장음표시 사용
301쪽
testate dixit ipse Sophocles Τrachin. 338. του με τῆνδ' ἐφίστασαι βασιν, quid est quod gressum meum inhibes. Cf. Aeschylum
Pers. 385. διαπλοον κα λέστατα Vs. 885. Toν εδμοθυμον Hἴ ποθι πὼαζόμενον λευσσων aπυον σχετλια γαρ ἐφιε γε τὰν μακρων ἀλάταν πονων Ita hoc versus distinguendos existimo, qui vulgo ita dispositi sunt, ut in nocti ultimam syllabam produci necesse sit; nec bene πειλια γαρ creticus respondet formae antitheticae. Antistrophalia describenda: ἀνεστέναζες colu ὀφρων
συν πάθεῖ φιεγας μ' ἐν ἐκεινος ἄρχων χρονος. In quibus iam vides nihil mutatum esse, nisi quod παθεῖ cum diaeresi scripsi pro πάθει, quae in lyrica tragicorum oratione nihil offensionis habet; ευρει habes Trach. 114. Vs. 876.
Non probaverim quod Nauchius scripsit sιολω pro πλέον, in quo si quid reprehendendum est, utique malim φερον. At non
vs. 919. σευντ' ανω πρὸς ρῖνας, εκ τε φοινίας πληγῆς suελανθεν πιι ι ἀπ οἰκείας σφαγῆς. In his su ελανθεν ah ια sive nigricantem sanguinem sehi VIGEchysive nigri factum Deschwaran intelligas, neutrum satis commode dictum est. Sophocles, ni sallit sententia, s ιελανθες scripsit; vi ditque hoc etiam IIermannus, quem ne commemorare quidem
302쪽
recentissimi editores dignati sunt. In Oedipo R. 742. λακανθῶ καρα eandem ob causam reicio, ob quam in Aiacis loco orasia
Vs. 921. που Tευκρος; ως ακμαῖος εἰ βαίη μολοι. Haec corrupta esse nec omitti posse αν particulam primus intellexit Waltesseldus, cuius emendationem ως ἀκιμπ αν cum alii probarunt, tum Porsonus Hermannus Dindorsius. Male fuerunt qui hoc graecum esse negarent. V. quae dixi ad Oed. COl. 319. Nihilo minus reicio hoc emendandi genus, nulla probabilitatis specie commendabile. Laur. βaιης habet; itaque scribendum βαίη ',. i. e. δαί- αν, quamquam huius sive aphaereseos sive craseos plane gemellum exemplum non in promptu est. At quum sine ossensione legamus ἀστιβῆ 'πολλωνι, μη 'ναμείν&ς, ιι 'φελyς, forsan etiam δη ', , non punctum temporis dubitandum est, quin etiam βαί' 'ν ι ολοι recte scribatur. Vs. 966. ἐφιοὶ πικρος τεθνηκε h κείνοις γλυκυς, αυτψ δε τερπνος ' ων γαρ ἐρασθ' η τυχεῖν in Uri σαω αἱτύῆ, θάνατον ονπερ μελεν. τί δῆτα τουδ' επεγγελμεν αν κατα Assentior Dindorsio tres primos versus delenti, Sed ne interpolatorem quidem scripsisse puto quod. V. 966. vulgo editur; nec SchneideWinus verum repperisse videtur fi corrigens pro f. Fortasse scribendum est τεννηκε κακείνοις γλυκυς. 0uarto versu mirabilis est verborum ἐπεγγελφεν αν κατα iunctura. Ferrem εγγευδεν αν κατα, ut est Oed. Col. 1339. κοινῆ καθ' ημωνεγγελων. Fortasse igitur scripsit poeta τουδ' ετ' ἐγγελψεν αν.
303쪽
Vs. 985. οὐχ osoν ταχος δῆτ ' αυτὰν αξεις δευρο, ιι τις ως κενῆς Merito ossendit viros doctos δῆτα in versus initio positum. Fortasse corrigendum δευρ' αυτὼν αξεις θνῆτα. Vs. 988. ἴθ' εγκονει, συγκαιινε ' Τοῖς θανουσι γαρ φιλοῖσι πάντες κε ιιενοις ἐπεγγελῶν. Hoc aliquanto plus est, quam quod vel a Sophocle vel ab alio quopiam humanarum rerum perito dici potuerit; accedit quod aut θανουσι aut κειμένοις moleste abundat. Sophoclem scripsis Se puto: ἴθ' εγκονει, συγκαιινε ' τοῖς εχθροῖσι γαρ φιλουσι r αντες κειuένοις ἐμεγγελῶν. Manifesto θανουσι interlinearis interpretatio participio κειμε- νοις superscripta in praecedentem verSum irrepsit, expulso quod ad sententiam necessarium est εχθeoiσι. Verbum κεῖσθαι per θανεῖν a glossatoribus explicari Solenne est. Vs. 1041.
βλέπω γὰρ εχθρον φωτα, καὶ τάχ αν κακοῖς γελων δ dri κακουργος ἐαίκοιτ' ἀνήρ. Praeter solitum dixit α δή pro usitato ἄτε δή vel ota δή, cuius rei quod exemplum ex Simonide Amorgio attulit Schnoide inus incertae fidei est. Legitur apud Stobaeum Flor. 98, 16. ετ φιεροια δὴ βοτ' ἀεὶ ζωμεν.
Ita enim e Berghii emendatione haec nunc scribuntur. Par. A.
habet δὴ βοτα ζώοιιεν. Scribendum videtur:
304쪽
ἀεὶ βω oια ζῶμεν. In Sophoclis loco Laur. pro α δή habet α δή, quod fortasse
γελων αδλὶν scribendum, aliorum malis impense irridere solitus, quem ad modum αδην ἐπισκωπτειν dicitur, de quo dixit Hem stertiusius ad Luciani Nigrin. p. 52. Nec displiceret si quis hic etiam ut in Simonidis loco γελων ἀεί coniceret. AM et infrequentissime permutantur, A autem e sequente is ortum videri poteSt. Vs. 1071. καί τοι κακου προς ἀνδρος ανδρα δηι ιοτην
II eiskius correxit προς ανδρος οντα δημοτην, non ad evitandam eiusdem vocis iterationem, ut Lobeckius suspicatur, Sed ut grammaticae satis sieret, sensitque hoc ipse Lobeckius, multo mirabilius κακοῖ προς ανδρος ἐστι positum esse dicens pro Simplici κακόν ἐστι. Id ipsum vero cavetur Reis kiana emendatione, qua nihil vidi certius. Et tamen nemo ad hunc usque diem Reishio obsecundavit. Vs. 1172.b ετης εφαφαι πατρος ος σ' ἐγείνατο. Anapaestum Sophocles etiam in prima sede trimetrorum tanta diligentia vitavit, ut in octo vel novem millibus senariorum non plus quam triginta duo eius exempla reperiantur, unum in Electra, duo in Oedipo Cotoneo, tria in Aiace nam 571 spurius estin, quinque in Oedipo rege, totidem in Trachiniis, sedecim in Philocteta, in Antigona nullum. Horum tantum non omnia ex iis
vocabulis constant, quae in alia versus parte nisi cum numerorum detrimento collocari non potuerunt, ex quo genere sunt quadri- Duiligod by Corale
305쪽
syllaba βασίλεια, ακαθ αρτος, ακάλυπτος, ενιαυτος, ἐλεουσιν, ἐλεεινσον, ἀπολωλα, ἀπά/ιησον, δειελασεν, ἀπάταιων. Ne trisIllaba quidem, velut ακρατωρ, ἱερῆς, κολεων, αγονοις et reliquis trimetri partibus ubique sine magna opera aptari poterant. Non cadit hoc in ικέτης, cui dubitari non potest quin ubicunque in prima trimetri sede reperitur brevior forma rκτης vel ἱκτήρ substitui debeat. Illaesus evasit Oed. R. 3. ἱκτηρίοις κλαδοισιν ερεστ ιενοι, illaesus item Λiac. 1175. ἱκτήριον θησαυρόν, εἰ δε τι στρατου. At turbarunt scribae in Aiacis verSu, quem praescripsi, et in Philoct. 470. ικετης ἱκνουμαι ιιῆλίπνὶς μ ουτω μονον. Apud Aeschylum ικετης in prima senarii sede legitur Eumen. 92. 474. 577. ἱκεταδοκος Suppl. 713. Vs. 1205.
ἐρώτων δ' απεπαυσεν, ωμοι, κειμαι cr ἀμεριι ινος ολως, ἀεὶ πυγαναῖς δροσοις τεγρομενος κάρα. Lobeckius, quem Dindorsius sequutus est, ἀιιεριιένος passiva potestate dictum esse statuit, neglectus, mpretus. Non raro quidem adiectiva quaedam utramque significationem habent; non credo tamen hanc sibi libertatem sumpsisse poetas in tam usitato et frequente vocabulo quale est aμεριμνος. Eam ob causam vitium subesse reor et scripsisse poetam SuSpicor διιενηνός cli. vs. 874. Nisi αμέριμνος est nullam mei curam habens. Vs. 1306.
Postrema ita fere intelligunt neque te pudet id ipsum palam profiteri. ΙIoc si voluisset poeta, id aliter dici oportebat, quod qui intellexerunt Εrsurditus et Bergilius, ille φεγων Bergkius autem
306쪽
λεών coniecerunt. Scribendum potius γελῶν, quod quum iam G. Wolfius intellexerit, mirum est neminem editorum in ordi
Vs. 11. ος si ἐν τρισὶν /ιορφαiσιν εξῆτει πατρός, φοιτων ἐναργῆς ταυρος, αλλοτ' αἰολος δρακc9ν εLκτος, ἄλλοτ' ἀνδρει κύτει βουπρτρος. Voce ἐναργής Hermannus poetam propter Sequentia usum esse xistimat, nunc integra tauri specie, nunc capite taurino homo. Atqui ἐναργῆς non est integer, ολοκυῖρος, Sed manifestus, in omnium conspectu versans. Vereor igitur ne corruptus sit locus. Suspicari possis φοιτῶν sιἐν αργῆς ταυρος, quibus mutata structura insertur ἄλλοτε δρακων, quum proprie pergere debebat φοιτῶν δῶ αἰολος δρακων. ωργῆς αργας, ταυρος de tauro candidi coloris dictum habes apud Pindarum Ol. XIII, 60.
Vs. 54. πῶς παισὶ &ἐν τοσοῖσδε αλ θυεις, αταρανδρος κατα ζήτησιν οὐ IT LUTεις Tένα, ιιάυστα δ' ονπερ εἰκος 'Yλλον, εἰ πατρος ν- ιοι τιν' ωραν του καλιυς πρασσειν δοκεiν. Parum accurate scholiasta postrema ita interpretatur: τνα μα- νς εἰ φροοί ει του πατρος να- του δοκεῖν καλῶς διαπράetet εσθαι, nec negari potest valde impeditam et perplexameSSe Orationem poetae, quam vide an paulo expeditiorem reddat haec emendatio:
307쪽
μαλιστα δ' oνπερ εἰκὴς 'Fλλον, εἰ πατρος νέμοι τιν' ωραν του καλως πράσσειν, ει ολειν. h. e. μαλιστα δ' 'πλλον, ονπερ εἰκὸς γ ν μολεῖν, εἰ πατρ3ς τεν ωραν νεμοι, mitte tinum tuorum filiorum, ae prae ceteris sellum, quem ire decebat, si de salute patris sollieitus esset. Vs. 77.cte' o Jσθα δῆτ'. ω τεκνον, ως ἐχειπε Molμαντεῖα πιστα τῆσδε τῆς χωρας περι. Pro χωρας, quod certissime mendosum est, Bergkius ex Dronkii coniectura ευρας edidit, hoc temporis momeretum, nisi fallit sententia, intelligens. Mihi non dubitari posse videtur, quin verum sit: μαντεῖα πιστὰ τῆσδε τῆς πείρας πέρι, quod conieci in Symbolis criticis ad Antigonam p. 30. Manifestum est respici quod Hyllus modo dixerat de Herculis expeditione contra Oechaliam. Vs. 79. ως ἐφ τελευτην του δέου Mελλει τελειν, η τουτον αρας αθλον εἰς τον υστεροντον λοιπον ξδη tu ον μαιων ' πειν. Mira profecto loquutio τελευτὴν τελειν, quam ego in Symbolis
criticis ad Antigonam p. 30. ita ad saniorem rationem revocari posse existimabam, si pro τελεῖν scriberetur λυειν, cuius verbi prima s7llaba etsi alias producitur, non dubito tamen quin etiam corripi potuerit; similiter variat mensura verborum κωλυω, φνω, aliorum. Nauckio scribendum videbatur περαν. Secundo Versu adhuc teneo quod l. l. conieci εἰς το καρτερον. Sensus rethoe labore fortiter profligato, ut dicitur πρὼς το καρτερον, κατατο Φρτερον, εἰς δεινον, εἰς τα πανTa ete.
308쪽
mirabilius etiam eandem hanc noctem diem non modo parere, sed etiam sopire, quod rectius de nascente nocte dicendum erat.
Ac prius illud ita Oxplicari video, ut nox ad finem vergens diei
spiculis consci dicatur. At quo pacto dies nondum natus matrem, i. e. noctem, conscere possit, non assequor. Enimvero meminisse decet cum poeta nobis rem esse, qui praeclara imagine hoc dicit: die sterben de Nuchi gebieri aus orem Scho offeden Sonnenstrah I. Huic adiunxit poeta κατευνάζει, nullo iam ad ἐναριζομένα respectu habito, sed solam noctem ob oculos habens; in quo nihil est quod a poetica oratione alienum sit. ἐναρί ειν autem quum praeter usitatam significationem etiam interficiendi notionem habeat, mihi quidem poeta non nimium ausus esse videtur, quod noctem sint propinquam ἐναριγμοσὶν, i. e. θνηκουσaν, appellarii. Nolim igitur locum hunc, in quo nihil non egregie dictum est, de vitio suspectum habere. s. 10 l. ποθου/ιενα γαρ φρενὶ πυνθάνη ιαι τὰν διανενεικη Ληιάνειραν οἴά τιν αθλιον πνιγουστοτ' ευνά ειν βλεφαρcὐν ποθον. Medii reo γε σθαι nullum praeter hoc exemplum est, nisi fortasse apud Procopium a Din dorsio allatum Pers. 6. 11, 4. sed tali auctore nemo facile utatur ad defendendam librorum scripturam in poeta Λ ilico. Omnino desiderii significatio hic minime apta est; quis enim laudabit dicentem desiderante mente
309쪽
nunquam consopit oculorum desiderium ' Hinc Sclinei de vini quoque interpretatio probari non potest, passivo Sen Su ποθουμεν θνφρενα dictum esse statuentis pro desiderio agitatam, ut mittam sic neminem unquam loquutum esse. Musgravit denique coniecturam πονουμέν9 resutavit Ilerni annus. Me si audis, omnis dissicultas loci sublata erit, si unius literulae transpositione scripseris πτοουμενρ φρενί, quod de amoris impotentia et aptissime et frequentissime dicitur.
Vehementer dubito, num poeta rarissimum noctis epitheton αἰόλα, quo nusquam alias usus est, bis in eodem carmine posuerit, ac vereor ne ex principio carminis huc illatum aliam vocem ad oppositionis rationem sere necessariam expulerit. Ut enim Statim κηρες et πλουτος sibi Opposita sunt, ita etiam nocti diem opponendum fuisse iure expectes. Quare suspicor scripsis Sepoei m:
Neque omnino in hoc loco noctis epitheton expectes, quo etiam cetera substantiva carent.
Vs. 272. τω αλλοσ' αυτον Ομμα, θἀτέρα δἐ νουν Eχον ζ' an a κρας ν κε πυργωδους πλακης. Quo sensu dictum sit, Iphitum alio oculos alio mentem intendisse, nondum vidi qui ita explicarit, ut nulla dubitatio relicta sit. Fortasse εχων scribendum est, ut non Iphitus, sed Hercules alio oculos alio mentem direxisse dicatur. Fallere volsebat Iphi tum, itaque oculos intendit in eum locum, ubi Iphitus equos
310쪽
quaerebat, mentem vero in Iphitum direxit, ex improviso illum oppressurus. Tum απ' ακρας, quod Cobesus Var. Leci. p. 277. haud dubie κατ' ακρας scripturus fuisset, si Sophoclis locum memoria tenuisset, recte dictum esse ostendi ad Theocritum IX. 11. Denique pro ηκε, demisit, fortius verbum requiro, acquum scholiasta id per εδίσκευσε explicet, conicere possis poetam εδικε dedisse, quod legit hic sortasse Hesychius 'Ἀδικε εβαλεν, ερριψεν. ac siιπιον μορον Iphiti caedem poeta vocavit etiam us. 357. Vs. 295. πολλή 'στ' ἀναγκη τῆδε τουτο συντρέχειν. Pro spurio hunc versum abiecit Uunderus, quem ego si quem alium Sophocle dignissimum esse puto. τῆδε, i. e. si ευτυχεῖ τυχΓ, τουτο, i. e. τὰ χαίρειν. Nec magis quae proxime antecedunt πανδ&εν φρενί, in vitii suspicionem vocaverim: πανδικος φρήν est animus summo iure id agens quod agit. Vs. 308. ανανδρος si τεκνουσσας προς μἐν γαρ φυσιν
Vix reperias eorum, qui emendate loqui didicerunt, qui πακτα, ut hoc loco factum est, dixerit, ubi de duabus rebus sermo iniectus est. Scribendum opinor παντως, quemadmodum omnes loqui solemus. Alius generis est quod us. 573. legitur si τοτ' αολλεῖς ἴσαν εἰς φιεσον, ubi male scholiasta καταυηστικῶς ἐπὶ duo το aesario Quo loco aoλλεῖς nihil est nisi simul. Similiter ut in Sophoclis loco erratum est in Aeschyli Suppl. 276. ubi cum chorus Danaidum dixisset se Argivas esse Ionis propaginem, hoc utitur epiphonemate και ταυτ' ἀληθῆ παντα