장음표시 사용
31쪽
Aurelio Disco o Carthaginiensi
I. CossuLATU laneti sunt Imp. Fl. Arcadius vL Sex. Anicius Petronius Probus: Asti eam Diolimus Proconsul continuato imperio rexisse videtur. at Vicaria praefectura Sapidiano data est; Comes et Dux limitis Trip litani Nestorius fuit: utrumque enim leges hoc anno ad eos datao designanti jamvero inter Donatistas, quos Edicta Augusti plurimum urebant. gravis erat commota clissensio: quum alii odiis incensi apertum latrocinium amarent. ac vi et armis obsistendum ducerent; alii contra mitioribus consiliis utendum, et Principem legationibus placandum arbitrarentur to. atque hi quidem, dum ceteri de moro furerent. Legatos in Italiam ea
de caussa miserunt, quos III. kal. Februarias Longinianum Praesectum Praetorii adiisse scimus sal. et enixo ab eo flagitasse, ut audirentur: quum autem sorte tum Ravennae esset Valentinus Episcopus Bajanensis. o senioribus provinciae Numidiae, Catholicus, se non recusare professos esse, ut eo praesente audirentur . sed neque ille ea a suis mandata acceperat . ut in ejusmodi contentionibus interessat; neque Praefectus
quod petebant, concedere poterat, quippe qui jam secundum leges, quae
contra eos 'constitutae erant, judicabat. sed tamen hie eam petitionem
in tabulas referri jussit: quod brevi Catholicis usui suit. quum ab Augusto postularunt, ut conventus ille celeberrimus Carthagine haberetur, in quo deniquo de Donatistis triumpharunt. II. Ergo Legati re insecta rediere : sed uni tamen ex illis tantum itineris profuit, ut errorem abjiceret, et Catholicam veritatem, ad quam eum Augustinus invitarat . amplecteretur. is suit Maximinus Sinitensis Episcopus: cujus deli ratioue Donatistae perculsi, tanta iracundia exa sere, ut praeconem mitterent, qui clamaret Siniti Quisquis Maximino communicaperit, incendetur domus ejus. hunc certe hoc anno otransmarinis, consilio jam mutato, rediisse tradit Augustinus. ut ex Legatorum illorum numero habendus esse videatur. porro Donatistas, 'γstquam eos spes legationis frustrata est, acrius in Catholicos excanduisse apparet,
in Numidia praesertim, ubi esseratae illae Circumcellionum cohortes impune dominabantur. declarant hoc litterae, quas Cleri et Hipponenses Ianuariano Donatistae miserunt, qui provinciae Primas inter suos habebatur, et Casarum Nigrensium Episcopus erat. in iis enim gravissimo de Circumcellionum saevitia questi sunt, quam illi tum omnem in Catholicos expromebant co): Non tantum, inquiunt, nos fustibus quassant, ferroqua concidunt a verum etiam in oculos exstinguendos calcem miato aceto, incredibili excogitatione sceleris, mittunt. domus insuper noatras comPi-
32쪽
Iantes, arma sibi ingentia et terribilia fabricarunt, quibus armati per
dioersa discurrunt, comminantes atque anhelantes caedes, rapinas, incendia , caecitates. rogant deinde Ianuarianum. ut qua erat apud suos auctoritate, modum aliquem crudelitati eorum furorique poneret; tum auctor sectae suae Episcopis esset, ut ex eorum sententia, qui Calliolicorum colloquium expetiverant. cum his aliquando pacati convenirent, et errore, apud quos esset, invento ac sublato. tot jam malis tantisquasi nem asserrent. III. Inter haec vero Aurelius, qui non modo Ecclesiae suae, sed ceterarum etiam, quae per Africam vexabantur, curam adsiduam gerebat.
maximisquo occupationibus distinebatur; quum de Ioannis Chrysostomi exsilio cognovisset, et de ea discordia edoctus esset, qua tum Orientis Ecclesiae flagrabant: ipse etiam operam suam cum Innocentio Pontifico
maximo contulerat . ut Ioanno revocato pax Ecelestis redderetur. itaque
hoc anno, quum in ipso exsilio, quanta erga eum Aurelii ossicia suissent. ex amicorum litteris didicisset. epistolam illo amoris plenam ad Aurelium misit c. , qua et gratiam ei plurimam pro tanto studio se habere testatur, et labores ejus egregiamque curam mirifice extollit. spe caelestium praemiorum proposita hortatus, ut pari animo de omnibus Ecclesiis bene mereri pergeret. id autem praestiterat Aurelius auctoritatem Concilii sequutus, in quo decretum fuerat cra, Placore, ut de dissensione Romanae atque Alexandrinae Ecclesiae ad sanetum Papam In noeentium scriberetur, id est, ut ipso Aurelius litteris Concilii nomine missis, Theoplitium Alexandrinum Ioanni inimi eum et Ecelesiae Romanae ea do caussa invisum
auctoritato Pontificis maximi in ordinem redigendum curaret: quo pax deniquo dissidio sublato firmaretur. ceterum, quod rideas, ex eo Canone homo quidam malae montis plano evincere sibi visus est, tantam Conciliorum esso pol eptatem, ut non modo reliquis Episcopis, sed etiam Pontifici maximo imponere Iegem possint c8 . at vero Augustinus Hippone eodem tempore cum Aurelio et virtutis constantia et laborum perpessione certabat . quumque Episcopis in Donatistarum admissione occupatis, Concilii convocatio in annum proximum rejecta esset; otii aliquid nactus, multam et utilem in scribendo operam posuit. primum autem Cresconium Grammaticum Donatistarum patronum aggressus est: de quo ille, quum libros suos retractaret, haec tradidit οὶ: Cresconius, quum inccnisset epistolam meam, qua Primas Partes, quae in manus nostras tunc
venerant epistolae Petiliani, redargui, putaυit mihi esse respondendum, et hoc ipsum scripsit ad me. cui operi libris quatuor revovdi: ita Sane, ut tribus Peragerem quod unipersa responsio sagitabat. sed quum
viderem de sola Maximianensium caussa , qua suos Schismaticos damna oerunt, et eorum aliquos rursus in suis honoribus recuerunt, baptismumque ab eis extra suam communionem datum non repetiperunt,
33쪽
responderi posse iaci cuncta, quae scripsit, etiam quartum librumcidi lilii, in quo id ψsum , quantum potui, diligenter atque eoidenter
ostendi. post liaee edidit idem librum Probationum et I stimoniorum contra Donatistas, quem et in parietibus Basilicae, quae Donatistarunt suerat. proponendum curavit: item alios hujusmodi libellos io , in quibus per sumina capita quidquid Donatistae schismatis tuendi caussa jactabant. siccurato refellebat. nec intacti hoc anno Manichaei fuerunt; nam auditorem corum Secundinum resutavit peculiari volumine . Quod, inquit. mea sententia omnibus, quae ad ersus illam pestem scribere potui, facile praepono Oi . cum Ariano item homine pugnandum ei suit, quem dignitas auctoritasque nimium vallahat. is erat Pascentius Comes domus regiae, vehementissimus fisci exactor. qui. ut ait Possidius si,). sdem Catholicam atrociter ac jugiter oppugnabat, et quam Plurimos saces dotes Dei simpliciori flde vicentes, dicacitate ac potestate exaeitabat
et perturbabat. curia eo autem Carthagine jam disputaverat, sed impetraro non potuerat, ut notarii, quae utrinque dicerentur, exciperent. itaque factum erat, quod ipso praedixerat, ut de ea disputatione salsa quaedam in vulgus spargerentur, ac Pascentius victum a so Augustinum gloriaretur. idcirco Augustinus, quum haec rescivisset, totam colloquii illius seriem litteris mandavit, et quid illo objecisset, quid contra ipse reposuisset, exstare voluit si a. Ili I. Sub id tempus Episcopum suum Proculejanum Donatistao Hipponenses amiserunt : ac spes inde aliqua ostensa Catholicis est, fore, ut abjecto erroro Augustinum Episcopum alii cuicumque praeserrent. sed brevi adsuere Circumcelliones, qui cum cuneis suis deducebant Macro-hium successorem designatum. Deo laudes inter cantica conclamantes; nam cae voces, teste Augustino ci 4 . in omnibus latrociniis quasi proeliorum tuba illis erant. eos tamen Macrobius. postquam honoro potitus 'ust, iactis corum irritatus au agis, quam delectatus obsequiis, male habuit. ac per Punicum interpretem adloquutus, honesta et ingenua libertatis indignatione increpavit: quae caussa suit, ut se illico e con- Cione proripientes, furentium more diffugerent. ceterum Macrobius nihilo aequiorem se erga Catholicos praebuit, et Augustino pertinaciter adver
Auressio Episcopo Carthaginiensi
I. CossvLEs rrocessere Augusti, Imp. Fl. Honorius Vi I. Imp. Theodo si us junior iterum. Proconsul ia Africam missus Porphyrius. rursum hoc
34쪽
anno Honorius Ecclesiae caussa severitatem in haereticos adhibuit. nam VIII. kal. Martias data lex ejus est ad Senatorem Praesectum Praetorii his
verbis ci : Quid de Donatistis sentiremus, nuρer ostendimus: praecipue tamen Manichaeos vel Phrygas stoe Priscillianistas meritissima seueria eater persequimur. huic itaque hominum generi rihil ex moribus, nihil
eae legibus sit commune cum c teris: et quae sequuntur. unde liquet. quanto illo studio Catholicae veritatis tenoretur. nam et graves poenas in eos sanxit, qui coetus haereticorum apud in haberi passi essent, et in rectores provinciarum, qui crimina ejusmodi ad se delata vel dig,imulatione vel gratia distulissent, aut eadem convicta temere neglexissent.
quod perutilo Africae fuit, in quam Manichaeorum haeresis eorumquosoboles jamdiu pervaserat. II. Episcopi interea. Donatistis passim resipiscentibus, Ecclesias suas non modo piorum numero augeri, sed etiam Basilicarum accessione nobilitari in dies magis confirmarique plurimum laetabantur. eas autem, ut rei memoria exstaret, Basilicas Restitutas appellare solebant ta . nec, si Episcopus quispiam sectam reliquisset, eum honoris socium habe recusabant, quamdiu Ecclesia vacaret, quae ei committeretur. Clerici eodem modo Presbyterique . si in gremium Catholicae Ecclesiae consu-gissent , ordinis dignitatisque suae gradum tenebant. sic enim sapienti consilio in superioribus Conciliis praescriptum suerat, ne quid osset, quod imbecilles Donatistarum animos a proposito retardaret. sed in tanta illa Cleri frequentia rari ad Ecclesiam ejusmodi homines adspirabant; neque paucorum annorum opus erat essicere, ut Episcopus vel Presbyter in Africa nullus, nisi Catholicus inveniretur. III. At vero Aurelius, quum provincias sero pacatas, et Ecclesias quietas esse cognovisset. Concilium denique indicendum putavit. cujus caussa legati e provinciis Carthaginem maturissimo adveneret idibus enim Iuniis incosatum esse constat ca . actum autem est in Basilica Tegionis secundae, in quam Aurelius Diaconis suis stipatus Patres ad consessum deduxiti atque illic primus eos adloquutus, gravem eatenus
molestiam Episcopis exhibitam esse dixit, qui quotannis ex Concilii
Hipponensis decreto tantum itineris suscipem coacti essent, nec Carthaginem solum, sed in alias quoque provincias convocati, tam diti ab Ecclesiis suis abesse debuissent. itaque viderent ipsi. num e re Christiana esse ducerent, ut Concilia magna ob caussam tantum Asricae communem vocanda esse decernerent. canonem porro sanciri placuit, ut si gravis caussa exsisteret, quae ad omnes pertineret, Episcopus Carthaginiensis. litteris da ea ro aee piis, Concilium in eam urbem indiceret, quae opportuna magis videretur; at si controversiae Communes non essent, in
iis eae provinciis, ubi ortae fuissent, dirimerentur. constitutum deinde, ut si sorte a judicio Episcoporum provocatum iasset, ac postea inter
o Cod. Theod. lib. xνL. Tu. r. L. co. in apud Bara Conc. T. I. P. OF o. oa de Mir. s. Steph. lib. I. c. q.
35쪽
utramquo partem convenisset, ut certi judices iterum de eaussa eogn scerent, ab horum sententia nulli jam provocaro fas esset. Legatos ad Principem legatione libera mittendos censuerunt Vincentium Culusitanum et Fortunatianum Siccensem, qui nomine provinciarum omnium peterent. ut Defensores Eeclesiarum sibi legere possent Scholasticos in soremibus actionibus exercitatos; ita enim Advocati tum nominabantur: utique iis . Postquam delatum munus suscepissent . pro negotiis Ecclesiarum contra adversarios agere, atque secretaria judicum adire fas esset. item ut sequutores quinquo postularent, id est administros earum rerum. quas Ecclesiae caussa Episcopi praestare nec possent nec deberent. IIII. Post haee auditi sunt Legati Mauretaniae Caesariensis Primosum Episcopum Thigavensem accusantes. quod Decurionum litteris admonitus. ut se ad Concilium conferret. non paruisset, nec a Diaconis requisitus, usquam inveniretur; quumque iidem a Concilio litteras ad Innocentium Primatem poposcissent . quae Primosum non comparuisse testar ntur . eas Legatis dari placuit. Legatus Numidiae aliam intulit controversiam: iserat Placentinus Episcopus Madaurensium, qui eam de scripto recitavit: ea Vero agitabatur inter Maurentium Episcopum Tibursicensem et Decuriones Novae Germaniae: sed hi, quamquam eos Primas provinciae Xanthippus ad Concilium prosi eisci jusserat, pedem domo non extulerant. igitur Maurentius, qui se per calumniam accusatum diceret, eosque a Cusationis suae desertores ostenderet, sententiam a Concilio proniinciari Postulabat. Patres vero praelati, jus sibi esse sententiae serendae, et mansuetudinis tamen, quae Episcopos maximo de ret, servanda caussa se a judicio alutinere, Iitteras ad senem Xanthippum dandas censuerunt. inde intelligeret delectos a Concilio judiees, qui in civitat, Tibursicensi de ea controversia cognoscerent. Maurentius vero . Dulices , inquit 4 , I esto sanctum senem Xanthippum, sanctum Augustinum , Florentium .
Theasium, Sampsucium, Secundum et Possidium: hos decerni jubensis. quos Concilium ultro concessit, ac reliquos, qui a Decurionibus sive senioribus Novae Germaniae petendi erant. Xanthippi eura destinari
voluit. V. Iam quae totius Ecclesiae Africanae eaussa rursum sancita sunt,
haec suere. de Ecclesiis, quae proprios Episcopos numquam habuissent, placuit, neminem usquam constitui Episcopum, nisi id in frequenti totius provinciae Concilio. Primate et Episcopo dioecesis illius consentientibus. decretum esset. at ubi Donatistae Episcopum habuissent, ibidem, si sorte omnis populus Catholicus factus esset . ut Episcopum habere pergerent. sicubi tamen. Episcopo de laneto, novum sibi dari nollent, indulgendum iis visum est . ut in alterius Episeopi dioecesi censerentur. Donatistas. quos ante edictum Vnitatis singuli Episcopi ad Ecclesiam Catholicam ipsi adduxissent, ad eosdem pertinere dehero voluerunt. qui post Edictum illud Honorianum Catholici esse coepissent, in ejus dioecesi censendos
36쪽
statuerunt, ad quem locus ille et tractus omnis ante spectabit: ac si quis sorte partem sibi aliquam vindicasset, ut eam rogatus restitueret S . injecta deinde mentio est de dissensione, quae tam ob infaustam Ioannis Chrysostomi damnationem inter Romanam et Alexandrinam Ecclesiam exorta erat. nam Innocentius Pontifex maximus Ioannem restitui jubebat.
et Theophili Alexandrini, qui nefario judicio praesuerat, communionem
repudiabat. scribendum autem ad Innocentium censuetunt, ut pax denique inter Ecclesiam utramque conciliaretur. VI. Postrema decreta suerunt. Vt ex Evangelica atquo Apostolica disciplina neque dimissus ab uxore. neque dimissa a marito. alteri conjungeretur : sed vel ita manerent, vel si hiniet reconciliarentur: id qui contempsissent, ad poenitentiam redigerentur: eaque do re etiam lex ab Augustis peteretur. Vt in peractione sacrorum eae preces ab omnibus iique ritus celebrarentur, quae in Concilio probata essent, et prudentio-ruin cura in volumen congesta. Vt si quis ab Imperatore petiisset cognitionem judiciorum publicorum , is honore proprio privaretur: non item si Episcopale judicium postulasset. Vt qui Catholica coni in unione in Africa
exclusus ad transmarinorum communionem obrepsisset, nullus ei locus in
Clero esso posset. Vt qui aulam Principis adire vellet. litterae huic ad Ecclesiam urbis Romae darentur, quibus alias inde litteras impetraret, quas ad aulam perferret: ac si celata itineris sui caussa, et litteris tantum acceptis, quae eum Romam proficisci permitterunt, ad aulam
recta perrexisset, ut a communione removeretur. ceterum si dum Romao esset, repentina eidem aulae adeunda necessitas obvenisset. de ea
Pontificem maximum edoceret, ab eoque rescriptum ferret. Vt quae litterae a Primatibus aut ab Episcopo quocumque Clericis darentur, in his dies Paschae scriptus esset, vel si nondum notus is dies esset, ut Paschae superioris dies efferretur. quemadmodum ignotis anni ineuntis Consulibus. anni proxime exacti Consules enunciabatitur. denique Vi Legatis ad Principem proficiscentibus integrum esset, quidquid adversus Donatistas et Paganos utilo visum seret, ab eo ipsos impetrare. quidquid autem epistolarum Concilii nomine dandum strat, iis ut Aurelius solus subscriberet. VII. Concilio dimisso, Legati cum liberis mandatis Romam petierunt, ubi tum Honorius Aug. diversabatur, ae suscepti muneris partes egregiosustinuere. nam XVII. kal. Decembres data lex est ad Porphyrium Proconsulem . quae Episcoporum Africanorum optatis plane responderet:
Priseilegia, ajebat Honorius 6 , quae Ecclesiis et Clericis Legum δε- ereMit auctoritas, hac quoque praeceptione sancta et inςiolata Perm nere decernimus. ntque hoc ipsis Praecipuum ac singillare deferimus, ut quaecumque de nobis ad Ecclesiam tantum pertinentia specialiter fuerint impetrata, non per Coronatos, sed ab Adoocatis eorum arbitratu et Iudicibus innotescant et sortiantur sectum. Siacerdotes vero proWinciae erunt solliciti, ne sub hac scilicet prioilegii excuratione etiam
37쪽
contra eorum trullitatem aliquid his inferatur incommodum. qua lege
Honorius Episcopos et Clerum universum de populi numero eximehat . cujus veluti curatores et patroni erant, qui etiamtum antiquis Pagan rum nominibus Sacerdotes et Coronati sive minores Sacerdotes appellabantur fr : quorum primos cavero etiam jubebat, no illi molestia Llla assicerentur. atque eodem dio lex quoque prodiit ad eundem Proconsulem 8 . quao Donatistas et Manichaeos ipsos ad errorem deserendum incitaret. poena enim omni eos liberabat, si Catholicam fidem et meritum simplici consessione suscepissent. Quae ideo, inquit, sanximus, quo unipersi cognoscant, nec profanis hominum studiis deesse vindictam, et ad rectum redeunti cultum Legum quoque adesse s fragium. habita serius ratio eorum est . quae Legati de Paganis questi erant, contra quos anno proximo legem ab Augusto latam esse ostendemus, qualem Legati petiisse putandi sunt. itaque hos sub anni finem Roma in Africam rediisse credibile est. cum his porro, aut certe non multo post, eodem navigavit Melania senior , de qua subinde Augustinus ad Paullinum Nolanum scripsit so . luctus ejus modum laudans . quo nuncios de filii Pol,lieolae morte acceperat, et tantam calamitatem salva virilis animi sortitudino pertulerat. VIII. Quod reliquum est. non ante hunc annum colloeanda initia videntur Lerinensium Monachorum, quos Leontio Episcopo Forojuliensi primum coaluisse constat cio . clarissimae hujus familiae exordium quidam olim ab Augustino repetebant, quod Hilarium Lerinensem Monachum eundemquo Pontificem Arelatensium non alium ab Hilario Massiliensi putabant, qui se Augustini auditorem in Africa suisse gloriahatur : ipsumquo ex Asriea Augustini praescripta in eam insulam intulisse arbitrabantur. Verum nec Augustinus usquam eos ad se Monachos pertinere significavit, nec qui ejus instituti monumonia complexus est D , ulla ejus originis indicia prodidit. de utroque autem Hilario infra nobis dicendum erit Lia .
Aurelio Discopo Carthaginiensi
I. CON8ULEs habuit hie annus in Oecidento Fl. Philippum, in Oriente
Anicium Bassum, infaustus plane reipublicae Arcadii Aug. morte, Stiliconis caedo, provinciarum desectione, obsidione urbis, Vandalorum incursu. nec annus idem sine tumultu in Africa exactus est, maxime ex quo illuc nuncii Stiliconeni sublatum esse pertularunt. sed ante haee etiam
Calamae in Numidia Paganorum contra Catholicos magna seditio suit.
38쪽
rem Augustinus ob oculos ponit his verbis ccl: Contra recentissimas leges finiendis Iuniis festo Paganorum sacrilega sollemnitat agitata est, nemiue prohibente, tam insolenti ausu, ut quod nec Iuliani temporibus
factum est, petulantissima tu a satiantium in eodem prorsus vico ante
fors transiret Ecclesiae. quam rem illicitissimam atque indignissimam Clericis prohibere tentantibus, Ecclesia lapidata est. deinde post dies ferme octo, quum leges notissimas Episcopus ordini replicasset, et dum ea, quae jussa sunt, velut i lere disponunt, iterum Ecclesia lapidata est. Postridie nostris ad imponendum perditis metum , quod videbatur apud Acta dicere volentibus publica jura negata sunt: eodemque ipso die, ut vel diuinitus terrerentur, grando lopidationibus reddita est;
qua transacta, continuo tertiam laρidationem et matremo ignes Ecclesiasticis tectis atque hominibus intulerunt: unum servorum Dei, qui oberrans occurrere potuit, occiderunt, ceteris Partim ubi potuerant latitantibus, partim qua potuerant fugientibus: quum interea contrusus atque coarctatus quodam loco se occultaret Episcopus, ubi se ad mortem quaerentium voces audiebat, sibique increpantium, quod eo non inoenio,
gnatis tantiam Perpetrassent scelus. atque haec gesta ait ab hora sermo decima usque ad noctis partem non minimam: quum nemo ex iis, qui anctoritate aliquid possent, turbas illas compesceret, uno excepto peregrino homine, qui multos a caede servavit, et quae rapta auferebantur, de praedonum manibus extorsit. II. Haec interea Aurelius resci orat, et alia ejusmodi mala impenders videbat, quae sine Principis auctoritate prohiberi non possent. quamobrem X I. kal. Iul. Episcopis provincias suae convocatis auctor fuit . ut Legatus iterum ad Augustum mitteretur s. : cui Patres assensi, Fortunatianum Siccensem, qui anni superioris legatione lanctus erat. rursum
designarunt, eique mandata dedere, ut Ecclesiae periclitanti praesentem opem praesidiumque contra Paganos et Haereticos imploraret. nec dubitandum est, Fortunatianum omni festinatione ad Principem properasse. sed jam Honorius Roma discesserat, et Mediolani aut Ravennao versa-hatur. itaque ante quam ille Honorium adiisset. fama in Africam Stiliconis casum attulerat, qui Ravennae X. kal. Septembres interfectus est. nec multo post consequuta Bathanarii Comitis mors, qui Si iliconis sororem in matrimonium duxerat tri, novi in Africa tumultus caussa fuit. nam Pagani et Donatistae, qui dum Stilico apud Augustum gratia Valebat, severis legibus coerciti fuerant, disseminare in vulgus coeperunt, eas leges Stiliconis suisse. eoque sublato, insectas habendas esse: utquos des dictis haberetur , edictum etiam Honorio aisngere ausi sunt c43. quo Veteres leges in eos latas se abrogare profitehatur. exinde vero multis in urbibus furere . nova intro consilia. vexare Catholicos. Episcopis ipsis perniciem minitari. nee diu vita eorum iuta fuit: occisi Severus et
39쪽
Maearius, Evodius et Theasius et Victor sustibus caesi sunt is . qnum periculum in dies cresceret, ac terrore omnia complerentur. Concilium Aurelius rursum vocandum duxit, quod III. idus Octobres actum est in Secretario Basilicao Restitutae . in quod tribus anto mensibus pari de Caussa convenerant. porro novos ad Augustum legatos mitti placvit. Restitutum et Florentium . qur crudelia Paganorum et Donatistarum facta Principi renunciarent. soro enim sperabant, ut optimus Princeps geminatis nunciis perculsus ad severitatem excitaretur. cum iis autem e Possidius Cala mensis prosectus videtur , quem aliquot anto mensibus Pagani larentes in discrimen capitis adduxerant: alii quoque non paucisugam arripuerunt t6ὶ, fracti ac debilitati metu, ne mortem quotidiosi sit imminentem timere cogorentur. III. At Augustinus in urbis suae custodia, tamquam in specula col- Iocatus, perstabat, miseratusquo collegarum vicem, quae una illi ratio juvandi erat integra, opem litteris afferro conatus est. Magistrum officiorum Stiliconis loco, virum pietate insignem, Olympium creatum norat :eui paullo antea pro Bonifacio Episcopo Cataquensi scripserat crin, ut agelli decessoris culpa fisco obligati, debito remisso, Ecclesiae ejus redderentur. enimvero huic rursum scribero aggressus est, ut qui plurimum gratia et auctoritate apud Principem posset. unus maxime Ecclesiarum Africanarum patrocinium susciperet. nec defuit qui litteras serret: sorte enim Severus Mileuitanus, qui Presbyterum suum in Italiam mittebat, Hipponem Regium accedere jusserat, ut eam epistolam eliceret, quam quum simul essent, ad Olympium omnino scribendam esse censuerant. summa autem earum litterarim erat, ut quam celerrime fieri posset, diligentem in eo operam poneret, ut qualis esset Honorii animus orga Ecclesiam manifesto constaret: Quo, inquit ca . nooerint inimici Ecclesiae,
leges illas, quae de idolis confringendis, et haereticis corrigendis xioo Stilicone in Africam missae sunt, eae voluntate Imperatoris piissimi et Melissimi constitutas: quo nesciente vel nolente factum sipe dolose
iactant, stoe libender putant; atque hinc animos imperitorum turbulentissimos reddum, nobisque periculose ac vehementer infestos. IIII. Ceterum Honorius, quem hoc anno respublica in multis plana variisque casibus exercuit. res Africae minime negligebat. jam et Bathanario Comiti Heraelianum suffecerat, et Donatum probum virum Proconsulem miserat. at XVII. kal. Decembres. Patrum Africanorum legationibus auditis, leges quoque tulit . quae tum postulabantur, et omnia seditiosorum commenta uno edicto delevit. Omnia, inquit ο . quae in Donatistas, qui et Montenses vocantur, Manichaeos sipe Prisculι anistas, vel in Gentiles a nobis generalium legum auctoritate decreta sunt, non 3olum manere decernimus, verum in exequutionem
40쪽
planissimam sectumque deduci: ita ut aedificia quoque vel horum
Cel Caelicolarum etiam, qui nescio cujus dogmatis noςi conperitus habent, Ecclesiis vindicenturi poena vero lege proposita velati conpletos tenere debebit eos, qui Donatistas se confessi fuerint, vel Catholicorum communionem resu rint scaevae religionis obtentu, quamuis Christianos
esse se simulent. Paganos deinceps aggressus, omnibus modis revinxit. ut se jam commovere non possent. Templorum , inquit cio , detrahantur Gnnonae, et rem annonariam juυent, evensis depotissimorum militum Profuturae. tum simulacra, si qua in templis sanisque reliqua essent, a εuis sedibus evelli jubet, ipsaquo templorum aedificia, quae usquam starent, aris eversis. in usum publicum vindicari; quae item privati haberent. ab ipsis dominis destrui. denique, quod tunc maximo intererat. Non liceat, inquit, omnino in honorem sacrilegi ritus funestioribus locis exercere conpioia, vel quidquam sollemnitatis agitare. Episcopis quoque locorum haec ipsa prohιbendi Ecclesiasticae manus tribuimus facultatem. Iudices autem XX. librarum auri Poena constringimus, et pari forma Ossicia eorum, si haec eorum fuerint dissimulatione neglecta
atque haec quidem omnia Curtio Praesecto Praetorii indicta, per quem Tectoribus provinciarum Asrieae. Vicarii ejus opera, nota fierent. sed non multo post. id est VI i I. kal. Dec. Proconsulem quoquo Donatum admonuit, ne pestem illam manare latius pateretur. In eos igitur, ait Mngvi aliquid, quod sit Catholicae sectae contrarium ad emumque, tentaςerint , sumticium justae animadoersionis expromi praec imus. demum quia jam Curtio successurus erat Theodorus, V. kal. Dec. nova eum lego edocuit, quibus adjutoribuq Catholicam Ecclesiam tueri deberet. Defensorum, inquit si , , Curialium, Omniumque ossiciorum Uecula custodiat, ne qtiis intra aliquam ciuitatem vel ulla territorii parte
secreta , qui tib Ecclesiae Catholicae Sacerdote dissidet, inlicitae coitionis habeat facultatem. ipsa rursum loca juri publico addici. et qui
disputare contra Catholicos, ac defendere, quae institutioni divinae adversarentur, auderent, eos proscriptos in exsilium detrudi jussit. v. Nondum annus exactus erat, quum Augusti leges magna Catholicorum laetitia in Africam pervenere. apparebat enim. Proconsulem iuprimis specta tau virtutis virum summo studio effecturum, ut earum valeret auctoritas. nec sera eos, qui violaro ausi essent, poena sequeretur.
quae res mitem illum ac misericordem Augustini animum adeo commovit. ut ad Donatum mature scriberet, ne in criminibus vindicandis ita severitati indulgeret, ut Christianam mansuetudinem oblitus esse videretur.
Neque enim, ajebatti , Nindictum de inimicis in hac terra requirimus. aut Nero ad eas angustias animi nos debent coarctare quae patimur, ut oblioiscamur quid nobis praeceperit, pro cujus veritate ac nomine patimur: diligimus inimicos nostros, et oramus Pro eis. uude eA Ocω-