De ephymniorum apud Graecos et Romanos rationibus

31쪽

pertinet, quod in carminibus de Lino locum habuit. ullum hujus generis carmen XStat, phymnium solum apud plures scriptores invenitur Videtur autem illud hac forma fuisse:

Adeo vero frequens hoc genu carminum antiquitu erat, ut ephymnium adjectivi vim acceperit, Eurip. Hero fur. 348:ωλινον ἰαχεῖ Hel 17l: Πινα κακα; r. 1392 αλνον αρχαν θανατου βαρβαροι λέγουσι; OSCh. 3, 1 αλνα μοι στοναχεῖτε,

cf. reller, Gr. ythol. I. p. 309. et scripti ibi cit Aesch. Ag. 120 137, 154. Singulare quoddam phymnium habet carmen illud Anacreonteum, Bergh, , 48 p. 828:

Quinque deinde strophae Sequuntur, quae Omne eodem ephymnio, eadem ratione cum sequentibus conjuncto incipiunt. Nullum praeterea ejusmodi phymnium apud antiquos scriptore invenitur, quam ob rem hoc carmen haud ita antiquum esse judico. S. Schmit Adnoti ad Bionis et oschi carmina . . hoc phymnio usus est ad refellendam h-rentis de collocatione phymniorum bucolicorum sententiam. Sed injuria, quod suo loco demonstrabimus . . Ceterum f. Tal , I p. 17 ,,Μadchensorge, ubi simile phymnium invenitur. Iis tamen viris haud adversabor, qui hoc genu Versuum ex ephymniorum numero velint Ximere. Habent Sane, quae opponere possint. Nihil enim aliud hoc carmine Observatum

32쪽

est, niSi ut e eodem nunciat praecedente diversae dedu cantur sententiae. Hoc quoque facillime quisque Videt Ver, sum illum quam maXime ab omnibus, quae apud antiquoε scriptores phymnia XStant diSCrepare.

Plurima ver Omniumque generum phymnia apud cenicos Graecorum Oetas inveniuntur. HO tamen animadVertendum St, nonnulla breves esse exclamatione extra Stropharum rationem positas, quae ex Hephaestionis sententia inter phymnia possis habere, sed parum recte. Huc referenda sunt Aesch. Pers. 679. Blomf.): αἴ, αἴ, αἴ, αι, 906 M, 966 ίω μοι Sept. 1056 φει φευ Choeph. 856, , τοτοτοῖ 857 εα εα μαλα 868 ιου, o D. Quae XClamationeS

Dramaticorum Graecorum Aeschylus tragicuS, Comoedus Aristophanes potissimum phymniis, qualia nos definivimus, usi sunt, ita quidem, ut in stropharum initio, in fine, intra

SyStemata , VerSu VerSicut OSque, XClamationes et integras sententia repetunt.

Adeo autem Aeschylus phymnia adamaverat, ut Euripides apud Arist. an ei irridere potuerit. Sed septem quae nobis restant tragoediae haud ita multa absint. Quam ob rem jure suspicari possumus, Xcidesse pluribus locis ephymnia, quae SuSpicio probatur ratione, qua librarii in describendis fabulis utebantur, quammaxime. Quo enim laborem sibi minuerent, uno phymni integro descripto, alterum plerumque signis certis notasse veri simillimum est. Postea Vero, quum haec Signa ignorari coepissent, paulatim missa Sunt, Simulque phymnia. Unde quantum damni poetis factum sit, facile est ad intelligendum. Perturbata inde vehementer Stropharum VerSuumque ratio, quumque editore non omnia sibi accurate respondere animadVerterent, multos locOS

lacunoso judicarunt, qui phymniis restitutis Optime sese habituri fuissent. Itaque nihil impedit, quominus phymnia

33쪽

Plura licet suspicere de caussis, quibus Aeschylus Commotus tam frequenter phymniis usus Sit ); caussa autem principalis in gravitate poeseo Aeschyli posita est, quum ne ari non possit, hujuscemodi repetitione σεμνοτητι Aeschyleae valde convenire, ut quae orationi grande quoddam sublimeque tribuant, animumque eadem saepius inculcando magis commoveant et mentem ad gravi8Sima quaeque Convertant.

Quaecunque tandem caussa phymniis utendi fuit, adeo frequentia erant, ut Euripides in Arist. Ranis v. 1273. 4. 1286. Invern dicere OSSet:

Quod quamvis haud dubie καθ' υπερβολην dictum sit, tamen ephymnia frequentissima erant, eoque frequentiora apparebant, quum omnes Aeschyli fabulae integrae eo tempore exstarent. Τα ιελη autem hoc Aristophanis loco nihil aliud sunt, nisi fabularum carmina chorica, quae repetitionibus paene dixerim abundant. Duo autem phymniorum eschyleorum genera distingui possutit, quorum alterum XClamationibus Oculisque constat, alterum sententias integras absolutasque continet. Prioris generis haec potissimum exempla apud eschylum inveniun

ποποῖ,

34쪽

τεινε δε δυσβαυκτον βοαν, ρον ταλαιναν αυδαν.

Idem ephymnium in media stropha et antistropha invenitur repetitum ibid. v. στρ. 1041

35쪽

Non tamen ubique hae exclamationes iisdem Oculis con- stant ibid. v. 1068. I, I, ι, ι - 1072 ἰὼ δὴ ναὶ ναί. Inter stropham et epiphthematica Supp. v. 898 et

36쪽

Videtur his duobus locis indicari, phymnium illud a

V. 139. Saepius repetitum esse. Ac natura quidem loci hanc opinionem vehementer confirmat, quum terroreS, quibu virgine percutiuntur, tumultu Curruum, rotarum trepitus, lapidum in muros actus sonitusque armorum narrentur. Natura autem ita fert, ut animus prius terrorem exclamatione exprimat, tum unde perceperit, indicet. Itaque illud non ad praecedentia, sed ad Subsequentia referendum est. ΝOvus autem terror novam Xclamationem movet. Quare quum quinque cauSSae terrori afferantur, cuique Xelamationem praemittendam esse censeo. iocum igitur ita scribo:

Strepitus desinit).

ακροβόλων δ' ἐπαλα

loco genuino positos isse non puto. Primitus post versum 122 locum habuisso veri simile est Verba , ,και Λιόθεν πο-

37쪽

λεlιόκραντον Τελος αγνον fortasse de Palladio Th0barium intelligi possunt ); quamobrem locum hoc modo scripsserim:

dici potest quum enim Diomedes lysse adjuvante ejusmodi simulastrum e Troja abstulis sol, sellium illud decennal finitum est. Quemadmodum igitur illud Palladium bollo nomimposuerit, ita Suo quoque virgines Palladio a bello lib0rari

defendique optant Onca vero ut urbem tuendo revera Pallas ρυσιπ0ti fiat, rogatur. Idem ephymnium exstat rom. v. 599. 20. eodem StrOphae et antistrophae loco. Praeterea in Supp. fabula ιν ιν et o ἰω, αιαῖ αἰαῖ et οἰοῖ οἰοῖ sibi respondentia inveniuntur. Proxime ad haec phymnia hucuSque tractata accedunt ea, quae XClamationibus Oeabulisque notionem aliquam Ontinentibus ossiciuntur. Etiam hujus generis satis multa apud Aeschylum obvia Sunt. Αg. GTq. V. 1040. - ἀν r. v. 1044: AproU. 0ν nroia o libid. στρ. v. 1047. - Ἀντ. V. 1052: Anr0U. 0ν πολλονίγυιῶt'. ἀ πολλων ἐυός. Plurimi ejusmodi versus in duabus ultimis Pers strophis reperiuntur: στρ καὶ στίον' ἄρασσε κἀ7πιβόα Τ Μυσιον.

38쪽

βασκε πατερ κακε Λαρειαν, o Eum in fine ultimae Str. et unt. ζολολυξατε νυν επι μολπαις.

Iisdem locis aliud Aeschylus phymnium habet, sed tertio in fine epodi est, g. 119 136 154:

Evidenti ratione probari non potest, versum in Choephororum parod 59:

ter inferendum esse, quanquam minime dubito, quin v. 6067. Stropham et antistropham ecticiant Arctissimo enim vinculo hujus partis sententia cum iis, quae praeCedunt, cohaeret. In epod Vero, quae incipit ab ἐμοὶ δ' αναγκαν, Chorus de tristi vitae conditione queritur Sed omnes conatu docto-

39쪽

mi virorum, quibus Strophi mederi Sunt auSi, Iarum probabiles putandi Sunt. C. G. Schnoide in libello, quem de epiphthegmaticis apud Aeschylum scripsit, . . versum illum ter ponendum censuit. Sed videamus, quae hujus loci sententia sit, quo intelligatur non nisi uno loco esse scribendum. In altera igitur parte antistrophae praecedentis poeta dicit, homines injuste celerateque agentes ab ustitia vel celoritur peti: ἐν potει, ita ut aequale malum esse poenam sceleris commissi intelligant, ut omnibus caussa mali eluceat, vel post tempus longius, quum caussa supplici jam in modiis tonebris esse videatur, ut ipse homo qui scobis commisit jam se liberum

fore a poena Spem Oncipiat alio autem aeterna circumdari nocte, quorum neque sceluS, neque Supplicium unquam hominibus innotescat. Duarum quae Sequuntur Stropharum haec est Sententia: Sanguinem Caede profusum terra illini neque dissuero, αται autem παναρκ Τα 6 60 O ci Tιον esse affecturam AntiStropha, quae Strophae est gradati Cum caede, cujus Solius Stropha mentionem facit, uxoris tu Prum Conjungit, , eum Vero, qui thalamum alieni viri violarit, piaculum non esse habiturum Omnesque fluvios, etiamsi in unum concurrant locum, Caedi maculam XStinguere non posse. Quae per parallelismum dicta esse quisque videt. Itaque rem his quoque verbis concipere OSSumus qui UXOre Corrupta maritum necarit, nullo modo a sceleris culpa liber

potest fieri. Non est dubium, quin poeta duabus his strophis Clytaemnestram et Aegisthum respiciat. Versu autem:

locum, ut dicunt, communem continet; itaque in strophis, quae singulare quoddam factum cf. Agelsbach, i Dachhomerisclio Theolog de Gripoli. Ollisglaubens, p. 360 , , fur dies oti nil respiciunt, versus ille repeti non potest; e quo equitur inter phymnia non esse numerandum '). Ephymnia Xclamationibus vel uno versu constantia hoc habent commune, quod quoque Strophae et antistrophae loco inventutitur, qui etiam Stropharum phymnium in epodo repetitur Illud quoque Omnium proprium est quod inter-

40쪽

jectionibus aut admonitionibus constant. Alia vero est ratio eorUm, quae pluribus constant versibus et sententiam bene circumscriptam absolutamque continent. Haec recte epiphthogmatica diXeris, ut quae ς ἐκ του περιττου Strophi πρό σκεισθαι Videantur. Neque tamen omnino a Stropharum argumento aliena sunt putanda Sententiae enim epiphthegmaticorum generaliores sunt, quum Strophae et antistrophae. Continent enim aut ea, quibus choru maxime OVetur, aut summi facit et ab auditoribus maxime respici cupit itaque epiphthegmatica communia, generalia, Strophae autem Singularia amplectuntur. Quod uno solo Xemplo probare ussiciat, nimis enim longa haec fieret dissertatio, si omnia hoc genus ephymnia in examen vocare vellem. Exemplo autem utar

Suppl. phymnio v. 14 sqq. 151 sqq.

In stropha praecedenti chorus Danaidum Ovem, patrem Omnia videntem rogat, ut felicem exitum concedat, in antistropha Athenam, ut perseeutores a virginibus repellat. Finem autem utriuSque precationi eum virgines esse Volunt, ut σπερμα σεμνας ματρυς υνα ανδρων effugere OSSit. Has igitur sententia est principalis, quae utrique trophae subest, hanc chorus virginum summi facit, hanc ovem et Athenam maXime optat propitio numine velle respicere. Quod quo indicetur, versus illos in fine utriusque Strophae repetunt.

Ita vero Systemata, phymniis praedita a choro cantata esse veri simile est, ut stropha et antistropha duobus hemi- choriis, phymnia toti choro canenda tribuerentur. Hoc enim maXime phymniorum naturae Convenit.

In Sept. c. h. fabula unum hujusmodi phymnium est, 972-976. - 987-991: