De ephymniorum apud Graecos et Romanos rationibus

11쪽

rationibus

liber primus.

13쪽

caput primum.

se natura epitymnii rum.

Apud omnes gentes inveniuntur carmina quaedam, in quibus aut in initio aut post certa intervalla singula verba aut Versu repetuntur. In Silvis, iis, pascuis, agri interque negotia quotutiana domestica hominus plebei iis delectantur. Atque animadvertisse mihi viduo id genus homines ejusmodi carmina ceteris praeferre omnibus, quamvis illa omni sententia careant, haec summum prodant ingenium. Adeo autem plebe repetito Versus adamavit, ut, ubi Oeta repetitione non fecit, ab ipsis huic quam putant necessitati sub-Veniendum Sse opinentur. Quae quum ita Sint omne poetae, qui popularium hominum laudem appeterent, SaepiSSime hisce repetitionibus usi sunt. Berangerium inter Gallos Oetam nominare Sufficiat. Tanta vero diversitas varietasque in his repetitionibus cernitur, ut vix ullam Certam legem OH-Stituere OSSimus. Repetuntur enim integrae sententiae vel in

14쪽

genheli, p. 15 Die Odtengloche, p. 21 Brasit Liodchen I, 1. p. 25 Die kletne alabresin p. 98 Dor Vater an seinen Solin, p. 111. Ol. 2. p. 14l: Baverniled, p. 157: La mas bella ina, p. 158: adre, a caballero, p. 454. p. 463 mergogmagnus. 479. col. 2. p. 481 Bhigas-Hymne), vel plures versus partem strophae essiciunt aut in exordio aut in fine L c. p. 22. OL 1 4 5. p. 43 Die Elisertigo. p. 459,

vel praemittuntur cuique trophae, et Sequuntur ultimam.

Repetitiones singulorum Versuum, Vocabulorum, XClamationum diversissimae inveniuntur. Repetitur enim idem versus

in initio cujusque strophae L c. p. 23: achigesang, p. 13l: Solbstgosulit aut in fine. L c. p. 113. OL 1. p. 353. OL 1. p. 370. OL 2. aut in principio et fine Bechste in Deut- sches ichterbuch, p. 10: enias immer o war'). Etiam

intra singulas strophas unu Vel plure VerSu repetuntur, Wolff, l. c. p. 22. col. 2.). Frequentissimae tamen singulorum versuum repetitiones in fine stropharum sunt, vel ita

ut partem strophae effetant, vel per se consistant Wolf L c. p. 113 Die underbare Erscheinung, p. 122 Klagge-Sang, p. 131 Fuhrmaniislied, p. 370 Koni Birger); volunus versus in stropharum initio, plures in fine repetuntur Wolff, p. 12 Schon Danneri), Vel vico versa ibid. p. 95: Gronadiuriiud); vel duo in initio, duo in fine, ibid. p. 93.coL 1. UAE), vel unus versus intra stropham, alter in fine iteratur ibid. p. 179 De stolge Schstfersmann p. 180 JungHlinschen, p. 275 Der Π im Rosenhain), vel duo versus diversa sententia alterni post Singulo Versus repetuntur ibid. p. 175 Grossmulter chlangenkOchin, p. 23 Derblutig Solin). Eadem qua singuli Versus ratione repetuntur etiam singulae voces et exclamationes L c. p. 337, 20 p. 172: uructili, p. 18. OL 1. p. 35 Der an in de Nachi, p. 168 Sohorimaria, p. 146: rei uiter a Thoo. Exclamatio in fine binorum versuum invenitur p. 59 Des Mad- cliens unscii, Xclamati et versu alterne post Singulos versus p. 74 Der rari fiet voti de Bruche. Praeterea idem vel iidem versus toti carmini praemittuntur et sequuntur idem p. 154 Llamo con suspiros, p. 156: os gargos haraa ina) Scandinaviae gentibus ea est con-

15쪽

suetudo ut primae strophae ultimum versum in fine totius carminis repetant, si interpretibus fides habenda est Wolfr.

l. C. p. 234. utrumque Carmen, p. 235, p. 237 utrumque carmen. P. 238, 11. C. P. 240, . . P. 241, p. 242 u. c. p. 243 u. c. p. 244, P. 248 u. c. p. 250, . . p. 251, u. c. p. 252, p. 253, p. 254 Carmen primum et Secundum,

p. 255, p. 258, alia plura). Illud etiam invenitur, ut vocabula, exclamatione versus, cuique Strophae praemissi ultimam

stropham sequantur l. c. p. 23: achigesang, p. 19: eh. Geliobter), cf. Thoocr. I. I. Virg. ecl. VIII. Inveniuntur etiam carmina integra, quae iisdem fere strophis cotistant l.

Satis ex hisce puto intelligi, quae quantaque in Carminibus hominum popularium sit repetitionum diversitas varietasque. Quamquam paucisSima repetitionum genera enumeraVi. omne enim vi possis, ut quae ex canentium Voluntate pendeant atque secundum gentium naturam indolemque differant. Animadvertisso enim mihi videor, hac in re candinaviae gentes ab lavis, lavos ab Germanis, Germanos ab Hispanis, Hispanos ab Italis, unam ab altera gente differro i). Sod tamen hoc loco altius hanc rem tra tare non OSSum, quum de phymniis nobis sit dicendum iis, quae apud antiquos Scriptore inveniuntur. Quanquam de natura et origine ephymniorum paucis disserendum est. Ac prima quidem caussa, cur in carminibus hominum popularium repetitiones plurimae inveniuntur in eo posita est, quod hujusmodi homines, ingenio parum erudito utentes haud

facile sententiarum nexum ambitumque perspiciunt, et ubi per SpeXerunt, aptam Sententiis formam disticulter comprehendunt, quum qui animum mentemque litterarum Studio XCO-luerunt, facili negotio, dummodo poetae sint, Sententia Connectente re erudite eleganterque disponunt. Contra homines non eruditi repetitionibus huic defectui subveniunt, praesertim, quum illa carmina sine cantu cogitari non possint,

qui ne subsistat, initium vel finis prioris strophae repetitur.

16쪽

Inter canendum alia sententia canenti mentem Oecupat, quae Secundam stropham ossicere debuit. Et sic deinceps. Hac ratione multa Carmina esse facta, nemo Sane negabit, qui aliquantum in coetibus illorum hominum versatus fuerit. Accedit altera caussa, quae in amore studioque societatis et familiaritatis posita est. Haud facile enim unus canit; mulae plures adSunt, cantus Societatem ineunt. Atque plerumque ita rem Xpediunt, ut is, cui Optimam Ocem SSeputent, prima canendi partes suscipiat, ceteri accinant. Ac ne cantu perturbetur, multitudini eadem verba canenda tribuuntur, unus vel pauci carmen ipsum per Varias sententias canunt. Qua in re ita potest agi, ut vel unus incipiat, horus eoinat, vel chorus initium aetat, et unus paucive accinant. Utriusque enim generis carmina reperiuntur. nee igitur est origo carminum amoebaeorum, in quibu hoe animadvertitur, repetito illo versus plerumque non uno eodemque Verborum CompleXu Cum Straphi cohaerere. Sunt tamen aliae quoque repetitiones partem Stropharum meientes, quae plerumque Singuli vocabulis et exclamationibuS, rarius verSibu ConStant, quod genus Carminum inter amoebaea stricto SenSi non 8 habendum, quum unu plureSVe Otum Carmen

canant.

CauSS Vero princepS, e qua Omne repetitioneS, etiameae, de quibus modo diximus, Originem traXerunt, in animo

Gemittit hominum popularium posita est, quum tristibuS

vel laetis rebus magis assiciantur, vehementiu tangantur, quam qui turbulenta vitae consuetudine sentiendi facultates destruXerunt. Parvum namque in his societatis studium apparot neque magnam alieni dolori laetitiaeque curam gerentes, magis cogitante quam Sentientes Vivunt. Stae vero repetitiones animi quasi temperiem statumque indicant, Sunt quodammodo tonus princeps, Cui Carmen ipsum Xplicationi est. Revocant canentium audientiumque animos ad Sententiam primariam, quae carmini Subjecta est. Quum enim canendo gaudia et dolores necessario minuantur, Opus est Xcitatione quadam, ne cogitati ab Sententia carmini aberret quae X- citatio repetitionibus ossicitur. Sed alia etiam haec repetitiones vim habent et potentatem. Sunt enim quaSi gubernacula, quae curSum carminis per affectuum fluctus dirigunt, ne huc

17쪽

illuc cogitationes vagentur, Sed ut circum eundem quasi cardinem verSentur.

Haec mea Sententia, phymnia e animo Vehementervol dolor vol laetitia commoto prodire, etiam e probatur, quod apud antiqua gentes rariuS, frequentissime apud recentos invoniuntur. Constat enim apud Omne VirOS OCtOS, Veterum ingeniis objectiVam, quam dicunt, OeSin magi Convenisse, recentioribus Ver subjectivam Gefmhispo0sio). 0-

quo dissidit os ad intelligendum , quibus e rebus haec di

VerSa OeSeo genera prodierint, Si veterum vivendi cogitandique rationem Cum reCentioriam CCurate Comparaveris. Quo quidem factum est, ut phymnia a carminibus veterum longe maximam partem Sint aliena Carmina vero phymniis praedita, ad recentiorum naturam et Charaeterem magi aCCedunt.

Ephymnia enim antiquorum Carminum e hominum popularium usu seprompta poetae doctiore Carminibus suis intexu runt, quo illi pulchritudinem Ompararent, quam phymniare tu prudentorque adhibita praeStare OSSunt. Tamen veteres eam varietatem et pulchritudinem nunquam assecuti sunt, quam apud recentiore gente in VenimuS. Curius quid0m rei praeis ing0nii diverSitatem etiam nee CAUSS esse potest, quod perpauca Carmina popularia e temporum naufragi nobis servata sunt. Ea enim nondum vetere diligentia in colligondis hujuscemodi carminibus usi sunt, quam nostrate in re sane dignissima gravi S Simaque Collocarunt. Itaque hirima ephymnia reperiuntur praeter eSchylum, cujus ingulare quoddam in iis uisendis consilium erat, apud Aristophanem comoedum , aliquot poeta lyrico et bucolicos. EXiguus profecto poetarum numeru eorum St, qui phymniis usi sunt, si multitudinem poetarum specta VeriS. ConStant praeterea antiqua illa phymnia certis quibusdam XJ, Ortationibus et exclamationibus Aeschylus Soliis in Strophiei ephymniis aliquam habet variotatem, quam haud malo Successu Aristophanes imitatus est Apud Latinos maXime Catullus ad sepetitiones

videtur inclinare e Graecorum imitatione, quum alias Romanorum ingenium magis quam Graecorum ab illo carminum genere alienum Videatur fui SSe. Quae res suis quidem CauSSi non caret, longius enim Graecis Romani ab olli quadam rerum perceptione aberant. Sunt tamen Vetera quae-

18쪽

dam carmina, Fescenninorum, Arvalium fratrum, triumphalia, quae certam legem Stropharum Secuta phymniis non fuisse destituta probabilissimum est. Nam notum illud triumpe triumpe omnino phymnii naturam indolemque praese erre nemo dissilebitur.

19쪽

caput secundum. se variis phymniorum n0minibus.

Jam in iis quae antecedimi phymniorum appellatione usus Sum, quum ceteri mihi videatur praeferenda, quamvis passim apud Grammaticos aliae inveniantur, de quibus nunc ori disserendum. Α Latinis repetitionum genus illud intercalarium Ver Suum nomine appellatur. Haec enim habet Servius ad Virg. ecl. VIII. v. 21 , Dicitur autem hic versus intercalaris, quia frequenter post aliquantulos interponitur versus, sicut intercalares dies et menses Oeantur, qui interponuntur, ut ratio lunae solisque conveniat. Sunt igitur illi versus interpositii, παρει θλ με νοι Melius vocabulum ita explicare potuit, ut diceret, Ver Su intercalare S Sse eos, qui inter Strophas pares vel impares repeterentur. Facile enimo Servii interpretatione aliquis possit credere, versus illos ad praecedentia esse referendos Saltem parum accurate Servius locutUS St. Praeterea haec appellati nimis angusta esse videtur, quum integros tantum versus amplectatur, quale apud bucolicos repetiti inveniuntur. Tamen, quod infra videbimus, huc etiam referenda sunt vocabula quaedam ot XClamationes,

quemadmodum Strophae integrae apud Aeschylum. Locus in hac re gravissimus est apud SchoL Theocr. I.

20쪽

nerus pro ἐπωδὴ et ἐπωδνῆς conjecit: ἐπωδὸς se ἐπωδου In his Scholiis Theocrituis haec phymniorum nomina habemus: προασμα, ἐπιμιελωδημα, ἐπυρδνη - δυς), de quibus accuratius dicendum est. Prius scholion Ahrens E. . p. 29. perturbatius esse dicit: ,i prioribus appellationem πρ0ασμα apparet ad solum s. 64. pertinere, qui carmini Theocr. I. 4. praemissu eSt idem ἐπιμελώνδημα et ἐπωδος diei nequit, nec magis ἐπωδη incantationis Sensu, quem utim annus in Suppl. ad Schnoidori exicon agnosci posse putavit. Itaque ViX dubium est, quin haec antiquo scholio in rovius contracto Obscuriora evaserint auctor scholii hoc voluerat, versum intercalarem illo loco προασιμα diei, in sequentibus vero ἐπιμελο - δημα vel πο δον. Haec Ahrens. Appellationem πρ0ασρια adversum 64. pertinere Satis mihi lucere videtur, quod et vocabuli significatio et versus 61 collocati docent 'Eπιμελον-δνημα et ἐπωδὸν eo referri posse vir doctissimus ideo negat, quod versum intercalarem nisi in fine stropharum poni 08Se arbitratur, et Obstare videatur vis et potentia ἐπιμελ ωδhis ατος et ἐπωδ0υ , quae Verba non nisi ad eos intercalares referri possint, qui suam quiSque Stropham Sequantur. Recte quidem primo Obtutu Ahrens disputasso videri potest. Quid vero, si his vocabulis aliam significationem vindicare OSSumus Nam praepositionis επὶ vis duplex est. Valet enim idem quod latinum apud et post. Qui intercalaros nisi post Stropha non poni opinantur, posteriorem significationem in Vocabuli ἐπιs ελιυδημα et ἐπονδῖς inesse statuunt. Sed nihil impedit, quominus priorem , ubi de intercalaribus agitur, his verbis tribuamus, praeSertim, quum multa Vocabula inveniantur, in quibus hanc vim praepositio ἐπὶ evidenter habet, ut ἐπίφρων, in quo an men OSt, πασμα, Carmen,

quod inter incantationes dicebatur, ut Theocr. II. Virg. ecl. VIII. Hor. p. V. cf. Prop. IV. 5. 23. ἐπίστιος πιυς), Herod. I. 35, upiter, cujus ossigies juxta focum ponebatur,

ἐπίπονος, ἐπιποντιος et alia quam plurima, in quibus maxime ad sententiam meam probandam facit πασιμα quod , Nach-