장음표시 사용
151쪽
ἀλλ' ἀποπαυετε μηδ' επὶ πλείω θρῆνον ἐγείρετε
152쪽
V. 9. θάκησιν ει τινα βλεπειςl Seidleri haec emendatio est, libris in θακοισιν consentientibus. Vocis Θακ σις de sede dictae usum ex Philoct. 39. illustrant γ uoυ διστλῆ πήρεστινενθάκ ζως, ubi tamen nihil obstat quominus proprio sensu pro sessione accipiatur. At ut nostro loco Sophocles ita etiam Aleadarum fragmento apud Stobaeum Flor. XCI, 27. εἶτα τῆς ii περτάτης τυραννίδος θάκη Πν, υψίστην εδραν. Ita enim
haec scribenda sunt.1 l. στῆσον με καρίδρυσον ως πυθωμεctat Luxuriare Sophoclem in usu verborum praepositionibus iunctorum, iam veteres magistri animadverterunt. V. schol. ad Electr. 1647. et Oed. Col. 1648. Suos tamen certosque haec res fines habet, De que ullo modo fieri potest, ut praepositio ita vim suam exuat, ut non nisi numerorum complendorum causa verbis addita esse
videatur. Itaque mihi quidem plane incredibile videtur, ἐξιδρυ- σαι poetam dixisse pro simplici ἱδρυσω, ac quemadmodum nemini unquam in mentem venire potuit εξεδρος dicere pro εδραιος, ita ἐξιδρυσαι quoque nihil aliud esse potest quam εκτοπίσω, in aliam sedem transferre vel sedem procul ponere, ut in Euripidis fragmento apud schol. Aristophanis Nub. 139. τηλου
153쪽
- γὰρ Οικων βίοτον εριδρυσα ιην. Has ob causas Sophoclem aut κανέδρυσον aut κἀφίδρυσον scripsisse suspicor, quorum alterum praeoptavi. Pro πιέ os ιεθα libri πυθolsιεθα habent: correxit Brunckius. Scholiasta per ιιαθησομεθα explicat, certo indicio, hunc quoque in suo libro coniunctivum legi AsB. 13. αν δ'J Ante Elmsteium χαν. Laur. aliique 'αν. 15. πυργοι μεν οι πόλιν στέγotσιέ Pro στέγουσιν Wakeseldus στεφουσιν conjecit, quod Dindorso non displicuit mihi non pro simplicitate dictionis, qua Sophocles Antigonam utentem induxit, dictum videtur. Quod enim in Antig. 122. στεφάνω/ια πυργων dixit poeta, in carmine lyrico dictum est. ac praeterea de loricis potius et propugnaculis turrium, quas πυργων στεφανὰς Euripides Troad. 783. appellat, intelligendum est, quam de ipsis moenibus urhem coronast instar cingentibus. Aptius asserri potuisset quod Alpheus Mityl. Anthol. Pal. IX 104. de Troiae muris dixit θειόδοιιος στέφανος. In Sophoclis loco si quid mutandum est, quod mihi quoque necessarium videtur, malim utique σκεπουσἔν.
16. ἱερ&4 Laur. ἱρος, probante Din dorsio eamque sormam ubicumque metrum admittit. restituendam censente; at reliquit tamen ubique trisyllabum Ibid. ἀπεικάσωJ Laur.
ἀφεικάσω, re ab S. superscripto. DINDORFIUS. Apographa partim σάφ' εἰκασπι partim απεικάσω. 27. εξοικη σιφι J Fuit qui εἰσοικήσιιιος coniceret; atquem ad modum Τhucydides V, 17. de Pelasgico domiciliis instructo ἐξ 'κήθη dixit, pari iure etiam Sophocles locum incolis frequentatum dicere potuit ἐξοικησιμον. 28. Οιηιαι δἐ δεῖν ΟυδένJ Ad haec scholiasta ex v. 26. intelligit ἐλθοιοαν ἐρωτ6σαί με, quod num recte fieri possit
154쪽
vehementer dubito. Nisi fallit sententia, post Ουδέν excidit πονῶν, ut hic Sophoclis versus fuerit: Οιομαι δἐ δεῖνουειν πονεῖν ' πελας γαρ ἄνδρα τονδ' ορω , sive malis ανδρα νφν πω. cf. v. 1022. εἰ δ' ἐρορπιεῖς φευγουσιν, Ουδει δει πονεῖν. Euripides Iphig. Aul. 1042. εἰ δἐ μή, τί δεῖ πονεῖν. Nauckium hos duo versus, in quibus verba Dιο- ιαι δἐ sensu destituta esse dicit, in unum contrahentem αλλ' ἐστὶ μήπι πελας γαρ ανδρα νον oeco) sesellit sententiae series et progressus. Oedipus dixerat: i quaeso et percontare qui locus Sit in quo versamur, si tamen habitatus est incolis. Ad haec filia
regerit: est vero habitatus; credo autem non opus esse ut diS- cedam. Video enim virum nobis appropinquantem, ex quo sciscitari licet quae scire cupimus. In quo quid tandem non rectissis me dictum est Suspicor Nauckio meo fraudi fuisse, quae etiam Sol gerus aliique non recte interpretati sunt, verba εἴπερ ἐστίγ ἐξοι- σι ιιος, quae non significant num sit habitatus, sed si tamen habitatus est. Neque neglectae stichomythiae legi timendum est; stichomuthia septem versibus 21 - 27 absolvitur, quorum qui medius est, reliquis quasi quidam mesodus interpositus eSt. Tum quinque versus sequuntur, quorum duo paria Antigona, medium Oedipus recitat. Vides artificiosissime conditas esse has duas dialogi partes. 30. δευρο πρωτείχοντα κἀξορμωμενori Recte προσστείχοντα edidit Dindorsus, metri necessitate poetam coactum existimans ἐξορμώμενον postposuisse, cum ἐξορμωμενον κπὶ προσστείχοντα potius dicendum fuisset. Quid vero impedit quin poetam κωφορμώμενον scripsisse et duo haec participia frequentissima sigura ἐκ παραλυ λου posita esse statuamus 35. ωκ Libri τῶν, correxit Elmst eius.
155쪽
39. ἔμφοβοιJ Hoc si corruptum esset, εγκοτοα potius, quod Aeschyleum Furiarum epitheton est, quam quod Nauckius voluit, ε χοι corrigendum dicerem; atqui ut φοβερος et timidum et timeridum significat, ita suo iure poeta etiam Furias ἐμφοβους, terroris plenas, appellare potuit. Quod autem seriores tantum scriptores hoc adiectivo utuntur, ea nulla in tanto perditarum
fabularum numero suspectandae vocis causa est. Prudenter ea
de re disseruit Dindorsius in Ieschyleische Gorges. p. 36.42. At Ante Vauvillersium ων. 44. Πετ μηνὶ rλεως μἐν Laur. et lemma scholii, in quo cave latere putes Πεφ ἐi L innumeris locis G finale ex tota adscripto natum est. Non dubitavi emendationem Elmsteti recipere. 45. ως Ουχ ἔδρας γῆςl Ante Elmsteium pro ως legebaturti στ quod frustra tuetur Hermannus. Praeterea Musgravius fortasse recte γε scripsit pro γῆς:47. Ουδ' εμιοί τοιJ Ita librorum scripturam ovδ' ἐμον
τοι et ουδἐ μέντοι correxit Seidlerus. Dura tamen et vix graeca oratio est ἐμοι θαρσος εστὶ τὼ Πςανιστανοα, in quo articulus merito male habuit Nauchium, nullam ille offensionem habiturus, si verbo Θαρσῶ poeta usus esset; nec bene omittitur pronomen, ut sere scribendum suspicer αλύ Ουδ' ἐμοί τοι του σ' ανι -
48. πρίν γ αν ενδείξω τι δρωὶ Mira haec est dicendi brevitas pro ἐειδείξω καὶ μαθω τί δρῶ, non tamen ut librorum
scripturam vitiatam esse credam. De virorum doctorum coniecturis una omnium quam Martinus fecit commemoratu digna est.
Is ἐξειδῶ pro ἐνδείςco scribendum esse coniciebat. 57. χαλκους odoςJ Ante Brunckium scribebatur od . Aeneum limen, quod de Agamemnonis tentorio superesse fabulabantur, ostendebatur etiam apud Aulidenses, teste Pausania IX, 19
156쪽
59. τον ιππόμηνJ Quum non versimile sit, statuam Coloni herois in scena fuisse repraesentatum, recepi Reishii emendationem ς libri τονδ' ἱπποτην. 4
πλεονl De his ita disputavit Schneidewinus: dis λογοι gehennishι bIUs im Sisine der heroistaen Zest aut verbrestete Vol s- sagm, sondern aueh mit Bilestheia aus Sophocles selast, aut das Schwesen der alierem Poesie non dissem Orte und semen Hesi0thumem. Ampullis et sesquipedalibus verbis nihil efficitur. At
recte idem την ξυνουσίαν de incolis regionis interpretatus est. His autem quum non bene opponantur λογοι sic in universum commemorati, nescio an poeta scripserit: τοιαυτά σοι ταδ' εστίν, ου ξενων λογοις. τιμωμεν', αλλα τῆ ξυνουσία πλεον, ut non peregrinorum sermonibus haec celebrari dicantur, tanto magis vero ab incolentibus. Nec iusto audacior videbitur mutatio
reputantihus veterem verborum ξενων orthographiam suisse OMNON, quod facili lapsu abiimn OMNO, i. e. ω ξεν' . Pro πλεον, quod habet sane in quo ossendas, Schneideminus non sinρ soloecismi vitio scribi voluit λεως si quid mutandum, sorsan γερον scribendum est. quod sic sine d in sine senarii ponitur v. 744. Oed. Tyr. 1001. aliisque locis.
ξ ἰσχυς, quae Bonitati coniecturam confirmare videntur κρατος pro λογος scribentis. Bergkius τελος coniecit. Possis etiam σθενος cli. Hesychio Σθ ενος' ἰσχυς. 70. αρ' αν τις αυτ Pl Laur. et magna apograph. parsae' ουν, unde αρ' Ουν τις αν τ* conicias. Saepe sic ponitur demonstrativum του apud Aeschylum, rarius sane apud Sopho-elem, sed tamen ut exempla non plane desint. Ceterum sensus
157쪽
non est an aliquis vestrum eum arcessat p sed an quis vestrum ad regem nuntius eat pzl. ως προς τις λέξον. η καταρτυσων μολῶν;J Ita haec scripsi et distinxi ad mentem Elmsteti. Vulgo ως προς τι Aeta ν ῆ καταρτυσων μολοι. Neque aliter Laur. Pro μόλοι apogr. nonnulla μολεῖν. Dindorsius edidit - προς τἰ, λεβωνῆ καταρτυσων, παρῆς
72. ως Al Plena oratio esset: ναί, βουλομαι, αυτὸν
76. πλην του δαίμωo: Nolim bis interpolationis suspicionem movere. Generosum. inquit, te virum ostendis; sed laboras a fortuna, quae nequaquam se generosam in te praebuit. 78. τοῖςJ Ante Brunckium τοῖσδ' 79. γεJ Vulgo σοι, cui quod in Laur. a pr. m. superScriptum est γε, omnia habere vulentur apographa. Bergkius coniecit οἶδε γαρ κρινουσί σε.
83. εξεστι φωνειν ως ἐφιου μονης πελαςJ Cave hunc versum pro Spurio eicias; necessarius enim est si quis alius. neque enim hoc dici debuit, Omnia pacata esse et tranquilla, sed hoc, licere iam omnia tuto et sino timore dicere. 84. ευτε νῖν ἔδρας πρωτων εφ' υιιων τῆσδε γῆς ε καμφ' εγωl Non tollitur orationis, de qua haud iniuria conquesti sunt critici, scabrities neque Burgesii coniectura τῆσδε γυι' εκ ζιφ' εγω, nequo Din dorsit πρωτης εφ' τμων. In utraque manet, in quo ipso maxima est offensio, praepositio επι eo loco posita, ubi per syntacticas leges poni non potuit. Mea sententia vitium loci in εδρας haeret, pro quo si ποδaς scriptum eSSet, et structurae et sententiae satisfactum dicerem: vos primae in hac regione estis, apud quas eonsedi. ἐφ' υμων breviter dictum
158쪽
est pro ἐπὶ -υ υιιλε τεμένους. De κάμπτειν ποδας pro usitato κάμπτειν γονατα vel κωλα cf. Hermannum ad Aeschyli Sept. 772. ἔδρας fortasse a glossatore ad υμων in margine adscriptum erat, unde postea in textum illatum ποδας expuli LNisi sorte εδρας ut ἐφέδρανα apud Polluc. II, 184. de artubus explicare Velis, quos considentes nectimus, ut εδρας κάμπιτειν non disserat a κωλα κάμπτειν. 92. οἰκήσανταὶ Triclinius οἰκησοντα, quod Schaeserus et Bergkius probarunt. Doederi inus et Hermannus coniecerunt οἰκίσαντα. Verum est οἰκήσοντα. Quod enim Hermannus dicit,
non hie habitara, sed sepeliri velle Oedipum, sesellit eum usus verbi oti eis, de quo dixi ad Oedipum B. 584.106. ω γλακεῖαιJ Ita Dedipum compellare Furias, quod
per eas se ad τον γλυκυν Lμένα malorum suorum deductum iri sperat, cum Iacobsto existimat Dindorsius; quae iusto artificiosior est interpretatio. Nil est nisi blanda dirarum dearum compellatio.
113. σιγησομαί τε καὶ συ μ ἐξ ὁδου ποδα Nauchius σιγήσομαί τοι, Bergkius σιγήσομαι 'γω, quali aphaeresi post
αι diphthongum Aeschylus et Sophocles, credo etiam Euripides, usi non sunt. Sanam esse editam scripturam ostendit v. 494. κουσαμεν τε χωτι δεῖ προστασσε δραν. Philocti 48. αλύερχεταί τε καὶ φυλάξεται στίβος. Ιbid. reoda κρυφον κατ' ἄλσοςJ Inepte dictum esse ποδα κρυπτε ν intellexit post alios Cobetus V. L. p. 193. at quod coniecit παλιν κρυφον, minus seliciter excogitatum est. Neque πελας, quod alii coniecere, probabiliter coniectum est. Scribendum erat τοδε κρυφον κατ' αλσος. Vidit hoc etiam Martinus.121. λευσατ' aυτον, προσδερκου, προσπειθ ovi Haec Laur. Scriptura est. alii pro λευσατ habent λευσσατ Τriclinius
159쪽
λευσσετ'. Hermannus, quem Dindorsius sequutus est, edidit προσπευθου, λευσσε νιν, προσδερκου, qui cur προσδερκου et προσπευθου transponeret nulla causa erat. Idem olim in Elem. doctr. metr. p. 768. λευσσ' αυτον coniecerat, quam correctionem postea improbavit, pronomen αυτον non minus ossensioni esse dicens, quam in latina poesi eius. Hoc quidem non recte comparari apertum est. Et quid fiet de Philoct. 991. ξυλλάβετε γ'
αυτον, vel Dedi p. COl. 1l92. αλλ' εασον αυτον, centenisque aliis locis, in quibus pronomen αυτος eodem prorsus modo positum est. Non dubitavi igitur reponere quod omnium simplicissimum erat λευσσ' aDτον. Pro προσδερκου autem, quod metro repugnat, vide an scribendum sit προσδρακου. l2b. εγχωρ l Libri εγχωριος. correxit Bothius. I 29. d ια ιιι σανὶ Ante Hermannum ditat/ιακάταν.131. αλογως το τῆς εχ φαμου στομα φροντίδος ιεντεςl Non invideo quibus hoc non tam exquisitum quam contortum dicendi geuus placere potest; accedit alia corruptelae suspicio ex brevitate syllabae sinalis in φροντίδος petenda, cuius rei quae apud Sophoclem reperiuntur exempla in systematis glyconicis, et paucissima sunt et sacili opera removenda. Hoc quidem loco scribendum videtur: αλογον το τῆς
Qua emendatione simul hoc consequimur, ut v. 133. ad amussin respondeat antistrophico; in ἱεναι enim Sophocles constanter primam syllabam producit, nisi quod semel in dactylico versu Electr. 13 l. dixit οἶδα τε καὶ ξυνίημι, quibus numeris aliter hoc verbum aptari non potuit. 134. Γωνθ'l αγονθ' Triclinius.
160쪽
quibusdam edidit praeeunte Elmsteio IIermannus. Laur. et Pleraque apogr. οδ' ἐκεῖνος ορῶν εγώ. Vulgo οδ' ἐκεινος ἐγco. De sequentibus eos recte statuere credo, qui φωνῆ ὁραν proverbialem loquutionem esse existimant et το φατιγμενον in eum Sensum accipiunt, quo vulgo το λεγόμενον dicitur. Non inepte compares quod apud Euripidem ΙIerael. 392. habes αγγελοισι τους ἐναντίους οραν, de eo dictum qui non suis ipse oculis
hostes cernit, sed ex nuntiorum sermonibus de eis comperit
142. μή ιι' ἱκετετω προσίδω avo vovi Ex communi loquendi consuetudine haec nihil aliud significare possunt quam
nolite me adustere qui homo sum ne grius. Sophocles autem nove dixit pro ne me nefarium esse eristimate, plane ut nos loqui solemus betrachtet mich nichi ala emen Verbraeher. Nullum aliud huius loquutionis exemplum mihi compertum est, ac facile poeta insolentiae crimen, si quod est, vitare potuiSset Scribendo νομίοUT ανομον.
144. Oυ πάνυ μοιρας ευδωμονίσω προότη Nihil in his novandum esse ostendi in Philologo Golt. XIV p. 2. De ουπα , minime, dixi ad Aeschyli Eumen. 336.149. ἐν J Vulgo ε ε. Dindorsius ἐν . Musgravius at M.
Pro os μάτων strophico versui, nisi in eo ναίει iambica mensura dictum est, melius conveniret ὀφθαλ/ιῶν. post διιιιάτων praeeunte Corae recte interpunxit Dindorsius, cetera ita distinguens αρα καὶ ησθα φυταλιιιος δυσαδεον; 151. 1ιακραίων οσ'l Libri ιιακραμον τε ως. τέ delevit Bergilius, coς emendavit Bothius. Dindorsius cum Her- manno edidit μακραιων γ δσ' ἐπεικάσαι. 157. προπέσηὶςJ Ante IIemannum προσπέσMN. Recte autem legitur προπέπος, i. e. προπεπιυς προχωρήσηὶς, ne imprudens et inconsulto procedas. Grammaticus hekkeri Anecd.