De ephymniorum apud Graecos et Romanos rationibus

21쪽

liod xplicari non potest Carmina enim illa, quae ἐπα cys α τα dicuntur, inter ipso actu magico dicebantur, non post peractam incantationem. Nam haec ipsa sine carminibus inessica erat. Praeterea hoc genus Carminum incantandi rationem luculenter demonstrat. Eandem vim habet voeabulum reo, δ, id quod ad aliquem actum Canitur, UgeSang, cf. assovium S. v. δ'). Nec mirum. IiSilem enim e vocabulis prodierunt, e επὶ et δειν, diversa tantum ratione. Ex hac primaria significatione altera prodiit, Carmen magicum, cf. Soph. M. 579 Aeschyl. Eum 633, Eurip. Hipp. 478, Phoen. 1260, Xenoph. Mem 2 6, 11. Eandem vim

vocabulo ἐπωδος tribuere non dubito, quum nullo alio discrimine ab ἐπωδ, differat, nisi quod illud adjectivum hoc substantivum est. Et profecto omne illud Significat, quo quasi incantamonto aliquid lenitur, cf. lato, eg g. X. 903. b.

rem significat, Cf. Eur. Hipp. 1038, acch. 235.

Nulla igitur est caussa , cur cum Duebner ἐπο)δn apud schol. Theocr. in προδυς mutetur utrumque Oeabulum eandem omnino vim habet Veri simillimum est, ab epetitis in carminibus magicis versibus ad Omne Cnrmitium partes, quae 908 certa longiora vel breviora intervalla repet0bantur, Voce ἐπογδνη et πονδος fuisse translatas. Sin du-dio summa vis versibus intercalaribus tribuebatur, ut apud Theocr. II

et apud Virg. ecl. VIII:

Ducit ab urbe domum mea Carmina ducite Daphnin, quo factum St, ut hi Versus κατ' ἐξοχνων ἐπιωδα vel ἐποιδοὶ appellarentur. Ex omnibus igitur, quae supra Alirentem disputare vidimus, hoc unum Concedi potest, duo scholia in unum On- fluXisse, quae res tamen nihil veritatis iis adimere poterit,

re Sed forma sola et origine ab nobδη et 1ici, δὸς dissori nihil aliud est, nisi Belgos an g, ebenge Sang, Cantu Strophas comitans. qui ipse nihil cum strophis habet Commune.

22쪽

Itaque inter has schol. Theocr. appellationes nullum discrimen e ipsa re petitum statuere possumus, nisi forte pisces in aere quaerere VelimVS.

γαμβρ0 ερχεται ἶσος ' ρε . Cum his locis conjungendus est tertius ejusdem Hephae

Cf. Burgh, P. L. d. II p. 688 970. Ti. Ex his Hophaostionis locis bires appellatione discimus. In prior I loco de iis carminibus disputat quae imparibus

mero etiam Theocr. I. 6 sqq. II. Bion Epit. d. o Moschi Epit. . habeo, te quum Theocr. I. 64. Saepius 6 δν inscribatur. Haec vero carmina intercalaribus in strophus dividuntur Ephymnia igitur idem valent atque intercalares. Omen generale Secundum Hephaestionem Si ἐπιφάννημα, Fod ἐφυμνιον et ἐπωδὸν amplectitur Ceterum haec duo verba idem

23쪽

significare videntur, sed ita tamen, ut ἐπιφωνηsεα XClamationes potissimum breviusculae Spectet ut 0 ω, ε ε ε , φυ- μνιον vero integra verba et VerSiculos. Etiam promiScue Surpantur. Nam in secundo Oe Hephaestio , ιν ι παιαν et

,,ίω διθυρα ιβε phymniis adnumerat. Tertius denique locus ἐπι φθεγμα α Suppeditat, quae ita ex Hephaestionis sententia ab ephymniis disserunt, ut

haec και προς ν0υν συντελεῖν dicantur, illa Ver ἐκ του περιτμτου strophae adjiciantur. Quid sibi Hephasisti hac distinctione voluerit non facile est dictu . Exempla enim, quae ex Bacchylide affert, rem non Xpediunt, quum Carmina, X quibus deprompta sunt, ad nostra usque tempora non PerVenerint. Haec tamen grammatici videtur Sententia esse, phymnia cogitationis vinculo quodam cum Stropha, cui adjecta Simi, Ohaerere, epiphthegmatica vero prorsus ab sententiarum neXu SSE VulSa. RuSmodi ἐπιφθεγε ατικα etiam apud recente populos inveniuntur. Video enim apud olssium

opiphthegma revera ἐκ τυυ περιττου ταῖς τροφαῖς προσκειται.

Si enim deesset, nihil carmini adimeretur. Eandem rationem epiphthegmaticis Bacchylidis fuisse, ex Hephaestionis verbis satis perspicuum est. Quod lirens E. . p. l.)dicit, , eum versiculos nihil nisi eclamationes complexosephymnia dixisse, versu plenioris Sententiae ἐπιφθεγstarικαε minime ex grammatici verbis demonstrari potest. Nihil enim aliud dicit Hephasstio, nisi Bacehylidi VerSu ἐκ του περιT- του Strophis adjecto esse. Si ita locum explicamus nullam omnino dissicultatem abor videtur. Ahrens igitur in eo peC-cavit, quod versuum illorum, quos HephaeSti attulit, sententia tantummodo Spectavit, cau8Sue Vero, Cur grammatieus eo appOSuit, mullam rationem habuit. Neeesse non est ut Omnes adseribam locos, ubi ἐπέπιδος vel cyυμνιυν verSiculo quOSilam aeclamatione continentes significant, quum lirens E. A. p. l. eos collegerit. Restat ut dicamus de vocabulo 1 εσο φθεγ ια, quo Choliasta ad Aesch. Eum 32 Strophas repetitas appellat. Haec appellatio mira videri non potest A lirens. E. . p. 32. si

24쪽

Cum mesymniis mesophthegmata comparare velis. Quemadmodum enim meSymnia post Singulos ver8u repetuntur cf. Heph. l. ), ita meSOphthegmata, quae leniore Sententias Continent, singuli strophi interponuntur, quod e loco Eumenidum elucet. Sod alia hoc loco qua ostio tractanda est. Illud enim minime manifestum est, utrum locis CholiaStarum et grammaticorum appellationes, de quibus adhuc disputavimus, posversus vel vocabula vel XClamationes Significent, quae eodem

in carmine Saepius repetuntur, an ea, quae Xtra SyStemata

strophica collocata vel semel inveniuntur. Et profecto, Hephaestionis verba totam rem in medio rolinquunt. Nihilonim se repetitione dicit. Repetitos vero versiculos phymnia appellari Scholi ad Aesch. Sept. C. Theb. 954. testantur.

comprehendimuS, qui in eodem Carmine aliquotie repetuntur, OmneSque acclamationes, interjectiones, quae Xtra Strophica Systemata collocatae post intervalla quaedam redeunt h). Itaque ex ephymniorum numero Ximendae Sunt epiphthogmattea, Oeesque breve Vel interjectiones, quae saeptu Strophicis carminibus praemittuntur, Vel OSiponuntur, tamen non

repetuntur, quas quidem Hephaestio intur phymnia habuisseveri si simillimum ).

De collocatione phymniorum haec Observanda sunt: I ephymnia, quae nullo verborum Vinculo Cum stropha cohaerent, ut bucolica, Catuli. e. 62, eschylen otc. 2 quae partem Stropharum OnStituunt, ut Cat. C. 61:io Hymen Hymenaee io, io Hymen Hymeniae. 3 quae in carminibus astrophis invoniuntur ut Cat. c. 29. 42. 52. 57. Ephymnia Xtra strophas colloeata plerumque

nullo vinculo Cum Strophis cohaerent ea tamen quae partem Stropharum Constituunt, vel Carminibus astrophis addita sunt, rarius illo vinculo Carent.

25쪽

caput tertium. Be phymniis lyricorum.

Summa phymniorum varietas in carminibus lyricis in-Venitur. Quum enim illud genus carminum circa diversissima argumenta VerSetur, pro sententiarum diversitate diversa ephymnia carminibus inseri possunt. Videntur autem maXime in epithalamiis, paeanibus, dithyrambis, epicediis aliisque id genus carminibus adhibita fuisse. Reperiuntur enim C- Clamatione quaedam, quae ab grammaticis phymnia OCun

inter Gnaecos potissimum Archilochus , Sappho, Aeschylus, Aristophanes, Latinorum Val. Catullus, Ovidius, auci Pervigilii Veneris, alii.

Ι. io Archilochi fragm. 118. Bergk. . . d. II. .

Hoc fragmentum elegans a Th. Berghi Secundum Chol. Pind. g. 3. ita scribitur:

26쪽

lium Archilochi carmen dixit τριπλοον εἶναι υ δια το ἐκ τριῶν στροφων συγκεῖσθαι, αλλα δια o ρις ἐφυμνίαζεσθαι το Καλλανικε. Jam videre licet, quid ex his scholiis erui possit. Haec autem evidenter e Scholiis, quae Bergkius attulit, sequuntur:

1 Carmon illud ab Archilocho in Olympia factum esse.

of Schol. ind. β. . . Supra. 2 Deficient tibicine ipsum voce modulatum SSe o ηνελ- λα, chorum Vero reliqua cecinisse ibid. . , schol. r. Avv. 1764. 3 et o νηνελλα et o Καλλίνικε ter 8Se repetitum, Schol. Pind. g. 2. q. 6. 4 verbis τηνελλα et τηνελλα καλλίνικε Victoribus esse applau

chi inventum in usum applaudentium, quod etiam testantur verba indari l. IX. 1. supra allata et Schol. Pind. . ., Aristoph. charii 1227 Bergith: νηνελλα καλλίνι; 0ς, item 1228, 233, solum νηνελλα V. 230. Eqq. 254 ω χαῖρε καλλίνικε, AVv. 1764 τηνελλα καλλίνικος. Scholiis quam maxime satisfieri puto si totum carmen ita scribitur:

27쪽

solo loco invenitur, et o F νελλα ξον του μελους St, itaque τ ριελος ab τηνελλα initium non facit sed ab καλλίνικε. Est deinde carmen tristropham Schol. . . 6 τὸ μεν Ἀρχιλοχουμ ελος ην τριστροφον. Habet etiam ter τὸ καλλίνιαε ut τρὶς εφυμνιασειε νον εἶναι dici possit, cf. Schol. . . 6. Idem dicendum est de a)νελλα, ibid. τὸ τηνελλα ρ Τον DT επιφω- νουντες. Denique Si adjicias in fine γ νελλα totum carmen ad initium revertitur, ibid. or τριπλῆν ἔχει λην τρον λ καὶ παλιν αναλαμβανεται. Ita fere etiam Burghius vir solici divinandi ingenio praeditus carmen constituendum S Se Censuit, praeterquam quod initium non ι τηνελλα, Sed ab καλ- λίνικε fecit, quum sine dubio verbis Schol falleretur, quae quomodo intelligenda sint, Supra XpOSuimuS.

Hoc fragmentum e carmine epithalamio vel nuptiali ab Hephaestione pag. 70. Pauw et Demetrio de loc CLXVIII. nobis Servatum est Bergilius ita scribit: Zipo δη τὸ μελαθρον

28쪽

Contra hanc ergkii carminis dispositionem quaedam monenda sunt. Fecit enim vir praestantissimus parum recte, qu0d post versum penultimum et ultimum 1 συμνι0 ' χνὶ ναον X-cidisse putavit. on dubitb, qui Hephaestio adscripsisset. Carmen igitur ita scribendum erat: Iipo δη το μελαθρον

γαμβρ0ς σερχεται ἶσος ' Ἀραὶ ανδρος μεγαλο πολυ χείζων. Ite Symnium si in ναον Ahrens E. A. p. 38. ita interpretatur, ut sit supplendum δετε. Sed nimis duram esse hanc interpretationem cuique elucet. multo sane facilius αερρετε abeSSeposset Tum si ἰδετε suppleas, duo deinceps imperativi: υμλὶ ναον αδξTE, αδ ρρετε Sequerentur, quorum OSterior ad μελαμορον referendus verbi υμκ ναον αδετε ab illo divelleretur Est autem Ἀμνη ναος adjectivum ab ustri P. et ignificat id. quod ad Hymenem Sive nuptias spectat; etiam nuptiarum Vel matrimonii illud nil neutr. l. notionem habet. on enim dubito, quin Soph. ni. 12:

evidenter demonstrant; esse hoc loco neutr. plur et graecae linguae indoles postulat, neque Contrarium loCO Oph. O. R. 422 ozαν κατα cyθη τον μεναιον contendi potest. hic enim

de cantu nuptiali unu intelligitur ) Praeterea verbum με λαθρον adjectivum videtur postulare Si carmen latine redditur, haec mea Xplicatio optime apparebit Alto jam thalamum viri nuptialem

SchnoideWinus Antig v. 12 s ἔναίων genitiVum plur. Mase. statuit.

29쪽

Exstruit artifici manu nuptialem Sponsus adest similis arti, Magno major viro ille ). Carmen cum mesymnio est etiam apud Tat . Vollisi. der Serben p. 53 aiebi vota luin an in lidchen, ludo, la-do, et .

ΙΙΙ. me carminibus quibusdam popularibus.

Paucas carminum popularium reliquias ad nos pervenisse vehementer dolendum est, quum in hoc carminum genere ephymniorum usus frequentissimus esset, quod vel ex reliquis frustulis intelligitur Exstant enim carmina nonnulla breViuscula, quae phymniorum frequentiam satis demonstrant. Prius est ap. Bergh. . . p. 1028, in Dionysum:

ἐς ναὸν τω βοεω ποδὶ θυων.

Quominus carmen fragmentum esse putemus lut verba in Quaest. r. 36, 7 impediunt εχ ει υτως ὁ μνος. Ortasse eadem stropha saepius canebatur. Totum carmen ita scribere malim: Ἐλθεῖν . ἡρω Ῥιόνυσε, Ἀλείων

ἐς ναον αγνὸν συν αριτεσσιν, ' λείων ἐς ναοντον βοέω ποδὶ θυων. αξιε αυρε,

Nam alterum illud ἐς ναὸν mosymnii loco esse, totius carminis ratio prodit; respondet enim priori ἐς ναόν. Itaquo ab verbo 'Aλείων separatum constitui. Deinde 'ADίων ante alte-2

30쪽

rum ἐς ναὸν repetito et major huic verbo vis comparatur et responsi perfectior existit. Verba: αξιε ται ρε a lutarchol. e. δις ἐπαδεσθαι dicuntur. Versiculus etiam apud Bergh. p. 1030:εζε co φίλ' Ἀλιε saepius in carminibus ad Solem, quum nubibus ObSCuraretur, of Pollux IX. 123), cantatis repetitus esse Videtur, quum da in pollinem secundum Athen. XIV. 619. ab eo momen piaηλιας acceperit. Quae Ver ratio phymnii Dio kυλον mori haud facile est dictu, quum hujusmodi carmen nullum ad nostra tempora pervenerit. Diversa horum carminum nomina apud Athen. XIV. 618. D. inveniuntur: υλοι, Ουλοι, δημλὶτρουλοι, καλλίουλοι. Videntur carmina pulchserrima fuisse, quum Versus apud Athen. l. C.

ab Eustath. 1162 42. ἐπιπωνεημα ἐμμ ελες. plenum dulcedinis appelletur. In iis denique cantilenis, quas homines laudi vel ludibrio insignium virorum canebant, phymnia saepissime locum habuisse videntur. Hujusmodi carminum duorum reliquiae

alterius apud eundem lut vit. Flam. 16, p. 378):

Prius carmen unum phymnium ἰκ Παιαν, alterum duplex:ιήιε μιαν et si is σατε habet. Essiciunt autem strophae partem, eodem plane modo ut Cat. 6 l. aec phymnia ex laetioribus cantilenis nobis servata sunt, ad tristes vero illud