uniuscujusque Ecclesiae consuetudinem servarent. jam res Ec-
10쪽
cleaiarum a nemine vendi voluerunt ο : si necessitas cogeret, Primalis et Episcoporum, quos ipse convocasset. consilium audiendum; si hoc temporis angustia non pateretur, quidquid actum esset, ad eosdem reserendum esse decreverunt: qui secus secisset, caussam dicturum. placuit Praeterea, ne quispiam Episcoporum . relicta principali Cathedra. ad Ecclesiam ullam in dioecesi constitutam se conferret, aut negotii privati Caussa ab ea diutius abesset. constitutum do pueris infantibus. de quorum baptismo per certissimos testes non coastaret, ut ii baptismo sine cunctatione ablueremur; quod Legati Maurorum requisivisso dicuntur, qui pueros ejusmodi multos a barbaris redimebant: iIidom quo Ecelesias consecrandas esse, si de earum consecratione Certi nihil traderetur. diem venerabilis Paseliae litterarum formatarum subscriptione, id est uno exemplo omnibus promulgari jusserunt: Concilii vero diem statum osso XI. kal. Novembres; et Primates ejus caussa admoneri Placuit. ne synodum ipsi suam eo tempore in provineia propria celebrarent. Cautum. n. Episcopus, qui Ecclesiao vacanti Intercessor sive curator datus esset, quaecuinque populi erga eum studia solent . illam ipso retineret; idemquo dare operam jussus, ut intra annum proprius ei Episcopus praeficeretur. ad tutelam ogenorum . no tota ea eura Ecclesiis incumberet, Defensores ab Augustis postulandos censuerunt, qui contra divitum potentiam eum Episcopis advigilarent. quo autem Concilii frequentiae consultum esset. Primatibus praescriptum, ut provinciae suas Episcopos in duas tresvo turmas dividerent. ex iisquo legi eurarent, qui ad indictam synodum
Proficiscerentur: ac si sorio sontica caussa detineri eos su hindo contingeret, eam ipsam epistolao sui, seriherent, quae a Primate ad Concilium Communi provincia o nomino mittenda estat. et Tractatoria appellabatur. si ne id quidem iis integrum esset, tu do mora sua ad Primatem reserrent . qui non retulisset. eptororum Episcoporum comm uuione careret. V. Confirmata insuper vetus lex nova sanctione dicitur, primum ne PresbΥteris aut Diaeonis, quos ob grave erimen a sacro ministerio rem Vissent , poenitentium moro manus imponeretur: tum ne qui Baptismo se iterato tingi passi essent, in Clerum unquam adlegerentur. duum vero Clericis, qui ob scelus manifestum a sacris exclusi essent . ut intra annum jus suum persequi. atque so apud Episcopos purgare fas esset. poena etiam in Episcopos dicta, ut Collegarum communione careret quicumque Monachum ex alio no monastorio vel Clericum saeeret. vel monasterio uo praeficeret: additum ius, no qui consensisset, clericus ibidem aut Praepositus essa poseel. statutu in de Altaribus, quae per agros Viasque tamquam Memoriae Martyrum excitabantur . si nullae ibi Martyrum reliquiae essent, ut ab Episcopis everterentur: si plebs turbis obsisteret, ut ea admoneretur, ne talia loea celebraret, sit perstitionemque vitaret. aediculas item ceterae tollerentur, nisi in iis reliquiae Martyrum essent, aut eos ibidem habitasse quondam possessionemve usurpasse, Sive Crucia