장음표시 사용
181쪽
contra injurias filiorum, cui ita respondet Τheseus, ut illum indigere suo auxilio neget, quum ipsius dei iussu huc concesserit. . Vides, opinor, unice sententiae convenire quod reponendum duxi sic I/ιης, non quod vulgo legitur γνωφιης, quod Uunderus explicat etiam si ego aliter sentiam, Ellenditus autem etiam si non sponderem. de auxilio dictum etiam Ded. Τyr. 1292. ἡ ω- ιης γε φιστοι καὶ προ Πντου τινος δεiται. 666. Omoς δε καιι Ου ιι si παροκτοςl Pro OMΩΣ unius literae mutatione AAA J- scripsi, i. e. etiam si auctore Phoebo huc non venisti, tamen te meum vel absentis nomen tuebitur. Ita demum haec cum antecedentibus recte conciliari posse videntur. 670. ε, at Ante Porsonum Scriptum erat εὐγα. 674. οἰνωπ' ἀνεχουσαl Dindori ius οἰνῶπα νεμο υσα, Bergkius οἰνιδα ἀλεγουσα. Non ausus sum mutare librorum
agrum pererrantibus explicant cum scholiasta, cui inthrpretationiquum locu S, quo νομάδες positum est, non nimis faveat, videndum est an poeta γοναδες scripserit. Ita etiam melius intelligitur cur Cephisus o9κυζόκος, sive potius ωκυτοκος, appellatur; male id scholiasia explicat ωκυτοκα ποιέον τα πεδία.
182쪽
iungenda sunt; postulare hoc videntur leges syntacticae. Oμβρος autem non de imbre, sed de humore terram Decundante intelligo. Describitur terrae solum, quod παρδακον vocat Aristophanes. Pro στερνουχου iam diu est quod σπερμοπου Scribendum conieci, idemque dubitanter proposuit Hermannus, hic etiam a criticis neglectus. Est autem σπερμοπος tam aptum agri Attici circa Cephisum epitheton, quam στερνουχος ineptum, quod asperum potius et durum agrum significaret quam fertilem et terrenum. Raram vocem e Polemone attulit Athenaeus X. p. 416 B. Cereris σπερι Ουχου arcutia apud Delphos commemorante, ubi vulgo legitur ερμουχου, male explicatum a Ρrellero
in libro de Cerere et Proserpina p. 321, 15. Comparari potest σπερφιείη in h. Orphico XXXIX, 5. Egregie autem
hanc Sophoclei loci emendationem confirmatam repperi annotatione scholiastae, στερνουχου per γονίμου explicantis, quam interpretationem ex vetusto scholiographo duxit, qui veram Scripturam adhuc in suo libro habebat. 692. δἐ ριανὶ Hermannum sequutus sum. Laur. aliique libri ουδ' αυ, ceteris vel ουδε vel oυδ' α exhibentibus. Horum alterum tenuit Elmst eius, in strophi eo versu θεατις ponens.
695. νασω re ποτε βλαστονl Delevi quod vulgo post νασεν additur LIελοπος, deleratque iam Bergkius, et recentissima aetate Ritschelius in pereleganti commentatione de hoc Sophoclis carmine Bonnae a. 1862 edita. Pro πώποτε idem ex libris Triclinianis ποτε recepit, deleto in versu antistrophico εἰ πειν. In π ποτε nullam offensionis causam video. Neque enim, quum quid nondum unquam factum esse dicimus, necessario id ita dici existimandum est, quasi posse tamen aliquando fieri cogitetur. Aeschylus, ne longe abeam, quum gravi Ssimam hanc poneret sententiam, Ουπω τις εἶδε Ζῆνα του
183쪽
νἐκ μνον, tantum abest ut Iovem ullo unquam tempore vinci posse sub indicaret, ut hoc potius in animo haberet, ODει υστερον ποτέ τις αυτὰν νικωιανον ἔφεται. Neque prosecto 0edipus Sophocleus quum hoc Creonti dictum inculcaret, φυγην μήπω γενέσθαι φωτος ανοσίου, in ea fuit opinione, ut unquam id aliter fore suspicaretur. Atque eadem innumerorum
698. φυτευμ ἀχείρητον αυτο tori Dubitari non potest quin recte Dindorsius et nunc etiam Ritschelius ex Laur. aliisque libris πειρητον restituerit, coloni manum non eaepertum, pro eo quod ceteri libri habent αχώρ-oν. At nihil dixere viri doctissimi de αυτοποιον, cui explicando Hermannus attulit Hesychii
στανουσα φυτεία, quae quum manifesto de gramine sua sponte nascente intelligenda sit, non assequor quid inde ad Sophoclis locum melius intelligendum lucremur. Enimvero non dubium est quin vitium traxerit αυτοποιον, quod aut αυτοφυιον scribendum est, ut δίφυιος dicitur, de quo Lobeckius ad Phryn. p. 494. et IIermannus ad Aeschyli Agam. 1436. videndi sunt aut quod praeserendum duxi αυτοφοιτον. Nam hoc quoque recte de plantis arboribusque sua sponte nascentibus dici ostendit Meleager Anth. Pal. V, 144. Ουρεσίφοιτα κρίνα commemorans, quod frustra in vitii suspicionem adductum est; ac constat etiam alia proveniendi verba ad plantas pullulantes transferri, e. c. στείχειν de lanugine emorescente apud Aeschylum Sept.
516. et ἔρπειν ἐπ ῆμαρ quod de vite interdiu adolescente dixit Sophocles apud Schol. ad Euripidis Phoen. 227. 702. τὰ ιιέν τις Ουτε νεαρὰς Ουτε γλῖρα σημαίνωκllis verbis poetam ad Xerxen et Archidamum respexiSse arbitratur ReiSigius, quem omnes. quoad scio, sequuti sunt. Quis aulem Diuitiros by Cooste
184쪽
non miretur poetam, quod paucis ante versibus de olea nulla hostium vi abolenda indicarat εγχε ον φοβγα δαῖων), iterum quamquam aliis verbis commemorare Τ aut quis γήρα σημαίνων de imperatoro senescente graece dictum esse sibi persuadeat Denique de senectute Archidami nequaquam ita constat, ut nullus dubitandi locus relictus sit; certe ex eo quod Τhucydides dicit
eum πολ λων μaχων εμπε ἐρον suisse, certa de provecta viri aetate coniectura capi non potest. His de causis nihil aliud poetam dicere arbitror quam hoc, neminem unquam neque puerum neque senem in sthi Iung, nichi Ilii vesana mente oleam exstiI-paturum esse. Proinde scribendum suspicor:
cf. Etymol. M. p. 42b, T. O.Hνω To suoραίνω, καὶ λαίνουσα παρὰ LIαρθενί o. Nec de metro timendum, cui quum hic Versus Oppositus Sit πρέ-αισι ταισδε κτισας ἀγυιαῖς, Iides numeros satis bene exaequari si pro ταισθε aut ταῖσδε ὁ , aut quod etiam lenius ταισίδε reposueris . nam quod tribrachicae iambici pedis sormae legitima opposita est, eandem pedum inaequalitatem in eodem metri genere habes supra 54l -548. et
infra 1672-1699. Aliter de hoc loco statuit Ritschelius in ea quam ad V. 695 indicavi commentatione p. IX. Tenet is Reifigii de Xerxe et
Archidamo sententiam, at pro νεαρος, quod nunquam de Viro iuvene, sed constanter de tenella puerorum aetato dici demonstravit. aliam Vocem requirit; ac quum γνωρ σχ)φιαίνειν ipsi quo-
185쪽
que suspectum dicendi genus sit, locum ita constituendum conicit: τὰ si εν τις ἀκμαiος ουτε γηρὰς σηγιάοωρ ὁλμοσει. In liis rvo ας, quod milii quoque restituendum videbatur. Alsredo
Schoenio, disciplinae suae alumno, deberi dicit. In ceteris, ut vides, distamus quam qui longissime. Ceterum novum meae opinioni firmamentum accedit ox ipsa illa Ililschelii de usu vocis νεαρος observatione. 704. εἰσω ἐν oe υν κυκλοςl Porsonus, quem Hermannus et Dindorsus sequuti sunt, metri causa αἰἐν scripsit; quae emendandi ratio adeo nullam habet a probabilitate commendationem, ut antistrophicus potius versus corrigendus sit. 710. κτηιιαὶ Libri αLχυια, quod Bergrius σχfγια scripsit, cui praestare milii visum est κο suae. Aliter Porsonus, qui I Iermanno et Dindorso probantibus, χθονος ante αυχ ιια addidit, servato in strophico versu quod salva dictione poetica servari non potest nomino mλοπος.
711. ευιππον εDπωλον ει θάλασσονJ Multa moliti sunt interpretes Ut poetam, ευιππον et ευπωλον coniungentem, atautologiae crimine liberarent. Aliorum commenta ut omittam, ΙΙormanno ευιππον ad regendorum equorum artem, ευπωλον
ad alendae nobilis propaginis studium spectare credibile videbatur. Huic Ritschelius opponit, ita inverso potius ordine εἰλωλον ιππον dicendum fuisse, quia usum et disciplinam praecedat paritura et alitura. Verum hoc, sed tamen patres siliis sunt priores, ut recte ευιππον ante ευπωλον positum videatur. At exilis et putida est illa ab IIermanno indicata distinctio; nec video quid abhorrens a poesi committat, si quis poeta terram
equorum proventu celebrem hoc ornet praeconio, pranssend mitDiuili od by Cooste
186쪽
Rossen, prangend mit Fullen. Nee verendum est ne ita ex bipartito Neptuni munere tripertitum evadat; equorum enim laus, quamquam duas Species complectens, reVera tamen una tantum est. Navalis autem laudis tenuitas, quippe una tantum voce θαλασσον indicatae, magnifico, quo in sine carminis hoc Neptuni beneficium ornatum est, praeconio abunde compenSatur. Quodsi poeta scripsisset id quod Ritschelius, expulsa voce ευ- πιυλον, eum scripsisse suspicatur: σέβας τοδ' ευι απον ευ ο χλασσον, nemo id sane reprehenderet, at non miuus recte secit quod ευ- ιππον πωλον conivuxit, quibus in verbis si quid vitiosum eSt, pro ευιππον ego ετ rπον conicerem, quo Summa huius versus cum antistrophico concinnitas restitueretur.
sum sit a Ritsehelio, tamen ut reciperem a me impetrare non potui.
χερσὶ πέτεσθαι recte dici potest de navi remigum brachiis agitata; qui autem παραπτη tisa ad verbum απτεσθαι reserunt, ut sensus sit remus manibus aptatus, docere debebant, παραπτεσθαι dici posse, ubi loquendi usus προσαπτεσθω postulat. non recte igitur Dindorsius comparat χερας κώπα προσαρμόσαι ex Euripidis Iph. Taur. 1405. Praeterea strophici ver
sus metrum ostendit verbum huius menSurae re
quiri. Quare scribendum erat παραισσομένα, quod ut fieri solet primum in vulgarem sormam IOPALTI MENA, deinceps gliscente corruptione in IIAPAIII OMENA depravatum est. Consimili serrore passim ἐξάπτειν et διαπτειν scribitur in codd.
187쪽
pro εχττειν et δαδττειν. v. Koenium ad Gregorium Cor. p. 177.
Zeno quoque Stobaei Phys. 1 p. 101, 13. scripsit ἐκ του αερος
tur Sophocles infra v. 126 I. κο/ιη δι' αυρας gσσεται, qui in αἱσσειν epicorum more primam produxit etiam in Τrach. 854. 718. εκατομποδέων Νηρ id η Dixi de his Exerciti. crit. ad Athen. Spec. II p. 23. ubi comparavi Pindari fragm. apud Athen. XIII. p. 574 Α. κορῶν ἀγώ.αν ὲ κατογγυιον de quinquaginta virginibus dictum Veneri dedicandis. cf. Lobeck. ad Αi. 55. 721. νυν σὼν τὰ λαμπρα ταυτα δη φαίνειν εαUJ Vulgo νυν σοὶ - τα λαμπρὰ δεῖ. pro δεῖ Laur. δή, unde optime locum primus correxit Nauehius, sed minus recte idem pro φαίνειν posuit κραινειν, quo nunquam Sophoclis perficiendi
sensu usus est; nam us. 914 Scribendum videtur κανευ vos
729. εἰληφoταςl Nauckius e Blaydesii coniectura εἰληφοτα edidit. Λt si recte dicitur Θεαν λαμβανειν, υπνον λαμβανειν, αἰθω λαμβανειν, προθυμέαν λαμβανειν, γῆρας λαμβάνειν, et multa eiusdem generis alia, quid quaeso impedit quominus etiam φοβον λαμβανειν recte dici statuamus 735. τηλικοσδ'l Ante Brunckium τηλικόν3
737. ανδρωνὶ ἀστῶν apogr. nonnulla, de quo non recte iudicasse opinor Hermannum. 738. et κε ιιοι γενειὶ Recepi elegantem emendationem Bergkii νηκ' si οιγ' ἔνι nisi, quod non puto, Sequentem versum delere praestat, ut voluit Dobraeus. 750. σε - καὶ τὼ σὼν κουραὶ Aiac. 1147. σε - καί τοσὀν λαβρον στομα. Oedip. Τyr. 905. σε - καὶ τὰν σὰν ἀθανατον ἀρχήν. Catullus LVI, 40. adiuro teque tuumque caput.
Pseudo- Cicero pro Domo 145. meque et meum caput devoveo. Diuili sed by Cooste
188쪽
752. γάιαον εμπειρο noc est virum eaeperta, quod alienum ab h. t Quare scripserim γάμων eti/ιοιρος, pro qu0 rQUOUs ερος λαχουσα dixit Antig. 909. Haesisse video etiam Nauchium εγκληρος corrigentem. Lentus est Esli Olρος. 755. Oυ γαρ εστι τἀμφαννὶ κρυπτεινὶ Nihil in his vel insequentibus video quod corruptelae suspicionem movere possit: litam diu dedecora tua in publica luce versantur, occultare ea non licet, quare redi in paternam domum, ut in obscuro delitescant. Ibid. συ νυνὶ Scribhndum erat νιν. In tali enim orationis consormatione particula oDν et huic similes in apodosi omittuntur. Philoct. 144. νυν ιών ἰ σως γαρ τοπον εσχατιας ita enim Scrib. ex apogr. pro ἐσχατια7o προσιδεῖν εΘελεις ον- τινα κεῖται, δερκου Θaescὼν, ubi cod. turbata structura habet
asserre, eon Stans enim et perpetuus usus est.
759. η δ' ΟικοιJ Nove dixit pro h οἰκεία, nove item
dictum quod statim sequitur, σεβεσθαι Sensu paSSivo, et quod 636. legitur σεβισθείς, quorum neutrum illaesum mansit ab intemperiis criticornm recentiorum. 758. τήνδε τὴν πολιν φίλως εἰπε0νl Din dorsius Belsigium sequitur haec per euphemismum dicta eSSe statuentem pro χαι-
ρειν κελευων i. e. non curans. Quam salsam esse interpretationem sequentia ostendunt. Notissimae sunt dictiones eu εἰ- Diuiti sed by Cooste
189쪽
πειν τινα, κακως εἰπειν etc. Quibus assimilavit poeta φέλως εἰπιον de urbe loquutus, i. e. amanter urbi valedicens.
768. ἰl Ante Elmsteium ἐκ Quae post hunc versum in libris leguntur κἀμάνθανον τὰν μιιον ἐκδρauorea ιοι, delenda esse vidit Valekenarius ad Euripidis Hippol. 1029. 775. τίς αυτηJ Laur. τοσαυτω783. φράσω δἐ καὶ τοωδ'l Laur. τοισ, Blaydesius ταδ 785. τῆσδ'J Libri τ υνδ emendati a Scaligero. 790. χθονὸς λαχεῖν τοσουτον ἐνθανεῖν sιονΟνl Pro ἐν- θανεῖν si scripsisset poeta ἐνθαπτειν, i. e. o στε ἐνθάπτειναυτους μονον, loquutus esset ut omnes in ea re loqui solent. Ceterum neque osoν περ pro τοσουτον, neque οσον pro μονον scribendum eSt.
797. αλλ' οἶδα me σε ταὐτα μη πεέθωνὶ Laur. δα et γ in litura habet, nec dubitandum quin locus vitium alat. Diu est quod scribendum conieci αλλ' ἴσθι γάρ με ταλα μη πείσων. Haec demum rei accommodata est oratio; vidit aliquid, sed non absolvit emendationem, vir doctus apud Musgravium coniciens αλλ' οἶσθα γάρ με ταυτα sta j πείθων. 800. ποτερα νο/ιοῦ εις δυσιυχεῖν ἔρι εἰς τὰ σάJ Scholia-sta ἀντὶ του ἐν τ6 ιινὶ πείθεσθαί σε φιαλλον συ δυστυχεῖς ζεγω. Apertum est haec non sufficere ad interpretationem loci obscuri, ite quo, ut solet, subtili iudicio disseruit Bonitatus mi tr e tur se Idruns des Soph. I. p. 85. Manet tamen dubitatio de verbo δυστυχειν, pro quo legendum suspicor δυσστοχῶν, ut hoc dicat: eredisne tu me potius an te de rebus tuis male conicere iudieare Verbum δυσστοχῶν alibi non inventum optime tuetur contrariae potestatis verbum ευστοχειν. 808. χωρὶς τ3 τ' εἰπεῖν πολλα κ αὶ τὰ καίριαὶ Suidas v. χωρὶς τὰ Μυσων hahet τὰ καleta, quod etiam scholiasta legisse
190쪽
videtur Sao εστὶ το φλυαρεῖν, avo το αναπκαῖα λεγειν. Sed v. Sei dierum ad Euripidis El. 429. 813. 1 ιαρτυρομαι τοισδ', ου σε ' πρὰς δε τους φίλως οἷ' ἀνταμείβει si ματ', ῆν σ' ἔλω ποτεl Perversum 'est, Creontem ad ea quae Oedipus dixerat respondere Παρτυρομαι τουσδ', ου σε, quippe in rei natura positum est, ut iniuriam passi non eum qui intulit, sed qui testes iniuriae fuerunt, antestemur; ut quo consilio id disertim dicatur a Creonte, prorsus intelligi non possit. Reifigium praeterea verbi ἀνταμείβεσθαι constructio cum praepositione προς advertit, quae admonitio Dindorsum movit ut locum iusto audacius refingeret in hunc
Nisi eximie salior hoc dici debuit: antestor, non hosce quorum nomine tu te loqui dicis tecum enim laciunt), apud amicos autem nostros, si te potitus fuero, quae tandem responsurus est Proinde scribendum putavi: ιαρτυρ' ιαι - τουσδ' Ουχί, προς δε τους φίλους οι ἀνταμείψει ρήφιατ', ἔν σ' ελω πηε. Post μαρτυρομαι quasi se recolligens sentit enim se frustra chori fidem invocaturum esse) aliquantisper inhibet vocem. Ob-suit viris doctis quod τοῖς φίλως de Creonte intelligebant, quum Thebanos dici apertum sit. cf. 850. Aposiopesin, quam fgh0liasta praeeunte vulgo post ποτε interpretes statuunt, recte Dindorsius reiecit 816. κανευ τοὐδέ Vulgo τωνδε. correxit Musgravius, i gitque ita scholiasta καὶ χωρὶς του λαβειν σε εἰς Θήβας. De sequentibus verbis λυπηθεὶς εσει vide quae infra ad Trach. 1113. dicta sunt.