De vi et usu particulæ ... Commentatio ..

41쪽

licet, particulam vim temporalem habere Neque in cod. ullo ὁ his locis scriptum St. y)Restat, ut de iterata particula ως deque omissa aliquid dicamus. Cujus rei, quae St arieta Serm0nis Thucydidei, haud pauca exempla inveniuntur. Saeptu lameno, omittitur, quia ejus il erali 0 aures os endit; ex quo efficitur ea consuetudo loquendi, ut ς, quod ad plura enuntiata vel ad plura verba, inter Se 0pulata, reserendum Sit Semel tantummodo legitur. Nihil dilreri, Utrum verba, quae cum particula hiadam conjuncta Sunt, idem Ubjectum, quod dicitur, habeant nec ne Interdum tamen integra l0culio reperitur, ill in III, 9, 2, με u τε, in Πρε Πον η ἶν καὶ ως η χρεία Προάγει, αἰτούμεθα μύς. . . IV, 44, 3, κονι os Τόν δὲ ς ειδον κα ως ἔγνωσαν alterum in Oinit lunt c0dd. quidam ... VI 2, 2, ρκείεω δε ς Ποιηταὶς τε εἴρηται καὶ in εκα GTός γιγνwGκει περι αυτῶν. Particula o, non iteratur in I, 3, 2, χχη γίγνετ0και τα σημεἶ ηργη ... II, I 2, 3, ως δε φ κεT . . . καιεγνω ... 84, 2, ως δὲ Ο τε Πνεὐμα κατ νε καὶ αἱ νῆες

Nobis persuasum est omnibus his locis pronomen relativum pro A non bene usurpari posse. Sed rue geru S in adn. ad Dion. Halic pag. 332 recte Haachium conjecisse putat, pro O cum mss. quibusdam A legendum Sse, non tamen propterea, quod haec lectio aptior, sed quod difficilior est. Sed nihil sane dissiduitatis in his locis ne St.

42쪽

υπομενοῶντας φῶς η ραδίως ληψόμενοι βία. Eodem modo ad genitiv0s absolut0s et participium suturi, particula και copul3nte, priore tantummodo loco o)ς 0nilur in V,

43, 3, κελευων ... κειν . . ., ως καιρου ντος καὶ αυτός

εσόμενον . . . b.

De praep0siti0ne ς quoque aliquid n0bis est adnotandum. Jum de origine hujus praep0Sitionis magna est inter vir0s doctos dissensi0. artungus' conjuncti0nem ως negat e eadem Voce primitiva ducendam Sse, atque praep0sitionem, quam nihil nisi formam ab Alticis scriptoribus usurpalam pro dorica ἄρ ag), lai ad cis ar-biter), esse Xistimat. ueline rus originem praepositi0nis apr0 nomine repetendam putat ipsam significali 0nem hujus praep0sitionis satis mirabili mod explicat δ). Bern hardyus' quoque e pronomine praepositionem ducit. oo-ge voenus l. l. pag. 585 de hac re dicit: Interdum petiam praepositionis uoco poni videtur praesertim rapud

43쪽

Atticos, ubi tamen omissam esSe praepositionem ς Vel nive πρός, et oi vel abundare, vel obscuram ejus significationem esse, Viri docti observarunt Eandem fere en tentiam rue gerus amplecti videtur h). Alii hanc prae-p0sitionem idem esse atque ἐως censent Doederie inius' ingeniosius ortasse quam vertu conjicit, ἐως et ς X ειως originum ducere. Frit Schius' o, iqem esse censet atque Γως. quod per Synigesin interdum monosyllabum legitur, et confert illud Latinorum usque, quod etiam praep0sitionis l0 cum tenet VeriSimile quidem est conjunctionem ac praepositionem ς eandem originem habere; sed de ipsa rati0ne , qua vis illa inodali ad eam, quam praep0Sitio habet, transierit, non Supra opini0ne et conjectura S, Ut videtur, Sciri p0leSt. Nec min0r est de usu praepositionis di inter phil0l0g0 di SSensio, utrum cum Solis hominum nominibus an cum rebus qu0que conjungi OSSit Praetereundo monendum St, hanc praepositi0nem jam ab 0 mero usurpariq). De Sil ejus veteres grammatici tradunt, eam numquam serenis nominibus hominum adjunctam reperiri, rariSSi me verucum regi0num urbium v n0minibus conjungi Gregorius

44쪽

εἶπεν εν τη γ My. πεπλευσαν , Ἀβυδον. 0 Sequuntur omne sere grammatici recentiores, et aut ς ista

significalione rebus inanimalis jungi prorsus denegant, aut Siquando nominibus locorum subjicitur, ibi tantumm0do, ubi locus pro iis, qui Sunt in e loco, nominatur, recte p0ni censent. Si de usu hujus praepositionis apud Thucydidem quaerere Olumus, eam SaepiSSime de hominibus usurpari inveniemus in locis I, 137, 1. II, 7, , ως Φαρνάκην et ς βασιλέα). 73, 2. III, 36, 3. 39,6. 14 2. IV, 50, 3.79 1. 32, 3. V, 4. 3. 80, 2. VI, 59,5. VII. 39, 2 77, 6.82, 1. VIII, 26, 2 50,2 54,3 80, 1. 2, 2. Inne codd. habent p. Sed persaepe in libris permutatur cum εις vel ες nonnumquam cum so ς), ut videre licet ex hoc indice varietatis ecli0nis, quem auct0re orsi adtio 3 fecimus:

45쪽

Ex aliis aliquot locis Thucydideis Doederio inius

si. l. aD I sq. demon Strare vult, Sum contro Vel Sum praep0sitionis o, de re in animal apud Thucydidem aperiis Simum esse, oppone aliiSque quam maXime repugnηntibu S. In I, 50 5, ex magna varietate lecti0num3 recte, ut Videtur, restituerunt in ες Πίπλουν. LOCO , t 7, 2, παραGκευὴ . . . Περιαγγελλο ἐνν κατά πολεις ώς επὶ τειχισμον, Doederie inius retinere Vult ς Π τειχισμόν Sed non satis firmis argumentis uli Videtur, quin a Poppone ceteriSque refutentur.' Neque credere

A s ἐπίπλοον . t. Reg. B. q. e. s. h. l. m. correctuSCl. marg. 2. Steph. Tu S. ς ἐπὶ πλουν C. ἐς πιπλουν marg. l. Steph. ς ἐπίπλουν ceteri. Morsi ad i. h. IV, 38, 3,ώς ες πλουν. ' Doederie inius i. t. pag. 3I4: Die Lesar Aς επὶ τειχισμον, die der rittheri ven de Sin si sorderte, hau Vonrad Sehr. abZuwarte brauelite, illigi vher und opsert so die Geschichte eine vermeintlichen Grammati aus; den nur πιτειχισμός be-Zeiclinet die Belastigun eines elegenen oris i seindlichen Land. - Poppo in Commenti. I. pag. 318: In verbis παρασκευή . . . A επιτειχισμόν , 7, in quibus solis optimi libri

illud A ante rem vita et sensu carentem OnStanter tuentur, ulgata, ut nostro in loco Vel ideo ferri nequit, quia X ea A consilium rei gerendae exprimere neceSse esset, quum, ubi praepositio

est, quo fiat profectio die losse Richiun einer e egungi indicet. Vera est igitur scriptura cod. r. tantum in aceentibus discrepans Q επὶ τειχισμόν. fr. Commenti. III pag. 482.

46쪽

p0SSumus, praep0Siti in nem in cum substantivi abstractis, quae dicuntur, umquam c0njungi. Sed de usu praepositionis cum nominibu locorum conjunctae, ut 0r dubitatio Xoriatur neceSSe St. Nam in numero haud exigii locorum Thucydideorum multi 0 dices praebent ως cum nominibus urbium aut regi0num conjunctum. Doederie in tu enumerat locos VIII, 5, 1, ως την Εὐβοιαν pro in i . . .

ticulae requiruntur. De VIII, 36, , dicit, n0n 0lum duos libros Parisienses' θ, sed etiam praeclarum Vat. ob in ἐς mutare de VIII, 03, 1 Thomam Magistrum, et qui

cuto esse, dum meli 0res libri recte servent vulgatum p; in VIII, 7, I, pro ἐς cum Gr. et 0Squ. libri parum probis, is legere Vel pr0plere neminem velle, quod ως Statim sequatiar de V, 76, ως - δαυρον in Cl. plane non inveniri. In VIII, , , unus tantummodo codeciSque corruptissimus p pro ἐς habet. - Addit oederie inius locum V, 3, ubi in necilii Betili. p. 400 legitur m et oKρηεικὰν niλαγος pro προ ι K. a. Conserri potest locu IV, 79, 1, ως Περδίκκαν και ἐς την αλκιδικὴν, ubi codd. quidam Ar Ald Bus. omittunt ἐς Ex

Sq. h. . . Sed quum τειχισμον etiam de munitionibus contra aliquem exstruendis dici ex VIII, 34, eluceat, et utrum se munitiones ad obsidendum hostem, an ad castellum faciendum erigantur, proprie vocabulo non Significetur, aeque recte pro ἐπιτειχισμός atque pro περιτειχισμός Videtur collocari posseμ. ) Von Gai mi frangosi scher Aengstlichkei verglichen Doed. l. l.

47쪽

his omnibus concludere licet, nihil pro ceri statui p0SSe, utrum Thucydides cum n0minibus l0corum praepo Siti0nem illam conjunxerit nec ne Xam ne in uno quidem loco, qui qui deni huc reserendus sit, consentiunt omne codiceS. Allamen talem usum hujus vocabuli neque Thucydidi neque aliis scriptoribus Allicis pr0rsu der0gare udemus laniam enim suis se inscitiam librariorum, ut lol in locis aliquid Scriberent, qu0 contra omnem consuetudinem Scriptori S loliusque linguae indolem esset haud facile credimus. Et apud ali 0 script 0res luci quidam inveniuntur, qui n0ndum

iam accurate Xaminati Sunt ut quam veru in Sit illud praeceptum Allic istarum salis scia inus. Locus quam maXime

dicturi accipiatur, haec lumen e xplicatio praeceptum illud non tuetur; quid eniti impedii, quin miles ejusmodi l0cos sic interpretemur, et, ut id pro exemplo asseram US, ως et disi pr0 ob τους ἐν νυδω positum X istituemus'

Concedendum qu0que Si posteriore ScriptoreS, ut Arri 3 num et elianum, regulam illam non ServaSSe.

spicua erit, Si eam cum εἰς et προς contulerimus. Per praep0 Silionem εις Vel ες. quae e εν et με constat pu-

lalur, nihil aliud significatur nisi cursus usque in aliqueml0 cum directus, ita ut id, qu0d movetur, aut in hoc ipso consistat, aut . Si id fieri nequii, quam pro X isne in eum progrediatur. Ac ne multa dicam, ubi de certo et Onstitui sine asSequendo quaeritur, haec praeposilio Surpatur. Hoc m0d dicitur ες γ βω ἐλθεῖν, in ipsam urbem Venire: ες ενελαον ελθεῖν, Sque ad Menelaum venire, ita ut quam minimo patio a Menelao distet is, de quo mentio fit. Sed unde is qui Venit, egressus sil utrum Sua pSiUS voluntate an uSS alius honunt aut casu quodam Venerit, pr0rsus in inceri relinquitur Ac praepo Sili 0ne πιθος

48쪽

quam e res et o conformatam esse existimant eum accusativo conjuncta aliquid moveri den0tatur, quasi intra con Speclum ejus, in quem cursus dirigitur; ubi igitur de locis agitur, Semper hac particula Significatur, eum, qui profisi scitur, in hunc locum Se vertere. Hoc modo apud Homerum Surpatur praepositio Πρός in Il. 2, 239 πρός ηω et M λιον τε, quod idem Romani dixerunt versus orientem. Neque hac V0ce πρός proprie comprehenditurn 0tio loci unde motus ille inceperit, aut caussa hujusm0tus Per praepo Sili 0nem in aulem id Significari putamus, ut de loco unde motus Xierit magi c0gitetur quam de ipso ut 0 tu nec tam quali Sit molus aut quo Spectet quaeritur, Nam caUSSa motu et origo. Quare semper sere de itineribus hominum hanc praep0 Sili 0nem Surpalam SSe invenimus; nam X 0rum voluntale in hac re milia pendent. uod si verum est, praep0silio m ad eandem, ut videtur, originem, e qua c0njunctio ducitur, referri potest; nihil enim aliud est, quum ablativus caussae et riginis, ut a grammatici Vocatur, qui cum accusativ conjunctus et m0lum in aliquem locum et riginem motus Significat. Haec fere sunt, quae de Vi et Si particulae ς apud Thucrdidem dicenda habuimus. Nonnulla tamen Sunt, quae non nisi tractatis ceteris particulis relativis satis abs0lvi

possint, quamobrem particulae σπερ, O TE, O πως non

omittendu suerunt. Sed liceat mihi hac excusati0ne uti:,edidi, quae polui, non ut 0lui, sed ut me temporis angustiae