장음표시 사용
321쪽
Credo me essecisse quod volebam, totam illam perorationem ab inepto falsario esse compositam et in locum genuinorum versuum suffectam: nam peroratione carere nutricis oratio sane non potuit. Vs. 962. anχot δ' aea κου /ιακραν προυκλαιον ὀξυσωνος εος anψων '
προκλη dos ιενα θαOειαν αφοφον φερει βουσιν. Versu tertio ξενων βασις per se rectissime dictum est. at quum eadem haec βάσις in sequentibus αφοφον βασιν φερειν dicatur, non improbabile videri potest, unius literae mutatione scribendum esse ν δε τις στάσις, quod frequens est de hominum coetu 3. Ac στήσις hic olim lectum fuisse, non βασις, ostendit scholiasta ad hunc versum aθροισμα ξενων ανδρῶν et ad 965. που καὶ φερε αυτὰν ὁ δ/Mλος. Vides ubique perlucere στύ- σις; sed ἐξομιλος quid sit nemo adhuc docuit neque doceri potest. Peregrinus interpretantur alii, alii insuetus, utrumque temere; nec pertinet huc allatus ab Hermanno Euripides Ipli. Aul. 735. ου καλον ἐν Ου I' ἐξομιχεῖσθαι στρατο D. Suspicorosi λος glossam interlinearem esse voci στάσις superscriptam, quae in textum illata expulit vocem genuinam, ex qua nihil relictum est quam εξ. Ea quae fuerit certo dici non potost; licebit
tamen coniecturam periclitari, Si non voram, at veri tamen si
in Eodem resere ham hoe anonymi poetae fragmentum apud Hesychium Σιγλοφορων στασις εὐνουχων. Nisi haec des seditione in aula regis Persarum ah eunuchis mota intelligere malis. Fragmentum hoc e Persieis Choerili derivatum opinor, etiam alias ab Hesychio tacito poetae nomine ad partes vocatis.
322쪽
millimam. Quid enim est quod Laur. ceterique codices omnes ante ξένων addunt vocem ξενοι, ah Hermanno pro epigraphe habitam, a Triclinio autem, quem omnes sequuti sunt, deletam Vide igitur ne totum versum poeta ita scripserit:
ξενη ξένων γαρ ἰξεν ῆδε τις στάσις. Cui commendando asserre sufficit Aeschyli Eum. 660. γῆ δ' απερ o ξενων εσωσεν πνος. Sophoclis Oed. Col. 184. τολμα ξεινος ἐπὶ ξενης. Philoct. 335. τι χρη - ἐν ξορ ξενον στεγειν; Lycophr. Alex. 415. ἐπὶ ξένης ξένοι παων ερημοι δεξιώσονται τάφους. CL Aesch. Prom. 29. θεος θεῶν γαρ ουχ υποπτήσσων χολον. Soph. Trach. 613. τηρ δἐ καινψ καινος ἐν πεπλώματι '). In quarto versu editae scripturae longe praestare puto πῆ καὶ φορει νιν, quod scholiasta legisse videtur. Vs. 966. τί χρη Θανοντα νιν ri καθ' υπνον οντα κρῖναι; Pro Θανοντα Bothius θάνατον coniecit, quod nollem recepisset Dindorsius. Quis enim unquam κατα θάνατον εἶναι dixit, ut υπνον εἶναι' Nihil certius, nihil evidentius est quam quod Hermannus posuit φθίμενον, quod constanter glossographi per θανοντα explicant. Hesychius ζάποφθίμην' αποθανοιιιι. ποφθίμενοπι αποθανοντα. oectis ενοι ' θανοντες. ἱμενος ' θανων. Tum recte Belskius καθυπνον scripsit pro καθ' υπνον, quod etsi defendi potest e Philoct. 30. ορα καθ' υπνον μη καταυλισθεὶς κυρῆ, multo tamen probabilius est Sophoclem praetulisse adiectivum.
i Nollem pro his nuper eoniectum esset κλεινῶ κλεινος is πεπλω μαrt. Novus θυτηρ dicitur Hercules rectissime novum in modum ornatus: κλεινον πέπλονια autem de splendida veste dici posse nou eredibile est.
323쪽
Vs. 985. κελμαι πεπονημένος ἀλλήκτοις οδυνα ς' οἴμοι ἐγω τλάφιων. ἡ r - φαρα βρυκει. φ . Alterum versum una syllaba minorem Berghius ita strophico versui accommodavit: o δυναις cod optioι ἐγω τλάμων. Fortasse recte; facilius tamen fuerit: odυναις' δἴ μοι μοι ἐγώ τλάμον. Neque tertius versus respondet Strophico, GTO μα IOν. πως φής; γέρον. 4 ζῆ; ut alteruter medelam requirat, quam ego strophico potius quam Opposito adhibendam censeo. Scribendum videtur: Tos a Gom πως φής; η ζῆ γορ- Plane ita loquutus est in Electra us. 1219. πιυς εLτας, ω παις
ὴ ij γαρ αν e. Nimirum γαρ in γέρον abiit errore lacili, quod
Postrema mirifice torserunt criticorum ingenia inde a scholiasta, cuius haec est annotatio: σὐ γαρ νέος εἶ καὶ ο υτερον σου To δι ιιιια αρὴς το σώ ειν τὰν πατέρα μαλλον ξ δι ἐι ov. Quae resutare nihil attinet; neque meliora protulere alii, sive explicare quod in libris est volentes, Sive emendare corrupta eo-nantes. Sophocles, ni fallit coniectura, scripsit:
324쪽
Tu, inquit, socias mihi praebe manus; nam morbi malum illud graviore impetu ἐς πλεον) ingruit, quam ut solus per me Ηο-culem servare possim. Vides eadem opera particulas τε γάρ remo Veri, quarum sic coniunctarum nullum in atticis poetis exemplum est. Postrema verba ξ δι ἐμου σωζειν, cum nihil disserant a proxime antecedentibus γῆ κατ' ἐμαν sic καν, fortasse ita scribenda sunt xi δίχα σου σωζειν, sive quod malim ξ δίχα
σου σωκειν, quam ut absque te satis virium habeam.
Vs. 1021. λαθίπονον δ' o δυναν o, ενδοθεν Ουτε Θυραθενεστι φωι ἐξανυσαι βίοτον. Tolama νέφιει πιυς. Ita haec nunc ad Musgravit mentem eduntur, libris pro ιποτον porrigentibus μοτον, quod licet ferri non possit, non valde tamen placet quod nunc Hyllus respondet, non posse se vitam Herculis a doloribus tutam praestare, quum illud hic tantum agatur, ut a morbo se Herculem liberare posse neget. Forsan igitur scribendum εστι /ιοι εξανυσαι διολου. Primo versu mirabar mensuram compositi λαθίπονος, memor in aliis eiusdem generis primam corripi, e. c. in λαθικήδης apud Homerum et Alcaeum, in λαθί- φθογγος apud Hesiodum, in λαθιφροσυν' apud Apollonium Rhodium. Itaque λασίπονον scribendum esse dicerem, nisi eadem mensura λαθίπονος iterum legeretur Aia c. 71 l. Quare ita statuendum videtur, alterum ad λαθεῖν, alterum ad λήθειν
Vs. 1073. αλλ' ἀστένακτος α ἐν ἐσπηιην κακοῖς. Pro εσπομην scholiasta Aiac. 317. ειπομην habet, quod iure praesert Elmsteius, nisi id ex εἰχηιην corruptum dicas. Non credo enim recte dici επεσθω κακαῖς pro sequi laborra, μετιε-
325쪽
ναι κακα. Sed λεσθαι hic positum videtur ut in Electr. 28. καυτος ἐν πρωτοις επει, et κaκοῖς cum ἀστένακτος coniungendum. Vs. 1085.
ω Λιὰς ακτὶς παῖσον, σείσον, ωναξ, εγκατάσκηψον βυλος. Qui recte versus recitare didicerit, sentiet, opinor, non bene πεισον et ενσεισον sic coniuncta sub diversum ictum cadere; quare malim ω Λιος ἀκτίς, εἴ πῶσον, εὐσεισον, ut duo paroe-miacos poeta coniunxerit, quo ad meum sensum haud parum augetur sententiae vis. Quamquam possis etiam conicere ω ιὼς ακτὶς παῖσον ιε. Vs. 1110.
D' ἐκδιδαχθῆ πασιν ἀγγέλλειν οτι
καὶ ζων κακους γε καὶ θανὼν ε σάμην. Fortasse praestiterit scribere αγγείλη oτι. non enim id agit Hercules, ut Deianiram doceat omnibus palam facere se malos punire, sed ut ipsa id doceatur et edocta omnibus palam faciat. τε secundae voci subicitur ut saepe apud AeschJlum. Mox κα- κους γε malas quidem recte habere videtur. Cobetus κακουργους malebat, Bergkius κακουργα. Mire autem dicit θανων, pro quo θνήσκων expectes: sed dandum hoc commoto loquentis animo. Vs. ll 58. φανεῖς οποῖος ων ἀγκρ ἐμὰς καλῶ. In his ἀνηρ ad οποῖος non minus supervacaneum est, quam υἱός ad δειος non quidem necessarium, at optabile tamen. Forsan igitur scribendum:
326쪽
Εxciderat γόνος describentis incuria: tum supervenit qui versum redintegraret addendo ἀν ρ. Vs. 1l 13.
Parum placere mihi fateor hanc orationis conformationem, qua sic subito a secunda persona ad tertiam transitur. Facilius seram ubi contrarium sit in locis qualis e. c. hic est vS. 227. χαίρειν δε τὸν κήρυκα προυννεπιο, χρον υπολυο φανεντα, χaρτὰν εἰτι καὶ φερεις. Juod recte dictum est; ac sortasse etiam in superiore loco omnia recte habent, modo post verba ω τλῆφιον 'EU.άς vocem aliquantulum inhibeas. Non silebo tamen fuisse quum in altero versu σφαλεῖσ' εσει scribendum putarem. Rara quidem est et a Cο-heto Var. Leci. p. 320. prorsus reiecta haec periphrastica suturi forma, non tamen exemplis plane destituta. Certe in Antig. 1054. ἐν οἶσι των σῶν αDTος εκ σπλάγχνων ενα νεκυν νεκρῶν ἀμοιβον ἀντιδοῖς εσει, non video equidem quo pacto rem O veri possit haec structura, nisi eo audaciae procedere velis ut poetam scripsisse dicas τῶν σῶν αυτὰν - αντιδουν σε δε1. Nec magis expedita est emendatio Oedipi Col. 816. η μην συκανευ τουδε λυπηθεὶς εσει, vel Oedipi R. 1146. ουκ εἰς Oλεθρονἰ ου σιωπ σaς εσει; At cave huc trahas Aeschylum
Suppl. 460. λεξον τίν' αυδῆν τήνδε γηρυθεισ' εσει, qua
vitiata esse vel passiva aoristi sorma γηρυθεισα ostendit. Scri-hendum suspicor:
327쪽
Perineptum mihi videtur Deianiram, quae sua se manu confoderat, dici a nullo qui extra domum esset interfectam esse. Quis enim scholiastae credat ἐκτοπου per ἄλλου explicanti et tamen 1idem ei habuerunt interpretes. Scribendum potius quod in Symbolis criticis ad Antigonam p. 46. conieci, ODJενὴς προς ἐντο-που, a nemine eorum qui intus erant. Huic recte opponitur προς αυτῆς, ut vS. 676. χνισται διαβορον προς ουδενὼς Πονενδον, ἀλω εδεστὰν εξ αυτου φθίνει, quibus in verbis τωνενδον non neutrum, sed masculinum est. Neminem eorum, qui intus essent, in causa fuisse dicit, cur letale virus absumeretur. Vs. 1l66. a Tων ο ρεμυν καὶ χαμαικοιτων Ercia Σελλων εσελλον αλσος εἰσεγραφά ιην. Elmst eius tentabat εξεγραφ/ιην, quae Dindorsio probabilis, mihi adeo improbabilis esse videtur coniectura, ut apud Aristophanem Av. 982. quo teste utitur Elmst eius, item εἰσεγρathas ην Scribendum putem. Oraculum consulentes responsa pugillaribus inscribebant. Vs. 1175. καὶ stra 'mit εiναι Tot μὰν Oξυναἐ GTόsta.
Laur. a prima manu habet παιιζναι, unde conicias καὶ ι η ἀναφιειναι. Verbi s ενειν cum infinitivo coniuncti haud rara sunt exempla inde ab Homero, cuius notum est illud φιένω δ' επὶ ε σπερον ἐλθεῖν. Atque ita etiam locus Τrachiniarum explicari
potest, non cunctari te decet, dum meum os acuas. Nescio tamen an scripserit poeta: καὶ fu My aναιέείναντ' αμον οξυνο στομα, neque tergiversando iram meam provocare. Quae his proxime inseruntur: Diuitiam by Corale
328쪽
ctu' αὐτον εἰκαθοντα συμπρασσειν νομον κάλDστον ἐξευροντο πειθαρχεῖν πατρί, in iis ἐξευροντα non ita explicatum video, ut nulla maneat corruptelae suspicio. Equidem conieci ἐκφεροντα, i. e. τελουντα, memplo tuo ratam faeteris legem, ut ἐκφέρειν χρησμόν dicitur. CLElmsteius ad Oedipum Colon. 1426. Causa vitii, si modo est vitium, hic quoque fuit recens pronunciatio, qua φερειν et ρειν simillimo sono esserebantur.
A μοι προσελθων σῖγα σήφιαιν' εἰ ' ἐχειχωρον προς αυτον τονδε γ εω αλλῖ κυρεῖ. Non dixerim h. l. neglectam esse a poeta legem de quinti pedis
Structura, ut praeter Porsonum, σημαίνειν πει corrigentem, Elmst eius statuit. Apostrophi enim haec vis est, ut duo vocabula arctissime coniungat; ac nescio an hinc excusatio parata cum aliis locis tum Euripideo 'Dτλας ὁ Hυτοισ' ουρανον, et Sophocleo Ai. 1102. εξεστ' ἄκουειν ων ὐδ' ηγεῖτ' οἴκοθεν. Non nego tamen etiam huius generis versus esse rarissimos, certe excludenda sunt exempla qualia sunt Sophoclis Electr. 409. προς του cplλων πεισθεῖσα; τέρ τουτ' et ρεσεν; et 413. ει μοι λέγοις την οφιν ειποιμ αν τοτε, quae alia lege reguntur. Quam qnam igitur numeros, quales praescriptus versus exhibet, non praefracte abiudicarim a tragicis poetis, minime tamen coniectura inserendos existimo, ut Bergkius secit Aiac. 771. quamvis pereleganti emendatione scribens ειτα δευτερον δίας ζάθάνας ηνίκ' ωτρυν' οσσα νιν, quem locum eos recte curasse arbitror, qui δίαν Ἀθαναν scribi voluerunt, genetivis manifesto ex us. 756. iteratis. Sed in eo quem tractare institui
329쪽
versu etiam aliud accedit quod editam scripturam incertam faciat; dico verbum εχει, cui quod Hermannus substituit Acia, ne ipsum quidem eiusmodi est ut satisfaciat. Mei si res arbitrii esset,
scriberem ego: a μοι προσελθων σῖγα σηροαίνειν σε δεῖ,
in quo inest σχῆμα σολοικοφανες, cui praeter alia multa simile est hoc Euripidis Hippol. 23. τα πολλα δε πάλαι προκοψασ'ου πονου με δεῖ, et Fragm. 583. παλαι σ' cωτῆσαι Θέλιον σχολή μ ἀπείργει. In altero Sophoclis versu pro τονδε γ' codex τονδε habet, pro quo Elmsteius τονδ' ετ' edidit, quod
non intelligo, quamvis receptum ab Hermanno; at loco tamen moveri non potuerunt illa, quae Ulixes a Neoptolemo exquiri volebat, sensusque haud dubie est utrum ista hoc loco sint an alio. Mihi idem quod Nauctio in mentem venit τουτον, quod nemo nescit quam saepe in τονδε corruptum sit; atque hoc etiam dicendi usus flagitat. Certe multo frequentius est αυτὰς Ουτος quam αυτὰς οδε, nisi ubi oδε adverbiascit ut 0edipo n. 531. Trach. 58. Sic igitur versus illos scribendos puto: α μοι προσελθων σῖγα σημαίνειν σε δεῖ, χωρον προς αυτὸν τουτον εω ἄλλy κυρεῖ. Vs. 32.
δ' οἰκοποιὰς ενδον εστί τις τροφῆς Nimis morigeros Welchero se praebuerunt Dindorsus et Schneide inus τρυφή pro τροφή emendanti idque ironice dictum statuenti, quocum comparant τεχνηιιατα V. 36. de poculo et θησαυρισμα v. 36. de igniariis Philoctetae. Ironiae ex meo sensu nullus hic locus est. Usus nominum τροφή et τρεφεσθαι latissime patet comprehenditque non victum tantum vel educationis curam, sed omnium rerum ministerium quibus vita sustentatur. Dim-
330쪽
cile est in aliis linguis nomen reperire, quod plene graeco respondeat; plerumque reddideris nostro 'lege, psitam; atque ita intelligendus Sophocles Oed. n. 1380. καλtim ' ανῆρ ε ἐD γε ταις Θηβαις τραφείς, ubi fuit qui πραφείς coniectaret; verte
qui in summo splendore Thebis visi vel habitus sum, recteque scholiasta interpretatur per διατρίψας. Optime editae scripturae sinceritatem adstruit ipse Sophocles Oedipo Col. 760. ubi Thebanorum civitas appellatur antiqua Oedipi τροφος, i. e. quae Oedipum olim sinu lavit. Nostro loco de domesticae vitae commoditatibus dictum est et concretam significationem recepit, quemadmodum non inepte germanice dicas semctrat du nichis non hausisther lege in der Grottep de rebus quibus τροφή em-citur. Concrete item Phil. 1125. ταν φαλέου τροφάν, de instrumento quo victus paratur. 0uid quod de loco adeo, in quo quis versatur, τροφή legitur Oed. Col. 362. ζητουσα την σην που κατοικοίης τροφήν.
Haec ita explicant: nulli secundus eae nobilibus familiis, in quo non credo acquiesci posse. Elegans et digna Sophocle evadet oratio, Si pro οἴμν scripseris οἰκων. ad Oedipum B. 5S6. Nauchius edidit πρωτογoνων γεγως οἴκων, qui cur ἰσως reiciat idoneam causam non Video. Sequuntur paucis versibus interiectis haec: κεῖται μουνος αα αλλων στ&κτων νῖ λασίων μεταωγρεῶν, ἐν.τ' oδυναις Oμου in quibus si suoῖνος an ' ανδρων scriptum esset, ecquis est adeo