장음표시 사용
11쪽
lieius infirmis argitinentis niti mihi Videtur. Vorba o tui totis σε vel potius, ut rotius emendaVit vos ι et ε), quorum auctori utrum Sophoelous oeus observatus fuerit necne in ambiguo relin stilo, sua ratione attulerit ad sententiam suam e0nfirmandam in tollegi omnino nequit. Aliquod verbum ex V 2 Supplere pr0rSu ineptum mihi Videtur. Equidem cenSeo, Verba Sic intell0genda SSe ut taedag0gus magna notitia percepta ex reditu et Spectu patriae postiluam prius indo a v. 4 in universum loca circumiacentia deserit Sit nunc l0cum ipSum Π0minet, illis pel Venerunt, et Verbi νάσκειν οραν Orestemo ad dueere Velit ut sibi ipse persuadeat, se in patria sua BSSO, et ea Ontemplatula blectetur. Itaque non percipi quid sit cui infinitivus pro imperativo p0Si tu nos ostendat, quipli equi hiae ips0 000 ad pleni ,rem luendum Stinum orationi addendum n0tionenti luo dilatandam plane accomodatu Sit Cimi in iis duobus xemplis infinitivus νάσκειν ploonastica quadam vi instructus et hi mulae certa prue e seren Sfaeiem Blitum m0do inserviat lationi millisseanda vel ut uni 00 Singularis vis subiciatur et nihil omnino novi ne tuo ad sententium necessarii Significans uberiit simam pro OnSuo seu OSt. Surpatu Sit in Xeniplis nune proserendis idem minime eius modi additamentum si, ut omitti potuerit, Sed
aequare ut in illis exemplis, et nequas luam a p00ta mitti
sum inlinitivus imperativi significationum induens ad tum pus futurum spectat hi se duobus lueis:
Hic Ulixes Ν00pt0lemum monet, ut Si a Philoctetar0getur, tui Sit et unde dicat, Se ortum a patre Achille. Multum abest, ut cum H 0olinio faciam, qui in dissertati0n in Supra claudata l. G, δεῖ ex N. I suppleri vult, qu0cum VerSn V. 57 arte c0haereat. Nec minus displicet Blaydesii 0niectura, qui Ἀβεις pr0posuit. Me sententia in dubium voeari nullo m0d potest, quin infinitivus hoc l0c0 prorsu Ree0m0date pro imperativo dietus sit. Nam e0mparesiluaeS0 hoc exemplum cum Xenapi e sabula Eleetrae petit0, qu0 p. 9 attuli ut ibi v. 9 ius nitivo νάσκειν paedag0gii ab univerSa Xp0Sitione transgreditur ad deseribendum atque praedicandum id quod maximum est, ita simili 0do hoc loco Ulixes p0stquam V. 1 Sq. 00ptolonio in universum quae agenda Sint praeseripSit, munes iiii initivo γέγειν aransit ad singula. In adem fabuli logitur . 079
abeunt. infiniti coniunetivus. Miui ij ipse hortationem ad profistiscendum c0mplectitur, praededit praecedit etiam imperativus 3 ει Par V. 075. Hoc exemplum ob eam quoique ad Ram di num est ad
quod animum attendamus, quod hoe uocii eo infinitivus pro imperativi numero plurali usurpatus Stis praei serpa Subie 'tum, quod casu nominatiVo utitur, Xhibet. In R. V. 462 S i l. Scriptum invenimus
12쪽
Et imperativi it infinitivi torum locum obtinentes promiscue coniunduntur illo loco uabulae ubi 'horus Oedipodi laecurato deseribit saera quom0d, Tumenidibus facienda sint tres talos infinitivi his versibus inveniuntur:
Praegrediuntur imperativi, qui ipSi quoque ad Sacra facienda pertinent θον V. 466. ενεγκον V. 470. ρεφον V. 473 medius inter illos infinitivias exstat imperatiVus αδεου V. 488. Hi vorsus etiam ideire memorabiles sunt, qu0 duobus 10 is nominativi participii γείς v. 484 et adiectivi σιρο νος
v. 490 infinitivis praudicative adieeti sunt. Denique unius loci 0mmemorati facienda est, ubi in sollemni supplieatione infinitivus imperativi 000 90Situs St. qui usus apud alios Scriptore frequentior St:
Cum in omnibus supra allatis exemplis infinitivo praecedat aut impetativus OR. 462. O 48l. 484. 490. Ρh. 1080. 1411 ubi v. 1409 imperativus facile intellegitur xantecedenti versu aut 0niunctivus imperativi vi instruetus OR. 1466 aut verbum aliqu0d significatione imperativum aequans ut δεῖ Ph. 54. βεστι El. 2),40 90Stremum exemplum solum ex omnibus infinitivum praebet nudum cuius modi exempla apud Aesehylum duobus loci inVeniuntur, tuorum alter infinitivus aeque atque hoc opti0cleo 0co de0rum impl0rati0nem e0m pluetitur. Apud Euripidem ninibus tribustodis imperativi pr0xime antecedunt. 13Negationem si quae in talibus constructionibus Ioeum habet particula ui OC. 481 exprimi per se patet. Vidimus igitur, apud S0phoelum decem locis infinitivum
imperative dictum legi eumque 110Veni r numer Singulari,un pr phirali omnibusque pro altera perS0na tertiae perS0naeliartes infinitivus apud p0eta tragicos non suseipit nisi apud Aeschylum uno loco Clio. 6l3. pro numero plurali idem infinitivum ter adhibuit, Euripides semel.
mente supplendum est ad praedicatum in casu n0minativo
phisitum. Apud Euripidem Semel Tro. 424). subiectum συ)legitur duobus aliis Iouis participia infinitivo praedieative
adiuncta sunt, quae et ipS utuntur casu nominativo. eSchylum sumet Choe. 6l3 aecusativum eum infinitivo, quia tortia persona Subieeti partes agat, adhibuisse et semel nominativum particillii pro praedicato adiecisse ui StonSius docet p. 4 Sq. Si ad temp0ra in his c0nstructionibus Surpat reSΡicimus, usum infinitivi praesentis praevalere in apert0 St, cum apud Sophoclem uno tantummodo loco infinitivus oristi inveniatur Aeschylus bis eodem temp0re SuS St, cum apud Euripidem nuthim omnino aliud tempus legatur niSi praeSenS. Cum ita res sese habeat, ilendii assentiri non Ρ0SSum, qui
un0 l000 infinitivum perfecti passivi generis cum iis l0eutionibus,
de luibus adhue disserui, in uno eodemque ordine conStituit. Codices enim Ant. 20 sqq. hae praebent:
mutato, Ellenditus in luxico S0phocleo p. 225 S. εκκηρυσσω, infinitivum εκκεκηρυχθαι pro imperatiV positum SSe arbitratur hunc ne quis sepeliat iussum esto.' Quae interpretatio mihi n0n modo ob eam causam displicet, quia neque apud S0phoclem neque apud alios p0etas tragico ullum reperitur Xemplum,
qudes infinitivum perlaeti aut infinitivum passivi teneris
13쪽
- 14 imperative dictum exhibeat. 0d etiam deirco, qu0d adduci non possum ut 0phoclem infinitivum pro imperativi tertia persona usurpasse credam, cuius usus exempla et apud Euripi-dom sit apud Sophoclem, ut paullo ante dixi, frustra quaeras. Quas ob causas hoc loco infinitivum pro imperativo p0Situm ess n0gandum puto. alii interpretes aliam ingressi sunt viam nil hunes cloeum expediendum. Infinitivus 'κκεκηρυχθαι X quo verbo p0ndeat, n0 90test intellegi cum per Sensum n0n liceat, eum cum λεγυν v. 198 0nStruere quod Scholiasta vult. No auehii quidoni coniectura multum habet pr0babile. luit uiso, in λε 0mmutavit . qua rati semendandi a librorum Scriptura l0ngiu recedit quam quae e impr0bari possit. lupro traditi, Ἀκκεκηρ 'αι seritSerunt ἐκκεκήρροκται quae Mus ravit it Dindorfit sententia ist. Improb0 hanc uterpretati0nem. luod me iudice imperativus Solus c0nvenit verbis Cre0ntis ut 0lynicis mentione illata c0mmotu aliive c0ncitatus s. Ρotost autem imperativus facillime restitui, si in tradita Ἱ0rui ἐκκεκ χIuc nihil aliud '0mmutamus nisi
torminati0nem in Iniliserativus 'κκεκηρε θω. siuem nunc habemus. optimam pra0bere sententiam ne quicquam offensionis habere mihi videtur.
Nonnulli alii quoitu l0ci hac in parte disputati0nistraetandi sunt ubi iniserpretes quidam infinitivum pro impurativo p0situm statui v0lunt. Ac prini u mihi disserendunt est de Uv. R. 15 28 sq. quos libri sic exhibent: οῦσι θνητὴν oria inuit την τελήνιαίαν ἰδεῖν abistat ἐπισκοπον Pra μηδεν ολβιων, πριν ν κ . 'Felimaunus, qui x 0mnibus interpretibus unus lectionem traditam servare studet in dissertati0ne, quae nuper in lucem
beatum praedicat mortalem priuSiluam ui
non astipulandum milii VidetHr, cum praeterquam qu0d milii perSuadere n0n 0SSum, S0ph0clem p0Si particulam ὐστε infinitivo imperativi Vim sublegisse, dissicultates, quasi finitivus δειν praebet, interpretati0ne Sta non rem0Veantur. Sensu enim lagitatur l0e verbi δεῖν Vox aliqua, quae Significat . op0rtet. V Qua de causa interprete ad varias mutationes traditae scripturae c0niugerunt Stanteius δει legi iussit, Seystertius δεον, quod . 0istius recepit. Nauckius χρεων Substituendum censuit, quam Sententiam ind0rsus secutus eSt, aut γεμιc C0nSt Matthiaeu Qu. 0ph. p. 36 γε vc0niecit, quae 90Strema emendati in Elisendii lexid Soph0eleo S. δεῖ comprobatur. Haec c0rrecti mihi qu0que b eam causam placet, quod minime omnium a codicum Scripturaroeedit et kartieula γε ad Sententiarum nexum optime quadrat. Sed quident cum Hariungi, indicativum m praeseram, cum hoe 0e0 0st στε infinitivum 11011 exspectemus. - Si liuiuS 1abulae extremos Versus cum V. Eur Andr. η Sqq. comparamuS, ubi legimus:
haud Seio ait Suspicuri liquat, his uripideis versibus fieri p0tuisse, ut illud δεῖν in Sophocleam fabulam irreperet. Duobus locis Delbrueckius in dissertatione supra laudata p. 21 infinitivum imperativi personae alteriit parte agere censet: OC. 1347, ubi apud auckium Sic legimus:
Nonnullorum 00didum Scripturam εκπεμφαι retinet Del-brueekius iudicatque poetam hoc infinitivo oristi activi generi uSum esse ad h0rtationem significandam. Nu0 vir doctus n0n recte euisso mihi videtur, cum formam medii εκπειυραι, quam codex Laurentianus exhibet mnesque lare edit0re intextum receperunt, hic aptiorem esse arbitrer ut p0te quae
14쪽
ficationem latini cave SSum pSit pendero lilane perSpicuum neque ullo modo infinitivus iussum Significans statuendus est. Denique commem0rati milii facienda est versuum riti-g0nae 48 sqq. in litibus ipsis quoi ille int0rpretes haeserunt; eodices hae nobis tradunt: ἀλλ I ιεγαλ on Di 0 ήλγε Nisa
Pro imp0rati v γεσθε infinitivum εσθαι substituerunt Matthiaeus Nauckius alii oditores pronuntiantes hune infinitivum hortationem e0ntinere. Certe falsa est Matthiae sententia, qui Griecti . Gram. 445 censet infinitivum pro prima BOI Sona c0niunct. phirat. 90Situm SSe ita ut δεῖ Subaudiendum Sit, quam interpretationem ita d0fendit ut ad eam confirmandam similia exempla asterat. tua ex aliis Scriptoribus depr0mlita Sunt atque e p0etis tragicis apud tuos talem infinitivunt non inveniri mihi persuasum est. Ut Matthiaseus mea Sententia a Vei' aberravit ita ne id quidem probari p0test, qui dNauckius pr090suit qui infinitivum γεσθαι pro imperativi altera perSona poSitum acciti vult et ali b)c arbitratur χρηννν θεσθαι aut cuni O Hensii πὰς vi γεσθω legendum SSe. Quamquam in c0dice Laurentiano altorum formae γεσθε ex is actum videtur esse, tamen Dind0rsum secutus imperativum
θεσθε genuinam formam aliive rectam puto ne lue adverSatur metrum ci de responsione minus accurata Christ Metrik i p. 521-523.
Haec habui, quae de infinitivis imperativi loco adhibitis
dicerem. qui eum inpud 0phoclem, rudi supra demonstravi,
frequenti0res Sint quam apud Euripidem et Aeschyllini, nullum inv0stigavi infinitivum qui piatum ali tuod significet. Talis infinitivus significati0ne artissime cohaseret cum infinitivis modo tractatis optati0ne enim, quae, ut arStenStu P. 13 explicat, imperativus S lenissime pronuntiatus, pari modo atque imperativo fini exprimitur, quem quis appetere Velit.')Huius structurae exempla et apud Homerum inVeniuntur nec desunt apud eschylum Euripidentitue, qu0rum ille talibus infinitivis quin iliae, ii duobus l0ci uSuS St, quibu omnibus l0eis accusativus cum infinitiv exstat uti AeSchyle Ch00.368 exdept0, ubi n0minativus subiecti p0Situs Stir accusati-
ll. D ins nitivo adverbialiter usurpalo.
Adverbialis infinitivus adhibetur ad vim verb0rum praemiss0rum restringendam atque leniendam, Sive haec m0derati0
ad 0tius enuntiati Sententiam Sive ad unam tantumm0d Vocem pertinet. ')Νumor horum infinitivorum S0phocles, apud quem e0S0et l0eis inveni, antecedit et Aeschyl et Euripidi qu0rum illo ter, hic septies tuli infinitivo usus est apud 0merum nullum exstat huius m0di exemplum. ως particula aut antep0nitur infinitivi aut mittitur; ille usus apud eschylum du0bus, apud Euripidem omnibus Septem l0cis exstat; S0ph0cles particulam tu attu0 locis annexuit infinitiv0, quattu0r misit. quae particulii cum in-
' quain ob rem hic tioque usus ex nativa infinitivi vi deduceni liis est, cum rursus Significationem sinis, quae Subest dativo et locativo,
Ne ad hunc quidem infinitivum explicandum ellipsin statuere opus esse mihi videtur nec minus alsa duco Sententias virorum doctorum, qui tali infinitivo eandem vim atque accusativo liberiorem in m0dum usurpato, quem in c0mparati0nem Vocant, SubiectameSSe docent aut particulam illam ως. quae Saepius adverbiali infinitivo praecedit, idem valere censent atque latinum ita ut aut n0Strum An ine Solehen eise Wie. Quibus sententiis nuperrimus exstitit adversarius elimannus qui tunc infinitivi usum ex principali atque genuina natura deducens et locativo casui et huic infinitivo significationem subesse im Bereicii, inde Sphare demonstrat l. l. p. 3).
15쪽
- 181initivum minime rogat, sed nihil nisi omparativa partieula sit et sensus temperandi causa et ad opinionem eius qui loquitur indicandam adiciatur, infinitivus cum hae particulac0niunctus prorsu non Seiungendus est ab infinitiV ea carente, nedum confundendus Sit cum infinitivo poSi lac et ς coniunctione conSecutiVaS OSilo. Articulus in his formulis apud p0eta tragico nuSquam exstat, tui usu apud alio Script0re SaepiSSime invellitur.
Apud 0ph0clem quinque indagavi exempla, ubi εἰκάζειν vel comp0Situm ἐπεικάζειν aut ἀπεικάζειν legitur, qui infinitivi 0strae voci verni uilich, ' latinis Verbi S , Si licet
tiani lectioneni, tuam omnes editores reiecerunt, auckiu fortaSSe detendi posse putat iis quae Car. eilius collegit Sched. epigr. p. 7-11 Seribit tamen ς απεικάσαι, quod Suida et Z0nara V. sim habent, alii 0 σαν Hκύσαι quod plerisque editoribuSplacet. - σα iκασαι exstat in eod. Parisino in Laurentiano manu . a Super I 0Situm St. Mihi qu0que lectio io σαφ'εiκceσαι raeferenda videtur esse aliiS. Id autem constat certe, infinitivum hoc loco adverbii parte tueri. ' Hermanuus coniecit υς περκάσαι. '' Haec est corrupta codicum lectio Heathio et Dindorso auctoribu nunc
legiturμακ acci oν μ' os ἐπεικασαι recte ut Videtur: quamquam SophocleS
in adverbiali phrasi ceteris locis ponit aut nudum infinitivum aut infinitivum G particula instructum ita ut certe memorabile videatur, hoc loco os infinitivo praefixum esse, quod ne apud alios quidem poetas tragicos legitur.
Denique stu loci pr0ferendi sunt, ubi verbum deelarandi εἰπειν in infinitivo adverbiali 0situm legitur:
Oet igitur infinitivi adverbium aequantem apud S0ph0elem inveniuntur; quinquies εἰκάζειν Vel 0mp0Situm, semel δοκειν, bis εἰπειν talibus constructi0nibu utuntur, quae eadem verba ab Aeschylo et Euripide Simili 0d usurpata n0bis ecurrunt in 000 Tr. 220 c0nstructi accuSativicum infinitives exstat: neque ud eSchylum meque ud Euripidem tales adverbiales phrase accuSatΙVum cum inlinItivo exhibeant. . . ..
Omnia exempla quae attuli aut infinitivum a0riSi aut
praesentis iraebent, qui infinitivi Sine ali discrimin in
usum v0eati sunt usitatius S illud templi et apud 0ph0clem et aliud alios p0eta tragic0S. Priusquam ad alium infinitivi usum tranSeam, hic nonnulli l0e tractandi sunt de quibus explicandi interprete dissident. Ac primum mihi persuasissimum St, 0ΠJ0 in genu infinit1-v0rum referundum esse infinitivum εἰκάσαι C. 677, qui Versus nunc ita legitur
16쪽
In codicibiis scriptum invenimus muc σr μεν. Quidh0 sibi velit, intellegi non p0t 'Si certe eaVendum St, ne Reifigium secuti distinguamus: υκ rim', εἰκάωι quod latine Vertendum est . non est Oedipus), si licet 0nicere uii ad 1alsissimum osse Ellenditus in lex Nopli. S. εἰκ ἱζειν iudieaVit, quia, ut orbis eius utar, neque aptum illud, quasi aditu de vivo an mortuo eoniectura fieret, et misere iriget εἰκάσαι.
Fortasse illud ον quod delevit Hermannus metri causa inter-p0situm est ut trim iamb. QStitueretur quia et praegreSSIIS versus et Sequens qui est trimeter, ex c0ntinuis iambis onstat; quod tolerari nequit cum lio metrum antistrophicus Versus non habeat, cui strophicus versus deleto D accuratiSSimerespondet. Itaque inlinitivus κάω non adverbii loquin obtinui sed cum σι ιν coniungendu est.
Deinde Nauckius non reet iudieasso mihi videtur dicensl0eutionum Dπιν με, quae legitur Tr. 1125:
adverbialibus infinitivis ascribendam esse; nam h0 I0c0ως aeque at lue R. 84 ui 1 μετρος ως κλάειν me quidem iudice consecutiva particula est; simillimo loco σι invenI
Ut hanc quaesti0num ad finem perdueam do IIbi paueis mihi disserendum est legimus enim V. 1189 qq.
Matthiaeus Griecti. Gram. 547 infinitivum εἶναι in adverbialium infinitivorum numerum referri vult, cum dicit σε δειναι esse qu0damm0d unam Vocem et Significare Wasdicti utrim. Huic vir docto alii assentiuntur ut BrunckiuS, qui c0ntendit σε εἶναι vi aequare latinum, quod te attinet. Quam sententiam pr0rsus reicio, cum talis locuti mirum quantum abhorreat a tragicorum poetarum genere dicendi; ne apud prosae quidem scriptores talem vocem illum in modum adhibitam invenimus, etsi similia saepius legimu ut την - di
Iam transgrediamur ad tertium genus infinitivorum abs0hite posit0rum et inquiramus in eius infinitivi usum, qui
in exclamatione locum obtinet.
ill De ins nitivo in exclamatione usurpato.
Ut in omnibus linguis l0cuti0nses quaedam, qu0 3ngiuSprocedit tenilius, SenSim et pedetentim in usu Versari desistunt, earumque i ico alia Substituuntur subsidia, ita graeci infinitivi qu0ilue alia genera perierunt, alia exstiterunt. Cum infinitivorum iussum aliquod significantium usus apud 0merum Saepissime ecurrat et annis decurrentibus magi magiSque angustioribus terminis eircumscriptus Sit, e 0ntrari infinitivi in exclamati0nibus p0siti usus 0mer inc ignitu eSt,p0Stea autem exortus aetate pr0Vecti0re 0ngius latiusque distusus est, ut cum apud p 00tas tragic0 tum maxime apud Script0res prosae talis constructi0nis exempla n0n ita pauca
' Ηeboldius p. 4 hunc quoque infinitivum, qui exclamatiVUS
Vel emphaticus nominatur, ad antiquissimam infinitivi naturam refert qu0m0do id faciendum sit, non pronuntiat. Quae sententia mihi non probabili videtur esse potius arsiensium sequar, qui p. 16 hanc onStructionem ex natura dativi et locativi casus intellegi non posse, sed ex recentiore infinitivi vi exortam esse iudicat Liceat hoc loco a Stilinguas in compa-
17쪽
Graeci infinitiv0s hac significali in instructos usurpabant aut cum articulo coniunctos aut nudos Aeschylus, qui du0buS locis infinitivo exclamativo usus est articulum misit, Si ph0eleSuno l0e articulium infinitivo anteposuit uno nudum infinIlIVum usurpavit, apud Euripidem talem infinitivum 'o' invenies nisi cum articul et coniunctum, et tribus quidem et S. νευ interiecti promiscue adicitur aut omittitur. Illud exemplum, quod legitur Ph. 34:
πρόσφθεγιι τοιονδ' ἀνδρM ἐν χρόνω ιακρ ὴ hie praetermittam, quia in illa parte c0mmem0rab0, in qua agam de eo infinitivo, qui articulus additus est itaque unius tantummodi, exempli i0mmemoratii 40 '0em facienda est, quod exstat i. 10:
Praeterquam iuuit hie exclamativus infinitivus articulium non xhibet id diserimen inter hunc bicum et praemiSSum, qui e sabula Philoctetae potitus erat, intercedit, quod hic accusativus cum infinitivo usurpatus ost illi nudus infinitivus; apud Euripidem duobus locis Med. 052 et Alc. 32 praecedit genetivus exelamativus quem infinitivus equitur. quo IlliuSexclamationi. causa et argumentum contin0tur. Semel apud eum accusativum cum infinitivo reperimus Aeschyliis inlinitivo vim exclamationis non subiecit, nisi i Subiectum, siu0d
tu re, quae et ipsae exclamativos infinitivos procreaverunt In
lingua latina accusativus cum infinitivo saepe adhibetur et in exclamationibus et in quaestionibus cum indignatione quadam et ira imSis Ut exemplum afferam, legimus Cic. Verr. ,38 se Spectaculiun miserum atque acerbum ludibrio esse urbis gloriam et p0puli romani nomen. 'er AndrL 5 40 Adeon' hominem esse invenustum atque infelicem quemquam, ut esto suiu 2 Nobilis est Vergilii locus en Ι, 41 seMene incepto desistere vietam In nostra lingua similis infinitivi usus invenitur, cum Reee, ut exempla proferam, loeutiones a consuetudine n0Stra loquendi prorsus n0n abhorreant Iuli undison meinem Vorhaben abstellen , vel Wehe S un-κllichlieli, sein , Dich so lange nichi gesehen Z haben.
- 23 casu accusatiVo utitur, addidit, ne prima quidem perS0na ,ε repudiata una. 837. Qu0d attinet ad temp0ra in his structuris adhibita infinitivus a0risti a p0etis tragicis non 80lum pari Solum atque infinitivus praesentis usurpatur sed etiam ad res praeterit significandas, qui usu duobus exemplis eonfirmatur Sophocle0 illo l0eo Ph. 234 et Eur. Alc. 832. alia tempora n0 leguntur apud p0eta tragicOS. Iam ver his infinitivi generibus absolutis eorum infinitivorum usum examinemus, qui quodammodo medii Sunt inter hos insinitiv0s abs0lute p0sit0s et ill0s, qui ab aliis enuntiati membris pendent, dic eos infinitivos, qui quamquam cum aliis verbis societate coniuneti tamen iis n0 ita diriguntur, ut sui iuris esse plano desistant.
Sophocles utitur hoc infinitivo aut app0Sitionis vel
epexegeS00 instar ad praecedentis verbi alicuius notionem diligentius deuratius tuo illiustrandani aut ple0na Stice ad orationem X0rnandam eiusque Vim amplificandam, ubi no particula consueutiva vel finali uti solemus. Is infinitivus laxiore neXu cum praegressis Verbis doniunctus 110nnunquam nihil novi nec Sententiarum nexui necessarii affert sed uberiusquam pr0 SenSu pus St, Surpatur.')In pie sermone usus infinitivi pexegetici requentis-Simus est, et apud H0merum p0tissimum innumerabilia in-Veniuntur exempla; 0Stea S usu magi magiSque anguStis sinibus Saeptus est Karstensius ex omnibus Aeschyli fabulis tantummodo sedestim infinitivos p0x0getic08 petit0s affert;
multo frequenti0ra exempla exstant inpud iuripidem st
' Huius quoque infinitivi pexegetici significati ad genuinam in
finitivi naturam referenda mihi videtur esse, praesertim cum liae quoque linguae ind0germanicae tales infinitivos pexegeticos
18쪽
substantiva accedunt. Additur autem infinitivus tironominibus, quae subiecti munere iunguntur ad id aecuratius describendum, quod iam pronominibus indieatum si, hisce locis et avra g. 10, 501,4). τοσουιον R. 36. πάνra Phil. 502. Aecusativus eum infinitivo bis post ad legitur h. 628. Pr. 684.' Substantiva. tua sublueti partos agentia inlinitivum epexegelidum ibi Seiscunt, sunt haec: 3 ορος l. 860.
Infinitivus a poeta usurpatus est, ut explicet, qui Sit senex e ch0ri enim interro gati in τίς πόF ο πρεσβD Supplendum est ante Oedip0dis responsum c ali tuis ' quae lun-litas huic τις 'insit, infinitivus D μιιιονίσαι accuratius indicat, qui genetivum .iusalem qui dicitur tοιρας πρωτης regit. Itaque reicio Sententiam orum, qui non ii sed εἰ/M Subaudiunt, siti Verbo supplet difficile mihi viduturiss infinitivum explicare. auel ii 0nieetura Ddaismi et i repudianda mihi videtur, uni traditus infinitivus ενδαιμονισαι, Si Subaudimus τις, mea Sententia nec grammaticas ei lue eritieas dubitati0nes
ἐυ adiectus est verbis io τάδ' ἐν π Ἀρρhroe neque referendus eS ad τοιαυ εδρων quae verba parenthesin quodanimodo efficiunt Munderiis eleeit hunc versum quod auehiu probat.
admittat. Ἐ0nendum quidem St, pro genere actiV0 0 genuSpassivum exspectare. Haec AES )0n Suetudo linguae grae aepropria, quae in Sequenti lu0que Xenipli nobi oecurrit. El. 1505. χρην ὁ 'θυς εἶναι τηνδε τοῖς πῆσιν δίκλιν
Hoc postremo loco Substantivum, cui infinitivus explicationis ansa adiectus est, in ratione bliqua sublueti l0eum obtinet. Adeusativum cum insultivi hisee J0cis sequitur haec subiecta: πίκιλμις Ph. 344. κλεινον επος ni. 21. si οῖρα OR. 713. '' ερως C. 367. '' raro, at ibid. 075, de quoloe pavea mihi dicenda sunt; apud Nauckium sic segimus:
ita seripserunt Iinsteius et indorsius Nauckius, qui hunc
' Dind0rsius dolori vult vv. 1505-1507. Blaydesius infinitivum
odex Taureutianus iraebet j ξοι Canterus ir0p0Suit Πει. Car. Halmius ξυι quod Nauchiu recepit. o retinendum mihi Videtur esse, ei adnot. Ritteri. '' Pro eodicum seriptura ις TyrWhittius c0niei ερως cum ερις quid sibi velit intellegi n0n possit, Bergkius 1 ρεσεν NitZStaius Rh. ruus. XI. 46λαρος. quocum Nauckius consentit Mihi TyrWhitti coniectura maxime probabilis Videtur, quae neque tradita seriptura multum recedit et optimam expedit Sententiam.
19쪽
Halmi eonieeturam a χ' v ιαν esse e0mprobandam Vel Scribendum τυχα λυγω, ne displicet ei a χ' avra ιν quae Bueeheleri coniectura est. Sed mihi quae de collocatione Verborum auckius dicit non tant grave identur SSe, ut proptero lueti0nsem a selioli usta traditam repudiemus certe Sententia, quae sic exsistit, minime inopia est chorus Sperat et praesagit, m0 remiSSura eSSe calamitate puellarum, quae multos casus expertae sunt. Ad νω ua igitur epexegeSe0Sinstar accedit accusativus cum infinitivo, qua in constructione
subiecti munus impertitum est substantivo πάθη, cum δεινά 0bioeti vice fungatur apud participia τλαων et ευρουσῶν. Hic aptum erit paullo aecuratius disputare de Electrae
versibus 496 sqq. cum milii perSua Sum Sit, ReeuSati Vum cum infinitivo πελῆν ερας epexegeseos instar additum esse n0mini
aliqui, qu0d v. 496 excidit. In O Jalini sediti0ne versus sic
V. 496 respondet strophico verSui 480 δDπνοωνκλνουσαν, limn SS0 0ga tedicum et donStare ex un dactyl001 duobus trochaeis veri simillimum est itaque initio versus 496 tres syllabae perierunt quae dactylium efficiunt. In S. 495 post χει addunt θάρσος Schol et nonnulli codd. deteriores; in cod. Parisin aliisque libris deterioribus scriptum est V. 496 31Miποτε μήποθ' Ἀχιν. viris doetis diversissima pr0p0Sita Sunt ei. d. Jahnii 1882 p. 79 et p. 56. 0ncedendum est, Substantivum θάρσος vel simile huic hic aptissimum SSe, cum optimam Sententiam expediat i μῖν ex mea Sententia neque commutandum neque cum τοῖς δρωσι καὶ συνδρωσιν coniungendum est, quia multo aptior Sententia pa
110n vituperandum eaedis auctori et adiutor i. e. βλαβερον,
Denique unum Xem litum proferendum est, ubi Subiectum noti expressum est Sed Suppleniluni ad aedusativum partiet pii
praedicatius dicti: Ant. 482. νβρις δ επε δεδρακεν, ἶδε δε vi ερα ,
Saepissim infinitivus opexugetieus invenitur accedens ad pr0nomina Vel substantiva, quae cuSibus obliquis utuntur. Priusquam a Xempla numero, ubi pronominibus obieeti vices tuentibus infinitivus sese applicat ad signifieandum id quod illis aut antea indieatum est, commemorandum mihi QSt, hae pr0nomina ere Semper apud ea verba )cum habere, quae per se ipsa infinitiVum assumere Solent, ut 0 plerumque ante infinitivum addere p0ssimuS numlieli'. Post τονι legitur nudus infinitivus h. 42L 440, accusativus eum infinitivo ibid. 869. R. 1512. Subieetum infinitivi non proprie significatum est, sed intellegitur X accusativo praedicative usurpato, qui ad dativum a Verbo regenti enuntiati primarii pendentem spectat i. 16. ir0n0mini
20쪽
p0Steriore loco negationem uti ον infinitivo app0Si tam Videmus praemiSSO Dd' γελω προυπεῖν et o M. Post ἐκεῖνο exstat nudus infinitivus h. 10 post τοσουιον C. 790, ' Ree. e. ins R. 1455, ubi negatio μήτε - μι ι inlinitivo adiectaeSt. Hi lii 0110minibu adiungo τοι ανια, cui uec. c. ins OSO applicat El. 35. Sequantur duo ii 0nomina relativa a et Ia, quorum alterum semel exstat h. 398' ' cum nudo infinitiVo cons0eiatum, ultorum ita usurpatum St r. 206, ut subiectum inlinitivi supplendum sit ad aestusati Vum praedicative p0situm. Denique pronomen interr0gatiVum ποιερα commem0randum est, cui duos infinitivo epexegetico cum n0minativis additos reperimus, cum subiectum infinitivorum non
disserat ab subiccto nuntiati primarii l. 265 f)
NauchiuS, I Se quoque o Dro non neceSSariunt ducens, aut Sic aut cum Bergilio scribendum censet oi δε του ἐν tincti. Reetissime defendit Hermannus ouro cum adnotat, hoc pronomen egregie convenire Orationi mente capti magnumque quiddam sibi a Minerva obtigisse rati. De collocatione Verborum 1. Essendi Lex. 0ph. p. 159. Erlarillius conieeit v. 132 Dr δ' ito pro υδ' ἐθελον. Blay- deSiu προυπεῖν ro o pro προλιπειν οδ laxi v. ' Traditum est: μιν δε παισi ros ἐμοῖσι της ἐμη χθονος λαχεῖν τοσουτον, ἐνθανειν μονον L. Langius Seripsit ἐνθανεῖνο ν de Oph. l. stasimo sec. Giesse 1859. p. 29 , lay- deSiu χύ ονος λαχειν συνπερ ἐνθανεi μ υνυν. '' Blaydesius traditum infinitivum πεμπειν Sine cauSa, ut mihi videtur, mutaVit in πέμψειν. t Nauchius hunc locum corruptum esse ratus sic Scribi Vult
C0ncludat hane Seriem δισσά rg. 28, 2 419, 2), cui et substantivum μει πιν et infinitivum Vl αρτάνειν adiectum invenimuS.
Adiectiva biecti locum obtinentia tuae infinitiVu 090xegeticus equitur non leguntu1' niSi δεινά uno l000, ii0deum aestusatiV cum infinitivo c0us0ciatur i. 331. '')Iam transeamus ad substantiva biecti parte agentia, quae elieXegeSe0 cauSa infinitiVum assumunt ace. τάσδε λιτάς OC. 484 infinitivus sequitur 487, τάσδε ἀράς ibid. 1384, ubi negatio μητε - sti τε infinitivo apposita est, θάρσος h. 597. μελxilia Ph. 50. '' νουν l. 1013. T quo extremo loco nominativus participii apud infinitivum istat, qui deui subiectum praebet quod enuntiat uni primarium. ConStruetionem aecusativi eum infinitivo iuattu0r locis habemus: 0st εν ῆθος
' Magnas praeb0 difficultates interpretibus verbornm εος α συ
sic O Jah p. 119 explicatio: Sed a propoSit valite aberrarem. si quid illi do hoc loco sentirent quidque proponerent. er- tractarem quod invenies in . ah ni editione . 119 16 sq.
' Pro δεινit euileius δεινοῖς legendum et cum Sequenti dativo κακοι coniungendum SSe cenSet, quod auckiu comprobat. Si ad verborum c0llocati0nem respicimus, multo aptiu videtur traditam lectionem retinere.' ' Traditum est vitiose v. 151 ro συν φρουρειν lata ἐπ m: M 'λιστα καιρto, quibus in Verbi expediendis magna est varietas opinionum. Nauckius eiecit συν-μμ alii cum Triclini ro σον. Quocumque modo res sese habet, id certe concedendum SSeput0, infinitivum φρουρεῖν ad Verba μέλον πάλαι μέλημα es exegeseo instar accedere.' Tradita lectio νουν σχές .... iκαθειν displicet orStadtio, qui loco eius Scribit νουν σχουσ . . . εικαθε p. 32 .