장음표시 사용
331쪽
elegantiae expers, quin id editae scripturae longe praeserendum diceret In secundo versu pro μετα, quod certissime corruptum est, scribendum suspicor μεσο, quod homerico usu dictum est.
ll. ri 27 T. 3ιεσσεν es ἀμφοτερων et Odyss. Θ 66. φιεσσου δαιτυμονων. Lehrsio in Flechei seni Annal. philolog. 1862. p. 311. placebat πιλας. Ceterum vide ad Oedipum Col. 132. Vs. 228. αλλ' ob τίσαντες ἴνδρα δυστηνον, Moνον,ερημον ωδε κατιλον καλούμενον φωνήσατ ειπερ ως φίλοι προσνὶκσε. Neque κακουιιενον scribendum est, quod Brunckius proposuit neque καλουμενον ita interpretari licet ut vel ab Hermanno vel a Schneide ino lactum est. Nec tamen altius vitium latet, sed simplicissima mutatione scribendum κHOυιιενοι, implorati.
initio enunciationis ponere non debuit, ut Suspicer fere transpositione verborum facta Scribendum esSe ποίαν συ δή, τεκνον, μ' ανάστaσιν δοκεῖς sive malis: ποίαν, τεκνον, σἰ δν dνύστασιν δοκεῖς Ad ἀνάστασιν scholiasta haec annnotavit: νυν τὴν ἐξ υπνου εγερσιν. Quae indicio esse videntur eum alistrum versum in suo libro ita scriptum legisse: αυτ ῶν βεβωτων εSaναστλῆναι TOτε.
332쪽
Genetivus frustra defenditur Oedipo Col. 483. Βαισίου δὴ συντυχοιμ, ubi verissime Cobetus N. L. p. 200. ἐνοσίου ει σου τυχοιμι correxit, quem vellem etiam de nostro loco sententiam dixisset, in quo vereor ne συν interpolatoris sit, evanidam in codice syllabam stulte supplentis. Sophoclem scripsisse opinor προστυχων. Cf. Electr. 1455. ἐμου κολαστου προστυχων φυ- σεις φρενας. Philoct. 552. προστυχὁντι των ἴσων. Minus enim placet quod quis sorte coniciat, tila εἰσ' αληθεις οἶδα σοι,
s. 349. μαλιστα ιιἐν δὴ του θανοντος ἱμέρφ, οπως ἴδοιμ' acta moW Ου γαρ εἰδομην. Ad εἰδόμην intelligunt ζωντα, quod quo iure vel in graeco vel in alio sermone fieri possit non assequor; nec priora bene dicta
sunt, ubi quis recte cogitare gnarus non dixisset οπως ιδοιμγ ν αθαπτον' His adde difficultatem in temporum computatione, quam monstravit quidem, at excusavit Hermannus. Haec omnia coniuncta ita comparata sunt, ut versum a Sciolo confictum esse ostendere videantur. Fortasse vero aθαπτον ex interpretatione accessit, Sophocles autem totum versum ita scripsit:
οπως ἴδοιμ' ζών γαρ ου νιν εἰδδμην. Vs. 42 l. τί δ' o παλαιος καγαθὰς φίλος τ' ἐμος Νέστωρ ὁ LIuλιος εστιν; ουτος γαρ ταγε Alii aliter haec emendare conati sunt; Dindorso totus adeo versus gravissime interpolatus videtur, qui mea sententia non incommode ita restitui potest: τί δ' ς ου παλαιος - ἐστιν; quid vero p an non grandaevus Vestor visu p
333쪽
Vs. 491. κακειθεν Οἴ μοι φιακρὴς εἰς πατραν στολος Παχινίαν τε δειραδα καὶ τον ευροον Σπερχειον εσται, πατρι μ ως δείξης φίλον. Quod auctore Toupio receptum est δεραδα, incertissimae fidei forma est; nec reliquorum emendationes probari possunt. Desidero epitheton quod, ut Geooς Sperchei 1Iuminis citato cursu a σπερχεσθαι) fluentis, ita Trachiniae, asperrimae regionis, naturam indicet. Forsan igitur ΑΙΘΑΛΑ pro ΛΕΙΟ scribendum est, i. e. lapidosam, mutatione satis facili, siquidem A et 21 et M et I solenniter inter se permulantur. Tractis πολυλDθος dicitur Dionysio Anth. Pal. VI. 3. lapidosa Senecae Τroad. 821. Recte autem opinor tiθας adiectivum esse dixi, de quo genere vide copias Lobeckii Proteg. Pathol. p. 442. quamquam non impedio quo minus hic etiam pro substantivo et Tραχινία
pro gentili habeatur. Atque ut apud Aeschylum λιθας de imbre . lapidum dicitur, ita nostro loco quin de regione lapidosa intelligi possit, non dubitandum est. Nisi quis forte AGABA seribere praeserat, cli. glossa HesSchii Aιχάς' αδερα) αποτομος, de qua dixi ad Oedipum Col. 1059. A et is inter se permutari
res est notissima, quam ineptus essem si exemplis confirmare vellem. Utar tamen hac opportunitate, ut meam de Simonidis quodam epigrammate sententiam dicam, de cuius interpretatione optime nuper meruit Fredericus Halischius in libello de Dema reteo argenteo Dresdae l862. edito. Simoni deum carmen si
334쪽
Aαμαρετίου χρυσου, τας δεκατας δεκαταν, βαρNaρα νικάσαντας εο nq, πOHαν δἐ παρασχειν συι ιιιπον 'Eλλάνων χεῖρ' ἐς ἐλευθερίαν. Versu quarto cod. habet Ἀαρετίου, quod cum nihil esse vidisset
Benueius, memor eorum quae Diodorus aliique de Damareteo auro, a Damareta Gelonis uxore nominato, memoriae prodiderunt, egregie ad sensum Aas ιαρσίου restituit; ad sensum inquam, non item ad metricas rationes, quae illa emendatione sunditus evertuntur. Quod enim Benti eius credebat, multique etiamnunc credunt, in isast μιος Similibusque vocalem i cum sequente per synigesin coalescere, erronea est opinio nulloque in tota Graecorum poesi exemplo confirmanda. Ne 'Oλυμπίου quidem Euripides Herc. Fur. 1304. tribus syllabis extulit. Quae praeterea asseruntur, 'Iστίαια et huic similia longo aliam legem sequuntur. Sed salva res est: scribendum enim in Simonidis carmine unius literae mutatione Aaρετίου. Nomen feminae fuit Λαμαρέτα, a quo quum nihil ad sensum disserat Agaesea, ut Aaνacycra idem est nomen quod BasHύνassa, Λημοκριτος quod Αεωκριτος, Aaκράτης qu0d Λημιοκράτης, Sim0nides, a Λαμαρετα formatum adiectivum, Λαμαρέτειος sive dorice Λαμαρετιος, Versui inhabile esse videns, suo iure usus Laretam appellavit quae in communi sermone dicebatur Damareta. Simile quid Sophoclem fecisse auctor est Hephaestio I. p. 9. τὰ του Ἀρχελάου ονομα Σοφοκλῆς Ουκ o Go ἐγχωρεῖν Ουτε εἰς
335쪽
Nauchio redundare videtur καθ' ορμήν, cui καθ' ημων substituendum censet; at sic abundat Ουτω, quod multo maiorem os- sensionem haberet. nec abundat ad sententiam καθ' oest v, quod cum Disco coniungendum est significatque ooως ἐσπου-
Vs. 642. ουκ ' αλλα κακείνοισι ταυτ' εναντι a. Non recte haec responderi ad ea quae Philoctetes dixerat, αεὶ καλος πλους εσθ' ozαν φευγῖς κακα, intellexit praeter alios Doederi inius, non male pro ODκ reponens old . a Din dorsio receptum. Nauckius aλλ' ουχὶ - ἐναντία; coniecit. Utrique ut lenius praeseram: .c αρα κακε νοισι ταυτ' ἐναντία; Vs. 649. φυλλον τί ι ιοι παρεστιν, φ tiάλιστ' ἀεί κοιμῶ τοδ' ελκος, ῶστε πραυνειν πανυ. Vocula mare semel tantum legitur apud Sophoclem Oedipo Col. 442. in carmine chorico, ut dubitare liceat an ea in dialogo uti voluerit; neque ad sensum huius loci apta est, ut vehementer vulnus sopiam. Sophocles scripserat sine dubio αἱ στε πραυνειν ταχυ. Video haesis Se etiam ΙΙermannum, ex ap0gr. R. πονον reeipientem, quae haud mala est emendatoris cuiuspiam interpo- 'latio, et Nauchium πάλιν conicientem. Vs. 69l. ιν' - τος ην προσουρος, ουκ πουν βάσιν,οDδε τιν ἐγχωρων κακογείτονα. Nauckius dubitat de lectionis integritate, verissime admonens, si haec sit vel horum sententia, ubi ipse sibi vicinus erat, necessario addendum suisse ἔαντῶ, , id quod nescio quo iure negabat He Disiligod by Corale
336쪽
mannus. Scribendum videtur D' αυτος οἱ προσουρος. Alias quidem οἱ Sophocles cum hiatu dicit Τraehin. 650. Electr. 195. at ou apud eundem Ded. Τyr. 1257. sine hiatu habes κέχοι διπλῆναρουραν Ου τε καὶ τε κνων, et ipsum illud ot apud Lynceum Athenaei IV p. 132. a. Praeterea pro ἐγχωρων rep0nendum suspicor εγχωρον. Philoctetes de Lemno semper loquitur ut de insula deserta nulliusque pede trita. Vs. 719. νυν δ' ανδράJν ἀγαθων παιδος υπαντήσας
ευδαίμων ανυσει καὶ 3ἐεγας ἐκ TOLTων. Verbi υπανταν cum genetivo coniuncti nullam praeter hoc exemplum extat: neque assequor quo pacto haec structura defendi possit; itaque vereor ne locus vitium traxerit. Suspicabar aliquando scribendum esse παιδδς ore ἀντησας, secundum Ηο-
meri cum illud oπως ξντησας οπιυπῆς. Aliis sorsan probabilius videbitur Sophoclem scripsisse: νιν δ' ανδρων αγαθων παιδὶ συναντήσας. Vs. 701. ω ξενε Κεφαλλαν, εἴθε σου διαμ περες στερνων uolet ' ἄλγησις ν δε. φευ παπai - . Male Wakesieldus pro ἐχοιτο coniecit Doιτο. Mihi non dubitari posse xidetur quin Scripserit poeta διαιιπερες στερνων χεοιτ' ἄλγζσις, per viscera fundatur, eadem adverbii διαμ τερες structura, qua Homerus usus est Ουταζοντα διαι περες ασπίδος avτλῆς. χεiσθω de morbo dixit Sophocles etiam Trach. 850.
337쪽
Vitiatum esse ανακαλουμενου conSentiunt propemodum omnes; qui negant et ἀνακαλουμ ενον πυρ de igne hominum sermonibus celebrato interpretantur, incredibilia comminiscuntur. Non adducor tamen ut ἀνακυκλουι ι πέρ a Τοupio recte coniectum esse credam; nihil enim ad rem lacit ignem per intervalla provolutum hic commemorari. Suspicor poetam scripsisse aut ανα- καλουμενος, imploratus, aut quod ad eandem sententiam redit ανακαλουμενον, qui te ultro ut crudelem hanc mihi gratiam praestare velis imploro. Ceterum rectius scripseris ἀγκαλουμενος, quod ubique restituendum ubi metrum admittit, ut Electr. 683. Τrach. 906. In Philocr. 927. αγκλύω an ἀνακλάεο verum sit, nondum mihi constat. At in Electr. 705. recte legi puto ἀναμεμγμενοι, ipsa sententia rapidiores numeros commendante. Vs. 815. τί παραφρονεῖς αυ; τί τον ανω λευσσεις κυκλον; Subabsurdum est interrogare Neoptolemum quid rursum insanis pScribendum suspicor η παραφρονεῖς αυς Vs. 872. οὐκ Ουν Ἀτρειδαι τουτ' εTλζσαν ευπορως ουτως ενεγκειν ἄγαθοὶ στρατηλάται.
neque quod ego olim conieci evχερως, scribendum est. Ex his ceteris praestaret ευφορως, cuius dictionis plurima sane exempla collegit Lobeckius Paral. p. 533. sed e scriptoribus petita, quorum oratio a poetica dicendi ratione multum abhorret. Eam qui recte cognitam habet, non dubitabit εLασῶς mecum reponere. Cf. Sophocles apud Stobaeum Flor. 108, 58. χρεων τα
338쪽
ὁρμευι ιεθ' ες ναυν tiηδ' ἐπίσχωιιεν το πλεῖν. Priorum verborum non potest alius quam hic sensus esse: ubi tandem aliquando morbus cessaverit, quo indicaret Philoctetes, post longum demum tempus dolorem cessaturum esse; id vero minime e re loquentis esset. Quare scripserim:
δ' Meet' ουδενὸς υστερονανδρων εἰσοπίσω - Ηic unus de paucis in Sophoclo locus est, in quibus in medio systemate glyconico brevis syllaba finalis est. V. ad Oedipum Col. 132. Scribendum vero νυτων cuius vocis glossema est ανδρῶν. Hesychius oeco των ανδρων. Quod Hermannus dedit sto' Ουδενὴς υστερῶν, nemini probabit. Vs. 1299.
In duobus qui sequuntur versibus alio sensu dicitur μεθιεναι, Dissi loci by Gorale
339쪽
nec sine offensione est intra tam breve spatium idem verbum diversas habere significationes, unde oboritur suspicio scripsisse
poetam siri προς θεων μὴ 'φῆς βέλος, i. e. str: ἀφλῆς, vel μἀφῆς. CD. Electr. 1208. μὴ σrρος γενείου si 'ξέλη τὰ φιλ- τατα. Similiter, ut nunc video, Nauchius μὴ προς θεων αφῆς βέλος.
ad mutationem expeditius facillime enim τοι ante Tota excidere potuit) et ad sensum etiam aptius quam dii: sint ista sane, at arcum tamen habes. Vs. 1360. ola γαρ η γνω/ιζ κακων Π τηρ γένητο, ταλλα gral ὁσει κακους. Recte κaκους pro κaκα ex Dobraei emendatione posuerunt editores novissimi, at ταλλα quo pacto salva graecitate explicandum sit, neque ipsi dixerunt neque ego reperio. Hoc opinor dici debuit: qui animi vitio mali sunt, eos nuSquam non Se malos praestare. Quare aut πάντα pro ταλλα Scribendum suspicor, aut locum ita resingendum esse: οἷς γαρ η γνωιιη κακωνιιήτηρ πέλῖ, καὶ ταλλα rca δευει κακους. Animi vitio malos opponit poeta iis, quos opportunitas vel occasio a recta via abducit, ut ipsum Neoptolemum. Vs. 1395.
Non recte procedere Structuram verborum tarn alii intellexerunt;
340쪽
nihil tamen allatum vidi, quod probari possit. Quid scripserit poeta ostendit opinor Laur. in quo quum ἐμοι, non ἐμοὶ μεν
scriptnm sit, corrigendum suspicor Πιοί γε hoc sensu: quid tanden faciendum nobis est, quum nihil eorum, quae dixi, tibi persuadere possimus ' expeditissimum est me iudice ut ab his sermonibus abstineamus, tu autem vivas ut adhuc vixisti, omni salutis spe destitutus. γε, me iudice, recte dici non eget
Ad πέμφον Dubnerus annotavit in Laur. φ ex re factum esse: primitus igitur πέμπον scriptum erat, unde conicias: καί /ι ευπλola reti ποι ἀμέμπτως. Non raro loca, quae quis relinquit. hunc πέμπειν dicuntur: sed huius tamen loci paulo diversa est ratio; felici enim cursu ut Philoctetes uteretur, non positum erat in potestate Lemni insulae. ευπλοία ultima longa pro ευπλοια dixit poeta ut αγνοία, ανοία et alia eiusdem generis plura, de quibus recte contra Cobetum disseruit Nauchius Euripid. Studien vol. II p. Ill. quamquam hoc quidem loco non impedio si quis ευπλοῖα scribere maluerit. M- πλοια autem sorsan de Venere marina intelligendum est. Cf. Pausanias I, 1, 3. Nosti Horatianum illud Sic te diva potens Cypri ventorumque rectat pater, o navis.