장음표시 사용
41쪽
- 70 p0Strem quanbluam Subiectum mutatur tamen nudus infinitivus positus est,' it0m Rotis fui.) ace. e. ins h. 276. R. 584. Oit 299 1utur. . 48 9l8. l. 266. si 2 Eadem constructio uno loeo adhibita est ubi subiectum infinitivi dum est atque verbi res rentis l. 47l. ut plendum est subiectum 1 rg. 52l, 2 5l7, 2). Videmus. Saepius tempus futurum pendere ab δοκευ maximo iust iis l0cis ubi signifieatio huius orbi propius accedit ad significationem verborum Sperandi, ut Ph. 4. R. 355. 368 399. r. lilaliis locis, aut timendi ut El. 47 I. Selluantur alia Verba putandi: οιμαι regit nudum infinitivum Ph. 058, ace. c. ius. h. 339. 36. R. 227. OC. 28 qui extremus locus etiam ob eam cauSnm 0mmemoratu dignus mihi videtur esse, quod nullo alio loc nisi hoc pleniorem formam ιο1Mr invonimus). 498 999 105 sint i El. 932 aoristus legitur qui res praeteritas signisseat). 446 Verbum impers0nale Suspensum est). Ant. 453. i. 430.' )Duobus locis infinitivus sueti suppleri totost R. 05 I. El. 459. νομι , Sciscit nudum infinitivum: R. 16' persi. 551 futur.). rg. 10 I9, 9, asse. c. ins OR. 49. i. 497 futur.). 1082. C. 800, ubi duo acci c. infra νομιζω SuSpenSi Sunt, quamquam Subiectium alterius non dister a sublueti verbi regentis. Et νομιζω et λε Iob, quae Verba paSSiVam Strueturam praebent, infinitivum Sibi adiungunt R. 39. Infinitivus εἶναι subaudiendus est C. 1000.ὴygομαι eum infinitivo coniunctum non inveni nisi uno l000 C. 278, ubi construeti0nem aecusativi eum infinitivo habemus. Supplondus est infinitivus apud hoe verbum Ph. 108.' Sic Hermannus Pro δοκεις legi vult auchius λέγεις vel ελῆς. Miram eonstruendi rationem proposuit Olmus. v. 430 sq. auehi suspecti videntur. Pro otiiζει Blaydesius scribi vult δοκει Sed cf. Wolffii adn.
ubi ελπι a contrariam sere Significationem assumpsit. Similis est usus verbi προσμενω cum acc. c. ins unest El. 303.
θαρσεω consito duobus locis aec. c. ins sibi adiungit Ant 668. 35, quo loco posteri0re infinitivo μὴ v app0Situm eSt, cum primaria enuntiati negatiVam Sententiam praebeat. Idem significat πισιεε , ut nudus infinitivus sese applicat El. 1317 pari m0do usurpatum Si perfectum πεποιθα i. 76 9 futur.). Infinitivus supplendus est El. 23, ubi significatio huius verbi aequat latinam Vocem perSuaSum habeo'. - Priusquam verba selendi proferam, aptum videtur, h0cl0e etiam πεφοβημαι commemorare, qu0 nudus infinitivus sequitur i. 253. Iam vero disputabo de verbis sciendi: ιδ regit nudum infinitivum frg. 465 449 ut Ph. 1010, ubi significat hoc Verbum sibi c0nSeium esse' imperativii ἴσθι acta c. in1. tribus locis h. 1329. Ant. 473. R. 69l, quo l0co postremo infinitivus perfecti eum a legitur, cum Sententia Vadat quae dicitur irrualis Uno loco Antig 1064 Winckelmannus SalgW.Pr. 1852 p. 30 et Nauckius κάχισθ' cum age. c. in1. 0niungi Volunt, ubi equidem ceteros editores Segulus traditum participium retineo, in quo minime offendendum mihi videtur esse. Semel verbum επαζιoω40tione proxime accedit ad verbumhScire accuSativum tum infinitivo sibi asciscens El. 658.
Νauchius offendens in infinitivo post τιθημι usurpato legi iubeto ε φημὶ ἐγω ζην Vel volo ημι ἐγω ζῶν pro ου id ζμ ἐγω ζην Ouroν Defendit structuram Olmus. Nonnulli locum corruptum esse putant; sed cf. Essendi lex Soph.
42쪽
επισταμαι tribus l0ei eXstat eum aec. c. ins iunctuli Ant. 1092. l. 616. i. 869.' Compositum εξεπισmitia eadem c0nstruetion bis utitur l. 907. Ant. 293 pers). 0ntraria significatio subest Verbo πισι εω cui nec e ins QSe applicat i. 940. an seriem verb0rum sentiendi c0ncludant tria Verba, quae n0tant .addire . apud quae rari Ssime infinitivus obiecti vides tuetur: ἀκotis Ant. 23. κλυω r. 8 peri.). πυνθάνομαι comperire OR. 13. r. 103. luibus omnibus locis ace. c. ins legitur. Non liue roserendus est Ai. v. 1159, ubi Si interpungendum est:
λογοι κολάζειν - βιάζεσθαι rρα. Ex mea sent sentia infinitivus κολάζειν non e πυγοι ro τις pendet, Sed Spectat ad adiectivum αἰσχρον Certe non opus est coniectura auel ii πειρ ιο. His infinitivis qui suspensi sunt a verbis signisseantibus se sentire', absoluti S, nune ag ediamur ad perquirend0 00s infinitivos qui reguntur verbis, quibus Signifieati eSt Sententiam suam aperire ' . Hae vorba non uno loco infin. 0r. sequitur ad res praeteritas SignificandaS, quod inter unc0sadn0tabo. Constructi0nem aecusativi eum infinitivo praebet λεro his locis: i. 1374. R. 7. 799. C. 88 εἶναι subaudiendum est ex hoc versu λεξε astile repetitur ad V. 94, ubi ins ut legitur). 1299. Ant. 282. 504. 1054. 289. Passivam formam λεχθη habemus R. 292 a0r). Subiectum infinitivi supplendum est Tr. 408. ' 960. i. 1339. Item Τr. 824, ubi auristi forma λακε XStat.' Sic legitur: ouilii ἐπi irca ia συμ iaci, ειν ωπος. indorfius et Nauckius offendunt in hoc versu, quem alii, ut imSleius et HermannuS, ita interpretantur, ut στε Subaudiant. Meinekius infinitivo eiecto coniecit, piorcercti . . . συμμαθων Mihi autem laudanda videtur esse interpretatio ab Essendii in lex. 0ph. s. ἐπi nceμαι commendata nec ullus locus me ibi conscium esse Scit, i. e. cum ipse Olu Sciat me conscium areani expertus
'' vv. 408 sq. pro spuriis habet auckius.
Bl desius et Nauckius h. 58, ubi traditum est:
εῖς in πλεῶν mutarunt, hune infinitivum eum λεγειν V. 57 coniungendum esSe rati. Sine idonea causa, ut mihi videtur.
V. 4. ubi pro eodicum Scriptura et avi Ia φερει νίκλιν τ'εφ' istῖν Turnerius aliique Sine iusta causa, ut mihi videtur, pr090SHerunt νερειν νικην τε νηι ι, ei adn. in dorsi. ξvlet Iri u iungitur cum aed. c. ius. R. 553 peri.), φάσκω cum nudo insor. 20. 25. 28. i. 1097. h. 41 l. l. 9, quibus du0bus l0eis p0stremis νάσκειν infinitivus imperative dictus est ita ut nobis vertendum Sit WisSe daSS Re . c. ini. Sequitur r. 26 l. 1170 latur.). i. 759 1037. R. 123 a0r.). 462 842 C. 13 32. φράζω eum aed. c. in . 0bis occurrit r. 169. 468, quo alter l0c subiectum infinitivi Supplendum est, εἶπον cum nud ins C. 322 verbum regen Subauditur). 626 a0r.), cum est. c. in1. r. 186 1utur.), ubi e praecedenti Versu ειπον
' Hunc versum interp0latori tribuendum esse genset Nauchius. ' εἶναι eum in cod. Laur a manu antiqua additum Sit, causa non est cur Spurium id GSe putemus. Bergkius et Nauckius pro φασi Scripserunt ταῖσι. ioeum e0r
' Sed vix recte se habet hic l0cu8.i' Dobreus et Hartungus delent hunc locum.
43쪽
applicat h. 813 fui.). Priusquam transgredimur ad verba infitiandi, duo alia
VerbR 0mmem0randa sunt: παπειλεω cum nudo infinitivo iunctum l. 779 et παιτιάομαι - culpae do cum nec. c.
ins l. 603 R. 45. Denique in medium proferantur verba infitiandi nudum infinitivum praebent ἀρνεομαι frg. 86 5 l09, 5 et 0m-Ρ0Situm καταρνεομαι Ant. 422, ubi μή infinitivo app0situm
invenimus. ἀντιλογεω regit acc. c. ins Ant. 377, quo Deo infinitivo i abundanter additum St.
vlli. De infinitivo accuratioris definitionis.
Hie infinitivus ob am causam infinitivus accuratioris definiti0nis oeatur quia ad adiectiva, substantiva, ad Verbia, verba accedit ut significationem atque Vim 00rum planius eXp0nat, ut qu0damm0d provinciam indistet, in qua nominis eui additur notio valeat.' Ut hunc t0tum apud Soph0elem usum illi Istrem, tria gener' discernere opus esse mihi videtur.
l. rimuin dissorum de eo influitiv0, qui p0st adieetiva,
SubStantiVa, Verba qualitatem aliquam significantia positus est ad 0rum vim quatenu pateat planius explicandam ita ut infinitivus rosp0ndout aceusativo in liberiorem modum usurpat0Vel cum praeposition κατά c0niuiacto hic infinitivus vi aequat latinum Supinum in v exiens Vel sibi mani gerundiVam Tales infinitivi saepissime sunt infinitivi verb0rum Senti0ndi et declaraudi velut χρῆν, Ἀδειν. ἀκουειν, Ἀλνειν. λεγειν inlia. Primum ea numeranda erunt exempla, ubi Subiectum
adiuetivi, ut insinitivus activi generis adicitur, apud hunc infinitivum obiecti locum habet. Saepe infinitivus nihil n0viasteri, Sed abundanter usurpatus est et mitti p0tuit. ρῆν hise adiuetivis additur: δυσμοιρος C. 328. '' εχδισιο At Sl8. δεινος R. 1267. '' OC. 141. δειν accedit ad adieetiva δεινος OR. 1297. ικισθεν Ant. 206. ευμ ορο νον rg. 86, 10 109,103 Deinde βλεπειν ἀναπει- C. 652. προσλευσσειν Ηιμερος OR. 375. D ιν sese applicat adiuetivis λυπὶηρος l. 557 et δεινος C. 4 l. ἀκουειν bis invenitur apud si εγα Ant 836 cs p. 50), apud ἀθλιωτερος R. 1204. μαγειν Tr. 694 ἀξυ/εμνητον). Ai. 1046 δυσπετλμ). μαγειν et ειπε ιν coniuncta Sunt OR 1234' Vallienarius et auchius Tr. 66 traditum φέρε in τερειν mutarunt, quod coniungo cum εἴρηκεν V. 63. Cum autem SerVae se assentiri Deianira antea perspicue dixerit, nequaquam Verba tradita ansam mihi videntur dare ad codicum lectionem corrigendam. Hanc infinitivi vim si accuratius examinaveris facile intelleges eam ex locativo bene derivari posse. Huius infinitivi usus vetustissimus est maximeque apud Homerum Viget. ' C0dex Laur praebet δυσμορ . quod ad metrum non quadrat, PariSinu δυσμοιρ. uechelerus coniecit δυσμορς ' plurimi edi
tores δυσμοιρ' in teXtum receperunt.
'' Lectio tradita defendi potest: cf. adn. Wolfit.
44쪽
μαλλον xi δί' εμου scit. σωζεσθαι at τόν. x hac interpretatione infinitivus adiectivo ει πλεον additus in uno e0demque ordine habendus est atque praemissi. Sed vix credibile est S0ph0elem ita scripSiSSe.' βράχιστον scripsit Lugebilus, quem Nauckius sequitur defendit ταχιστος indorfius. '' rei pro ins ἔχειν legi vult laydesius es esse annum.' ' inthius ἐν πλέον legit. quod recepit Doederlinius scribens σον τε γαρ ohaαι πλέον ῆ δι' ἐμου κτλ. Philol. X, 334 .
- 77 Pari 0d atque apud adiectiva talis infinitivus apud substantiva l0eum habet qui usus non raro apud Homerum invenitur, Velut 'ausia δειν. Apud 0phoclem idem substantivum eum adiectivo ἀνελπιστον e0niunctum infinitivum accurati0ris definitionis asciscit r. 673' μαγειν). eque desunt eXempla, quae doceant, etiam verbis infinitivum Sese applicare ad eorum notionem quo pateat accuratius explicandam ab hoc usu Aeschylus et Kripides videntur abstinuisse, cum neque arstensius ii seque Heb0ldius huius m0di exempla proferant. In Soph0clois fabullis duo indagavi verba, quae notioni suae planius explicandae cauSa infinitiVum RSSumunt, qui alter l0c quodammodo abundanter Surpatus est El. 664πρεπε γαρ υἰς τυραννος εἰσοραν, ')altero autem loco prorsus non cum abundantia positus est,
2. Ab iis infinitivis sunt ii distinguendi, qui apud
adiectiva facultatem aliquum vel potestatem signifieantial0cum obtinent et quodammodo biecti partes Suscipiunt; adiectiva liuius m0di cum e0pula εἶνcti coniunguntur reSpondentque verbis Similis significati0nis ita, ut infinitivus iis adieetus aestusativum liberiorem in m0dum usurpatum Viaequar deSistat. Iam medium ali 0cedat χιός εἰμί, quod eopula Semper missa infinitivum hisce locis assumit: R. 23. 415.
Nauckius ναυμ' νελ πιστον abeSSe et V 672 673 11 unum contrahi Vult cm ιν ro συμβεβηκυς io L. F9άσ s . ' Nauckius affert ad hunc locum eschyl. Suppl. 19.' ' Cum hoc exemplo apte comparari possunt duo ex erodoto petita exempla, quae Heli mannus p. 46 affert, ubi verba, quibus infinitivus accuratioris definiti0nis additur, eandem fere Significationem habent atque hoc Soph0cleo loco VIII. 70 ἐκχρά oets. 31 cIοχρ c s.
45쪽
praeterea μὴ v, cum anteeedat v apud ἄπειρος αἴτιος Αnt. 1137. 1 εταιτιος Tr. 1233. Du0 Xempla commemoranda sunt ubi infinitivus ad Substantivum cum Verbo coniunctum ad eius Vim aesturatius
definiendam accedens bioeti naturam assumit talem infinitivum inveni Ai. 590, tuo bie ειst ' ονει λειχης uni Verbo resp0ndet, apud quod infinitivus ἀρκεῖν bioeti munere ungitur.
Simile exemphim reperimus ibid. 322:
ix is infinitivo nati sensu usurpato.
Hic infinitivus finem indicat, quem quis sibi prop0Suit ')Iani vetustissimis temp0ribus inalis infinitivus maxime excultus erat latisSimeque eiu usu apud 0merum Valet; apud p0etas tragic0 et pr0Sae Script0res n0 ita raro legitur. FrequentiSSime autem invenitur apud verba dandi et movendi quaesiue contrarium designant, ubi in lingua latina gerundium
cum praep0Sitione ad ' consociatum vel gerundivum aut supinum in um' desinens aut novum enuntiatum Secundarium partieula , ut A et pronomine relativo cum coniunctivo br-matum adhibetur, in n0stra autem lingua infinitivus cum
Hic finalis infinitivus prorsus non confundendus Steum iuibusdam generibus epexegetici infinitivi, tuae et ipsa, ut supra demonstrare Studui, finalem SenSum n0n uno j0eo praebent tamen o discrimen interceduro niihi videtur inter has duas lieities infinitivorum, quod aliud finalem infinitivum subiecti, tuo Verbum regens utitur, On Silium mne est h0e, ut id, qu0d infinitivus indieat, ad essectum perveniat, apud p0xegeticum infinitivum tale certum pr0positum peragin0n signisseatur; in alis igitur infinitivus vi aestuat nuntiatum D partieula instructum Heb0ldius modum transiisse mihi Videtur, cum complura exempla huic infinitiv0rum genui iaScripSerit, quae me luidum iudide Sub infinitivi p0xegetiei
genu endunt. Iam vel o ut hunc infinitivi apud S0phoclem usum pertractem, ea primum Verba in medium pr0cedant, quae sedare' vel e0ntrarium significant Ai. 538. δος μοι προσειπεῖν αντον Ἀμφανὲ et ἰδεῖν. Ibid. 781 nεμπει με σοὶ φεροντα τάσδ' πιστολὰς
Τευκρος φυλάσσειν. Ex hac infinitivi significati0ne ii pr0ficiscuntur, qui infinitiVum
ex casu dativo effluxisse c0utendunt L. Meyeri qu0que dissertatio initium apit a significati0ne sinis, ad quam vir doctus omnes
infinitivorum species refert, cum demonstrare conatur, omnibHS infinitivis notionem fini SubeSSe, quo qui Spectet.
46쪽
Nauckius ii innullique alii interpretes iune locum ita
Ab hoc infinitivi usu fastilis est transitus ad infinitivum, qui ipse qu0que finem SignificanS. 0S particula ωσr et o c
x. De infinitivo post particulas ωσι et ος Surpato. In liarum particularum vim et usum diserto inquisivit Maximilianus elimannus dissertatione quam Supra laudavi.')D diserimino quod intercedit inter modi rum finit0rum et infinitivi 0st has particulas Suni disputat vir doetus 3. Quomodo tartieulae ola usu niagi magis iue imminutus eiusque l0c tau paullatim Su recepta Sit p. 21 Sq. X plicat. Τ0tam autem quaestionem alite ita in Stituit, ut in priore parte de his particulis in universum ageret in altera earum apud tragicos poeta Vim usumque perluStraret. 40ph0cleum usum' Consecutiva vis initio non in m particula inerat, sed in infinitivo p0st illam locum habenti, cf. elimann 3 2. p. 18. Praeterea Vide Forssmann de infinitivi temporum usu Thucydideoμ Curtius Stud. g. r. v. lat. Grammatili VI p. 1), Delbrueckl. l. p. 33.
47쪽
82 pertractat p. 51-69. Quae cum ita Sint, Supervacaneum et inutile duco. 10 loco iterum de eadem quaestione disserere hoc unum proferre Velim, elimannum non Satis praedieasse mihi videri, infinitivum ex in pendentem non semel epexegetica Vi 0rnari ut exponat, quale Sit 0men praecedenS, ad quod Spectat, aut quatenu pateat tu notio, quod iidius accurate explicavit de particula στε commentati0, 0erlit 186 l. rogi ' . Ut dii tantummodo exempla e fabula Phil0ctetae petita commemorem, SubStantiva
δει) C. 350 δικαιῶν, - κλυειν λογονς). In fragmontis has particulas non inveni, nisi uno l00060 cum infinitivo coniunetum 57 69). xl. De infinitivo post πρίν et προσθεν ii locum obtinenti. De partieula πρίν et infinitivo p0st eam posito bono disputavit elimannus . l. i. 50 sit i. in hac viri docti dissertati0ne invenies etiam, quid viri grammaticae peritissimido h0 infinitivi usu suntiant. Itaque Satis liabeo Xempla, ubi apud ,0phoelum infinitivus a particula πριν pendet, breviter c0ngerere, praesertim cum de eodem usu egerit o. rausius diSSertatione de particula Πριν Su Tagico et Aristotilianeo ' Halis 877), in qua de Sophocleo infinitivo post πριν p0Sit disserit p. 12 q. Viginti uno locis infinitivum p0st πριν inVenimu eumque enuntiato, cui sententia affirmatiVa ubeSt, praegreSS0 Ant. 1245. h. 370. r. 4. 17.' 632. l. 992. 133, ubi nudus infinitivus legitur, ni 120. ' 896. r. 396. 133 Supplendum est τε νηκε ante enuntiatum particula rριν formatum).OR. 104. L 20. '' 1rg. 459, 1 445, 1), ubi ace. e. in1. X- Stat Imperativus praecedit aut Subsequitur ni 280 C.
Berghius offendit in hoc VerSII. ' πρi, ποτε hoc loco cum infinitivo iunctum est, ut Aescii Suppl. 8. '' Hunc versum Nauckius Spurium SSe sinatur.
xl l is infinitivo, qui post σον et qui in enuntiato relativo
positus St. Un0 000 0phoeles infinitivum post σον eui antecedit
Cf. de infinitivis eum o v j0niunctis ruege Gramm. 55, 3, 5. Denique commemorandum est, semel infinitivum insenuntiato relativo l0eum tenere; praemiSS λόγος τις εστιν El. 417 legimus v. 422:
Interdum enim verbis declarandi aut l0cutionibus signifieatione illa aequantibus tanta subicitur vis, ut etiam in enuntiato, qu0 pendet ex pronomine relativo. infinitivus vel
' Νο astipulo Selineide ino qui infinitivum ανακινῆσαι intransitive dictum esse et ob eam rem c0nStructionem Ree. e. t. Statuendam enSet.
48쪽
Ut in nostra lingua articulus provectiore demum aetate infinitivi adiungi coeptus est, cum in lingua Othica, ut X-emplum alteram, hic Sus nobis nondum occurrat, ita aliud Graecos infinitivus cum artigui coniunctus in usum VocatuS0St 90Stquam Sensus riginis infinitivi plano delituit. Si
SeiScitamur, utrum iam o muro artieulus ante infinitivum locum habens notus fuerit necne, reSpiciendus est tantum unus oeu Od. D. 52, ubi ὀ IDLtσσειν legitur, tuo de l0co iam saepius disputatum est et recte monitum, et non articulum SSe, Sed pronomen demonstrativum. Ita lue hoc esticitur, Homero usu ui inlinitivi eum articuli coniuncti mnino abiudicandum esse; luamobrem ne praep0Sitione flui deniant Homericum inlinitivum exstant.' Ex illa autem e0lloeati0ne inlinitivi et iron0 minis demonstrativi derivandum esse usurpationem articuli infinitivo additi nunc perspieuum eSt pron0mem )nim liaullatim demonstrativa notione decessit et magi magiSque eam im SSum pSit, quam DStea habet. Tempuris progreSSu non modo et inliniti V anteponobatur, sed etiam casus oblisiui articuli του, 60 et iam ab Aeschylo praepositiones inlinitivo praefiguntur. 'ommemoratione etiam h0 dignum videtur non in sinitivum Solum aleticulum RSSumere, Verum locutiones etiam totas, quas hic complectitur.
Qu0 0ngius prodessit tempus, e latius usus infinitivi cum articulo c0niuncti manavit apud AeSchylum circa luinquagies hune usum inveniri arstensius docet, in Sophoeteis tabulis centum luindecim, nisi allor 000 investigavi; et Euripide qu0que saepe articulum infinitivo adiecit. Iam vero Si quaerimus, quod diSerimen intercedat inter nudum infinitivum et infinitivum artieulo instruetum, ut Oncedendum est, 110n uno loco disserentiam parVam SSe ita negari non potest, indiecto articules infinitivum meri sub-
serres rei alicuius certius quodammodo circumscriptae atque definitRe. Totam de h0 infinitivi usu quaesti0num 1aciendam in duas partes digerere et ita instituere mihi lideat, ut in pri ire eos absolvam infinitiv0s, qui proxime ad substantivi naturamaecedunt maximeque disterunt ab infinitivis nudis, deinde ea exempla afferam, ubi h00 discrimen parvi 0menti est.
A. D iis infinitivis articulo instructis, qui substantivi
naturam maxime adepti sunt. Quinque species infinitivorum asterri possunt, ubi infinitivus, cui additus est articulus iugulentissime prineipalem naturam abiecit assumpsitque substantivi dignitatem. Primum eo locos congeram, litibus infinitiVus Subiecti parte agens verbum tuodlibet pro praedicato sibi adiungit ita, ut Sub
quo clueo subluetum uelle subauditur Nequantur similia X- empla, ubi inlinitivus obiecti vices tuetur. II. Infinitivus bio et munu Su Scipit. Hoc 000 ii infinitivi numerandi erunt, pii biecti iaccepta a Verbis Suspensi sunt, qua ali lue infinitivum asciscere non Solent. Praeeipue memorabilis unus l0cuS videtur, ubi infinitivus cum adiectivis arte c0haeret, quibuSipSi ili10 lue substantivi natura attribuitur, C. II 25:
49쪽
πριῶς, illam inv0ni bis Oil I 368 15 37, hanc semel h. 25. B. De iis infinitivis cum articulo conjunctis, qui nihil fere differunt a nudis infinitivis.
Aggrediamur nunc ad periluirenda ea infinitivi genera, qua communia sunt infinitivis quibus additur artieulus et nudis infinitivis.
50쪽
2. Praedicati vices tuetur Sub Stantivum alis tractae significationi S. τερφις i. 114. βόσκη 1 α KL 363. I δισιον ερας frg. 64.1 65, ).' Duobus libuis infinitivus ededit ad casum genetiVum, ubi εργον μιν mente Supplendum est: r. 435. El. 1054. Omnibus iis l0cis inlinitivus sine ee. Subiecti legitur. 3. Praedi eati locum oblitient adiectiva vel pronomina neutrius generi S. Haec adiectiVa eodem ordine ii oferam, tuo in priore parte P. 49 S lq. Sus Sum. καλον Ant. 723. κάλλισιον frg.
' Versum ueni post l. v. 554 codices Sophoclis praebent, Sed
3. Verba iurandi. H00 000 110nnisi unum verbum e0mmem0randum Stορκω1εοτειν Ant. 266 γεονς ρκιοι τεῖν το si λὶμ δρασαι μήτε του ξυνειδε ναι). Alterum Verbum iurandi βόlta' μι, quod
eum infinitivo artieuli instrueto invenitur verbis Sequentibus
4. verba negati Vum aliquem sensum eontinentia. )Saepe infinitiv ex his verbis pendenti iii app0Situm invenimus aut μὴ D, Si Veri, regenti negatio SeSe applicat, quod inter uncos adnotab0 αρνεισγαι si recus0μ Ph. 18.