장음표시 사용
171쪽
COENOBII BETHLEEMITICI PROPE LOVANIUM PRIOR IR,
173쪽
cOMPENDIOSAM HISTORIAM DE CLADIBUS LEODIENSIUM
Petita parvitate mea fraternitas tua, Charissime Supprior, de iis malis cluae super Leodienses noviter emerserunt, ad Dei laudem quidpiam littoris commendare Neque enim res talis est nostris sub oculis nuperrimu factitata, quam non liceat, non expediat, non deceat per litterarum monumenta posteritatis memoriae relinqui. Sed ut verum fatear, de Leodiensium recenti clade, miserabili strage, peremptoria desolatione, si quis Drte scribere vel tot ingenti volumine, summo ingenio, serventissimo studio, Plurimo otio opus esset, quodque digne perficere mei ingenioli sine dubio facultatem excpderet, nec mei status humili proposito conveniret; siquidem in domo mentis moa non est panis vitae et intellectus, meumque potius esset in angulo monasterii
MonasteriL Bethleemittet Prior seu superior erat auctor. Ad hoc monasterium , uti etiam ad alia civitatis Lovanielisis coenobia et collegia, plures e elero Ibeodiensi, bellorum calamitate acti, eonfugerant. Licuit itaque Henrico de Merica rerum hoe tempore Leodii gestarum seriem ab oeulatis testibus plenissimo percipere. Ciis. praefat. II.
174쪽
Dea H eoru inque peccata deplangere, quam novis gestis conscribendis diligentiam adhibere. Nihilominus et hoc adjiciendum, quod pauca admodum do plurimis mihi comperta sint, quae tamen reor eo viciniora esse vero, quo magis magisque divulgata in publieo. Ut tamen pro velle tuo et pro posse meo, Deo donante, aliquid faciam, totius originem mali seriemque gestae rei
175쪽
ν dominus Iohannes de mymberyh miscopatum resignaveri . Igitur dum annus Domini MCCCCLV evolveretur, dominus Johannes de Ηeyiis inli, posteaquam triginta annis et ultra Leodiensi ecclesiae praefuisset , videns populum suum nimis effrenem moribus, et ita insolentem ut jam
non humiliter acquiescere, sed audacter repugnare consueweret, et nonnunquam tumultuaria vociferatione impetum in eum facere attentaret, moerore nimirum coepit astici et taedio contabescere. Unde malens nullum habere dominium, quam super generationem pravam et Perversam ac Populum indomabilem deinceps gerere principatum, episcopatui ad opus illustrissimi iuvenis Ludovici de Borhonia cessit, salva sibi quoad viveret certa Pensione. Erat is Ludovicus, filius ducis de Borbonia, praepositus sancti Donatiani martyris, Lovanti residens, annorum viginti et quatuor, cujus erat avunculus Philippus illustrissimus princeps, cui in hoc facto suo Johannes do Reyns- rgh complacere volebat, et per eum populum nihilominus edomare. Nam
176쪽
secum ipse reputabat et dicebat: u Cum sit manus mea invalida. veniat manus
Philippi ducis super populum istum. n Philippus ille erat Burgundiae Brabantiaequo dux inclytus , non minus animo quam sanguine clarus , terra marique Iiolons, et maximis regibus nota inferior. Emissa opiscopatus resignatione I erJohannom do Hoynshergh , Llidovicus isto electus et confirmatus est in dominum terrae Loodiensis. Sed Dnim ex mutatione Pastoris non Pst facta mutatio moris. Corneres adhuc in populo passim fieri strepitum et tumultum , turbari ordinem, confundi lasque Ia fasque, cuncta agi violentia, voluntatem pro
ratione regnare, Perire leges. justitiam exulare. Sed heu l Qui legem Dei noverat, clerus ipso legi contraria faciebat. Huic autem moris erat per abrupta vitiorum progredi, corruptae vitae per vias incedere, luxui atque ventri magis quam spiritui deservire.
De causis desolatsonis terrae Leo sensis. At licet abundarot iniquitas mullorum et charitas refrigesceret, duplex tamen pestis hujus, quod vidimus, mali seminarium exstitit et totius Patriae perditionem induxit. In clero avaritiae insatiata rapacitas; in vulgo immodoratii dominandi ei luditas. Quam inique egerint, quantas trusias exercuerint in illo territorio procuratores fiscales et rurales syndici, quorum Pergrandis numerus erat, quanta eis setiorit inhumanitas in concinnando dolin, quanta crudelitas in inagnificando sup r innoxios supplantationem, quanta incivilitas in vacuando marsupia, incredibile dictu est. Per magniam notas citabantur vilia lani simplices venire Leodium, et ad judicium trahebantur. Arguebantur sceleris immunes a Melere, et aeeusabant innoxios praevaricationis ipsi pra varieatores logis. Cumquo ne vertio quidem dignum esset, quod astutia versipellium objecimet, tamen enormiter peccasse famabantur, cum per simplici tatem nimiam Dec se defendere, nee objectis potuissent articulis respondere. Non apparebat quonam modo insontes Oves luporum rapacium morsus Potui seut evadere nisi exhaustis marsupiis illorum imperiis obedirent; alioquin
177쪽
Ecclesiae gladium super se nossent proeul dubio evaginandunt. Heul Leut qui mala haee vico Domini corrigere debebant, puta advocati et domostici curiae, tamquam Canes muti non valentes latrare, magis curabant ea blandiondo pul- η are et Participando fovere, quam emendando corrigere. Nam pariter iis ditabantur rapinis, iis dapibus vescebantur, fabricatores mendacii, artifices doli. tantum ha ules de verecundia quam hum de cauda. Videns itaque tanta mala in dies succrescere, manus laica a ensa est animo facere vindictam in nationibus et in repationes in populo clericorum. Quorum irrumpens habitacula, tam gravem insultum fecit in eos, ut, spoliatis domibus, direptis bonis, scriptis in frusta concisis, si pellem suam illaesam conservare voluissent, celeri fugae consulere et clandestino abscedere cogerentur. Multi autem eorum fustigati, nonnulli ad mortem usque caesi sunt, et Plerique qui manus hominum potuisse ut evadere, per horridam et improvisam mort in incid runt in manus Dei viventis, et quidem salis juste. Lit qui sceleris mori ut participes, Et animadversionis sint consortes. Et nemo mi retiar si male agentes malo perierint, si male conditae dapes Peccatorum guttura strangulaverint. Haec quam maxime in comitatu Lossensi ubi Procuratorum malitia plus exarserat, assebantur.
Cur commotus fueris dominus Leoci nata in m ulum suum. Conqueritur ergo dominus a laicis sibi in iurisdictione sua praeiudicatum
esse, et arguens eos Praevaricationis dicit quod de clero suo se non interponant, clerum fiuiam corrigere non attentent; corruptionem curiae non illorum
curae, sed suae subjici disciplinae. Fuit et alia ratio domino forte pugnantior
contra eos. Habebant Loodienses cousuetudines multas, quas ipsi nominabant privilegia, abusiones tamen rectius appellandas, quum RaePE contra rationem , contra jura , contra legem Dei, contra aequitatem et justitiam militarent. Illarum oecasione volebant ad nutum resere mundum , arctare ccci
fiam , sese de religione interponere. Per has alicui recusabant subjici, sed omnibus quaerebant etiam Domino dominari. Unam tangam de pluribus, exempli causa : si fur, si facinorosus, si homicida, si monachus a Postata in so-
178쪽
da litium sortemque mechanicorum fuisset admissus et ipsorum manus implesset, non timebat corritri, non poterat captivari. Absit . absit ut quispiam manus misisset in cum stantem et libere ambulantem ubi vellet, in civitate dumtaxat; siquidem fabrorum malleus defendisset eum ub omnibus pers quentibus eum. Si obniti velles, prius vidisses confusionem tuam quam captionem suam. Sic consuetudinibus , imo vero abusionibus ita innixus erat populus ille, ut anteaquam vel unum iota pateretur abradi, praeeligeret i tam terram subjici excidio et capita sua periculo.
De eo quod rellem petierit pars turaque Φ. Hinc igitur inter dominum et territorium suum lamentabilis simultas ex ritur; hic causa jurgiorum sumpsit exordium. Cumque post multa colloquia pars altera alteri cedere nollet, complacuit utrique adire res: m Franciae Ludovictim spe pacis et concordiae, in quem pars utraque levabat oculos confidentiae; nam Leodiensium amicus erat, et nihilominus patrinus domini et consanguineus de propinquo. Verum in ipso itinere commenta fraudium Leodiensibus fabricabantur per fictum, non factum, crimen laesae majestatis. Sed lucescente veritate, haec ita redigebantur ad nihilum , ut quod disponebatur ad luctum convorteretur in gaudium. Nam commissarii domini a facie regis revertebantur inglorii, aliis reportantibus gratiam regis, sed non finem litis. Haec autem subreptio, imo mendacii confictio , domini causam non minime deteriorabat, Partemque contrariam ad pacem reddebat invitam, ut postea reipsa probavit eventus. Moxque Leodienses quosdam fautores domini , qui hujus confictionis et auctores et conscii erant, proscriptione damnare et hannire coeperunt, quod aegerrimo cepit dominus, quod hoc ipsum
in praejudicium cujusdam jurati statuti directe verget et, et talia Praesumere absque rius conniventia illis foret illicitum. Quamobrem exasperatus justitiarium eis abstulit, et quae sui juris erant ossicia instituere noluit. Elongavit se ab illis, ct Τrajecti se recepit; et facta est terra Leodiensis quasi absque lege et domino plurimo temPore.
utuam ob causam pars utraqtie Galliae re- supra P. 12 et seqq.gem Ludovicum XI adierit, latius exponitur
179쪽
Quod mιliis meriantibus laboribus componi pam potuerit. Ordinantur interea et servantur colloquia et diaetae pro bono pacis, nunc quidem apud Trajectum superius, nunc apud Bruxellam coram duce Philippo, cujus supra fecimus mentionem. Mittit ille a latere suo dominum Τornacensem, doctum et prudentem virum L Et veniens I rajectum, dein Le dium petens, proposuit articulos utique rationi consonos et avisata peroP-tima, Pro bono partis utriusque, ut convenirent in unum. Militabant enim contra rapacitatem cleri et turpis quaestus nundinas. Vergebant nihilominus
in dispendium insolentiae vulgi. Sed heu l omnis conatus ejus redibat inanis
et effectui efficientis minimo respondebat. Quumque enim aures suas libenter illis dominus Leodiensis accommodaret, et ad observandum promptissimus redderetur, male tamen sonuit in auribus Leodiensium aliquid dare pro excessibus et consuetudines deponere abusivas. Illas ut privilegia defendebant utilia , illis adeo pertinaciter inhaerebant, ut prius esset prosterni cos et jacere supinos in terra, quam jura sua relinquere. Dominus ipse natura fuit vir bonus, animo lenis, conversatione placidus, sermone suavis, qui Semper Omtaret honum agere, Paratior misereri quam ulcisci, parcere quam ferire. Si jam corruptus sit, si a pristinis moribus degeneraverit, non juveni bona indolis , sed domesticis pravae conversationis potius imputandum est. Nec mirum. Quomodo qui male agerent bona docerent 3 Qui quaerebant quae sua sunt, non quae aliorum, et qui bonum privatum bono reipublicae praefer hant. Hinc per prophetam ad Sedeciam regem Dominus ait: a Seduxerunt te
viri pacifici tui .n Et Dominus in evangelio: si Inimici hominis domestici rius. D
De interdicto in Leodienses posito.
Itaque cum Leodienses ad reformationem morum suorum inflexibiles essent, gladio ecclesiae cocpit se accingere dominus , terram suam ecclesiastico su
180쪽
jicienΑ interdicto. Oppidum Hoyeusse lion involverat interdictum, quia sit
lita leui ccclesiae servans. coii municarct nolesbat actibus et consiliis iniquorum.
erum interdictum hoc Leodienses tamquam injuste P itum m illabantur et pro discutienda veritate et justitia, diaeta concipitur apud Trajoctum. Ad quam nou adducunt illi jurisperitos ei doctoros suos, in quibus non habebant fiduciam, quia partiales eos judicabant: sed prece pretio lue venire faciunt majores magistros iu iure studii Coloniensis. Illi per argumenta sua injustum foro interdictum probaro moliuntur, et ob id nullius roboris vol motu senti. Sed is quem dominus I podionsis is se miserat ad diaetam, magister Ra, mundus de Mai Iiano, doctor utriusque , cassatis argumentis, interdictum Esse justum justeque positum clarissima assertioue Pi a docuit, et ita aliorum Ora conclusit, ut tiltra quid dicerent non haberent. Magister ille erat doetor ordinarius in decretis univorsitatis Lovanteusis, accit a dolii ino Leodiensi pro consilio tribuendo, habens de littoratura multum, de epiheia parum. Nam Omnia jura in scrinio pectoris sui censebatur habere reclusa; sed ritum gentis ei morem patriae ignorabat, ut Italus). Erant quoquo tunc temporis duo proceres, .lohannes de IIa malia Pt Raso de lieers, domini temporales, inter quos grassabatur iis perpetua et odium immortale. Hic ditior erat nobilior illo; iste Leodiensium , ille fovebat domini partem. Alter in alterum inimicitias exercebat; alter alterius dominium ferro et inceladio devastabat.' De quorum controversia iactura publica ecclesiaeque dispendium non minime crevit. Nam doliatiues erat potens apud dominum, Raso apud Populum. Primus vir audax et magnauimus, alter capitosus et praeceps, multum habens de impetu , de modestia nihil; fautor schismatis, hostis pacis. Dicere solebat ipse :Quid nobis et paci si pax venerit, nihil ero. Existimabat faciem domini set suorum . quos gravissime offensos habebat. facta pace, implacabilem fore sibi. Miser homo, cur tantopere pacem sugis 3 Poterat tibi aliquid honi pax tribuere , guerra nihil. Ecce jam juxta votum tuum, Propter demeritum tuum, guerra venit, Pax non venit. Tamen totus fractus os; imo nihil factus est
Raro, uitiuus do Martiano in hae diaeta titer propugnavit Llidovici Borbonii eausam adversus tumultuantem populum, quem doctor Acadontiao Coloniensis luebantur. Cfr. mynum raron on Be s. ad an. 460. MLnoia a Foea