De vi et usu particulæ ... Commentatio ..

31쪽

censent alii vero, ut ueline rus, talem enuntiationem conseculivam SSe existimantes, Sententiam primariam quandam, e qua haec pendeat, Intelligendam esse credunt. Alii, ut rue gerus, hier schius, rem ipsam declarant, Sed n0men enuntiali 0 ni non imponunt. 0bis autem persua Sum St, in ejusmodi ornauli particulae, neque vim sinalem neque consecutivam, sed comparativam tribuendar esse, et o loco proXime ad eum modum, quem de particula cum numeralibu conjuncta proposuimuS, interpretandos esse. Bene de hac re oogeve enus l. l. pag. 80 dixit: ἡ Α SenSum ει καsτικόν poli US , quam ad Sum causalem reser0, quando cum infinitivo εἰπεiν construitur particula p). DiXerunt m ειπε ἐν quum Veron0mine videbantur non posse rem Xprimere, tum Veropr0Ximum, vel quod veri aliquam similitudinem reserebat, adhibuere addit illo, εἰπεἐν Recte etiam Κrue gerus rem explicavit in Adia in Dion. ΗΘ lic pag. 286 ἡ ως ειπεῖν cave cum orto vertas ut ita loquar est enim prope quasi di Xerim, eandemque potestatem habet dictio ab Thucydide et Xenoph0nte non usurpata in trio ει πεia'. ')

Κlolgius ad evar. II, 765: Neque enim finalem significationem habet Acin illis formulis sed potius consecutionem indicat . . . Etenim in his locis non tam quasi antecedens ipsi sententiae ista formula ponitur, sed Sic adjicitur formula, quasi sententia posita hoc nunc jam consequatur, haec summatim dicta esse ' Cir. rue geri Gr. r. , 55, . - Fortasse ab eo, quod Aς εἰπεῖν a multis reddi solet ut ita dicam, nonnulli perducti sim in eam sententiam . quam uehnerus aliique profitentur. Utu res est, nemo facile negabit in particula Aς, hoc modo usurpata, aliquid conjecturae et opinionis inesse. Quare etiam ς εἰπεῖν contrarium est ἀκριβεῖ λόγω. Valde igitur miramur, quod Κrue gerus in VI, 2, 3, correxit A το ἀκριβες εἰπεῖν nam

quomodo eadem res Summa cum accuratione et simul proxime

ad eam dici possit, mon intelligimus Omnes codd. habent ἐς,

32쪽

Locuti illa ρ ειπεῖν legitur in I, I, 2. II, 51, 1. Il, 38, 5. 39, 4. 82, 1. IV, 4, 3. VI, 30, 2. 72, 2. VII, 58, 5. 67, 2. Vlu, 5, 3. 96, 3. Huc etiam reserendum est V, 36, 3, ως μικρὰν μεγάλω εἰκάσαι prope in0dum parva magnis c0ntulerim).Ρarticula st interdum cum verbo sinito conjungitur prorsus eadem vi ac significatione, quam habet ea, quae participiis subjectu est. Reddi potest quasi, tamquam si, si mil. 0uibus in locis aut indicativus aut plativus

τον πόλεμόν εἰσι quasi non et ipsi bellum decrseverint .

I 27, 2, διαβολην οἴσειν αυτω ... ως και δια την κείνου

ξυμφοραν το μερος ουται πόλεμος quasi ob illius labem ex parte hoc bellum esset suturum). D. III, 64, 2 et VII, 48 6, και η χρήμασιν, ως πολύ κρείσσους tos alii: ω, alii: ων , νικηθέντας πιεναι neque, quasi illi Syracusani pecunia longe superiores essetit, victos abire; alii ad lo intelligunt i θηναῖοι et particulam ω h. l. vim causalem habere credunt). Optativus legitur in IV, 65, V, 16, VIII, 2. 1. Significali 0, qua usurpatur particula ως in his proximis exemplis non longe est diversa ab ea, quam habet in enuntiatis objecli, ut dicuntur, ubi ita ponitur, ut sere vis ac potestas particulae ἔτι ei tribuenda sit 3. Rusmodie nuntiationes prorsus objecti locum tenent quum verbis transitivis subjiciuntur. Verba quibus apud Thucydidem enuntiati ab ως incipiens pro objecto additur, haec sere sunt: λθειν, ποτα/νειν. δηλουν, διδαο κειν, αγοῦ ἐλλειν,

quae praepositi inretissime cohaeret cum o ἀκριβες est ες το

άκριβες idem atque ες ἀκρίβειαν vel ἀκριβῶς neque ad . εἰπεῖν

proxime est referenda. Cfr. atth. r. r. 578. s.) Nos quoque dicimus iuria, iurule des pro ait in quibusdam formuliS.

33쪽

enuntiationes aut Accusativi vice funguntur ut in I, 2, 1, μήτε πολεμον ἄγαν δ λουντας μηθ' 60ς Πιτρέφομεν, aut Genilivi, ut in VIII, 8, 3, αἰτιαθεις ἰς ξυγκαz 0τησε, aut pro Daltv ponuntur; nam qua in maXime propria ea consuetudo erat Graecis script0ribus, ut totae enuntiationes pro substantivis haberentur, qua re quoque Singulares quaedam consecutione verb0rum apud eos inveniuntur exemplum salis evidens legitur in I, 8, 2, των λεγόντων μύλλονυπενοεῖτε ως ἐνεκα των et et oi ἰδία διαφόρων λέγουσιν. In enuntiatis, de quibus nunc loquimur, Indicati via saepiS- si me Surpatur, et post tempora primaria et post historica, quae dicuntur. In die alivus legitur in I, 32, 1. 34, 1. 70, I. 73 I. 82 I. 86 l ubi de ρ υκ vide Boelimium ad h. l. 3. 86, 3. 90, 3. 3, 3. 39, 4. 14l, 2. II, 4l,l. III, 13, l. 24, 3. 38,2 63, 1. 3, 3. 88, 2. 09. 3. IV, 2I, 3. 25,6 27, 3. 08, 4. V, 7 l. 35,2 44, 2. 45, l. 45, 3. 55, 3. 3, 2 89, I. 91, 2. I, 9, 3. 35,l. 60, 2. 82, I. 83, 2 84 I. IlI, 48, 4. 63 2. 69, 2 VIII, 1 l. 45, 2.

Quod grammati ei vide Matthiae Gr. gr. 534. . . et Κrue geri r gr. 1. 65. . . . tradunt, post ελπίζειν, ἐλπὶς, simil. enuntiationem ab A incipientem rarissime poni, a Veritate alienum est. Hi enim loci apud Thucydidem unum a nobis adnotati sunt ad contrariam sententiam probandam: Ι 8 I, 2, μη τη ἐλπίδι επαιρώμεθα - . . . II, 42, 3, πενίας ελπίδι, ῶς κα . . . πλουτήσειεν III, 40, 1, προθεῖναι ελπίδα, A . . . λήψονται. 46, , ἀνελπιστον καταστῆσαι . . . A ... V, 8l, , ελπίδα εγκατέλιπε, ς τε V, 9, 2, . . . ελπίσαντας ως α μεξέλθοι τις. VI, 30, 3, με ἐλπίδος ... τα μενῶς κτήσοιντο . . . VIII, , , πήλπισαν - λήψονται Σικελίαν. 54, , ελπίζω ν A . . . 94', 2 , δι ελπίδος A . . . CD. III, 88, 2, νομίζουσι - . . . V. 42, 2, ἐπὶ προφάσει - . . .

34쪽

54, 1. 68, 3. 72 I. 74, 3. 78 l. 8l 3. 87, 3. 89, 1. 98, 2. Optativus post tempora historica positus est in I, 38, I. 72, I. 33, I. III, 97, 1. IV, II, 3. 3, 2. 08, 2. I 22, 2. V, 21, 2. VI, 8, 2 28, 2 35, 1. 46, 4. VII, 25 7. Vt II, 6, 4. 24 4 scis. I, 86, Ι). 45, 4. 53, 2 83, 2 85, 3. 86, 2. Indicativus vel Optativus cum αν conjunctus invenitur de ipsa re conferas velim quod diXit ueline rus in Gr. r. II, g 770. et rue gerus in Gr. r. I, 9 54. 6. . Exempla sunt apud Thucydidem III, 40, 6, ... καιως προ παντὴς αν ἐτιμησασθε αυτους χειρώσασθαι, ubi ex verbis pr0Xime antecedentibus διανοηθέντες vel aliud

tale supplendum St. III, 59, I, κατανοουντας . .. ως αστάθμητον το της ξυμφοράς τινί ποτ αν και αναξίωξυμπεσοι. D. I, 40, 1 V, 9, 2. VI, 52, 1. - Apud verba passiva et intransitiva talis enuntiatio subjecti locum

tenet: I, 40 I, ω ... ερχόμεθα ... δεδηλωται. VI, 28, I,

VIII, 7, 3. 4 I; ubi Indicativus usurpatus est optativus in II, 8, , λεχθη ... ως φάρμακα σβεβληκοιεν, et III, 3, 3 Optativus cum a conjunctus in VI, 52 I, ἐσηγγέλλετο ... ως . . . Προσχωρoiεν αν. In V, 49 4, illud ως μεν ου ἀδικουσι pro accusativo rei habendum St.

Eadem ratione dicitur in I, 34, 2, ως δε δίκουν, σαφες

ἐοτιν. Si ejusmodi enuntiata majore vi esserenda sunt, ante Sententiam primariam ponuntur, ut in I, 86, 3 et L, 41, 1. - Verbum εινα Saepe mittitur, cujus rei exempla vides in I, 34 l. II, 7, 1. 88 I. III, 94, 3. V, 9, 2. 61, 2. 42, 1. Vl. 34, 1. 42. q. VII, 68, 2. Ac saepe hujus generis enuntiata ad substantivum quoddam sententiae primariae, quod diligentiore explicatione egeat, pr0Xime reserenda est. Ea substantiva sunt, quae vim narrandi vel hortandi habeant aut assectum quendam animi indicent. Saepissime hoc modo usurpantur λόγος et ἐλπίς; cetera Sunt νομα, παράδειγμα, αιτία, κατάμε -

35쪽

0τ0λη, μάρτυς, θροὐς, Πρόφαοις USUS Dd0rum prorsus idem est in his enuntiationibus declarativis atque in iis, qui objecti loco positae sunt. Indicativus frequentissimus est et legitur in I, 37, 1. I, 2. 40, 5. II, I, 2. III, 40, I. 46, 1. 66 I. IV, 66 l. I, 2 87, 1. 87,2 92, 3. V, 6, 3. 27, 2 42, 2. 9, t. VI, 33, 6 77, 1. 104, 1. VII, 2, 3. VIII, 2, 2. 4 2 32, 3. 33, 2 51, 1. 2. 10. auditur in V, 29, 2 76 2. plativus usurpatus est in VI, 30, 3. VIII, 53, J. 65, 3. Indicativit cum αν Onjunctus in III, 53, 3. Optativus cum eadem particula jungitur in II, 42, 3. VI, 2, 4. VIII, 94, 2. Pro exemplo asserre Satis erit IV, 2, 3, παράδειγμα χομεν τούς τε

In nonnullis locis particula sint errogationem in directam, quae dicitur, inferre videtur, ita ut vim particulae πως habeat J. Exempla Thucydide Sunt V, 7, 3, . . . θεά TO

ὀπως ἐχουσιJ. VI, I, 1. . . . ἐδότος ως διενοηθημεν. . . VII, 42, 3, δ 0ν ως εἶχε et πράγματα. 77, 2, θάτεδη ς διακειμαι Πό ης νόsου. C0mmemorundi etiam sunt illi loci, in quibus is finem et c0nsilium actionis significat. Vis particulae ritu ac

principalis in his locis facillime cernitur et integra serere linetur Optime hanc rem explanasse aegeis bachius')

Relativen, etc.' Anmerh. gur Ilias, I, 32 'Auch unser da mi is eigentii elirelatives Adverbium und im Grunde nichis Andere ais omit, mit elchem Thun, d. i. ,τι ποιῶν. gl. . . . Od. , 164. ἴκρια

36쪽

nobis videtur in libro, quem jam Supra laudavimus. Dicit ille particulam inalem nihil aliud esse, quam adverbium relativum, cui intelligendum est Ποιῶν vel tale quid. D.

τες Vel ,τι ἐάν ποιῶst, κτἐ Conjungitur u cum conjuncti V0, quo res nondum ad essectum perducta sed insuturum tempus spectans indicatur; si eventus non nisi certa conditione evadere cogitatur. additur particula αν. 0plativus cum ς conjungitur, si tantumm0d0 0gilatio e VentuS, non ipse eventus ponitur; qua re post tempora historica vel in narratione rei actae Surpari Solet. - ως ἄν, Sequente c0njunctivo, legitur in uno loco VI, 1, 3, πεμψε τε . . . ἀνδρα Σπαρτιάτην ἄρχοντα, in αν τους τε Παροντας ξυνταξ και οὐ μη ἐλοντας προσαναγ- κάοη ). Optativus usurpatur in V, 4, 2, 0 Πηλὰν ...

πῆξαι ἐπ αυτῆς . . ., ως σε φέρησιν ... Es is in diesen Boispiele letch ersichtlich, i in fidi Bedeutun da mi undaufwelche eis in inander spieien'. 3 rue gerus ad Dion Halic pag. 332 legendum putat ος αν; nam A αν cum conjunctivo ibi tantum locum habere dicit, ubi

consilii eventus in dubio sit. Nonne Ver eventus, qui e conditione quadam pendet, semper in dubio est Quod dubium non tollitur posito ος ων pro A αν. In editione sua ad hunc locum adnotavit, se pronomen ος cum indic. ut conjunctum, omissa particula αν, potius Aspectasse. In mss. quibusdam legitur

2 De accus αυτους κατέρους vide Obeckium ad Phryn pag. 750.

37쪽

Sed ad alia jam transgrediamur. Particula illa ως, et quae est relativi et quae demonstrativa, non Solum modum et rationem indicat sed etiam ad temporis significationem USurpatur. Cujus usu eXempla jam apud Homerum leguntur, quorum unum asserre Satis erit, Iliad. 4, 294, ως ὁ Id εν ως μιν ἔρως πυκινάς φρ ἐνας ἀμφεκαλυφεν'). Sed demonstrativum vocabulum plerumque omittitur invenitur tamen apud Thucydidem in V, 73, 3, o μεν Ἀθηναio ι

Cfr. VI, 3I, I, ε τω παρόνzι καιρῶ, ως ήδη μελλον . . . αλλήλους ἀπολιπε i . . Si sententia ab in incipiens antecedit, in enuntiatione, quae sequitur, interdum p0nitur ουτω τότε δη, ut in I, 2, 3. 4, 2. V, 73, 5. 75. l. 27 . I. VIII, 9, 1. Particula ρ in his enuntiatis usurpata den0tat ea, quae dicuntur in duabu illis sententii S, quae inter se conseruntur, uno eodemque tempore fieri. In dicativus in ejusmodi locis Semper sere Surpatur; 0njunctivo cum a nusquam usus est Thucydides optativus Semellegitur in IV, 56, I, ησυχασαν, in καθ' ἐκαGτην φρουράν γίγνοιτό τις πόσαοις, ubi requentia incerta significatur. - Etiam pro ξ του particula ως nonnunquamuSurpatur, ut in IV, 90, 3, Mi ρα δε ρξάμενοι τρίτη ως οικοθεν ρμησαν. I r. V, 20 l. Eodem modo ὀτε in I, 3, 2. Quod ad ipsam sedem Verborum allinei, observare debemus, particulam Salis procul ab initio enun-liati0nis interdum poni, ut in I, 34, I, ενός με των

79 4. I, 4 IlI, 4, 1. 5 I V, 44, 3. Ea Vero, quae eodem tempore sunt, facillime ita inter Se conferri p0SSunt, ut alterum alteriit cauSSa et alio habeatur; ex qui fit, ut in plurimi. 0cis n0n lacile sit

38쪽

dijudicare, utrum particulae ovis temporalis an caussalis tribuenda Sit tam arcle enim inter se cohaerent hae Significationes, ut Saepe vi secerni possint et ex legentis arbitrio pendeat, utram in quoque l0c vim et significationem inesse arbitretur. Interdum aine Vi cauSSalis, quae dicitur, ain aperta est, ut locus ambiguitali n0nsit. Exempla leguntur in I, 24, I, μη μἐλλετε. . ., ως

VI, 03, 2. VII, 15, 1. I, 2. VIlI, 35 3 al. Indicativus in ejusmodi enuntiatis a Thucydide Semper Surpatur, Si

exceperis V, 46, 3, ει εἶν τε ἐκ λευον τι καὶ φεi . . .

ubi in oratione bliqua in sinitivus positus est, et V, IlI, 5,

jungitur, de qua re c0nferas, si placet, uelineri Gr. gr. II. I3, 2. Huc non recte reserre videtur tot gius l. l. II pag. 760 locum V, 65, si mil. h. l. particula n0n prorsus eandem vim habet atque in locis supra laudatis.

Propter assinitatem, quae S inter enuntiatione cauS- Sales et temp0rales, t0ta earum Series, nulla distinctione lacta, enumerabitur: , 9, 2. 19, 1. 26, 3. 27, 1. 29, 3. 47, 1. 48, 2. I l. I, 2. 63, 1. 63, 2. 64, 2. 65, . 72, 1. 102, 1. 03, 1. 109, 2. 16, 1. 26 6. II, 3 I. 4 I. 5, 2. 13 l. 18, 1. 21, 3 3I, 1. 33, 2. 57 I. 59, 1. 68, 5 74. l. 77, 1. 40, 3. 42, 2. 94, 2. . III, 7, 3.

De ratione, qua particula caussalis o Scriberetur, multum disputaverunt viri docti. Nitetschius in adn. ad Odyss. Hannoverl826 2, 37, ως demonstrative usurpatum scribere Vult Contra Lehrsius, . . pag. 161, docet particulam o apud Homerum numquam significare: nam, neque umquam fieri posse, ut omnibus locis affirmetur sitne, anisi scribendum. Omnes fere recentiores recte, ut opinor, Scribunt ς; nam relativum esse Satis apparet.

39쪽

22, 3. 3, 1. 26, 3. 27, 1. 28, 2. 33, 3. 36, 4. 37 2. I, 3. 60 l. 68, 1. 69 I. 69, 2 75, 3. I, 2. 85 2 88, 2. 91, 2.95, 2. 102, 3. 103, 1. 106 I. 108, 1. 108, 3. 111 1. 112, 3. 112, 5. 113, 3. IV, 3, 1. 4 I. 6, 1. 3, 2. 15, 1. 15, 2.25, 6 33, 1. 35, 1. 2, 4. 47 I. 48, 1. 57 2. 68, 2. 70, 1. 70, 3. I, 2. 73, 4. 74 4. 79, Ι 89, 1. 89, 3 90 4. 93, 2.94, 2 96, 4. 101, 2. 04, 2. 10, 1 110, 2. 111 2. 116, 1. I 17, 3. 122, 2. 25, 2. 28, 2. I 29, 5. 130, 3. V, 3, 1. 6, l. 8, 1. 10, 3. 10 4. 22, 2. 32, 3. 36, 1. 37, 3. 38, 5. 40, 1. 46 5.50 1 50, 2. 54, 2. 55, 3. 57, 1. 59, 2 65 I. 72, 1. 72, 3.73 I. 73, 2. 80, 3. 3, 1. 84, 3. 12, 1. 114 I. 116, 1. II 6, 2. VI, 7, 3. 44, 3. 50 I. 50, 3. I, 2. 52, 1. 54 4. 57, 1. 57, 2 60, 2. I, 6. 62, 2. 65, 3. 66, 3. 4, 2. 96 I. 97, 4. 98, 3. 102, 1. 102, 2. 104, 1. VII, 3, 3. I, 2. 17 2. 23, 1. 27, 1. 30, 2. 33, 2 35 2 42 3. 43, 1. 50, 3. 3, 3. 8I, 1. I, 2. 83, 1. 84 2. VIII, 10, 2. 6, 2. 6, 3 17, 1. I 7, 3. 19, 2. 20, 2 23, 3. 3, 4. 25, 3. 27 I. 28, 2 31, 1. 3 I, 2. 32, 1. 33, 3. 34, 1. 35 2 38, 3. 40, 2 40, 3. 43, 1. 5I I. 60, 3. 62, 2 63, 1. 70, 1. 71, 3. 4, 2. 77 I. 79, 2. 79 4. 83 I. 84 2. 92 6. 94, 3 95, 2. 96 I. 100 4. 102, t. I 03 I. 104, 1. 108, 2. Si hanc vim caussalem, de qua nunc mentionem sect-mUS, cum ea contulerimus, quam habet purticula ως vel

cum participiis, vel cum n0mine, praep0Siti0ni Subjecto, c0njuncta, et quam eandem nonnumquam sibi vindicat particula illa ad Indicativum vel plativum posita, acile inveniemuS, quid sit discrepantiae inter has duas significationes. In omnibus his locis caussa quidem et rati alicujus rei indicatur, sed in enuntiatis caussalibuS, quae dicuntur, rem ipsam, qualis per se est, is qui l0quitur commemorat in ceteris vero locis nihil nisi opinionem suam, nulla ali 0ne habita utrum vera an salsa sit, pronuntiat. Erue gerus in indice v0cabul0rum, quem dili 0 ni suae

addidit, ait idem sere significare quod ος λ) ua re ne

40쪽

quis perducatur, ut ς atque o idem Valere ac promiscue usurpari credat, l0c0 quo huc retulit rue gerus paulo diligentius perscrutabimur. In III, 9, I, legitur αἱ δε . . . πιζες . . . αἱ Λεοβίοις βοηθοι ἐλθοῶσαι, ως τότε φευ

ηρεις . . . ut ver h0 l0c particulam, aut idem significare atque pronomen αἱ aut in id commutandam esse putaverit, is sententiam salis dilucidam n0n recte intellexit. Nam apertum est, significationem temporalem'. l. particulae vindicandam esse; ab ως pendet κατην χθησαν. et interpretandum Si senaVeS ..., quum tempore ante c0mmemorato in τοτε per mare fugiente . . . ad eloponneSum appulissent, ad Cyllenen offendunt tredecim triremes , et Siti pro o, legimus, et deterior sit Sententia, et male sonans iteratio vocabuli αἱ oritur. Omne codd. habent ως.

ζ T0 τε περιεπλευσεν ..., Σταγείρω μεν προσβαλλε . . .

Vulgo scribitur ὁς quum vero in quibusdam codd. iisque bonis, Scriptum invenitur, qu0d ipsum ThucΤdidis c0nsuetudini consentaneum videtur, omne sere recenti0re ως ediderunt particulam h00 quoque loco ad temp0ris significati0nem Surpatam SSe, non m0nendum pulamus. Illud τοτε spectat ad rem antea narratam in V, 3, 4), quam0brem etiam pr0n0men relativum in eadem enuntiatione n0n satis apte usurpatur de qua re praeclare dicit Haackius in ed. huc. Lips 1820, adn. ad h. l.): ἡCursum hunc ipsum jam Supra c. 3 Xlr demonStraverat. Ergo in g, quod e0 spectat, aptiuS St, quam oς, qu0 pr0nomen rem tamquam novam necdum dictam indicat . - Neque alia rationeo sus VIII, 31, 1, o ν 'λτυοχος, ω τότ εν τῆ πίω i τυχε . . . Tους μηρους καταλεγόμενος, τουτου με ἐπί-Gχεν ... Xpediendus e St. In V, 10, 8, και ὀ με Κλεων,