장음표시 사용
311쪽
εἴα ω ταλαιν αλλ' ημιν ἐκ σαυτῆς, ἐπεὶ καὶ ξυμφορά τοι μὴ εἰδεναι σε γ ῆτις εἶ.
Male collocatam esse particulam τοί non fugit Dindorsium, sed non recte excusat poetam propter metri necessitatem. Scribendum potius distipoρὰ το μην εἰδεναι, vel ξυμφορή 'στι. Vs. 419. Ουκουν σὐ ταυτην, γ ν υτι αγνοίας ορgς 'υλην εφασκες Ευρυτου σποραν αγειν ἰDepravatissima verba scholiasta duce utcunque emendari possunt. Sic enim ille: OD συ, φησί, ταυτζν, ῆν προσHOιθ αγνοεῖν, ελεγες εἶναι 'Dλην; Quae docere videntur hunc in suo libro habuisse ῆν συ γ' αγνοεiν λέγεις, vel ην συ γ αγνοεῖν δοκεῖς. Vs. 506. ἐγω δε μάτηρ φιεν οἷα φρα co. το δ' ἀμφινείκητον Olus ια νυ ιφGς
Priora verba nisi ex pluribus, certe ex duobus versibus contracta et quae relicta fiunt multis modis mendosa esse apertum est. Sensum fuisse puto hunc: Deianirae mater quas animo curas agitaverit ignoro, ut tale quid a poeta scriptum fuisse videatur: ἐγώ δἐ μάτηρ μἐν OIα φραίεται φιαθεῖν Ουκ εχω. Quae, ne quis erret, exempli causa posui. Postremo versu, ut de ελεινον, quod item corruptum videtur, taceam, quaedam apographa ad graeci tatis usum rectius habent O στε. At fortasse neque hoc neque illud a poeta prosectum est, ac nescio an melius absit comparativa Duiligod by Corale
312쪽
Dindorlio haec negligentius dicta. Nauchio insanabile vulnus suscepisse videntur. Nogligentiae crimen nolim poetae intendi. artificiose quidem et exquisite, saepe etiam propter immodicum novitatis studium obscure loquenti, at orationem ad summam subtilitatem limanti. Neque assentior ων pro τῶν si εν illatum statuentibus, rectius dixeris pro ων τῆς si ἐν positum esse: quarum s/βων) alteram decerpit cupidi viri amor. huic opponit τωνδε, quod neutrius generis est, ut saepe neutra inseruntur ubi masculinum vel semininum praecedit, velut Aia c. 275. ne plura commemorem. Ita si intelligas locum, nulla manet vitiatae scripturae suspicio, nisi sorte ἀφθ)aλι ιος verecundius dictum est de amore mariti, adspectu non contenti, sed usum appetentis. Forsan igitur o Θαλο/ιος scripsit poeta. Sed conser Aeschylum Prom. 654. ως αν To Λιον oti ita λωφὶ σνν ποθου, ubi .ύιον os ita mera est Λιος circumloquutio, ut oli1ιατα πειθους Eumen. 970. et κελαινῆς νHκτος otui a Pers. 428. quod nolente,
313쪽
Velis navigium non ἐρέσσεται, quare lacile quis ad alteram sententiae partem verbum desideret, e. c. Ουτε λαίνεσιν πλέων. Sed videtur serri posse librorum scriptura, in qua ad λαίφεσιν aut ex verbo sinito participium πορενων, aut ex ἐρέσσων ipsum illud πλεων cogitatione assumendum eSt. Vs. 66l. τὰς πειθους παγχρίστW
Locus hic multorum coniecturis tentatus fortasse nunquam ad genuinam formam revocabitur. Strophici versus hi sunt:
ἐξέλυσ' ἐπιπονων α εραν. Ita enim recte Din dorsius ex emendatione Ersurditi correxit libro rum scripturam ἐπίπονον αμέραν, Sed in antistrophicis versibus ad legitimam responsionem revocandis viro acutissimo accedere non ausim. Sic autem hos versus deleto παγχρι GTqs constituit: τας πειθους συγ κραθεις - - - ἐπὶ προφήνσει θηρος. Hoc quidem certum est ἐπὶ προφασει λὶρος non posse signiscare quemadmodum Nessus praediaest, quod si per metrum liceret, ἐπὶ προφρασει scribendum esset; at Substantivo πρ paνσις certo non uSus est Sophocles: praeterea pro ς iambici pedis mensura requiritur. Haec omnia perpendenti non improbabilo videbitur scripsisse poetam συγκριθεiς ἐπιπρο θ ζρος φρασει, hoc sensu, ut Hercules abhinc ἐπιπρο, hinforti Deianirae conciliatus esse dicatur. Adverbio ἐπιπρo Apollonius Rhodius certo nec primus nec solus est usus; συροκριθνηνω non differt a συγκραθῆνm, ut ostendit notus versus Epicharmi συνε -
314쪽
ποπρίστου, in quo quid lateat vel quomodo interpretandum sit, nec mihi eruere neque aliis contigiti Vs. 676. αλλ' ἐδεστὴν ἐξ αυτου φθίνει καὶ ini κατ' ακρας σπιλαδος ' ως δ' εἰδῆς τὰ παν Verbum χρῆν poetam passiva potestate dixisse prorsus incredibile est, praesertim quum paulo inserius us. 698. ε 'κται dixeriti Noli igitur dubitare quin vitium alat locus ita sorsan scribendus: καὶ φῆ κατακρας σπιλαδας, i. e. pavimenti lapides funditus comminuit, vel sic: καὶ χρῆ κατάκρας σπιλαδα χως εἰδῆς τὰ παν quod illo haud paulo elegantius est. At restat nonnihil dubitationis de nomine σπιλας, quod de pavimento dici posse nemo adhuc demonstravit nec unquam demonstrabitur. Quare fuit quum de nomine σκιρας restituendo cogitarem, quo durum solum indicari notum est: σκψον καὶ creρζκτον γαν coniungunt Τabulae Heracleenses, et σκιραδα γῆν habes apud schol. Aristophanis Vesp. 526. Itaque suspicari possis: καὶ φὴ κατάκρας σκιραδ' ' ως δ' εἰδjς τὀ παν Vs. 699. μορφῆ φιάλιστ' εἰκαστον, ωστε πρίονος ἐκ βρωαατ' αν βλεφειας ἐν τομῆ ξυλου.
Νon offenderunt eritici in loco aperte vitiato, in quo ut nunc scriptus sertur non ωστε expectabam sed ως. In Laur. Secundo versu scriptum est ἐκβρωματ' ἐκβλέη/ειας, quae ad hanc scripturam ducere videntur: ως εἰ πρίονος ἐκβρωματ' εἰσβλε- ψειας, quasi si videas. ἐκ et εἰς permutari vulgatum est. In
315쪽
πως Ουκ ολει καὶ τονδε; Non iniuria Nauckius accusat orationem impeditam et propter triplicem prominis demonstrativi iterationem obscuriorem; interpolatum autem locum non dixerim. Sussicit opinor pro-δετουδ' oδε, in quibus oδε ad ἰος trahitur, facillima correctione reponere in δε τουδε δή. Vs. 763.
Miror interpretibus non offensioni suisse, quod Hercules inter preces hilari mente suisse novaeque vestis ornatu superbii se dicitur. Preces conceptis verbis et hieratica gravitate fundebantur, ut nullus inter eas lascivienti hilaritati locus esset. Scribendum opinor: καyuwῖ τε χαίρων καὶ στολῆ κατήρχετο, quod verbum de auspicandis sacris dici constat. V. Kusterum ad Aristophanis Av. 960. et quae Monchius ad Eurip. Alc. 74. attuli LVs. 781. κομης δἐ λευκον μυελον ἐκραίνει φιεσον κρατος διασπαρέντος Οἄματος , Osuov. Hos Versus quamquam iam Athenaeus II p. 65s in suo Trachiniarum exemplari repperit, interpolatori deberi ostendisse mihi videor in Symbolis criticis ad Antigonam p. 42.
316쪽
Vs. 788. ἐσπατο rcite πεδονδε καὶ μεταρσιος. Ex scholiastae interpretatione, σπασι ι γ κατείληπτο ἐπὶ γῆς κείμενος, suspiceris hunc non πεδονδε interpretari, sed πεδοιτε. Praeserenda haud dubie librorum scriptura; non displiceret tamen πεδον τε καὶ μεταρσιος. g. 805.
Confestim eum aut vivum aut recens mortuum videbitis. Haec non est naturae humanae conveniens oratio, quae hoc potius dici requirebat: aut morti propinquum aut recens mortuum videbitis. Ad sententiam apium esset κbal νιν αυτίκ f δυσζων ἐσοφεσθ' ἔ τεθν*κοτ' αρτίως, a di GLως, aegre vitam Sustentans. ForSan tamen non opus est tanto molimine sufficitque xj ζωντ' ετ' oφεσθε. Ita enim qui loquitur. ostendit Sane exiguam vitae spem adhuc SUpereSSe. Vs. 835. δεινοτάτW μἐν υδρας προστετακως τα MazL. Inepte dictum est φασματι, pro quo eam taτι scribendum eSSeconiciebam, quum vidi idem Hermanno in mentem venisse, cuius certissimam emendationem criticos fastidiose aspernatos eSSe, ut ne commemorandam quidem esse duxerint. satis mirari non p0SSum. Vs. 824. ελακεν, oποτε τελεομηνος ἐκφεροι δωδεκατος ἄροτος, αναδοχὰν τελεῖν πονωντq3 Λεος αυτοπαιδι. Manifestum est dici contrarium eius quod expectabas. Quod Duiligod by Corale
317쪽
enim nonnulli τελεῖν intransitivo dictum statuunt et sensum esse suscipiendis laboribus sinem impositum iri, merito repudiavit Din- dorsius, qui recte vidit αναδοχάν, quod ad sensum scholiasta bene per αναπαυσιν, ἀναζευχήν, ἀνολὶν explicat, corruptum esse: at exiguum probabilitatis colorem habet quod ipse coniecit ἀνάλυσιν. Scribendum:
quod de laborum requie praeter Euripidem Iphig. Τ. 92. καὶ ταυτα δράσαντ' αναπνοας εξειν πονων dixit Ariphron apud Athenaeum XV p. 702. b. εἴ τις ἀνθρώποισι τερχθις ni πονων
s. 855. επε si ολεν πή γος od τίσαι. Laur. απε ιολες Strophicus Vel Sus est προσεβαλεν, τα ν απ' αλλocteov. Malim igitur: προσέειολεν πύθος οἰκτίσω, do quo dixi in Symbolis criticis ad Λnlig. p. 49. Νotum esta αδ et προς in codd. iisdem propemodum ductibus exarari. Sed totum locum adscribam ut in libris legitur: κεχυται νοσος, ἐἴ ποποι, o ον αν σίων Ουπω αγακλειτον πιρακλεως ἀπε/ιολε παθος οἱ κτίσαι. Quibus in stropha haec sunt opposita: μεγάλαν προσορ υσα δομοισι βλήδαν νέων ἀισσοντων γάμων, Tta ιιἐν Ουτι προσεβαλε, τα δ' αα ἀχIοθρου Secundum versum antistrophicorum, aperte metrico vitio laborantem, Dindorsius ingeniosa quidem, at quae probabilitatis sines longe excedit, coniectura ita resinxit:
318쪽
ου- Ζηνω κελωρ' ἀγακλειτον, quum lenior emendandi ratio suppetat haec: ουπω παγκλειτώ Ηρακλε' ου -
vel 'μακλές et in strophico versu:
αισσοντων γάμων, τὰ μεν ου προσέμολε παθος οἰκτίσω. Nimirum τι in ουτι ex litera re sequentis vocis natum est. προσ-t otiis cum accusativo coniunxit Sophocles Aiac. 721. ου post ουπω illatum est, ut ουπω post ου us. 159. nisi, ut dixi, 'φα-
Vs. 863. ποτερον ἐγω ματαιος, ri κλυω τινος Ante haec hemichorii verba excidisse videtur nutricis eiulatio ex aedibus erumpens, ἰα ιιοι μοι vel similis quaedam. Gemella rerum facies est Electr. 77sqq. Aiac. 974. Vs. 903. κρυφασ' εaυτην ἔνθα μή τις εἰσίδοι. Non assequor quo pacto Deianira in occulto delitescere potuerit,
quum ea in Sequentibus narrentur, quae eam ante omnium oculos versatam esse aperte demonstrent: neque profecto arae, quibus advolvitur regina, obscuro loco positae erant. Quare versum illum ab interpolatoris manu ex alio poetae dramate huc transcriptum esse suSpicor.
Vs. 910.aιτη τον αυτῆς δαίμον' αγκαλουμέν' καὶ τας απαιδας ἐς το λοιπον ουσίας. Alterum Versum, de quo partim perineptae a criticis sententiae prolatae sunt, non delendum esse credo, sed leni corrections adhibita post us. 905 transponendum:
319쪽
i. e. luxuriae apparatum in posterum facium luce non collustratum. Cf. Aeschylus Choeph. 531. πολλοὶ δ' ἀνῆθον λαμπτῆρες D Jos ιοισι δεσποίκης χάριν. Incertus poeta apud Plutarchum Mor. p. 759. F. ἐφεσπερον δαί-σα λαμπτῆρος σελας. Plura de his laeulis collegit Lobeckius ad Sophoclis Aiac. 285. ουσίας quin recte intellexerim mihi non dubium est; qui Οἰκίας
reponi voluerunt, obstruserunt poetae vocabulum a tragicorum usu prorsus alienum. Vs. 913. κarco λαθραιον musι' ἐπεσκιασμεν γ
Scribendum suspicor σιδιι' επεσκιασυένζ. Nutrix in thalamo, in quem per posticam ianuam intraverat, sese abdiderat; perrimam si spectasset quae Deianira agebat, id aliter poeta dicturus fuisset. Et quo iure regio cubiculo affingitur ianua rimis satiscens ' Delitescebat igitur in obscuro thalami angulo, idque σῶμ' ἐπεσκιασμενη dicendum erat, non oμμα, quod de eo rectius dicitur qui oculos praetenta manu obumbrat, ut in Oedipo Col. 1446. os φιάτων επίσκιον χειρ' αντεχοντα κρατος, quod etiam sic efferri poterat φιματα χειρὶ ἐπεσκιασμένον. Vs. 927. καγω δρομαία βασ', os0νπερ εσθενον,τω παιδὶ φράcto τῆς τεχνωμένης ταδε. Non recte hic positum esse verbum τεχνασθαι qui intellexit Berg-kius, eoniecit φρά co μζχανωφιενος ταδε. Equidem praeseram
320쪽
τρο ποδὶ φρα co Tr σθε su0μενης ταδε, quod illo cum ad mutationem expeditius tum ad sensum aptius. ac confirmat hanc emendationem scholiastae explicatio quamvis falsa τεν παιδὶ τῆς ταυτα τολ/Hυσης, quam notionem habet sere alias verbum μασθαι, ut in Oedipo Col. 836. σου μ ἐν Ου, ταθε γε μωsιενου, i. e. ταδε γε τολ/ιέοντος. Eodem verbo in hac ipsa fabula usus est Sophocles us. 1136. Vs. 943. τοιαυτα τἀνθαδ' εστίν ωστ' εἴ τις δDo
πριν ευ στάων τις τὴν προουσαν ἱμεραν. Sophoclis haec esse non adducor ut credam. Verbis primis, τοιαυτα τἀνθάδ' ἐστί, parum eleganter nimiumque praecipiti transitu sequentia iungi, quis monitus non Sentiat πλεους pessima forma est, quamquam hoc quidem incommodum elegans removit Din dorsit emendatio ζ καί τι πλειους; tum λογίζεσθαι δυο ἡνιι ερας graece signi sicat computare, vel computando reperire duos dies. ille autem qui hos versus scripsit dixit pro εἴ τις δυο η/ιερας εαυτου ει νω λογίωται. Cf. Euripidis Alc. 789. Ineptum porro quod dicit, si quis duo vel etiam plures numerat, re ipsa postulante ut in amplificatione sententiae minor numerus maiori inseratur, non maior minori. Quis serat dicentem: Menn
sus absurda sunt: crastinus dies non potest in numero haberi nisi praesentem laete transegeris. το ευ πάσχειν hic prorsus importune illatum est; satis erat dici, si quis hodiernum diem transegerit: laetus an tristis transegerit nihil ad rem. Duiligod by Corale