장음표시 사용
101쪽
su lubitu finxerit, in incerto relinquendum uidetur. - BLoas sequi cornutas' Sere. III poeticum esse ex eis quae supra disputaui apparet reliqua autem fragmenti pars cum prosariam prae se ferat indolem et Triptolemus Metaponeatus de quo haec dicuntur, Serranus ipse esse suspicandus sit, tria illa uerba in tragica aliqua de riptolem narratione amni uerisimile est. - De Plautinis uerbis In p. Μεν. VII repetitis . adnot. ad h. l. - Sexag. ΙΙΙ adest ara inuoluta incendio ex Enni trag. u. 85 desumptum est uerbis hic quoque paulum immutatis eodem modo qub Andab. II ex Plauti inl.Π3, 51. Graeca etiam in latinum sermonem uertit itaSesq. IV ex Odyssia V 292 sq. Tαφ. Μεν. XLει ex Diphil satis libere expressit, quorum posterius in ipsius
quoque Varronianae sententiae conexum transiit. - rosaria denique aliorum Varronem in pedestribus quidem partibus rettulisse uerisimile est, quamuis poetas utpote notiores afferret saepius quae ut discernantur nisi sunt loci aliunde sorte noti, cum dicendi uarietas nullam hic dignoscendi ansam praebeat, nullo modo effici potest. Certe unius tantum loci fontem indicare possum, Γεροντ. V: cum arceram, si non uellet, non sterneret . qui derivatus esto duodooim tabulis apud Gellium XX 1, 25 si nolet, ar-
Haec de locis aliorum scriptorum a Varrone adlatis dicenda erant; nonnulla eorum iam Ribbeckius mus philol. 28 sq. V lenus coni. p. 12 sqq. Buechelerus mus.
philol. XIV 423 sqq. congesserunt nec si quae hi uiri docti
huc rettulerunt in quibus ab eis dissentiendum puto, ea nune recensebo, sed referam legentes ad adnot. ad Προντ.XV. Eum XXIV. an. XIV. ibid. XVI. ibid. M.
Μarci p. VII. all. Graeca igitur et Latina, in poeticis pedestribusque partibus, uerbis uel seruatis uel paulum mutatis, nomine auctoris apposito uel misso, sed fere omnia quoad possumus dispicere ab ipsis Varronianis nulla graui interpunctione segregata sed in sententias eius accepta abo adhibita videmus. Alteram uerbo iam tetigi quaestionem, utrum sua ipsius carmina a partibus pedestribus graui semper interpunctione
102쪽
78 CAPUT AEseiunxerit an in unam cum illis sententiam confluere admiserit. De ea re primus Ochius in exercitationibus criticis Bonnae a. 1851 editis p. 1 opinionem protulit, vi
raptim saepe ab uno uersuum enere ad uerum Varronem transire et mediae orationi pedestri uersus ita miscere, ut enunciatorum ne omnino non respiciaι Quam sententiam
postquam Vahlenus Ribbeckiusque non semel suam socerunt, acerbissime a L. ueller l. c. p. 81 sqq. impugnata est, qui insanam hanc rationem neque cuiquam similis materiae scriptori Graeco Latinoue usitatam dixit. Qui uir doctus si 'insitae animo uerecundiae' p. 444 diligentiam
perindo laudabilem adiungere uoluisset, non ita magno spero labore animaduertisset, hanc quam tantis conuitiis exa intrationem etronio similis materiae scriptori reuera i cuisse. Petronianos autem loco huc faciente integros apponam non quo uirum tam eximium temptem rem docere, sed ut appareat tandem, libertatem in conscribendo si quando scriptor peritus sibi sumit, non eum circumscribi legibus aliis quam quae ipso pulcritudinis sensu sanciantur. Scripsit igitur etronius c. 108 protendi ramum olivae a tutela nauiore a tum atque in colloquium uenire ausa is furor exclamci pacem conuertit in cima Ouia notirae
meruere manus γ' sqq. - . 128 interrostare animum meum coe i, an uera uoluptate fraudatus essem: Nocte soporiferi ueluti cum somnia ludunt sqq. - . 132: Haec in iratus
fudi, Illa solo aeos oculos auersa tenebar sqq. Iam igitur constat illum sententiae finium immemorem, ubicunque rem putat poeticae descriptioni aptam hoc animaduerti potest in his tribus exemplis incipere, in uersus transire. Cur uero eandem elegantem Varroni libertatem denegemus 2 Nam haec saltem non potest esse causa, quod in fragmentis sobrie pertractatis nullum certum eius generis monumentum reperitur, in quibus duo omnino sunt quae huc pertinon πιν λυρ. XV et Sesq. X, quorum sane in neutro utriusque sermonis partes artissime iunguntur. Migitur inducit etroni comparatio, ut quod in Varrone nobis quidem non seruatum est, potuisse tamen ei inesse concedamus suadet uer, hoc quoque, quod Ochius et
103쪽
reliqui non satis curarunt, ut non temere nullamque ob causam in alterum eum sermonem in mediis sententiis credamus transiluisse, sed quocunque modo rem ipsam magis poeticum colorem adipisci necesse esse, ut haec mutatio locum habere possit. Breuissimo denique quaestionem de uariis metris sese Oxcipientibus absoluam. Nam potuisse hoc quoque Varro- 'nem sibi concedere, quod recte Kochius i. c. agnouit Petroni
iterum ratio docet, qui . 5 choliambis hexametros et c. 109distichis elogiacis hendocasyllabos subiecit. Sed exempla extant pauca. Nolo saltem'. ἐξαγ. IV cum Ribbeckio creticos bacchiosque inter se iungere, quod quidem Parm. IV X factum uidetur u p. 86 deinde umen. XLVIII
octonarium iambicum trochaicus sequitur uersus Septenarii porro et octonarii uersus trochaici ita fortasse Um. Ι- XII iuncti sunt, ut septenarius clausulae munere fun=tur; sed Eum Ι-III promiscuo positi esse uidentur. podos autem ante oratium iam eum scripsisse , quod
Μaresp. II oinerius diar antiq. litt. 1845 p. 739 et praef. admorat p. XXXVIII suspicatur, cum eius fragmenti uersus alter, qui quattuor iambis constat, pars tantum senarii esse possit. non satis certum uidetur; nec tamen omnino cum L. Μuellero p. 413 reprobandum in poeta, quem metricis nouationibus non abstinuisse infra docebo quemque res similes, anapaestica dico systemata paroemiacis clausa I,ωθ. . IV, κοσμοτ. VIII adhibuisse et seriem iambicorum dactylico ut Diog. L. VI 100 exitu um XXXIX, II clausisse hoc adde L. mellero p. 114 uerisimile est.
Tandem igitur disputationem meam ad finem perduxi, qua Ostendi inter fragmenta saturarum circiter quingenta nonaginta poesi adtribuenda esse circiter ducenta quadraginta, reliqua pedestria esse. Sed et hoc in fine repeto, signa poeticae compositionis me in singulis fragmentis, cum poeticam omnino indolem demonstrare contentus essem, non omnia enumerasse, iterumque confiteor quod initio dixi, in singulis me potuisse errare, quare si inter pedestria reliqui, quae certas ob causas poetica esse mihi monstrabitur, libentissime equidem edocebor.
104쪽
Finoin hiii capiti imponam metra quibus Varro usus est recensendo quus suo in eis sibi leges imposuerit quam breuissime perlustrando. Cui rei ot breuitas multorum fragmentorum, qua iambici maximo et trochaici uersus non satis discerni possunt, cum initium uersus aut absit aut ubi sit nosciatur, o misera Nonianorum librorum com dicio, qua uersuum laurios supplere saepe cogimur, multum obstat accurate perficiundae, neque desunt fragmenta quae nonnisi infirmissimus propior causas alicui metro addidi paenitentiae futura paene certus quam malam fortunam, cum ab hac materia non possit abesse, cur tandem confiteri pudeat Hoc tamen cum uechelem p. 428 a Noni librariisque eius arceo, eum uerba saepe perperam transposuis8e, cum praeter levicula quaedam uelut um XXI p. 26 v, dentur esse, p. 149 esse videntur' traiciendo mihi nusquam opus fuerit, quo demum uersus in fragmentis poeticis iustos
Omnium igitur saepissimo Varro adhibuit metrum iambicum senarium, quo 78 fragmenta constant uersus continentia plus 150, quorum tamen his caput deest illis cauda. Ex parte minore Graeca sunt seueritate compinsiti ), quam Varro et Catullus Romanorum senariis primi intulerunt in L. uellem p. 107), ut a paribus spondeus Oxclusus sit in multo pluribus Italicorum uerauum hoc nomine utor a mellero p. 411 inuento licentiam usurpauit spondeos uel pro eis dactylos anapaestosue Promiscuo ponendo. Neque desunt uersuum aeries medii cuiusdam generis, quae seueram ad normam exactae uno tantum abieroue loco ab ea desciscunt, ut paene dubites an sciens
uolensque in Illic Varro artem Graecam adhibuerit'.
1 Fatio sonorus in thes Analoetis 'Pheophraateia a. 1858 as
105쪽
Huius medii generis sunt e. c. Bim. II. Herc. t. f. I. arcip. I VI. αφ. Μεν. I Seueram autem Omnino artem pro
Parm. I. rans. p. I. Σκιαμ. I. Vides maiorem partem restare, quae dura illa ueterum scaenicorum ratione for
mata sit in). Quinto pede quod spondeus praeualet ut apud iambicos omnes of Bentleius in Hor Serm. ΙΙ , 79), id Langius in Quaestionibus metricis Bonna 1851 editis ita
accuratius definiuit p. 41. 46, ut sexta uersuum parte purus iambus inueniatur, pro qua quartam rectius partem dices,uid adnot. nec tamen multo rarior in primo et tertio Pede spondeus est. Ceterum inter quinti pedis iambos duo tantum sunt, ubi uersus duabus uocibus iambicis, pessimo
illo senariorum exitu cf. Ritschelius protegg. Trin. p. CCX)esauditur: χν λυε. IV γνος λυρας et arm II strepunt, boune ), quae . uellerum p. 414 effugerunt, cum talia
Varroni omnino abiudicarot Qui simili infortunio cum P. 23 anapaestica uerba a secundo senariorum Varronis Pede arceret, Od. XL . . capitis Eum XLV sed nos simul dique Sesq. XI ali omisit. Maesuras Varro adhibet Praeter hephthemimorin et penthemimerin etiam post secundam arsim uel post quartam uel post utramque ut in hoc ut comici, cinaedici, cenatici υν λυρ. VII), qua iamborum
uenitur spondeus in aedibus parethus quorum exempla habes Agath. 4 quod apurium dicoJ, Parm. 1 I, ubi falsam eliteri octionem sequitur.
Vera exempla supra affero et maonum fragmentorum munerum, in quibus um ex uno tantum uel etiam duobus constent uersibus, semel modo vel seciundum uel quartum pedem occupat spondeus'.
1 Iambos repperi in primo pede 31, in alter 85. in tertio 31, in quarto 1, in quinto 2 spondeos M 35 - 1 - 99 tribrachys os Glor. I - anapaestos 12 quare L. Μueneriis p. 15 falso dicit Varrono prima tantum uersus parte anapaestum ponere; cf. um XI. Sesq. XIII. Ag. VI. Papiap. I. Sexag. XXI. - Μod XI. Sesq. XIII. T. πατρ. . . I. adde duos in Hebdomadibus uersus); dactylos 6 G - 14 G I; proceleusmaticum unum tantum in primo pede Sesq. XII).2 Addendus uersus de composition saturarum v. p. 46 ita desinens Venus capit
106쪽
quidem uis augetur, membromam autem totiusque ideo edisus cohaerentia perit; quod genus apud alios rarum es.
Ritschelius protegg. Trin. p. CCLXXXII abundat apud
Varronem. Nusquam autem oxtat incisio post tertiam arsim
nam Virg. diu. VII, a uellero p. 422 huc tractum, in
destri sermone scriptum est). - Denique quod ad accentus uerborum cum motricis Xaequando pertinet, nunquam
hoc consulto fieri in prima et ultima dipodia cum reliquis poetis habet commune nequo fit in uerbis, quarum pars ad has pars ad mediam pertinet. At in media dipodia quarto quidem pede uocabula ponit iambica qua fiunt Oxytona ), nunquam autem sic etiam haedrus in tertio, nedum in utroque. Nam et Sard uen. g. quod apud Oolitorum hanc habui dipodiam mediam saltem uare, a poesi omnino alienum os et πιν λυρ. III ita scribendum, ut diuum lyrcim non mediam sed ultimam impleat ipωdiam, qua mutatione exorientem tertium in sequente uersu podem quavim quomodo abstulerim sententiam metruinque pariter respiciens, commodo loco uidebis. Hoc unum comcossit sibi Varro, ut uoces quae tertii pedis ars quartoque pede tot constant, siue sunt molossicae fellarunt Sesq. XI. somnurnas rom. V siue choriambicae multiplici M. VI siue paeones quarti retineat πιν λυρ. IV. miseriis Lex Μ. ΙL ce irarunt cf. st m. m. I inuen runt et Aethr. fg in uersibus Graeca seueritate compositis pertimuisuntlSesq. X. quo etiam pertinet quod animae ριοδ. III; Lminierem de comp. sati.), accontibus uerbalibus qui sunt in secundis syllabis neglectis motricam in primis syllabis uini haberent. In uniuersum autem legos quas hac in re lautum habuisse Ritschelius . . . CV sqq. ostendit, eae- doni Sunt qua apud Varronem quoque ualent, id quod
obiter tantum, cum totam rem nolim pertractare, contra
1 Vocabulum spondaicum eo ode nullum inuenitur raetoria-piap. II 'pictus paruissimus'. ambicam uocem insequitur quadrisyllabum uerbum, qualo est illud parvissimus, od modo cenatili et et ibid. III oradu tolutis . lerumque duae secuntur uoces bisyllabae, sed Id. Att. q. . Ι extat robis quid vis tibi'
107쪽
Corssenum Aussprache, Vocalismus sqq. d. lat. pr. II 454 sqq. 469 moneo, qui prorsus illas reiecit. Iam pergo ad septenarios trochaicos, quos legibus illarum quas do senariis exposui similibus Varro adhibuit 2 fragmentis extantes. Nam et Italicam pondeorum libertatem paulo tantum rarius usurpat quam in senariis of Sesq. XVII cum mordacem. Γερ. XIII idntur Fauonum. Vn tal. I. Abor. V. alia), cuius rei hic quoque medium aliquod genus deprehendimus Γεροντ XIII, ubi in quattuor uersibus ex eodem carmine desumptis duo tantum spondei talici occurrunti); - et ante iambum ultimum spondeus aeque frequens est atque in senariis c Ritscholius i. c. p. CCX), cum 22 spondei 5 tantum iambio loco inueniantur. Accentus uerbale metricique in mediis uersuum partibus saepius quam in senariis neque tam certis legibus discrepant. Eadem fere condicione scripti sunt octonarii trochaici quos uersus solus Varro adhibuit f. L. uellerus p. 108 et septenarii et octonarii iambici, quae duodecim et nouem et sex fragmenta continent. In his enim quoque metris praeter id quod ultimo loco nominaui Italicae licentiae cum Graeca seueritate quaedam commixtio animaduertitur. Ceterum de omnibus his uersibus ualet quod Lachmannus in Lucr. II 19 statuit, uerbo dactylico pedem trochaeum expleri in uniuersum non debere quam sententiam cum Flechoisenus in Vahloni coni. p. 222 ita
circumciderit, ut a primo uersus pede eam secluserit VrLoore et uocibus inum. IV. XXXI trochaeo pede constantes eo pede retinui. Senarios uersus Acagontes non quinque locis, ut lilenus putat p. 88 sq. sed decem aut undecim inuenies legendos circiter octodecim. Qui non quidem omnes, quod Luchmannus in Lucr. Ι 86 do claudis Varronis uersibus dubitantem proposuit, sed maxima tamen parte
1 Septenarios trochaicos iam anto Varronem a Porcio Licino os Gellius XVI 21, 45 graeca Dormn tractari Langius p. 41 iam renimaduertit.
108쪽
Graeca sunt seueritate compositi nempe metro a neotericis demum poetis, fortasse a Varrone ipso Romam inuecto non tam pugnandum erat contra Italicam duritiem quam eis quae scaenicorum iam usu formam suam Moverant.
Quare quater pes secundus, ter tantum Ρ . XII. End. V. N ἐπ τ φακ Π quartus productus est; porro quintus pestantum non ubique elegantiam induit puri iambi, qui ter End. V. pit. I. arcip. XVII spondeum quoque moleste accepit, id quod unus post illum Boethius adissit M. L. Μuellerus p. 14 sq.). Errauit igitur silenus i. o. cum
spondeos a secundo paene, a quarto et quinto pede omnino excluderet. Accentus uerborum uersuumque in media dipodia consentiunt praeter Dd. V. api . XI et rom. XII nisi ibi est sermo pedester).
Seueriorem etiam normam trochaici septenarii claudi secuntur, quos in decem fragmentis inuonimus laliorum enim uersuum, quibus solus Varro inter Romanos usus est cf. . uellerus p. 111 , parte priore nunquam, in posteriore bis tantum Sexag. X. XXII spondeos admisit in sedes impares, semel tantum ultimarum duarum syllabarum trochaeum siue spondeum spondeus praecedit
Μarcop. III), semel adeo tantum arsim in duas breues solutam legimus Virg. diu. HID. dactylico genero hexametri 23 ramenta obtinent et disticha elegiaca sex locis seruata sunt, si Eum XXVI. XXVI pro duobus habeo). De quorum indole modo grandi et sublimi, modo tonui et ieiuna supra
dixi de re metrica nil habeo quod commemorem. Ρorro anapaestos dimetris compositos nouem est et rametros catalecticos siue aristophaneos hquos in concitatiore eloquii latione nonnunquam usurpauit ex fragmenta exhibent, quibus in utrisque grauitas Varroniana spondeos dactylosque, qui uolubilem thesium geminationem tollunt, multo saepius quam ipsos anapaestos ο-suit. onometrum autem num fg dimetris constanti Eum. XLV immiscuerit nexu in uiasti decernere nolo, tum
a Quibus solus post Varronem Serenus utitur u L. Muellerus P. 107.
109쪽
uorsus quidem fieret elegantior hac re accepta, nimium uero si modi libertas a Varronis moribus abhorreat caesuraque non in medium uersum anapaesticum cadens, quam monometrica illa mensura tollit, a Varrone ne aliena quidem sit os Dol aut ser. . . . . uellem p. 203). Ceterumos. V lenus p. 60 sq. 72. i. vellerus p. 14 sq. Sotadeorum uersuum usus Varroni non est rarus, quem, nisi Ennius Attiusque libris p. 60 memoratis praeissoni, in tali uiro non debuimu expectare. Horum uersuum sermas multigenas quas Lachmannus ind. Berol. hibem. 1849 p. 4 enumerat in Varronis paucis reliquiis quattuor- docim constant fragmentis tantum non omnes reperiuntur, cum tria tantum ex undecim formis e ionicis a sponde incipientibus deductis non apud Ilium extent ' -- -- Δ ). Stat uero quem idem p. 3 sq. Varroni abiudicat
molossus: do censum Sesq. XXI; sufflare et ibid. VII; id illa uel onsillae Def. I extant etiam ni fallor sormae
quas Lachmannus non commemorauit a et α - - ,
quorum prius inest librorum lectioni mussit bovis, tuis sqq. Abor. I, ubi antiquam formam bovis cum Lachmann in hos mutare nolo, quamuis Varro ipso de l. l. VIII 4ctam e consuetudine excidisse tradat; sed neque certum hoc os impedimentum quominus in ueteribus suis hoc uocabulum adhibuerit, neque omnino ita codicibus imperandum puto, ut tales formas uere uetustas librariisque incognitas casu aliquo inrepsisse statuamus. Alterum illud ας inest fortasse uerbis ατ αιρ. II litora oriris , quo tamen loco in procliui est oreris cum Lachmanno scribero i). Caesuram post ionicum secundum instituere non curauit. Versus ore ionicos a pyrrhichio incipientes ante Varronem non fortasse adhibitos habemus tetrametrum catalecticum est. I, catalectum autem g inc. XIII, qualos Lachmannus in Lucr. IV 275 iambionicos appellauit, Diomedis p. 517 uerbis, ut recte L. uellem P. 109 sq.
110쪽
aestimat, male utens. His uers1bus Lachmannus etiam addidit υλλ. υτ υρ. I, qui si sotadeus nulla emendatione egens et wθ. . VII quem locum propter uicina anapaestis describere malui hic quoque nil mutans.
Galliambos etiam Varro suis locis inseruit Cycn. I. Eum XXXV sq. arcip. XVI in quibus quod semel clausulam adhibui librorum scilico lectioni obtemperans iactant tibi Lyulli sane admisi quod nusquam practiere ni fallor legitur, ut duabus syllabis longis constet pes ultimus. Sed si memores sumus, huius pedis, qui, si quidem anaclasis deest quod non raro fit, hunc habet formam syllabas duas priores Catullum c. 63, 13 in longam contrahere: dominae uva sectara' quam librorum lectionem mutandi propter sententiam causas nullas uideo), non spero condemnabor, qui solutionem ultimae Catullo resim quens duarum syllabarum ultimam praeeuntium contracti num ius auctoritate in Varronis uersu defendo. Creticos deinde nonnullis locis inuenimus i bacchiosque uersus, qui cum in armenone fragmentis inter se eodem caedendae siluae argumento cohaerentibus seruati
sint fg. IV VII bacchiis, ΙΙΙ Ι creticis uersibus
constant), non tamen etiam uno eodemque loco π ἐξάγ. IV leguntur, quem cum bacchiis incipere quemncim te esse Lcam sqq. Enniana imitatio v. adnot. ad h. l. aperte doceat, non pus est cum Ribbecki in modi sententia adcreticos repente transire, sed sponte Octonarii evadunt bacchiaci Liberrime autem in his uorsibus breuium syli barum productione longarumque in duas utitur solutione.
Denique uerbo commemoranda sunt metra tunc demum Romae exculta, quorum nescio an ipse Varro primus auetor
1 ' Exti σε III. Sesq. XXII sq. g. ine. V. 2 Nam im XX quod inter hendecasyllabos numerari soIet, propter coliaerens fg. XX uersus trochaici septenarii partem osse